[RPG • 200] Hallow's Eve [Speeltopic] - Speeltopics

† HALLOW'S EVE † On Hallow's Eve we put on our scary masks to drive away dark spirits and gather lots of disgusting candy. Happy Halloween. It's Halloween in Wynnewood, a small town near Oklahoma. Just like every year the villagers have taken out their creepiest costumes to roam the streets. Gardens are build into fantastic art projects with pumpkins, lights and skeletons. Only this year, it won't just be the humans that take over the night. In the darkness the spirits, ghosts and monsters have been waiting and now, when two worlds collide, they strike. ROLLEN DARK SPIRITS, GHOSTS & MONSTERS † Nyx • Goddess of the Night • Antonina Vasylchenko // Lizor [1.1] † Geneviève • Maniae • Felice Fawn // Macabre [1.2] † Jing–Shu Wen • Baku–san • fc // DaedaIus [1.9] † Caoimhe MacBeth • Baobhan Sith • Cora Keegan // Camouli [1.6] † † Áedán Cáel • Fairy • Caleb Landry Jones // PeterMaximoff [1.4] † Roman • Demon • Santiago Alejandro Segura // Cotrona [1.4] † Kendryek • Bogeyman • Samuel Larsen // Lily_Evans [1.9] † Loki • Trickster God • Gaspard Ulliel // Ziegler [1.5] † HUMANS vol † Valeera Lèmieux • Pumpkin • Sarah Marie Karda // Macabre [1.6] † Nova Juliette James • Elizabeth Swann • Freya Mavor // Miall [1.3] † Marley Rose Thompson • Sandy • Mimi Elashiry // Lachesism [1.5] † Marina Farren Davenport • kostuum • Brooke Perry // Zusak [1.7] † naam • kostuum • fc // CooleSarah11 [page] † Thanaël Alexander James • skelet • Barton Cowperthwaite // Lizor [1.6] † Ashley Jayden Lawley • kostuum • Kian Lawley // Kian [1.9] † Ethan Cameron • Clark Kent • Nick Bateman // Marlow [1.3] † Quincy Bellerose • kostuum • Matthew Noszka // Sugar_Coated [1.9] † Evangelos Thomas Argyis • weerwolf • Daniel Bederov // Mouli [1.10] TOPICS † Rollentopic † Speeltopic † Praattopic REGELS † Er is een maximaal aan drie personage's, waarvan minstens één jongen. † Alleen Lizor maakt topics aan. † Posts moeten minimaal 200 woorden bevatten. † Geen ruzie behalve in de RPG zelf. † OOC in het speeltopic tussen haakjes of in het praattopic. † Houdt de verschillende rollen en geslachten gelijk. † 16+ is toegestaan. † Zonder toestemming mag je de personage's van anderen niet besturen. † Sluit niemand buiten en probeer zoveel mogelijk andere posts te lezen! † In je post vermeld je naam, rol, plaats en met wie je personage is. † And above all; have fun! STARTERS De maan komt tevoorschijn achter te wolken. Het is een koude en grimmige nacht. Net zoals elk jaar is het oude huis net buiten Wynnewood omgetoverd tot een spookhuis. Alle inwoners zijn uitgenodigd om het huis een bezoekje te brengen, maar geen van hen heeft door dat de monsters in het huis niet allemaal gemaakt zijn van plastic. De monsters staan te wachten in en rondom het huis, klaar om hun wraak te nemen op de bewoners van het stadje en ze te laten zien wie hier de baas is. Happy Halloween. Het is toegestaan om figuranten te maken, oftewel tijdelijke rollen die dood gemaakt kunnen worden door de monsters.

[ bericht aangepast op 3 dec 2016 - 11:03 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

"Uhuh," klonk het afwezig vanuit de richting van Mari.       Ik wierp een blik naar haar, waardoor ik zag dat ze niet eens naar de uitbundig versierde villa keek, maar in plaats daarvan haar blonde lokken goed aan het doen was. Mari was verkleed als Alice in Wonderland, wat ik eigenlijk wel een origineel idee vond. Ze zag er schattig uit, haar rokje was redelijk kort, maar het gaf niet die 'sexy' vibe die vrouwenkostuums tegenwoordig hadden. Ik wende mijn blik af van de jonge vrouw en haar kostuum en keek weer naar de villa. In het raam zag ik iets bewegen, maar vanaf hier zag ik niet wat. Waarschijnlijk mensen die al binnen waren.       "Oh, wauw," murmelde ze. "Heb ik wel het goede soort outfit aan? De meeste outfits zijn nogal, eh."       Ze klonk nogal zenuwachtig en ik volgde haar blik naar een vrouw die langs ons heen liep. Ze was verkleed als de een soort sexy politieagente, maar dan wel erg extreem. Om eerlijk te zijn vond ik alles wel best, ik vond het leuk om te zien, maar iets meer verhullend was ook interessant. Daarom haalde ik mijn schouders op.       "Oh, verdorie Ethan, ik ben de uitnodigingen vergeten…"       "Nee hoor," grijnsde ik en ik haalde de uitnodigingen uit mijn broekzak die ik voor haar presenteerde. "En maak je geen zorgen over je kostuum, je ziet er prachtig uit lieverd. Tenzij het je doel is om vanaf in een vreemd bed te belanden, dan moet je je zorgen maken over je kostuum."       Ik gaf één van de uitnodigingen aan haar en begon met lopen richting het grote huis. Het gaf een mysterieuze sfeer af, maar doordat er al anderen op af liepen, werd dat een beetje teniet gedaan. Dat was nou eenmaal wat mensen deden. Ik wilde mijn hand door mijn haar halen, maar bedacht net op tijd dat het vol met gel zat en nu niet door de war moest raken. Ook aan de bril op mijn neus moest ik nog even wennen. Het kriebelde lichtjes en ik zag constant de zwarte, dikke randen vanuit de rand van mijn gezichtsveld.       "Zo, laten we eens kijken hoe het er van binnen uitziet," zei ik voordat we naar binnen stapten. "Wees maar niet bang, Clark Kent is hier om je te beschermen als je bang bent," grapte ik vervolgens tegen Mari.       Ik sloeg even mijn arm om haar smalle schouders, trok haar tegen mijn brede borst aan en liet haar vervolgens weer los. Het was duidelijk te merken dat ik erg enthousiast was over deze spooktocht en ik vroeg me echt af hoe eng het ging worden. Ik hield er wel van als dingen lekker eng waren en ik hoopte erop dat ze het een beetje echt gemaakt hadden.

---

Your make-up is terrible

Jing—Shu Wen • Baku “Baku–San, come eat my dream.” Met ogen zo donker als de nacht bekeek Jing–Shu de enorme villa. Haar blik bleef even hangen op de versieringen maar vonden algauw hun weg naar potentiële slachtoffers. Ze spinde zachtjes van plezier. Ze was heel hongerig en vanavond zou ze eindelijk die leegte opvullen. Ze trok een laatste keer haar kimono strak, vooraleer ze uit de schaduwen van de nacht stapte. Zachtjes zong ze een Japans slaapliedje, welke meestal niet zo lief waren als die van Amerikanen. Het liedje vertelde het verhaal van een baby die mee werd genomen door een boze geest. Ze giechelde zachtjes bij die gedachte. Haar blik was gefixeerd op de open deuren van de villa en ze liep al zingend verder. Ze schonk geen aandacht aan de genodigde gasten, welke opkeken naar de aparte verschijning. Sommigen zweerden dat ze haar zagen zweven in plaats van lopen, maar de nacht was donker en speelde trucjes met hun gedachten. Of niet?       Al gauw bevond ze zich onder de tientallen lachende jongeren en de grijns op haar gezicht had niet groter kunnen zijn. Een rij scherpe tanden kwam tevoorschijn. “Levensecht!” complimenteerde iemand haar. Ze knipoogde naar de jongeman maar vond hem niet interessant genoeg om bij hem te blijven staan. Ze tuitte haar lippen en maakte haar weg naar de hapjes. Vanavond zou ze eens goed de tijd nemen voor haar prooi — iets wat ze normaliter nooit kon doen. Ze pakte een van de champagneglazen met een rood vloeibaar drankje erin en nam een slok. Een verzuurde blik verscheen op haar gelaat en ze spuugde het snel weer terug. Rode druppels gleden van haar kin af terwijl ze geïrriteerd het drankje, glas en al, in een prullenbak gooide. Vloekend begaf ze zich naar de toiletten, welke gevuld waren met lachende tienermeisjes in weinig verhullende kleding. Haar ogen lichtten zwart op en de energie die van haar afstraalde zorgde voor flikkerende lampen. Het groepje meisjes keek verward op, sommige al bang, en verlieten snel de toiletten. Jing–Shu lachtte zachtjes, waren mensen tegenwoordig zo snel bang te maken?

* Draagt hetzelfde als op de foto, minus de sieraden in haar gezicht.

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

Áedán Cáel

---

Halloween, een van de dagen van het jaar waarop het een stuk makkelijker was om mensen om mijn lange magere vingers te winden. Ik had niet heel veel aan, een rafelig hemd, strakke jeans met gaten erin, sneakers. Overal waren mijn haast gloeiende rode sproeten doorheen zichtbaar, ze leken zelfs door de stof van mijn witte hemd heen te schijnen. Intussen stond mijn haar wild als altijd rond mijn hoofd. Nog even aaide ik mijn stiertje over zijn hoofd. Het was altijd fijn om hem in de buurt te hebben, maar vanavond was niet de tijd. Ik wilde niet dat er iets met hem zou gebeuren, en daarom liet ik hem vannacht hier, in mijn nederige stulpje diep in het bos. Ik kriebelde hem nog even over zijn kruin en keek in een schaal met water die zo in het raamkozijn stond dat ik in het maanlicht er mijn weerspiegeling in kon zien. Ik leek in brand te staan, maar dat was goed, ik mocht er vandaag afschrikwekkender uitzien dan normaal. Normaal moest het lijken of ik menselijk was, maar vanavond hoefde ik me niet te verstoppen, vanavond zou ik al mezelf mensen mijn wil opleggen. Ik stapte de deur uit en liep zo verder richting de verlaten villa, op de weg van mijn verblijfplaats naar het dorp. Hier en daar zag ik wat boeren kinderen rijden, vast ook naar het feest, terwijl ik zelf langs de weg liep. Het was niet ver. Van en flinke afstand zag ik het licht al uit het huis schijnen. Ik liep verder door tot ik op het veld stond voor het huis. Het zag er goed uit, met zat potentiële slachtoffers. Ik liep langzaam naar binnen, mijn ijsblauwe ogen heen en weer schietend op zoek naar een jongen of een meisje die alleen stond.

---

Bowties were never Cooler

Val kreeg de schrik van haar leven toen een gedaante haar ineens in zijn armen trok. Haar eerste reactie was om weg te duiken, maar toen hoorde ze dat het Than was. "Val! Je bent gekomen," zei hij, maar de blondine keek hem met een deels verbitterde, deels paniekerige uitdrukking aan. "Ça va? Is er iets gebeurt?" Valeera mompelde wat dat in de buurt kwam van 'connard' en 'putain'; normaal gesproken vloekte ze helemaal niet, dus daarom zei ze het zo zacht mogelijk. "Je bent laat. Ik dacht dat je niet kw-" Ze onderbrak zichzelf door naar adem te happen na het luide gegil. Een rilling kroop over haar rug en ze schudde haar hoofd. "Ik wil naar huis, Than," mompelde ze; ze voelde zich ontzettend ongemakkelijk. Dit was absoluut niet haar ding en ze had het idee dat ze voor schut stond met haar rare make-up. Pas toen ze een beetje gekalmeerd was merkte Val Nova op. Ze kende haar niet zo goed, dus ze schonk haar een bescheiden glimlachje. Die twee zagen er ten minste goed uit in een raar kostuum. Valeera sloeg haar armen om elkaar heen tegen de kou en keek om zich heen, een zachte zucht als resultaat. Het begon drukker en drukker te worden en vreemde geluiden kwamen van het kasteel vandaan. "Laten we gaan, ik wil er vanaf zijn."

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

---

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

Een groepje meiden komt binnen. Ik rol mijn ogen. Dit is meer Roman's type slachtoffer. Ik leun naar achter in mijn troon en zorg ervoor dat het zo donker in de kamer blijft dat de meiden helemaal niks kunnen zien. Met een soepele beweging tover ik een beetje zwart zand op mijn hand tevoorschijn.       'Tsk tsk... Kijk waar jullie in beland zijn...,' zegt Roman. Ik grijns lichtjes en blaas dan de stof hun kant op zodat het zwarte zand in hun ogen terecht komt. Ik kijk Roman aan en kom langzaam overeind. Een van hen begint heel hard te gillen.       'Ieeeh ieeeh een spin!' gilt ze. Ik trek mijn wenkbrauw op. Dat is haar grootste angst? Ik leg een hand op Roman's schouder. Er klinkt nog een gil en veronderstel daarmee dat ook bij de andere meiden het slaapzand gewerkt heeft. 'Jouw beurt,' fluister ik in zijn oor. Ik grijns lichtjes. 'Oh en Roman... ik verveel me. Maak er wat leuks van. Ik weet dat je daar goed in bent.' Ik draai mij om en loop naar een van de meiden toe die geknield op de grond zit voor een onzichtbare nachtmerrie.       'Ach... wie is overleden?' vraag ik terwijl ik naast haar kniel.       'W-Wat?' snikt ze. 'W-Wie ben jij? W-Wat gebeurt er met me?' vraagt ze. Ik leun voorover. 'Het is gewoon een droom,' mompel ik. Ik kom weer overeind en het meisje is opgehouden met snikken. Er klinkt geen gegil meer. De meiden zoeken elkaar op en klampen in elkaars armen.       'Laten we gaan,' zegt er eentje met een trillende stem. 'Ik wil dit weg. Ik haat spookhuizen.' [Sorry voor deze sucky post.]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

'Je bent laat. Ik dacht dat je niet kw-.Ik wil naar huis, Than.' Ik word weggetrokken van de gedaante bij het raam.       'Uhu... ja... we gaan zo,' zeg ik terwijl ik al half naar de ingang van het spookhuis loop.       'Laten we gaan, ik wil er vanaf zijn,' zegt Valeera, maar ik ben ondertussen al binnen gestapt.       'S'il vous plaît, willen jullie in ieder geval doen alsof jullie het leuk vinden?' vraagt Nova, maar ik reageer al niet meer. Wie zou dat zijn geweest? 'Allez! Jullie zijn toch niet bang, hè?' Nova geeft mij een stootje en ik kijk verbaasd op naar haar.       'Bang? Uhm.. nee... natuurlijk niet,' zeg ik snel en ik kijk met een zwakke glimlach naar Valeera. 'Zullen we daarheen gaan?' zeg ik en ik wijs naar de trap. Voordat ik antwoord krijg, trek ik de twee met mij mee, maar wanneer er een plastic skelet tevoorschijn schiet, slaak ik in een bange gil en val ik achterover van de trap zodat ik op mijn kont terecht kom en een pijnlijke kreun uitstoot. Mijn wangen worden langzaam rood en ik kijk Nova en Valeera met een schaapachtige blik aan. Juist ja. Ik kom snel overeind en kuch ongemakkelijk.       'Iek gleed uit,' zeg ik voordat ik de trap weer oploop en het plastic skelet aan de kant duw. Ik stap snel een donkere kamer binnen om mijn rode wangen te verbergen en kijk om mij heen. Een naar gevoel bekruipt me en een rilling gaat over mijn rug. Ben ik gek geworden? Ik wil hier weg. Voordat ik straks in mijn broek plas van angst en compleet voor gek sta voor Nova en Valeera, maar de bijzondere verschijning bij het raam trekt mij nog steeds aan. Wie was dat? Zou ze hier ergens rondlopen? In tweestrijd sta ik net over de drempel van de donkere kamer, maar uiteindelijk begint de nieuwsgierigheid toch te overwinnen.       'Val... Nova, komen jullie?'

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

'Nee hoor,' grijnsde Ethan. Hij frummelde even in zijn broekzak en haalde daar de uitnodigingen uit. Goddank. Anders hadden ze straks door haar helemaal terug gemoeten. 'En maak je geen zorgen over je kostuum, je ziet er prachtig uit lieverd. Tenzij het je doel is om vanaf in een vreemd bed te belanden, dan moet je je zorgen maken over je kostuum.' Mari's wangen werden rood. Om zijn compliment, maar ook over zijn opmerking om met een vreemde in bed te landen. Ze was nog nooit met iemand in bed beland, dus ze mocht toch hopen dat dat niet plots met een vreemde zou gebeuren.       'Zo, laten we eens kijken hoe het er van binnen uitziet. Wees maar niet bang, Clark Kent is hier om je te beschermen als je bang bent.'       Normaal was Mari niet zo snel bang. Hoewel, eigenlijk was dat niet volledig waar. Tijdens horror en thriller films kijken was ze niet echt bang, maar zodra ze naar de wc moest, werd het anders. Ze ging dan nooit naar de wc zonder een deofles of hairspray. Van het hele huis waar ze met Ethan door heen liep, kreeg ze wel de kriebels. Mari ging dan ook wat dichterbij Ethan lopen. Uiteindelijk pakte ze zelfs zijn hand vast. Het was ook niet zo warm in het huis. Vreemd genoeg leek het zelfs kouder dan buiten. Een zachte zucht kwam over haar lippen en ze wilde dat ze een kostuum had aangedaan dat dat warmer was.       Na een tijdje lopen kwamen ze uit bij een soort torenkamertje. De meisjes die er uit kwamen lopen leken nogal overstuur en Mari wilde zich al omdraaien, maar ze had nog steeds Ethan's hand vast en hij liep de ruimte al in.       'We hadden een zaklamp mee moeten nemen,' murmelde ze.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

MT, oops.

---

That is a perfect copy of reality.

---

Na een tijdje door het gebouw te gelopen hebben, kwamen ze aan bij een soort torenkamertje. Hun voorgangers kwamen er niet al te vrolijk uit en Ethan merkte dat Mari dat niet zo leuk leek te vinden. Ethan nam haar mee de donkere ruimte binnen. Eenmaal binnen in de ruimte kon Mari het niet laten om een opmerking te maken over het feit dat er geen licht was.       “We hadden een zaklamp mee moeten nemen,” murmelde ze. Ethan grinnikte eventjes en schudde zachtjes zijn hoofd. Een zaklamp zou het verpesten. De mogelijke scares, het decor van de ruimte zouden meteen zichtbaar zijn.       ”Hoezo, ben je bang?” vroeg Ethan grinnikend en hij kneep kort in haar hand. “Ik zei toch dat Clarke Kent er was om je te beschermen?” vulde hij toen aan.       ”Vertrouw je soms niet op zijn kunnen?” Ethan keek - zover dat mogelijk was - Mari aan en nam haar dieper de ruimte in. Het was heel stil in deze torenkamer, alsof ze in een ruimte waren terechtgekomen die niet meedeed aan de spooktocht. Een ruimte waar de werknemers hun pauze hielden.       ”Het is stil,” constateerde Ethan toen. “Zijn wij de enigen hier? Is het dan zo’n slechte spooktocht?” Hij klonk een beetje teleurgesteld. Hij hoopte oprecht niet dat dat de reden voor de stilte was. Misschien mocht er maar een groep per keer, dat zou het kunnen verklaren.       ”Hallo, iemand hier?”

[ bericht aangepast op 18 nov 2016 - 23:41 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Áedán Cáel

---

Er liepen wat groepjes rond, maar de meesten waren luid en ik zag er geen echt goede slachtoffers er tussen zitten. Ik begon dus maar wat rond te zwerven door het huis, door de schaduwen, onopvallend en geruisloos, opzoek naar mensen om wat mee te dollen. Het was voor mij even geleden dat ik me in mensenzaken had gemengd, maar nu merkte ik dat ik het toch wel had gemist. Ik zwierf wat door het huis, tot ik een klein donker kamertje vond. Intussen hoorde ik wat nerveus gekibbel op de gang, waardoor ik nog iets verder richting de duistere muren van de kamer stapte. Niet veel later verscheen er een jongeman in de deuropening, van wie de geur van angst als en te sterke aftershave afkwam. Ik verplaatste me naar het raam toen hij even wegkeek, zodat hopelijk zijn aandacht werd getrokken. Dat was ook zo, al leek hij nog wel banger te worden. Een glimlach speelde om mijn lippen. Het was tijd om te kijken of ik het nog ik me had om met hem te dollen. Ik wachtte tot de rest van het groepje binnen was voor ik mijn ogen felblauw liet oplichten. Ik nam het een stapje per keer. Zo kon ik ze hopelijk in een trans krijgen en naar mijn hand zetten. Het was altijd maar te zien of het lukte, maar als de angst van deze jongen het voorteken was voor de rest, dan kon dit nog een erg leuke avond worden. Alleen overmoedige mensen waren misschien nog wel leuker dan bange, maar je kon niet alles hebben en om nu andere mensen te gaan zoeken en misschien andere wezens tegen het lijf te lopen, was geen vooruitzicht waar ik naar uitkeek. "Hallo" kwam er zacht, diep, en melodieus uit mijn mond. Ik wilde ze bang maken, tegen hun zin dingen laten doen, maar toch dat ze bij me in de buurt bleven, dus echt doodsbang was niet de bedoeling. Nu hopen dat ze niet weg zouden rennen en mijn avond zou waarschijnlijk een zeer goede wending krijgen.

[Sorry voor de shitty post]

[ bericht aangepast op 20 nov 2016 - 16:21 ]

---

Bowties were never Cooler