• Animal Spirits


    Part Human. Part Animal.





    Wat eraan vooraf ging
    We bevinden ons in het jaar 2330 en de wereld hoe wij die kennen is al lang opgehouden te bestaan. Nee, niet dankzij technologische revoluties of baanbrekende ideeën, maar door wereldoorlogen en corrupte politiekers. De mens maakte verschrikkelijke tijden mee, hongersnoden en armoede schoten overal tevoorschijn als paddenstoelen uit de grond. Voor hen die dit moesten meemaken was er maar één oplossing. Back to the basics, wilde de mens overleven.

    Echter, na tientallen jaren zowat primitief te hebben geleefd, maakte dit bij bepaalde mensen iets los. Iets dat daar altijd al had gezeten, maar lang onderdrukt was geweest. Nadat die tientallen jaren plaats maakte voor honderden jaren, evolueerde dat onderdrukt gevoel tot het bij sommigen volledig tot zijn recht kwam. Bepaalde verloren gewaande instincten kwam terug, het dierlijke liet zich weer zien, vermengde zicht met het menselijke, en dwong de mens te overleven.
    De mensen die werden geleid door een dierlijk instinct werden in het begin quasi aanbeden, gezien zij diegene waren die voor het eten en de bescherming zorgden… totdat het dierlijke maar bleef evolueren en op den duur een groot deel van de persoon opeiste.

    Mensen die op deze manier evolueren worden animal spirits genoemd, te danken aan het deel van zichzelf dat volledig aan het dierlijke wordt overgedragen. Deze animal spirits boezemen angst in bij het gewone volk, gezien ze soms niet in de hand gehouden konden worden, daarom worden ze ook afgestempeld als zijnde een gevaar voor de maatschappij. Om het gewone volk te beschermen worden deze animal spirits gevangen genomen, waarna ze aan hun lot worden overgelaten in de reserves.


    De reserves
    Dit zijn de plaatsen waar de animal spirits gedropt worden, helemaal afgesloten van de buitenwereld, met enkel wat zich rondom hen bevindt om te overleven. De reserves strekken zich meestal uit tot verschillende hectares, en om van het ene punt naar het ander te lopen kun je er gemakkelijk dagen tot zelfs weken overdoen. Het landschap varieert ook. Het grootste deel van de reserves bestaat uit bos, maar berglandschap en prairies komen er ook voor, al is dit dan eerder langs de buitenkanten. Mocht je uiteindelijk toch door de prairies en over de bergen raken tot je de rand bereikt, dan zul je merken dat deze wordt beveiligd met elektrische hekkens om je binnen te houden. Het gebied is dus niet klein en eruit ontsnappen is geen mogelijkheid.

    De reserves zijn private domeinen van de overheid, maar voordat deze stukken land in hun handen vielen, behoorden ze toe tot het volk. Dit kan dus resulteren in het vinden van hutten, kampen, enz.


    Animal Spirits
    Qua uiterlijk kun je niet meteen zeggen of iemand een animal spirit is of niet. De evolutie heeft vooral op psychologisch en zintuigelijk niveau plaatsgevonden. Animal spirits hebben namelijk bepaalde karaktereigenschappen van hun dier. Zo kan iemand die verbonden is met een (alpha) wolf bijvoorbeeld een heel kort lontje hebben en nogal bazig uit de hoek komen. Ook hebben alle animal spirits één zintuig die ontwikkeld is naar hoe hun dier deze gebruikt. Neem nu weer het voorbeeld van de wolf, deze animal spirit kan dan bijvoorbeeld een enorme goede reukzin hebben waarbij hij of zij personen en dieren van mijlenver kan ruiken. Een groot nadeel dat animal spirits ondervinden, en de reden dat ze worden opgepakt, is dat hun dierlijke kant soms wel eens ongewenst de overhand kan nemen. Zo zal de persoon enkel nog gebruik maken van zijn zintuigen en instincten en handelen naar hoe zijn dier het zou doen. Deze situaties kunnen met wat oefening worden opgeroepen, maar komen vaak uit zichzelf en zijn meestal ongewenst gezien de persoon de controle verliest. Wanneer de animal spirit heel vertrouwt is met zichzelf en zijn dierlijke kant, dan kunnen deze situaties eventueel verdrongen worden, of kan de persoon de dierlijke situatie lichtjes beïnvloeden.

    Belangrijk: animal spirits zijn geen mensen die hun lichaam DELEN met een dier, ze ZIJN half dier.


    Wie spelen wij?
    Wij kruipen in de huid van pas gevangengenomen animal spirits. Deze zullen in een reserve worden achtergelaten en moeten daar maar hun plan weten te trekken en ‘dankbaar’ zijn dat de overheid hen niet heeft afgeslacht (zoals wel eens gebeurt). Deze animal spirits zullen voor zichzelf moeten beslissen wat hun pad zal worden. Zullen ze het dierlijke dat in zich schuilt blijven afstoten, of het omarmen? Zullen ze in groep werken, of ieder zijn eigen weg gaan? Gedragen ze zich vijandig t.o.v. de anderen, of sluiten ze vriendschappen? Alles kan, zolang je het maar overleeft.


    De Regels
    1 personage per gebruiker
    (Dit is zodat je je helemaal kunt inleven in je rol)
    Graag minstens 1 bericht per week
    (Mocht dit een keertje niet lukken, laat het dan weten)
    Graag minstens 150 woorden per post
    (Lijkt me redelijk, niet?)
    Af en toe iets plaatsen in het praattopic wordt gewaardeerd
    (Ookal gaat het over wat je hebt gedaan vandaag, ik zou het namelijk fantastisch vinden mochten we allemaal actief betrokken zijn met elkaar om zo ook dit RPG te bevorderen)
    Geen geruzie tussen gebruikers
    (peace and love)
    Geen clichés als personages
    (maak je personage uniek! Verschillende verhalen maken voor één uniek verhaal)
    Gelieve mijn idee nergens anders te posten
    (spreekt voor zich (; )
    Je bestuurt enkel je eigen personage
    (dus geen godmodding toegestaan)
    Ik ben de topicleidster
    (dit betekent dat ik je na 3 waarschuwingen eruit kan smijten en dat ik de nieuwe topics aanmaak)
    Als je al deze regeltjes gelezen hebt, en ermee akkoord gaat, mag je gerust een reservatie maken. Zet dan alsjeblief ook je favoriete kauwgumsmaak erbij, zo weet ik dat je effectief de regels hebt doorgenomen (;

    De rollen

    Vrouwen
    Naam || Dier || Gebruiker || Pagina

    Alexandra Nita Blackwood || Beer || FreeThyself || 3
    Olivia Jane Williams || Dolfijn || WrittenWords || 3
    Billie-Jean Kyana Clarke || Schorpioen || H0pe || 4
    Neveah Isla Lowell || Anaconda || AteIophobia || 3



    Mannen
    Naam || Dier || Gebruiker || Pagina

    Archibald Xavier Sinclair || Arend || GinTonic || 3
    Jesse Alexander Cliffwood || Beer || M0NA || 4
    James Mcconnell || Tijgerhaai || Mahigan || 2
    Kyran Felinus || zwarte panter || Necessity || 3









    || Rollentopic || Speeltopic || Praattopic ||



    [ bericht aangepast op 13 jan 2018 - 20:25 ]


    Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

    KYRAN FELINUS
    23 – Black Panther - Equilibrioception

    It is so much safer not to feel, not to let the world touch me.



    Kyran was niet de enige hier die de taal van sarcasme sprak. Zijn partner antwoordde hem namelijk “prachtig, je klink ook heel gelukkig.” Als reactie rolde Kyran even met zijn ogen, maar terwijl hij daarmee bezig was, realiseerde hij zich ook dat ze dat niet zou kunnen zien, dus vervolgde hij zijn oogrol met een sarcastische snuif. Die zou ze wel moeten kunnen horen.
    Om hem heen begon de rest ook te bewegen en te proberen op te staan, wat Kyran tot haast maande. Hij wilde als eerste bij dat mes zijn. Hij zat er verdomme het meest dichtbij van iedereen! Dan moest hij er toch ook wel bij kunnen?
    “Hmm, strak plan. Als we allebei op hetzelfde moment ons bovenlichaam zijwaarts werpen, zouden we terug zittend moeten uitkomen… maar niet te hard, anders bekomen we gewoon weer dezelfde situatie langs de andere kant.” Ja, dat zou er ook nog maar bij moeten komen. Ze had hem al in deze positie getrokken, als ze hem nu nog meer zou tegenhouden…
    Kyran ging iets verzitten, waardoor hij wat meer met beide billen op de grond zat in plaats van volledig op zijn zij lag. “Klaar partner?” vroeg zijn partner.
    “M-mm,” was zijn welbespraakte antwoord. Ze telde af en op drie spande Kyran zijn buikspieren aan en trok zich rechtop. Had hij toch nog iets aan zijn strenge trainingen. Het grapje van op de grond liggen had zoveel tijd gekost dat een ander duo inmiddels het mes in handen had. Kyran zag de blik in de ogen van de man die het mes had. Hij zat te overdenken of hij de rest wel los moest snijden.
    Waag het eens om dat niet te doen, klootzak, dacht Kyran. Gelukkig besloot de man ook dat hij het niet kon maken om de rest vastgebonden te laten zitten en begon met de anderen los te snijden. “We wachten neem ik aan gewoon tot we los zijn voor we opstaan?” zei hij tegen zijn partner. Het was misschien een vraag, maar wel een retorische. Waarom zou hij zoveel moeite doen om overeind te komen als ze meteen daarna zouden worden losgesneden?
    Als allerlaatste duo werden Kyran en partner losgemaakt. Kyran stond meteen op en bewoog rustig zijn ledematen wat, om het bloed te stimuleren om weer terug te stromen. Zijn armen en benen prikten. “Dat is beter,” mompelde hij tegen niemand in het bijzonder.
    Hij had gelijk gehad over de touwen. Op zijn armen – en ongetwijfeld ook zijn borstkas, maar dat kon hij niet zien want daar zat een shirt overheen – zaten rode striemen. Eigenlijk wilde hij vooral zo snel mogelijk weg van de anderen, maar de rest zat in hetzelfde schuitje als hij zat, dus dat kon hij niet zomaar doen. Misschien had hij nog wat aan de anderen.

    [ bericht aangepast op 11 jan 2018 - 17:16 ]


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.



    ARCHIBALD XAVIER SINCLAIR

    Leader / Eagle / Talking to Olivia




    Het meisje die aan me vast ging werkte goed mee waardoor me na drie beiden ons best deden om op te gaan staan, echter na uren in een donkere leegde geleefd te hebben en amper water te hebben gedronken geraakten we na drie wel overeind maar moest ik toch wel heel wat moeite doen om overeind te b lijven staan. Het was niet niks en met iedere beweging voelde ik alles meer spannen. Mijn blik viel dan nu ook op de andere drie paar, bij de ene was er een meisje buiten westen, althans ik hoopte maar dat er niets ergers aan de hand was, de ander groep bleef zitten en tegen dat ik het goed en wel besefte zat het groepje met de twee donkerharige mensen al bij het mes en waren ze zich los aan het snijden. Ik snoof even , hoe graag ik als eerste me had willen lossnijden en als een debiel achter de legertruck had zitten aanrennen, besefte ik ook wel dat dit idee niet ging lukken. "Damn" kwam er dan ook kwaad over mijn lippen, deze dag kon gewoon niet erger, gedump op een verlaten plek, een dame die aan me vast ging, aan mogen horen dat we hier waarschijnlijk niet lang gaan overleven en nu ook nog eens afhankelijk zijn van de jongeman met een mes, die als hij wil gewoon ons kon dumpen of erger. Echter leek hij toch een greintje menselijk te zijn waarna hij de man en het bewusteloze meisje los maakte. De jongeman kwam vervolgens naar ons toe en sneed de touwen los die mij en de blondine de uren aan elkaar hadden vastgebonden. Eens mijn polsen dan ook bevrijd waren was het eerste wat ik deed opgelucht over de rode striemen wrijven. "Bedankt." had ik nog kort gezegd tegen de donkerharige man waarna hij de andere verder hielp. Ik keek even om naar de blondine waar ik nu eindelijk haar gezicht van kon zien. echter wist ik niet meteen wat te zeggen dus liet ik mijn blik even over de omgeving gaan. het was een bosachtig gebied voor zover ik kon zien en de bomen zaten zodanig dicht op elkaar dat ik ook niet veel verder kon zien. Misschien als ik in een boom zou klimmen kon ik beter zien waar we eigenlijk waren. "Ik denk dat het nu te laat is om achter de wagen aan te rennen." zuchtte ik sarcastisch



    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    MT.


    ''With all due respect, which is none...''

    x

    [ bericht aangepast op 10 feb 2018 - 11:49 ]


    ''With all due respect, which is none...''

    .

    [ bericht aangepast op 11 dec 2021 - 8:53 ]

    Neveah Isla Lowell

    She's water. Soft enough to offer life. Tough enough to drown it away.


    Anaconda • 21 years old • Talking to: James

    • • • • •


          Bij drie zetten ze zich beide af van de grond en al wankelen ze even maar vrij snel hervonden ze hun evenwicht. Ze ademde een keer diep in voordat ze naar het mes toe bewogen, wat naar haar mening nog best wel een klus was. Het touw schuurde langs haar polsen en nu was ze vrij flexibel ook zij had zich niet uit deze knoop kunnen wringen. Ze was dan ook opgelucht toen het touw van haar handen afzakte en met een lichte plof op de grond viel. Ze wreef met haar ene hand over haar andere pols in heen. Er waren wat rode irritatie plekken op de polsen te vinden en al was het gevoelig voelde de hand die ze eromheen geklemd had wel op zijn plaats.
          Even vroeg ze zich af wat ze moest doen. Haar maatje was ondertussen alweer aan het rondgaan met zijn mes en ze twijfelde of ze moest blijven wachten tot ook de andere helft van de groep vrij was. Of zou ze nu snel wegrennen, haar eigen pad trekken weg van alle anderen. Nu ze er zo over nadacht bedacht ze dat dat waarschijnlijk niet de slimste zet zou zijn. De kans dat ze hier al zouden overleven met zijn allen was naar haar mening redelijk klein, laat staan als ze er in haar eentje van door ging. Daarom stond ze - in tegenstelling tot de andere man die ze nu eindelijk wat beter kon bekijken - een beetje sullig voor zich uit te kijken. Op wat voor een manier had ze zich dan ook nuttig kunnen maken in een situatie als deze. Pas toen iedereen los was gesneden liet ze haar pols los die ze tot dan toe strak vast had gehouden.
          Voorzichtig liet ze haar ogen over de groep glijden. Een eerste indruk was naar haar mening vrij belangrijk. Op die manier was ze haar beste vriendin tenslotte ooit tegen gekomen. Ze perste haar lippen tot een minimaal glimlachje. Waarna ze in haar hoofd al haar normale gedrag kort even aan de kant schoof, het was tenslotte een buitengewoon bizarre situatie. Normaal zou ze nog een tijdje de kat uit de boom gekeken, maar voor een keer nam ze het voortouw, of het was voor haar doen een redelijk grote stap te noemen.
    'Nou... ik ben Neveah, het is misschien niet de meest normale manier om elkaar te leren kennen. Maarehh misschien moeten we er maar gewoon het beste van maken?' Zegt ze voorzichtig niet al te hard, maar naar haar mening luid genoeg om het te horen. Haar stem was als altijd redelijk zweverig maar wel redelijk zwaar. Nonchalant probeerde ze haar schouders op te halen, maar de spanning was van alle kanten te merken en dus zweeg ze verder.

    [ bericht aangepast op 16 jan 2018 - 21:09 ]


    "The stars replaced the emptiness of my heart."


    JESSE ALEXANDER CLIFFWOOD
    vriend, warm, gul - en er helemaal klaar mee | BEER | vastgebonden aan Billie-Jean

    "Geeft niet, mag ik vragen wie je bent?" klonk een dunne stem zijn kant op. Een vrouw. Voordat hij galant had kunnen antwoorden, kwam de jongeman met zijn blauwe ogen op hen af. Het mes liet de zwakke zon amper weerkaatsen in het gebruikte metaal, maar werkte met ruwe halen in op de touwen. Eenmaal bevrijd van deze pijnlijke binders wreef hij kort over zijn polsen.
    ''En wie mag jij dan wel zijn?" kwam eruit de lippen van de opvallende vrouw die zo even nog aan hem vast gekluisterd zat. Haar blauwe haren waren een schok voor hem, hij had haar wel minuten aan kunnen blijven staren.
    De vraag was richting de jongeman gericht, maar ook Jesse wilde zichzelf kenbaar maken. Zo netjes als hij opgevoed was, stak hij zijn hand uit, eerst naar de jongeman, vervolgens naar de vrouw.
    "Ik ben Jesse."


    Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

    James Mcconnell


    • 25 • TigerShark • The Reserve • Near Jesse and Billie-Jean •



    Al vrij snel had ik iedereen losgesneden. In mijn hoofd begonnen zich verschillende scenario's af te spelen. Had ik ze niet beter vast kunnen laten zitten? De groep zou me waarschijnlijk enkel maar op de zenuwen werken en ik wilde niet dat de woede weer naar boven zou komen. Nog altijd had ik het mes in bezit en dit wilde ik zo houden. Het gaf me toch een groot voordeel, waar ik me veilig bij voelde. Als dit allemaal Animal Spirits waren, zouden er vast andere sterke personen tussen zitten. ''En wie mag jij dan wel zijn?" De scenario's in mijn hoofd verdwenen als sneeuw voor de zon, door de plotselinge opmerking. Met een nog net niet chagrijnig gezicht en een opgetrokken wenkbrauw keek ik richting de vrouw die de vraag gesteld had. De manier van de vraag kwam vrij grof over, maar de vrouw had haar ogen neergeslagen. De man, waar ze al die tijd aan had vastgezeten, en waarmee ik een korte blikwisseling had gehad, stak zijn had naar me uit. "Ik ben Jesse." Even keek ik naar de hand, twijfelend of ik deze moest schudden, maar ik deed het toch. "James," antwoordde ik kort. Achter mij klonk plots de stem van de persoon waar ik aan had vastgezeten. 'Nou... ik ben Neveah, het is misschien niet de meest normale manier om elkaar te leren kennen. Maarehh misschien moeten we er maar gewoon het beste van maken?' Ik rolde even met mijn ogen, waarna ik haar kant opkeek. 'Het beste ervan maken?' lachte ik. 'Het beste ervan maken?' lachte ik nog harder. 'Ik weet niet waar je met je gedachte zit, maar we zijn net gedumpt in the middle of no where. Aan ons lot overgelaten...' Ik voelde de woede alweer omhoog komen, waardoor ik geïrriteerd reageerde, wat niet mijn bedoeling was.


    Do I look like Mother Teresa?




    ALEXANDRA NITA BLACKWOOD



    Nadat ze enkel wat gesnuif en ge-‘hmm’ kreeg van haar partner, was Alex redelijk verbaasd wanneer hij besloot om haar een volledige zin te geven. “We wachten neem ik aan gewoon tot we los zijn voor we opstaan?” Alex klakte even met haar tong. “Dus nu krijg ik wel een deftige zin? Wat een eer.” begon ze een beetje geïrriteerd, maar dat vervloog als snel weer. Hij had op z’n minst geprobeerd. “Als hij maar niet denkt dat hij ons hier achterlaat..” zei Alex stilletjes toen ze zag hoe een donkerharige man twijfelend de cirkel rondkeek, het mes in handen. Veel kon ze misschien niet doen, gezien ze nog steeds vastgebonden was, maar ze zou er ook niet voor terugdeinsen om nog eens een staaltje van stem te laten horen mocht de zwartharige jongeman het af laten weten. Gelukkig nam zijn geweten, of wat het ook was, het van de jongeman over, en bevrijdde hij de duo’s één voor één. Al snel was het hun beurt. Alex liet zich lichtjes naar voren bungelen om de jongeman meer snijruimte te geven. Hoewel ze niet rap bang was, wist ze natuurlijk niet hoe goed hij met een mes overeen kon. Een paar messlagen later vielen de touwen met een doffe klap op de grond neer. Snel ontdeed Alex zich van de restanten en keek ze naar boven. Recht in het aangezicht van de zwartharige jongeman. ‘Bedankt.’ Zei ze zacht maar hartelijk. Hij had immers evengoed kunnen weglopen, maar had besloten om dat toch niet te doen, wat hem wel een beetje respect deed verdienen in haar ogen.
    Jammer genoeg verdween dat respect ook weer als sneeuw voor de zon toen de jongeman besloot om het meisje dat zich net aan het voorstellen was de grond in te boren. Gefrustreerd stond Alex op, terwijl ze het overige stof van haar broek klopte. “Wat is dat nu toch met jullie, stelletje doemdenkers!” zei ze terwijl ze een geïrriteerde blik wierp richting de man die haar net had bevrijd. Eerst had ze te maken gekregen met de pessimistische jongen aan wie ze vastzat en nu besloot de jongeman die het net zo goed deed het ook weer te verpesten. “Inderdaad, dit is misschien niet het leukste wat je ooit is overkomen, en oké, het ziet er misschien niet rooskleurig uit, maar laat ik je iets vertellen,” vervolgde ze, terwijl ze haar blik liet springen van de jongen aan wie ze net was vastgebonden naar de jongeman met het mes, ”Het leven is nu immers niet altijd rozengeur en maneschijn, maar als je nu bij de pakken gaat blijft zitten en weigert mee te werken, dan geef je hen” zei ze, terwijl ze in de richting waarin het voertuig was vertrokken wees, “exact wat ze willen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar mij krijgen ze geen tweede keer klein.” Voorzichtig zette ze een paar passen in de richting van het meisje dat zich had voorgesteld als Neveah, haar benen waren inmiddels nog steeds een beetje stijf. “Mijn naam is Alex.” Stelde ze zich aan het meisje voor, wat rustiger nu. “En ik geef je helemaal gelijk.”

    [ bericht aangepast op 17 jan 2018 - 18:20 ]


    Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

    x

    [ bericht aangepast op 10 feb 2018 - 11:49 ]


    ''With all due respect, which is none...''


    JESSE ALEXANDER CLIFFWOOD
    vriend, warm, gul - en er helemaal klaar mee | BEER | in de groep

    Het was zo enorm hectisch. Iedereen leek wild, iedereen leek bang en niemand wist wat er ging gebeuren. Jesse voelde de onzekerheid van de situatie op zijn spieren drukken, zijn hart bonkte snel en zijn ademhaling was gejaagd. Zijn handen balden tot vuisten en zijn borstkas rees: zijn longen vulde zich met lucht en zijn lichaam voelde ineens tweemaal zo groot. De kracht van zijn animal spirit pompte door zijn aderen, zijn beestachtige adem brieste door zijn neus.
    Met een enorme grauw zette hij een stevige stap naar voren, zijn armen in een verkrampte houding naast zijn enorme romp.
    Jesse voelde hoe zijn instincten het hadden overgenomen, hij vloekte hardop, het enige teken van de strijd tussen zijn ratio en zijn instinct.
    Hij brieste nog tweemaal en voelde hoe de spanning geleidelijk door zijn benen weer de aarde in vloeide, hoe hij de overtollige energie weer kwijt raakte. Langzaam wel. Hij zat nog steeds vol.
    Hij hoopte dat niemand zou bewegen, hem zou tegenwerken - dan zou hij daadwerkelijk uitbarsten.


    Continue to share your heart with other people even if it has been broken.


    KYRAN FELINUS
    23 – Black Panther - Equilibrioception

    It is so much safer not to feel, not to let the world touch me.



    "Dus nu krijg ik wel een deftige zin? Wat een eer,” zei het meisje. Kyran rolde alleen maar met zijn ogen. Dit was het niet eens waard om te antwoorden. Ze zaten verdomme vastgebonden terwijl iemand zat te overwegen of hij ze wel los zou snijden en zij begon over de hoeveelheid woorden die hij sprak.
    Zijn partner bedankte de man die ze los had gesneden, maar Kyran was te druk met weer gevoel in zijn ledematen te krijgen. Gelukkig gebeurde dat vrij snel. De spanning in de groep was inmiddels om te snijden.
    Mensen waren zich aan het voorstellen. Olivia. Neveah. Jesse. James. En Alex, zijn ‘partner’. Kyran prentte alle namen en gezichten in zijn hoofd. Het waren niet veel mensen dus dat was nog wel een keer te doen. Namen konden van pas komen.
    Neveah stelde voor om er maar het beste van te maken. De woorden van de man die zich net als James had voorgesteld, spraken tot Kyran op een persoonlijk level. “Het beste ervan maken? Het beste ervan maken? Ik weet niet je met je gedachte zit, maar we zijn net gedumpt in the middle of no where. Aan ons lot overgelaten…”
    Kyran voelde zich echt precies hetzelfde, maar hij hield zijn mond en observeerde. Mensen leken hem alweer vergeten te zijn, wat in zijn voordeel kon werken. Niet opvallen, je stil houden. Dat was zijn tactiek.
    “Wat is dat nu toch met jullie, stelletje doemdenkers!” riep zijn partner uit. “Inderdaad, dit is misschien niet het leukste wat je ooit is overkomen-”
    “Dat is een understatement,” mompelde Kyran.
    “-en oké, het ziet er misschien niet rooskleurig uit, maar laat ik je iets vertellen. Het leven is nu immers niet altijd rozengeur en maneschijn, maar als je nu bij de pakken gaat bijft zitten en weigert mee te werken, dan geef je hen exact wat ze willen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar mij krijgen ze geen tweede keer klein.”
    Nog een ander – Billie-Jean – was het ook met Neveah eens, net zoals Alex net gezegd had. Kyran was het er nog steeds niet mee eens. Alles in hem schreeuwde dat dit niet goed was – goh, dat wist hij nog niet – en dat hij hier weg moest wezen. Er waren te veel mensen, te veel indrukken. Het dier in hem grauwde en Kyran had de uiterste moeite om hem in bedwang te houden.
    Hij wilde zich terugtrekken, niet opvallen, zich verstoppen. Hij wilde niet luisteren naar al die mensen die zo overdreven nep positief waren. Er was niks positiefs aan de hele situatie, dat wist iedereen hier. Dan hoefden ze ook niet te doen alsof dat wel zo was.
    “Oh, en wat voor positiefs is er dan?” vroeg hij het groepje meisjes. De irritatie was duidelijk hoorbaar in zijn stem. Daar ging zijn tactiek om zich stil te houden en niet op te vallen. “Ik ben Kyran trouwens.” Tja, als iedereen zich aan het voorstellen was, moest hij ook wel. “Als jullie iets gevonden hebben wat ‘positief’ is, ik ben daar-” Hij wees naar het bos achter hem, terwijl het sarcasme van zijn woorden droop. “-een schuilplek aan het zoeken voor de nacht.” Hij zou waarschijnlijk een boom zoeken om in te overnachten, buiten het bereik van de meeste beesten – en mensen. Zonder er verder nog woorden aan vuil te maken draaide hij zich om – om vol tegen Jesse aan te botsen.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.


    ARCHIBALD XAVIER SINCLAIR

    Leader / Eagle / Talking to Olivia



    'Bedankt' Had de blondine nog gezegd, al was de jongen die ons had losgemaakt al gauw weer naar de andere gegaan. Mijn handen wreven even over mijn roodgekleurde polsen heen in de hoop dat het de brandende druk wat zou gaan verminderen, maar tevergeefs. Mijn zintuigen stonden op scherp waardoor mijn hersenen ook volle toeren aan het draaien waren. Ik wilde weten waar we waren, hoe groot het terrein was en waar de dichtste manier uit was. Was het niet dat ik met andere mensen zat, dan had ik vast de bandsporen gevolgd, de legertruck kon hier binnen, dus er is ook een manier naar buiten. Terwijl ik aan het rondkijken was, werd ik afgeleid door de blondine die mijn opmerking van net beantwoorde. 'Je kan het altijd proberen' Mijn bruine kijkers vielen weer op haar gezicht, ze had een lieve glimlach op haar lippen wat me ergens wel deed kalmeren. Het was lang geleden at ik nog eens een vriendelijk gezicht had gezien.
    'of we kunnen onze tijd gebruiken om elkaar beter te leren kennen' vervolgde ze als snel verder met een ietswat speelse blik waardoor ik haar even fronsend aankeek. 'er is nu namelijk een hele grote kans dat we nog erg veel tijd samen door zullen brengen' Ik had geen idee wat de dame probeerde te doen, echter had het wel iets, waardoor mijn kaak iets verstrakte al wist ik het van me af te schudden. Nu was niet het moment om elkaar beter te leren kennen, nu was het de tijd dat we hier uit geraakten nu dat we nog de kans hadden. De blondine liet haar blik nogal onsubtiel over me heen gaan waardoor ik mijn armen even over elkaar vouwde. Was dit op een geheel ander moment geweest, had ik graag hetzelfde gedaan, want ze had een mooi gezichtje die zeker het bekijken waard was, maar nu had ik daar niet veel intresse in. 'Ik ben Olivia' de jongedame die zich net had voorgesteld stak haar hand naar me uit, eentje die ik ondanks haar geflirt toch aannam en schudde. "Archie, en hoewel je aanbod aanlokkelijk is, pas ik ." kort haalde ik mijn wenkbrauwen op als teken dat ik haar geflirt wel door had waardor er onbewust ."voor nu dan." over mijn lippen rolde.
    Echter had ik niet veel tijd om hier bij stil te staan want er kwam rumoer bij de andere mensen, die nu ook allemaal los waren. Hierdoor zette ik ook enkele stappen dichterbij zodat ik hun gesprekken kon meevolgen. 'Nou... ik ben Neveah, het is misschien niet de meest normale manier om elkaar te leren kennen. Maarehh misschien moeten we er maar gewoon het beste van maken?' Het meisje die aan het woord was, zat volgens mij daarnet vast aan de zwartharige jongeman, ze was erg tenger van postuur en haar lichaamshouding was erg koel, maar nuchter, dit was dan ook compleet tegenovergesteld van de man waar ze aan vast had gezeten. 'Het beste ervan maken?' Kwam er dan ook met een kil lachje over zijn lippen, ik wist niet waarom, maar mijn intuïtie vertelde me dat ik het best deze man vermeed, hij had iets om zich heen dat ik niet vertrouwde. 'Het beste ervan maken? Ik weet niet waar je met je gedachte zit, maar we zijn net gedumpt in the middle of no where. Aan ons lot overgelaten...' Ah juist ja, en dit is het moment waar de boel gaat ontploffen. Gezien de andere bezig waren met ranten over alles en nog wat draaide ik me even om, net zoals hen zat ik ook vol woede, maar het was zinloos om op elkaar te gaan zitten roepen. Dus liet ik even weg van de groep zodat ik de bandsporen van de wagen kon gaan inspecteren. Ik hoorde ze van ver nog luid genoeg waardoor ik de hele conversatie mee kon volgen.
    “Wat is dat nu toch met jullie, stelletje doemdenkers! Inderdaad, dit is misschien niet het leukste wat je ooit is overkomen, en oké, het ziet er misschien niet rooskleurig uit, maar laat ik je iets vertellen,” Ik keek even met een opgetrokken wenkbrauw om naar het groepje waar de roodharige dame aan het woord was. Eerder had ze nog tegen de legerofficier staan roepen en ik kon je zeggen, die meid had pit, maar reageerde misschien soms te snel. ”Het leven is nu immers niet altijd rozengeur en maneschijn, maar als je nu bij de pakken gaat blijft zitten en weigert mee te werken, dan geef je hen exact wat ze willen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar mij krijgen ze geen tweede keer klein.” Ah daar zijn woorden die mijn interesse wekten. “Mijn naam is Alex. En ik geef je helemaal gelijk.” Ik stond weer op , de bandsporen waren niet heel diep, maar konden nog gevolgd worden als er geen regenvlaag zou komen. Ik keerde me weer rustig naar de groep toe al zag ik de spanning groeien bij de langste man, alles stond gespannen en een verkeerde move zou hem doen springen. ''En ik ben het met jullie eens, mijn naam is Billie-Jean. kunnen jullie alsjeblieft ophouden met zo hard schreeuwen? We staat niet op kilometers afstand!'' vervolgde de opvallendste van de groep met de blauwe haren.“Oh, en wat voor positiefs is er dan?” “Ik ben Kyran trouwens.” kwam de blonde jongen geïrriteerd ertussen, hij leek me een wat schuchter persoon.“Als jullie iets gevonden hebben wat ‘positief’ is, ik ben daar-” de jongen - Kyran - wees naar de andere kant, het meer beboste gedeelte van waar wij nu stonden.“-een schuilplek aan het zoeken voor de nacht.” Mooi enzo, maar de jongen zou het niet alleen gaan overleven. Met gevolg dat hij dan nog eens tegen de grotere man aanbotste, die zonet nog op springen stond. Ik besloot mijn mond nu ook te openen in de hoop de rust wat te bedaren. Ik was misschien ene leider geweest van een rebellen groep, maar die mensen vertrouwden me net zoals ik hen vertrouwde, met deze groep.. Wist ik het niet zo goed. "Dan mag je hier lekker blijven want ik heb 'goed' nieuws. "Mijn stem klonk nog wat schor, maar streng, ik probeerde mijn houding dan ook open te houden naar anderen toe, al was ik wel op mijn hoede. Ik kon gemakkelijk agressief worden, en ik veronderstel dat hun dat ook konden worden -zeker als iemand besefte wie mijn familie was, maargoed..- " De bandsporen van de truck zijn nog zichtbaar. Als er een weg hierin is, is er ook een weg uit." zei ik rustig. Als we stoppen met ruziën, kunnen we het spoor volgen in de hoop op een uitweg, want ik ben niet van plan om hier te blijven." vervolgde ik doelens, op deze natuur. Niet dat dat helemaal waar was, dit leek me een prachtige plek, maar hier zomaar gaan overleven... Geen idee of dat haalbaar was. " Ik ben Archie trouwens, maar we kunnen onderweg wel wat 'bijpraten'" Het laatste kwam er wat sarcastisch uit maar ik doelde op het beste .


    [ bericht aangepast op 24 jan 2018 - 21:16 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    James Mcconnell


    • 25 • TigerShark • The Reserve • Near Jesse and Billie-Jean •



    Ik slaakte een diepe zucht nadat ik net wat frustratie geuit had. “Wat is dat nu toch met jullie, stelletje doemdenkers!” Geïrriteerd keek ik om. Een roodharige vrouw was opgestaan en keek mij geïrriteerd aan. Ik had alweer spijt van mijn beslissing. Ik had ze nooit los moeten maken. “Inderdaad, dit is misschien niet het leukste wat je ooit is overkomen, en oké, het ziet er misschien niet rooskleurig uit, maar laat ik je iets vertellen,” ging de Ginger weer verder, waardoor ik met mijn ogen rolde. "Ow god, ze gaat wat vertellen." mompelde ik tegen mezelf. Vervolgens was daar het gesprek over de koetjes en de kalfjes en dat we gewoon door moesten gaan." Ik had haast willen overgeven, nadat ze zich had voorgesteld en haarzelf had aangesloten bij Neveah met de woorden. “En ik geef je helemaal gelijk.” Hoe erg kon je wel niet slijmen. ''Inderdaad, dit is misschien niet het leukste wat je ooit is overkomen, en oké, het ziet er misschien niet rooskleurig uit, maar laat ik je iets vertellen. Het leven is nu immers niet altijd rozengeur en maneschijn, maar als je nu bij de pakken gaat blijft zitten en weigert mee te werken, dan geef je hen exact wat ze willen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar mij krijgen ze geen tweede keer klein.'' zei de vrouw met het blauwe haar, die haar kort daarna voorstelde als Billie-Jean. De irritatie leek bij mij enkel erger te worden met die dames die elkaar elke keer gelijk gaven. Alle drie deden ze me denken aan me ex, waar ik ook altijd hoofdpijn van kreeg. ''kunnen jullie alsjeblieft ophouden met zo hard schreeuwen? We staat niet op kilometers afstand!'' Opnieuw werden er druppels aan de emmer toegevoegd, die haast aan het overlopen was. Ik keek Billie-Jean enkel chagrijnig aan, maar negeerde haar daarna volkomen. "Nog meer mensen die het eens zijn met drie musketiers?" vroeg ik geïrriteerd, terwijl ik de groep rondkeek. “Oh, en wat voor positiefs is er dan?” klonk het plots. De jongen die zich al snel voorstelde al Kyran, was nu al in positieve smaak gevallen bij mij. Snel vouwde ik mijn handen samen en fluisterde, al kijkend omhoog, 'Dank u God,'. Er was iemand die het met me eens was. Ondertussen was één van de andere jongens bij de plaats gaan kijken, waar niet al te lang geleden nog een truck stond. Wanneer hij begon met te praten, merkte ik al dat ik voor hem moest oppassen. Hij klonk nu al bazig. "En wat wil je dan doen?" vroeg ik Archie. "Als je die truck achterna gaat... wat wil je daarmee bereiken?" Ik liep dichter naar de jongen toe, terwijl ik hem stevig aanbleef kijken, "Een kogel door je kop, dat is wat je ermee bereikt,"


    Do I look like Mother Teresa?

    .

    [ bericht aangepast op 11 dec 2021 - 8:56 ]