{RPG} • Camp Half-Blood • Speeltopic - Speeltopics

      Er was niet veel waar Persia zoal naar uitkeek. Eigenlijk was dat lijstje heel erg kort. Bovenaan stonden ongetwijfeld de vele concerten die ze bezocht: haar volle polsen waren bewijs van haar toewijding en enthousiasme. Maar daarnaast? De meeste feestdagen konden haar gestolen worden, en naar school keek niemand uit. Camp Halfblood maakte echter wel een mooie tweede plek.
      Keurend dwaalden haar grijsblauwe ogen over de zwarte sporttas aan haar voeten. Veel materiële zaken zeulde de jongedame niet met zich mee: hetgeen dat ze nodig had bevond zich ofwel in die zak, ofwel in haar vertrouwde Cabin op het Camp zelf. Haar filosofie was dan ook simpel: zo licht mogelijk reizen. Dat scheelde haar meteen een hoop gedoe met shaduwreizen. Liefkozend streelden haar vingers nog eens over de hanger aan haar hals, voor ze zich schrap zette voor een laatste knuffel van haar moeder. De vrouw in kwestie had tot dan toe stilletjes bij haar gestaan. De weelderige krullen van Chara waren netjes getemd in een knot bovenop haar hoofd. Ze zag er jeugdiger uit als ze glimlachte, maar het zenuwachtige trekje van haar mondhoeken verraadde de onbewuste zorgen die na al die jaren nog altijd met haar speelden. Persia kon het haar moeder ook niet kwalijk nemen: elk jaar opnieuw bracht ze de zomer zonder haar kinderen door. Om dat erger te maken, stemde Persia er ook nog eens op om op haar eigen manier te reizen.
      ‘Ik moet echt gaan, mam.’ Haar lichte huid stond in sterk contrast met dat van haar moeder, waar ze haar armen zorgzaam omheen sloeg. Ze haatte het wanneer mensen ''subtiel'' wilden weten of ze toevallig geadopteerd was. Ze had altijd gedacht dat Hades het expres had gedaan, maar uiteindelijk had ze zich er gewoonweg bij neergelegd dat ze andere trekjes van haar moeder had overgenomen. En dat was minstens belangrijk.
      ‘Ik hou van je lieverd. Pas goed op jezelf. Geen illegale praktijken.’ De strenge blik in haar ogen zorgde ervoor dat ze zo onschuldig mogelijk knikte. Echter maakte de jongedame al heel lang geen beloftes meer. Ze had er zo'n beetje de pest aan gekregen. De emotionele lading van het afscheid van zich afzettend, wuifde ze nog een laatste maal naar Chara voor ze haar sporttas oppakte en zich klaar maakte voor de vermoeidheid die zou volgen. Na al die tijd had ze zichzelf er van overtuigd dat ze minstens even moe zou zijn als ze publiek transport zou kiezen.
      Het ene moment stond Persia in de woonkamer van haar ouderlijk huis, kijkend naar haar moeders zachtaardige gezicht — het volgende verdween ze in de schaduwen en voelde het alsof ze tollend over de aarde werd gegooid. Met haar adem nog ingehouden, ontdekte ze al snel de bekende omtrekken van andere demigoden en liet ze haar tas op de grond ploffen. De klap van alarmerende slaperigheid onderdrukte ze, de verwelkoming van haar beste vriend was haar vele malen meer waard. Soms was schaduwreizen het beste van alles.
      ‘Persia, ik heb je gemist oprecht en ben blij je weer te zien, maar niet als je me zo laat schrikken.’ Het was niet zo dat ze Cain nu pas weer sprak: buiten de zomers om hielden ze contact als gewone tieners, maar toch was het altijd vele malen beter om hem in levende lijven te zien.
      ‘Ik ben zeer aangedaan door je compliment — maar zolang je—je nog niet bent doodgeschrokken is mijn taak onvervuld.’ Er speelde een grote grijns op haar gezicht toen ze haar armen om hem heen sloeg en hem zonder enig pardon dicht tegen zich aan trok. Gewone vrienden zouden dit ongemakkelijk hebben gevonden, maar dat was precies waar het geheel om draaide. Als er iemand was die Persia zou knuffelen, zou het Cain zijn. ‘Oké, nu mag je me vertellen hoeveel je me hebt gemist.’ Ze liet hem los, alhoewel ze daarmee niet veel ruimte teruggaf. Ze verwachtte dat het in de komende tijd nog drukker zou gaan worden, en dat kwam omdat ze altijd nét aan precies op tijd was. Een van haar vele charmes.