OUAT || A New Curse || Speeltopic 3 - Speeltopics

Goodbye home; hello Storybrooke!

Iedereen word wakker in Storybrooke. Maar dan ook echt iedereen. Dus ook uit andere werelden, zoals Neverland, Oz, Wonderland en nog veel meer. Er is magie en iedereen weet nog wie hij/zij is. Maar wie heeft deze duistere vloek uitgesproken? En waarom? Iedereen heeft een motief, bijna niemand lijkt de waarheid te spreken. Vriendschappen en relaties worden onder druk gezet en langzamerhand verandert Storybrooke in een regelrechte hel.

'Who did this to us?' Wat kan je spelen? We spelen personages die door een vloek naar Storybrooke zijn gebracht. Het is zo'n machtige vloek, dat echt iedereen wordt getransporteerd. Dus ook uit andere werelden.

Regels: X. De normale Quizlet regels, uiteraard. X. Het is handig als je Once Upon a Time kent, om de personages beter te begrijpen, maar dat is niet verplicht. X. Bespreek relaties. Topics: SPEELTOPIC 1 SPEELTOPIC 2 ROLLENTOPIC PRAATTOPIC Lijstje: Naam: Leeftijd: Uiterlijk: Innerlijk: Hobby's: Magie: Wapens: Verleden: Relaties:

There is magic here... So...

[ bericht aangepast op 27 sep 2016 - 12:58 ]

---

Never grow up, it's a trap.

[center]

Damian Jones
Hij gaf mij een flinke klap in mijn gezicht waardoor ik even mijn evenwicht verloor, ik had hem boos gemaakt iets wat denk ik niks goed betekende en al snel kwam ik er achter dat ik gelijk had hij pakte mij beet en liet me meereizen wat leek op ed onderwereld, hij hield me boven een of andere rivier waar ik verschillende mensachtige iets zag rond zwemmen. 'De rivier der verloren zielen.' fluisterde ik zachtjes een kleine trilling van angst was hoorbaar toen ik besefte wat dit voor me betekende. ''Ik ben helemaal klaar met jou. Misschien kan ik Hook inderdaad wel vrolijk laten rondlopen door Storybrooke. Jouw dood is voor mij nu al voldoenden!''' ik grijnsde ik had hem echt kwaad gemaakt, ik wist een van zijn zwakke plekken maar helaas zou ik die nooit na kunnen vertellen. Hades gooide mij naar achteren ik schreeuwde maar het water raakte me nooit aan in plaats daarvan viel ik op de harde vloer van de politiebureau, verbijsterd en moeizaam stond ik op, ik keek rond en controleerde of ik nog leefde. 'Waarom liet je me leven Hades?' zei ik zachtjes. 'Heb ik iets geraakt bij jou?' ik lachte en rende snel het politiebureau uit voordat Hades weer terug zou komen.

Killian Jones
Elsa was op zoek naar onze vrienden terwijl ik boven in Rumplestiltskin spullen zat te neuzen, op zijn kamer die bizar groot was was er een kast met een paar boeken erin, ik pakte er een paar uit tot ik een zwart oud leren boekje zag ik pakte het en maakte het open, het leek op een dagboek ik bladerde er snel door heen en las iets over wat hij Belle had aangedaan en over allerlei andere dingen, dit ga ik meenemen, ik keek verder rond kijkend of ik meer zag en ondertussen afvragend of Elsa onze vrienden al had gevonden.

"Elsa?!" riep Quinn verbaasd uit, terwijl ze de tralies vastgreep. "Maar hoe?" vroeg ze mij. In mijn enthousiasme had ik haar vraag onbeantwoord gelaten. 'Elsa?' hoorde ik een bekende stem. Nadat ik naar hun cel was gelopen stond ik weer bij de cel van Quinn. "Kan je ons hieruit halen?" vroeg ze mij. Ik knikte, "Dat moet wel lukken." Ik bevroor het slot van Quinn's cel en gaf er een schop tegen aan, waardoor de deur opensloeg. Ik gaf Quinn snel een knuffel, alsof ik echt wilde checken dat ze er was en dat het goed met haar ging. Vervolgens liep ik naar de andere cellen, waarbij ik het proces herhaalde. Ook Emma gaf ik een knuffel, een oude vriendin die ik alweer een lange tijd niet gezien had. "We moeten hier allemaal snel weg. Ik heb geen idee wanneer hij terug komt en of hij doorheeft dat Hook en ik hebben ingebroken in zijn huis." Ik liep in de richting van de trap, in de hoop dat iedereen mij zou volgen.









Ik had alles stilletjes bekeken. Het was duidelijk dat Elsa en Quinn goede vriendinnen waren, aangezien Elsa daar als eerste heen ging en een gesprek voerde met Quinn. Het verbaaste mij dat Elsa hier stond en niet meer bevroren was in de shop van Gold. Maar goed, alle redding was welkom. Bovendien is zij momenteel de enige die over magie kan beschikken. Dus ik hoopte dat ze sterk genoeg zou zijn, mocht er een confrontatie met Rumplestiltskin komen. Opgelucht haalde ik adem toen onze celdeur open zwaaide en wij eindelijk bevrijd waren. "Kom we moeten naar buiten," ik richtte mij tot Graham die nog steeds veel pijn had. Ik ondersteunde hem zodat hij makkelijker kon staan. Ik knikte naar Elsa, "Bedankt voor je hulp."

---

When you believe your dreams come true

Elsa gaf me een knikje. Een lach was op mijn gezicht verschenen. Ik wist niet hoe Elsa hier weer stond, maar ze stond er in ieder geval. "Dat moet wel lukken." zei ze waarna ze het slot van mijn cel bevroor. Ze gaf een trap tegen de celdeur, die vervolgens open vloog. Ik liep direct mijn cel uit en werd geknuffeld door Elsa. Ik omhelsde haar ook. Het voelde fijn om weer normaal sociaal contact te hebben. Die tijd dat ik alleen had gezeten in die cel had mij haast gesloopt. Ik keek toe hoe Elsa ook de cel van Emma, Regina en Graham openmaakte. "We moeten hier allemaal snel weg. Ik heb geen idee wanneer hij terug komt en of hij doorheeft dat Hook en ik hebben ingebroken in zijn huis." Elsa liep al richting de trap, maar ik liep naar een andere cel, de cel van Ariël. "Elsa, we hebben haar al een keer achter gelaten." Ik keek haar met een ernstige blik aan. "We moeten haar ook meenemen." zei ik vastbesloten. Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke&Underbrooke / / Outfit Al snel kwam ik achter de naam van de vrouw Elsa was. Regina richtte zich op mij, nadat onze celdeur was opengemaakt. "Kom we moeten naar buiten," Ik had nu geen zin om een ruzie te veroorzaken met het feit dat ik niet weg kon. Voor nu zou ik meegaan. Rumplestiltskin zou me toch wel weer vinden en anders zou Hades me wel vinden. Regina hielp me overeind te komen, ondanks de hulp had ik nog steeds veel pijn. Dit was gewoon niet meer menselijk. "Bedankt voor je hulp." zei Regina met een knikje naar Elsa. "Dankjewel," mompelde ik ook zachtjes door het gekreun van de pijn heen, Terwijl we richting de deur liepen zag ik dat Quinn ons passeerde en naar een andere cel liep. "Elsa, we hebben haar al een keer achter gelaten. We moeten haar ook meenemen." Quinn klonk vastbesloten.

---

Do I look like Mother Teresa?

Ariël Sparrow The Pirate
"Who can I Trust?"

"My Head's Under Water, but I'm Breathing Fine..."

Clothes

Langzaam vervaagde de woorden om me heen, even als mijn beeld. Ik liet me langzaam naar beneden glijden aan de tralies. De kloppende koppijn dringt door waardoor ik ook mijn ogen sluit en met mijn gezicht op mijn knieën ga zitten. Ugh! Ik haat hoofdpijn! Ik haat niet alleen hoofdpijn, ik HAAT iedereen!
'Raak er maar niet aan gehecht, alles wie je ooit vertrouwde hebben je verraden...' ik knijp mijn ogen dicht, stomme stem! Waarom moet die stem altijd komen als ik me niet helemaal lekker voel...?
Ik open mijn ogen, de geluiden van de mensen om me heen is weg, de harde ondergrond is weg en heeft plaats gemaakt voor koud steen. Mijn zicht is nog vaag. Langzaam sta ik op, ik ben niet meer in de kelder van The Dark One. Waar ben ik? Ik wrijf een paar keer in mijn ogen en zie dat ik in een grote ruimte sta, ofja, groot is het, maar waar ik sta is niet groot. Ik sta in een glazen kooi van 1 bij 1 meter. Ik loop langzaam naar een raam toe en houd mijn vinger op het glas, dit is dik glas... Echt heel erg dik. Hier kom je niet zomaar doorheen... Ik sla met mijn vuist tegen het raam, het enige wat er is veranderd is dat mijn vuist nu pijn doet.
Gespannen kijk ik om me heen, kan ik hieruit? Het plafond? Ik kijk naar boven, het plafond is hoogstens 2 cm langer als mij... Ook geen optie.
Ik kijk verder om me heen, de kamer in, de hele kamer is van steen, er zijn nog wel wat lampen aan het plafond maar verder is de kamer leeg, niet eens een stoel of een tafel...

Niet eens een deur...
Maar dat kan toch niet? Hoe kom ik hier dan ooit uit?! Ik zal verhongeren, uitdrogen en vervolgens nooit gevonden worden! Ik wil niet sterven, ik wil niet verhongeren, ik wil niet mijn laatste dagen hier zitten met dat ik weet dat niemand me komt halen en ik hier zou sterven van uitdroging en verhongering! Dan nog liever vermoord worden door The Dark One, Davy Jones of zelfs een haai!
Ik sla nog een keer hard op het glas, ik zie dat er wat roods op de plek is gekomen waar ik sloeg. Ik inspecteer het en kom tot de conclusie dat het bloed is, sinds wanneer kan glas bloeden? Langzaam gaat mijn blik naar mijn vuist, aha, daar komt het bloed weg...
Uit woede en frustratie sla ik nog een keer hard tegen het glas, ik moet hier weg! Dit is geen prettig gevoel! Zelfs een donkere cel is beter!
Maar hoe hard ik ook probeerde, niets werkte, ik was ondertussen bond en blauw en er zou ongeveer een dag voorbij zijn gegaan. Ik heb honger en dorst. Ik ben best moe en heb verschrikkelijke pijn. Ook merk ik dat de zuurstof op is, de kooi is dus zo dicht gemaakt dat de zuurstof ook op gaat... Geweldig....
En dat voel je, ik moet zwaarder ademen maar als ik dat doe gaat alles sneller. Is dat goed? Of niet?
Ik sta op, mijn botten voelen gebroken en ik heb het gevoel dat ik niet meer kan ademhalen. Ik zit zo gevangen dat ik niet eens meer adem kan halen... Ik adem eens goed in, zo voelt het wel alsof ik adem kan halen, maar als ik normaal adem is dat gevoel weer weg...
Langzaam voel ik de hoofdpijn weer opkomen, ik had helemaal nog niet door dat ik even verlost was van mijn hoofdpijn. Het gevoel dat ik bijna dood ga blijft in mijn hoofd zitten, het gevoel dat ik niet meer kan ademen word steeds erger totdat ik de spanning in mijn buik voel en dat ik diep in en uit moet ademen om te weten of ik überhaupt nog wel zuurstof binnen krijgt. Ik kom hier nooit meer uit, ik zal over enkele uren overlijden aan zuurstof te kort. Ik weet het zeker!
Seconden werden minuten, minuten werden uren en uren werden dagen, en nog steeds was ik niet dood, nog steeds zat ik met het gevoel van dat ik niet meer kan ademen, het was daar opgehouden, ik kan overleven zonder eten, drinken en voor mijn gevoel zelfs zuurstof. Hoe?
Ik begin automatisch te huilen van het gevoel dat ik nu heb, niet dat ik er zometeen misschien niet meer ben, maar dat ik hier opgesloten zit, al 4 dagen lang, zonder het gevoel dat ik adem kan halen, alsof ik al 4 dagen lang bezig ben met verdrinken, dat de haaien op mijn armen en benen aan het kauwen aan het zijn maar het niet kapot wil. De spanning in mijn maag is ondraagbaar, geen pijn, maar gewoon een verschrikkelijk gevoel. Het is raar, ik huil nooit, waarom nu ineens wel?

Het gevoel van kotsen terwijl je niets in je maag hebt, het gevoel van een opgezette tong die tegen je gehemelte aankomt terwijl dat niet zo is, het gevoel van stikken zonder te sterven.
Ik zit hier, nu 4 dagen in een cel van 1 vierkante meter, ik houd dit niet lang vol, maar 1 ding begrijp ik, ik kán niet sterven, ik kom hier niet uit tenzij iemand me vind en me helpt. Ik zit gevangen, gevangen in mezelf...
Met een schok doe ik mijn ogen open als ik iemand tegen me hoor praten, ik was vast in slaap gevallen.... "Elsa, we hebben haar al een keer achter gelaten. We moeten haar ook meenemen." ik sta langzaam op, ik was lijkbleek geworden, tenminste, zo voelt het. Ziek worden van een droom, dat is toch bijna onmogelijk!?
Ik kijk de mensen aan, ze zijn allemaal uit de cel. Zou ik eigenlijk wel uit deze cel willen? Zo verschrikkelijk is het hier niet.. Oké nee! Ik wil hier eigenlijk wel uit. Toch doe ik een stapje naar achter en kijk ze neutraal aan. Waar zou Damian nu zitten? Ik mis hem best erg... Hij was beter dan deze landmensen!

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

[center]

Damian Jones
Ik rende richting het huis van mijn vader maar voordat ik er was botste ik tegen iemand op ik viel op de grond. 'Kijk eens uit hooks zoon.' hoorde ik een man lachend zeggen ik keek op en zag Rumplestiltskin voor me staan hij pakte me bij mijn kraag en tilde me op waarna we verdwenen en in het bos verschenen. ''Jou papa en die ijs koningin zijn bezig met met die andere sukkels te laten ontsnappen en ik ga er deze keer niks aan doen.'' ik grijnsde. ''Nee, ik ga jou vader en die lieve Ariel want geloofik ziet ze je wel zitten de schrik van hun leven bezorgen.'' vragend keek ik hem aan, wat wilt hij hiermee zeggen maar voordat ik iets kon zeggen kwam er een harde wind die me hard tegen een boom aansmeet ik hoorde en voelde wat dingen breken en viel op de grond wazig keek ik naar de lachende Rumplestiltskin tot alles zwart werd en ik niks meer zag, rook, voelde en hoorde.

Killian Jones
Ik liet perongeluk wat dingen vallen, soms die onhandigheid van mij ook, ik besloot het niet op te ruimen Rumplestitlskin zou er waarschijnlijk toch wel achter komen dat we hier zijn geweest en met magie kon hij het lekker zelf op ruimen ik grinnikte en liep naar beneden met het dagboek het enigste wat me wel bruikbaar leek in onze gevecht met hem, ik was benieuwd of Elsa al onze vrienden had gevonden. 'Elsa!?'' riep ik toen ik de trap af was en keek ik even rond.

Emma Swan "The Savior" America, Storybrooke, Regina&Quinn&Ariël&Graham — Outfit "Kan je ons hieruit halen?" hoor ik Quinn vragen. "Dat moet wel lukken." had Elsa haar als antwoord gegeven. Opnieuw voelde ik die aanwezigheid van net. Het was dus Elsa die hier eerder getoverd had. Ik wist wel dat er hulp zou komen. Ondanks de opmerking van Regina dat ik de ongewenste personen zou aantrekken, moest ik haar toch een glimlach tonen van dankbaarheid. Zonder die tactiek van haar hadden wij hier nog steeds gezeten. Elsa verscheen voor onze cel en liet het slot bevriezen door middel van haar ijs kracht, nadat deze bevroren was had ze er een harde trap aan gegeven en was ook onze celdeur open. Elsa omhelsde me en dat deed me goed. We waren gered en ik kon zo snel mogelijk terug naar Killian. "We moeten hier allemaal snel weg. Ik heb geen idee wanneer hij terug komt en of hij doorheeft dat Hook en ik hebben ingebroken in zijn huis." Mijn ogen schieten wijd open. Was Killian hier ook? Hij wist dat er wat aan de hand was en was me gaan zoeken. Ik wist niet wat iedereen aan het treuzelen was, maar ik versnelde mijn pas de trap op. Ik hoor Quinn nog iets zeggen over iemand anders, maar daar kon ik nu even niet aan meedenken. 'Elsa!?' hoor ik plots een stem. Het was de stem van Killian. Ik rende naar de richting waar zijn stem vandaan kwam en vloog hem in de armen. 'Killian,' zei ik opgelucht waarna ik hem een dikke zoen op de mond gaf. 'Zo kort in Storybrooke en ik was je nu alweer bijna kwijt,' zei ik bezorgd.

“I knew the moment I saw him that I never stopped loving him.”

---

Always follow your dreams or else you'll live in a nightmare

Ik was blij toen iedereen in beweging kwam, ik wilde niet het risico lopen dat wij hier straks met z'n allen opgesloten zouden zitten. Toch werd ik tegen gehouden door Quinn. "Elsa, we hebben haar al een keer achter gelaten." Quinn keek mij met een ernstige blik aan. "We moeten haar ook meenemen." zei ze vastbesloten. Ik keek de cel in waar het meisje gevangen zat. Ze zag er alles behalve goed uit en leek net wakker te zijn. Een zucht verliet mijn lippen. "Goed dan," Ook haar cel maakte ik open. "Piraten horen niet opgesloten te zitten op het land." glimlachte ik naar Ariël, waarna ik mijn hand naar haar uitstak. 'Elsa!?'' riep een stem vanaf de trap. Hook had ons dus gevonden. Ik moest lachen toen Emma hem in de armen vloog. Ik was blij voor haar dat ze liefde had gevonden.








Graham stribbelde niet tegen, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij zoveel pijn had. Voor nu was dat in ieder geval wel even makkelijk. Langzaam kwamen we vooruit door de gang. Quinn en Elsa stonden voor de cel van het piratenmeisje en Emma was in de armen van Kilian gevlogen, die hier blijkbaar ook was. "Zeg ik wil niet vervelend doen, maar zullen we deze theekransjes voor later bewaren en eerst uit dit huis proberen te komen?" Ik verhief mijn stem, zodat iedereen zou luisteren. Ik trok Graham zachtjes de trap op, wat nog een hele klus was. "Die vreselijke armbanden ook," mompelde ik vloekend. Met magie was dit een stuk gemakkelijker geweest. Dan was dit bovendien allemaal niet gebeurd. Goed, Rumplestiltskin had deze ronde gewonnen. Maar dat gaat hem de volgende ronde niet nog een keer lukken. Zodra we uit dit huis zijn moest ik nodig een manier vinden om deze armbanden af te krijgen.

---

When you believe your dreams come true

Elsa wierp een blik naar de cel waar Ariël in zat. Ariël leek net wakker te zijn en dat verklaarde ook waarom ik haar niet meer gehoord had. Een zucht ontsnapte uit Elsa's mond. "Goed dan," Ook haar cel maakte Elsa open. Ik gaf een kort knikje als blijk van dank naar Elsa. "Piraten horen niet opgesloten te zitten op het land." glimlachte Elsa naar Ariël, waarna ze haar hand naar Ariël uitstak. 'Elsa!?'' klonk een stem van boven. We liepen met z'n allen naar boven. Mijn moeder hielp Graham de trap op. Een klein glimlachje kwam op mijn gezicht, toen ik een goed uitziende man zag. Helaas voor mij was Emma in zijn armen gesprongen, maar damm wat zag hij er goed uit. Ik probeer snel mijn aandacht ergens anders op te focussen. Ik bestudeer mijn pols eens goed waar die armband omheen zit. "Zeg ik wil niet vervelend doen, maar zullen we deze theekransjes voor later bewaren en eerst uit dit huis proberen te komen?" Ik rolde even met mijn ogen en liet een kleine zucht. Moeder had wel gelijk, maar moest ze het weer op deze manier zeggen? "Deze armbanden kunnen alleen met magie verwijderd worden," mompel ik zachtjes. "Maar," Ik zwaai even overdreven met mijn hand, met de pols waar de armband omheen zit. "We hebben enkel ijsmagie." zuchtte ik.

---

Do I look like Mother Teresa?

Emma Swan "The Savior" America, Storybrooke, Regina&Quinn&Ariël&Graham — Outfit Langzamerhand was iedereen ook naar boven gekomen. "Zeg ik wil niet vervelend doen, maar zullen we deze theekransjes voor later bewaren en eerst uit dit huis proberen te komen?" Op een ongemakkelijke manier liet ik Killian los en draaide mijzelf richting Regina toe. Ik besloot geen opmerking naar haar te plaatsen, omdat we nu met z'n allen moesten samenwerken en geen ruzies onderling moesten krijgen. "Deze armbanden kunnen alleen met magie verwijderd worden," hoorde ik Quinn zachtjes mompelen. "Maar," Ze zwaaide even overdreven met haar arm, waar de armband omheen zat. "We hebben enkel ijsmagie." zuchtte ze. Ik draaide me richting Killian. 'Killian jou haak heeft al vaker van die armbanden verwij,' Ik keek naar de hand waar de haak aan vast moest zitten, maar die was leeg. 'Killian,' ik keek hem vragend aan. 'Wat is er met je haak gebeurd?' Allerlei gedachtes schoten door mijn hoofd. Was hij Hades tegengekomen of had hij een deal gesloten met Rumplestiltskin? Bezorgd keek ik hem aan.

“I knew the moment I saw him that I never stopped loving him.”

---

Always follow your dreams or else you'll live in a nightmare

Ariël Sparrow The Pirate
"Who can I Trust?"

"My Head's Under Water, but I'm Breathing Fine..."

Clothes

Een zucht Elsa's lippen. "Goed dan," alsof ze niet wou dat ik hieruit zou komen! Echt hoor, landmensen weten ook niet wat ze willen.... Ze deed mijn deur open, "Piraten horen niet opgesloten te zitten op het land." nee precies! Daar heeft ze gelijk in. Maar piraten horen ook niet bevrijd te worden door landmensen! Dus wat boeit het? Ik kijk rustig naar de hand van Elsa die ze naar me uitstak. Denkt ze echt dat ik die aanneem? Pffff.... Van een landmens? Dacht het niet! Een snelle glimlach geef ik haar, meer niet, dan loop ik de cel uit, ik raak die hand niet aan! 'Elsa!?'' Ik kijk naar de personen boven aan de trap. Nog meer landmensen. Waarom!?! Waar is Damian? Ik loop ook langzaam naar boven, met de groep mee. "Zeg ik wil niet vervelend doen, maar zullen we deze theekransjes voor later bewaren en eerst uit dit huis proberen te komen?" hoor ik een vrouw zeggen waar ik het totaal mee eens ben! Ik hoor Quinn nog wat zeggen maar het boeit me niet. Mijn blik is gevallen op een man boven aan de trap. 'Killian jou haak heeft al vaker van die armbanden verwij,' Killian? Was dat niet de andere naam van Hook. Ja toch? Killian Jones. 'Killian, Wat is er met je haak gebeurd?' ja, dat was Damian's vader. Ik wurm me tussen de menigte door en probeer zichtbaar voor hem te zijn, "Waar is Damian?" vraag ik direct.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Killian Jones
Ik werd ineens omhelst door Emma een glimlach verscheen op mijn gezicht en ik beantwoorde haar omhelsing.
''Zeg ik wil nie vervelend doen, maar zullen we deze theeransjes voor later bewaren en eerst uit dit huis proberen te komen?'' hoorde ik een bekende stem zeggen ik liet Emma los en keek naar Regina een glimlach verscheen toen ik zag dat ze er allemaal zo ongeveer ongedeerd uitzagen. ''Die vreselijke armbanden ook,'' mompelde ze vloekend, ik zag nu allemaal de armbanden rond de polsen van diegene die magie bezat, Rumplestiltskin heeft er goed over nagedacht....''Deze armbanden kunnen alleen met magie verwijderd worden,'' mompelde een andere meisje zachtjes, dat moest Quinn zijn. ''Maar.'' ze zwaaide even overdreven met haar hand waar de armband om heen zat.'' We hebben enkel ijsmagie.'' zuchtte ze.
Emma draaide zich naar me toe. ''Killian jou haak heeft al vaker van die armbanden verwij.' ze stopte en keek naar de hand waar mijn haak vast moest zitten. ''Killian,'' ze keek me vragend aan. ''Wat is er met je haak gebeurd?'' ze keek me bezorgd aan. 'Mijn zo..' verder kwam ik er niet toen er ineens een meisje voor me kwam staan. ''Waar is Damian?'' vroeg ze direcht, even schrok ik vna haar directheid maar al snel herstelde ik mezelf weer, ik had geen idee wie dit meisje was maar blijkbaar kende ze elkaar, heeft hij een vriendin? schuldbewust schudde ik mijn hoofd. ''Damian, mijn zoon heeft mijn haak gestolen, hij leek bang en moest dit doen omdat hij anders Charming en geen idee wie nog meer pijn ging doen.'' ik keek de groepje mensen even aan. ''Hij heeft geen naam genoemd en verteld wat er aan de hand was...'' ineens herinnerde ik me weer iets. ''Hades...'' zei ik zachtjes maar wel vol afkeer. ''Hij heeft er vast iets mee te maken...''

Kan iemand mij even een korte samenvatting van wat er gebeurt is geven?

---

Never grow up, it's a trap.

DRAGONTRIBUTE schreef:
Kan iemand mij even een korte samenvatting van wat er gebeurt is geven?

Jouw personage was door TheDarkOne weggetoverd nadat hij was verschenen. Emma, Regina, Quinn, Graham en Ariël waren gevangen genomen door Rumplestiltskin en in één van zijn kerkers gestopt. Daar zaten ze vast met geen magie ter beschikking.

Anna, het zusje van Elsa, heeft Elsa weten te ontdooien. Elsa was bevroren door een vloek van TheDarkOne. Elsa kreeg doormiddel van een speciale tactiek een klein beeld van Emma&CO dat ze in de problemen zaten. Met hulp van Killian/ Hook ging ze opzoek naar haar vrienden.

TheDarkOne had een gevecht met zichzelf en Jo probeerde tot hem door te dringen. Het is de vraag of dit is gelukt.

Damian, de zoon van Hook was een slaafje van Hades, maar Hades heeft hem laten gaan.

Elsa en Hook hebben hun vrienden gered en zijn nu opzoek naar een oplossing hoe iedereen zijn magie weer kan terugkrijgen en wat ze met Gold aanmoeten.

Duidelijk genoeg?

---

Do I look like Mother Teresa?

Quinn gaf mij een goedkeurend knikje. Ik wist ook wel dat we Ariël hier niet achter konden laten. Een glimlach kon er nog net van af, maar mijn hand pakte Ariël niet aan. Oké dan niet, ik rolde met mijn ogen. Ik volgde Quinn naar boven, voordat ik Ariël iets aan zou doen. "Deze armbanden kunnen alleen met magie verwijderd worden," mompelde ze zachtjes. "Maar," Ze zwaaide even overdreven met haar hand, met de pols waar de armband omheen zit. "We hebben enkel ijsmagie." zuchtte ze. "Nou sorry hoor, die ijsmagie heeft je zojuist wel uit je cel bevrijd." Ik beende Quinn voorbij naar buiten. Door haar opmerking voelde ik mij weer nutteloos. Ook buiten was geen spoor van Rumplestiltskin te bekennen. Ik streek neer op een steen om te wachten op de rest.


















Emma draaide zich naar mij om, waarna ik een wenkbrauw optrok. Wonder boven wonder zei ze niets, waardoor ik door ging met Graham naar boven te sleuren. Ook Quinn hoorde ik zeuren over haar armband, blijkbaar hield ze er ook van om magie te kunnen gebruiken. Hierdoor moest ik toch een beetje glimlachen, ze leek echt op mij. "Deze armbanden kunnen alleen met magie verwijderd worden," mompelde Quinn zachtjes. Ze was dus in ieder geval niet dom. 'Killian jou haak heeft al vaker van die armbanden verwij,' Ik keek naar Emma, dat was inderdaad een mogelijke oplossing. 'Killian,' Ze keek hem vragend aan. 'Wat is er met je haak gebeurd?' Ik volgde haar blik naar de arm van Killian, maar zijn haak zat er niet. Ik wachtte nieuwsgierig op zijn reactie, die haak had hij echt niet vrijwillig afgedaan. 'Mijn zo..' begon Killian. "Waar is Damian?" Het piratenmeisje kwam brutaal tussendoor. "Zeg, verdwijn jij eens gauw naar je piratenschip. We zijn hier met belangrijkere dingen bezig." schoot ik naar haar uit. ''Damian, mijn zoon heeft mijn haak gestolen, hij leek bang en moest dit doen omdat hij anders Charming en geen idee wie nog meer pijn ging doen.'' Hij keek ons even aan. ''Hij heeft geen naam genoemd en verteld wat er aan de hand was...'' ineens leek hij zich iets te herinneren. ''Hades...'' zei hij zachtjes maar wel vol afkeer. ''Hij heeft er vast iets mee te maken...'' Ik knikt, "Dit gaat nog gevaarlijk worden. Hades heeft nu officieel het speelveld betreden." Ik was opgelucht dat ik Graham eindelijk de trap op had gekregen. "Ik stel voor dat we naar mijn huis gaan en daar naar een oplossing gaan zoeken." Aangezien niemand met een plan kwam nam ik maar weer het voortouw.

[ bericht aangepast op 17 okt 2016 - 15:52 ]

---

When you believe your dreams come true

Ariël Sparrow The Pirate
"Who can I Trust?"

"My Head's Under Water, but I'm Breathing Fine..."

Clothes

''Damian, mijn zoon heeft mijn haak gestolen, hij leek bang en moest dit doen omdat hij anders Charming en geen idee wie nog meer pijn ging doen.'' ik kijk de man bedachtzaam aan. ''Hij heeft geen naam genoemd en verteld wat er aan de hand was... 'Hades...'' Hades? Ja die had hem meegenomen, daar was ik bij! ''Hij heeft er vast iets mee te maken...'' Ik kijk de man aan, "Ja, The Dark One heeft hem geruild...." zeg ik zacht tegen de man.
"Zeg, verdwijn jij eens gauw naar je piratenschip. We zijn hier met belangrijkere dingen bezig" ik draai me direct om naar de vrouw ik kijk fel aan. "Oh, bedoel je met jouw?" vraag ik spottend. "Ik stel voor dat we naar mijn huis gaan en daar naar een oplossing gaan zoeken." Ik blijf de vrouw fel aankijken, daar zal ze spijt van krijgen!

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]