[RPG250] Los Angeles' Performing Arts Academy • Speeltopic - Speeltopics

7 juli 2017 - 16:01 Mouli is offline

Mouli 1328

LOS ANGELES' PERFORMING ARTS ACADEMY

every act you have ever performed since the day you were born
was performed because you wanted something
©Mouli

DE SCHOOL
hal, school van buiten, kantine, audiotorium 1 + 2
Los Angeles' Performing Arts Academy, richt zich zoals de naam al zegt, op performing arts. Het doel van de school is om de jeugd voor de bereiden op de keiharde wereld binnen deze sector, omdat de echt goede acteurs, dansers en muzikanten negen van de tien keer na High School stoppen met school. Jonge talenten krijgen hier hulp met het maken van keuzes en maken snel kans op aangepaste roosters en andere mogelijkheden om hun schoolleven met hun passie te combineren. Het enige wat de school van zijn leerlingen verwacht is inzet en zelf actie ondernemen. Wat je ook worden wilt, jij bent er verantwoordelijk voor dat mensen je leren kennen of niet. Maak dat YouTube account aan, ga voor die figurantenrollen en accepteer het optreden in dat kleine cafeetje. Iedereen moet klein beginnen om groot te eindigen.
Het P.A.A. is een High School gelegen in Hollywood en trekt leerlingen over heel de wereld. Omdat het grootste gros van de leerlingen dus geen huis heeft om na school naar toe te gaan, slapen alle leerlingen in gebouwen naast de school. Freshmans bij elkaar, sophomores bij elkaar, juniors bij elkaar en seniors bij elkaar. Leerlingen zitten dus vier jaar lang met dezelfde mensen "opgescheept" in een gebouw. Het is een vereiste dat de leerlingen hier in ieder geval van maandag tot vrijdag slapen, om zo min mogelijk onderscheid tussen leerlingen te krijgen. Per half jaar maakt de school een nieuwe indeling wie naast wie op een kamer slaapt.

In freshman year krijgen alle leerlingen nog les in alle drie de categorieën van performing arts. Vanaf sophomore year kiest elke leerling zijn favoriete stroming (music, dance of acting) waarin hij of zij de aankomende drie jaren zich op wilt focussen. Per jaarlaag ontstaan er dus drie klassen. De YouTubers onder de leerlingen kiezen een stroming die het meest bij hen past en wat hun eventuele "back up" plan wordt, aangezien YouTube niet een baan kan worden die je tot je pensioen volhoudt.
Over het algemeen hebben de drie klassen redelijk dezelfde vakken, al besteed de music class de helft van de tijd aan het oefenen van liedjes en het bevorderen van hun stemmen. Dit zowel in groepsverband als iedereen per individu. Acting class is grotendeels bezig met het maken van korte films in groepjes en het leren van acteertechnieken. De dans class leert verschillende soorten stijlen dans, ook al zijn enkele leerlingen heel gespecificeerd op één dans, iedereen moet wat van elke dans kunnen. In dance class wordt gewerkt met eigen inspiratie en vaste choreografieën. Eens in de zoveel tijd wordt er ook een dansvoorstelling georganiseerd waar natuurlijk voor geoefend wordt. Bij alle drie de klassen is natuurlijk ruimte voor specialisatie, eigen ingeving en komt overal een feedback van de professionals van school bij kijken.

De school beschikt over onder andere een auditorium waar de muzikanten en zangers hun geluid kunnen laten horen aan publiek, waar de films van de acting class te zien is en waar de dansers hun voorstellingen houden. Omdat het niveau van de leerlingen op school gemiddeld erg hoog ligt, trekken alle drie de categorieën ook veel aandacht van buiten en zijn er vaak genoeg mensen in de zaal bij een voorstelling aanwezig. Daarnaast beschikt het P.A.A. ook over een grote filmruimte met meerdere greenscreens en sets, muzieklokalen, danslokalen met spiegelmuren en natuurlijk een kantine, een bieb/werkplek en klaslokalen.

Om een plekje op het PAA te bemachtigen moet er bewijs zijn dat de leerling bezig is met het krijgen van een toekomst in de performing arts wereld en moet de leerling op gesprek komen. Lang niet elke leerling wordt toegelaten, omdat de school het niveau graag hoog houdt en niet al te volle klassen wilt hebben.
Daarom hebben de meeste klassen ook maar 6 tot 8 leerlingen, wat op het eerste gezicht heel weinig lijkt, maar vaak meer dan genoeg is.

DORMATORIES
woonkamer 1 +2 + 3 + 4, keuken 1 + 2 + 3 + 4, gang naar trap en trap 1 + 2, badkamer, slaapkamer meisjes + jongens (denk de luxe dingen allemaal weg en verander ze in troep)
Zoals eerder benoemd slapen alle leerlingen in dormatories. Dit houdt in dat alle leerlingen dus verplicht zijn om van maandag tot en met vrijdag in de dormatories te verblijven. Jaarlagen apart en jongens en meisjes apart in een gebouw. De acht gebouwen grenzen allemaal aan een zeer grote tuin die zich op zijn beurt weer tussen de gebouwen en de school in ligt. Zo zijn de dormatories alleen te bereiken vanaf de school en is er weinig kans op diefstal. In de tuin is onder andere een zwembad, veel bloemen en gras, een fontein, en aan de zijkant een heel klein sportschooltje.
Erg strenge regels heeft de school niet: het idee van de dormatories is dat leerlingen juist zelfstandig worden en hun eigen aardappels kunnen koken. De enige echte regels die ze hebben is dat doordeweeks om 23:00 uur de wifi en de lichten uitgaan. Dit doet de school zelf, door gewoon een paar stekkers uit de stopcontacten te trekken.
Binnenkomend vanaf de tuinkant stappen de leerlingen, in welk gebouw dan ook, in een grote woonkamer/keuken, met een links een dubbele hoekbank en televisie en rechts om een muurtje heen een vierkante eettafel met daarachter een keukeneiland. Achter de keuken is nog een kleine zithoek. Wanneer je achter de bank de gang inloopt, kom je bij een trap die leidt naar de slaapkamergang. In deze gang zijn aan beide kanten slaapkamers voor twee, enkele keren drie personen. Per twee slaapkamers is er 1 badkamer, die je dus met zijn vieren deelt. De badkamer is alleen te betreden vanaf de slaapkamers.
Doordeweeks is het verplicht dat iedereen in zijn eigen bed slaapt, maar in het weekend gaat alles nog wel eens door elkaar heen, ook wie in welk gebouw slaapt. School maakt de indeling wie met wie in een kamer slaapt en dit wordt elk half jaar veranderd.

REGELS EN EXTRA
• De huisregels van Quizlet
• Alleen ik, Mouli, maar de nieuwe topics aan, tenzij anders staat aangegeven
• Geen perfecte rollen, niemand is perfect
• Het woordenaantal van je posts moet minimaal 250 woorden bevatten, exclusief codes
• 16+ is toegestaan, maar vermeld dit even bovenaan je post
• De fictieve datum van het speeltopic begint bij 1 september 2017
• Als je vragen hebt, stuur dan even een PB'tje, een GB'tje of laat een berichtje achter in het topic

one day the people that didn't believe in you
will tell everyone how they met you

TOPICS
• rollentopic
• praattopic 1 2
• speeltopic

TIMESKIPS
•
•
•

START
We beginnen het "verhaal" met 21 seniors op 31 augustus 2018, rond 11.30 uur 's ochtends. Op 1 september zullen de eerste lessen weer beginnen, maar school wilt graag dat iedereen de dag van te voren voor twaalf uur 's middags aanwezig is, zodat de leerlingen de volgende dag niet met een excuus kunnen komen als 'mijn vliegtuig vertrok niet eerder'. Wanneer de leerlingen eenmaal aanwezig zijn, mogen ze zelf weten wat ze de rest van de dag uitvoeren. Rond elf uur kwamen de eerste mensen aan, en langzaam stroomde het terrein voor school, namen leerlingen afscheid van familie, ontmoetten ze na twee maanden vakantie hun vrienden weer en pakten hun koffers uit op de juiste slaapkamer, die een week geleden bekend is gemaakt.

Het weer — 22 graden, loopt in de loop van de dag op tot 26, paar wolkjes in de lucht, volop schijnende zon.
Plaats — rond het schoolterrein
Slaapplekken —

[ bericht aangepast op 11 juli 2017 - 7:35 ]

take risks

7 juli 2017 - 22:43 Venustic is offline

Venustic 2690

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

8 juli 2017 - 1:24 Midsommar is offline

Midsommar 5235

A N A S T A S I A D U S C H A R O S T O V A ☾

Dance Class — Ballet • The Celestial Girl • @ Campus (Dorms) • With Wolf

Zo gracieus als mogelijk (na een vlucht van 12 uur) stapt Anastasia uit de taxi. Meteen voelt de balletdanseres de zonnestralen op haar gezicht, hetgeen wat ze misschien wel het meest gemist had. Haar thuisland was nog steeds haar favoriete land maar, zomer in Californië was toch echt vele malen beter. Nadat ze haar taxichauffeur had bedankt met een rijkelijke fooi en hij haar koffers had verzameld en neergezet op de stoep beseft Anastasia het pas, ze was terug. Even neemt ze de tijd om adem te halen voordat ze haar tocht naar haar gebouw zou beginnen. Moeizaam weet ze haar drie koffers een stuk met zich mee te slepen, totdat haar reddende engel in zicht komt.
“Ah, Wolf!” Een licht Russisch accent is in haar stem te horen. Na 2 maanden amper Engels te hebben gepraat zou het een hele opgave voor haar zijn om weer normaal te gaan praten. Ze begroet Wolf met een kus op zijn wang en glimlacht als hij twee van haar koffers overpakt.
Zachtjes zucht ze om de opmerking over haar bagage en slaat met haar hand op zijn bovenarm. “Geen commentaar, anders geen wodka voor jou.”

•••

Met een lichte zucht zet Anastasia haar bagage neer en glimlacht naar Wolf als hij de rest van de koffers erbij schuift. “Dank je wel — je bent een uitzondering op de meeste Amerikaanse jongens, zo attent. Je zou goed tussen de Russische mannen passen.”
“Alhoewel — je doet het waarschijnlijk om zo een van mijn flessen wodka te bemachtigen, mhm?” Anastasia lacht haar witte tanden bloot en haalt haar hand door haar haren.
“Vind je het erg om nog een keer voor bellboy te spelen?” Zegt Ana met knipperende wimpers terwijl ze zelf alvast haar handtas om haar schouder slaat.
Dit jaar zal Anastasia haar kamer delen met Rebecca, die kende ze al redelijk. Zij was degene die Anastasia onder haar vleugels had genomen tijdens haar eerste weken in Amerika, daar was Ana haar nog altijd dankbaar voor. Eenmaal binnen ploft ze gelijk op het bed aan de raamzijde, het bed zo claimende. Met een simpele beweging van haar hand wenkt ze Wolf om naast haar te komen zitten.
“Vertel, wat heb jij allemaal uitgespookt tijdens de vakantie? Ik wil alles weten.”

[ bericht aangepast op 9 juli 2017 - 17:15 ]

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

8 juli 2017 - 8:53 Mouli is offline

Mouli 1328

COURTNEY ROSEMARY BAKER

THE BOUNCING BALL | 17 YEARS OLD | ACTING AND YOUTUBING | CLOTHES
DORMS, WITH WOLFGANG AND ANASTASIA

IF YOU DON'T FIGHT FOR WHAT YOU WANT
DON'T CRY FOR WHAT YOU LOSE

Mijn haar was inmiddels weer lang bruin geworden en de donkerblonde uitgroei was duidelijk zichtbaar. Maar sorry hoor, ik had in de vakantie wel iets beters om me mee bezig te houden, en zo extreem lelijk was het nou ook weer niet. Ik zij de taxichauffeur gedag, en rolde met mijn koffer het schoolterrein op. En ja hoor, Courtney was weer eens veel te vroeg: er was nog geen mens te bekennen. Het zal ook eens niet een uiterste zijn, of te vroeg, of te laat.

Terwijl ik mijn extreem grote roze koffer naar de dorms rolde, dacht ik terug aan de afgelopen twee maanden, waarin ik de eerste week met Nova in Cali bleef en nog nooit zo hard heb gelachen, om daarna na een lange tijd mijn familie in Jersey weer te zien, wat toch ook wel heel erg fijn was. En het hoogtepunt kwam pas in de tweede maand, toen ik met Cora een week in Florida heb doorgebracht. Man, wat was dat prachtig. En man, dat was volgens mij ook de eerste keer dat ik dronken was. Hahahaha lol.
En toen kreeg je het nieuws dat je ook met Cora op een kamer slaapt, ik bedoel, kan mijn leven nog beter zijn?

Ik pleurde mijn koffer voor het bed aan de deurkant neer, zover mogelijk bij het raam met de irritante gordijnen vandaan waar altijd stom licht doorheen komt, en legde mijn tripod met camera, die ik de hele tijd nog in mijn hand had, op bed neer. Ergens midden in de vakantie heb ik de overstap gemaakt van gewone video's naar vlogs, simpelweg omdat ik het gevoel heb dat ik er meer mezelf in kan zijn en het makkelijker is.
Langzaam begon ik mijn koffer uit te pakken en legde mijn kleren in een kast die daar eigenlijk veel te klein voor was. Mijn douche en makeup spullen belanden allemaal in de badkamer, waarna ik nog wat persoonlijke spullen op de rand boven het bed stalde, om daarna met mijn telefoon in mijn hand in een stoel te ploffen.

Na even wachten werd het geluid dat van buiten afkomstig was steeds sterker en wanneer ik uit het raam keek zag ik dat het plein voor school steeds voller stroomde, met nieuwe freshmans tot oude seniors. Ik liep met mijn tripod zoals gebruikelijk in mijn hand, mijn kamer uit, opzoek naar mensen die ik kende en al twee maanden lang alleen op instagram heb kunnen volgen. Aan het begin van de slaapkamergang of hoe je het noemen wilt, zag ik twee mensen in één kamer, waarvan een heel bekende rug zich in het midden van de kamer bevond, staand, lopend naar één van de bedden toe.

'WOLFGANG AMADEUS MOZART,' schreeuwde ik, waarna ik de jongen tegen zijn rug aan sprong en hem vervolgens een knuffel gaf. Ennnnnnnnn weer los liet, wat resulteerde in een heel ongemakkelijk gevoel in mijn hoofd. Op het bed zag ik Anastasia zitten, een meisje uit de dans klas die ik persoonlijk niet echt goed kende, maar goed, na drie jaar samen in een "huis" te hebben gewoond weet je wel een keer hoe iemand heet en in elkaar steekt.
'Hey, Ana,' vervolgde ik dan ook direct, glimlachend. 'Hoe was jullie vakantie?'
Toen pas besefte ik me dat ik waarschijnlijk een gesprek tussen hen ruw onderbroken heb, en om mijn fout te herstellen, bracht ik er dan ook veel te snel pratend achteraan, wijzend naar de deur: 'Wacht, als ik in de weg loop, kan ik anders ook wel ergens anders heen gaan, ik bedoel...'

[ bericht aangepast op 8 juli 2017 - 8:57 ]

take risks

8 juli 2017 - 11:12 Mouli is offline

Mouli 1328

MARCIANO "KIAN" TRUJILLO

THE LITTLE TEALIGHT | 17 YEARS OLD | MUSIC CLASS - SINGER SONGWRITER | SPANISH | CLOTHES
OUTSIDE, AT A BENCH IN THE GARDEN, ALONE

Naar een school als het PAA gaan betekent niet dat je ook automatisch extreem veel geld hebt, integendeel, dat zijn er slechts een paar of de lucky ones met stinkend rijke ouders. Die heb ik niet, en die extreme beroemdheid heb ik ook niet. Dat is waarom ik het moest doen met een vliegticket van een goedkopere vliegmaatschappij. Niet dat ik dit een probleem vind, ik bedoel, ik ben al lang blij dat mijn moeder en stiefvader zo vriendelijk voor me zijn dat ze me naar Amerika laten gaan. Alleen het nadeel is dat ik vlieg met tussenstoppen, en ondanks dat ik gister om 6 uur 's avonds al ben vertrokken ik pas vanochtend om 9 uur bij het vliegveld in Los Angeles stond, na een reis van 15 uur. En kian in combinatie met slapen in het vliegtuig is zeker niet het beste duo dat er bestaat.
Na koffie en een warme cinnamon swirl te hebben besteld bij de dichtsbijzijnde starbucks, om mijn duffe kop er hopelijk iets minder moe uit te laten zien, heb ik een taxi opgebeld en ben ik nu net uitgestapt voor school. Ik ben zeker niet de laatste, maar ik vindt het prettiger om goed op tijd te zijn en dat ben ik nu absoluut niet.

Met een opgelucht "thuis" gevoel loop ik met mijn gitaar op mijn rug en twee grote sportassen in mijn hand het schoolterrein op. De geuren, het zicht, alles valt weer op zijn plaats. Ik kan niet zeggen dat ik de Spaanse zon en vrienden en familie niet ga missen, maar oh, wat voelt het goed om terug te zijn in Los Angeles. Vroeger heb ik nooit durven dromen dat ik ooit zoiets zou zeggen.

Ik heb het gevoel dat ik een plekje moet zoeken waar ik tot rust kan komen. Slapen doe ik nu toch niet meer, maar rust vindt je overal. Daarom loop ik met een kleine rugzak op mijn rug, waar eigenlijk alles in zit dat ik misschien nog nodig heb in de loop van de dag, naar een bankje in de schooltuin. Tussen de vredige bloemen en met uitzicht op de stenen fontein die zijn water uitspuwt en in het bad onder hem laat vallen.
Terwijl het zonlicht mijn ogen door mijn bril die als twee druppels water op die van Harry Potter lijkt verblindde, pakte ik mijn notitieschriftje en een pen uit mijn tas. Ik bladerde naar ergens in het midden, waar ik sinds het begin van de vakantie al bezig ben met het schrijven van een nieuw liedje. Een rustige, met alleen een gitaar als instrument, waarbij het vooral draait om stem en gevoel. Ik klikte twee keer met mijn pen, en begon langzaam aan het tweede deel van mijn tweede couplet, zo zorgvuldig mogelijk de woorden proberend uit te kiezen. Ik genoot van het geluid van de bijen op de bloemen, van het water uit de fontein en van het alleen zijn. Ik schrik mensen dan misschien niet zozeer af, maar ik trek ze ook niet bepaald aan.

THOSE WHO WISH TO SING
ALWAYS FIND A SONG

take risks

8 juli 2017 - 11:17 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Wolf~~gang~~ Smith
Do not go for drugs but for music. ——— You can not overdose on music.

18 • Music — Violin • Rebel (with a cause) • @ Dorms — Girls • Anastasia & Courtney

Nadat Wolf de koffers van zijn dansende vriendin op de grond van haar slaapkamer heeft geplaatst — plaatst hij zijn handen op zijn heupen en weet op deze manier zijn rug te strekken. Wat heeft de jongedame in Godsnaam meegenomen vanuit Rusland wat zo van belang is dat ze het absoluut niet kan missen?
'Dank je wel — je bent een uitzondering op de meeste Amerikaanse jongens. Zo attent — je zou goed tussen de Russische mannen passen. Alhoewel — je doet het waarschijnlijk om zo een van mijn flessen wodka te bemachtigen, mhm? Vind je het erg om nog een keer voor bellboy te spelen?'
'Voor een tweede fles wodka, maar natuurlijk.'
Wolf kan niets anders doen dan breed grijnzen — waarbij hij zachtjes op haar schouder klopt. De jongedame is vele malen kleiner dan hem en op sommige momenten lijkt het wel alsof Wolf haar met één simpele aanraking kan breken. Alsnog weet Wolf dondersgoed dat Anastasia sterker is dan haar kleine uiterlijk laat weten.
'Vertel — wat heb jij allemaal uitgespookt tijdens de vakantie? Ik wil alles weten.'
Wolf staat op het punt om naast de jongedame te gaan zitten — dichterbij dan zou moeten — totdat hij plotseling een naam door de ruimte hoort schallen waar hij naar vernoemd is. Voordat hij zichzelf om kan draaien om te kijken wie er zojuist is binnen gekomen — voelt hij een klein gewicht op zijn rug terecht komen. Knipperend weet hij een zachte grinnik uit te stoten omdat het gewicht weer is verdwenen voordat hij de dunne benen vast kan nemen die even langs zijn zijden verschenen.
'Hey, Ana. Hoe was jullie vakantie? Wacht — als ik in de weg loop, kan ik anders ook wel ergens anders heen gaan. Ik bedoel. . .'
Wolf weet zichzelf vliegensvlug om te draaien en zijn armen om het kleine lichaam van Courtney te slaan — hij had haar gemist in de vakantie, dat zou hij nooit ofte nimmer kunnen ontkennen. Het voelt nog steeds vreemd om haar op deze manier te knuffelen — zoals tijdens hun filmavonden — maar aan de andere kant voelde het eveneens goed.
'Miss Baker — altijd een genoegen om u te zien. En nee — we laten u niet zomaar vertrekken. Kom hier.'
Wolf tilt Courtney gemakkelijk op en ploft op het bed van Anastasia met Courtney op zijn schoot. Gemakkelijk leunt hij achterover tegen het raam — waardoor hij de zonnestralen tegen zijn nek voelt branden.
'Om jullie beide vragen te beantwoorden: mijn vakantie was boring as fuck. Ik heb het huis van mijn. . . familie bijna niet verlaten en voornamelijk geoefend met spelen.' Wolf heeft bijna grootouders gezegd — maar hij houdt het liever geheim dat zijn ouders zijn overleden. 'Wat hebben jullie gedaan? Wilde dingen uitgehaald? Ontgroend? Ontmaagd?' Wolf grijnst breed en wiebelt met zijn wenkbrauwen heen en weer — voordat hij zowel Anastasia als Courtney in hun zij prikt. 'Grapje, dollls. Serieus. Wat hebben jullie gedaan? Ik heb wilde verhalen nodig. Ik heb jullie nodig. Kom maar op met die wilde geheimen.'

•

8 juli 2017 - 12:40 Venustic is offline

Venustic 2690

Cora Ophelia Allegro

Wild Child | 17 Years | Dance Class | Outside | With Julien

She was a wildchild, always stealing the stars
and getting drunk on the souls of earthbound misfits

Nieuw jaar, nieuwe kansen, dat was wat haar moeder Cora had in gefluisterd vlak voordat ze afscheid nam van de vrouw. Wat ze hier precies mee had willen zeggen begreep Cora ook weer niet, ze had het vorig jaar toch ook al goed gedaan? Cora wou dat ze kon zeggen dat ze de aller beste van haar klas was, maar dit was ze zeker niet en misschien was ze hier gewoon niet streberig genoeg voor. Echter deed ze het goed, ze liet altijd goede dingen zien aan de leraren en ja ze kreeg nieuwe kansen, maar ze had vorig jaar ook genoeg kansen gegrepen. Ze had haar best gedaan, meestal dan, en had alles laten zien wat ze in zich had. Cora wist dat haar meoder deze woorden goed had bedoeld, ze zou nooit iets zeggen om Cora te denigreren, maar als nog maakten de woorden haar lichtelijk aan het twijfelen.
Echter was Cora niet de persoon om te lang te blijven hangen bij zulke woorden, ze had betere dingen te doen. Zo was het eerste ding wat ze moest doen haar kamer vinden, de kamer die ze tot haar eigen grote blijdschap mocht delen met Courtney. Al vrij snel toen Cora de jongedame had leren kennen was het tweetal beste vrienden geworden, dit jaar waren ze zelf samen op vakantie geweest. Cora kon zich dan ook geen leukere kamergenoot wensen dan de jongedame en kon niet wachten om nachten door te halen met Courtney. Hoewel Cora ergens ook wel wist dat dit zeker niet altijd even verstandig zou zijn.
Aangekomen in de kamer leek Courtney hier al geweest te zijn, de kamer was al min of meer ingericht met enkele van Courtney haar spullen. De jongedame zelf was echter nergens meer te bekennen. Dat gaf Cora ook geen enkele reden meer om in de kamer rond te hangen, ja ze had haar spullen uit kunnen pakken, maar wat was de fun daar nou van? Zoiets kon ze later ook nog wel doen, dus liet Cora haar spullen in het midden van de kamer staan en verliet ze deze hierna weer om op zoek te gaan naar iets wat wel 'fun' was. Op Courtne naar had ze iedereen op deze school al voor twee maanden niet meer gezien en ze was dan ook maar al te enthousiast om ze toch weer opnieuw onder ogen te komen.
Cora maakte haar weg naar buiten toe, waar iedereen sowieso lang zou moeten gaan en waar ze dus zeker wel iemand tegen zou moeten komen. Gelijk kreeg ze ook, want zodra ze een stap buiten de deuren zette zag ze al een bekend gezicht. 'Julien,' riep Cora vrolijk terwijl ze haar armen om de nek van de jongeman gooide. 'Hey,' vervolgde de jongedame nog altijd even vrolijk terwijl ze de jongeman weer los liet. 'Gosh, twee maanden zijn wel erg lang hoor.' zei Cora terwijl ze haar ogen even over de jongeman heen liet glijden als of ze hem nog nooit eerder had gezien. 'Ik bedoel ik miste onze dansjes toch wel, het lijkt wel als of iedereen twee linker benen heeft thuis.'

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

8 juli 2017 - 12:58 gedachtewereld is offline

gedachtewereld 516

[ bericht aangepast op 8 juli 2017 - 14:08 ]

8 juli 2017 - 16:45 Innsaei is offline

Innsaei 5369

Gabriel Walker
Cheerful & impulsive boy ~ Modern & Ballet dance ~ 16 ~ Hall ~ (Nizar), Tybalt & Gabriel

Gabriel zijn aandacht was gericht op Nizar. Nu was hij weer alleen. Gezellig. So far for social attempts on the first day... Ach, hij zou vast wel zo iemand tegenkomen, dacht hij positief. Hij borg zijn koptelefoon, die hij niet wilde beschadigen door ook maar iets, veilig op in zijn koffer. Hij pakte een kauwgom en begon een beetje daarop te kauwen. Hij had toch niets te doen.

Net toen hij voor zich uit aan het staren was, kwam een nieuw persoon ter tonele. Tybalt!. Hij herkende zijn secret crush al vanaf een afstand en volgde hem met zijn ogen. Oh man, wat zag hij er weer goed uit Wacht, kwam hij nu deze kant op. Zijn hart maakte een sprongetje. Zijn crush, Tybalt, kwam op hem af? Wow, dit moest wel zijn geluksdag zijn! Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij zag hen al helemaal voor zich, passioneel kussend, stiekem in de opbergkast. Oké, hij wuifde die gedachten snel weg. Zijn gedachten gingen veel te ver. Hij wilde dat niemand, zeker niet Tybalt, achter zijn crush zou komen.

Hij struikelde over zijn koffer en nam daarmee hem mee op de grond. Whoops. Gabriel probeerde zelf overeind te krabbelen, maar hij werd al snel overeind getrokken door Tybalt. Het was niet bepaald een zachte of vriendelijke aanraking geweest, dus zijn glimlach was als sneeuw voor de zon verdwenen. Nee, dit was zeker niet zijn geluksdag. Oh jeeh, zijn crush was boos op hem.. ‘Jij!’ had hij geroepen en Gabriel had hem enkel verontschuldigend aangekeken. Maar dit werd hem niet ten dank genomen. Tybalt had hem aan zijn hemd getrokken, waardoor hij het loszittende ding bijna van zijn lichaam had gescheurd, en hij keek hem enkel aan.

"Wat moet dat in godsnaam? Ga anders lekker je koffer in het midden van de trap parkeren, is net zo handig als hier." Hij rolde overdreven met zijn ogen hierop. Kom op zeg, hij had toch zelf wel wat beter kunnen uitkijken? Bovendien, wie maakte zich er nou zo druk om een koffer die in de weg stond? “Het spijt me, maar misschien moet je voortaan wat beter uitkijken” merkte hij droogjes op. Hij vond deze Tybalt niet leuk, dit was niet de geconcentreerde sexy uitziende Tybalt waar hij altijd stiekem naar zat te staren in de dansles. Dit was boze Tybalt en als hij boos werd op hem, zou Gabriel ook boos werden op hem, ook al was het Tybalt.

Hij kreeg een duw en wankelde even maar had al snel weer zijn evenwicht te pakken. Het voordeel van een danser bedacht hij zich. Deze Tybalt wilde hij niet boos maken, maar hij werd nu wel door hem geïrriteerd. "Zorg dat het niet nog een keer gebeurt," Hij keek hem hierop expres aan alsof hij dom was en kauwde overdreven erg met zijn kauwgom, niet geïnteresseerd in wat Tybalt te zeggen had. Hij blies om hem nog meer te irriteren speels een bel, die knapte en ging vervolgens door met het overdreven kauwen als een herkauwende koe. Hij keek even toe hoe de jongen wat stof van zijn kleren klopte, zou hij hem nu met rust laten? Want dan zou dit genoeg zijn en zou hij weglopen.

Maar die opmerking, die misplaatsing van zijn naam en het ‘Screw you’ kon echt niet. Het maakte de licht ontflambare Gabriel gelijk veranderen van blik. Er was maar een vonkje nodig of het vuur zou binnen hem opspatten en branden. Dat was nu gebeurd. Hij keek nu naar Tybalt met een kille koude blik, zijn helder groene ogen hadden een duistere blik in zich. Niemand, maar dan ook niemand, liet hij zo met zich spotten. Je wilde geen gevecht met Gabriel, want die gaf niet zomaar op, zelfs niet als hij aan de verliezende hand was. Hij zou gewoon doorvechten met een bloedneus en hij was gemeen en tactisch als hij vocht. Daarbij kwam vooral dat hij nogal onverwachte moves maakte omdat hij wel degelijk creatief en impulsief was.

Hij stond recht tegenover Tybalt en ging recht staan. Hij mocht dan wel kleine kabouter zijn voor meneer, dat kon hem op dit moment niet zoveel schelen. Toch was het wel degelijk een nadeel, Tybalt was zo’n, wat was het, 1.89? Terwijl hij met zijn 1.72 een stuk kleiner was. Klein, maar wel degelijk sterk. Mensen onderschatten hem nogal vaak hierdoor.

Gaston Die naam vond hij vreselijk! En waarom kende Tybalt zijn naam niet, ze zaten al een hele tijd in dezelfde dansklas?? Whatever… Zijn ogen gaven een blik van vuur en koele felheid. Zonder waarschuwing ging hij snel op zijn voeten staan, gepoint uiteraard, zodat hij Tybalt een harde klap recht in zijn gezicht kon verkopen. Hopelijk herinnerde hij zich nu dat hij bij hem in de dansklas zat.

Hij zou zijn naam snel genoeg ook wel gaan herinneren, daar zorgde hij wel voor.

Ding, ding, ding, ding! Een denkbeeldig geluidje van een strijdbelletje klonk in zijn hoofd. Oké, het was een slecht idee om meteen op de eerste dag te gaan zitten vechten, maar hij kon dit niet zomaar van zich afzetten. Gabriel was ergens best agressief ondanks dat hij altijd heel vrolijk was en ergens vond hij het ook fijn om zijn energie in een gevecht kwijt te kunnen.

Bitch, better bring the fight on! In zijn hoofd had hij nu al een muziekje –hij was verslaafd aan muziek en overal zag hij muziek bij en hoorde hij de klanken al in zijn hoofd voordat hij er wat tegen kon doen- Het was een soort oppepmuziekje, alsof hij dit gevecht al gewonnen had.

Snel ging hij onverwachts achter Tybalt staan en sprong speels en soepeltjes op zijn rug. Wie niet lang was, moest slim zijn. En gemeen, dacht hij er zelf bij. Hij had al snel zijn handen geklemd om de nek van Tybalt. ‘Gabriel, het is Gabriel!!!’ riep hij pissig naar hem waarbij zijn handen stevig om zijn nek waren gedrukt, hem half wurgend. Hij mocht er dan wel uit zien als een slank persoon, spieren had hij wel degelijk ontwikkeld. Hij gebruikte een harde grip om zich aan Tybalt vast te klemmen met zijn voeten en zijn handen hadden zich geklemd rond zijn nek. He better regret this!. Gabriel reageerde altijd nogal overdreven, als een first class dramaqueen, en zou hier dus echt, van een omgevallen koffer incident, een gevecht van maken. Hij gebruikte dan echter niet al zijn spierkracht om Tybalt te wurgen, want hij wilde zijn crush zeker niets ernstigs aandoen.

Als het aan hem lag, was dit gevecht niet zomaar afgelopen. Hij ging altijd vol in de aanval, en hoewel hij zich wel verdedigde door zijn snelheid en soepele manier van bewegen, vergat hij die verdediging nog wel eens. Daarbij kwam dat hij ook snel afgeleid werd door andere dingen, maar dit wist Tybalt waarschijnlijk toch niet. Hij was niet bang, nooit niet. Hij kon al zijn emotie putten in een gevecht, want hij had een hoop shit om terug te laten komen in zijn hoofd. Snelheid en onverwachte aanvallen waren dus zijn goede punten, zijn negatieve waren dat hij snel kon worden afgeleid en ook dat hij zijn verdediging nog wel eens vergat, omdat hij zo opging in zijn aanval-modus.

[ bericht aangepast op 8 juli 2017 - 17:02 ]

Aan niets denken is ook denken.

8 juli 2017 - 17:45 gedachtewereld is offline

gedachtewereld 516

NOVA LEDGER GRAINES

The dashing drama queen • 17 years old • Acting • Clothes
Outside, with Kian

One way to make the most out of life, is to look upon it as an adventure.

Nova had besloten om een taxi te nemen, hij apprecieerde het enorm dat zijn ouders hadden voorgesteld om hem te brengen naar Los Angeles, maar toch heeft hij hun voorstel afgewezen. Hij weet van zichzelf namelijk dat hij slecht is in afscheid nemen dus daarom leek een taxi de beste oplossing. De jongen had namelijk geen zin in een emotioneel afscheid op het schoolterrein. Met een kleurrijke tekening van zijn kleine broertje in de hand dwaalden zijn gedachten af naar de voorbije vakantie. De eerste week was onvergetelijk. Samen met Courtney heeft Nova weer heel wat dingen beleefd. Zijn beste vriendin had besloten om een weekje bij Nova te logeren zodat ze samen nog wat tijd konden doorbrengen. Het was een gezellige, drukke week die hij niet snel zal vergeten. Maar hoe kan het ook anders? De ambiance is altijd verzekerd met deze twee stuiterballen. Nadat Courtney vertrok werd het wel weer wat rustiger, want buiten Courtney heeft de jongen eigenlijk geen contact gehad met zijn klasgenoten. Tijdens de vakantie heeft hij de meeste tijd doorgebracht met zijn broertje. Omdat zijn ouders het financieel niet zo breed hebben zijn ze niet op reis geweest, maar dat vindt Nova niet erg. Al bij al kunnen we dus zeggen dat Nova een rustige vakantie heeft gehad, maar daar had de jongen ook wel nood aan.

Toen de taxichauffeur de auto keurig parkeerde net voor het hoofdgebouw van de Los Angeles' Performing Arts Academy, gaf Nova hem een fooi voordat hij de tekening van zijn broer oprolde. Hij besloot om de tekening op te bergen in zijn backpack. Nadat Nova zijn drie koffers, een grote rugzak en zijn backpack had genomen huppelde hij het schoolterrein op. Alhoewel, echt huppelen kon je het niet noemen, omdat hij na elke stap bijna strompelde over zijn eigen bagage. Meteen zag hij al een paar mensen die hij kende. Nova zwaaide enthousiast naar hen en besloot om later gedag te zeggen. Eerst en vooral wou hij de kamerlijsten bekijken. Wat als hij een kamer zou moeten delen met Simon? Hoe moest hij zichzelf dan gedragen? Terwijl deze gedachte door zijn hoofd spookte dwaalde zijn blik af naar de tuin. Wacht eens. Wie zag hij daar alleen zitten? Was dat Kian? Al snel veranderde hij van koers. Toen hij de andere persoon naderde werd het al snel duidelijk dat Nova gelijk had. “Kian!” Nova riep dit op een enthousiaste toon terwijl hij de bank naderde. Nadat hij zijn bagage opgelucht liet neervallen op de grond besprong hij de andere jongen. Nova omhelsde hem stevig voordat hij besloot om naast hem te gaan zitten. Vorig jaar was Kian zijn kamergenoot en samen hebben ze toch wel heel wat leuke momenten beleefd. “Hoe gaat het met jou Kiki? Heb je een leuke vakantie gehad?” Vluchtig ging hij met een hand door zijn eigen haar. Na zijn vraag besefte Nova dat hij weer overenthousiast was. Hij wist namelijk maar al te goed dat de andere jongen niet zo’n spring-in-‘t-veld was, maar daar had Nova begrip voor. “Sorry voor mijn geratel.” Hij lachte kort zodat hij daarna weer zijn aandacht kon richten op Kian.

[ bericht aangepast op 9 juli 2017 - 17:55 ]

8 juli 2017 - 19:05 Midsommar is offline

Midsommar 5235

A N A S T A S I A D U S C H A R O S T O V A ☾

Dance Class — Ballet • The Celestial Girl • @ Campus (Dorms) • With Wolf & Courtney

Vluchtig werpt Anastasia een blik op de bagage die ze, met de hulp van Wolf, naar boven had gehaald. Het zou nog een hele klus zijn om dat allemaal uit te pakken zo. Wodka was niet het enige wat ze mee had gebracht uit Rusland. Naast de massa's kleding en verzorgingsproducten heeft ze ook een tas vol met Russische etenswaren, zodat ze thuis niet zo zou missen. Anastasia had nooit echt heimwee gekend, maar Rusland missen deed ze welzeker.
Uit het niets klinkt er een luide stem door haar kamer heen, Courtney Baker. Na drie jaar een huis te hebben gedeeld kende Anastasia de stemmen van alle meiden maar al te goed. Met Courtney kon ze het in het algemeen wel mee vinden. Daarnaast droegen ze beiden elkaars grootste geheim met zich mee, dat schepte toch een speciale vertrouwensband.
Anastasia laat een zachte lach uit haar mond ontsnappen als Wolf Courtney omhelst. Zo speels als die twee met elkaar omgingen — dat was niks voor Ana, maar ze bekeek het schouwspel geduldig. “Hi Courtney,” Begroet ze het enthousiaste meisje die inmiddels naast haar, op de schoot van Wolf is komen te zitten.
“Wilde geheimen.. Nou, ik moet je teleurstellen.” Begon Ana. “Mijn vakantie was ook boring… As fuck.” Het laatste klinkt vreemd uit haar mond, daar was Anastasia zichzelf wel van bewust. Scheldwoorden waren niet bepaald bedoeld voor elegante, onschuldig-uitziende ballerina’s om uit te spreken. “Ik heb het grootste gedeelte van mijn vakantie doorgebracht met mijn babushka*, in een balletstudio. Volgens haar kan het niveau hier niet tippen aan écht Russisch ballet.” Zuchtend schudt ze haar hoofd terwijl haar lippen zich in een minuscule glimlach krullen. Haar oma was een maar al te trotste Russin, die zou never nooit een Amerikaanse opleiding beter bevinden. “Ik heb mijn ouders nog moeten smeken om me toe te staan het laatste jaar in Amerika af te maken, liever halen ze me terug.” Met haar hand brengt ze haar bruine lokken over haar schouder, op haar rug en positioneert zichzelf in een kleermakerszit.
“Courtney — zeg alsjeblieft dat jij spannendere verhalen hebt.”

Babuscka (бабушка) • Oma

[ bericht aangepast op 9 juli 2017 - 17:15 ]

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

8 juli 2017 - 20:13 Aphex is offline

Aphex 14020

Acting class ─ Tumblrboy ─ @Hallway → Dorms ─ (Gabriel, Tybalt)

Nizar kon de volledige schaamte nog niet eens goed verwerken vooraleer Gabriel hem zowat bombardeerde met vragen. Nizar wist waarom hij dit deed. Hij probeerde het onvermijdelijke gespreksonderwerp wel degelijk te vermijden. Allemaal omdat Gabe niet durfde te outen. "We weten allebei wat er is gebeurd, waarom blijf je het ontkennen?" Nizar's stem was schor maar opgewekt ─ waarschijnlijk van al die koffie. "Ik wil dat je weet dat wat er die avond is gebeurd ─ niet tussen ons mag komen, uh, snap je?" Nizar voelde het schaamrood naar zijn wangen stijgen.
Als bij toeval kwam er net een jongen voorbij die over de koffer van Gabriel struikelde. Als bij automatisme wendde Nizar zich meteen naar de jongen ─ althans, tot hij begon te schelden. Blijkbaar waren er nog wat overgebleven spanningen tussen deze twee maar toch keek Gabriel de jongen aan met een bepaalde blik in zijn ogen. Nizar kon het niet precies plaatsen wat voor een. Nizar bedankte snel even de goden voor deze redding en maakte zich dan uit de voeten.
'Hoe dan ook, dag Gabriel en.. jij." Nizar knipoogde ─ geen geheime betekenis erachter, he swears ─ en ging dan naar zijn dorm om deze onder handen te nemen.

[ bericht aangepast op 8 juli 2017 - 20:17 ]

Heaven is a place that we all have

8 juli 2017 - 21:07 Valkyria is offline

Valkyria 3772

TYBALT MORTIMER CHAPMAN

I have licked the fire and danced in the ashes of every bridge I ever burned.
I fear no hell from you.

The Ice King ~ 18 ~ Hall ~ Gabriël & ~~Nizar~~

Voor Tybalt goed en wel kon bevatten wat de precieze gevolgen van zijn aanvaring met Godfried waren geweest proefde hij een ijzerachtig smaakje in zijn mond vloeien. Verbaasd had hij zijn duim langs zijn lippen geveegd, om tot de conclusie te komen dat deze inderdaad bloedden; zijn onderlip, meer bepaald. Geschrokken door deze onverwachte wending wilde hij op kijken, om de boosdoener te vragen waar dat goed voor was geweest, enkel en alleen om voor zijn ogen een geest van zijn verleden te ontmoeten.
"Godverdomme Tybalt, ik zei dat je die rotmuziek moest sti- ben je nu weer aan het dansen?! Ik had het je verboden! Het is al erg genoeg dat mijn zoon een moordenaar is, ik hoef er niet nog een keer een mietje bovenop te hebben!"
Een klein jongetje stond muisstil, als versteven naar de reus voor hem te staren. Automatisch kneep hij zijn beentjes samen, de vorige keer dat zijn vader zo'n bui had gehad had hij namelijk in zijn broek geplast uit angst. Het had alles alleen maar erger gemaakt en hij wilde liever geen herhaling van die avond mee maken.
"Het is niet voor mietjes," poogde hij zich nog voorzichtig te verzetten.
"Wat zei je daar?" De afwezigheid van woede, van eender welke emotie dan ook, hing als een oorverdovende dreiging in de lucht. Tybalt had beter moeten weten dan nog een keer antwoord te geven.
"Er zijn heel wat mannen die aan professioneel dansen d-" Een klap in het gezicht had hem onmiddellijk de mond gesnoerd. Zijn wang brandde immens en zodra zijn zoute tranen zijn gespleten lip bereikten spreidde het gevoel zich ook tot daar uit. Met een natte broek was hij als een angstige zwaan in een hoekje gekropen, wachtend tot de scheldtirade voorbij zou zijn en zijn persoonlijke Rothbart van zijn podium zou verdwijnen.
In plaats van de tranen die hij jaren geleden de vrije loop zou gelaten hebben was het enige leed dat op Tybalt's gelaat te bespeuren was de fysieke schram in zijn lip geweest in combinatie met een ietwat afwezige blik terwijl de herinnering terug in een verlaten hoekje van zijn geheugen werd gedwongen.
Voor hij zich echter met zijn laatste restje waardigheid uit de voeten kon maken besloot Greg dat hij nog niet klaar was met Tybalt, en zette zijn brutale aanval verder door in zijn rug te springen. Hoewel de jongeman een pak kleiner was dan Tybalt had hij geen flauw idee gehad hoe hij zichzelf in godsnaam hiertegen moest verdedigen. Hij mocht dan wel behoorlijk lenig zijn, zo ver naar achter kon hij zijn armen dan ook weer niet plooien - hij was dan ook geen slangenmens. Een paar ruwe handen sloten zich genadeloos om zijn keel, als een boa die langzaam haar prooi verstikt alvorens deze met huid en haar te verslinden. Opnieuw probeerde Roman zich uit Tybalt's meest duistere gedachten naar buiten te wurmen. Hij was er waarschijnlijk ook in geslaagd geweest, had het gebrek aan zuurstof een welkome nevel met zich mee gebracht die langzaam maar zeker elke inval blokkeerde. Wanhopig had Tybalt nog naar de vingers om zijn hals geklauwd, maar hij was niet snel genoeg geweest om het donker voor te wezen. Zijn bewustzijn ontglipte hem, waardoor hij als een lappenpop in elkaar kwam te zakken en achterover viel. Wellicht had zijn tegenstander zijn eigen kracht onderschat, waardoor hij nu zelf ten onder ging aan zijn idee en onder de rug van Tybalt terecht kwam. Hierdoor verloren de handen hun ijzeren grip en voelde Tybalt eindelijk weer lucht in zijn longen stromen. Het had minstens even pijnlijk gevoel als die keer dat zijn vader hem bijna verdronken had en hij immense slokken water door zijn luchtpijp voelde binnendringen. Gierend en hoestend haalde hij adem, waarna hij zo snel als hij in deze staat had op kunnen brengen bij de andere man vandaan kroop en overeind krabbelde om deze vervolgens ongelovig aan te staren.
"Blijf uit mijn buurt." Tybalt's stem had zo rauw en verwrongen geklonken dat hij deze zelf amper wist te herkennen. Door middel van achterwaartse passen maakte hij de afstand tussen Garrett - Nee, niet Garret. Gabriel- en zichzelf groter. "Raak me niet meer aan. Nooit meer." Het was niet zozeer een dreigement geweest, als een duidelijke waarschuwing. Tybalt was te ver gekomen om zichzelf ooit nog zo door iemand te laten behandelen, eender wie. Met zijn hele wezen verzette hij zich tegen de angst die zich meester over hem dreigde te maken. Defensief hield hij een hand voor zich uit, voor het geval dat zijn woorden alsnog verloren zouden zijn aan de barbaar. De andere hand had hij tegen zijn borstkas gelegd, in de hoop dat dit het branden van zijn longen zou verlichten.

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

8 juli 2017 - 21:47 160917 is offline

160917 33139

REBECCA 'BECCA' DANA SCAVO
18 — Allemansvriend — Acting — Outside — Alone

Mijn vader stopte met zijn auto vlak voor school. Hij wilde niet dat ik te ver zou moeten stappen met mijn koffers. Ik had naar mijn idee wat te veel meegenomen, maar ik wilde altijd het zekere voor het onzekere nemen. Je wist maar nooit wat er allemaal kon gebeuren. Misschien had je gewoon nooit te veel. Echter vond ik het best wel irritant dat mijn vader dit deed. Niet iedereen moest zien hoe ik netjes voor de deur werd afgezet door haar pappie. Hopelijk ging niemand er wat van zeggen, want daar zat ik heus niet op te wachten. Ik keek er wel naar uit om weer met acteren bezig te kunnen zijn en mijn vrienden weer te kunnen zien.
Wanneer ik uit de auto stapte, deed mijn vader dat ook. Ik zuchtte en keek hem serieus aan. "Je moet me niet helpen, papa. Ik kan het zelf wel," zei ik meteen.
"Weet je het zeker? Je koffers zijn best wel zwaar," zei hij met een grijns. Zal wel... zo zwaar waren ze niet. Daarbij, er zaten wieltjes onder mijn koffer, dus ik kon ze grotendeels achter me aan slepen zonder te veel moeite.
"Het lukt wel," zei ik glimlachend, waarna ik de kofferbak open deed om mijn koffers eruit te halen. Toch werd ik bijna aan de kant geduwd door mijn vader die per se mijn koffers eruit wilde halen. Ach, hij deed maar... een last minder voor mij.
"Zo," zei hij met een zucht, waarna mijn koffers op de grond stonden.
"Bedankt," glimlachte ik.
"Ik ga niet te sentimenteel beginnen, maar succes met je nieuwe schooljaar."
"Bedankt, papa."
"Tot binnenkort." Ik zag hoe hij aanstalten wilde maken om mij een knuffel te geven. Ik ging er in mee en sloeg mijn armen even om zijn middel. De knuffel was kort, maar net genoeg. Even keek ik mijn vader nog na en nam dan mijn koffers vast om ze achter me aan mee te trekken. Wat een gemak zo'n koffers. Al leek het niet meer zo'n gemak toen mijn wieltje achter een tak bleef steken. Ik gaf een paar flinke rukken aan de koffer, waardoor die op zijn zij viel. Hoe het kwam wist ik niet, maar op een of andere manier scheurde hij een stukje open, waardoor een paar van mijn spullen uit de koffer vielen. Fantastisch! Echt fantastisch!
"Verdomme," mompelde ik, met een zucht erachter. Ik liet mijn andere koffer even staan en knielde dan naast de kapotte neer. Ik begon al mijn spullen bij elkaar te rapen en probeerde ze weer in de koffer te proppen, al leek het alsof ze er zo weer uit zouden vallen. Dit moest ik weer hebben en dat op de eerste schooldag. Lekker begin!

16 - 09 - '17

8 juli 2017 - 22:23 Innsaei is offline

Innsaei 5369

Gabriel Walker
Cheerful & impulsive boy ~ Modern & Ballet dance ~ 16 ~ Hall ~ (Nizar), Tybalt & Gabriel

Gabriel ging zo op in het moment dat hij alles vergat. Hij vergat dat hij de crush van zijn leven zowat aan het wurgen was en dat hij op moest houden. Zijn handen waren nog steeds om diens nek geplaatst en van binnen werd hij alleen maar bozer. Waarom wist hij niet precies, maar dit bracht emoties die diep verborgen waren in hem naar boven, emoties die hij lang had opgeborgen en niet naar buiten wilde laten komen.

Even dacht hij nog aan de woorden van Nizar. "We weten allebei wat er is gebeurd, waarom blijf je het ontkennen?" Deze woorden waren juist zo pijnlijk, omdat ze eerlijk waren. Hij wist best heel goed dat hij gevoelens had voor jongens, maar kon het niet toestaan. Hij was zo opgevoed door zijn adoptieouders dat homoseksualiteit en biseksualiteit niet bestond. Je had een man en een vrouw en die hadden met elkaar seks en kregen kinderen en dat was het dan. Je zou nooit gelukkig kunnen worden als homoseksueel, wetende dat je toch in de hel terecht zou komen. Het was nog erger dat hij had genoten met Nizar, van alle momenten die ze die avond hadden gehad, dat kon hij werkelijk niet ontkennen. Toch zwoor hij dat hij ziek was, en dat dit te genezen viel. Hij had meerdere avonden gebeden –hij was immers gelovig opgevoed- dat hij op een dag zou genezen. Hij had God gevraagd wat hij hier aan kon doen, maar tot zijn teleurstelling had hij geen antwoord terug gekregen. Zijn gedachten gingen even naar het kruisje om zijn nek. Was hij het wel waard om deze te dragen?. Hij voelde zich vies, besmet, alsof hij zichzelf had bevuild en vond ergens dat hij daarvoor zou moeten boeten.

"Ik wil dat je weet dat wat er die avond is gebeurd ─ niet tussen ons mag komen, uh, snap je?" Dat waren woorden die Gabriel meer hadden gerustgesteld, hierdoor had hij toegestaan dat Nizar was weggelopen. Hij zou het niet vertellen. Hun geheim was veilig. Als dit niet zo was, zou hij hem desnoods ontvoeren en smeken tot in den treurigheid totdat hij zou beloven dat hij nooit maar dan ook nooit het geheim zou vertellen. Hij zou dood gaan als dit bekend zou worden.

Niet dat hij nu niet van binnen dood ging, nu hij zijn lieve Tybalt aan het wurgen was. Waar hij mee bezig was? Geen idee. Maar hij dacht op dit soort momenten dan ook niet echt na. Holy shit. Wat toen gebeurde had Gabriel niet voorzien. Hij had verwacht dat de aanvaller hem toch op een of andere manier van zich af zou schudden, maar in plaats daarvan viel hij op de grond. En Gabriel had niet echt goed nagedacht over zijn impulsieve plan, waardoor hij onder hem viel. Hij kreunde even. Damn, hij was natuurlijk zwaarder dan hem.

Hij was geschrokken en had een aantal stappen naar achteren gedaan. Er waren een aantal reacties die op dit moment zouden kunnen gebeuren: fight –dit was niet logisch, zijn tegenstander lag al op de grond-, flight –een typische Gabriel actie om nu te doen, immers wilde hij zijn tegenstander niet achter zich aan hebben of freeze. Hij had nu last van de laatste en meest nutteloze reactie. Hij stond met grote ogen te kijken en bevroor helemaal. Hij kon geen kant op, kreeg het niet voor elkaar om te bewegen. De o zo knappe Tybalt, zijn ultieme crush, had hij op de grond gewerkt. Dat wilde hij helemaal niet.

Hij zag ze voor zich in een lege danszaal. Er waren altijd lege danszalen waar men mocht oefenen, mits ingeschreven volgens het aangegeven formulier. Ze waren alleen in de lege danszaal. Hij stond recht voor de jongen die immens veel langer was dan hem. Maar het maakte niet uit. Hoewel Tybalt niet lachte, vond hij het al heel wat dat hij een beetje van zijn ijsmasker had weten te ontdooien. Hij liet Tybalt dansen op zijn favoriete muziek. Zelf had hij ook spitzen aan maar keek hij eerst toe hoe Tybalt perfecte bewegingen maakte en rakate hij gehypnotiseerd door de manier waarop hij danste. Daarna kwamen ze naar elkaar toe en zou Tybalt een van zijn sterke armen om zijn smalle taille leggen. Ze zouden samen dansen, een perfect paar. Tybalt zou hem draaien, ze zouden samen tegelijk een draai maken. En het allermooiste en fijnste was dat Tybalt, die genoeg kracht bezat, hem met gemak zou kunnen liften, een perfecte lift. Daarna zouden ze nog even rustig dansen.
Als ze het ballet hadden gehad zou Gabriel zijn moderne muziek opzetten en snel een loszittend hemd aandoen samen met sportlegging. Hij zou Tybalt alles laten zien van modern. Hij danste niet meer op spitzen maar vrij op blote voeten, zijn favoriet. Al zijn emotie putte hij in de dans. Emotie die hij normaal gesproken nooit liet zien, aan niemand niet, maar die des te meer naar voren kwam in zijn dans. Hij zou een spannende choreo hebben die veel vloerwerk had en uiteraard de nodige sprongen –Gabriel was dol op sprongen-. Daarna zouden ze samen even uithijgen en wat water drinken en was hun prachtige dansmoment voorbij. Een afscheidskus nog misschien?

Oke, hij was een verschrikkelijke –stiekeme- romanticus.

Dat was dus niet gebeurt en gezien deze ervaring die ze nu hadden, schatte hij de mogelijkheid op deze gebeurtenis op nihil.

Intern raakt hij dan in paniek. Alle alarmbellen sloegen aan, maar alles wat er intern gebeurde werkte zich niet extern uit. Hij stond stil maar van binnen voelde hij angst en paniek en heel veel spijt. PANIEK, PANIEK, PANIEK, PANIEK, PANIEK, PANIEK.

Hij was pas weer enigszins gerust toen Tybalt het voor elkaar kreeg om te praten.

"Blijf uit mijn buurt." Gabriel keek hem met grote ogen aan. Hij wilde wat zeggen, maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Nog steeds bevroren. Damn it. Hij knikte maar snel. "Raak me niet meer aan. Nooit meer." “Jij mij ook niet” was zijn antwoord. Wat een kut antwoord, hij kon gewoon niet zo snel iets beters verzinnen. Hij wilde zeggen dat het hem speed en pijn deed maar ook dat kwam niet uit zijn mond. “En noem me niet Godfried –of whatever- dat vind ik een verschrikkelijke naam” had hij er nog uitgeflapt, impulsief, en hij beet op zijn lip. Hij staarde maar naar de hand die Tybalt voor zich uit had gehouden. Hij had ook een hand tegen zijn borstkas gelegd, maar die kon hij niet zien.

Het duurde langer dan verwacht voordat Gabriel überhaupt weer kon bewegen, hij stond daar maar stil, kijkend naar die hand, alsof het God zelf was en die hem een antwoord zou geven. Maar er kwam geen goddelijke interventie. Hij knipperde met zijn ogen en kwam weer tot leven. Het was niet zo dat hij iets over had gehouden van die val, behalve rugpijn en een behoorlijke dosis schaamte. Eindelijk kwam hij weer in beweging en keerde hij snel om en liep hij snel weg. Hij was zijn koffer vergeten. Snel draaide hij zich weer om, waardoor hij tegen iemand opbotste en diegene tegen hem aan viel –great- en hij zich snel verontschuldigde om die verdomde zwarte koffer op te halen. Het ding was niet groot en zwaar dus hij rolde er als een gek mee weg.

Hij hoorde de mensen om zich heen praten. Ze wezen zelfs naar hem. Het geroddel was begonnen en het zou niet lang duren of de hele school zou weten dat Gabriel niet zo onschuldig een vrolijke jongen was, maar iemand bijna had gewurgd. Fijn, dag 1 kon niet beter!

Hij liet het maar, wetende dat je niets in kon brengen tegen roddelaars. Ten overmaat van ramp kwam hij Nizar ook nog tegen, waar hij als een gek voorbij rolde met zijn koffer. In zijn haast had hij zijn koptelefoon op gedaan en het volume op bijna maximum gezet. Harde, duistere muziek klonk in zijn oren en hij rolde door richting de dorms.. totdat.. hij zich wat bedacht. Hij moest nog naar de lijst! Snel!

Toch kon hij het niet laten om een geheime natrap te geven. Hij ging naar de inschrijflijst voor de lege lokalen en streepte daar 3x de naam Tybalt door, in plaats daarvan vulde hij zijn tweede naam in op die plek, ‘Thomas’. Niemand wist dat hij zo heette, dus hij zou niet gelijk een boze Tybalt achter zich aankomen. Natuurlijk kon hij wel later erachter komen, door naar de danszaal te gaan, maar dan zat hij daar al lekker te dansen. Hij vulde vervolgens ook nog zijn eigen voorkeuren in met Gabriel. Hij nam altijd de meest kutte tijden, zodat hij zeker wist dat hij die danszaal had en zo had je de meeste opties. Zo kwam het vaker voor dat hij een nachtje doorhaalde of ’s ochtends vroeg op stond om naar een danszaal te gaan. Hij wilde alleen zijn als hij oefende, en gebruikte de danszaal ook altijd langer dan de aangegeven tijd op het formulier. Anyway, fuck Tybalt. Hij wist meteen dat hij dit niet meende, maar hij zou er op letten dat hij de jongen in de tussentijd niet zou storen.

Hierna ging hij naar zijn slaapkamer. Gelukkig Simon en Julien waren er nog niet. Het duurde niet lang of hij had al zijn spullen uitgestald en ging zitten op zijn bed. Hij had zijn zwarte koptelefoon op en staarde voor zich uit. De muziek klonk hard in zijn oren. Gabriel huilde niet, nooit niet, maar hij voelde zich wel triest. Hij staarde maar voor zich uit, en luisterde naar de muziek die o zo goed bij zijn stemming paste.

[ bericht aangepast op 8 juli 2017 - 22:23 ]

Aan niets denken is ook denken.

8 juli 2017 - 23:45 Naird is offline

Naird 10646

Julien Noah Beaufort

“Friday night and the lights are low.
Looking out for a place to go,
where they play the right music.
Getting in the swing.”

‘Nu heb ik tenminste weer controle over de afstandsbediening,’ deelde mijn zusje van 12, Madeleine, mij mede, ‘ik begon langzamerhand wel moe te worden van twenty-four seven kijken naar die stomme danswedstrijden van je.’ Ik grinnikte en trok haar in een knuffel, waar ik een hoop gesputter en gespartel voor terugkreeg.
‘Ik ga je ook missen, dwerg.’ Na afscheid genomen te hebben van mijn zusje, wendde ik me tot mijn ouders. Mijn moeder wist er ook weer iets dramatisch van te maken; toen ze mij in haar armen sloot, begon ze zachtjes te snikken.
‘Beloof je goed op jezelf te passen, Jules?’
‘Mam... dit is gewoon school, ik ga niet het leger in of zo...’ kreunde ik vermoeid. Het afscheid met mijn vader verliep gelukkig een stuk normaler. Na nog twee keer geknuffeld en gezoend te zijn door mijn moeder, stond ik alleen voor het gebouw van PAA met mijn spullen.
‘Julien,’ hoorde ik iemand mijn naam roepen en ik draaide me om-om te kijken wie het was. Ik had nog net de tijd om mijn spullen op de grond te droppen, voordat ik besprongen werd door een hoopje enthousiaste Cora. Lachend sloeg ik mijn armen om haar heen. ‘Hey.’ Ze klom weer van me af en ik schudde lachend mijn hoofd. ‘Gosh, twee maanden zijn wel erg lang hoor... Ik bedoel ik miste onze dansjes toch wel, het lijkt wel als of iedereen twee linker benen heeft thuis.’
‘Hey Cora, ik heb jou ook gemist hoor.’ Ik gunde haar een knipoog en porde haar plagend in haar zij. ‘Bij mij thuis heb ik of mijn moeder of mijn zusje ter beschikking als danspartners. Nou mijn moeder is zo ritmisch als een plantenbak en je kunt je vast wel voorstellen dat Madeleine niet bepaald stond te popelen om met haar grote broer te dansen.’ Ik pakte met mijn ene hand mijn spullen en sloeg mijn vrije arm om Cora heen. ‘Dus ik ben blij dat ik jou nu weer heb.’

18 – Dancing class – Ballroom/Latin – Outside – Cora

I just caught the wave in your eyes

Index RPG Actieve Topics Zoek