RPG || Animal Spirits • Speeltopic || - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek
  • 4 jan 2018 - 15:12   FreeThyself is offline
    FreeThyself
    FreeThyself 804

    Animal Spirits

    Part Human. Part Animal.




    ❂ Wat eraan vooraf ging
    We bevinden ons in het jaar 2330 en de wereld hoe wij die kennen is al lang opgehouden te bestaan. Nee, niet dankzij technologische revoluties of baanbrekende ideeën, maar door wereldoorlogen en corrupte politiekers. De mens maakte verschrikkelijke tijden mee, hongersnoden en armoede schoten overal tevoorschijn als paddenstoelen uit de grond. Voor hen die dit moesten meemaken was er maar één oplossing. Back to the basics, wilde de mens overleven.

    Echter, na tientallen jaren zowat primitief te hebben geleefd, maakte dit bij bepaalde mensen iets los. Iets dat daar altijd al had gezeten, maar lang onderdrukt was geweest. Nadat die tientallen jaren plaats maakte voor honderden jaren, evolueerde dat onderdrukt gevoel tot het bij sommigen volledig tot zijn recht kwam. Bepaalde verloren gewaande instincten kwam terug, het dierlijke liet zich weer zien, vermengde zicht met het menselijke, en dwong de mens te overleven.
    De mensen die werden geleid door een dierlijk instinct werden in het begin quasi aanbeden, gezien zij diegene waren die voor het eten en de bescherming zorgden… totdat het dierlijke maar bleef evolueren en op den duur een groot deel van de persoon opeiste.

    Mensen die op deze manier evolueren worden animal spirits genoemd, te danken aan het deel van zichzelf dat volledig aan het dierlijke wordt overgedragen. Deze animal spirits boezemen angst in bij het gewone volk, gezien ze soms niet in de hand gehouden konden worden, daarom worden ze ook afgestempeld als zijnde een gevaar voor de maatschappij. Om het gewone volk te beschermen worden deze animal spirits gevangen genomen, waarna ze aan hun lot worden overgelaten in de reserves.


    ❂ De reserves
    Dit zijn de plaatsen waar de animal spirits gedropt worden, helemaal afgesloten van de buitenwereld, met enkel wat zich rondom hen bevindt om te overleven. De reserves strekken zich meestal uit tot verschillende hectares, en om van het ene punt naar het ander te lopen kun je er gemakkelijk dagen tot zelfs weken overdoen. Het landschap varieert ook. Het grootste deel van de reserves bestaat uit bos, maar berglandschap en prairies komen er ook voor, al is dit dan eerder langs de buitenkanten. Mocht je uiteindelijk toch door de prairies en over de bergen raken tot je de rand bereikt, dan zul je merken dat deze wordt beveiligd met elektrische hekkens om je binnen te houden. Het gebied is dus niet klein en eruit ontsnappen is geen mogelijkheid.

    De reserves zijn private domeinen van de overheid, maar voordat deze stukken land in hun handen vielen, behoorden ze toe tot het volk. Dit kan dus resulteren in het vinden van hutten, kampen, enz.


    ❂ Animal Spirits
    Qua uiterlijk kun je niet meteen zeggen of iemand een animal spirit is of niet. De evolutie heeft vooral op psychologisch en zintuigelijk niveau plaatsgevonden. Animal spirits hebben namelijk bepaalde karaktereigenschappen van hun dier. Zo kan iemand die verbonden is met een (alpha) wolf bijvoorbeeld een heel kort lontje hebben en nogal bazig uit de hoek komen. Ook hebben alle animal spirits één zintuig die ontwikkeld is naar hoe hun dier deze gebruikt. Neem nu weer het voorbeeld van de wolf, deze animal spirit kan dan bijvoorbeeld een enorme goede reukzin hebben waarbij hij of zij personen en dieren van mijlenver kan ruiken. Een groot nadeel dat animal spirits ondervinden, en de reden dat ze worden opgepakt, is dat hun dierlijke kant soms wel eens ongewenst de overhand kan nemen. Zo zal de persoon enkel nog gebruik maken van zijn zintuigen en instincten en handelen naar hoe zijn dier het zou doen. Deze situaties kunnen met wat oefening worden opgeroepen, maar komen vaak uit zichzelf en zijn meestal ongewenst gezien de persoon de controle verliest. Wanneer de animal spirit heel vertrouwt is met zichzelf en zijn dierlijke kant, dan kunnen deze situaties eventueel verdrongen worden, of kan de persoon de dierlijke situatie lichtjes beïnvloeden.

    Belangrijk: animal spirits zijn geen mensen die hun lichaam DELEN met een dier, ze ZIJN half dier.


    ❂ Wie spelen wij?
    Wij kruipen in de huid van pas gevangengenomen animal spirits. Deze zullen in een reserve worden achtergelaten en moeten daar maar hun plan weten te trekken en ‘dankbaar’ zijn dat de overheid hen niet heeft afgeslacht (zoals wel eens gebeurt). Deze animal spirits zullen voor zichzelf moeten beslissen wat hun pad zal worden. Zullen ze het dierlijke dat in zich schuilt blijven afstoten, of het omarmen? Zullen ze in groep werken, of ieder zijn eigen weg gaan? Gedragen ze zich vijandig t.o.v. de anderen, of sluiten ze vriendschappen? Alles kan, zolang je het maar overleeft.


    ❂ De Regels
    1 personage per gebruiker
    (Dit is zodat je je helemaal kunt inleven in je rol)
    Graag minstens 1 bericht per week
    (Mocht dit een keertje niet lukken, laat het dan weten)
    Graag minstens 150 woorden per post
    (Lijkt me redelijk, niet?)
    Af en toe iets plaatsen in het praattopic wordt gewaardeerd
    (Ookal gaat het over wat je hebt gedaan vandaag, ik zou het namelijk fantastisch vinden mochten we allemaal actief betrokken zijn met elkaar om zo ook dit RPG te bevorderen)
    Geen geruzie tussen gebruikers
    (peace and love)
    Geen clichés als personages
    (maak je personage uniek! Verschillende verhalen maken voor één uniek verhaal)
    Gelieve mijn idee nergens anders te posten
    (spreekt voor zich (; )
    Je bestuurt enkel je eigen personage
    (dus geen godmodding toegestaan)
    Ik ben de topicleidster
    (dit betekent dat ik je na 3 waarschuwingen eruit kan smijten en dat ik de nieuwe topics aanmaak)
    Als je al deze regeltjes gelezen hebt, en ermee akkoord gaat, mag je gerust een reservatie maken. Zet dan alsjeblief ook je favoriete kauwgumsmaak erbij, zo weet ik dat je effectief de regels hebt doorgenomen (;

    		❂ De rollen

    Vrouwen
    Naam || Dier || Gebruiker || Pagina

    Alexandra Nita Blackwood || Beer || FreeThyself || 3
    Olivia Jane Williams || Dolfijn || WrittenWords || 3
    Billie-Jean Kyana Clarke || Schorpioen || H0pe || 4
    Neveah Isla Lowell || Anaconda || AteIophobia || 3

    ❂

    Mannen
    Naam || Dier || Gebruiker || Pagina

    Archibald Xavier Sinclair || Arend || GinTonic || 3
    Jesse Alexander Cliffwood || Beer || M0NA || 4
    James Mcconnell || Tijgerhaai || Mahigan || 2
    Kyran Felinus || zwarte panter || Necessity || 3







    || Rollentopic || Speeltopic || Praattopic ||

    [ bericht aangepast op 13 jan 2018 - 20:25 ]

    Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

    22 jan 2018 - 12:14   PhiIophobia is offline
    PhiIophobia
    PhiIophobia 3205

    Neveah Isla Lowell
    She's water. Soft enough to offer life. Tough enough to drown it away.

    Anaconda • 21 years old • Talking to:

    • • • • •


          Vrijwel meteen had het meisje spijt van haar keuze. Ze had net zoals altijd gewoon stil moeten blijven en niet het middelpunt van de aandacht moeten zijn. Haar opmerking was nu niet echt wenselijk gevallen in de groep. 'Het beste ervan maken? Het beste ervan maken? Ik weet niet waar je met je gedachte zit, maar we zijn net gedumpt in the middle of no where. Aan ons lot overgelaten...' er was duidelijk sprake van woede in zijn stem en geschrokken zette het meisje dan ook een kleine stap naar achteren toe. Wat had ze nu weer gedaan. Gelukkig was er vrij snel sprake van wat ondersteuning en twee andere meiden lieten blijken dat ze het wel met haar eens waren.
          Weer gleed de blik over de groep mensen heen, ze probeerde de namen zo goed mogelijk te onthouden, maar als altijd was ze een groot deel van de namen na enkele seconden alweer vergeten. Ze vloekte vanbinnen even toen de jongen die zich als Kyran voor had gesteld zei dat hij zich zou terugtrekken in het bos. Dat was haar back-up plan geweest. Het bos zat er dus voor haar niet meer in, vliegensvlug keek ze daarom om zich heen opzoek naar een plek waar ze zich dan in haar eentje zou kunnen terugtrekken. En als had ze een snelle blik geworpen, zo snel zag ze niets wat haar meer aantrok dan de schaduwen van het prachtige bos dat zich naast hun uitstrekte.
          Het meisje was dan ook al die tijd stil gebleven, ze had de meisjes die haar hadden geholpen niet bedankt maar had ook geen reactie meer gegeven op de andere boze reacties. Het enige wat ze tot dan toe had gedaan was het aftasten van de zichtbare emoties die op hun gezicht lagen. Ze had geen idee wat ze het beste kon zeggen en lette daarom met name op welk gedrag wel gewenst was en wat niet. Zo had ze het altijd gedaan en tot nu toe had het altijd goed genoeg gewerkt. Pas naar enkele uren, soms dagen zou ze beslissen wie haar aandacht verdiende en tussen wie ze zeker vijf meter afstand wou bewaren. Hoe ze op situaties als deze reageerde vertelde al veel over de persoonlijkheid van zo'n persoon, Neveah zou er zelf wel voor zorgen dat ze zich precies zo zou vormen voor wat wenselijk was in de groep. Voor iedere persoonlijkheid zou zich van een andere kant laten zien, ze had het altijd gedaan en het was een eigenschap die ze waarschijnlijk ook nooit meer uit haar systeem zou krijgen. Het enige wat ze graag wou was dat anderen haar zouden mogen en haar niet zouden behandelen als een vergeten stuk hout. Als dat via deze manier moest vond ze dat alles behalve erg, ze was tenslotte een geboren actrice.

    "The stars replaced the emptiness of my heart."

    24 jan 2018 - 9:55   Ken_ is offline
    Ken_
    Ken_ 18286


    ARCHIBALD XAVIER SINCLAIR

    Leader / Eagle / Talking to Olivia



    Mijn idee leek niet meteen gewaardeerd te worden door de zwartharige jongeman die duidelijk de chagrijn van de groep genoemd kon worden. . "En wat wil je dan doen?" vroeg hij me, zijn ijzige kijker op me gericht, de houding van de jongeman stond me al helemaal niet aan. Het leek haast alsof hij me wilde intimideren. "Als je die truck achterna gaat... wat wil je daarmee bereiken?" Hij liep naar me toe waardoor we nu akelig dicht bij elkaar stonden, ik vernauwde dan ook mijn blik en snoof even geïrriteerd. "Een kogel door je kop, dat is wat je ermee bereikt," siste hij vervolgens waarna een kort sarcastisch lachje mijn lippen verliet. " Tenminste doen we iets dat ons verder zou kunnen helpen." begon ik kill. " Als we onze afstand houden kunnen we zien waar de omheining is en een zwakke plek zoeken." de woorden kwamen er misschien iets vijandig uit, maar ik kon het niet helpen. Ik kreeg het gevoel dat hij me wilde uitlokken en het jutte me vreselijk op. " Dus als je even je ego aan de kant schuift kunnen we tenminste actie ondergaan en hier niet zomaar zitten niksen. " en daar kwam het, mijn overduidelijke wantrouwen van de jongen was nu zeker te horen geweest. Eens ik dan ook dacht dit gesprek gewonnen te hebben haalde ik mijn blik van de man af en keek ik naar de groep. "Tenzij iemand anders een beter plan heeft om te kunnen ontsnappen?"






    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    24 jan 2018 - 19:23   FreeThyself is offline
    FreeThyself
    FreeThyself 804



    ALEXANDRA NITA BLACKWOOD

    Tot haar grote verbazing antwoordde het donkerharige meisje dat zich had voorgesteld als Neveah niet. Misschien was ze geïntimideerd door al de negatieve feedback die ze had gekregen? De frustratie die ze eerder al had gevoeld borrelde opnieuw op. Het was erg genoeg om hier te worden achtergelaten. Meer negativiteit hoefde er echt niet bij. Ondanks haar frustraties wierp Ales het meisje, die overigens een zeer bleke huidskleur had, een kleine glimlach toe. Meer kon ze op dit moment niet bieden gezien haar humeur het langzaam liet afweten. Uit haar ooghoeken bemerkte ze beweging op in de cirkel. Alex draaide zich om en zag een meisje met felblauwe haren op hen aflopen. ''En ik ben het met jullie eens, mijn naam is Billie-Jean.'' Zei het meisje, waarna er een kleine glimlach volgde. Meteen besloot Alex dat ze het meisje mocht. Iemand die moedig genoeg was om haar en haar “uitgesproken” ideeën bij te staan verdiende automatisch wat meer respect. Alex wist immers dat haar mening niet altijd in de smaak vielen, maar dat was ze gewend. “Hé Billie,” zei Alex, terwijl er zich een oprechte glimlach op haar lippen vormde,”Stel dat ik de geluidsgrens overbelast, gewoon melden.” Ze wilde erbij toevoegen dat ze zelf een fragiel gehoor had, maar vooraleer ze dat kon doen kwam een ondertussen al wat bekendere stem tussenbeide. “Oh, en wat voor positiefs is er dan? Ik ben Kyran trouwens. Als jullie iets gevonden hebben wat ‘positief’ is, ik ben daar een schuilplek aan het zoeken voor de nacht.” Nadat hij zijn zegje had gedaan, draaide Kyran zich om, om vol tegen een gespierd uitziende blonde man aan te botsen. Als ze iets attentiever was geweest, dan had Alex waarschijnlijk wel opgemerkt dat de blonde man op het randje van barsten stond, maar op dat moment kon ze zich enkel concentreren op de langharige jongen aan wie ze had vastgezeten, en aan hoe irritant ze hem wel niet begon te vinden. Die irritatie had dringend een uitlaatklep nodig. “Wel, Kyran,” begon ze, deze keer met een gevaarlijk zacht stemvolume,” Het wordt inderdaad wat moeilijk om iets “positiefs” te vinden als jij je voorraad pessimisme zo in het rond blijft strooien..” Onmiddellijk na haar opmerking deed een andere, ietwat schorre, mannenstem zijn intrede. Alex draaide zich naar de stem toe net op het moment dat de jongeman Kyran’s idee weerlegde. Het was misschien wat kinderachtig, maar het voelde fijn om eens iemand anders de blonde jongeman te horen berispen. Nadat de bruinharige man zich had voorgesteld als Archie en zijn plan had uitgelegd, klonk er, opnieuw, meteen een stem tussendoor. Het was de stem van de zwartharige man die hen had losgemaakt. Diegene die eerder al een rotopmerking had gemaakt. Blijkbaar had hij er nog steeds geen genoeg van gekregen, gezein er opnieuw een rotopmerking volgde. "En wat wil je dan doen. Als je die truck achterna gaat... wat wil je daarmee bereiken Een kogel door je kop, dat is wat je ermee bereikt." Alex klemde haar tanden op elkaar. Ze voelde hoe haar sluimerende woede langzaam aan weer de overhand kreeg. Beheers je, beviel ze zichzelf. “Tenminste doen we iets dat ons verder zou kunnen helpen." Zei de jongeman die zich had voorgesteld als Archie, " Als we onze afstand houden kunnen we zien waar de omheining is en een zwakke plek zoeken. Dus als je even je ego aan de kant schuift kunnen we tenminste actie ondergaan en hier niet zomaar zitten niksen. " Alex keek op. Hij nam haar letterlijk de woorden uit de mond. Wel, toch zeker voor het laatste gedeelte. "Tenzij iemand anders een beter plan heeft om te kunnen ontsnappen?" Toen de jongen dat had gezegd wierp Alex een korte, maar betekenisvolle blik richting Kyran. Kijk, zo doe je dat ; dacht ze erbij. Ja, ze vond het een goed plan, misschien ietwat gevaarlijk, maar wel een plan. Normaal zou ze vol overtuiging op het idee zijn ingegaan, echter knikte ze nu enkel instemmend. Het gekibbel en pessimisme van bepaalde andere groepsleden hadden er jammer genoeg een lichte domper op gezet. “Ik vind het een goed plan.” Zei ze dan toch maar, om het gebaar wat meer kracht bij te zetten.

    [ bericht aangepast op 24 jan 2018 - 19:30 ]

    Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

    25 jan 2018 - 10:30   Ons is offline
    Ons
    Ons 3202

    x

    [ bericht aangepast op 25 jan 2018 - 10:35 ]

    Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

    25 jan 2018 - 10:35   Ons is offline
    Ons
    Ons 3202

    		JESSE ALEXANDER CLIFFWOOD
    vriend, warm, gul - en er helemaal klaar mee | BEER | in de groep

    Voordat de overweldigende mate van energie weer weg was geëbd, viel er een lenig lichaam tegen Jesse aan. Het enige wat hij kon zien was lange blonde haren en stevige wenkbrauwen. Voordat zijn lichaam een enorme grauw kon uiten, sneed er een stem door zijn hoofd.
    "Dan mag je hier lekker blijven want ik heb 'goed' nieuws. De bandsporen van de truck zijn nog zichtbaar. Als er een weg hierin is, is er ook een weg uit." De schorre stem zorgde per direct voor rust in Jesse’s hoofd.
    “Als we stoppen met ruziën, kunnen we het spoor volgen in de hoop op een uitweg, want ik ben niet van plan om hier te blijven." De man had een plan, gepaard met kalmte en een dosis alfa-geluid in zijn stem. Jesse wist direct dat hij niet hoefde te ontploffen. Hij hoefde alleen maar naar die man te luisteren, dan kwam het weer goed.
    Al gauw paste er een naam bij de bruine haren: Archie. De wind blies wat zand van de grond, bladeren raasden over het oppervlak en de geluiden van de natuur vlogen om Jesse zijn hoofd. Langzaamaan werd hij rustiger, zijn hartslag gekalmeerd, zijn borstkas ontspannen en zijn kaken van elkaar.
    De zwartharige jongen ging er tegenin, dat was James. Hij leek bang, voorzichtig, en ook al ging hij tegen Archie in, Jesse kon dat begrijpen.
    "Tenzij iemand anders een beter plan heeft om te kunnen ontsnappen?" ronde Archie dat gedeelte van het gesprek af.
    Een roodharige dame sprak haar goedkeuring richting Archie uit en Jesse deed hetzelfde.
    “Mee eens.” Zijn stem was nog rauw van de aanvaring met zijn animal spirit, zijn spieren die wilden aanvallen en zijn ratio die zich verzette. Hij liet een kort grauwend geluid uit zijn borstkas ontsnappen, schudde zijn schouders los en rechtte zijn rug.
    Na een kleine kuch, keek hij de groep één voor één aan: “Het spijt mij, ik vind het… lastig.” Hij lastte een pauze in, haalde diep adem en richtte zich naar Archie. “Als het niet lukt moeten we een veilige slaapplek hebben voordat het donker wordt, dus we moeten niet te lang wachten.”
    Zijn zinnen waren afgemeten, niet geperst en zeker geen bevel: zijn laatste woorden waren een toon hoger, als ware er een kleine vraagteken achter stond. Jesse had Archie gevonden en geaccepteerd, want hij zorgde voor rust en een plan. Hopelijk zou zijn drang naar een leider hem niet de kop kosten.

    Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

    25 jan 2018 - 12:38   Necessity is offline
    Necessity
    Necessity 5612



    KYRAN FELINUS
    23 – Black Panther - Equilibrioception
    It is so much safer not to feel, not to let the world touch me.



    Op zijn woorden reageerde Alex met “Wel, Kyran. Het wordt inderdaad wat moeilijk om iets ‘positiefs’ te vinden als jij je voorraad pessimisme zo in het rond blijft strooien..” Kyran keek haar aan.
    “Dat is geen pessimisme, dat is realisme,” antwoordde hij bitter. De rest van zijn woorden werden afgekapt door zijn botsing met Jesse.
    Meteen na zijn botsing met Jesse antwoordde iemand anders hem. Misschien was dat ook wel het beste, want Kyran had de blik in Jesse’s ogen gezien. Hij stond op springen en als deze man er niet met zijn woorden tussen was gekomen, had Kyran de klappen mogen incasseren.
    De rust die de man bij Jesse leek voort te brengen, bereikte Kyran totaal niet. Ergens had iets in hem haast gehoopt dat Jesse op hem af zou springen, zodat hij een reden had om terug te slaan. Hij moest alles er even uit gooien.
    “Dan mag je hier lekker blijven want ik heb ‘goed’ nieuws. De bandsporen van de truck zijn nog zichtbaar. Als er een weg hierin is, is er ook een weg uit. Als we stoppen met ruziën, kunnen we het spoor volgen in de hoop op een uitweg, want ik ben niet van plan om hier te blijven” Hij klonk alsof hij gewend was om groepen te leiden en stelde zich voor als Archie. Hij klonk ook rustig, alsof dit niet de meest fucked up situatie was die hij ooit had meegemaakt. Hij was iemand die mensen voor zich kon winnen en waarschijnlijk een geboren leider was, maar Kyran kon zichzelf er niet toe zetten om zijn leiderschap te volgen. Hij werkte alleen.
    James was het ook niet eens met Archie. Kyran was er wel blij mee. James en hij leken dezelfde mening te delen, en misschien kon James dan het hoge woord voeren. Dan kon hij zich weer wat terugtrekken. “En wat wil je dan doen? Als je die truck achterna gaat… wat wil je daarmee bereiken? Een kogel door je kop, dat is wat je ermee bereikt.”
    “Tenminste doen we iets dat ons verder zou kunnen helpen,” was Archies antwoord. De spanning tussen de twee mannen was inmiddels om te snijden. Ze stonden nog net niet neus aan neus. “Als we onze afstand houden kunnen we zien waar de omheining is en een zwakke plek zoeken. Dus als je even je ego aan de kant schuift kunnen we tenminste actie ondergaan en hier niet zomaar zitten niksen. Tenzij iemand anders een beter plan heeft om te kunnen ontsnappen?” Oh ja, natuurlijk. Nu deed hij nog even alsof hij de rest van de groep een keuze gaf? Hij had iedereen in het nauw gedreven met zijn woorden en er was niet echt een keuze, wilden ze hier wegkomen. Kyran wist alleen niet of hij dat wel wilde.
    Waarom zou hij terug naar de bewoonde wereld gaan? Ze wilden hem daar niet. Het was niet alsof hij echt terug naar zijn ouders kon nadat ze hem zo harteloos hadden aangegeven. Hij had helemaal niks meer in die wereld, dus wat was de meerwaarde van zijn leven wagen om daar weer naar terug te keren?
    De blik van Alex was Kyran niet ontgaan. Hij beet hard op de binnenkant van zijn wang om er niet nog een opmerking tegenaan te gooien. Hij moest zich beheersen. De laatste keer dat hij zich zo rusteloos en opgefokt gevoeld had, was er iemand in het ziekenhuis beland, en dat konden ze nu absoluut niet gebruiken. Dat hij al aan de mensen om hem heen dacht als groep negeerde hij. Hij wilde niet bij een groep horen.
    Jesse had Archie echt helemaal gevonden als grote baas, want zijn volgende woorden waren meer een vraag dan een opmerking. Hij leek haast op toestemming te wachten.
    Kyran had geen antwoord voor hem. Hij vermoedde dat het in een uur ongeveer donker zou zijn, maar zijn kennis van de stand van de zon enzo was niet goed genoeg dat hij dat met zekerheid durfde te zeggen.
    “En dan?” vroeg hij Archie. De rest van zijn woorden waren op de hele groep gericht. Zijn blik gleed over iedereen heen. “Stel dat we hier wegkomen zonder te worden neergeschoten, wat dan? Wie kan er van ons nog naar huis toe keren?” De woede in hem leek af te vloeien tot er niks meer over was behalve vermoeidheid en angst voor de toekomst. Hij voelde zich leeg, uitgeput. Hij wilde niet meer vechten, niet tegen de anderen en niet tegen zichzelf. De gedachte aan thuis, aan de blik in zijn moeders ogen toen ze hem kwamen halen, deed pijn. Hij had niks meer.
    Hij balde zijn handen tot vuisten. Zijn nagels prikten hard in zijn huid. Hij kon nu geen emoties tonen. Hij kon niet zwak zijn.

    [ bericht aangepast op 25 jan 2018 - 12:39 ]

    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    26 jan 2018 - 16:08   HeatherChandler is offline
    HeatherChandler
    HeatherChandler 2241

    James Mcconnell

    • 25 • TigerShark • The Reserve • Argue with almost everybody •



    De man die dacht dat hij nu al de leiding had, wat dacht hij wel niet, keek mij dan ook met dezelfde blik aan als dat ik hem aankeek. Nadat ik zijn plan belachelijk had gemaakt, leek hij niet onder de indruk te zijn. Een sarcastisch lachje kwam vanuit zijn kant. " Tenminste doen we iets dat ons verder zou kunnen helpen." begon de Alpha. Ja, als jij tien meter onder de grond ligt, in elkaar geknald, hebben we wel iets bereikt wat ons kan helpen. Ik wilde het hardop zeggen, maar ik besloot dat ik de wijzere moest zijn en hield de gedachtes voor mezelf. " Als we onze afstand houden kunnen we zien waar de omheining is en een zwakke plek zoeken." Mensen leken nu al zijn kant te kiezen en meerder personen steunde hem. Wat waren dat voor oenen? Konden ze niet logisch nadenken. Was ik de enige die niet op mijn hoofd terecht was gekomen, toen we de vrachtwagen werden uitgegooid. En dan had hij nog gezegd dat ik mijn ego aan de kant moest zetten? Misschien moest die man niet zo hoog over zichzelf denken... “Stel dat we hier wegkomen zonder te worden neergeschoten, wat dan? Wie kan er van ons nog naar huis toe keren?” klonk plots de stem van de jongeman, die volgens mij Kyran heette. Bij die woorden trok ik mijn wenkbrauw omhoog. Eindelijk was er iemand hier met verstand, waardoor ik in mijn handen klap. "Top man, eindelijk is er hier tenminste één iemand met hersenen!" Ik liep weg van Archie en richtte mij op de groep. "Beseffen jullie niet dat ontsnappen geen zin heeft? Ze moeten ons daar niet en daarom zijn we hier gedumpt." Ik liep een kleine cirkel rond de groep. "Die dude heeft gelijkt," zei ik terwijl ik knikte naar Kyran. "Ik durf te wedden dat de meeste hier verraden zijn door hun eigen familie," Ik liep terug naar Archie en stak met mes naar hem toe, het handvat zijn kant op. "Als jij zo graag jezelf de dood in wilt jagen, dan heb je deze wel nodig."

    Do I look like Mother Teresa?

    7 feb 2018 - 20:39   Ken_ is offline
    Ken_
    Ken_ 18286


    ARCHIBALD XAVIER SINCLAIR

    Leader / Eagle / Talking to Olivia



    Het luchtte me toch wel op dat vele mensen het toch wel met me eens waren, het haf me een boost dat ik er niet alleen voor stond en ik niet al te onredelijk klonk.Ik schonk een knikje aan Jesse en het meisje dat zich had voorgesteld als Alex. De man gromde even wat me vragend naar hem deed omkijken, het leek haast alsof hij in gevecht zat met zijn animal spirit. “Het spijt mij, ik vind het… lastig.” Begon hij en ik knikte begrijpend. “Als het niet lukt moeten we een veilige slaapplek hebben voordat het donker wordt, dus we moeten niet te lang wachten.” Ik knikte alweer instemmend. " Daar heb je gelijk in, het liefst voor donker valt, al heb ik nu geen idee van tijd." verklaarde ik de man, het kon evengoed ochtend of late namiddag zijn. Ik was al naar boven aan het kijken in de hoop het misschien aan de stond van de zon te zien als een kuch mijn aandacht trok. Mijn bruine poelen vielen op de blonde langharige jongeman die er duidelijk niet tevreden uitzag, niet dat ik hem kwalijk nam gezien ik zelf ook nogal viesgehumeurd was.
    “Stel dat we hier wegkomen zonder te worden neergeschoten, wat dan? Wie kan er van ons nog naar huis toe keren?” Ik hield mijn adem even in, mijn kiezen druken zich tegen elkaar aan, waardoor mijn kaak opspande. Vooraleer ik tijd had om na te denken hoorde ik James in de handen klappen waardoor mijn kijkers geIrriteerd naar de jongen toe rolden. "Top man, eindelijk is er hier tenminste één iemand met hersenen!" James liep uit mijn buurt en keerde zich naar de rest van de groep. "Beseffen jullie niet dat ontsnappen geen zin heeft? Ze moeten ons daar niet en daarom zijn we hier gedumpt." Potje pessimistische shit, dat was het. "Die dude heeft gelijkt, Ik durf te wedden dat de meeste hier verraden zijn door hun eigen familie," mijn deze woorden draaide hij zich weer naar mij toe waarna hij uithaalde naar zijn mes. Ik stond meteen op aanval modus, al kalmeerde ik weer toen hij het mes, met het handvat naar me toe richtte. "Als jij zo graag jezelf de dood in wilt jagen, dan heb je deze wel nodig." Stil keek ik naar het mes, iets wat ik inderdaad zou kunnen gebruiken, ik nam even diep adem en keek met mijn bruine poelen in zijn ijzige blik. " Je hebt een punt, ik ken niemand van jullie hier. Ik weet niet wat jullie doen, wie jullie zijn of hoe jullie hier geraakt zijn. " ik drukte rustig James zijn arm naar beneden als teken dat hij zijn mes beter zelf hield. Dit was geen afwijzing, eerder een vriendelijke manier van 'dat hoef je echt niet te doen' zonder het nodigde gezeik eromheen.
    "Ik weet alleen dat ik hier vechtend voor mijn vrijheid ben binnen gesleurd en niet bang ben om mijn leven te geven als dat betekend dat ik andere kan helpen met hun vrijheid terug te winnen." Ik sloeg mijn armen kort over elkaar. "Ik heb geen familie, thuis of wat dan ook, enkel een boel mensen met problemen, maar zij hebben mijn hulp nodig, ik laat de overheid niet zomaar winnen." met deze woorden liep ik weg van James, van de groep. Hoe erg ik het ook niet wil ik was eveneens verraden door mijn familie, ik zou dood moeten zijn, maar ze toonden me genade, iets wat ik liever niet had gehad. Want ik had geen genade voor hen. Ik liep naar een hoge boom toe en begon met wat moeite te klimmen. Mijn animal spirit hoorde in de lucht te zitten, -niet dat bomen klimmen daarbij hoorde- maar misschien kon ik vanuit de lucht zien hoe ver de omheining nu eigenlijk hoorde te zijn. Ik wilde deze vreemden niet meteen vertellen over wat ik allemaal deed, over mijn mede collega's en het gebouw die we als hideout hadden , ik vertrouwde sommige nog voor geen haar.








    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    9 feb 2018 - 15:52   bubbIes is offline
    bubbIes
    bubbIes 1176

    LAETITIA OSTARA WOODS

    SILENCE DOESN'T MEAN THAT PERSON QUITS,
    IT SIMPLY MEANS THAT ONE DOESN'T WANT TO ARGUE WITH PEOPLE
    WHO JUST DON'T WANT TO UNDERSTAND

    		 25 Jaar | Kameleon | Met Archibald

    Laetitia had geen aandacht besteed aan alles om zich heen. Ze heeft namelijk niet echt een gevoel bij mensen, voornamelijk niet bij deze. De eerste gedachte die ze namelijk had was, toen ze vrij gemaakt werd, laat ik dit stelletje idioten het zelf maar op lossen. Ze deed waar ze goed in was. Ze klom onzichtbaar in de dichtstbijzijnde boom en liet haar voeten hangen op de bovenste tak. Via de tak waar ze op zat keek ze naar hoe de mensen, die haar niet eens hadden opgemerkt, ruzieden. De jongedame had nog geen echte indruk van de meesten gekregen, maar van een paar wist ze al hoe ze waren. Laetitia wilde net verder in de boom klimmen, tot ze zag hoe een onbekende man wegliep en langs haar boom liep. Hij klom, net zo soepel, als haar naar boven. Laetitia wilde wel naar hem toe gaan, maar voelde een lichte twijfel. Zou hij haar raar vinden? Ze stond op en klom behendig via haar boom over op die van hem. 'Hoi,' begon ze wat onhandig, terwijl ze zich vastgreep aan de tak boven haar om niet te vallen.

    ''With all due respect, which is none...''

    10 feb 2018 - 8:14   PhiIophobia is offline
    PhiIophobia
    PhiIophobia 3205

    Neveah Isla Lowell
    She's water. Soft enough to offer life. Tough enough to drown it away.

    Anaconda • 21 years old • Talking to:

    • • • • •


          De sfeer binnen de groep was gespannen en beklemmend, twee emoties die ze liever ontweek. Toch had ook zij zo haar voorkeur gehad in deze discussie en al had James in eerste oogopslag - en daarmee bedoelde ze zijn eerste uitbarsting die op haar gericht was - nogal op een eikel geleken, vond ze het volwassen van hem hoe hij bereid was zijn mes af te staan aan iemand die hij nog niet eens echt kende.
          Ze had zich na de uitbarsting van James nogal op de achtergrond gehouden, maar nu iedereen langzaamaan een partij begon te kiezen was ook dit niet lang een optie meer. Zodra de jongeman die zich voorgesteld had als Archibald de boom inschoot zette ze zelf dan ook een kleine stap naar voren toe. Hierdoor stond ze nu bij de groep in plaats van een stap van hen verwijderd. Ze twijfelde of ze nu echt iets moest zeggen en of ze daadwerkelijk nu een "partij" zou moeten kiezen.
    "Ik vind dat... Kyran?" Ze kijkt de jongeman even kort aan om een bevestiging van zijn naam te krijgen "wel een punt heeft, ziet het er nu zo erg uit hier. Ik snap dat jullie terug willen, maar voor mij is er niks om naar terug te keren en als ik terugdenk aan mijn tijd daar, de wereld waarin ik nooit welkom was. Ik moest er altijd opletten, het enige wat ik daar heb geleerd is hoe ik me moet gedragen, hier hebben we een tweede kans gekregen. De kans om onszelf opnieuw te ontwikkelen, we zijn dan misschien opgesloten, maar volgens mij ga ik hier vrijer zijn dan ik daar ooit kan zijn.' Haar stem was sterker overgekomen dan ze zelf had verwacht. Ze had haar standpunt gemaakt en merkte dat ze er eigenlijk ook volledig achterstond.
          Ze veegde haar haar snel achter haar oren, waarna ze zich bedacht en ze snel op een staart bond. Ze had geen idee wie deze mensen waren en al had ze ze nu al even had geobserveerd waardoor sommige dingen haar al duidelijk waren geworden. Het lag haar toch redelijk zwaar dat de groep gesplitst zou worden, zeker niet de beste beslissing die ze zouden kunnen maken. Samen sta je tenslotte sterker en niemand van ons wist wat ons hier precies te wachten stond.

    "The stars replaced the emptiness of my heart."

    13 feb 2018 - 13:43   FreeThyself is offline
    FreeThyself
    FreeThyself 804



    ALEXANDRA NITA BLACKWOOD

    Toen de animal spirit van de blonde man plotsklaps naar boven kwam, voelde Alex haar eigen dierlijke zelf langs de oppervlakte schrapen. Ze deed dan ook haar uiterste best om de hevige brul die in haar opkwam tegen te houden, met succes. Een grom kwam er wel nog uit, maar gezien iedereens ogen min of meer gericht stonden op de gespierde man, ging ze ervan uit dat het iedereen wel was ontgaan. Lichtjes onthutst vroeg Alex zich af waarom ze had willen brullen, het had bijna gevoeld alsof het een competitie was, en dat zij luider had willen brullen? Toen de blonde man begon te praten schudde Alex het incident van zich af. Geen tijd om daarover na te denken, ze moest horen wat hij te zeggen had. Hij verontschuldigde zich eerst en legde uit dat hij zichzelf niet altijd onder controle had, wat hem een respectvolle knik van Alex opleverde. Ze wist hoe moeilijk het kon zijn. Daarna vertelde de man zijn plan, maar niet echt aan de groep. Eerder aan Archie alleen, en dan nog op een toon die om een soort van bevestiging vroeg. Niet dat het Alex wat uitmaakte. Archie leek een van de meest redelijke onder de groep te zijn, en het zou haar er toch niet van weerhouden om erop te antwoorden. “Mee eens, dat kan wel eens het belangrijkste zijn op dit moment.” Een veilige slaapplaats zoeken was inderdaad belangrijk, wie weet wat voor dieren hier zaten? Nu ja, andere dieren; dacht Alex met wat donkere humor. Ze besloot om hetgeen te gebruiken dat haar al zo vaak van pas was gekomen, haar gehoor. Als ze zich kon concentreren, kon ze misschien opvangen of er hier dieren waren die toch wat meer oplettendheid waard waren. Alex sloot haar ogen, om haar andere zintuig optimaal te kunnen benutten, en concentreerde zich. Eerst hoorde ze de wind, gevolgd door bladeren die over elkaar heen schuurden. Daarna hoorde ze het gekraak van bomen, die langzaam heen en weer zwaaiden. Daarna de bodem, die beroerd werd door verschillende kleine pootjes. Daarna …
    Alex opende haar ogen, en grimaste even. Daarna de stem van Kyran, die door haar concentratie enorm luid haar gehoorveld binnendrong. Alex voelde het vuur in haar opnieuw oplaaien toen ze de woorden die hij uitte graspte. Deed hij dit expres? Wilde hij gewoon dat iedereen de moed verloor? Ze stond al klaar met een “Kun je je pessimistische bakkes even toehouden alsjeblief?”, maar kon zich net nog tegenhouden toen de toon van zijn woorden tot haar doordrong. Het vuur dat zo gelaaid had in haar doofde even snel als het gekomen was. Het had heel duidelijk in haar gevoelige oren weerklonken. Hopeloosheid en pijn. Alex slikte even. Direct daarna besloot de zwartharige man weer zijn zegje te doen, waarop Archie dan opnieuw zou reageren. Veel aandacht besteedde Alex er echter niet aan. Haar ogen gingen uit naar de groep, die er na de woorden van Kyran precies wat beduusd uitzagen. Daar moest weer wat leven worden ingestoken. Tot haar grote verbazing stapte Neveah naar voren en liet ze moedig van zich horen. Iets wat Alex niet echt van haar verwacht had sinds het laatste contact. Des te beter. De gezichten in de groep leken al wat minder terneergeslagen en Alex zou maar al te graag haar steentje bijdragen. “Ik denk wel dat dit een plan kan worden.” Zei ze, terwijl ze onbewust met haar vingers over haar keel wreef. “Zoals hij zei,” begon ze, terwijl ze een knikje in de blonde man zijn richting wierp, “Zouden we beter eerst een goede en beschutte slaapplaats vinden, daarna stel ik voor dat we ons zo goed mogelijk in leven proberen houden en we kunnen dan nog altijd ontsnappen eenmaal we beter voorbereid zijn.” Sloot ze af terwijl ze de cirkel rondkeek. In haar ogen leek het het perfecte compromis, maar zou dat ook zo zijn in de ogen van alle anderen?

    Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

    14 feb 2018 - 15:47   Necessity is offline
    Necessity
    Necessity 5612

    KYRAN FELINUS
    23 – Black Panther - Equilibrioception
    It is so much safer not to feel, not to let the world touch me.



    Kyrans woorden leken toch weer voor een soort commotie te zorgen. James was het – uiteraard – met hem eens en moest nog eens benadrukken dat er niemand was in de wereld buiten de hekken die hen wilde hebben. Het was maar al te waar in Kyrans geval. Niemand wilde hem ook hebben. Waarom niet hier blijven en sterven?
    Toen James het mes naar Archie stak, wilde Kyran hem toeroepen dat dat het meest onverstandige plan van allemaal was. Serieus, wie gaf nou zijn enige wapen weg? Oké, Kyran snapte het hele ‘laten we vriendjes worden en deze ruzie aan de kant zetten, kijk ik doe mijn best aardig te zijn’ wat erachter zat, maar nog steeds. Het was het ENIGE wapen dat ze hadden!
    “Je hebt een punt, ik ken niemand van jullie hier. Ik weet niet wat jullie doen, wie jullie zijn of hoe jullie hier geraakt zijn.” Tot Kyran verbazing – en opluchting – pakte Archie het mes niet aan. “Ik weet alleen dat ik hier vechtend voor mijn vrijheid ben binnen gesleurd en niet bang ben om mijn leven te geven als dat betekend dat ik andere kan helpen met hun vrijheid terug te winnen. Ik heb geen familie, thuis of wat dan ook, enkel een boel mensen met problemen, maar zij hebben mijn hulp nodig, ik laat de overheid niet zomaar winnen.”
    Neveah besloot ook haar zegje te doen, en bij de vraag naar zijn naam knikte Kyran kort ter bevestiging. Ze was het met hem eens en hij ook met haar. Hier hoefde hij niet te verstoppen wie hij was en niet bang te zijn voor ontdekking. Hier was hij vrij om te doen wat hij wilde.
    Alex stelde voor om een schuilplek te zoeken. Hoe had het zover kunnen komen dat Kyran het daadwerkelijk met haar eens was? Was het niet de bedoeling dat juist zij en Kyran enorm zouden blijven botsen? Dat was in elk geval de impressie geweest die Kyran in het begin had gehad. Deze situatie deed rare dingen.
    “Ik ben het met je eens,” zei hij, tot zijn grote verbazing. “Morgen is er weer een dag. Maar we moeten eerst weten waar we precies zijn.”
    Zijn blik viel op Archie die duidelijk ook wilde weten waar ze waren, gezien hij na zijn speech – preek? Toespraak? – richting een boom gelopen was om een poging te doen daarin te klimmen.
    “Ik zou mijn voet niet daar neerzetten,” gaf Kyran als droog commentaar en nog geen seconde erna brak de tak met een luide krak af. “Of daar.” Krak.
    Kyran zuchtte diep. Dit ging ook niks worden. “Laat mij maar,” zei hij vervolgens en geoefend klom hij in de boom ernaast omhoog. Dit was waar hij goed in was en het was voor hem ook een manier om even de hele situatie van zich af te zetten. De boom die hij gekozen had, had amper zijtakken aan het begin, dus hij was aangewezen op de gripkracht van zijn vingers en kleine oneffenheden. Het kostte hem al zijn concentratie en dat vond hij ook fijn. Hij kon even zijn emoties uitschakelen en even vergeten dat hij hier met een groep opgesloten was. Al was de groep onderaan de boom amper te negeren.
    Het waaide redelijk hard dus de takken van de boom waaiden flink heen en weer. Toch had hij geen enkele moeite om op de takken te blijven. Was dat extreem goede evenwicht toch nog ergens goed voor. Op de hoogste tak die zijn gewicht nog zou houden aangekomen, ging Kyran voorzichtig op zijn hurken zitten. Hij kon zich nergens meer aan vasthouden, want dan zouden de takken alleen breken, maar toch stond hij op om net iets hoger te kunnen kijken. De tak onder hem wiebelde flink.
    Het landschap was behoorlijk heuvelig en flink begroeid, wat het zien van waar de hekken die er sowieso moesten zijn onmogelijk maakte. Wel zag Kyran aan de kant waar ze niet vandaan gekomen waren iets glinsteren.
    “Daar lijkt water te zijn,” riep hij naar beneden en hij wees in de richting waar het meer (?) zou moeten zijn. Hij betwijfelde of de rest dat kon zien door de begroeiing tussen hen in.

    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    15 feb 2018 - 0:07   HeatherChandler is offline
    HeatherChandler
    HeatherChandler 2241

    James Mcconnell

    • 25 • TigerShark • The Reserve • Argue with almost everybody •



    De man die net nog dacht de Alpha te zijn in de groep, bleek nu toch met zijn staart tussen zijn benen te staan. Zijn ogen vielen op het mes, maar al snel staren ze weer recht in die van mij. Ik knipperde geen ene keer en toonde nul emoties. " Je hebt een punt," Bij deze woorden kwam er vreugde in mij naar boven, maar nog altijd liet ik niks merken aan de buitenwereld. "ik ken niemand van jullie hier. Ik weet niet wat jullie doen, wie jullie zijn of hoe jullie hier geraakt zijn. " Mijn pupillen volgde de hand van de man tegenover mij. Wilde hij het mes alsnog pakken? Dit bleek niet zo te zijn, want hij drukte mijn arm naar beneden. Het mes had ik hem sowieso nooit echt aangeboden. Het was eerder een test geweest voor de man, Archie. Nu pas drong zijn naam weer naar boven. De andere namen was ik ondertussen ook al vergeten, maar sommige personen hadden al bijnamen gekregen om hun eerste indruk die ze bij me hadden achtergelaten. Mijn ogen gingen opnieuw de groep rond. Wie was de volgende persoon die dacht de leiding te kunnen nemen? Ik wierp een blik op het mes wat ik nog altijd in mijn hand had en stak deze vast tussen mijn riem, waardoor ik hoopte iets meer rust te vinden. Dit leek echter niet te werken. Ik moest meer van mijn agressie kunnen uiten, maar niet in het bijzijn van de andere. Ik wist dat er nu al negatief over me gedacht werd, maar er moest toch één iemand zijn die deze goedgelovige even klap moest verkopen. Alsof het niet erger kon kwam één van de musketiers naar voren. Het was het meisje waar ik had vast gezeten en die ik niet zo lang geleden nog de grond in had geboord. Dit keer kwam er op één of andere manier toch iets zinnigs uit haar mond, waardoor ik enkel haar kant opkeek met een opgetrokken wenkbrauw. Vervolgens deed de Ginger nog haar woordje, waarop ik ook maar geen antwoord gaf. Ik had een nieuw record verbroken. Nadat Archie het mes had afgeslagen had ik nog niks gezegd en daardoor niemand boos gemaakt of beledigd. Ook Mister Brains leek in te stemmen met het plan van Alex. De tweede naam was ook weer boven gekomen, al klonk Ginger lekker in de mond. Ach, daar moest ik dan maar aan werken... Nu iedereen toch zo close leek te worden en begon samen te werken kon ik niet achter blijven. "Een schuilplek is prioriteit twee, maar is inderdaad belangrijk." Het record van zwijgen zat er voor me op, maar ik moest me steentje bijdragen. "Het belangrijkste is dat we vuur kunnen maken en dat we eetbaar voedsel vinden, water blijkt volgens mij geen probleem meer te zijn." Bij de laatste woorden keek ik van Kyran naar de plek die hij aanwees, waar hij beweerde waar water zou zijn.

    Do I look like Mother Teresa?

    19 feb 2018 - 14:56   Ken_ is offline
    Ken_
    Ken_ 18286


    ARCHIBALD XAVIER SINCLAIR

    Leader / Eagle / Talking to Olivia



    Er was nog wat commotie en stilaan begon iedereen ook uit de schaduwen te komen en zijn of haar mening te geven, iets wat ik wel als een positief iets beschouwde. Ik volgde zo half en half hun verhaal wel mee al was mijn concentratie vooral gericht op het klimmen, iets wat me moeizaam verliep. Mijn handen lagen al deels open van het grint en de ruwe schors van de bomen hielp er ook niet bepaald bij. De groep beneden leek het grotendeels met elkaar eens te zijn waardoor ik even afgeleid was en dus niet echt met mijn gedachten bij het klimmen was. “Ik zou mijn voet niet daar neerzetten,” klonk het plots van beneden, waardoor een luide krak onder mijn voet klonk en ik half vloekend mijn voet tegen de bast probeerde te steunen. Vluchtig zocht ik een nieuwe tak waarop ik weer “Of daar.” hoorde en ik alweer mijn grip verloor en bijna een halve meter naar beneden gleed. "Shit." mompelde ik pijnlijk waardoor mijn blik weer op Kyran viel die me van beneden aan aan het 'begeleiden' was. “Laat mij maar,” Ik volgde hoe de blonde jongen met gemak de boom naarst me in klom en ik keek hem een beetje verbijsterd na. Echter was ik te koppig om nu zomaar op te geven, dus deed ik met veel moeite verder en probeerde de stevige takken op te zoeken. Iets wat een stuk moeilijker was dan gedacht. Eens ik dan ook bijna de top bereikt had, een goede vijf minuten later dan Kyran wel, schrok ik met rot van de plotse stem boven me. "Woah" kwam er moeilijk over mijn lippen als ik mijn grip opnieuw vestigde, gezien ik bijna uit de boom viel. Mijn blik richtte ik nu op de zwartharige jongedame boven me. "Hoe... Hoe kom jij hier?" vroeg ik fronsend, voor zover ik wist was ik de enige dat deze boom zat te beklimmen. Mijn blik gleed nu echter weer naar Kyran die zijn mond opende. “Daar lijkt water te zijn,” riep hij voor de hele groep, waardoor ik enkel sneller ook de top wilde bereiken. Vandaar dat ik haar dan ook voorbij klom zodat ik in de boom naast Kyran ook kon meekijken. De jongen wees rechts van zich, vanhieruit ik westelijke richting vermoedde ik. Het was inderdaad een stromende rivier die zich redelijk lang uitrekte over het gebied. , dichtbij de rivier merkte ik ook een open vlakte op, een plek waar we misschien onze schuilplaats voor de nacht konden maken. Het open gebied was van hieraf gezien makkelijk terug te vinden en herkenbaar. " Dichtbij is er ook een open vlakte, misschien kunnen we daar kamp opslaan." riep ik dan ook naar de groep stiekem ook wel om te tonen aan Kyran dat het me toch koppig gelukt was om hier boven te geraken. Mijn bruine kijkers scanden het veld, echter was het te dicht bebost om ergens een omheining te kunnen opmerken. Iets wat me toch teleur stelde, zo leek mijn suggestie van de bandensporen te volgen niet veel te helpen. wie weet zaten we al uren misschien dagen door dit gebied te reizen met de auto en dit te voet gaan doen, zonder enige voorbereiding was onbegonnen werk. " Ik vermoed zo'n twee tot drie uur stappen tot de open plek, wat doenbaar is." vervolgde ik waarna ik weer naar beneden wilde klimmen, echter brak de tak waaraan ik me vast hield af waardoor ik mijn evenwicht verloor en een tweetal meter naar beneden viel. Mijn handen wisten gelukkig wel een tak vast te grijpen. Mijn lichaam had vele blauwe plekken en schrammen gekregen door deze val en even wist ik niet wat te doen gezien er geen takken waren waar ik mijn voeten kon op gaan steunen. Fuckk...

    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    25 feb 2018 - 10:00   bubbIes is offline
    bubbIes
    bubbIes 1176

    LAETITIA OSTARA WOODS

    SILENCE DOESN'T MEAN THAT PERSON QUITS,
    IT SIMPLY MEANS THAT ONE DOESN'T WANT TO ARGUE WITH PEOPLE
    WHO JUST DON'T WANT TO UNDERSTAND

    		 25 Jaar | Kameleon | Met Archibald& Kyran in een boom

    "Woah," kwam er uit zijn mond, waardoor Laetitia even haar hand voor haar mond deed en zachtjes giechelde. "Hoe... Hoe kom jij hier?" Voor ze kon antwoorden viel haar oog op weer een andere jongeman, net als de aandacht van de jongen, ''Daar lijkt water te zijn,'' riep hij voor de hele groep.''Dichtbij is er ook een open vlakte, misschien kunnen we daar kamp opslaan." Ze klom behendig achter hem aan, om op een afstandje te blijven kijken. Ze was nog niet echt gewend aan mensen, maar haar nieuwsgierigheid begon het van haar instinct te winnen. "Ik vermoed zo'n twee tot drie uur stappen tot de open plek, wat doenbaar is." Haar hand klemde zich verder aan de tak, terwijl ze de jongens bekeek. Ze wilde geen gesprek beginnen, van een afstandje toekijken was voor haar genoeg. Ze deed een stap achteruit, omdat de boom lichtjes begon te schudden. Ze zag hoe de jongen naar beneden viel, maar al snel een tak vast wist te grijpen. Laetitia klom instinctief naar beneden om hem te helpen, ''we moeten hem via beneden opvangen!'' riep ze naar de andere jongen, degene die niet aan de tak hing, ''of weer op een tak helpen, maar ik twijfel of dat zin heeft.'' Aangezien de klimkunsten van de onbekende jongeman nog niet echt helemaal perfect waren.

    [ bericht aangepast op 25 feb 2018 - 10:00 ]

    ''With all due respect, which is none...''




Index RPG Actieve Topics Zoek