Once Upon a Time in Neverland ~ Speeltopic [5] - Speeltopics

---

---

Rules:
×Geen "next generation karakters" als het kan. Natuurlijk hoef je je niet volledig aan de OUAT verhaallijn te houden, maar dit is gewoon verwarrend, Pan moet niet plots acht zusjes hebben en Rumple niet dertig kinderen. Dus geen familieleden TENZIJ er een logische verklaring achter zit.
×Eerst reserveren voor je een rol aanmaakt
×Er is geen minimum van woorden per post
×Anderen rollen niet besturen, tenzij het een figurant is natuurlijk
×Maximaal 4 rollen, dit is veel, omdat het soms onhandig is als er teveel figuranten zijn. Begin maar met 2 en bewaar de rest voor later

---

Characters:
Lost Boys:
Jongens:
× Peter Pan - Gereserveerd door Inktzwart
Meisjes:
× Gereserveerd voor Lost_Girl
× Odette "Odi" Straw - Inktzwart
× Florence Red - Undertale
× Gereserveerd voor Fictionalworld

Pirates:
Jongens:
×Hook - HeyItsGraham
×Julius O'brain - _Dark_
×Chris James - Undertale
×
Meisjes:
×Lisa Macaw - Lisadragonrider
×Phoebe "Rainbow" Beryl Morgan - Saiph
×Jo - JoSnape
×Sofia Brookelin - _Dark_

Other:
Jongens:
×
Meisjes:
× Tinkerbell - tinkerbell1
× Tiger Lily - Lost_Girl
× Fenne - tinkerbell1
× Kalea-Lilly Brown - Undertale
×

---

Lijstjes:

Lost Boys:


Pirates:


Overig:

---

×Praattopic: Klik
×Rollentopic: Klik

---

---

We beginnen als volgt.
Het is een rustige dag op Neverland, voor zover je het rustig kan noemen tenminste, het blijft Neverland.
De piraten zijn net aangekomen, en de Lost Boys zitten dichterbij ze dan de meeste van de piraten vermoedelijk hadden verwacht. Dat is het begin.
De rest kunnen jullie helemaal zelf invullen, veel speelplezier!

---

obsessive rage

Ariel
Ik grinnikte, "Nee Peter, daar staat niets belangrijks op..."
Dan kijkn ik hem recht aan, "Weet je toevallig ook wie de vorige schrijver van het boek was? En hoe die overleed?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Caitlin

'In ieder geval beter dan Peter,' grinnik ik. Veel mensen hebben iets met bomen, ik iets met de grond. Moeizaam ga ik op Den grond zitten en kijk dan Charlie weer aan. 'Ik wou weten van Ariël waarom ze wegrende ...'

[ bericht aangepast op 7 aug 2016 - 10:21 ]

---

Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'

Captain Killian Jones Hook

Ik open langzaam mijn ogen en voel aan mijn hoofd. Wat had ik een verschrikkelijke hoofdpijn. Ik kijk om me heen en vraag me af waar ik ben. Al snel heb ik door dat ik op mijn schip ben, maar hoe ben ik hier gekomen? Ondanks de hoofdpijn probeer ik terug te denken aan de vorige avond. Het enige wat ik weet is dat ik op zoek was naar Dreamshade en... Pan! De naam schiet door mijn hoofd en ik grijp meteen naar mijn hoofd en ik kreun even. Ik had nu water nodig en veel ook. Ook herinner ik mij de naam Chris en dat ik hem zocht. Langzaam viel alles op zijn plaats. ik zocht hem, maar hoe was ik nou weer op het schip beland. Wankelend loop ik richting de deur, maar ik wacht nog even met hem te openen. Als ik voel dat het iets beter gaat open ik mijn kajuit en ga ik gelijk door naar de opslag waar ik een vat met water vind en een beker. Ik laat mezelf naar beneden glijden en drink heel veel water.

---

Do I look like Mother Teresa?

Babette Woodley
Look into my eyes and tell me you love me ...

Ik zie dat Hook wakker is, want hij drinkt dit keer water. Ik ga naast hem staan en schep met een beker er wat water uit. 'Dit keer geen rum?' Ik grinnik, ben ik vrolijk?

---

~

Leslie Jones
"Time stands still, I will be brave, I will not let anything take away"

Ik open mijn ogen, de geluiden van de vogels zijn weg, de zachte ondergrond is weg, het vertrouwde gevoel van de boom is weg. Mijn zicht is nog vaag. Langzaam sta ik op, ik ben niet meer in het bos... Waar ben ik? Ik wrijf een paar keer in mijn ogen en zie dat ik in een grote ruimte sta, ofja, groot is het, maar waar ik sta is niet groot. Ik sta in een glazen kooi van 1 bij 1 meter. Ik loop langzaam naar een raam toe en houd mijn vinger op het glas, dit is dik glas... Echt heel erg dik. Hier kom je niet zomaar doorheen... Ik sla met mijn vuist tegen het raam, het enige wat er is veranderd is dat mijn vuist nu pijn doet.
Gespannen kijk ik om me heen, kan ik hieruit? Het plafond? Ik kijk naar boven, het plafond is hoogstens 2 cm langer als mij... Ook geen optie.
Ik kijk verder om me heen, de kamer in, de hele kamer is van steen, er zijn nog wel wat lampen aan het plafond maar verder is de kamer leeg, niet eens een stoel of een tafel...
Niet eens een deur...
Maar dat kan toch niet? Hoe kom ik hier dan ooit uit?! Ik zal verhongeren, uitdrogen en vervolgens nooit gevonden worden! De tranen prikten in mijn ogen, ik wil niet sterven, ik wil niet verhongeren, ik wil niet mijn laatste dagen hier zitten met dat ik weet dat niemand me komt halen en ik hier zou sterven van uitdroging en verhongering! Dat lijkt me verschrikkelijk...
Ik sla nog een keer hard op het glas, ik zie dat er wat roods op de plek is gekomen waar ik sloeg. Ik inspecteer het en kom tot de conclusie dat het bloed is, sinds wanneer kan glas bloeden? Langzaam gaat mijn blik naar mijn vuist, aha, daar komt het bloed weg...
Uit woede en frustratie sla ik nog een keer hard tegen het glas, ik moet hier weg! Ik houd dit niet lang vol.
Maar hoe hard ik ook probeerde, niets werkte, ik was ondertussen bond en blauw en er zou ongeveer een dag voorbij zijn gegaan. Ik heb honger en dorst. Ik ben best moe en heb verschrikkelijke pijn. Ook merk ik dat de zuurstof op is, de kooi is zo dicht gemaakt dat de zuurstof dus ook op gaat...
En dat voel je, ik moet zwaarder ademen maar als ik dat doe gaat alles sneller. Is dat goed? Of niet?
Ik sta op, mijn botten voelen gebroken en ik heb het gevoel dat ik niet meer kan ademhalen. Ik zit zo gevangen dat ik niet eens meer adem kan halen... Ik adem eens goed in, zo voelt het wel alsof ik adem kan halen, maar als ik normaal adem is dat gevoel weer weg...
Langzaam voel ik de hoofdpijn opkomen. Het gevoel dat ik bijna dood ga blijft in mijn hoofd zitten, het gevoel dat ik niet meer kan ademen word steeds erger totdat ik de spanning in mijn buik voel en dat ik diep in en uit moet ademen om te weten of ik überhaupt nog wel zuurstof binnen krijgt. Er glijd een traan over mijn wang, ik kom hier nooit meer uit, ik zal over enkele uren overlijden aan zuurstof te kort.

Seconden werden minuten, minuten werden uren en uren werden dagen, en nog steeds was ik niet dood, nog steeds zat ik met het gevoel van dat ik niet meer kan ademen, het was daar opgehouden, ik kan overleven zonder eten, drinken en voor mijn gevoel zelfs zuurstof. Hoe?
Ik begin automatisch te huilen van het gevoel dat ik nu heb, niet dat ik er zometeen misschien niet meer ben, maar dat ik hier opgesloten zit, al 4 dagen lang, zonder het gevoel dat ik adem kan halen, alsof ik al 4 dagen lang bezig ben met verdrinken. De spanning in mijn maag is ondraagbaar, geen pijn, maar gewoon een verschrikkelijk gevoel.
Het gevoel van kotsen terwijl je niets in je maag hebt, het gevoel van een opgezette tong die tegen je gehemelte aankomt terwijl dat niet zo is, het gevoel van stikken zonder te sterven.
Ik zit hier, nu 4 dagen in een cel van 1 vierkante meter, ik houd dit niet lang vol, maar 1 ding begrijp ik, ik kán niet sterven, ik kom hier niet uit tenzij iemand me vind en me helpt. Ik zit gevangen, gevangen in mezelf...

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Captain Killian Jones Hook

Ik neem een grote slok van mijn water wanneer ik een stem hoor 'Dit keer geen rum?' grinnikt de stem. Ik hoef niet na te denken, want ik weet gelijk dat het Babette is. Ik wrijf met mijn hand even in mijn ogen. "Het is nog te vroeg voor rum." mompel ik zachtjes. Ik kijk haar met een slaperige kop aan. "Wat ben jij vrolijk."

[ bericht aangepast op 8 aug 2016 - 11:10 ]

---

Do I look like Mother Teresa?

Babette Woodley
Look into my eyes and tell me you love me ...

'Iets te?' Ik zette mijn beker neer en keek over de zeeën. 'Ze zijn op zijn mooist in de ochtend.'

---

~

Captain Killian Jones Hook

'Iets te?' vraagt Babette en ik schud mijn hoofd. "Nee, ik heb gewoon een kater." mopper ik terwijl ik overeind kom. Babette leunt over de reling en kijkt uit over zee. 'Ze zijn op zijn mooist in de ochtend.' zegt ze. Ik ga naast haar staan. "En s'avonds op zijn woest." fluister ik zachtjes. Nu pas besef ik pas echt dat ik weer terug ben op The Jolly Rogger en dat het schip nog in tact is. "Rainbow!" gil ik, maar meteen daarna grijp ik naar mijn hoofd. Gillen was geen goede optie nu. Ik wrijf over mijn hoofd. "Bloody hell rum," mopper ik.

---

Do I look like Mother Teresa?

“I'm the one that's got to die when it's time for me to die, so let me live my life the way I want to.”

Even later besluit ik verder te gaan met Captainachtige taken uit te voeren, hoe weinig dat er ook mogen zijn op het moment. Ik besluit nog wel om het meisje met wie ik net in gesprek was in de gaten te houden. Wie weet heeft ze meer motieven dat het zoeken naar haar zus, of was dat zelfs enkel een dekmantel. Ik weet dan ook helemaal niets over haar, haar naam alleen al is een raadsel voor me. Ik ben ook niet heel blij om haar enkel met Lisa achter te laten, maar ik ben geen babysitter. Er zijn namelijk ook hoop dingen die moeten gebeuren, welke Hook achteloos heeft laten liggen. Mijn woede wordt met de minuut sterker, zeker als ik terloops van iemand te horen krijg dat meneer weer terug is. Zulke dingen weet ik ook altijd als laatste, omdat niemand blijkbaar de moeite neemt om mij belangrijke dingen te vertellen. Op het moment is hij in elk geval niet op het dek te vinden, dus besluit ik verder te zoeken. Op het eerste gezicht is hij absoluut nergens te vinden, niet eens in zijn kajuit. Het is pas wanneer ik al een tijdje doelloos door het schip ronddool, dat ik een zeer bekende stem mijn naam hoor roepen. "Rainbow!" Al snel besluit ik op het geluid van zijn stem af te gaan, omdat hij zeker een hoop heeft uit te leggen. Wat ik nogal vervelend vind, is dat die ene Babette of zoiets er weet bij is. De laatste/eerste keer dat ik haar zag was al weer even geleden, toen ze half stond over te geven naast het schip. Great. "Waar de hell ben jij geweest?" Ik was van plan voor de rustige benadering te kiezen, maar dat heeft bij mij nooit echt gewerkt, zeker niet als ik in een niet erg vrolijke bui ben.

---

She was always looking for more..

Babette Woodley
Look into my eyes and tell me you love me ...

"En s'avonds op zijn woest." Fluisterde hij, 'dat is ook wel waar.' Ineens hoor ik hem Rainbow roepen. 'Gillen maakt de kater erger...' Fluister ik zachtjes. "Bloody hell rum," ik knikte, 'ik zei het toch.'
"Waar de hell ben jij geweest?"
Ik kijk om en zie denk ik Rainbow staan. Ik moet me hier niet mee bemoeien, dus hou ik mijn mond.

---

~

Captain Killian Jones Hook

'Gillen maakt de kater erger...' Fluistert Babette zachtjes. "Waar de hell ben jij geweest?" ik grijp weer naar mijn hoofd. Die verdomde kater ook. "Ook een goedendag Love," groet ik Rainbow. "Ik zie dat het schip er nog ligt en volledig in tact is." complimenteer ik haar. Ik vul mijn beker nogmaals met water en drink deze in één tuig leeg. "Ik heb een mooi avontuur beleefd, maar dat is een verhaal waar een drankje bij hoort en nu kan ik even geen drank zien." zeg ik met een zwakke glimlach. "Maar je hebt het aardig goed voor elkaar gehouden. Geen mensen van boord af, die er nog niet van af waren en mijn schip is nog volledig in tact." Ik leg mijn hand op haar schouder. "Wat zeg je ervan Love, eerste stuurman." ik blijf even stil. "Excuus stuurvrouw."

[ bericht aangepast op 8 aug 2016 - 11:43 ]

---

Do I look like Mother Teresa?

Donna Rebel

En toen liet de piraat ons alleen. Aangezien ik me verveelde en ik wel meer van het schip wou zien aangezien ik nog nooit op een schip geweest ben besloot ik haar na een tijdje te volgen. 'Ik ga maar eens met haar mee.' Ik volgde haar en zag toen een man en een meisje staan. 'Eeehm... Hallo.'

[ bericht aangepast op 8 aug 2016 - 11:45 ]

---

~

“I'm the one that's got to die when it's time for me to die, so let me live my life the way I want to.”

Hook lijkt al snel een hele hoop dingen te zeggen, behalve het antwoord op mijn vraag. "Ook een goedendag Love," Ik antwoord niet en blijf nors met mijn handen over elkaar staan. Begroetingen zijn overschat in deze wereld. "Ik zie dat het schip er nog ligt en volledig in tact is." Ja, offcourse, wat had hij anders verwacht? Dat ik er net als hij vandoor zou gaan? "Ik heb een mooi avontuur beleefd, maar dat is een verhaal waar een drankje bij hoort en nu kan ik even geen drank zien." Ik zucht en mijn ogen rollen door hun kassen. Wauw, hij is nog dronken geworden ook, en ik maar denken dat er een kleine kans was dat hij iets belangrijks moest gaan doen. Correctie, niet dat ik dat echt had gedacht, maar het bleef een mogelijkheid, tot nu. "Maar je hebt het aardig goed voor elkaar gehouden. Geen mensen van boord af, die er nog niet van af waren en mijn schip is nog volledig in tact." Gaat hij door. Ik besluit mijn mond te houden over de twee idioten die ik op zoektocht heb gestuurd naar Hook in eigen persoon, gezien die vast zo weer terug zullen keren als ze klaar zijn met hun picknick aan de bosrand. "Wat zeg je ervan Love, eerste stuurman. Excuus stuurvrouw." Oké, ik moet zeggen dat ik die laatste woorden niet verwacht had. "Dat lijkt me een goede deal." Zeg ik al een klein beetje opgewekter. "Maar punt één: Leg je hand weg van mijn schouder, twee: zeg nooit meer 'love' tegen me en drie: het zou bijzonder fijn zijn als je even de moeite kan nemen om uit te leggen wat er zo belangrijk was dat je niet eens fatsoenlijk kon zeggen dat je weg ging." "Eeehm... Hallo." Ik schrik bijna van de stem achter me, blijkbaar heeft het meisje - wie niet te vergeten toverkrachten bezit - me achtervolgt. "O ja, en punt vier: dit is eh.." Even draai ik me naar haar om. "Wie was je ook alweer?" Vraag ik. Ik heb geen idee of de rest haar al kennen, maar zo heb ik in elk geval een kans om te weten te komen hoe ze heet. Ik onthoud mensen beter als ik hun naam weet.

---

She was always looking for more..

Donna Rebel

'Rebel,' ik wist dat ik loog. Donna was gewoon een koeien naam, en dat ben ik nooit vergeten. Rebel klonk bij mij beter. Ik ging weer naast Rainbow staan. 'Mijn naam is Rebel...'

---

~

Captain Killian Jones Hook

Rainbow had heel de tijd haar mond dichtgehouden echter had ze wel met haar ogen een aantal bewegingen gemaakt. "Dat lijkt me een goede deal." Ze klinkt al wat vrolijker, gelukkig. "Maar punt één: Leg je hand weg van mijn schouder" ik haal mijn hand direct weg. "twee: zeg nooit meer 'love' tegen me en drie: het zou bijzonder fijn zijn als je even de moeite kan nemen om uit te leggen wat er zo belangrijk was dat je niet eens fatsoenlijk kon zeggen dat je weg ging." Ik open net mijn mond om iets te zeggen wanneer ik een stem hoor. "Eeehm... Hallo." Ik zie dat Rainbow even schrikt. "O ja, en punt vier: dit is eh.." Ze draait zich naar het meisje toe wat zich bij ons heeft toegevoegd. "Wie was je ook alweer?" Vraagt Rainbow. Ik slaak even een zucht. Nieuwe bemanning aannemen zonder te weten wie ze zijn. 'Rebel,' zegt het meisje. 'Mijn naam is Rebel...' Ik geef een klein knikje. "Aangenaam Rebel. De naam is Killian Jones. Echter houd ik ervan als er Captain voor word gezegd. Captain Killian Jones." Ik neem weer een slok water. "Je hebt waarschijnlijk wel van mij gehoord. Er gaan geweldige verhalen van mij door de wereld, zelfs door Neverland." lach ik. "Maar in die verhalen word ik meestal Hook," ik steek mijn haak omhoog. " genoemd. Toepasselijke bijnaam niet waarr?"

---

Do I look like Mother Teresa?