[RPG — 250] Bloodlinked • Speeltopic - Speeltopics

16 juli 2016 - 21:23 Perseid is offline

Perseid 8184

BLOODLINKED
-- Speeltopic --

Salem, Massachusetts — USA. 2016.

De plek die voor altijd en eeuwig bekend zal staan om zijn heksenverhalen; waar menigeen aan de brandstapel heeft gestaan en altijd een aparte sfeer zal hangen. Anno 2016 heeft het echter meer weg van een landelijk dorpje, waar buurt BBQ's worden georganiseerd en kinderen zorgeloos met elkaar op straat spelen. Dat is niet geheel zonder goede reden. Ondanks het gebrek aan geloof in de heksen uit de vele mythen — hebben zij wel degelijk bestaan. Sterker nog; ze zijn nooit weggegaan. In strict geheim hebben zij hun stad een groot plezier gedaan. Heksen zijn namelijk nooit de enige bovennatuurlijke bewoners van Salem geweest. Al jaar en dag delen zij hun bijzondere grond met vampiers. Niet geheel vrijwillig, altijd in een zekere koude oorlog. Wanneer vampiers de mensen wakker dreigen te schudden uit hun blinde werkelijkheid door een spoor van moorden en verdwijningen achter te laten, komt de emmer langzaam vol te lopen. Hun razernij neemt pas drastische vormen aan wanneer één van hen wordt verscheurd onder de bloeddorst van deze onsterfelijke wezens. De maat is vol, de verdragen onherroepelijk bevuild en hun wraak is zoet. Een lot erger dan de dood, pijnlijker dan hun eeuwige dorst en onontkoombaar beloofd de heksencirkel hen.
De enige manier waarop de vampiers hun vrijheid kunnen terugwinnen, is door de strijd aan te gaan met hun instinct.

—— PLOT
‘‘ Punishment is the only way to learn. To truly remorse yourself from the wrong you did. ’’

De belofte, of beter gezegd de aankondiging van hun straf, laat niet lang op zich wachten. De heksen zijn niet sterk genoeg om zomaar iedere vampier die hen niet zint te vermoorden. Dat is dan ook de reden waarom de vampiers niet direct bang zijn voor hun toorn. Zij beseffen zich echter al snel genoeg dat er iets ergers bestaat dan een definitief einde.
De heksen buigen hun eigen regels — zo boos zijn ze — door mensen te betrekken in hun plannen. Voor iedere vampier binnen Salem, vinden ze een willekeurig mens. Iemand die gezond is, vitaal; veel mooie jaren te leven. Het kost hen een overgrote prijs om de magie te gebruiken die ze nodig hebben om de mensen aan de vampiers te linken. Ze willen niet alleen een band in bloed — maar een connectie die twee levens in elkaar verbind. De heksen willen niet alleen een einde aan het bloedvergiet in Salem; maar een makkelijke manier om de vampiers naar hun wil te buigen. Een vampier is moeilijk te verwonden, laat staan vermoorden. Een mens daarentegen?
De vampiers realiseren zich pas hoezeer ze in de problemen zitten, wanneer het kwaad al is geschiet.

—— BLOEDLINKEN
‘‘ When there is one, the other isn't far behind. ’’

Hij is niet zichtbaar; enkel voelbaar. Het betekent dat de twee personen nooit ver uit elkaar kunnen zijn. Enkele meters, wellicht, voor het pijn gaat doen. Een niet al te plezierig gevoel dat te vergelijken is met een hand die je ingewanden naar buiten probeert te trekken. Hoe verder weg, hoe gevaarlijker het wordt. In de eerste instantie voor het mens, die een stuk kwetsbaarder is en bloed op kan hoesten of buiten bewustzijn raken. Voor de vampier is het vooral mentaal, hetzelfde gevoel; maar dan mentaal. Buiten afstand, deelt de link ook een hoop. Emoties, dromen, dorst. Volledig door elkaar. Het is voor vampiers alles behalve plezierig, daar ze altijd in verleiding staan met bloed. Daarbuiten is de uiteindelijke straf van de heksen dat het mens ouder wordt en de kans heeft ten alle tijden te sterven (door hun toedoen, of natuurlijke). En als de mens overlijdt? Dan zal de vampier daar niet alleen alles van voelen, maar door de andere kant van de link te verliezen zelf van binnenuit wegkwijnen.
* Vampiers kunnen Salem niet verlaten, en de mensen automatisch ook niet. Voornamelijk zodat de heksen hen in de buurt kunnen houden.
Ze willen deze bloedlinken als waarschuwing laten gelden voor iedere vampier die voet zet op hun grond, en daarbuiten.

—— WITCHES
‘‘ Justice is served. ’’

—— VAMPIRES
‘‘ There is nothing I crave more than your blood. And the moment I take it, I lose. ’’

—— RULES

—— BLOODLINKS
Silas Weston x Nikolai Levi Williams
Cordelia Doan Sandlin x Ofelia Allicot
Danjiel Caspar Kovac x Jolene Barnes
Rosemary Adelaide Kane x Julian Harrison
[R] AdoreDelano x Bostyn Ryleigh Ackerman
[R] Heathens x Ford Denman
Nathaneal 'Jean' Schröder x Allistair Jackson Buckley
Eunice ''Nic'' Kinnaird x Jonathan 'Jona' Christopher Easton
[R] Pukwudgie x Mei-Ying Kaia Carpenter
[R] PaintedFace x Georgina ''Georgie'' Easton[/i

—— ROLES

[ bericht aangepast op 9 aug 2016 - 0:45 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

18 juli 2016 - 13:52 Ken_ is offline

Ken_ 18286

ALLISTAIR JACKSON BUCKLEY
HUMAN, POLICE OFFICER

Een stekende pijn in mijn borst terroriseert me nu al voor dagen en de oorsprong hiervan is nog steeds niet gevonden. Het akelige gevoel begon ergens in het begin van deze week al leek het eerst een akelige kriebelhoest te zijn. Echter evolueerde dit snel en leek het op bepaalde momenten dat ik een klaplong had en al mijn organen dezelfde slag hadden gekregen. Meerdere malen was ik naar dokters en artsen geweest al zeiden hen dat het enkel om een verkoudheid zou gaan en ik me 'geen zorgen hoefde te maken'. Echter vond ik het maar een vage verklaring en hoopte ik dat de man me geen leugens had verteld.
Het weer buiten zag er maar somber uit en het miezerde. Vaak was dit weer wel zo op een herfstige dag als deze, helaas. Herfst was nooit mijn favoriete seizoen geweest. Kuchend stapte ik mijn auto -een ford focus- in en deed ik meteen de verwarming hoger in de hoop dat dit ervoor zou zorgen dat ik me minder slecht zou gaan voelen. Helaas net toen ik me in mijn chauffeur stoel genesteld had om me richting het werk te gaan begeven merkte ik op dat ik amper nog diesel had zitten in mijn auto. Een klein vloekwoordje verliet mijn lippen waarna ik zuchtte en de auto startte. Dit betekende dus dat ik naar een tankstation moest en dat was altijd iets dat een hap in mijn portemonnee veroorzaakte.
Na een rit van zo'n tien minuten kwam ik aan bij het tankstation en parkeerde ik mijn auto zo dat ik kon uitstappen en kon gaan tanken. Eens dit gedaan was liep ik het tankstation binnen en haalde ik mijn geld uit om te betalen. De jongen die ik vaag herkende als Jean stond er aan de kassa samen met een meisje wie ik meende te kennen als Cordelia. "Goedemorgen." begroette ik hen beiden vriendelijk en keek de jongen aan. " Zou ik er nog een pakje Malboro bijmogen" terwijl ik mijn geld uithaalde besefte ik dat de vage hoest van net opgehouden was. Misschien deed de verwarming er echt aan toe.
Maar goed ook want ik zou het vreselijk vinden om mijn dochtertje te gaan afbellen aangezien er altijd een kans in zit dat het besmettelijk kon zijn. En die pijn wilde ik niet aan mijn dochter schenken. In gedachten verzonken haalde ik mijn visakaart uit en wachtte af tot ik kon gaan afrekenen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

19 juli 2016 - 0:17 Ameliorate is offline

Ameliorate 6255

MAGDALENE ROCHELLE HOUSTON
"Some ~~people~~ monsters tend to think they can get away with anything. For those of them who are listening: say hello to me. I am reality."
Heks • 24 jaar • Met Solange

"I know you for like two seconds and everything you just told me is possible a lie. So tell me pretty face, how do I know you're not a serial killer?"

"Let's be honest, we are not gonna braid each other's hair. In the end, the only person I'm able to trust is myself. Who knows, maybe everybody else has gone completely insane."

NMijn vraag is duidelijk niet gewenst. De seconde nadat hij gesteld is, speelt nervositeit een rol in de stemming, welke rond ons heen hangt. De blik van de vrouw in het rood scant de ruimtevolle omgeving rond. Mijn gedachten gaan uit naar de wezens die ze zoeken, mijn lichaam rilt alsof er een koude windvlaag is langs gevlogen.
“Het is niet handig om hier erover te praten, Magdalene. Ik wil geen onverwachte gebeurtenissen.. Net zoals de laatste keer.” De inhoud van mijn maag draait rondjes zodra ik die laatste woorden hoor, ik staar naar de grond, zwijgend. Misschien is het voorbarig van me om te denken dat er nu dingen veranderen. Mijn instinct zegt me ook dat het spel nog niet gespeeld is, maar ik kon het niet laten erover te beginnen.
Dat komt waarschijnlijk door de kleine sprankel aan vreugde in mijn binnenste. Dat zegt ook heel wat, gezien dat mijn innerlijke vreugde meestal nergens te bekennen is. Meteen voel ik me erg grimmig. Al snel besluit ik met Solange mee te gaan zodra ze het onderwerp veranderd.
“Zijn de kruiden en de spullen die ik laatst besteld had binnen gekomen?” Zijn haar woorden, waarna ik meteen weer mijn mond opentrek.
"Ja, inderdaad." Tijdens het praten kan ik het niet behelpen om een chagrijnige toon in mijn stem te zetten. We hebben nogal moeite met de bestellingen de laatste tijd. Eigenlijk is het altijd al een probleem geweest, wat nu tot het kookpunt loopt. Goede kruiden komen niet rechtstreeks uit goedkope, vieze, maar bewonderenswaardig snel bezorgende fabrieken. Nee, de bedrijfjes waar mijn kruiden afkomstig van zijn, zijn amper bedrijven te noemen, zo klein, maar van ongelofelijk goede kwaliteit.
“Ik weet dat dat ik ze gisteren zou ophalen, maar ik moest overwerken en...” Gaat Solange verder. Ik merk op dat er voor een ongemakkelijk moment lang, een stilte heerst die we beiden niet vullen. Mijn besluit is om haar maar gewoon uit te laten praten. “Er waren wat dingen gebeurd waardoor het niet kon. Ik zou het erg waarderen als ik het na dit feest kan komen ophalen.” Ik geef een kort knikje en ga zeker niet door te vragen over wat er ook gebeurt is gisterenavond. Dat zijn haar zaken, niet de mijne. Iedereen heeft zijn privé nodig.
"Dat maakt niets uit." Zeg ik welgemeend, gezien dat de kruiden er - door de zeer gehate bezorging - gisteren niet waren. "Alles is vanmiddag toch pas binnengekomen, er lijkt niets meer te kloppen van de bezorging. Het zal niet lang meer duren voordat we opzoek moeten naar iets wat beter werkt." Leg ik het even aan haar uit.
Zodra er drankjes aan komen, pakt ook mijn hand één van de glazen beet, na Solange. Bij het observeren van haar uitdrukkingen, merk ik dat ze niet helemaal vertrouwd is bij het bedanken. Als ik daar niet even bij stil had gestaan, was ik er zeker van geweest dat ook ik vergeten zou zijn om de ober toe te knikken. Ook ik voel me daar niet erg comfortabel bij.
Wanneer een kleine jongen Solange heeft verkozen om te vragen waar zijn moeder is, lijkt ze daar niet blij mee. Ik besluit het maar langs me heen te kunnen gaan, gezien dat ik er ook geen woorden voor heb.
"Tommy, Tommy, waar ben je?" Lichtelijk geërgerd richt ik mijn ogen op het prachtige plafond, wanneer de bezorgde moeder het kind in het oog krijgt. Door de drukte botst ze even tegen mij aan. Er komt een mompelende 'sorry' uit haar mond, al ben ik er vrij zeker van dat deze excuses onterecht zijn. Een zachte, maar opgeluchte zucht verlaat mijn lippen wanneer het stel drama wegloopt naar de andere kant van de ruimte. Normaal gesproken ben ik geen grote fan van drukte, zo is het ongelofelijk moeilijk alles in de gaten te houden wat er gebeurd.
"Trouwens, als je de bestelde kruiden na het feest nog op wilt halen, zal ik de winkel nog even voor je openhouden. Er zijn toch nog een aantal problemen welke onder mijn aandacht moeten worden gebracht." Ga ik verder over het onderwerp van net, gezien dat deze vraag me even geheel ontschoten is geweest.
Inmiddels komt er ook een schaal met hapjes rond, al sla ik deze meteen af. Mijn trek is al gestild doordat ik in mijn huis nog iets heb gegeten, maar voordat ik überhaupt kan zeggen dat ik niets hoef, lijkt de ober zijn klunzige karakter te vertonen door over zijn voeten te struikelen en al het voedsel naar de grond te helpen. Mijn wenkbrauwen worden kort omhoog getrokken, waarna ik me niet echt met de man bezighoudt, welke rood aan begint te lopen.
Het kleine stukje etenswaren wat op mijn hand is beland, schud ik deze er met een zachte beweging van af.

She was always looking for more..

19 juli 2016 - 20:38 Thunderfvck is offline

Thunderfvck 54310

J O L E N E B A R N E S

De laatste dagen was Jolene amper haar bed uitgekomen. Dat vond ze nogal jammer omdat ze graag Salem nog een beetje verder had ontdekt voordat ze weer wegging. Ze had bijna geen geld meer en zou het motel waar ze in verbleef dan niet meer kunnen betalen. Nu voelde ze zich gewoon te ziek om iets te gaan doen. Haar hoofd deed pijn en ze wilde af en toe eigenlijk het liefst haar organen uit haar lichaam trekken. Vandaag leek het nog wel erger te zien, maar ze besloot er niet meer aan toe te geven. Ze sleepte zichzelf haar bed uit, nam een ibuprofen en zette zichzelf onder de douche, die haar wel iets beter liet voelen. Het weer zag er niet al te best uit, dus trok Joey haar spijkerbroek aan, een flanellen overhemd en een beanie over haar blonde haar heen.
"In ieder geval even eten, Joey," sprak ze zichzelf toe toen ze het motel verliet.
Salem was niet bijzonder groot, maar wel erg landelijk. Ze had zich de afgelopen tijd erg vermaakt met anderen van haar leeftijd, maar was van plan om weer weg te gaan. Nu liep ze door de stad en bleef ze voor de winkel staan. In het raam hing een uitnodiging voor een feest van vanavond. Iedereen was welkom. 'Ter ere van de geschiedenis van Salem'. Dat klonk als iets wat ze echt niet kon missen, ondanks dat ze zich zo ziek voelde. Met hernieuwde energie door de plannen van vanavond, liep ze de winkel in om wat te eten te kopen.

Echt chique zag Joey er niet uit vanavond. Ze droeg een zwart jurkje, toevallig het enige jurkje dat ze mee had, met zwarte gympen eronder. Ze had een poging gedaan om haar blonde haren in model te krijgen, maar dat was te eigenwijs. Ze had echter wel wat mascara op en een rode lipstick op haar volle lippen. Ze voelde zich een tikkeltje ongemakkelijk, maar hoopte dat het gevoel snel voorbij zou gaan als het feest op gang zou komen. Ze was komen liften en lopen, want een auto had ze niet en ook geen geld voor een taxi. Joey keek haar ogen uit, het feest was wel wat imposanter dan ze verwacht had.

Your make-up is terrible

19 juli 2016 - 20:49 Elentiya is offline

Elentiya 12352

—————————————————————————

—————————————————————————

Cordelia Doan Sandlin

”Darling, you’re already in my veins.”

• Vampire • The urge to grab something beyond my reach is annoying • With Jean •

Het zachte getokkel van Jean zijn vingers drongen vaagjes door in mijn hoofd — ik had mezelf er voor afgesloten omdat het anders een irritant gegeven werd waar mijn knorrige humeur niet al te veel behoefte aan had. Leunend tegen de achterwand aan, achter de houten toonbank waar we ons bevonden, gleden mijn heldere poelen bedachtzaam door het tankstation heen. Een van mijn handen was tot een vuist gebald en drukte zacht tegen mijn borst aan; in de hoop de pijn te verminderen die daar zijn plaats had gemaakt. Het was een pijn die zich enkele dagen geleden kenbaar had gemaakt en met de minuut meer steeds agressiever door mijn lichaam heen leek te razen.
Alsof ik niet al genoeg had aan mijn eigen, zelf-bestempelde, pijn had.
Het was Jean geweest die me uiteindelijk verteld had wat de reden was geweest waardoor wij allen — iedere vampier hier in Salem — last leek te hebben van deze verschrikkelijke pijn; alsof ingewanden in brand werden gestoken en je het gevoel had dat je strot eruit gerukt werd. De heksen. Zij bleken een spreuk over ons uit te hebben gesproken die ons linkten aan één persoon in deze godvergeten plaat. Het monster in me roerde zich en gromde zacht ten teken dat ze er alles behalve blij mee was.
Ik had gehoopt dat het werken in het tankstation — en het vermogen mezelf af te kunnen sluiten voor bepaalde dingen — mijn gemoedstoestand er een stuk beter op had gemaakt. Echter, het trieste weer buiten leek haast een perfecte weerspiegeling van mijn inwendige zelf.
De zachte streling van Jean zijn vingers doen me naar hem opkijken, en geheel als vanzelf verstrengelen mijn vingers zich met de zijne. “Vanavond weten we aan wie we gekoppeld zijn, Delia. Het komt allemaal goed,” zei hij tegen me, waarna hij zich naar me toe boog om een kus op mijn wang te drukken. Het vriendelijke gebaar wist een subtiele trek bij mijn mondhoek te veroorzaken, waardoor deze lichtjes omhoog krulde tot een kleine glimlach. Wat verstomde bij het horen van zijn volgende woorden.
“Wat ben je eigenlijk van plan om te dragen naar Nics feest. Ik reken namelijk wel op een jurk, jongedame.”
Een zachte grom rolde over mijn lippen heen. “Ik háát jurken,” mompelde ik en schudde lichtjes met mijn hoofd — wetende dat de jongen dit puur deed om me op de kast te krijgen. “Ik geloof dat er niet eens een in mijn kast hangt.” Een lichte, bedenkelijke frons verscheen kort tussen mijn wenkbrauwen tot ik bij de conclusie kwam dat dát niet geheel waar was; wellicht had ik er geen kast vol van, maar er hingen wel degelijke enkele zeldzame jurken in mijn kast. Echter, het naderen van een auto zorgde ervoor dat ik mijn blik losscheurde van mijn beste vriend, en richtte mijn blauwe kijkers via het raam naar buiten. Diep van binnen vond een kleine worsteling plaats, waarin mijn monster voor luttele secondes verlangde naar het warme, rode drankje waar we inmiddels zo verzot op waren. Het was dat we al verzadigd waren — wat voornamelijk een wanhoopspoging is geweest om de pijn te doen verdwijnen, tevergeefs.
”We hebben een klant,” mompelde ik droog en sloeg mijn armen stevig over elkaar heen terwijl mijn poelen de man zo goed als kon bleven volgen. Een klein stemmetje in mijn achterhoofd wist me vaag te herinneren dat Allistair degene was die naderde, een politieagent. Subtiel deed ik een stap naar achteren en blikte naar Jean om hem duidelijk te maken dat deze klant voor hem was.
”Goedemorgen,” begroette de man ons beide, waarop ik niks minder dan een flauwe glimlach wist over te brengen en een kort knikje. “Zou ik er ook nog een pakje Marlboro bij mogen?” Daar het voor mij iets gemakkelijker te pakken was, viste ik een pakje uit het rek achter me en overhandigde deze aan Jean, zodat hij het verder met de man kon afhandelen.

[ bericht aangepast op 19 juli 2016 - 20:49 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

20 juli 2016 - 10:16 Ken_ is offline

Ken_ 18286

DANJIEL CASPAR KOVAC
VAMPIRE

Met mijn voorhoofd tegen de ijskoude tegelmuur leunend stond ik in mijn douche te pijn die al mijn ingewanden leek te verscheuren, verbijtend. Het gevoel was vreselijk en ook nog eens zo plots en variërend. Nog nooit in mijn leven, die al zo'n eeuw bezig is heb ik zoiets meegemaakt en ik was niet van plan om dit nog langer te gaan verdragen. Hoelang was dit nu al bezig, 3 à 4 dagen? Te veel naar mijn smaak.
De koude druppels kletteren over mijn naakte huid heen terwijl ik nog enkele keren mijn gezicht tegen de koude muur aandrukte en aan iets anders probeerde te denken, maar tevergeefs. Veel zin had het niet. Ik draaide de douchekraan dicht en liep de douche uit om me vervolgens snel af te drogen en me om te kleden wat in mijn geval toch langer duurt dan een gemiddelde man.
Ondanks dat ik dood ben, wilde dat niet zeggen dat ik er ook doods moest uitzien. Integendeel zelfs, en dat bewees mijn kleding en haar dat altijd 'on point' stond ook nog eens. Eens ik dan ook tevreden was met hoe ik eruit zag liep ik mijn badkamer uit en nam ik mijn spullen zodat ik naar mijn werk kon vertrekken, ondanks dat ik normaliter de ochtendshift had, had ik me deze week voornomen om meer in de namiddag te gaan werken. S 'ochtends waren de aanvallen namelijk het sterkst en ik wilde niet dat de mensen me zagen creperen van de pijn, wat zouden ze wel niet denken?
Nee ik deed er cool over en wist met mijn truckjes gemakkelijk de baas over te halen en gezien het nu nog maar twee uur bleek te zijn kon ik te voet naar mijn werk gezien mijn shift vandaag pas om half was.
Ik schoot mijn schoenen in en begon te wandelen. Het miezerde wat en ondanks dat ik wel een kap aandeed om mijn haren te beschermen vond ik het echter aangenaam. Een koele bries en de nattigheid lieten mijn huid minder branderig aanvoelen, althans zo leek het toch. Onderweg passeerde ik vele huizen waaronder ook deze van Nic waar vanavond dat feest gehouden werd ter ere van de historie van Salem. Beter zouden ze nu nog steeds heksen gaan verbranden. Echter eens ik langsliep merkte ik een blonde jongedame op. Eentje die ik hier niet veel vaker gezien heb al meende ik haar gezicht toch eens in deze week gezien te hebben. Ze droeg een zwart jurkje met zwarte sneakers onder waardoor ik het idee kreeg dat ze hier misschien al was voor het feest. "Hey! Ik weet niet of je het door hebt, maar het feest is vanavond pas." Het was niet beledigend bedoeld, gezien ik een mooie dame niet zomaar in de regen liet wachten, maar ik moest toch mijn stem wat verheffen gezien ze een eindje van me vandaan stond. Als ik haar wilde laten schrikken dan kon ik geruisloos achter haar gaan staan, maar dat deed ik -nog- niet.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

21 juli 2016 - 18:04 Thunderfvck is offline

Thunderfvck 54310

† S I L A S W E S T O N †

Silas haalde een hand door zijn donkere haar. Het zakte steeds terug voor zijn ogen en hij besefte dat hij al veel te lang achter zijn bureau zat. Zijn werk leidde hem enigszins af van de pijn die hij diep in zijn binnenste voelde. Het leek elke dag erger te worden en hij had iets gehoord over de dat de heksen er de schuld van hadden, maar had verder nog geen poging ondernomen om er iets aan te doen. Hij had wel dringendere zaken af te handelen en hij wilde niet dat de heksen dachten dat dit hem zozeer stoorde dat hij er tijd aan ging verspillen. Silas ruimde de papieren die op zijn bureau lagen op en stond op.
Nadat hij een snelle douche genomen had, het warme water verzachtte de pijn maar amper en het koude water deed niet veel meer, en zich had aangekleed, stond hij in de hal van het huis waar hij alleen woonde. Toen hij de deur opende, zag hij dat het miezerde. Hij had niks tegen de regen en trok zijn grijze overjas aan voordat hij naar buiten ging. Een paraplu achtte hij toch niet nodig, hij ging toch enkel een korte wandeling maken, kijken hoe het eraan toeging in de stad en eventueel een hapje 'eten' om zich alvast klaar te maken voor vanavond. Natuurlijk ging ook hij naar Nic's feestje, hij wist precies waarom ze dat feestje gaf.
Salem was minder druk dan normaal op deze druilerige dag. Hij nam zijn gemak terwijl hij zijn benen strekte en richting het centrum van de stad liep. De dag had een beetje een grimmige sfeer, het stond Silas wel aan. Hij voelde de spanning, die van zichzelf en die van de stad. Hij werd echter uit zijn spanning gehaald omdat hij een bekend gezicht zag. Het was Nic, de gastvrouw van vanavond en de enige die Silas enigszins vertrouwde. Hij haalde haar in en ging naast haar lopen.
"Goedemiddag," begroette hij haar kalm. "Zin in vanavond?"
Dat laatste was een beetje als geplaag bedoeld. Zo'n event organiseren was vast behoorlijk stressvol en zeker om deze reden. Hij was blij dat hij het niet hoefde te doen, maar het was wel een goede zet van haar. Haar mooie estate was ook de perfecte plek ervoor. Maar al deze complimentjes zei hij niet hardop, daar was hij het type niet voor.
"Zijn de speciale gasten ook uitgenodigd?" vroeg hij bedenkelijk, doelend op de heksen.

J O L E N E B A R N E S

Het miezerde nog steeds en Joey wist niet goed wat ze moest doen. Ze zag mensen binnen, maar buiten was niemand. Ze had het idee dat ze totaal verkeerd zat, hoewel alles erop wees dat hier toch echt een feestje zou zijn. Of hoe je het dan ook wilde noemen. Vooral de stilte, met alleen het geluid van de wind, zorgde ervoor dat ze zwaar aan zichzelf begon te twijfelen. Ze schrok dan ook op toen er plotseling een stem klonk.
"Hey! Ik weet niet of je het door hebt, maar het feest is vanavond pas."
Jolene draaide zich om naar het hek, waar de luide stem vandaan kwam. Hij was knap en zag er goed verzorgd uit, als iemand die totaal in deze buurt zou wonen. Joey lachte beschaamd en liep op hem af. Ze voelde zich nu wel heel verstrooid. Vlak voor hem stopte ze met lopen en ze glimlachte verontschuldigend naar hem en had helemaal niet door dat ze zich met elke stap beter begon te voelen. Ze streek een vochtige haarlok achter haar oor.
"Volgens mij heb ik wel een heel slecht gevoel van tijd," merkte ze op. "Misschien moeten ze maar een ding maken van 'fashionable early," besloot ze op dat moment hardop. "Bedankt voor de waarschuwing. Ik ben Joey."
Zoals ze graag deed, nam ze het moment aan om nieuwe mensen te leren kennen. Ze stak haar hand vriendelijk naar hem uit nadat ze zich voorgesteld had.

[ bericht aangepast op 21 juli 2016 - 18:05 ]

Your make-up is terrible

21 juli 2016 - 21:51 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Nathaneal 'Jean' Schröder
Vampire • Worker at gas station and dishwasher • @ Gas station with Delia, I solomnly swear my link is up to no good. •

'You wanted me to be a monster. I’ll give you a monster'

Geamuseerd verscheen er een grijns op mijn lippen, toen ik de afschuw op Delia’s gezicht tevoorschijn zag komen. Zojuist had er nog een klein glimlachje rond gespeelt, maar dat leek hierbij voorgoed verdwenen. ‘Ik háát jurken’ bromde ze dan ook, waardoor er even een lachend klankje over mijn lippen rolde. Iets wat meteen bestraft werd door een bijkomende pijnstreek in mijn organen wat deze keer zeker voelde alsof iets scheurde in me. Mijn greep werd dan ook voor een kleine seconden een stuk sterker op Delia’s hand, hoewel ze dat ongetwijfeld niet zou merken gezien ik haar hand niet kon breken omdat zijzelf dezelfde kracht bezat als ik.
‘Ik geloof dat er niet eens een in mijn kast hangt.’ Ik wierp het meisje een ongelovige blik; voornamelijk omdat ik wel degelijk de inhoud van haar kast wist als beste vriend zijnde; maar kon hier niet op in gaan door de piepende banden op het terrein van de pompstation. Ik hoorde hard gekuch uit de auto komen, waar algauw een man uit kwam. Kort stekelige haar sierde niet alleen zijn hoofd maar ook zijn kaak. Weliswaar was de haar op de man zijn hoofd langer dan op zijn kaak, maar ze waren beide alom aanwezig van wat ik hier kon zien.
‘We hebben een klant.’ Verbrak Delia de korte stilte met de meest obvious statement ooit. Ik wierp het meisje dan ook een facepalm toe, voor ik me op de man richtte die binnen kwam. Ik begroette de man niet, gezien ik dit nooit deed. Meestal staarde ik de mensen gewoon aan achter mijn blonde lokken die makkelijk mijn zicht konden beperken.
Rustig liep de man naar de toonbank na een korte goedemorgen gewenst te hebben. Ik herkende hem vaag als politieagent – die naar mijn mening veel te bemoeizuchtig was gezien deze altijd op een of andere manier op mij leek te letten als iets deed. Daarnaast werd deze vermoedde bevestigd door de badge wat op zijn kledij gespeld stond. Mijn blauw, groene kijkers bleven daar dan ook kort op hangen, voor ik weer kort in zijn groene kijkers keek. Er was iets veranderd in de ruimte, maar ik kon mijn vinger er niet precies op leggen. Een ding wist ik echter wel zeker en dat was dat het niet te maken was met het feit dat iemand naar binnen was gelopen. Er heerste dan meestal wel een akelige stilte maar er leek iets verdwenen te zijn. Iets waar ik in de korte tijd aan gehecht leek te zijn.
‘Zou ik er nog een pakje Malboro bij mogen?’ langzaam knikte ik, waar ik al een pakje in mijn handen geduwd kreeg van Delia. Net wanneer ik het pakje neer wilde leggen zodat de man het kon pakken, greep ik deze terug, waar ik weer even onder mijn blonden lokken naar de man blikte. De pijn was weg. De pijn die zich continu teisterde in mijn bot en organen. De pijn die zo alom aanwezig was en zomaar verdwenen. Ik liet mijn kijkers kort over de man gaan, voor ik zachtjes zuchtte. Great. Als ik het goed had was ik gekoppeld aan een middeljarige man die ongetwijfeld getrouwd was en ook nog eens een politieagent. Ik wist niet wat er gebeurde als de persoon aan wie je gelinkt was dood ging, maar ik vermoedde niks goeds. Net zoals het niks goeds betekende dat deze man niet alleen zijn leven maar ook die van mij op het spel zetten door een beetje boeven te vangen en te roken. Ik gooide het pakje terug naar Delia, waar mijn koude kijkers vanonder mijn wimpers in de zijne haakte. ‘De sigaretten zijn op en misschien is dat maar beter ook met dat hoestje van je.’ mijn stem klonk nogal kil en als de sfeer al niet de harde was in de tankstation dan was het nu wel.
‘Het zou toch zonde zijn als we een van onze felbegeerde politieagenten zouden moeten verliezen omdat deze niet kon stoppen met een verslaving, nietwaar.’ Ik schudden even afkeurend met mijn hoofd. ‘Zo zonde..’ mompelde ik na, waarbij mijn wenkbrauwen steeds meer in een diepe frons verbogen. Echter ging uit het niets de koffieapparaat af, wat mij uit een trance liet ontwaken. Iets wat misschien ook maar goed was ook; gezien ik vermoedde dat mijn groene pupillen alles behalve groen waren gebleven. Eerder zo donker als de nacht. Op een of andere manier was de bloedlust gestegen bij de komst van deze man en ik kon hierop maar een reden verzinnen; de heksen. Met moeite hield ik een grom in, waarbij mijn hand even in mijn haar schoot en ik iets naar achter liep richting Delia toe.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

24 juli 2016 - 0:25 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MEI-YING KAIA CARPENTER

SHE HAS A SMILE THAT PUTS THE SUN IN SHAME

Mei leunde tegen de toonbank, terwijl ze op een Twizzler knabbelde en af en toe naar de jongeman, die in de koffiehoek zat, keek. Hij had niet erg blij gekeken toen ze hem die ochtend vermeld had dat ze moest werken in een boekenwinkel en had hem daarom maar een stel tijdschriften gegeven, variërend van GQ tot een reistijdschrijft van Lonely Planet. Hij wist niet wat hij miste met echte boeken, naar haar mening. Maar goed, ze mocht niet klagen, want ze voelde zich al een stuk beter dan voorheen. Het was haar nog steeds niet duidelijk wat er nou aan de hand was, ze snapte enkel dat ze zich beter voelde wanneer ze in zijn buurt was, en vice versa. Hij had iets aparts, maar ze kon niet zeggen wat het nou precies was. Then again, het was niet alsof ze hem al lang kende, gezien hem pas gisteren tegen het lijf gelopen was. Het was nogal awkward geweest sindsdien.
Een zachte zucht kwam over haar lippen. Hij had laten vallen dat hij dit weekend naar één of ander feest wilde. Mei was zelf niet zo heel erg van de feesten, maar ze kon lastig "nee" zeggen, en had er daarom maar mee ingestemd. Ze focuste haar aandacht weer op het boek dat op de toonbank lag, alleen richtte ze enkele seconden later alweer op door dat het rinkelen van de bel.
Als haast automatisch verscheen er een glimlach op haar gezicht toen ze Ford zag. 'Hoi!' riep ze enthousiast. Ze rommelde even onder de toonbank, waar ze hem een boek voor hem bewaard had. Hierbij stootte ze, typisch haarzelf, haar hoofd tegen de onderkant van de toonbank toen ze weer omhoog kwam. Hierbij kwam er een zachte "auw" over haar lippen. Met haar ene hand wrijvend over haar hoofd, klemde ze het boek onder haar andere arm. 'Ik heb een nieuw boek voor je gevonden. Urban myths in northeastern US.' Ze overhandigde hem het boek, waarbij ze hem half richting het koffiehoekje duwde. Meestal liet ze hem bruikbare informatie overschrijven of kopiëren in de boekenwinkel, want het zou nogal duur zijn om elke keer de boeken te kopen.
'Dit is Cayto trouwens. Hij is ehm, ja, ik weet het niet. Cayto, dit is Ford. Cayto hier is stiekem een beetje saai. Hij houdt niet van boeken!'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

24 juli 2016 - 16:48 Ameliorate is offline

Ameliorate 6255

CAYTO EZEKIEL MALACHI
"One day, I do wish to receive a thank you card from humanity about me having myself removed from then, ~~most of the time.~~"
Vampire • 335 years old • Looks 22 years old• In de bibliotheek • With Mei

"No, I did not enjoyed dying, but why being a jerk about it when it is somehow tragically funny?"

Ik haat dit, ik haat dit, ik haat dit. Nog nooit tevoren heb ik mijn uithoudingsvermogen zo erg op de proef moeten stellen. Daarnaast kan ik me de laatste keer dat ik een boekenwinkel ben binnengestapt niet herinneren, al snap ik al meteen waarom ik er altijd van weg ben gebleven. Alleen al de geur van boeken laat me rillen, zo saai en overbodig. Als het niet had gelegen aan de vage vloek welke over mij is uitgesproken, was ik nu al in Alaska geweest. Dat zou de volgende bestemming zijn geweest van mijn inmiddels al meer dan driehonderdjarige reis. Ik kan wel stellen dat Salem binnengaan, de ergste vergissing uit mijn bestaan is geweest.
Ik weet niet wat er exact aan de hand is, maar ik heb genoeg informatie om te weten dat de heksen achter dit alles zitten en dat ik een intense pijn voel wanneer ik niet in de buurt ben van een meisje genaamd Mei, wie ironisch genoeg in een boekenwinkel werkt.
Wanneer ze me dat zei, was ik bijna in lachen uitgebarsten, no way dat ze me hier naar binnen zou krijgen. Uiteindelijk heeft het kleine, irritante stukje van mezelf, wat zich mijn verstand noemt, me overgehaald om mee te gaan. Anders zou het enkel opvallen dat ze er niet is.
Momenteel probeer ik voornamelijk te verzinnen wat mijn volgende stap gaat zijn. Het plan is voornamelijk om meer uit te zoeken over wat er nou aan de hand is. Voor zover ik in mijn korte verblijf hier te weten ben gekomen, leeft er hier een hoop wat zich bovennatuurlijk noemt. Nu ken ik sommige vampiers al en andere moet ik leren kennen. Wat me nog een raadsel blijft, is hoeveel heksen er hier nou eigenlijk huisvesten. Ik ben bang dat het een aanzienlijk aantal zal zijn, omdat het mij niet erg makkelijk lijkt om zo'n spreuk uit te voeren. Nu hoop ik meer te weten te komen op het feest van Nic. Mei leek niet zo laaiend enthousiast over dat feest, maar dat is pech voor haar. Ik was ook niet zo laaiend enthousiast over deze boekenwinkel vol met mensen. Normaliter ben ik geen fan van openbare ruimtes door de hoeveelheid aan bloed. Ik hoop ten zeerste dat niemand zijn huid opengehaald aan een bladzijde, want ik weet eerlijk waar niet of ik mezelf dan kan beheersen. Nu al weet ik dat het me enorme moeite gaat koste om uit de buurt te blijven van Mei's hals, waarvan de kloppende ader me nu al in de verleiding brengt. Vroeg of laat zal ik me ergens moeten voeden en ik probeer nu al uit te denken hoe dat zich gaat uitspelen. Ik weet niet of Mei een zwakke maag heeft, maar de vraag of het haar misselijk zou maken is de minste van mijn zorgen. Ik kan simpelweg niet drinken met het meisje in de buurt, omdat het haar - en daarmee ook mij - daardoor in gevaar zal brengen.
Ik laat niet merken wat er allemaal in mijn hoofd omgaat en zit ongelofelijk stil op een stoel, terwijl ik doe alsof ik één van de tijdschriften lees welke ik heb gekregen van Mei. Volgens mij weet ze niet zo goed wat ze met me aan moet, of wat ze moet denken van het feit dat mijn aanwezigheid haar beter laat voelen. Daar moet ik ook nog iets op zien te verzinnen, bedenk ik me zuchtend.
Even wordt ik uit mijn gedachten gehaald doordat Mei iemand lijkt te begroten en hem iets overhandigd. Uiteindelijk stelt ze me ook voor.
"Dit is Cayto trouwens. Hij is ehm, ja, ik weet het niet. Cayto, dit is Ford. Cayto hier is stiekem een beetje saai. Hij houdt niet van boeken!" Ik trek mijn wenkbrauwen even op bij die laatste opmerking.
"Cayto is niet saai. Cayto weet gewoon wat belangrijk is in het leven." Rolt er uit mijn mond. Ik kan het niet helpen om mijn oog te laten vallen op het boek wat de man - wie blijkbaar Ford heet - in zijn handen heeft. Het gaat over mythes. Die gedachte laat mijn hersenen een hoop conclusies trekken. Zou Mei iets op het spoor zijn? Niet dat ze iets wat werkelijk waar is, zomaar in een boek zou aantreffen, maar toch. Ik besluit maar dat het me niet boeit, of in elk geval, niet voor nu. "Maar aangenaam je te ontmoeten, Ford."

She was always looking for more..

25 juli 2016 - 0:16 Ken_ is offline

Ken_ 18286

DANJIEL CASPAR KOVAC
VAMPIRE

De grijze lucht en de miljoenen minuscule druppels de uit de lucht vallen hadden er al voor gezorgd dat zowel het nog mysterieuze meisje als ik helemaal doorweekt, ze wandelde rustig naar me toe en glimlachte verontschuldigend al wist ik niet waarom ze zich schuldig moest gaan voelen. Eens het meisje dan ook voor me stond wist ik al dat deze mooie blondine duidelijk niet van hier was althans, niet van Salem. De reden waarom ze hier was zou ik later wel ondervinden want ik zou het zonde vinden om geen tijd met deze dame te gaan spenderen.
Ze streek een verloren natte lichtblonde lok achter haar oor voordat haar lippen weer bewogen en ik voor het eerst haar stemgeluid hoorde. "Volgens mij heb ik wel een heel slecht gevoel van tijd," haar opmerking zorgde ervoor dat mijn mondhoekjes omhoog krulden in een geamuseerde grijns. "Misschien moeten ze maar een ding maken van 'fashionable early," Haar opmerkingen waren zekers amusant en ik kon het dan ook niet laten om even te grijnzen om de droge opmerkingen. “Oh dat is een statement die ik misschien nog voor mezelf zou kunnen gebruiken.” Grijnsde ik en volgde haar bewegingen even onopvallend.
"Bedankt voor de waarschuwing. Ik ben Joey." Haar hand stak ze vriendelijk uit als begroeting zoals ze dat nu doen in dit tijdperk – een stuk onfamilialer dan wat ik vroeger gewoon was geweest, maar ah in dit decennia lijken haast alle mensen hersenloze slaven aan het internet of zijn ze gewoon werkverslaafden. Echter is er een klein percentage die werkelijk nog eens geniet van de wereld te zien en mijn gevoel- daarbij voelde ik me al stukken beter- zei me dat Joey bij dat kleine percentage behoorde. “Joey?” herhaalde ik nog even met een glimlachje. “ Leuke naam, heeft wel wat speels met zich mee niet? Ik ben Danjiel maar zeg maar gewoon Dan. Is gemakkelijker lijkt me.” Mijn koude hand nam de hare aan en ik schudde deze vriendelijk waarna ik haar slanke hand weer los liet. “Maar eh, ik was opweg naar mijn werk, een gezellig koffiehuisje hier niet ver vandaan. Zin om me te gaan vergezellen? Eerste koffie is van het huis.” Stelde ik met een speelde grijns voor en knipoogde naar de blondine waarna ik even knikte richting de weg naar het centrum van Salem. “Daarbij zal het je ook wat verwarmen, het zou zonde zijn als je ziek zou worden voordat het feest echt zou gaan beginnen.”

ALLISTAIR JACKSON BUCKLEY
HUMAN, POLICE OFFICER

Net zoals het weer buiten was de sfeer in het benzinnestation maar kil en grimmig. De twee verkopers lekenniet enthouasiast en het was dan ook duidelijk dat ik niet echt gewenst was, jongeren deze dagen… Ik hoopte maar dat ik mijn dochter nooit zo zou gaan opvoeden.
Het meisje die nog de vriendelijkste van de twee was glimlachte flauwtjes en reek naar de sigaretten terwijl de jongen – in mijn ogen- zich doodergerde dat hij eens een spier moest verroeren.
De jongen, Jean dat me al vaker opgevallen en een vaag voorgevoel vertelde me dat deze jongeman een duister figuur was. Negatief in zijn manier van doen, niet zozeer gemeen, maar daarmee bedoelde ik dat de jongen me nogal een pessimist leek. Dat was voor mij –iemand die liever de zon had en alles positief wilde zien- iets waardoor ik hem eigenlijk niet mocht.
Na mijn vraag over het pakje sigaretten knikte de jongen sloompjes en kreeg het haast al in zijn handen geduwd door zijn collega dus hield ik mijn pinkaart al klaar om te gaan betalen zodat ik meteen weer verder kon met mijn werk. Er waren namelijk dringende, serieuze zaken bezig waar ik gisteren tot laat in de avond mee bezig was geweest, waaronder een mysterieuze verdwijning. Echter dacht de jongeman voor me hier anders over en keek me weer aan en zuchtte even waardoor ik fronste en toekeek hoe Jeaden het pakje sigaretten terug gooide naar het meisje waarvan ik veronderstelde dat ze ook niet snapte wat er nu in het hoofd van de jongen omging.
Zijn kille blik haakte zich vast in mijn groene kijkers en met een opgetrokken wenkbrauw keek ik hem aan, probeerde dit knulletje mij nou te intimideren? ‘De sigaretten zijn op en misschien is dat maar beter ook met dat hoestje van je.’ Zijn uitdagende woorden deden me een lachje slaken van verbazing. “Wat?” slaakte ik dan ook uit ‘Het zou toch zonde zijn als we een van onze felbegeerde politieagenten zouden moeten verliezen omdat deze niet kon stoppen met een verslaving, nietwaar.’ De blonde jongen voor me schudde afkeurend zijn hoofd al wist ik zijn woorden niet echt te waarderen. ‘Zo zonde..’ mompelde hij vervolgens en ik wreef even zuchten met mijn hand over mijn voorhoofd. Dit kon je toch niet menen? Een puber die mij erop aanwees dat roken slecht voor je was.
Eens de jongen zijn blik afwende merkte ik op dat ik geen last meer had van mijn hoest en besloot ik om de sigaretten te laten, puur omdat ik ze nu ook niet meer hoefde. Niet mijn fout als hij van zijn job werd ontdaan omdat hij deze alles behalve goed deed. “Goed dan, als je het zelf allemaal zo veel beter weet. Vriendelijk zijn zou je ook wel eens goed doen trouwens, word je ouder van.” Zei ik kattig en betaalde dan eindelijk voor mijn benzinne. “Daarbij .” begon ik en keek de jongen weer eens aan. “Als ik jou was zou ik maar eens naar de dokter gaan, je ziet er bleekjes uit.” Na deze woorden en mijn betaling stak ik alles weer weg en richte me op het meisje. “Nog een prettige dag.” De jongen gunde ik geen blik meer en draaide me om zodat ik terug naar buiten kon gaan.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

26 juli 2016 - 20:44 Thunderfvck is offline

Thunderfvck 54310

J O L E N E B A R N E S

"Oh dat is een statement die ik misschien nog voor mezelf zou kunnen gebruiken,' grijnsde de jongeman tegenover Joey, waarop ze zichzelf voorstelde.
"Joey?" herhaalde hij en hij glimlachte, het was een reactie die ze wel gewend was ondertussen. "Leuke naam, heeft wel wat speels met zich mee niet? Ik ben Danjiel maar zeg maar gewoon Dan. Is gemakkelijker lijkt me."
"Dan. Aangenaam!"
De jongeman die zich als Danjiel voorstelde, nam haar hand aan en schudde hem kort en vriendelijk voor hij deze weer losliet. Ze voelde hoe koud deze was en vroeg zich af of hij al lang buiten was, of gewoon koudbloedig. Sommige mensen leken wel altijd koude handen te hebben. Joey had daarentegen altijd warme handen. Ze had het ook nooit snel koud en daar was ze wel erg blij mee.
"Maar eh, ik was op weg naar mijn werk, een gezellig koffiehuisje hier niet ver vandaan. Zin om me te gaan vergezellen? Eerste koffie is van het huis," stelde Dan voor, hij had een speelse grijns op zijn lippen en knipoogde naar haar. "Daarbij zal het je ook wat verwarmen, het zou zonde zijn als je ziek zou worden voordat het feest echt zou gaan beginnen."
Joey lachte hierop en knikte. Ze deed haar mond al open om te zeggen dat het helaas te laat was, ze voelde zich al dagen ziek, maar op dat moment merkte ze dat ze zich eigenlijk veel beter voelde nu. Kwam het omdat ze iets gegeten had, omdat ze afgeleid was of iets anders? Ze had geen idee en besloot er maar van te genieten. Ze had er toch niks aan om daarover te piekeren.
"Dat klinkt als een heel goed idee. Dus jij bent de koffiemeester van Salem?" antwoordde ze dan ook en ze haakte haar arm in die van hem, zodat hij haar naar het koffiehuisje kon begeleiden. "Heerst er trouwens wat? De stad is de laatste dagen wel heel erg stil. Of komt dat door het slechte weer?" vroeg ze vervolgens, met het laatste doelde ze vooral op het herfstachtige weer. "Volgens mij had ik ook iets onder de leden. Maak je maar geen zorgen hoor, ik steek je niet aan, ik voel me alweer een stuk beter," lachte ze.

Your make-up is terrible

28 juli 2016 - 13:35 Elentiya is offline

Elentiya 12352

—————————————————————————

—————————————————————————

Cordelia Doan Sandlin

”Darling, you’re already in my veins.”

• Vampire • The urge to grab something beyond my reach is annoying • With Jean •

Nog voor ik het goed en wel door heb, daar mijn aandacht zich voor enkele tellen niet goed wist te vestigen op hetgeen wat er aan de toonbank gebeurde, krijg ik het pakje sigaretten terug naar me toegegooid en weet ik deze behendig op te vangen. Een frons verschijnt tussen mijn wenkbrauwen en een vragende uitdrukking glijdt over mijn gezicht heen. Mijn poelen nemen de man voor kort op, waarna ze richting mijn beste vriend glijden. Iets in zijn houding was verandert, ik kreeg er alleen niet exact een vinger op gelegd met wat hij precies was noch waarom.
”De sigaretten zijn op en misschien is dat maar beter ook met dat hoestje van je.”
De kille toon in Jean zijn stem leek de sfeer in de tankstation er een graad grimmiger op te maken. Zachtjes, en met een bedwingende ondertoon, liet ik zijn naam over mijn lippen heen rollen; waarmee ik zowel de stille waarschuwing als de verwarrende vraag er in wist te leggen. Waarom verkocht hij Allistair niet gewoon zijn peuken? Normaliter had hij er ook geen problemen mee gehad. “Het zou toch zonde zijn als we een van onze felbegeerde politieagenten zouden moeten verliezen omdat deze niet kon stoppen met een verslaving, nietwaar. Zo zonde…”
Dusdanig verrast door de bemoeienis, of wellicht der plotselinge omschakeling van Jean’s gedrag, blikte Allistair verbaasd naar hem op, waarbij ongeloof duidelijk een partij speelde. “Goed dan, als je het zelf allemaal zo veel beter weet. Vriendelijk zijn zou je ook wel eens goed doen trouwens, word je ouder van,” knauwde hij Jean vervolgens toe — die op zijn beurt volledig in een andere wereld terecht leek te komen. “Jean, wat ben je aan het doen?” fluisterde ik zo zacht dat het voor onze klant amper hoorbaar was. “Daarbij,” hoorde ik deze vervolgens uitbrengen. “Als ik jou was zou ik maar eens naar de dokter gaan, je ziet er bleekjes uit.”
Mijn gezicht vertrok licht en terwijl het geld op de toonbank werd gelegd raakte ik me bewust van de houding die Jean aannam. Spiertjes die zich leken aan te spannen, het veranderen van de groene kleur van zijn poelen, maar ook de zachte grom die ik meende hem te horen in slikken. Als het geluid van het koffiezetapparaat hem licht doet opschrikken weet ik dat er meer aan de hand is. Zachtjes raak ik Jean aan als deze enkele passen achteruit doet en zo mijn kant op komt, waarbij ik hoop hem enigszins een beetje tot kalmte te manen.
”Nog een prettige dag.”
Een perfect gespeelde glimlach weet zich over mijn lippen heen te leggen, als ik Allistair een zwakke begroeting toewerp en hem bedank voor zijn komst — in zoverre ik hem op dit moment dankbaar mocht zijn gezien het onverklaarbare gedrag van mijn lieftallige, beste vriend. “Ik ga er maar vanuit dat je een zeer goede reden hebt met waarom je onze klant zo liefdevol behandelde?” vraag ik Jean zodra Allistair buiten bereik is, en richt mijn donkere kijkers op zijn gezicht. “Wat is er aan de hand? Je lijkt namelijk niet bepaald jezelf.” Lichtjes kantelde ik mijn hoofd en kneep mijn ogen iets samen terwijl ik zijn houding poogde te peilen. Zijn donkere kijkers hadden me verteld dat zijn bloedlust regeerde, ik kon er alleen geen vinger op leggen waarom hij niks meer deed dan hooguit een tikkeltje onbeschoft.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

28 juli 2016 - 19:33 Ken_ is offline

Ken_ 18286

DANJIEL CASPAR KOVAC
VAMPIRE

"Dan. Aangenaam!" zei Joey en daarna lieten we elkaars handen weer los. Op mijn voorstel glimlachte ze en knikte vervolgens goedkeurend waardoor haar blonde natte lokken vrolijk mee zwieptent. "Dat klinkt als een heel goed idee. Dus jij bent de koffiemeester van Salem?" haar opmerking deed hem even grijnzen waarna ze haar arm in die van mij haakte. "Dat kun je wel zeggen ja, beter dan die Starbucks brol laat staan wat je in die benzinestations kunt krijgen." zei ik. Ondanks dat ik geen koffie dronk wist ik wel er een boel van af. En daarbij was het beter om reclame te gaan maken, iedereen wilde nu naar de Starbucks voor hun latte en dergelijke geen idee waarom de meeste mensen er zo gek op waren. En daarbij wilde ik ook niet dat mensen naar het benzinestation gingen achter hun voeding, hoe laag is dat wel niet? Behoorlijk onder mijn klasse, het verbaasde me dan ook niet dat Jean daar werkte.
"Heerst er trouwens wat? De stad is de laatste dagen wel heel erg stil. Of komt dat door het slechte weer?" Joeys vraag deed me naar haar opkijken. Zou dit verband houden met de vreemde symptomen waar ik mee kampte? Deze afgelopen dagen had ik nog niet echt met mede vampiers gesproken -deels ook omdat de meeste me liever in stukken scheuren- Maar aangezien ik als dode niets hoorde te voelen zou het verband houden dan? Nu ik er aan zat te denken had ik er momenteel geen last meer van. "Volgens mij had ik ook iets onder de leden. Maak je maar geen zorgen hoor, ik steek je niet aan, ik voel me alweer een stuk beter," lachte Joey wat me even zwak deed glimlachen, mijn witte tanden kwamen dan ook kort tevoorschijn net zoals de scherpe hoektanden die ik had al betwijfelde ik of ze het wel had gezien en als ze dat had dan verzon ik er wel een smoesje rond. "Nee ik denk dat je gelijk hebt, ik heb ook wat last van de ziekte, maar nu ik jou zie gaat het alweer stukken beter." zei ik vleiend en knipoogde weer. Hoewel ik eerder wilde flirten bleek ik dan ook echt de waarheid te spreken.
Na toch een goed eindje stappen kwam het centrum van Salem tevoorschijn net zoals het kleine koffie tentje waar ik werkte. Eens we daar dan ook aankwamen hield ik de deur galant voor haar open. "Madame." grijnsde ik ookal had ik wel een vermoeden dat Joey niet het typische meisje meisje is die een heuse gentleman wilde hebben. "Wat kan ik je aanbieden? Koffie, thee, andere specialiteiten ?"

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

29 juli 2016 - 20:47 Thunderfvck is offline

Thunderfvck 54310

J O L E N E B A R N E S

"Dat kun je wel zeggen ja, beter dan die Starbucks brol laat staan wat je in die benzinestations kunt krijgen," zei hij, wat voor een grijns op haar gezicht zorgde.
"Dat klinkt veel belovend, maar nu moet ik je er wel aan houden, hoor," zei ze op waarschuwende toon.
"Nee ik denk dat je gelijk hebt, ik heb ook wat last van de ziekte, maar nu ik jou zie gaat het alweer stukken beter," klonk het charmant uit zijn mond en hij knipoogde naar haar.
Joey moest erom lachen, ze voelde zich zeker gevleid om deze opmerking en vond zijn speelse benadering wel leuk. Maar het was ook wel duidelijk dat Dan gewoon een flirt was en dit eerder een tweede natuur voor hem was dan dat hij Joey zo speciaal vond. Ze vond het toch helemaal niet erg, ze hield wel van een beetje aandacht zonder dat iemand klef werd. Dan was gewoon erg leuk. Na een stukje gelopen te hebben, kwamen de twee in het centrum aan en al snel bij een leuk koffietentje. Dan hield de deur voor haar open.
"Madame," grijnsde hij
"Mijnheer," grijnsde Joey terug, toen ze langs hem heen naar binnen stapte.
"Wat kan ik je aanbieden? Koffie, thee, andere specialiteiten?"
"Gewoon koffie, tenzij je een andere specialiteit hebt?" vroeg ze hem. "Dan neem ik dat. Kan ik het gelijk vergelijken met de brul van Starbucks."
Joey leunde, met een speelse grijns die haar rode lippen sierde, op de toonbank met haar ellebogen zodat ze kon zien wat hij aan het doen was. De zaak was verder helemaal leeg, dus ze waren met z'n tweeën. Haar dag had een prettige wending genomen, bedacht ze zich. In het koffietentje was het ook nog eens lekker warm en droog, wat ze wel kon gebruiken. Ze wilde inderdaad niet weer ziek worden nu ze zich eindelijk beter voelde.

[ bericht aangepast op 29 juli 2016 - 20:54 ]

Your make-up is terrible

29 juli 2016 - 22:44 Vulgrim is offline

Vulgrim 37911

Hoewel het feest niet vol in gang is en het vanavond pas start, hadden de twee heksen afgesproken eerder te komen. Het was niet volop druk aan gasten, maar de obers en bedieners waren volop in beweging om het feest en aanblik zo goed mogelijk eruit te laten zien. Solange wist dat de eigenaar van dit 'huis' het geld vooral had geërfd, waarvan zij de vraagtekens over de vrouw volop in haar hoofd had zwerven.
Voor de Indiase vrouw zelf was geld niet van belang. Het was belangrijk voor de benodigde dingen, en natuurlijk was het handig om bakken vol te hebben, maar het maakte niet gelukkig zoals een dierbaar iemand je liefde gaf. Zou de vrouw zwemmen in bakken vol met geld zwemmen? Net als Dagobert Duck in zijn geldpakhuis. Even probeerde ze het zich voor te stellen, maar schudde het idee snel van zich af. Ze was enorm slecht in het zich voorstellen van dingen, maar als ze dit echt zou doen — zou het heel onwaarschijnlijk zijn. Technisch gezien is het muntgeld veel te zwaar en volgens haar zou briefgeld ook niet lukken, aangezien je van een hoge sprong je eventueel dood op kan vallen.
'Ja, inderdaad.' Beaamt de vrouw tegenover haar. De toon waarmee ze praat valt Solange zelf niet op, gezien ze erg slecht is in het opvangen van zulke dingen. 'Dat maakt niets uit. Alles is vanmiddag toch pas binnengekomen. Er lijkt niets meer te kloppen van de bezorging. Het zal niet lang meer duren voordat we opzoek moeten naar iets wat beter werkt.'
'Tommy, Tommy, waar ben je?' Klonk er, waar een oudere vrouw haar kind zocht. Ze besteedde er verder geen aandacht aan. Haar ogen vatte zich op Magdalene. 'Trouwens, als je de bestelde kruiden na het feest nog op wilt halen, zal ik de winkel nog even voor je openhouden. Er zijn toch nog een aantal problemen welke onder mijn aandacht moeten worden gebracht.
Inmiddels was er een ober onder gejaagde druk, was haar opvatting, een klunzige fout ondergaan en het eten met dienblad laten vallen. Voor een seconde keek ze ernaar en toen naar Magdalene die bleef staan. Was het niet een ongeschreven regel om iemand te helpen in zulke situaties? Ze was er zelf enorm slecht in, dus ze wist het niet. Toch boog ze door haar knieën en hielp de man met het opruimen van de dingen — mede doordat ze van vroeger geleerd had men te helpen als er zulke situaties zich voor deden, dus het was vooral een geluk dat ze dit mee kon nemen in haar opvoeding. Het was echter een hele kunst, doordat haar jurk niet gemaakt was voor zulke situaties en het knelde dan ook vooral bij haar bovenbenen en heupen, waardoor ze er wat gepijnigd bijstond.
“Dat zou ik erg waarderen, Magdalene. Het is natuurlijk een hele kunst om zo'n bedrijf vlottend te laten lopen en de dingen die er omheen moeten gebeuren, maar ik heb alle vertrouwen erin dat het nog vele jaren blijft bestaan.” De ober glimlachte zwakjes naar haar en murmelde een bedankje, waarna hij snel verder ging. Solange had de man alleen een zwakke, ongemakkelijke glimlach gestuurd — niet wetend wat ze hier op moest antwoorden en keek vervolgens weer met haar donkere ogen naar de vrouw. “Naar mijn mening is het een van de beste winkels in de stad en als er iets is wat ik voor jullie kan betekenen, zou ik daar graag mee van hulp willen zijn.” Het was een oprecht aanbod van haar.
Haar hand was ongemerkt in haar kleine tasje geslipt, waar haar hand een klein object omvatte die ze later ergens zou plaatsen. Op het moment dat ze haar mond wilde openen om van slag te gaan en te zeggen dat ze alles bij haar had, vulde een geroep haar gehoorgangen. Het was een leidinggevende die over de obers en bediendes gingen en meldde ze dat ze sneller te werk moesten gaan. Direct haalde ze haar hand uit het kleine tasje, om vervolgens proberend ongemerkt — wat ietsjes klunzig was — een slokje van haar drankje te nemen. Ze wilde hem hierop wijzen dat opgejaagd worden niet de beste werkprestaties gaven, maar besloot haar mond te houden. Het was niet handig om de aandacht op haar te vestigen als ze hier voor een doel kwamen waarbij ze zo onopgemerkt mogelijk moesten blijven.
Wanneer ze zeker wist dat het veilig was, omvatte haar hand weer het object. “Ik heb alles bij me en het lijkt me handig eerst de objecten te plaatsen alvorens de gasten binnenkomen. Straks vergeten we het als we rond zoeken en wellicht betrapt worden,” fluisterde ze. De woorden sluipen gewiekst over haar rode lippen.
“Laten we alvast beginnen. Het lijkt me veilig.”

Solange Paci.
Salem, Massachusetts — USA.

“Most books on witchcraft will tell you that witches work naked. This is because most books on witchcraft were written by men.”

[ bericht aangepast op 29 juli 2016 - 22:49 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Index RPG Actieve Topics Zoek