[RPG | 200] Until Dawn • Speeltopic O1 - Speeltopics

      Carly wierp een mistroostige blik uit het bijrijdersraam, spelend met het pluizige hoesje van haar telefoon in dat proces. Darius was zo vriendelijk geweest haar een lift aan te bieden, en haar ouders hadden er op gestaan dat hij haar eigenhandig afleverde. Met gemixte gevoelens zag de jongedame het uitstapje tegemoet. Enerzijds kon ze niet wachten om verlost te zijn van haar veel te overheersende broer — anderzijds kreeg ze kippenvel bij de gedachte aan Jack.
      ‘Dit ziet er legit creepy uit,’ verstoord keek Scarlett opzij, waar Darius minachtend tussen zijn tanden floot. Ze had achterwege gelaten dat hij met zijn BMW enkel tot zekere hoogte zou komen. De rest zou ze moeten lopen.
      ‘Stop hier maar.’ Haar oudere broer keek haar vanuit zijn ooghoeken aan alsof ze gek was geworden. Hij minderde echter vaart aangezien het duidelijk werd dat het pad langzaam versmalde. God behoedde dat zijn geliefde auto zou vastlopen in the middle of nowhere.
      ‘Ik weet dat je ratvriendjes je gerust naar dat huis laten paraderen, maar ik ga mam en pap niet uitleggen dat ik je achterliet tussen boom nummer 8 en 10.’ Ze staarde hem aan, het voelde alsof ze in de ogen van haar moeder keek waardoor ze zich moest vermannen niet toe te geven aan zijn dwingende blik, maar uiteindelijk toch de riem los klikte en de deur opengooide.
      ‘Je hoeft ze helemaal niets uit te leggen. Gabriel brengt me terug naar de campus, ik SMS je wel.’ Like hell dat ze dat zou doen. Hij was zich nog aan het verdedigen toen ze haar beautycase en weekendtas uit de kofferbak zeulde. Het ding was zo zwaar dat ze bijna achterover viel — maar dankzij haar Pilates lessen hield ze zich staande.
      Darius was nog verhit aan het toeteren toen ze het pad insloeg en het kostte haar moeite haar middelvinger niet naar hem op te steken. Ze had een hekel aan de care—act die hij opvoerde. Alsof hij echt iets om haar gaf. Met grote stappen probeerde ze zich op te maken voor een weekend dat haar zou helpen ontsnappen aan alle stress en deadlines van de afgelopen tijd. Het meest van al verlangde ze echter naar Gabriel. En de anderen die ze stiekem toch meer gemist had dan ze zou toegeven. Haar minions at college tipten gewoonweg niet aan de familie die ze al had opgebouwd.
      Struggelend op haar casual hoge laarzen, bepakt met haar weekenduitrusting, kwam ze uiteindelijk tot stilstand voor het huis. Enigszins bevochtigd door de regen, aangezien ze niet nog meer tijd had willen verspillen aan het pakken van een paraplu. Het was bijna alsof ze wachtte op dat laatste duwtje om over de drempel te stappen.