||RPG • 100|| Project C • Speeltopic || - Speeltopics

Freyde Lockless - Krijgster - Ivagoth

Wanneer ik mijn ogen open doe, is het donker. Langzaamaan voel ik hoe mijn hartslag versnelt naar een normaal tempo en hoe mijn lichaam wakker wordt. Aangezien we hier zo intens getraind voor getraind hebben, weet ik precies waar ik ben. Ik weet ook dat er maar één reden kan zijn waarom ik wakker ben: we zijn op Cavenia geland.
Het duurt eventjes voor mijn koker zich zal openen, tijd die ik liever niet heb. Hierdoor gaan mijn gedachten namelijk alle kanten op en allerlei doemscenario's spelen zich voor me af. Wat als ons schip ergens anders geland is? Wat als ze niet weten dat ik hier zit - wat als ik hier sterf, alleen in een koker? Dit is niet hoe ik mijn dood had ingebeeld, eerder na een intens gevecht of een heldendood. Maar dit, in een donkere, kleine ruimte, helemaal -
Op dat moment schiet de deur van mijn koker open. Het duurt eventjes voor mijn lichaam zich weer kan ontspannen en ik recht ga zitten. Het wordt meteen licht in mijn hoofd en ik zie sterretjes. Verdomde duizeligheid. Zo goed en zo kwaad als het kan, hijs ik me uit de koker en zie meteen voor me ijzeren buizen staan. Mijn hoofd linkt het plaatje met zijn ingeoefende betekenis: water.
Ik ruk de stop van de fles en laat gulzig de heerlijke vloeistof door mijn lippen gaan. God, wat had ik een dorst. Na een volledige fles te hebben verorbert, kijk ik rond me heen. De andere kokers van mijn planeet zijn nog steeds toe, dus ik laat me in kleermakerszit op de grond zakken en leun tegen de muur. Even wachten tot ook zij wakker worden, zodat we met onze missie kunnen beginnen.

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Isabelle Rose Jackson || assasin || Ivagiaan || 18

Ik schrik wakker als ons toestel met een klap de grond raakt. Sluit je ogen weer, blijf slapen, de woorden dreunen door mijn hoofd heen. Ik wist hoe het toestel was, hierbinnen was het veilig wat buiten het toestel was onbekend. Ik heb een hekel aan het onbekende, je kan jezelf er niet op voorbereiden. De Ivagianen zouden qua temperaturen makkelijk op deze planeet kunnen overleven en stiekem hoopte ik dan ook dat hier goed koud zou zijn. Mijn koker vloog open en ik zag vrij weinig, het was donker in het schip, mijn teleurstelling kwam op. Ik stapte uit mijn koker wat niet helemaal goed ging omdat ik mijn benen zwaar onderschatte, ik zakte door mijn knieën heen belandde met een zachte plof op de grond. Ik was nog geen vijf minuten op een andere planeet en besloot dat ik nu al hekel had aan deze planeet. Ik zag dat een ander reiziger van mijn planeet al uit haar koker was gekomen en ze zat nu in kleermakers zit op de grond. "Hoi" gromde ik, ik vertrouwde andere mensen niet heel erg snel en wachtte in het begin vaak even af. Mijn blik viel op het flesje dat ze in haar hand vast had en toen pas merkte ik dat ik hele erge dorst had. Snel pakte ook ik een flesje wat en dronk dit gulzig leeg. Na even om mij heen geblikt te hebben werd me duidelijk dat de anderen nog in hun koker zaten, en mijn nieuwsgierigheid won het van mijn geduld. "Kunnen wij niet vast een kijkje gaan nemen?" probeerde ik hoopvol, ik had dan wel geen zin om te wachten, in mijn eentje op verkenning gaan leek me ook geen heel slim idee. Mijn hand ging naar mijn riem waar ik het kleine geweer -dat ik het schip mee in had genomen- voelde zitten, ik was op deze planeet gekomen om een taak te volbrengen en voor die taak had ik wapens nodig. Nu ben ik ook aardig goed met pijl en boog, maar iets minder goed met het in elkaar zetten daarvan en dus zijn een aantal wapens altijd handig om bij de hand te hebben.

[ bericht aangepast op 9 okt 2016 - 11:24 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Julia Ciall
11//Calveniaan//Tel Marvir// Talking to:

---

Ik ben nu al even wakker, ik wacht op April, die nog steeds slaapt. Ik loop maar wat rondjes, er gaan weer 5 minuten voorbij. Oké, nu is mijn geduld (-die ik niet heb) echt op. Ik doe mijn fijne kleren aan en ik trek mijn leren handschoentjes zonder vingertoppen aan. Die heb ik van mama gekregen, omdat ik altijd met sneeën in mijn handen terugkwam. Ik pak als laatste nog mijn dolk die ik in de schede om mijn middel stop. Ik ben er klaar voor. Ik loop het hutje uit. Ik klim van boom tot boom en hoor dan een harde dreun, wat is dat nou? Ik kan terug gaan naar April, of zal ik gaan kijken? Moeilijke keus.

[ bericht aangepast op 9 okt 2016 - 8:42 ]

Mijn ogen openen zich langzaam en de computerstem weerklinkt door het schip en door mijn koker heen. Het dringt nog niet echt tot me door. Het is vreemd om na drie weken wakker te worden op Cavenia. Tenminste, ik neem aan dat we daar nu zijn. Het lijkt me wel, gezien mijn koker zich opent en ik overeind kom en naar buiten stap, het schip in. Meteen zorg ik ervoor dat ik wat water pak en het meteen snel opdrink. Gelukkig is het vrij donker in het schip. Dat doen ze waarschijnlijk expres: wij Namheriden kunnen prima zien in het donker en zeker na drie weken is het prettig dat we weer langzaam aan het licht kunnen wennen.       De rest van de kokers is nog gesloten, dus ik ga ervan uit dat ze nog slapen. dan zullen ze snel wel wakker worden. Ik wrijf in mijn ogen en knijp ze tot spleetjes. Zelfs dit weinige licht doet mijn ogen niet goed en ik krijg er vrijwel meteen enorme hoofdpijn van. Meteen zoek ik water om te drinken. Mijn keel voelt als schuurpapier en ik kreun toch eventjes. Verdomme. Het is erg leuk om hier te zijn, maar deze reis wordt toch geen favoriet van mij. Een diepe zucht verlaat mijn lippen en ik schud mijn hoofd in mezelf. Verman jezelf, Norah, spreek ik mezelf in mijn hoofd toe. Ik pak wat te eten en werk het snel naar binnen. Mijn hand glijdt even door mijn haar en ik zak op een stoel neer. Ik wil de planeet zien en ontdekken, maar het voelt nog wat vreemd om er alleen heen te gaan. Ik wacht wel tot er nog iemand anders er is, je weet nooit wat je te wachten staat op een geheel nieuwe planeet.

The universe is full of magical things, patiently waiting for our wits to grow sharper.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

Siyan Emansal

Langzaam open ik mijn ogen. Boven me is een gesloten, rubberachtige substantie. Ik ben nog bezig met wakker worden en bedenken waar ik precies ben, als ik merk dat een robotachtige stem iets zegt.
Dat is waar! Dit is natuurlijk de koker waar ik in ging liggen, op reis naar een totaal andere wereld.
Ik probeer rustig te ademen en blijf liggen, terwijl ik de neiging onderdruk om het ding met kracht open te duwen. Ik hou niet van smalle ruimtes.
Gelukkig gaat op hetzelfde moment het ding open en kan ik overeind komen. Tenminste, dat was mijn plan. Het overeind komen gaat niet zo makkelijk. Ik heb meteen het gevoel alsof alles in beweging is en ik elk moment in een diep gat kan vallen. Alsof ik veel te lang heb geslapen. Natuurlijk is dat laatste ook zo.
Na even wachten ontspant mijn lichaam zich iets meer en ebben de duizelingen weg. Voorzichtig sta ik op. Mijn voeten voelen vreemd aan, alsof ik opnieuw moet leren lopen. Waarschijnlijk een bijwerking van het middel, denk ik. Toch krijg ik door die gedachte niet meer geduld. Ik zwaai mijn benen over de koker en laat me voorzichtig op de grond zakken. Tot zover gaat het goed, dus ik zet een eerste stap. En daarna voel ik me meteen weer duizelig, waardoor ik me stevig aan de koker vasthoud.
Ook deze duizeligheid verdwijnt. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Het eerste wat ik zie, is een tweede koker, nog dicht. Daarna vind ik er nog twee. Waar mijn blik echter op blijft hangen, is een kleine, zwarte vlek op de vloer. Dat is toch niet...
Ik ben mijn duizeligheid meteen vergeten, en ook de mededeling dat we eigenlijk zo snel mogelijk moeten drinken. Met een paar stappen sta ik naast het donkere wezen. Voorzichtig pak ik het op. De normaal slijmerige en ruwe huid is nu helemaal droog en warm. Nee, nee, nee!
Ik zucht opgelucht als ik zie dat er een ademhaling zichtbaar is. Daarna pak ik mijn tas, die vlakbij ligt. Vol verbazing kijk ik naar een open, plastic bakje dat bovenin ligt. Hetzelfde bakje dat ik gebruik voor insecten. Ik denk er niet lang over na en pak een fles water, waarna ik wat water in het bakje giet. Het donkere wezen zet ik in het bakje, zodat hij eindelijk kan drinken en ik zou zweren dat ik een opgeluchte zucht zie.
Langzaam wordt het beestje lichter en lichter, totdat het een normale paddenkleur heeft. Voor hem is dat doorzichtig wit. Ik laat me op de grond zakken en zucht nu zelf.
Daarna besef ik me pas dat alle anderen elk moment wakker kunnen worden. Ik rommel wat in mijn tas, zodat er ruimte komt en zet het bakje onderin, stevig tussen de andere spullen. Als ze hier achter komen, wordt het arme dier vast en zeker vermoord. Ik kan me het regelement niet precies meer herinneren, maar ik ben vrij zeker dat er geen dieren mee mogen. Ik heb hem getest op ziektes, zodat ik zeker wist dat het veilig was als ik meeging, maar waarschijnlijk hebben mijn medepassagiers daar geen boodschap aan.
Ik zucht nogmaals, deze keer klinkt het triest. Hoe kon dit gebeuren?
Ik herinner me nog vaag dat ik het bakje met insecten op de stoel naast mijn tas had neergezet, vlak voor ik wegging. Die wilde ik vrijlaten, samen met de pad. In al mijn haast kon ik het bakje en het dier niet meer vinden. Ik dacht dat hij al naar buiten was gegaan, aangezien de deur open was voor frisse lucht. Ik heb binnen nog lopen zoeken, maar kon hem niet vinden. De insecten had ik misschien al vrijgelaten zonder erbij na te denken, dacht ik nog. Waarschijnlijk is de pad tegen het bakje gesprongen en zijn ze allebei in mijn tas gevallen, dat is de enige reden die ik kan bedenken. Mijn identificatie zat in mijn zak, dus ik heb daarna niet in mijn tas hoeven kijken.
Ik heb net geen insecten in mijn tas gevonden. Waarschijnlijk heeft de pad het doosje op een of andere manier open kunnen krijgen en het daardoor toch nog zo lang kunnen overleven.
Ik doe mijn hand in mijn tas en aai over de rug van het diertje. “Dat was heel dom wat je deed, Arrea. Blijf hier zitten. De atmosfeer hier schijnt wel goed te zijn, dus ik hoop maar dat je hier genoeg voedsel kan vinden...”

---

Life's weird

---

Het bonzen in mijn hoofd werd steeds luider en luider, en hoewel mijn ogen nog steeds gesloten waren, probeerde ik het in mijn hoofd nog donkerder te maken. Plots hield het op. Het was stil. Enorm stil. Ik wist dat we aangekomen waren, en ik opende mijn ogen, zodat ik de koker uit kon klimmen.
Het was net iets lichter in het schip, maar tegelijk nog vrij donker. Het bonzen leek even na te echoen in mijn hoofd. Terwijl ik steun zocht bij de muren van het schip, begaf ik me richting de uitgang, om ervoor te zorgen dat ik eerst wat op krachten kwam door het eten dat daar lag. Ik nam een fles water, en besefte toen pas dat ik niet de enige persoon was die wakker was.
"He," zei ik met een glimlach tegen Norah. "Fijne reis gehad?" Ik grinnikte even en nam een slok water.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Julia Ciall
11//Calveniaan//Tel Marvir// Talking to:

---

Ik besluit toch maar om te gaan kijken. Ik zit in een boom en kijk naar beneden, ik zie een Jaguar, een hele mooie met een blauwe vacht en 3 koppen. Ik kom hem vaak tegen hier en ik heb elke kop een naam gegeven. De rechter heet Bello, de middelste Rakker en de linker heet Spike. Ik wil naar hem toe, maar ik zit helemaal boven in de boom, er is maar een snelle manier. Ik laat mezelf door de boom vallen en val dan een stuk in de grond, met mijn krachten zorg ik dat ik weer boven de grond uitkom, zo kom je dus snel naar beneden zonder pijn. Ik aai de Jaguar over zijn rug. Ik kijk hem aan. weet jij wat dat geluid was? vraag ik aan hem. We hebben het ook gehoord, zegt Bello. Het zijn indringers. voegt Rakker er aan toe. Ze komen ons huis kapotmaken. zegt Spike en daarna rennen ze weg. Ik moet echt gaan kijken. Ik ren door alle bomen heen en stop dan bij een boom. Ik klim in de boom en verstop me heel goed, zodat niemand me kan zien. Ik zie iets, het lijkt wel een of andere koker. Als ik beter kijk zie ik twee mensen praten, een jongen en een meisje. Misschien hoor ik ze wel praten als ik heel stil ben. Ik blijf goed verstopt in de boom zitten, ik hoop dat ze me niet zien. Ik wil wat dichter bij kijken, maar ik glij uit. ''Au.'' zeg ik zacht en ik ga weer goed verstopt zitten.

[ bericht aangepast op 12 okt 2016 - 14:06 ]

---

Punkrock is not dead, punkrock is sleeping drunk

Othar Yaule ~ Namheride ~ Krijger

Toen ik mijn ogen weer opende nadat ze drie weken gesloten waren geweest, zag ik alleen maar duisternis. Even raakte ik in paniek. Was ik nu blind geworden of was mijn omgeving gewoon donker? Gelukkig zag ik al gauw een streep van licht, die steeds breder begon te worden. Toen mijn koker zich voledig geopent had, stapte ik eruit. Maar ik wilde te snel en de plotselinge bewegingen die ik mijn lichaam liet maken waren teveel. Ik verloor mijn evenwicht en wist me nog net aan iets vast te grijpen. Eenmaal ik weer langzaam overeind was gekomen, zag ik de rest van mijn teamleden al staan, net buiten het schip. Ik liep naar hen toe en viel ook aan op het eten en drinken wat er stond. Mijn maag knorde flink en ook mijn keel was hartstikke droog.
'Jeetje, zo'n reis is niet niks,' klaagde ik, knabbelend op een stuk brood.

[ bericht aangepast op 12 okt 2016 - 21:08 ]

---

Stenenlikker

Hoewel het ondertussen voor anderen onmogelijk zou zijn geworden om iets op te merken, voelde Lilith hoe er nog steeds een lichte wankel in haar stap zat. Ze probeerde het zo goed mogelijk tegen te gaan, maar veel energie stak ze er niet in. Dat zou ze waarschijnlijk moeten bewaren voor het tweede deel van de zogenaamde 'expeditie'. Lilith zette het flesje water, dat ze intussen had gevonden, aan haar lippen en nam opnieuw een grote slok. Opeens namen haar puntvormige ogen een sissend geluid waar, waarop Lilith meteen haar hoofd in de richtig van het geluid draaide. Een tweede koker was zich aan het openen. Die van Rom Avran Argentum, meende ze zich te herinneren. Lichtjes nieuwsgierig maar vooral op haar hoede bleef Lilith in de hoek van de muur en de deur van het schip staan. Een donkerblonde jongeman van ongeveer dezelfde leeftijd rees op uit de nieuwgeopende koker. Toen ze zag hoe ook hij moeilijkheden had om zijn lichaam in toom te krijgen kon er bij Lilith toch nog een lachje af. Ze was dus niet de enigste. Toen de jongeman even afgeleid werd door zijn flesje water, nam Lilith de gelegenheid om hem even in zich op te nemen. Hij was eerder aan de grote kant, wat Lilith nooit een nadeel vond voor een man. Een lichtjes hoekig gezicht, en toen Lilith enkele stappen uit haar hoekje zette kon ze ook zien dat hij een stel felle blauwe ogen bezat. Diezelfde onschuldig lijkende ogen vlogen plotseling naar haar toe. Tijd voor een kennismaking; dacht Lilith terwijl ze een glimlach opzette. Hoewel Lilith een redelijk vriendelijk karakter had, zat het niet echt in haar om vanaf het eerste moment lachjes uit te delen. Hoe dan ook moest ze aan deze mensen hun goede kant staan wilde ze haar missie goed uitvoeren. Daarom hield ze de glimlach op toen de jongeman haar aansprak.

Lilithir. Het was een eindje geleden dat ze dat nog had gehoord. Iedereen die ze kende noemde haar vanzelfsprekend Lilith. Ze aarzelde lichtjes alvorens vastberaden te antwoorden. "Dat is correct, maar ik luister vaker naar Lilith." Het was raar om zichzelf met haar bijnaam te introduceren, maar tegelijkertijd voelde het vrijer aan. Haar opgeplakte glimlach veranderde in een oprechte toen ze voor de donkerblonde man's hand reikte en die schudde. Rom. Rom Avran Argentum. Expert in Flora en Fauna. Ze stockeerde de informatie veilig weg terwijl ze hem vriendelijk aankeek. "Aangenaam Rom, ik ben de overlevingsexperte van dienst." Dat was maar half gelogen. Als Assasin moest Lilith wel in het bezit zijn van meerdere overlevingstechnieken wilde ze het halen. Ze wist dat ze deze 'functie' makkelijk kon ophouden. "En als overlevingsexperte van dit team gebied ik je de rest van dat flesje meteen op te drinken." gebood Lilith de blauwogige jongeman. Ze hield haar eigen flesje n de lucht als een 'cheers' gebaar, en kiepte de inhoud vervolgens volledig in haar mond.

[ bericht aangepast op 14 okt 2016 - 12:23 ]

---

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

---

"We need to act now. If we don't, many will die."

Mijn oren begonnen te suizen van de hevige landing. Ik knijp mijn ogen even samen van het felle licht als mijn koker open vliegt. Mijn hoofd bonst van al dat licht. Ik laat mezelf even kalmeren, voordat ik mijn koker uit stap. Ik word omgeven door een prachtige omgeving van water en groen natuur. Merendeels is het eigenlijk water en ik frons lichtjes als ik de omgeving om mij probeer te verkennen. "Tuurlijk weer wat voor mij.", Brom ik als ik zie dat ik op een eilandje midden in een groot rivier sta. Ik kijk nu meer om mij heen en besef dat er een kleine ontsnappingskans voor mij is, als ik een gebrekkig touwbruggetje zie. Hij lijkt al jaren niet meer gebruikt en vele planken zijn er al uitgevallen. Toch is het mijn enige kans om van dit kleine stukje grond af te komen. Ik draai me om naar mijn koker en grijp naar mijn rugtas. Ik sla het over mijn schouder, samen met mijn heup tas om mijn heupen. Ik bekijk even naar mijn outfit. Ik mocht dan wel een dokter zijn, maar ik moest mezelf wel makkelijk kunnen bewegen. Dit outfit zorgde er op z'n minst voor dat ik snel pijn zou leiden en gevaarlijke ziektes op kon lopen door rare beesten.       Ik kijk nog een keer naar mijn koker en knik dan standvastig. "Tot ziens.", Zeg ik zacht en zet mijn eerste stap op het eerste plankje van de touwbrug. Ik haal diep adem en focus mezelf op de brug. Een vleug van adrenaline schiet door mijn lichaam en sprint op een rustig pasje van plank naar plank. Ik slik even en sta stil bij een grote open stuk in de brug. "Oh god sta me bij.", Zeg ik snel als ik een kleine aanloop neem en over het open stuk spring. Op het moment dat ik land, begint de brug hevig te wiebelen. Ik hou mezelf stevig vast aan het enkele touw dat er is en wacht geduldig tot het wiebelen stopt. Het leek een eeuwigheid te duren voordat ik weer verder kon, maar ik ging vastberaden door, tot ik rustig mijn voet op vast land kon zetten. Buiten adem ga ik zitten bij een boom om op adem te komen. "Mijn energie is laag. Ik moet op z'n minst iets eten.", Zeg ik tegen mezelf en haal mijn rugzak van mijn rug. Ik kijk erin en zie een energiebar die ik zelf op ons planeet had gemaakt. Ik kon hier wel weer een paar dagen op teren. Ik pakte een bar en begon ervan te eten, terwijl ik naar het water van de rivier keek. Nu pas besefte ik me eigenlijk hoe rustiek en rotsig de omgeving was. Op dit soort moment was het handig geweest om een expert in flora en fauna bij je te hebben..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Freyde Lockless - Krijgster - Ivagoth

Het duurde niet lang voor ook een tweede koker open ging. Na enkele seconden zag ik hoe twee vrouwenbenen over de rand werden gegooid en met heel wat gepuf en gekreun geraakte het meisje uit haar koker. Om dan meteen door haar knieën te zakken en op de grond neer te komen. Ik fronste mijn wenkbrauwen, maar probeerde wel met alle macht mijn lach binnen te houden. Ze had me immers nog niet eens opgemerkt.
Behoedzaam zag ik hoe haar blik door de ruimte ging en toen bij mij stopte. 'Hoi,' zei ze op lage toon. Wauw, lekker vriendelijk. In plaats van zich even voor te stellen, dook het meisje op het water en dronk - net als ik - een hele fles leeg.
Net toen ik het initiatief wou nemen om vriendelijk gedag te zeggen en te vertellen wie ik was, vroeg het meisje: 'Kunnen wij niet vast een kijkje gaan nemen?' Tegen dit punt begon ik me vragen te stellen bij haar geestelijke gezondheid, maar ik stond wel op om naast haar te gaan staan.
'Lijkt me prima. Het kan nog uren, misschien dagen duren voor de anderen wakker zijn. Geen reden om hier te blijven lummelen.' Ik glimlachte kleintjes. 'Ik ben Freyde. Krijgster van dienst.' Ik stak mijn hand naar haar uit en keek haar verwachtingsvol aan.

[ bericht aangepast op 15 okt 2016 - 17:50 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Siyan Emansal

Ik schrik als ik het geluid hoor van een koker die geopend wordt. Vlug kijk ik naar het diertje in mijn tas. Hij ziet er al veel beter uit nu hij zijn normale kleur terug heeft. Waarschijnlijk komt hij er bovenop. Die geruststellende gedachte zorgt ervoor dat ik terug kom in mijn onderzoekende mode. Ik moet niet vergeten om op te schrijven dat hij donker kleurt als hij bijna uitdroogt. Dat is misschien belangrijk om te weten. Hoewel ik van onderzoekjes hou en ik hem inmiddels al een tijd observeer, heb ik nooit ook maar de gedachte gehad om het arme diertje te laten uitdrogen. Dat gaat tegen mijn principes in. Bovendien ben ik ondertussen stiekem meer om het diertje gaan geven dan ik had voorspeld. Het is niet alleen een zeldzaam maar ook een bijzonder slim exemplaar. Of, waarschijnlijk heeft hij gewoon een hele goede timing. Ik bedoel, dat hij nou blijft als ik dat zeg, betekent niet meteen dat hij me snapt.
Dan bedenk ik me dat er misschien iemand staat te kijken en kijk ik weer op. De dame staat inderdaad al rechtop, een stuk rechter dan ik in de eerste instantie stond. Tot mijn opluchting lijkt ze me echter nog niet opgemerkt te hebben. In plaats daarvan besluit ze naar buiten te stappen en een brug op te gaan. Ik wil direct achter haar aangaan en zeggen dat we als team beter bij elkaar kunnen blijven, maar bedenk dan wat ik hoorde toen ik net wakker werd.
Ik pak nog vlug een tweede flesje water. Tegen de tijd dat ik dat heb gedaan, is ze al meters verder. Ik zucht en begin te rennen. Schreeuwen doe ik niet graag en zeker niet in een nieuwe omgeving als deze. Wie weet welke dieren ik hier stoor. Bovendien zou ik de dame kunnen laten schrikken. Ik heb haar een aantal keer iets horen mompelen, wat mij de indruk gaf dat ze zelf ook niet erg luidluchtig is van zichzelf.
Tijdens mijn ingewikkelde sprongen bedenk ik me dat het eigenlijk wel goed is dat zij na me wakker is geworden. Nu heb ik meteen een goede reden om een pad bij me te hebben. Ik kan gewoon zeggen dat hij van hier komt en ik hem wilde onderzoeken, aangezien ik buiten ben. Daarna bedenk ik me dat de dame nu misschien kan weten dat ik hier nog niet lang ben en daardoor nog geen dier heb kunnen vangen en dat mijn tas nu waarschijnlijk nat is door het springen. Ach, gelukkig heb ik enkel kleding en andere dingen die nat mogen worden in dit deel van mijn tas en heb ik na een incident met water besloten om elk deel van de tas apart waterdicht te maken. Mijn boeken en belangrijke documenten zijn waarschijnlijk nog droog. En de rest, daar zoek ik later wel een oplossing voor.
Als ik eenmaal aan vaste land sta, kijk ik eerst in mijn tas. Het diertje lijkt wat geschrokken te zijn en het is inderdaad kletsnat daar, maar verder is er niets aan de hand. Daarna kijk ik naar achter met dezelfde verraste blik als de pad heeft. Hoe ben ik in hemelsnaam over dat enorme gat in de brug gesprongen? Blijkbaar durf ik meer dan ik dacht.
Nu pas kijk ik naar de vrouw, die inmiddels is gaan zitten en rustig aan het eten is. Ik ben blij dat ze niet verder is gegaan, want na het oponthoud van de brug was ik haar vast kwijtgeraakt.
Ik loop naar haar toe en glimlach, al voelt het nog wat beverig door de adrenaline en door het feit dat ik nog niet helemaal op adem ben gekomen. “Hoi! Misschien was het handiger geweest om op de rest te wachten, zodat er meer kans is dat we elkaar niet kwijt raken. Iedereen schijnt een belangrijk onderdeel van het team te zijn en daarom hebben we iedereen nodig. Maar goed, ik heb ook geen zin om terug te gaan en die doodssprong opnieuw te maken.”
Ik haal het flesje water uit mijn tas en steek mijn andere hand uit om me voor te stellen. “Ik ben Siyan, Siyan Emansal, expert in flora en fauna.”
Daarna bied ik haar het flesje water aan. “Het is belangrijk om vooral goed te drinken, volgens de computervrouw. Hoewel, ik weet niet of je computers wel moet vertrouwen...”
Ik grinnik en bedenk me dan weer iets anders. Flora en fauna. Ik kijk om me heen en merk dat wat ik vanuit mijn ooghoeken heb gezien, waar was. Het is hier prachtig! Zoveel wat ik zou willen onderzoeken...

[ bericht aangepast op 16 okt 2016 - 10:06 ]

---

Life's weird

Isabelle Rose Jackson || assasin || Ivagiaan || 18

'Lijkt me prima. Het kan nog uren, misschien dagen duren voor de anderen wakker zijn. Geen reden om hier te blijven lummelen.' Ik gaf het meisje een dankbare glimlach, ik was niet bang voor kleine ruimtes maar ik was er zeker geen fan van en ik wou dus het liefst zo snel mogelijk weg uit deze beklemmende ruimte. 'Ik ben Freyde. Krijgster van dienst.' Ze stak haar hand aan die ik meteen schudde "Isabelle" ik glimlach even "sorry, manieren zijn niet mijn sterkste punt" ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik me was vergeten voor te stellen. Kleine ruimtes deden dus wel degelijk wat met me, daarnaast hielp een droge mond denk ik ook wel om mijn hersenen af te leiden. Ik liep voorzicht door het schip heen op zoek naar de uitgang, ik zuchtte opgelucht toen mijn vingers de deurklink raakte. Ik klemde ze eromheen en gooide de deur open, ik werd begroet door een zonnetje dat fel in mijn ogen scheen. Vrijwel meteen danste er vlekken voor mijn ogen door het plotse licht, ik beschermde mijn ogen met mijn hand en stapte voorzichtig uit het schip. Zodra mijn voeten de harde ondergrond voelde was ik opgelucht, ik keek om me heen met mijn hand nog steeds boven mijn ogen. Het zag er prachtig uit, anders maar prachtig. Ik draaide me snel om naar de dame achter me en riep verheugd "Moet je kijken hoe mooi het hier is, ik wil niet meer naar huis" grap ik. Ik weet dat onze missie is om te kijken of het hier veilig is maar het liefste zou ik deze planeet als mijn eigen grote geheim houden.

[ bericht aangepast op 15 okt 2016 - 20:29 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."