Alles wat ik hier neerzet is puur voor mezelf, en ik weet niet of ik nu aandachtsgeil genoemd ga worden of een aansteller, ik moet het van me aftypen en in LJH voelt het alsof ik het even loslaat.
Al maanden voel ik me ergens leeg en verder is er niks aan de hand. Ik zat na te denken waarom voel ik me zo, het is hetzelfde depressieve gevoel als toen ik nog bij de psycholoog kwam, daar kon ik praten waardoor het kwam, waardoor ik leeftijdsgenoten zo moeilijk vind, waarom ik zo anders ben. Sinds ik 'normaal’ ben verklaard sta ik er alleen voor. Mijn vader had vroeger vrienden, mijn moeder had ze en mijn broer heeft ze. Ik ben gewoon een social awkward gay person die graag niet met anderen is. Ze zijn al boos om het feit dat ik niet per se alleen op jongens val, maar eigenlijk ook iets had met een meisje. Nu twee jaar verder door maar thuis te vertellen dat ik een leuke crush heb die ik helemaal niet heb zie ik mijn moeder blij worden. Zolang het maar een jongen is, right? That's normal right? Geen buitenlanders, geen internet vrienden. Want dat was de preek van vandaag, ik leef in een illusie, vrienden van het internet bestaan niet. Je maakt ze op school of bij een vereniging. Dat betekend dus dat ik geen vrienden heb, at all. En ik voel me some how zo gefaalt. Ik heb nooit behoefte gehad in feestjes of iemand om mee te communiceren of om leuke dingen mee te doen, maar ik word er constant aan herinnerd dat het moet, dat het bij het leven hoort waardoor ik het wel mis. Maar het lukt niet, zodra ik sociaal probeer te doen dan loop ik vast, stotter ik of voel ik me niet op mijn gemak. En zo nu en dan kan ik wel leuk doen maar daar blijft het bij. Ik ben een leuke kennis, iemand waar je een leuk praatje mee kunt maken. Voor mij is dat oke want ik heb dan heel veel van die kennissen en meer hoef ik niet, mijn moeder in tegendeel is zo telleurgesteld in mij. Kan ik niet gewoon een leuk hetero huppelkutje zijn met een groep vriendinnen en die normaal is of zo. Niet iemand die jongenskleding draagt, stomme actie series de hele dag kijkt en studies zoals Frans of filosofie wilt doen. Ik heb al Frans uit mijn pakket voor ze gehaald, en heb er biologie in gedaan. En nu deze preek. Ik dacht enigszins vrienden te hebben en het heeft niet geholpen want het voelt nog steeds zo. Ik wil gewoon mijn eigen gang gaan en niet van alle kanten aangetrokken worden. Ik voel me zo opgesloten in mezelf en probeer het al maanden voor me te houden, af en toe een hint van 'yo peeps het gaat niet, zeg iets liefs of zo’ helpt niet. Ik wil gewoon de enige 'vrienden’ gewoon helpen, zij voelen zich ook shitty maar hoe kan ik iemand helpen als ik zelf huilend naar het bos ga en daar een hele middag zit te huilen aan een meertje en uiteindelijk word teruggebeld rond etenstijd. Er is iets echt mis met me, ik heb het m'n ouders proberen te vertellen, maar ze zeggen dat ik me aanstel. Dat mama twee keer kanker had en een hernia pas echt erg is, ik moet me niet aanstellen. Ik lijk mijn tante wel met haar hocus spocus. (Waar ik me aardig aan kan relaten wat ook niet goed viel). Ik smeek gewoon dat dit alles stopt, ik voel me echt niet fijn meer. Ik vind alles wel leuk echt waar, maar niet als dit erbij hoort. Er zijn zoveel leuke dingen echt, maar dit soort dingen niet. En het weegt het zwaarst, en ik probeer mezelf dingen aan te leren, als hoi te zeggen en af en toe iemand aan te spreken maar het kost zo ontzettend veel energie terwijl het voor een ander niks is. Ik weet even geen uitweg of oplossing meer, en slapen lukt gewoon even niet. Soms moet alles er even uit, maar er zijn mensen die het erger hebben, en ik moet daarvoor sterk blijven. En dit overlezen is als 'bla bla bla klaag steun kreun’ want er is wel een oplossing voor en ik geloof dat dit ooit goed komt maar dit is lastig, en ik voel me slecht door graag af en toe aandacht te willen. Ik zal alles doen om positief te blijven, en het wordt steeds meer opgestapeld. Ik baal gewoon echt van mezelf, waarom kan ik in godsnaam geen goede keuzes maken of de juiste dingen zeggen. Het is echt zo ontzettend frustrerend en ik zit constant met zelffrustratie, ik ben zo boos op mezelf. Constant. En ik vergeet soms anderen, een klasgenoot moet blijven zitten en ze zei dat ze me ging missen. Ik realiseer me dat nu pas. Die 'internetvrienden’ zeggen vaak genoeg dat ze me waarderen en dat realiseer ik me pas nu, maar mijn moeder laat het zo klinken als niks. Mensen menen dat niet. Maar ik hoopte het gewoon. Ik hoop wel meer dingen.
Well al dat negatieve gedoe is wel weer genoeg, nou weer positief 
LaAt ZiEn WiE jE bENt
Karube
