OUAT || A New Curse || Speeltopic 3 - Speeltopics

Goodbye home; hello Storybrooke!

Iedereen word wakker in Storybrooke. Maar dan ook echt iedereen. Dus ook uit andere werelden, zoals Neverland, Oz, Wonderland en nog veel meer. Er is magie en iedereen weet nog wie hij/zij is. Maar wie heeft deze duistere vloek uitgesproken? En waarom? Iedereen heeft een motief, bijna niemand lijkt de waarheid te spreken. Vriendschappen en relaties worden onder druk gezet en langzamerhand verandert Storybrooke in een regelrechte hel.

'Who did this to us?' Wat kan je spelen? We spelen personages die door een vloek naar Storybrooke zijn gebracht. Het is zo'n machtige vloek, dat echt iedereen wordt getransporteerd. Dus ook uit andere werelden.

Regels: X. De normale Quizlet regels, uiteraard. X. Het is handig als je Once Upon a Time kent, om de personages beter te begrijpen, maar dat is niet verplicht. X. Bespreek relaties. Topics: SPEELTOPIC 1 SPEELTOPIC 2 ROLLENTOPIC PRAATTOPIC Lijstje: Naam: Leeftijd: Uiterlijk: Innerlijk: Hobby's: Magie: Wapens: Verleden: Relaties:

There is magic here... So...

[ bericht aangepast op 27 sep 2016 - 12:58 ]

---

Never grow up, it's a trap.

Kwaad liep ik door de bossen heen. Het was maar goed dat ik nu geen magie had, want anders had ik zeker te weten een bosbrand aangericht. Met hakken op gras lopen zou ik ook nooit iemand aanraden, vooral omdat ik net nog bijna was gevallen. Gelukkig kon ik mezelf overeind houden met wat hulp van een boomstronk. Niet veel later liep ik mijn moeder tegen het lijf aan. "Ah daar ben je," glimlachte ze naar mij. Ik kon geen glimlach op mijn gezicht toveren, behalve een die er niet gemeend uit zag. De glimlach van mijn moeder was dan ook snel van haar gezicht. "Waar is Elsa en de rest? Hebben jullie ruzie?" Had ik nu maar magie, want dan kon ik mezelf wegtoveren. Nu zou ik een kant op lopen met mijn moeder er achter aan. Ze zou me nu niet met rust laten. "We hebben ruzie inderdaad." Besloot ik toch maar eerlijk te zijn. "Maar ik ben geen klein kind meer dus moeders advies? Nee dankje." Omdat weglopen toch geen zin had leunde ik tegen een boom aan met mijn rug naar mijn moeder. "En al was ik een klein kind..." ik hield de woorden die volgde binnen. Ik moest mijn moeder nu niet elke keer een mes in haar rug steken. Ze had een fout gemaakt en zo ik nu zag, leek ze ervan geleerd te hebben. "Het is nogal ingewikkeld." mompelde ik erachteraan. Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke&Underbrooke / / Outfit Elsa schudde met haar hoofd, waardoor ik op één van haar wangen een grote rode vlek zag. Quinn had Elsa geslagen en niet zo zachtjes ook. "Ik heb iets stoms gedaan en blijkbaar had ik het verdiend." zei ze enkel. "Niemand verdient zoiets," sprak ik haar toe. Ze veegde haar tranen weg en bedekte haar wang. "Kom, er zijn ergere dingen. We moeten naar Regina's huis," Ik greep Elsa's pols vast, zodat ze niet kon weglopen. "Weglopen heeft nooit zin. Praat erover."

---

Do I look like Mother Teresa?

Voordat ik weg kon lopen greep Graham mijn vast bij mijn polsen. Ik stopte en draaide mij naar hem om. "Weglopen heeft nooit zin. Praat erover." Langzaam schudde ik weer mijn hoofd. "Ik wil er niet over praten." mompelde met een klein stemmetje. Ik keek hem aan en zag de eerlijkheid in zijn ogen. Ik had nog nooit een normaal gesprek met hem gehad en kende hem amper. Maar toch had hij iets betrouwbaars in zich dat hij uitstraalde. Ik twijfelde nog, maar misschien had hij wel gelijk. Ik moest het met iemand bespreken en aangezien Quinn niet bepaald in de stemming was geweest. "Ik heb haar gekust," stamelde ik. "Ik heb Quinn gekust." Zo het hoge woord was er uit. Het was fijn om tegen een onbekend iemand je verhaal te doen. Toch keek ik hem angstig aan, bang voor zijn reactie.















Ik was blij toen Quinn bleef staan, niet dat ze een keus had. Ergens anders kon ze toch niet heen. "We hebben ruzie inderdaad." Ik was verrast dat ik ook nog reactie kreeg op mijn vraag. "Maar ik ben geen klein kind meer dus moeders advies? Nee dankje." Ik knikte "Ik begrijp het," mompelde ik. Quinn leunde tegen een boom aan met haar rug naar mij toegedraaid. "En al was ik een klein kind..." Halverwege haar zin hield ze in. "Het is nogal ingewikkeld." mompelde ze erachteraan. "Goed, vertel het maar als je er aan toe bent." antwoordde ik begrijpend. "Ga je mee naar ons huis?" vroeg ik haar. Ik liep naar haar toe zodat ik haar kon aankijken. Ze wilde dan wel geen moederlijk advies, als ik met iemand in gesprek was wilde ik diegene wel aan kunnen kijken.

---

When you believe your dreams come true

Killian Jones
Ik liep wat dromerig door de bossen heen richting Regina huis in de verte hoorde ik een ambulance met loeiende sirenes ik vroeg me af wie daar in lag, of ik diegene kende maar al snel dacht ik weer aan mijn zoon, waar is hij? wat is er aan de hand? gaat alles wel goed met hem? dat waren vragen waar ik niet zo snel antwoord op kreeg, ik liep stevig door om maar gauw bij Regina huis te zijn ik hoopte dat ze er al was, ik hoopte dat Emma er al was...

Rumplestiltskin
Een grijns kwam er op haar gezicht. ''Klinkt goed..'' zei ze, ''Maar even, wie ben je nu? Rumple of The Dark one? Het is soms nogal verwarrend.'' een duistere grijns kwam er op mijn gezicht en de ene oog kleurde blauw terwijl de andere zwart kleurde. ''Ik ben beide.'' zei ik en mijn grijns werd groter.
Al tientallen plannen gingen er door mijn gedachtes om heel storybrooke en zijn inwoners te vernieten, misschien zou ik later ook Jo vermoorden, maar dat ligt er aan of ze me niet verraad en te vertrouwen is, ik keek haar aan. Dat heeft ze allemaal zelf in handen.

[ bericht aangepast op 25 okt 2016 - 16:04 ]

Tot mijn verbazing bleef mijn moeder kalm en ging ze niet verder in op mijn gesprek. "Goed, vertel het maar als je er aan toe bent." Dan kon ze er lang op wachten. Dit moest ik gewoon proberen te vergeten, maar hoe kon ik dit alles vergeten? "Ga je mee naar ons huis?" Bij het horen van ons huis kwam er een klein glimlachje op mijn gezicht, maar deze verborg ik snel, toen mijn moeder plots voor me stond. "Ik wil denk ik even alleen zijn." zuchtte ik. "Ik moet even mijn hoofd leegmaken. Straks ga ik nog verkeerde dingen doen." Ik keek mijn moeder recht in haar ogen aan. "Ik zie je straks thuis wel, mam." Vervolgens gaf ik haar een stevige knuffel. Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke&Underbrooke / / Outfit Langzaam schudde Elsa haar hoofd. Het was duidelijk ze wilde er blijkbaar niet over praten. Mijn gedachtes werden ook nog bevestigd, toen ze het zelf zei. "Ik wil er niet over praten." mompelde ze met een klein stemmetje. Ik kon de twijfel echter in haar ogen zien en begreep dat ze op het punt stond het me toch echt te vertellen. "Ik heb haar gekust," kwam er al stamelend uit, waarop ik enkel knikte. "Jij kuste haar en zij sloeg jou," zei ik om het verhaal kort, maar krachtig te verwoorden. "Liefde, het blijft iets lastig," zei ik met een zwak glimlachje denkend aan mijn dood. "Door het uiten van je liefde kan je soms mensen pijn doen."

---

Do I look like Mother Teresa?

Verbaast keek ik toe hoe Graham knikte. "Jij kuste haar en zij sloeg jou," zei hij het verhaal het precies juist samengevat, met krachtig verwoording. "Liefde, het blijft iets lastig," zei hij met een zwak glimlachje. "Door het uiten van je liefde kan je soms mensen pijn doen." Hij had duidelijk zelf een negatieve ervaring in de liefde meegemaakt. Ook al sprak hij maar weinig woorden, hij had mij niet veroordeeld waar ik bang voor was. Dat hij ook iets had meegemaakt was een schrale troost, maar het beurde mij in ieder geval een beetje op. "Ik heb geen idee wat ik nu moet doen, ik wil haar niet kwijt als vriendin. Snap je?" een zucht verliet mijn mond. Waarschijnlijk wilde Quinn mij nooit meer zien. Ik nam Graham bij de arm en nam hem mee in de richting van Regina's huis. "Wat is jouw verhaal eigenlijk?" Nu ik mijn verhaal had verteld, was ik benieuwd naar de zijne. Het huis van Regina kwam al snel in zicht, waardoor ik iets langzamer ging lopen. Ik ging er niet vanuit, maar straks was Quinn daar wel? Wat moest ik dan doen? Straks had ze het Regina verteld en ging zij mij ook haten. Er speelden zich allerlei scenario's af in mijn hoofd.















"Ik wil denk ik even alleen zijn." zuchtte ze. "Ik moet even mijn hoofd leegmaken. Straks ga ik nog verkeerde dingen doen." Ik knikte begrijpend, ook al begreep ik er vrij weinig van. Ik baalde dat ze het mij niet toe wilde vertrouwen. Ze keek mij recht in mijn ogen aan. "Ik zie je straks thuis wel, mam." Vervolgens gaf ze haar een stevige knuffel. De pijn die in haar ogen zichtbaar was, verontruste mij. Maar haar woorden en omhelzing deden mij goed. Betekende dit dat het weer goed zat tussen ons? "Ik zie je straks, lieverd." Met deze woorden nam ik afscheid en draaide mij om richting het huis dat in de verte zichtbaar was. Ik schudde mijn hoofd, Quinn en ik leken zoveel op elkaar. Dat is aan de ene kant fijn, maar aan de andere kant wist ik dat het ook zo zijn problemen zou opleveren. Maar ik was er wel achtergekomen dat ik van haar hield. Ik houd van Henry alsof het mijn eigen kind is, maar de moeder dochter band is toch vele malen sterker. Ik had het niet verwacht en dat gevoel jarenlang weggestopt, maar nu kwam het steeds meer naar boven. Het geeft mij weer nieuwe motivatie om op het goede pad te blijven. Ik liep via de achterdeur naar binnen en begon vast koffie te zetten voor de rest. Rusteloos nam ik plaats aan de keukentafel. Vervolgens greep ik naar mijn mobiel en tikte het nummer van Emma in. "Ongeduldig wachtte ik tot mijn oproep beantwoord werd. "Hey Emma, met mij. Hoe is het met Damian?"

---

When you believe your dreams come true

Emma Swan "The Savior" America, Storybrooke, Hospital — Outfit Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis hielden artsen mij tegen, terwijl Damian verder het ziekenhuis in werd gereden. 'Luister Whale, ik wil bij hem zijn!' Maar Dr. Whale liet mij niet passeren en zei dat hij iemand zou sturen las ik bij hem mocht komen. Geïrriteerd liep ik richting de wachtkamer die helemaal leeg was. De tijd leek niet meer vooruit te lopen, maar dat was iets wat wel eens eerder in Storybrooke was gebeurd. Ik voelde opeens mijn mobiel overgaan en zag dat Regina mij belde. "Hey Emma, met mij. Hoe is het met Damian?" ik sloeg mijn ogen neer en keek naar de deur van de wachtkamer. 'Ik heb geen idee, ik mag niet bij hem komen,' Je kon overduidelijk de teleurstelling in mijn stem horen. 'Hoe is het daar bij jou?' Voordat ik het antwoord van Regina kon horen kwam er een arts de wachtkamer binnen en vertelde dat Damian aan het bijkomen was. 'Regina, ik moet ophangen. Hij komt bij. Ik bel je zo terug!' Snel hing ik op en rende ik achter de arts aan naar de kamer van Damian. Ik ging naast zijn bed staan en haalde een hand over wang. 'Damian,' fluisterde ik zachtjes.

“I knew the moment I saw him that I never stopped loving him.”

---

Always follow your dreams or else you'll live in a nightmare

Killian Hook
In de verte zag ik Regina huis al ik versnelde mijn passen en even later stond ik voor haar deur ik vroeg me af of de andere er ook al waren of dat ik nog de enigste hier was, zou Regina al thuis zijn? daar kwamen we snel genoeg achter ik klopte zachtjes op haar deur maar al snel volgde dat met een iets hardere geklop zodat ik zeker wist dat ze het zou horen.

Damian Jones
Ik had mijn ogen weer gesloten ik voelde van alles en hoorde van alles maar had er geen zin om op te reageren echter trok iets dat over mijn wang streelde mijn aandacht, toe ik iemand ''Damian.'' hoorde fluisterde opende ik zachtjes mijn ogen, wie was Damian? ik keek de blonde vrouw aan die langs mijn bed stond, ik wilde iets tegen haar zeggen maar het lukte niet, ik opened wel mijn mond om te praten maar er kwam geen geluid uit, ik wilde aan die vrouw vragen wie ze was, waarom ik hier ben en wie Damian is maar het praatte lukte op dit moment niet, mijn keel voelde dan best droog aan. Ik probeerde de vrouw aan te kijken ook al had ik het gevoel alsof mijn ogen elk moment weer dicht konden vallen.

Gespannen wachtte ik Emma's antwoord af. 'Ik heb geen idee, ik mag niet bij hem komen,' Er klonk overduidelijk een teleurstelling in haar stem. 'Hoe is het daar bij jou?' Voordat ik antwoord kon geven onderbrak Emma mij alweer. 'Regina, ik moet ophangen. Hij komt bij. Ik bel je zo terug!' Ik murmelde nog een tot ziens en keek beduusd naar mij telefoon toen ze opgehangen had. Veel tijd om er over na te denken had ik niet, want er werd op de deur geklopt. Snel liep ik richting de voordeur, terwijl het kloppen steeds harder werd. "Ja, ja ik kom al." riep ik.Ik opende de deur en zag Killian staan. "Waar is de rest?" vroeg ik verbaasd. "Kom binnen Killian," nodigde ik hem vervolgens uit. Dit was het ideale moment om hem rustig te vertellen over Damian. "Ga zitten," verzocht ik hem. "Iets te drinken?" ik liep al naar de keuken en zocht in de kastjes. Helemaal achterin vond ik een klein flesje rum in. Deze reikte ik aan aan Killian. "Goed, ik heb goed nieuws en slecht nieuws." begon ik. "Het slechte nieuws is, Damian is ernstig verwond aangetroffen in het bos en ligt nu in het ziekenhuis. Het goede nieuws is, hij is bij bewustzijn en Emma is bij hem." vertelde ik in één keer.

---

When you believe your dreams come true

Ik was weer volkomen alleen in het bos en gek genoeg deed het me zeer goed, maar waarom? Ik had het altijd gehaat alleen zijn in Wonderland. Ik werd daar opgevoed als een echte prinses, die alleen met haar 'soortgenoten'mocht communiceren. Jammer genoeg was dat alleen The Queen of Hearts, Cora Mills, mijn grootmoeder. Het was een grote angst van mij om hier in Storybrooke alleen te zijn omdat ik niemand kende, maar nu vond ik het juist fijn? Ik liep verder het bos in om er zeker van te zijn dat ik alleen was. Ik balde mijn vuist en schoot een vuurbal weg, maar al gauw kwam ik erachter dat ik enkel mijn arm bewoog, omdat ik nog steeds die armband om had. Zuchtend liep ik verder met de verschillende gedachtes in mijn hoofd. "Ze zeggen dat liefde je zwak maakt." klonk plots een stem. Ik draaide me om en zag een volwassen man van rond de 40 in een net pak in de verte staan. Hij liep wat dichter naar mij toe en wees naar de armband. "Zal ik hem afdoen?" Nors keek ik de man aan. "Waarom zou je me helpen, Hades?" De man begon lachend dichterbij te komen en deed zonder enkele moeite mijn armband af. "The Dark One zal me er wel dankbaar voor zijn." zei hij met een enkele grijns. Met al mijn kracht gooide ik een vuurbal zijn kant op, maar op zijn pak na was er niks in de brand geschoten. Het pak had hij dan ook weer snel hersteld. "Waarom weten mensen niet dat ik onsterfelijk ben?" klonk het lichtelijk geïrriteerd vanuit zijn kant. Hades knipte in zijn vingers en plots stond ik in The Enchanted Forest met een bevroren eenhoorn voor me. "Is dit niet het gene wat je altijd al wilde Quinn?" Met een vragende blik keek ik Hades aan. "Beeld jezelf in dat het je grootmoeder, moeder of achterlijke vriendin is. Je wilt wel één van die harten verpulveren. Doe het hier in het bos, niemand die er achter komt en jij kan gewoon je woeden uiten."Ik voelde hoe hij mijn pols beetpakte en mijn hand in de borstkas van het arme dier stopte dat gelijk het uitschreeuwde van de pijn. Het zuiverste hart van alles had ik mijn handen, het hart van eenhoorn. "Verpulver het Quinn. Laat die woeden eens los," Mijn blik dwaalde van een grijzende Hades af naar het glimmende hart. Waarom twijfelde ik? Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke&Underbrooke / / Outfit "Ik heb geen idee wat ik nu moet doen, ik wil haar niet kwijt als vriendin. Snap je?" een zucht verliet Elsa's mond, waarop ik begrijpelijk knikte. Ik had meerdere personen niet kwijt willen raken, maar bij allen had ik gefaald. Ik werd door Elsa bij mijn arm gepakt en samen liepen we op weg richting het huis van Regina. "Wat is jouw verhaal eigenlijk?" klonk de vraag van Elsa. Een zwak lachje ontsnapte uit mijn mond waarna toch peinzend begon na te denken. "Ik wilde graag The Hero spelen." gaf ik als antwoord naar Elsa. "Maar die prijs betaal ik nog steeds elke dag." Ik schudde mijn hoofd en greep even naar mijn rib, nadat ik daar weer een steek voelde opkomen. "Het is ingewikkeld mijn verhaal," legde ik Elsa vervolgens uit. "Mijn hart was van een vrouw, maar hij was voorbestemd voor een andere vrouw." In de verte zag ik het huis van Regina al verschijnen.

---

Do I look like Mother Teresa?

Emma Swan "The Savior" America, Storybrooke, Hospital — Outfit Langzaam gingen de ogen van Damian open en een glimlach verscheen op mijn gezicht, toen ik het zag. Ik voelde tranen opkomen, het waren tranen van geluk. Ik zou nooit gewild hebben dat ik Killian hier zou tegenkomen en dat ik moest vertellen dat zijn zoon er geweest was. Zijn mond ging open, maar er kwam geen geluid uit. ik legde mijn vinger op zijn mond en suste hem toe. 'Spaar je krachten, Damian.' zei ik gerust stellend. Met mijn hand ging ik over zijn voorhoofd waarna ik vervolgens een zoen op drukte. Het was hetgene wat ik altijd bij Henry deed als hij op bed lag. Het was mijn moederinstinct was optrad. 'Damian, kan je me vertellen wat er is gebeurd?' vroeg ik hem bezorgd.

“I knew the moment I saw him that I never stopped loving him.”

---

Always follow your dreams or else you'll live in a nightmare