200 • Trans-Allegheny Lunatic Asylum • Speeltopic • 16+ - Speeltopics

Weston, West Virginia. USA, 1957
Voordat geestesziekte enigszins begrepen werd, werden mensen die ook maar het kleinste teken van een geestelijk probleem vertoonden, in een gekkenhuis gegooid. Daar werden ze vaak onderworpen aan afgrijselijke martelingen en experimenten die vaak tot hun dood leidden. En door het grote aantal ziekten die door de inrichting zwerfden, was het het geen wonder dat de patiënten vaak zelfmoord of moorden pleegden.
Het Asylum
Het werd gebruikt als een psychiatrische inrichting van 1864 tot 1994. Het gesticht in Weston, West Virginia was eigenlijk gebouwd voor 250 patiënten, maar rond de jaren 50 zaten er meer dan 2600 ongelukkige patiënten in het gesticht. Dat was, natuurlijk, veel meer dan de werknemers voor konden zorgen. Het gevolg was dat het gesticht overvol werd en nog onaangenamer dan het al was. De patiënten leden aan verscheidene medische toestanden. Van schizofrenie tot dementie. En helaas werden velen onderworpen aan de verschrikkelijke medische behandelingen. Schoktherapie, waterschokbehandelingen, isoleercellen en normale afranseling vonden plaats tussen deze muren in de hoop hun geest te reinigen. Met het aantal van meer dan duizend overledenen is het duidelijk dat dit een van de meest verschrikkelijkste gestichten was die de VS ooit heeft gezien.
De faciliteiten
Het asylum telt één grote tuin, die de patiënten alleen mogen betreden onder toezicht van minstens één zuster. Er zijn vier slaapzalen, deze zijn speciaal gemaakt voor de patiënten die erin verblijven. Ze bevinden zich in de vier vleugels van het asylum: noord, oost, zuid en west. Er zijn twee grote multiseksuele badkamers, met daarbij een kleine voor hal drie. Zij bevinden zich tussen de noord-west vleugel en de zuid-oost vleugel. Verder is er nog een groot lijkenhuis en een ziekenruimte, gelegen inde kelder van het asylum.

Slaaphal één [Noord]: Huisvestigd patiënten met eetziektes (zoals pica en boulimia)
Slaaphal twee [West]: Huisvestigd patiënten met hevige mentale ziektes (zoals hullicinaties)
Slaaphal drie [Zuid]: Huisvestigd patiënten met seksuele ziektes (zoals voyeurisme)
Slaaphal vier [West]: Huisvestigd patiënten met angststoornissen en fobieën

Regels van het Asylum:
- ­Alle patiënten worden om 7:00 wakker gemaakt en dienen om 22:00 weer in bed te liggen. [Voor zusters 6:00-­23:00]
­- Geweld wordt niet getolereerd.
­- Romantische en seksuele relaties zijn niet toegestaan.
­- Slaapplekken worden op achternaam ingedeeld en moeten nageleefd worden.
- Het ontbijt is voor de patiënten om 8:00, voor deze tijd kunnen ze zich klaarmaken. [Voor zusters 7:30]
­- Elke patiënt is verplicht om zondag naar de kerkservice te gaan.
- Bij overtreding van de basisregels dient de patiënt gestraft te worden.

De rollen:
Mannen:

Staff (Dokters):
• Ezra Giles Hamilton • Directeur • Assassin
• James Oliver Parker • Dokter • Frackles
Patiënten:
• Frederick Noah Morgan • AlexBertie • Nightmare Disorder • Hal 4
• Jason Won • Frackles • Schizofrenie • Hal 2
• Dwain Schuyler • Trikru • DID • Hal 2
• Evan Sean Foley • PeterMaximoff • Cotard's syndroom • Hal 2

Vrouwen:

Staff (Nonnen, zusters):
• Fern Fitzgerald • Hoofdzuster • Allura
Patiënten:
• Celeste Lea Cooper • Sapphic • DID
• Brianna Emmanuelle Ravenshaw • Walkerbait • Autophagia • Hal 2
• Marilyn George • Valor • ASPS • Hal 2
• Molly Rogers • Assassin • Anorexia Nervosa • Hal 1
• Arizona Riverdaile • Westwick • GAS • Hal 4
• Lucy Elise Moore • nakito • Voyeurisme • Hal 3
• Lizzy Bassinger • Littlepanda_ • Bipolaire stoornis • Hal 2

Slaapindeling

Hal één:
- Molly Rogers.

Hal twee:
Boven, van links (de deur) naar rechts (de ramen)
- Lizzy Bassinger.
- Celeste Lea Cooper.
- Evan Sean Foley.
- Marilyn George.
Onder, van rechts (de ramen) naar links (de deur)
- Brianna Emmanuelle Ravenshaw.
- Dwain Schuyler.
- Jason Won.

Hal drie:
- Lucy Elise Moore.

Hal vier:
Boven
- Frederick Noah Morgan.
Onder
- Arizona Riverdaile.

De regels:

• Niet iedereen heeft dezelfde ziekte, wees creatief!
• Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je twee weken niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• Alleen Noek of Reyn maken de nieuwe topics aan.

Het begin
Het is zo'n zeven uur 's avonds. Dankzij een zware storm is de stroom uitgevallen. En met al het lawaai en de bliksem en wat lantaarns als enige lichtbron kun je wel stellen dat het enigszins rumoerig is tussen de patiënten en de medewerkers hier een stevige hand aan hebben.

[ bericht aangepast op 19 aug 2016 - 21:09 ]

---

Reality's overrated.

James Oliver Parker

Ik kom Ezra tegen en we hebben het even over Fern. We hebben haar beide niet gezien en ik wil haar al gaan zoeken als ik me besef dat ik Arizona ook nog naast me heb staan. Ze kan zich onzichtbaar maken en voor je het weet ben je er helemaal vergeten als je niet uit kijkt. Nadat Ezra en ik de nodige woorden hebben uitgewisseld, loopt hij weer door en hoor ik Arizona zeggen dat ze anders wel naar haar kamer wil gaan. Ik til de lamp nog wat hoger op, om haar wat beter te kunnen zien en ik schut mijn hoofd. 'Nee, ik breng je naar de gemeenschappelijke ruimte, daar kan ik iedereen in de gaten houden, zonder dat ik alle kamers af moet lopen' leg ik haar uit, 'Het spijt me' Ik duw haar zachtjes vooruit, naar de gemeenschappelijke ruimte en als ik de ruimte binnenloop, zie ik dat er al een paar mensen zijn en ik zie ook meteen dat er een paar zijn die handig van de situatie gebruik maken. Vooral Marilyn en Lizzie, die denken dat ik het niet zie. 'Ga maar zitten' zeg ik tegen Arizona en ik gebaar met de lamp naar een stoel en ik loop snel de ruimte weer uit. Met de rest zal ik later wel dealen, eerst die andere twee tegen houden voordat er iets gebeurd. 'Waar gaan jullie naartoe'? vraag ik met strenge stem en ik leg een hand op Marilyn's schouder en draai haar om. 'Dit is nou niet het moment om naar buiten te gaan, je kent de regels' ga ik verder. Ik pak nu ook Lizzie's arm vast en duw ze een eind van de deur weg. 'Terug, nu meteen' Ze moeten maar niet denken dat er voor hun geen regels zijn.

[ bericht aangepast op 22 aug 2016 - 19:12 ]

---

'Darling, just hold on'

Brianna "Bree" or "Brian" Emmanuelle Ravenshaw Ze smolt door zijn lach, zijn aanrakingen, op dat soort momenten was zij dat giechelige schoolmeisje dat nooit kon bestaan, of een jonge vrouw hunkerend naar de liefde van die ene persoon, dat was ze ook. Nu wel. Hij mocht dan wel niet gek zijn, nee, hij was gewoon bang, maar zij was dat wel. Ze kon toegeven dat wat zij deed niet klopte, ze had het zo vaak gehoord en de momenten van besef niet te vergeten, zij hoorde hier en dat werd ook heel duidelijk gemaakt. Ze glimlachte om zijn woorden. "Dankzij jou," fluisterde ze en drukte heel voorzichtig een kusje in zijn hals. Haar lippen haalde ze snel weer weg, wetend dat ze anders de verleiding niet kon weerstaan.       Ze ging overeind zitten en veegde zijn donkere haar van zijn voorhoofd. Ze keek hem aan, nu met zorg en fronste, hij moest slapen, rusten tenminste. Maar zijn angsten zaten hem in de weg en daar ging zij niet op in. Ze probeerde hem te helpen, zover dat kon, maar ze kon zijn vijanden niet bevechten voor hem, evenals hij dat niet kon met de hare. Wat ze wel kon is achter hem staan en hem beschermen waar mogelijk, hem steunen. "Wanneer is de laatste keer dat je hebt gerust?" vroeg ze voorzichtig en vol zorg. Ze wou hem niet dwingen te slapen, maar als hij zomenteen even kon soezen, al waren het maar tien minuten, dan had ze haar doel al bereikt.       Ze keek om zich heen en haar blik ging naar één van de donkere hoeken. Eng, wie wist wat daar was, maar daar had hij ook wat rust en ze trok hem voorzichtig mee, de stoel voor zichzelf uit als wapen. Ze knikte naar de ruime stoel en knikte erna. Het was geen bed, ze kon niet bij hem gaan liggen, maar ze was in zijn buurt en ze zou zijn hand vasthouden. Ze raakte zijn wang aan. "Jij hebt mij geholpen en ik weet dat je niet slapen wilt, dat hoeft niet, maar alsjeblieft, even. Ik blijf bij je. En ik kan je tekenen?" haar mondhoek trok lichtjes omhoog bij de laatste suggestie en ze trok haar beste smekende ogen. Ze zou wel tegen hem praten, zachtjes. "Ik beloof dat ik je wakker maak als je in slaapt valt en ze komen." Zoals altijd.       Soms vroeg ze af waar hij over droomde, waren zijn nachtmerries hetzelfde als de hare? Nee, niet altijd. Maar kon hij ook dromen van verlies? Misschien niet omdat hij haar aan stukken scheurde, maar vreesde hij ook de dood en het verdriet van zijn vrienden?

[ bericht aangepast op 22 aug 2016 - 21:34 ]

---

Reality's overrated.

Frederick “Freddie” Noah Morgan. Zijn hart sloeg een slag over zodra haar lippen zijn grauwe huid raakten. Haar lippen, vol kleine scheurtjes maar toch voelde ze zo zacht als ze zich hechten aan zijn huid. Haar lippen waarvan de kleur prachtig afstak tegen haar porseleinen huid. Hij was zo dol op haar. Het was alsof hij in een constante droom leefde zodra hij bij haar was. Het maakte hem niet uit dat hij haar af en toe moest helpen met hem weg te jagen. Hij was zo op haar gesteld dat alles aan haar voor hem prachtig was. Alles wat Brianna, Brianna maakte vondt hij even mooi. Hij keek haar aan terwijl zij zijn warrige haar uit zijn gezicht veegde. Hij zag haar frons, en vroeg zich af waarom ze die had. Het werd al snel voor hem verklaard, en hij brak het oogcontact, zijn blik nu gevestigd op de grond. Hij beet zacht op zijn onderlip, en voelde er spontaan kloven inspringen zo droog dat ze waren. De vraag die ze stelde was confronterend, en het liefst ontweek hij zulke conversaties. Toch kon hij er nu niet meer omheen. Bovendien probeerde ze hem alleen maar te helpen, toch? Hij haalde onverschillig zijn schouders op, en keek haar voorzichtig weer aan. Hij wist het niet meer, het enige dat hij wist was dat het te lang geleden was. Hij had helemaal geen zin in dit gesprek. Hij legde zijn hoofd voorzichtig op haar schouder, bang haar pijn te doen. Hij zuchtte zacht, en begroef zijn gezicht in haar nek, en rook de geur die hem ver van hier bracht, naar de droomwereld waar alleen Brianna in voorkwam. "Ik weet het niet. Nee, ik wil het niet." murmerde hij, nog steeds mijn zijn gezicht strak tegen haar aan. Hij voelde zich met de seconde meer wegvallen, op weg naar een diepe slaap. Hij had geen idee meer of hij dit nou droomde of niet. Hij liet zich meevoeren door Brianna, en zag haar gebaren naar de stoel. Hij voelde de angst opspelen, en wilde het liefst de ruimte uit rennen, zo hard hij kon. Ver zou hij toch niet komen, met een conditie als die van hem. Hij wist maar al te goed wat ze hier mee bedoelde, en keek haar enigszins smekend aan. Hij luisterde naar haar idee. Alles in hem was hier tegen. Wat als hij stiekem toch in slaap zou vallen? Nee, hij kon dit niet doen. Hij pakt haar hand beet die kort daarvoor liefelijk zijn wang had aangeraakt, en keek ernaar. Ze wilde bij hem blijven, hem zelfs op haar papier vastleggen. Hij bracht haar hand terug naar zijn wang, en hield deze ertegenaan, even zijn ogen sluitend. "Niet weggaan." Fluisterde hij bijna, en opende zijn ogen weer. Even uitrusten kon toch wel? Als zij bij hem was kon er vast niets gebeuren. Het was moeilijk voor hem haar idee toch te accepteren, maar hij wilde haar absoluut niet teleur stellen. Hij bewoog haar hand welke hij nog steeds tegen zijn wang gedrukt had naar zijn lippen en zetten zijn lippen er zacht tegen. Hij knikte zacht, en bracht haar hand terug langs haar zij. Met zijn hart in zijn keel liet hij zich in de grote, comfortabel lijkende stoel zakken, en liet zichzelf over aan Brianna en zijn vermoeidheid.

[ bericht aangepast op 30 aug 2016 - 21:52 ]

---

How far is far

---

Ik had de naam van de hoofdzuster nog een paar keer geroepen, maar ik kon haar niet vinden. De gang waarin ik liep, was zo goed als verlaten. Ik hoorde alleen de regen en af en toe de bliksem. Mijn lamp zorgde voor de dansende schaduwen op de muren. Mijn passen waren snel en vastbesloten, tot ik ineens nog een paar voetstappen hoorde. Ik bleef kort stilstaan om te kunnen luisteren. Nu wist ik het zeker, iemand rende van me weg. Hierop zette ik het ook op het rennen en al snel zag ik een jonge vrouw voor me rennen. Ik herkende haar als een patiënt, maar haar naam wist ik niet. Ik nam nooit de moeite om de namen te onthouden.       "Hé!" riep ik haar toe. "Blijf staan."       Ik greep de bovenarm van de vrouw vast zodat ze wel moest blijven staan. Mijn greep was stevig zodat ze zich niet zomaar zou kunnen losrukken. Mijn blik stond serieus en ik tilde mijn lamp op zodat ik haar gezicht kon bij schijnen.       "Waar was jij onderweg naartoe jongedame? Je moet naar je slaaphal of de gezamenlijke ruimte, niet door de gangen dwalen."

---

---

"Ik denk alleen niet dat we weg kunnen komen," zei Dwain erop.       Plotseling kwam hij overeind en pakte hij mijn pols vast. Ik had heel erg de neiging om me los te trekken omdat ik er niet van hield om aangeraakt te worden, maar ik was ook wel erg nieuwsgierig wat hij van plan was omdat hij me mee begon te trekken. Uiteraard volgde ik hem gewoon. Tot hij plotseling stopte met lopen en naar mij keek.       "Tenzij je het niet meende natuurlijk... " kwam het onzeker uit zijn mond.       Mijn ogen werden groter, hoewel ze van nature altijd al groot leken door mijn magere gezicht, en ik knikte hevig.       "Ja!" zei ik gelijk. "Ik meende het wel."       Dit keer was ik degene die zijn hand vastgreep en hem meetrok. Ik stopte echter abrupt toen ik stemmen hoorde. Het was dokter Parker die twee andere meiden tegenhield om naar buiten te gaan. Er verscheen een ondeugende grijns op mijn gezicht en zodra ze met hun rug naar ons toestonden, trok ik Dwain verder mee, achter hun rug langs, en opende ik snel de deur naar de tuin om samen met hem de regen in te rennen. Ik stak mijn armen in de lucht terwijl ik zo hard mogelijk door de tuin rende. Ik raakte gelijk helemaal doorweekt.

---

Your make-up is terrible

Terwijl ik stond af te wegen wat ik zou doen hoorde ik de voetstappen snel dichtbij komen. Ik wilde blijven staan, maar mijn lichaam was het hier blijkbaar niet mee eens. Voordat ik het wist was ik omgedraaid en rende ik weg. Misschien kon ik het redden, maar ik wist eigenlijk dat het een zinloze zaak was. "Hé!" riep een stem achter mij. "Blijf staan." Ik gaf het wegrennen op en al snel werd ik ruw vast gegrepen aan mijn bovenarm, ik kon geen kant meer op. Zijn greep was stevig alsof hij bang was dat ik weer weg zou rennen. Ik knipperde tegen het felle licht waarmee hij in mijn gezicht scheen. Ik schrok, het was niet zomaar iemand van het personeel, maar de directeur hemzelf. Zijn blik stond serieus, maar gelukkig niet heel boos. "Waar was jij onderweg naartoe jongedame? Je moet naar je slaaphal of de gezamenlijke ruimte, niet door de gangen dwalen." Ik knikte en sloeg mijn ogen neer. "Sorry meneer, ik was verdwaald door de duisternis. Ik ben nieuw hier." Vervolgens trok ik een angstig gezicht. Ik hoopte dat het overtuigend genoeg was. Via via had ik gehoord dat Ezra snel namen vergat, dus dan zou hij vast niet door hebben dat ik hier al een paar jaar zit. Ik hield niet van leugens, maar op deze plek was dat noodzakelijk wilde je het hier overleven. "Welke kant moet ik op voor de gemeenschappelijke ruimte?" vroeg ik hulpeloos. Intussen bestuurde ik zijn gezicht, ik had nog nooit één op één contact met hem gehad. Ondanks de omstandigheden vond ik het een bijzondere ontmoeting, toch was het wel beangstigend om hier alleen in het donker met deze man te zijn. De man die alle macht heeft.

---

When you believe your dreams come true

Fern sloeg haar trui stevig om zich heen terwijl ze met een kaars in haar hand door de gangen van het Asylum dwaalde. Ze hoorde vaag stemmen fluisteren en ze dacht dat ze iemand haar naam hoorde roepen, maar op plaatste zoals deze kon je het nooit zeker zijn. Ze wilde gewoon zo snel mogelijk een andere zuster of dokter vinden, bij voorkeur dokter Hamilton, de directeur, zodat ze met hen kon bespreken wat er moest gebeuren. De stroomuitval was nog maar enkele minuten geleden gebeurd en Fern hoopte maar dat er snel een oplossing ging komen. Ze kreeg de kriebels van het donker.       Op haar weg naar de gemeenschappelijke ruimte kwam ze twee zusters tegen en snel beval ze hen om meer kaarsen en lampen aan te steken, voor ze met een vaste tred verder liep. Ze hielp een aantal verloren patiënten de juiste richting op en vond uiteindelijk dokter Hamilton met een patiënt in een semi-verlaten gang.       "Oh, dokter. Ik heb u overal gezocht," zuchtte ze opgelucht en hield de kaars iets hoger zodat hun gezichten verlicht werden. "Ik heb alle zusters aangespoord om lantaarns aan te steken en zich te verspreiden over de verschillende hallen en de gemeenschappelijke ruimte, om een oogje op de patiënten te houden. Heeft u al een oplossing gevonden?"       Ze merkte hierna pas de patiënt op. Elfachtig gezicht, blond haar, bruine ogen. Lucy Moore. Voyeurisme. Hal drie. Dit was altijd Ferns gedachtegang wanneer ze een patiënt tegenkwam. In haar hoofd opende ze de map onder haar bed met de tekeningen van de patiënten. "Lucy, lieverd, wat doe je zo ver van je slaaphal?" glimlachte ze. Haar oog viel op dokter Hamiltons hand om de bovenarm van de jonge vrouw. "Dokter, ik denk niet dat dit nodig is. Lucy zal nu terugkeren naar haar slaaphal of de gemeenschappelijke ruimte zonder moeilijk te doen, niet?" Fern schonk de andere vrouw een ernstige blik, maar bleef vriendelijk glimlachen.

---

kindness is never a burden.

Jason Won.

Het is donker om me heen en ik word er gek van. De stemmen in m'n hoofd helpen ook niet erg mee en ik was juist zo blij dat de laatste paar weken het zo goed ging. Dat ik niet in een psychose zat en dat ik niet door de gangen heen rende om iedereen te verkondigen dat ik een superheld was. Ik was echt niet dom wat dat betreft, soms hield ik vlagen van herrineringen er aan over en dan schaamde ik me dood. Maar was iedereen hier niet een beetje gek? Ik hield de deurklink nog steeds vast en probeerde me te concentreren op geluiden, op Evan die ik had geroepen. Ik wilde het al opgeven en naar de gemeenschappelijk ruimte gaan toen ik eigenlijk Evan's stem hoorde en ik ging op het geluid af, waarvan ik dacht dat hij daar zat. 'Evan, het licht is uit. Ik ben bang' En dat was ik ook, je wist maar nooit wat er in het donker zat en dat was typisch een symptoom voor een psychose, maar ik vocht er tegen, zoals ik altijd deed en meestal verloor ik van, maar nu wilde ik niet opgeven. Ik schuifelde nog wat verder, naar de plek en ik stak mijn hand uit en ik raakte iets zachts. 'Evan, laten we naar de gemeenschappelijke ruimte gaan' vertelde ik hem met een zachte stem, 'Daar zijn andere mensen, Bree en Freddie' Ik pakte zijn arm nog wat steviger vast en hoopte maar dat hij niet hier wilde blijven, want het was veel te donker.

---

'Darling, just hold on'

---

---

Sometimes it's hard, but I will never give up.

Dwain Schuyler

Ik keek net weer op toen ik de ogen va Molly zag vergroten. Ze begon zowat te stralen.
"Ja!" riep ze uit. "Ik meende het wel." Dit keer pakte zij mijn hand beet en trok me mee achter haar aan. Plots stopte ze, waardoor ik bijna tegen haar aan knalde. Echter wist ik mezelf nog wel tegen te houden tegen de muur. Al snel trekt Molly mij mee achter dokter Parker langs en stilletjes liep ik met haar mee. Al snel waren we bij de deur en snel opende Molly deze, waarna ik achter haar naar buiten glipte. Ik sloot de deur zachtjes achter me en lachte toen Molly door de tuin heen rende. Het was erg donker en mijn blik gleed naar de ramen die aan de kant van de tuin waren. Hopelijk konden ze ons ook niet zien vanaf daar. Zelf rende ik niet door de regen, maar liep ik een beetje door de tuin heen, in het rond te kijken. Zolang Molly zich maar vermaakte, want daar leek ze best moeite mee te hebben de laatste periode. Ik liet mijn hand langs een plant glijden en keek er naar. Normaal was dit een hele zachte plant, maar nu was hij doorweekt en was er niets zacht aan.
"Molly?" vroeg ik en ik keek rond.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Cpt. Evan Sean Foley
Jason kwam mijn kant op en klonk doodsbang. "Rustig maar, Jason. Ik ben hier en het donker verandert daar niets aan." Ik probeerde hem te kalmeren, maar ik moest toegeven dat het gegil van de mensen hier zelfs mij iets ongemakkelijk maakte. Ik voelde plots zijn hand op mijn arm en schrok van de warmte die er plots door me heen leek te gaan. Toch wist ik mezelf snel weer te herstellen en keek naar zijn duidelijk angstige ogen die glinsterden in het licht van de bliksem. Hij wilde me onder de andere patiënten laten mengen, wat ik zoizo niet graag deed en zeker niet nu de paniek hier was. Toch liet ik me langzaam uit het raamkozijn zakken en legde mijn handen op de wangen van de andere man. "Rustig, okay? Gewoon ademhalen. Ik breng je naar de gemeenschappelijke ruimte." Vertelde ik aan hem, voor ik hem aan zijn arm pakte en meenam de ruimte uit. Ik was getraind in nachtwerk, waardoor mijn ogen snel aan het donker wenden en ik al na de eerste dag de plattegrond van de delen van dit instituut uit mijn hoofd kende waar ik mocht komen. Na eventjes te hebben gelopen, kamen we aan bij de gemeenschappelijke zaal, wat echt een grote chaos was. Het was me een grote drukte wat ik niet aan kon. Ik miste echt de structuur van het leger. Nu had ik daar ook veel chaos en verschrikkingen gezien en meegemaakt, maar dit was toch anders. Ik had namelijk nu geen veilige gestructureerde plek om me daarna terug te trekken en op thuis te komen. Ondanks dat ik nooit meer terug kon, een lijk kon toch niet werken, zeker als ik binnenkort wel onderdelen van me zou gaan verliezen door het wegrotten van mijn lichaam waar ik nog in gevangen zat. Ik liet Jason los en keek rond naar alle doodsbange gezichten. Ik zuchtte zachtjes en ging zonder echt te bewegen met mijn ogen opzoek naar een leidinggevende, in de hoop terug te mogen naar de slaapzaal, of zelfs een isoleercel, maar weg van deze chaos.

---

Bowties were never Cooler

Voordat Dr. Hamilton kon reageren klonken er lichtte voetstappen in de hal, gespannen wachtte ik af wie het zou zijn. Ik zou in ieder geval niet meer alleen zijn met deze man en dat gaf een stuk verlichting. "Oh, dokter. Ik heb u overal gezocht," zuchtte een bekende stem opgelucht. Onze gezichten werden verlicht door een kaars die de vrouw bij zich had. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht, het was zuster Fern. Ik voelde mij een stuk veiliger met haar in de buurt. Ik kom haar dagelijks tegen, omdat ze veel in mijn vleugel te vinden is. Zonder haar had ik het hier al lang opgegeven. "Ik heb alle zusters aangespoord om lantaarns aan te steken en zich te verspreiden over de verschillende hallen en de gemeenschappelijke ruimte, om een oogje op de patiënten te houden. Heeft u al een oplossing gevonden?" Stilletjes luister ik naar het gesprek tussen de twee leidinggevenden. Pas nadat zuster Fern haar rapport heeft uitgebracht aan Dr. Hamilton lijkt ze mij op te merken. "Lucy, lieverd, wat doe je zo ver van je slaaphal?" glimlacht ze. Ze kijkt mij en Dr. Hamilton onderzoekend aan. "Dokter, ik denk niet dat dit nodig is. Lucy zal nu terugkeren naar haar slaaphal of de gemeenschappelijke ruimte zonder moeilijk te doen, niet?" Zuster Fern schonk mij een ernstige blik, maar bleef vriendelijk glimlachen. Ik knikte voorzichtig. Zij was mijn redding, ik wist nu bijna zeker dat er geen sancties zouden volgen. Ik trok mijzelf zachtjes los uit de greep van Dr. Hamilton. 'Dankje,' fluisterde ik zachtjes richting zuster Fern toen ik voorbij liep, een glimlachje sierde mijn mond. Ik mocht die vrouw echt, ze was zo anders dan de rest van het personeel. Ik snelde mij naar de gemeenschappelijke ruimte, waar het een grote drukte was. Ik plantte mijzelf in een stoel en bekeek de mensen geïnterneerd. Ook al was het vreselijk wat al die mensen hadden, het was soms best vermakelijk om hun te aanschouwen. Ik zou mij hier nog wel vermaken deze avond.

[ bericht aangepast op 24 aug 2016 - 22:58 ]

---

When you believe your dreams come true

Jason Won

Ik schuifelde langzaam richting de stem van Evan en ik probeerde mezelf daarbij ook nog eens onder controle te houden, iets wat ik nogal lastig vond. Maar toen ik eenmaal z'n arm had gevonden zuchtte ik zachtjes van opluchting. Ik was niet alleen en ik hoefde ook niet bang voor het donker te zijn. Evan kwam van de vensterbank af en legde zijn handen op mijn wangen, waardoor ik hem wel recht aan moest kijken. Hij had een rustige stem, iets wat ik aan hem bewonderde. Hij was niet voor niets Captain. Ik knikte zachtjes. 'Het komt wel goed' mompelde ik zachtjes. Ik liet me door Evan begeleiden naar de gemeenschappelijke ruimte, waar meer mensen waren. Het was een beetje chaotisch en ik zocht naar een dokter of een zuster die orde kon geven, maar ik zag geen dokter Parker of geen zuster Fitzgerald, een van mijn lievelingszusters. Toen Evan me los liet ging ik op zoek naar een ander bekend gezicht. Ik was nu al wat meer aan het donker gewend en kon de gezichten van elkaar onderscheiden en ik zag Bree en Freddie naast elkaar zitten en ik liep gauw naar ze toe. 'Hoi' zei ik met een kleine glimlach en ik ging tegenover ze zitten, 'Ik geloof dat het nog wel een tijdje zal duren voordat er licht komt' merkte ik op. Ik graaide in een van m'n broekzakken en vond daar nog een leeg stukje papier en een stompje potlood. Ondanks dat het donker was en ik niet kon zien waar ik m'n potlood zette, begon ik toch maar wat te tekenen. Het liet me even ontspannen en voordat er überhaupt weer licht kwam, waren we waarschijnlijk wel een uur verder.

---

'Darling, just hold on'

Brianna "Bree" or "Brian" Emmanuelle Ravenshaw Hij vond het een moeilijke vraag, natuurlijk, ze wist dat hij er niet blij mee zou zijn, maar ze moest wel, iemand moest toch voor hem zorgen? Zij die dat hoorde te doen deden dat nou niet bepaald op de beste manier. En de manier waarop hij bijna in slaap viel in haar armen maakte het alleen maar duidelijker dat de zorgen niet voor niks waren. Dat hij uiteindelijk instemde deed haar lichtelijk glimlachen en ze beloofde nogmaals dat ze niet zou vertrekken. Haar hand tintelde door zijn lippen tegen de getekende huid. Ze haalde een hand door zijn haar en drukte een kus op zijn slaap. "Het komt goed."       Dat was het moment dat Jason erbij kwam zitten. Ze zond hem een glimlach, die niet makkelijk gezien had kunnen worden en raakte zijn arm even aan, om naar Freddie te wenken. Hij begreep ook wel dat hun vriend moest rusten en dat dit moeilijk voor hem was. Jason pakte zijn papier en begon te tekenen, ze hield van de manier waarop hij zijn potlood neerzette en met kleine bewegingen een kunstwerk tot leven bracht. Zelf pakte ze ook haar blok en garde. Ze legde haar hoofd op Jay's schouder en begon met zachte stroken te tekenen, geen levensecht werk, daar kon ze Freddie en haar voortgang niet goed genoeg voor zien, maar een rauwe, blinde schets. En daarbij, het plaatje in haar hoofd was duidelijk genoeg, de lok die voor zijn ogen viel, zijn doffe ogen die af en toe even opglommen, de groeven van wallen, zijn slanke hals, zijn lange lichaam, alles. Om de stilte te verbreken, Jay te betrekken en Freddie te laten weten dat ze er nog was begon ze vertellen over de tijd op zee, toen ze emigreerden. En hoe ze daar verdween in de kasten om te tekenen op de muren met alles wat vindbaar was - dat dit meestal haar eigen bloed was vertelde ze maar niet. Vandaar ging het naar de stormen op zee, hoe de boot heen en weer schommelde en er hoofden overboord werden gestoken om over te geven, maar de resten door de wind terug zouden slaan. Zij had daar niet heel veel last van, nee, zij had last van andere dingen, zij zad dan inderdaad in een kast, maar tekenen deed ze niet. En met het donker, het lawaai en de bliksemflitsen stonden de haartjes overal op haar lichaam omhoog.

---

Reality's overrated.

Frederick “Freddie” Noah Morgan. Met veel tegenzin had Freddie er toch mee ingestemd om toch maar te rusten, voor even. Hij wist net zo goed als Brianna dat hij die rust erg hard nodig had. Hij gaf het liever niet toe, maar had hij eigenlijk nog wel een keus? Wat had Brianna nou aan hem als hij zo moe is dat hij bijna niet meer kan functioneren. Zou ze hem verlaten als ze niets meer aan hem had? Nee, dat geloofde hij niet. Toch werd hij angstig van deze gedachte. Hij mocht het beslist niet zo ver laten komen. Want wat had hij eigenlijk nog buiten haar, de prachtige verschijning die nogmaals beloofde dat ze bij hem zou blijven. Nee, ze zou hem niet verlaten. Dit was een teken voor hem dat hij er toch echt aan moest geloven, en zichzelf wat rust moest gunnen. Hij focuste zijn blik voor de laatste keer op haar blauwe kijkers. Ze haalde haar hand door zijn haar, waardoor de rommelige plukken haar uit zijn zicht verdwenen, en voelde de vorm van haar lippen tegen zijn slaap drukken. Een zachte zucht verliet zijn mond, bang dat die vreselijke dromen ook de momenten met Brianna zouden verscheuren. Want dat deden ze, ze veranderde elke goede herinnering in een duistere vol angst. Hij wilde absoluut niet dat die nare dromen hem ooit zo over haar lieten denken. En eigenlijk was hij daar nog het meest bang voor. Toch knikte hij terwijl zijn blik nu naar de grond gericht was. Hij geloofde niet dat het goed zou komen. Nadat hij was gaan zitten in de stoel, keek hij een tijdje naar het plafond, zichzelf erop betrappend nog steeds de slaap te ontwijken. Het kwam nu wel erg dichtbij, en het werd hem steeds benauwder. Dit beviel hem niets, maar het moest er toch een keer van komen. Hij voelde hoe alleen het zitten hem al goed deed, en voelde zijn oogleden nu nog zwaarder als voorheen worden. Toch kon hij het niet helpen zich toch te focussen op de geluiden om hem heen. Het waren er niet zoveel als eerder deze avond, en hoorde hierdoor duidelijk Brianna haar ademhaling boven uit komen. Hij lette op haar geluid, en werd zo steeds verder afgevoerd naar het dunne lijntje tussen bewustzijn en zijn nare droomwereld. Naast haar ademhaling hoorde hij nu nog wat geluiden vlakbij hem. Hij was al te ver afgedwaald om te reageren op de stem, maar kon hem nog wel onderscheiden. Het was overduidelijk de stem van Jason. Jason was zijn vriend, eigenlijk al voor een tijd, net zoals van Brianna. De gevoelens van vriendschap jegens Brianna hadden zo langzamerhand plaats gemaakt voor sterke gevoelens van liefde voor Freddie. En misschien wel erger dan hij tot nu toe dacht. Hij was zo dol op haar, en wilde haar het liefst zo vaak mogelijk zo dichtbij mogelijk bij hem hebben. Jason wist dat Freddie dol op haar was, eigenlijk iedereen wel. Het was moeilijk zijn liefde voor haar nog te verbergen. Maar sinds het hem opgevallen is dat Jason eigenlijk ook gek is op Brianna heeft dit bij Freddie naast gevoelens van vriendschap tegenover Jason ook plaats gemaakt voor gevoelens van jaloezie, welke met elke seconde dat Jason dichtbij haar is erger schijnen te worden. Hij wilde deze gevoelens helemaal niet tegenover hem hebben, het was immers een goede vriend. Toch kon hij het niet helpen, de wetenschap dat zij ook van Jason hield deed hem pijn. Hij wist natuurlijk dat Brianna geen eigendom was, hij was gewoon extra bang haar aan iemand anders te verliezen. Hij droomde erover. Over dat ze hem vergat doordat ze met Jason was, en hem verliet zonder nog maar naar hem om te kijken. Hij droomde dat hij wakker werd in de donkere gezamenlijke ruimte, alleen. Hij voelde hoe zijn wangen trokken doordat ze vochtig waren. Hij had gehuild. Hij maakte zich los uit de greep van zijn slaap, en ging opzoek naar Brianna. Misschien kon zij hem kalmeren. Hij rende naar haar slaapzaal, en zag dat zijn plaats al ingenomen was. Jason lag op de plek waar hij haarde te liggen. De plek waar Brianna hem zou sussen tot hij weer tot bedaren zou komen, en die nare dromen hem even met rust zouden laten. Zij zou ze wegjagen. Hij zakte door zijn knieën, en vlocht zijn handen in zijn haar en voelde hoe zij ademhaling steeds heftiger werd. Hij was vervangen. Ze had hem niet meer nodig. Hij vondt het altijd pure onzin hoe sommige zeiden dat je je hart kon breken. En hij zou ze nog steeds niet gelooft hebben als hij het nu niet zelf had gevoelt. Alles werd wazig en donker, tot hij schreeuwend opschrok uit zijn slaap, snikkend. Hij legde zijn gezicht in zijn handen, en schudde zijn hoofd. "Ik wil het niet meer." zei hij zacht, zijn stem brekend. Hij had geen idee voor hoe lang hij geslapen had, het was in ieder geval lang genoeg geweest hem zo overstuur te maken. Dit wilde hij nooit meer.

---

How far is far