Hallo allen die hierop klikken,
Ik heb dus een dilemma. En ja, ik weet dat sommigen zullen denken van: "Jeez, wat zit jij nou te zeuren/ eigen schuld / had ik maar jouw problemen", en enigzins moet ik je dan gelijk geven. Ik ontken niet dat ik beetje dramatisch bezig bent.
Vorig jaar ging het leven opeens zeer anders dan verwacht. Mijn gekozen HBO opleiding was echt niks voor mij en het idee om het opleiding toch af te ronden trok me echt niet aan. Dus ik stopte maar mee. Erg genoeg heb ik paar maanden eerder ook met mijn moderatorschap gestopt en sinds ik niet meer bij organisaties hoort, had ik dus letterlijk niks anders meer. Maar dat was niet echt een probleem. Ik vond het idee om jaartje thuis te blijven zeer leuk. Maar mijn moeder vond dat dus niet kunnen. Ik zou "lui worden" van een jaartje thuis. Dus ik moest en zal een bijbaan vinden.
Naar mijn eigen verbazing vond ik geeneens een weekje later een interview voor een pizza restaurant. En op de dag van de interview zelf werd me een baan aangeboden. Blijkbaar was mijn sollicitatiebrief impressive genoeg voor een baantje. Het was een part-time baan waar ik vaak 's avonds zou werken. Het leek me freaking perfect want ik kon dan overdag uitslapen en toch een gapjaartje vieren.
Maar opeens werd het sfeer op werk.....niet fijn. Mensen roddelen daar en het management houdt niet teveel rekening met je prive leven. Dus moet ik dagje vrij hebben, doen ze echt moeilijk. Dus toen mn contract op was, was het mijn idee om te stoppen. Maar rijlessen kwamen eraan en ik had niet bepaald een vaste spaargeld over. En het manager was ook van: "Ik heb je opgeleid dus ik wil je niet echt laten gaan." Basically liet hij me schuldig voelen.
Achteraf kijkend was het een manipulatie en het liet me denken aan mijn vriendin die ook daar werkte en die kort na het ondertekenen voor een tweede contract, weg ging. Haar hoofdreden om te stoppen was anders dan de mijne, maar komt op neer dat ook zij werd "gemanipuleerd" met die verhaal. Na een slechte werkdag en een werkincident waar ze zich verbrande, stopte ze gewoon met werken. (Zie: zij had een legit excuus)
Dus twee weken geleden heb ik toch voor een verlenging ingestemd en het is allemaal officieel. In mijn contract staat er van "beide partijen tijdens de eerste twee maanden het contract kunnen verbreken".
Dus zowel de manager als ik kan er binnen de eerste twee maanden zomaar, zonder verplichting van een erbij vermelde reden gewoon, het contract kunnen stoppen.
Vorig week is er wat stoms op werk gebeurd en het gaat momenteel niet echt goed met mij en een andere collega, die zowat een van de weinigen was met wie ik echt omging.
Ik weet dat ik gewoon met andere collegas om kan gaan en ik me niet teveel van moet aantrekken, maar ik betreur mijn beslissing om te blijven echt heel erg.
Mijn moeder zegt dat ik "Gewoon door moet bijten; tenminste tot het nieuwe schooljaar." En aan de ene kant snap ik haar wel:
1. Alhoewel er die loophole in mijn contract staat, het is niet echt netjes om je contract niet af te ronden.
2. Ik ga toch niet naar school en ik heb geen andere werkaanbieding, dus wie stopt zomaar met een vaste baan. (al is het tijdelijk)
Maar aan de andere kant kan ik niet ontkennen dat ELKE dag als ik moet werken, ik echt met tegenzin naar gaat. Op werk blijf ik de tijd aftellen tot ik weg kan. Het is niet mijn droombaan, het betaling is soort van shitty en ik werk me rot. Bovendien heeft het manager beloofd extra handen in dienst te nemen maar dat zie ik echt niet gebeuren en ik zie geen moeite van zijn kant om op zoek te gaan naar extra handen. Dus ik wil echt echt echt stoppen met werken.
Dus mijn vraag is: Hoe in hemelsnaam stop je met werken? Hoe in hemelsnaam zeg ik nu tegen mijn manager van: 'ja ik weet dat ik een contract hebt getekend maar ik wil toch weg.'?
[ bericht aangepast op 15 mei 2017 - 21:39 ]
-
