• Normaal zou ik hier niet echt een topic over maken, maar onder het motto Q helpen levendiger te maken. Alvast mijn excuses als het een beetje van de hak op de tak springt, maar ik ben niet zo rechtlijnig in denken.


    Ik ben zo'n beetje 100% introvert, en ik ben op m'n gelukkigst als ik een hele zomer op m'n eentje kan doorbrengen, ook al verveel ik me dan gigantisch hard (oh seventeenth of september, you’re so far away). Nu heb ik over de voorbije twee jaar op hogeschool op de een of andere vage manier zowaar vrienden opgeschaard die ik even gewoon ga afkorten als N, K, E, W, en B. [oké, ik noem hen vrienden en ik ben vrij zeker dat N mij ook als een vriend beschouwt, maar voor hetzelfde geld ben ik voor sommige anderen gewoon zo’n vaag aanhangseltje dat ze tolereren], en met die vrienden (buiten K) heb ik nu een tabletop roleplaying groepje. Hoewel ik zelf het gevoel heb dat ik daar niet zo specifiek veel aan bijdraag, vind ik het wel enorm leuk om te doen. Nu zijn de meeste van die personen ook niet zo extreem extrovert (maar genoeg waardoor conversaties verder gaan zonder dat ik veel inbreng moet hebben en dat vind ik geweldig) en niet zo conversatienodige personen, om het even zo te zeggen. Maar één van hen, N, heeft zelf al aangegeven dat als we volgend jaar allemaal een andere richting op gaan, hij toch wel conversatie en zo verder nodig heeft. En ik kan me niet zo goed meer herinneren (want dat was tegen één uur ‘s nachts) wat de rest daarop toen zei, maar ik dacht wel dat enkele personen het met hem eens waren.
          En dit zou geen probleem zijn, als ik niet zo introvert zou zijn. Want ik heb er zelf absoluut geen probleem mee om één keer in het jaar bijvoorbeeld af te spreken om elkaar wat te updaten, en dat dat alles zou zijn, maar waar waarschijnlijk de rest van hen niet zo voldoende mee heeft. Wat niet bepaald voldoende is voor N, die bijvoorbeeld ook aan het begin van de vakantie wél de moeite nam om me berichten te sturen over zijn werkdag etcetera. Dat is wat uitgedoofd want a) ik ben sociaal incapabel en ik antwoord pas een uur later omdat ik zelfs over de kortste berichten meer dan een half uur twijfel of ik ze wel zou sturen, of er niets is waar die persoon aanstoot aan kan geven, b) ik geen conversatie kan dragen. Er is een reden waarom al mijn facebook messenger gesprekken eindigen met een bericht naar mij, waar ik gewoon niets logsich qua antwoord op kan bedenken.
          En like, ik wil die hele groep absoluut niet kwijtraken. Zeker N niet, want zonder N zou ik waarschijnlijk nooit echt vrienden zijn geworden met B, E, K en W, want N is diegene die op vrienden vlak heel sterk het initiatief heeft genomen. Maar help, ik ben zo slecht in extroverten. Ik ben letterlijk al twee uur aan het twijfelen gewoon om N een eigenlijk heel relevante link te sturen, gewoon omdat ik denk dat ik hem a) ga storen, en b) dat hij geërgerd gaat zijn want het is tabletop fanmerch en ik om de een of andere manier schrik heb dat hij het verschrikkelijk gaat vinden. :’). Oh ja, leuk hoor hersenen.


    Duuuussss. Heeft er iemand tips om ergens meer extrovert te worden, of toch jezelf over die “help ik moet converseren en ik ben hier totaal niet spontaan in” drempel te helpen?

    [ bericht aangepast op 25 juli 2018 - 13:46 ]


    Ex astris, sciencia

    Ik ben zelf ook heel erg introvert en merk dat ik ook vaak moeite heb om een gesprek te openen met iemand en als het eenmaal geopend is ook vast te houden. Maar wat ik heb geleerd en geloof me dit helpt gigantisch, als je twijfelt of je iets wel of niet kan zeggen zeg het dan altijd wel gewoon. Zo kom je in een gesprek en de kans dat iemand zich er aan stoort is echt verwaarloosbaar. En dan nog als iemand zich een keer ergens aan stoort nobody's perfect maar zo begin je wel tenminste een gesprek :) Dit is voor mij echt een lifesaver geweest op feestjes en tijdens uitgaan. Want hiervoor durfde ik niet eens hallo te zeggen :')


    Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

    Ik ben niet persé een introvert, maar ik kan me opzich wel vinden in wat je zegt. Zelf twijfel ik ook erg vaak over of ik berichtjes moet sturen, maar uiteindelijk denk ik altijd 'fuck it' en stuur ik het alsnog. I mean, ik heb er meer aan als ik het wel stuur dan niet. Als zij er niet into zijn, nou goed, dan niet. Whatever. Maar de kans dat ze jouw bericht wel tof vinden, is meestal veel groter. Vroeger had ik hier vrij veel moeite mee, maar door eigenlijk constant in een soort fuckit-modus te zijn, ben ik veel opener en socialer geworden en I like it. Zo heb ik gisteren geheel fuckit-modus mensen die ik eigenlijk niet geweldig goed ken - maar wel graag wil kennen, want ik vind ze zo ontzettend tof - uitgenodigd op bij mij thuis wat te gaan drinken en we hebben het allemaal ontzettend leuk gehad. Vroeger was ik echt heel verlegen en in mezelfgekeerd, maar ik ben ontzettend gegroeid op manieren die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Soms moet je gewoon denken 'fuck it, what's the worst thing that could happen', you know. Dat maakt het leven af en toe een stukkie beter.


    look at the stars, look how they shine for you;

    Just do it. Dat werkt bij mij meestal. Ik ben een ramp in conversaties voeren (en al zeker starten), ik zak bijna door de grond als ik iets moet vragen en ik mijd mensen als de pest wanneer het niet nodig is ze te spreken. Wat mij altijd helpt, is het gwn doen. Ik kan uren en uren kijken naar een email en 500 details telkens weer aanpassen, of ik kan hem meteen doorsturen - en daar dwing ik mezelf dan ook toe. Dan heb ik letterlijk drie seconden pure angst wanneer ik op verzenden duw, en daarna kalmeer ik weer wat. Ik ben ietwat socialer geworden de laatste jaren door mezelf te dwingen sociaal te zijn. Na een tijdje gaat het beter. Niet 100% zoals ik zou willen, maar beter. Wat mij ook heeft geholpen, is om me minder aan te trekken van wat anderen denken. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar bij mij is gwn opeens de realisatie gekomen dat ik uren en uren lig te piekeren over mijn woordkeuze, terwijl de andere persoon er letterlijk geen seconde over na zou denken. Als N je vriend is, dan ga je hem ook echt niet storen of lastigvallen. Als hij dat dacht, dan had je het wel geweten :p In jouw situatie zou ik waarschijnlijk eerlijk aan N vertellen dat je het moeilijk hebt met sociaal contact. Ik denk dat hij je misschien zou kunnen helpen om iets meer uit je schelp te komen. En wees echt niet bang om hem lastig te vallen. Als jullie echt vrienden zijn, dan val je hem niet lastig. En als jullie geen echte vrienden zijn, dan maakt het niet uit, want dan ben je hem beter kwijt dan rijk.


    If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

    Ik herken me hier zo hard in. Vrienden maken + gesprekken voeren zijn ontzettend moeilijk (al ben ik in het laatste wel al veel beter dan twee jaar terug).
    Wat je berichtje betreft: gewoon sturen. Het klinkt niet alsof je m de hele dag doodgooit met nutteloze memes ofzo, dus ik denk dat het wel gewaardeerd woord als je eens iets stuurt (fish)


    There are poems inside of you that paper can't handle

    @mostly iedereen,
    Thanks! Dat 'just do it' moet ik echt wel aan werken (al hé! ik heb het bericht toch maar gestuurd, go mij.) maar ik ga in ieder geval proberen om me daar wat meer aan te houden. N weet sowieso wel hoe slecht ik ben in communiceren, heb ik hem die avond toen ook wel half-half uitgelegd, en ik denk dat hij dat sowieso daarvoor ook al wel door had.


    Ex astris, sciencia

    Ik ben eigenlijk mijn hele leven introvert geweest. En daar baalde ik van. Ik was nooit een flitsend type.
    Op een gegeven moment was ik dit helemaal zat. Daarom besloot ik om uit mijn comfortzone te stappen en dingen gewoon maar te doen en te zien wat er gebeurt. Just do it!
    Dat heeft enorm goed gewerkt.
    Doordat ik me extraverter ging gedragen, gingen anderen daar positief op reageren. Want mensen reageren nou eenmaal beter op je wanneer je spontaan bent. Daardoor kreeg ik meer zelfvertrouwen, wat ertoe leidde dat ik ook echt wat extraverter en zelfverzekerder werd. Het is dus als het ware een gevalletje 'fake it until you make it'. Als jij net doet alsof je extravert bent, dan word je het vanzelf. En je moet vooral niet bang zijn wat mensen allemaal wel niet denken, want het schiet niks op om gedachten van anderen in te vullen. Vaak klopt dat toch niet. En ik spreek uit ervaring.

    Wat ik gedaan heb noem ik zelf altijd 'de knop omzetten'. En dat is misschien niet voor iedereen even makkelijk. Maar het werkt wel. Dat kan ik je verzekeren. Je moet er alleen zelf voor open staan. (:

    Als extravert sprekende, vind ik een berichtje van een vriend nooit te veel. Ook als jij denkt dat je stoort of de inhoud niet interessant genoeg is ofzo, gewoon sturen! Extraverten zullen altijd een antwoord vinden en geven, omdat we converseren nu eenmaal geweldig vinden (krul)


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    Ik ben zelf ook introvert. Ik heb echt het gevoel dat ik mijn energie verlies als ik contact heb met andere vooral online.

    Ik ben niet echt introvert of extrovert maar ik vind het persoonlijk heel erg vervelend als ik vriendschap probeer te behouden met iemand die geen moeite doet. En als ik dan probeer af te spreken ik dan een soort van aan het lijntje gehouden/ genegeerd word. Hier maak je andere mensen namelijk ook onzeker mee, want het kan best dat N nu ook gaat denken van oh ze vind me vervelend/irritant. Dus ik zou je aanraden om je angst/probleem/ongemak tegen N uit te spreken, dan kan die er rekening mee houden en kan jij proberen om je wat meer op je gemak te voelen. In elk geval succes !


    Punkrock is not dead, punkrock is sleeping drunk

    Ik ben ook introvert. Gesprekken houden vind ik moeilijk en in de aandacht staan vind ik verschrikkelijk. Ik kan gemakkelijk "verdwijnen" en mensen lijken me totaal niet interessant te vinden. Gelukkig maar, want sociale interactie, vooral met familie, is voor mij ontzettend vermoeiend. Kan echt genieten van dagen alleen.


    26 - 02 - '16