Elsa 'Queen of Arendelle'
“The Cold Never Bothered Me Anyway”.
Ik hoorde hoe het steeds harder ging waaien buiten. Ik besefte me dat ik door mijn emoties mijn krachten niet onder controle had. Aan de ene kant kon het mij niets schelen, maar ik wist dat dat vrij egoïstisch was. Langzaam kwam ik overeind en droogde mijn tranen, het was tijd om een keer echt volwassen te worden. Ik was koningin van Arendelle, dan kon ik mij toch niet zo laten leiden door mijn emoties. Ik was sterker dan dat, bovendien wilde ik niet dezelfde fouten maken als vroeger. De ijsbunker smolt en viel uiteen, ook het weer buiten werd rustiger, hier en daar dwarrelde nog wat sneeuwvlokjes. Ik moest onbewust glimlachen, het was gelukt om mijn krachten onder controle te krijgen en het ging steeds sneller. Mijn glimlach vertrok al snel bij de gedachtes aan wat ik nu ging doen. Ik moest de confrontatie aan gaan, ik kon niet altijd blijven weglopen van mijn angsten. Langzaam begon ik aan mijn weg terug, stiekem hoopte ik dat Quinn was verdwenen en ik dit moment kon uitstellen. Maar eenmaal bij de plek aangekomen zag ik de zwartharige vrouw zitten op de plek waar ik gezeten had, voordat ik dit had aangericht. Mijn handen die van nature koud zijn voelden nu klam en zweterig. Ik was zenuwachtig en niet zo'n beetje ook. Heel langzaam bewoog ik mij naar het meisje toe. "Hey," mompelde ik starend naar de grond, ik durfde haar niet aan te kijken. Ik had geen idee hoelang ik weg geweest was, maar het leek nog geen 5 minuten geleden. Ik had geen idee of Quinn al tijd had gehad om het te verwerken, maar ik kon nu niet weer gaan wegrennen. "Je mag me slaan," ik wees naar mijn wang, er van uitgaande dat Quinn boos zou zijn. Ik had misschien wel het geluk dat Quinn geen magie kon gebruiken, nu kon ze mij alleen pijn doen op haar eigen fysieke kracht of met woorden. Ik sloot mijn ogen, wachtend op de klap.
Regina Mills 'The Evil Queen'
“The Evil Queen is inside me, always trying to get out”
Emma knikte met haar hoofd. 'Gewond, maar leeft nog.' vertelde ze mij. Met ene korte uitleg vertelde ze wat er was gebeurd, maar dat ze niks had gezien enkel dat hij hier zo lag. 'Hij houdt dit niet lang vol,' zei Emma bezorgd terwijl ze met haar hand langs de wang van de jongen streelde. "Killian hoeft in ieder geval zijn zoon niet meer te zoeken," grapte ik, maar de bezorgdheid klonk door in mij stem. Ik gunde het Killian niet om zijn zoon te verliezen. Ik greep naar mijn mobiel en belde de ambulancedienst. Het begon ondertussen te sneeuwen wat steeds heftiger werd, alles om ons heen werd langzaam wit. "Wat zijn die meiden aan het uitspoken," mompelde ik bezorgt, er van uitgaande dat dit Elsa's magie was. Aangezien het zomer is, was dit weer erg ongewoon. Ik trok mijn jas wat dichter tegen mij aan, maar zag dat de lippen van de jongeman langzaam blauw werden. Snel trok ik mijn jas uit om hem wat extra warmte te bieden. Maar hoe snel de sneeuwstorm verschenen was, zo plotseling verdween het ook weer. Langzaam steeg de temperatuur weer en smolt de sneeuw om ons heen. Een gevoel van opluchting schoot door mij heen en dit werd verstrekt bij het horen van de sirenes. Ik schoot overeind om aan te geven waar wij zaten, zodat ze ons snel konden bereiken. "Emma ga jij met hem mee?" Ik keek haar vragend aan. "Ik moet naar huis om de anderen op te vangen, en ik zal Killian inlichten over zijn zoon. Of wil jij dat liever doen?" Damian was ingeladen en de ambulance stond klaar voor vertrek.
When you believe your dreams come true
