Het belangrijkste is in mijn ogen om meteen vragen op te roepen die de lezer pakken en intrigeren. Dat doe je echter prima. Je beschrijft niet meteen landschap, maar komt ook meteen met een situatie waar de lezer meer over wil weten. Waarom is de moeder dood? Je kan dit nog veel meer versterken en feitelijk kan dit bij iedere soort scène. Zolang je maar een situatie hebt die meteen vragen oproept en je ze niet meteen invult.
Het verschilt dan ook ontzettend per verhaal hoe ik begin. Soms begin ik inderdaad midden in een actie wat ook al gezegd is. Een spannende achtervolging, een verhit telefoongesprek, een executie, het kan van alles zijn. Dit kán dus ook een dialoog zijn, wat ook al genoemd is.
Soms begin ik net ná een actie. Dit is dan meestal een actie die alles bepalend is voor hoe het verhaal gedoemd is te lopen, dus het is of iets die de hoofdpersoon aanzet tot iets groots, of iets dat een onomkeerbaar scenario heeft geschept leidend naar het probleem. Over het algemeen neemt zo'n actie een rollencoaster aan emoties en vervolg gebeurtenissen met zich mee. Dan zijn er vragen als: wat is er in vredesnaam gebeurd? Welke kant gaat dit op? Is dit wel zo handig? Wordt er wel goed nagedacht? Dan zit je er dus ook vrij snel in.
Wat ik ook heel graag doe is beginnen met een proloog waar ik al een tipje van de sluier oplicht over wat het probleem is, wie de slechterik is in dit verhaal. Ik wil dat in een bepaald verhaal nog op een bijzondere manier gaan doen, om dan vervolgens dit te gebruiken om de lezer totaal te misleiden. Maar door bepaalde onheilspellende gedachtes van je slechterik te introduceren -zonder meteen te verraden hoe of wat, kan je ook heel makkelijk spanning opwekken. Lekker dat gevoel van shit er gaat iets heel erg mis gaan en de hoofdpersoon heeft geen idee, maar ik eigenlijk ook niet. Het voelt gewoon alsof er iets heel erg mis zal gaan.
Maar ook met omgeving beschrijven kan je dikwijls goed dat onheilspellende gevoel oproepen. Je kan hier ook meer symboliek en toch ook meer enviromental storytelling bij gebruiken. Hiermee bedoel ik dat wij mensen bepaalde dingen met bepaalde genres associëren en dat je dus ook met de omgeving meteen een gevoel van angst of spanning op kan wekken. Het is wel snel cliché, maar ik kan er echt kippenvel van krijgen als het goed gedaan wordt, omdat het heel sterk inspeelt op eigen ervaringen en daarmee ook de lezer meetrekt. Als iemand het uitgebreid heeft over een donkere mistige omgeving, hoewel er niks aan de hand is in het verhaal zelf, alleen die omgeving is vrij nadrukkelijk aanwezig, dan geeft het al het idee dat er toch wel iets gaat gebeuren, iets niet in de haak is. Zo kan je omgeving ook gebruiken om het meteen spannend te maken naar mijn idee.
Maar ja, dat ben ik, dus ik weet niet of het ook echt goed is. Dit is mijn ervaring met zowel lezen en schrijven. Kan voor anderen wel weer heel anders zijn.
Happy Birthday my Potter!
