[RPG • 250] Elite Spirits | Speeltopic - Speeltopics

      Ik gaf geen kik. Deed helemaal niets, nooit gedaan ook. Zo stak ik niet in elkaar. Wanneer mijn moeder me mee gedeeld had dat ik naar een speciale school zou gaan, knipperde ik alleen maar stompzinnig met mijn blauwe kijkers. De opluchting die in die van haar te zien was, liet me koud.
      De enige die ervan ondersteboven leek was Stellan. Gefrustreerd had hij constant lopen brullen, iets wat ik wel had willen doen – al had ik geen idee hoe. Mijn emoties had ik zo lang verstopt onder een dikke laag ijs dat ik niet meer wist hoe ik ze tevoorschijn moest halen.
      Nu liep ik met mijn armen voor mijn borst gekruist door de tuinen. Het klimaat hier was heel anders dan ik gewend was – vandaar dat ik voor het eerst in korte mouwen rondloop. Een loom briesje speelde met mijn haar en mijn mag verkrampte kort door de afwezigheid van Stellan. Ik begreep best dat hij ook wat tijd voor hem zelf wilde. Hij kon natuurlijk niet constant achter mij aanlopen.
      Plots werd mijn aandacht getrokken door een – nee, drie misschien 4? – silhouetten in een boom. Ik fronste mijn wenkbrauwen terwijl ik langzaam naar de desbetreffende boom toeliep. “Wat...?” begon ik zachtjes mompelend toen ik mijn ogen op de twee jongens richtte. “zijn jullie aan het doen?” vervolgde ik – ditmaal iets harder.

      Ik kruiste mijn armen voor mijn borst en blikte omhoog naar de twee jongens die in de boom zaten. Mijn vraag wat ze daar in vredesnaam aan het doen waren, lag nog op mijn lippen. Een licht briesje tilde mijn haren op en blies deze in mijn gezicht. Met één handbeweging poogde ik om mijn haar uit mijn gezicht te halen – al had ik snel dor dat het verijdelde hoop was.
      De jongeman met het spitse gezicht was de eerste die antwoord gaf. “Eitjes leggen, wat anders?” Ik rolde met mijn ogen, weigerend om te vragen of hij het serieus bedoelde. Stel dat het een grap was, of zoiets. Mijn mensenkennis was niet groot genoeg om dat te beoordelen. Vandaar dat ik hem een licht knikje gaf – het veiligste antwoord dat ik kon verzinnen.
      Voordat ik kon focussen op de andere jongen die naast de eitjesleggende gozer zat, bungelde hij al ondersteboven voor mijn neus. Er was nog een klein laagje lucht tussen ons tweeën in en niet onder de indruk bleef ik staan waar ik stond. “Als we daar onze Gwyneira en Stellan niet hebben,” waren zijn woorden tegen me. “Kijk Jax. De inspiratie van Golden Compass is hier.” Ik snoof minachtend.
      “Hmm, zullen we over jouw beginnen, Amon. Moet jij niet een onschuldige jongedame verleiden om haar vinger aan een spinnenwiel te laten prikken,” zei ik. Ik hoopte dat hij slim genoeg was om de link te maken met Maleficent.
      “We zitten in een boom, Gwyneira. Waar lijkt het op?” Blijkbaar leek Stellan mijn ongemak te voelen en zijn logge gestalte sprong me al snel in het oog. Hij brulde luid om aan te kondigen dat Amon te ver was gegaan en ging op zijn achterpoten staan. “Eitjes leggen, was het toch?” Mijn houding en gezichtsuitdrukking waren onveranderd gebleven – al leek ik iets meer te ontspannen nu Stellan in de buurt was. “Moet ik jullie daarvoor alleen laten? Dan kunnen jullie je – eh – ding doen.” Al had je voor het paringsproces natuurlijk wel één mannetje en één vrouwtje nodig.