• Mutant University
    when worlds collide

    Jaren lang is er gevochten om de jongeren van Xavier's Academy for Gifted Youngsters een plekje te geven op een van de universiteiten van Amerika. Na lang lobbyen stemde de University of Michigan in 1983 toe om enkele goede studenten per jaar toe te laten. In het begin was er enorm veel weerstand, zowel van medestudenten als van docenten. Over de jaren is dit minder geworden, en werden er ook steeds meer mutanten toegelaten tot de universiteit.
    Deze dagen hebben de mutanten twee eigen studentenhuizen en nemen deel aan het grootste deel van alle sociale en sportieve gebeurtenissen aan de universiteit. Ze zijn enkel nog uitgesloten van het worstelen, door een voorval enkele jaren geleden. Ondanks dat ze inmiddels redelijk mengen met de normale studenten, trekken de jongeren toch liever samen op, gezien lang nog niet iedereen vrede heeft met het bestaan van mutanten. Tolerantie betekent namelijk zeker niet altijd acceptatie.
    De dames komen bijna automatisch terecht in Delta Iota Epsilon Nu en heren in Sigma Kappa Omicron Tau, behalve als ze bij een ander huis door de ontgroening komen, wat in de regel nooit gebeurt.
    Delta Iota Epsilon Nu
    Het huis van de dames staat aan de oostzijde van de campus aan de rand van de botanische tuinen.
    Elk lid moet ten aller tijden haar kettinkje dragen met daaraan een kleine fenix, een eerbetoon aan Jean Grey. Op feestjes dragen ze allemaal een roze das met rode veren erop. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΔΙΕΝ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke dame slaapt op een simpele kamer met twee bedden, twee bureaus, en twee kasten. Verder mogen ze hun helft zelf inrichten, maar niet te overdreven, gezien ze de kamer ALTIJD met een kamergenoot delen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, en eetkamer. Er zijn in totaal 5 badkamers in het huis. Er is een groot balkon aanwezig dat uitkijkt over de botanische tuinen. Ook houd Oscar altijd een oogje in het zeil.

    Sigma Kappa Omicron Tau
    Het huis van de heren ligt aan de rivier die de noordelijke campus van de andere delen van de campus scheidt.
    De heren dragen standaard een blauwe das met rode strepen, al dan niet los om hun nek of als riem door de lusjes van hun broek. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΣΚΟΤ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke jongen heeft een eigen kamertje met een bed, bureau, kast, en koelkastje. De muren mogen niet geschilderd worden, en er mogen geen gaten in gemaakt worden, maar wat extra meubilair, voor zover het op de krappe kamers past, mag wel worden meegenomen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, eetkamer, en mancave. Er zijn 5 badkamers, al is er een omgebouwd tot een kamer met enkel een grote jacuzzi.




    • Rollen •
    • Chase Benjamin Roger • Flight • Archeology • Salem • 1.3
    • Jesse Benjamin Ferguson • Illusion Projection • Medicine • IrisWestAllen • 1.1
    • Rhett Faraday • Pherokinesis • Bio Engineering • CaIIiope • 1.2
    • Winston Puck Atni • Invisibility • Biology • Necessity • 1.5
    • Jason Leonard Renfield • Energy Plasmoids • Music & Sounddesign • Salem • 1.5
    • Connor Volkov • Lycanthropy • Architecture •IrisWestAllen • 1.5
    • Alexander Nicholas Tennison • Aerokinesis • Studie • CarIyIe • 1.6
    • Name • Mutation • Study • User • .

    • Mara Lacroix • Pain Reducement • Management • Necessity • 1.2
    • Alexis Bennet • Pyrokinesis • Forensics • Munis • 1.4
    • Nala Thalon • Cryokinesis • Photography • Melpomene • 1.3
    • Alison Delilah Brooke • Omnilingualism • Foreign Languages • WrittenWords • 1.6
    • Lyra Cardais • Hyperresonance • Art History • CaIIiope • 1.6
    • Sora Cardais • Hypnotic Song • Evenement Management • Melpomene • 1.6
    • Melody Rose Porter • Weather Manipulation • Dermatology • Sombre • 1.6
    • Name • Mutation • Major • User • .

    • Regels •
    • Minimaal 300 woorden.
    • Q Huisregels gelden hier.
    • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, vrienden hebben soms ruzie met elkaar, dingen gaan vaak fout en lopen niet hoe je wil, krachten putten je uit, en NIEMAND is oppermachtig.
    • Geen Mary Sue's, ook geen te sterke krachten/mutaties
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    • IrisWestAllen maakt nieuwe topics aan.

    • Het Begin •
    15:00 • Woensdag 19 December • -3 graden • Grauw met natte sneeuw en ijzel. Er is een waarschuwing om op te passen op de weg.
    Ondanks de hoop van velen, is de rust nog altijd niet teruggekeerd. De diehard anti-mutanten groep blijft erg uitgesproken met hun mening, en er wordt maar weinig mee gedaan, behalve dat ze de graffiti van tijd tot tijd van de twee studentenhuizen komen verwijderen. Dit alles heeft ook voor een scheiding gezorgd onder de mutanten zelf:
    Een groep is overtuigd van de hoop dat de haatzaaiers slechts een kleine minderheid zijn, en mutanten en mensen zij aan zij kunnen leven en elkaars levens kunnen verrijken.
    Een andere groep is zeker dat mensen en mutanten nooit samen zullen kunnen leven, en de haat en angst van mensen zal winnen over de hoop op samenhorigheid.
    Nu is het bijna Kerst, maar een sfeer van gezelligheid en familie hangt er niet in de twee huizen, die beiden tot op het bot verdeeld zijn over dit dilemma. Beste vrienden staan lijnrecht tegenover elkaar, liefdes zijn verscheurt, en er zijn hier en daar al kleine fysieke vechtpartijen geweest. De spanningen zijn op dit moment groter bij de mutanten onderling dan met hun tegenstanders.
    Vanavond zou het jaarlijkse kerstdiner en Secret Santa zijn, voor het feest op vrijdag, en voor iedereen verdwijnt voor Kerst. Nu is maar de vraag of iedereen in de stemming is om Secret Santa te vieren. Je zou namelijk maar het loodje hebben van iemand, die je net heeft uitgemaakt voor bloedverrader of terrorist. Een ding is zeker, dit is waarschijnlijk een Kerst om niet meer te vergeten.
    15:00 • Zaterdag 1 September • 27 graden • Zonnig met een licht briesje en enkele schapenwolkjes
    De start van het academiejaar staat weer voor de deur. De eerstejaars zitten middenin hun ontgroening, maar de ouderejaars hebben enkel oog voor een ding: Ford's Ball. Het grootste feest van het jaar. Vroeger was het nog echt een bal, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een groot studentenfeest in een van de talloze verlaten en vervallen fabriekshallen van Ford in Detroit. De drank vloeit er altijd rijkelijk, de muziek staat luid, en elk jaar ontstaan hier ook de beste verhalen. Dus bereid je voor, trek je beste feestkleding aan, en leg een goede bodem, want vanavond is weer een nacht voor de geschiedenisboeken.

    22:00 • Zaterdag 1 September • 25 graden • Een zwoele zomeravond met een heldere hemel en een bijna volle maan
    Ford's Ball is inmiddels begonnen en ook de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ komen aan bij de oude Ford fabriekshallen in Detroit. De meeste studenten hebben vervoer geregeld, of komen lopend vanaf de campus. Dit is een feest wat niemand wil missen. De drank vloeit rijkelijk, de muziek staat luid, en de lichten zijn al van verre te zien door de gebroken ramen en gescheurde muren van de fabriekshallen. Ook vannacht zal de aanleiding zijn van vele verhalen en geruchten, en heel veel gênante momenten later in het jaar. Iedereen heeft er zin in en heeft zich opgedoft voor een van de grootste feesten van het jaar. Laat de nacht maar komen!
    Pas alleen op dat je niet zelf het onderwerp wordt van een gerucht, waar of niet, want daar kom je niet zo snel vanaf.

    18:00 • Vrijdag 12 October • 14 graden • Regenachtig met veel bewolking en een snijdende wind vanuit het noorden.
    Het is enkele weken na het incident van Ford's Ball. Het is door de universiteit afgeschreven aan technische problemen, maar toch hebben de mutanten de wind van voren gekregen door velen van hun medestudenten. Waar het eerst best okay leek te gaan op de universiteit, is de sfeer nu toch wat grimmiger, en durft de anti-mutanten beweging zich openlijk uit te laten over wat zij er wel niet van vinden. De groep bestond eerst uit enkele studenten, maar het heeft na het bal een flinke aanhang gekregen. De gemiddelde student heeft het wat laten gaan, zeker met de belofte van een groot feest de week voor Kerst om het goed te maken, maar er zijn er toch velen die het de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ persoonlijk aan rekenen, wat hun leven op de campus niet makkelijker maakt. De universiteit heeft meerder publieke statements gemaakt over het niet tolereren van haat en dat de mutanten niet de oorzaak zijn van het einde van Ford's Ball, maar intussen gebeurt er weinig om de haat op de campus zelf te verbannen.


    [ bericht aangepast op 28 maart 2019 - 17:58 ]


    Bowties were never Cooler


    WINSTON PUCK ATNI
    25 - Invisibility - Biology

    Don't look for me in the crowd,
    Come find me in solitude,
    I never fit in,
    Was never supposed to.



    Puck was blij geweest met het feit dat Sora bij hem gebleven was. Hoewel de snee niet heel ernstig was en hij in zijn eentje zich waarschijnlijk ook wel gered had, had het toch een soort vertrouwen en rust gegeven dat hij er niet alleen had gestaan.
    Nu, een paar weken later, was de snee mooi geheeld. Slechts een dun litteken die als je niet al te goed keek niet eens echt opviel was nog over. Puck wenste dat dat het enige was wat er nog over was van het rampzalige feest. Echter, elk moment dat hij over de campus liep of door de schoolgangen, werd hij eraan herinnerd. De sfeer was grimmig. Hoewel de universiteit meerdere keren had opgeroepen elkaar lief te hebben, leek ze inmiddels een oogje dicht te hebben geknepen zolang er niet al te grote ongelukken zouden gebeuren waar de universiteit aansprakelijk voor kon worden gesteld.
    Net een keer vaker liepen mensen tegen hem op, net een opmerking extra werd er gefluisterd. Puck had zichzelf al snel aangewend om op plekken waar het niet extreem druk was zich onzichtbaar over het terrein te begeven.
    Zo ook nu. Het nadeel was dat hij zelf moest opletten waar hij liep, want wie wist er nou waar hij was? Vandaag was hij er echter niet helemaal bij met zijn hoofd. Hij had afgelopen nacht een belangrijke deadline gehad en al een paar nachten amper slaap gehad om het verslag af te krijgen. Dat er nog een paar deadlines aankwamen verspreid over de week erna hielp Puck ook niet. Slaap krijgen was nu even onmogelijk.
    Half slapend, half denkend aan hoe hij zijn planning rond kon krijgen, liep hij over het terrein op weg naar de dichtstbijzijnde plek voor een flinke lading koffie. De hele dag had hij al aan het volgende verslag gewerkt en eigenlijk hield zijn hoofd er wel mee op, maar wilde hij de deadline halen moest hij toch echt nog een paar uur gaan zitten vandaag. Maar eerst koffie. Zonder koffie kon hij dit niet aan.
    Vlak voor hij tegen Rhett aanbotste realiseerde hij zich dat er iemand stond en hij wist nog net op tijd te remmen. Hij werd weer zichtbaar. “Oh, he Rhett. Ik had je niet gezien,” zei hij, wat licht ironisch was gezien hij de onzichtbare van de twee was. Hij haalde een hand door zijn haren en onderdrukte een gaap. “Hoe is het ermee?” Oftewel: heb jij nog veel last van de mensen op de campus?



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    RHETT FARADAY
    Oopsie-Daisy
    22 | Pherokinesis | Campus grounds| Puck

    Peinzend doolde Rhett over de campus. Zijn gedachten waren, zoals wel vaker, bij Nala. Waar zijn geluk echter niet had op gekunnen, de dagen na Ford's Ball, waren het dit keer minder aangename gedachten. Ze hadden lang gepraat, die nacht, en besloten dat ze elkaar nog een kans wilden geven. Meerbepaald dat Nala hem een nog een kans wilde geven. Hij liep op roze wolken en het was net om die reden dat hij er zo door aangedaan was dat hun eerste keer opnieuw met elkaar in bed op zo'n flater had uitgedraaid. Op de echte paar eerste keren na -vanwege zijn nul-score wat eerdere ervaring betrof- was er nooit een probleem geweest. Integendeel. Al meer dan een week tobde hij over het voorval. Was het niet zoals fietsen, en kon men het dan toch verleren? Wat had hij fout gedaan? Kwam het misschien omdat ze een fout hadden gemaakt door opnieuw te proberen? Was hun relatie dan echt dood? Zijn liefde voor haar in elk geval niet. Die was er volgens hem, indien mogelijk, net sterker op geworden. En de manier waarop zij naar hem keek; hij wist dat ze hetzelfde voelden. En precies daar liet zijn logica hem in de steek; wat was het dan wel?
    “Oh, he Rhett. Ik had je niet gezien."
    "Oopsie-Daisy!" Geschrokken greep Rhett naar zijn borstkas, waar zijn hart inmiddels een flink pak heviger gaan slaan was. Het was niet zozeer de stem van Puck die hem de stuipen op het lijf hadden gejaagd, als meer het feit dat de jongens uit het niets plots voor zijn neus opdook. In de meeste gevallen was zijn reactie hierop niet zo extreem, maar hij was tijdelijk ergens anders in gedachten en had zijn huisgenoot hier niet verwacht.
    “Hoe is het ermee?” ging de jongeman verder.
    Rhett schraapte zijn keel en stopte zijn handen hoofdschuddend in zijn broekzakken.
    "Man, ik ben doodop," gaf hij eerlijk toe. Nog nooit eerder was hij zo blij geweest met zijn gave, want het betekende dat hij hierdoor de bullebakken die op hem en zijn soortgenoten uit waren op afstand kon houden als ze hem in het nauw probeerden te drijven. Maar het vergde veel van hem; zowel mentaal als fysiek. Hij wilde argumenteren dat hij absoluut geen persoon was die angst kon opwekken, maar zijn gestalte sprak hem hierin tegen. En ergens begreep hij het wel; mensen zijn nu eenmaal weerhoudend van dingen die ze niet begrijpen. Daar was hij een schoolvoorbeeld van, en dat hielp de zaak vast ook niet. Alleen de reacties die op het incident gekomen waren vond hij behoorlijk primitief.
    "Raak jij een beetje heelhuids de dag door?" vroeg hij op zijn beurt. Ondertussen draaide hij zich om, zodat hij dezelfde kant als Puck uitging. Hij kon een praatje met zijn medestudent altijd wel waarderen, en had nergens in het bijzonder te wezen. Zijn wandeling was louter tijdverdrijf, dus in welke richting deze verder verliep was voor hem geen punt. Bovendien kon hij wel wat afleiding van zijn gedachten gebruiken. "Waar naartoe?" vroeg hij, al was het maar op de conversatie op gang te houden.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement

    You are more than divine,
    You are infinite.



    Mara zat al even te wachten in met haar handen om haar beker chocolademelk gevouwen. De koffie die ze voor Connor had meegebracht, stond naast haar in het gras. Goed, met het weer van vandaag was picknicken misschien niet haar beste plan ooit, maar ze had gewoon even erop uit gewild, en met alle onrust op het moment was het misschien niet het beste idee om uitgebreid in een café te gaan zitten.
    Daarbij, ze had een doek om op te zitten, een deken om warm te blijven en zelfs een zeil voor als het zou regenen. Het was droog op het moment, en de bomen waar ze bij zat boden ook wat beschutting voor de wind. Kon zij er wat aan doen dat hier op de heuvel gewoon een van haar favoriete plekken was? Je kon ver kijken, zowel richting de campus als richting de stad. Toekijken naar hoe de wereld leefde, en tegelijk even afzondering zoeken.
    Tot haar grote verbazing en geluk had Connor zelfs ingestemd met haar plan. Misschien had hij het weerbericht nog niet gezien.
    Toen ze Connor aan zag komen, stak ze haar hand naar hem op. “Hé, Connor!” riep ze. Niet dat hij haar anders niet zou kunnen vinden, want hij wist ook wel dat ze hier wel vaker zat als ze even een momentje voor zichzelf zocht, maar het leek passend.
    Ze schoof een stukje op en sloeg de deken een stuk open zodat hij zich er ook in kon vouwen als hij wilde. De wind was toch iets kouder dan gewenst. Vervolgens gaf ze hem zijn koffie aan. “Hoe is het ermee?” Veel had ze hem niet gezien de afgelopen weken tot haar grote spijt. Maar school had aandacht gevraagd, de onrust had aandacht gevraagd, alles had aandacht gevraagd. Ze woonden zo dicht bij elkaar, maar vreemd genoeg was dat geen garantie dat ze elkaar veel zouden zien.
    “Ik hoop dat je straks zin hebt in fastfood, want ik snak naar iets ongezonds,” zei ze met een lach. Maar niet nu al. Nu had ze nog geen zin om op te staan.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    LYRA CARDAIS
    23 | Superresonance | her room | alone



    De gordijnen waren dicht, de deur was op slot en in het midden van de kamer zat Lyra; geblinddoekt, met een kleine radio in de handen. Zo ging het al verschillende dagen. Weken, misschien wel. De enigen die ze had binnen gelaten waren Sora en Jason geweest, en zelfs hen pas na flinke staaltjes overtuigingskunsten. Desondanks wist ze wel degelijk wat er zich op de campus afspeelde, ze hoefde niet naar buiten toe te gaan om de haatdragende woorden aan haar mede-mutanten op te vangen. Ze bleven hangen in de gangen van elk gebouw, lang nadat ze uitgesproken waren. Ze bleven nazinderen op frequenties waavan Lyra de eerste week na het incident niet meer had gehad ze te blokkeren. Ze hadden het schuldgevoel, dat zich als een parasiet in haar borstkas genesteld had, alleen maar gevoed en sterker gemaakt tot haar redeneringsvermogen en gezonde logica slechts nog fluisterstemmen op de achtergrond waren.
    "Lyra, mijn lieve, lieve, meisje toch, heeft Charles je helemaal niks geleerd? Jij bent helemaal geen monster." De stem die over de radio kwam klonk zoet en vol belofte, en bijna luid genoeg om daadwerkelijk tot haar door te dringen.
    "Niet?" De blinddoek om de ogen van de blondine was inmiddels doorweekt. Ze wilde zijn woorden zo graag geloven, aanvaarden dat hij het beste met haar voor had; dat hij haar begreep. Hij was een intelligent man, een krachtig mutant, en bovenal een omstreden figuur.
    "Jij bent zo bijzonder, m'n kind. Wij zijn allen bijzonder. Het zijn zij, die zichzelf monsters tonen. De mensen."
    "Maar het is mijn schuld. Ik verloor -"
    "Genoeg! Ja, het is jouw schuld. Er zit oneindig veel kracht in jou, m'n kindje; klaar om ontketent te worden. Wat houdt je tegen om die monsters te vernietigen, ze uit te roeien?" Hij had een punt. Waarom zou zij zich in moeten houden? Moeten verbergen wie ze was? Omdat zij het niet konden verdragen?
    "Ik heb hen pijn gedaan," won haar geweten het. "Mijn vrienden. Mutanten."
    "Omdat de monsters je in een dwangbuis van etiquette gestoken hebben, omdat je niet gericht je prachtige gave gebruikt, tot ze uit je explodeerde als magma uit een vulkaan." Hoe hard ze haar hersenen ook dwong een argument te verzinnen, er kwam niks. Ze kon zo gauw even niks bedenken. "Zeg me je naam.
    "Magneto, ik -"
    "ZEG HET!"
    "Ripple!"
    In de stilte die volgde hoorde ze zijn goedkeuring. Ze had de juiste keuze gemaakt. Ze had er lang over nagedacht, na hun eerste gesprekken. Ripple. Een rimpeling in het water startte klein en deinde steeds verder uit, onstoppelijk. Dat was hoe ze zich wilde voelden; niet te stuiten.
    Voor haar nieuwe mentor de kans kreeg nog iets te zeggen werd het contact verbroken. Een stekende hoofdpijn maakte zich meester over Lyra, zo danig dat het haast verkreupelend was. Ze nam de blinddoek af, en gebruikte deze om het bloed uit haar oor weg te vegen, alvorens voor het eerst in weken in een vredige slaap weg te zakken.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.


    JASON LEONARD RENFIELD

    22 • Music & sounddesign • light Projection • Being a ass is my selfdefense • His room• With Jesse





    jesse liet zijn vingers voorzichtig over zijn gezwollen oog gaan en trok zijn vingers daarna terug, waardoor ik kon opmaken dat hij er duidelijk nog wat last van had. "Wel goed. Het ziet er erger uit dan het is." sprak Jesse waardoor ik kort op mijn lip beet en knikte, mensen konden zo wreed zijn... Vervolgens haf ik hem de Kimbala en hij haalde zijn schouders wat op "Ik heb geen idee hoe." zei hij zachtjes waardoor ik hem een zwak glimlachje schonk. Het is erg simpel, met je duim lichjtes drukken terwijl je eroverheen gaat, en dan komt er een klank uit." sprak ik waarna ik op stond en naast Jesse ging zitten. Ik was een einzelganger, maar op dit moment had ik best wel nood aan menselijk contact. Ik zou normaal nooit mijn instrumenten in de handen van een nonmuzikaal iemand geven, maar nu vond ik het ergens wel fijn. Ik nam het instrument weer even over en toonde de basis klanken aan Jesse. "En dan kun je muziekjes maken." sprak ik terwijl mijn vingers uit gewoonte al wat begonnen te tokkelen. Ik stopte echter als ik aan een persoon begon te denken en legde het instrument tussen ons in. "Heb je nog tips om naar buiten te durven?" vroeg Jesse vervolgens en ik haalde even mijn schouders op.
    "Geen." zei ik simpel, ik vermeed de buitenwereld enorm om eerlijk te zijn. " Mensen zijn vreselijk, mijn familie haatte me al en nu nog de campus? Hoe lang zal het wel niet duren voordat de rest zich tegen ons keert." mopperde ik. "Zullen we trouwens zo wat gaan eten?" vroeg Jesse na even twijfelen, hij leek het net zo moeilijk te hebben als ik met he tniet naar buiten gaan. Nu hij sprak over voedsel, hoorde ik mijn maag ook rammelen en verschenen er beschaamde blosjes op mijn wangen... Echter duurde het niet lang voordat ik op een idee kwam om toch even buiten te komen en eten te krijgen. "We kunnen naar die chinese tent gaan? De uitbater is ook een mutant en ik krijg er soms gratis dumplings." stelde ik voor aan Jesse. Oosters was waarschijnlijk niet zijn ding, maar het was de enige plek dciht bij de campus en de haatdragende studenten zullen er vast ook niet te vinden zijn.












    CHASE BENJAMIN ROGER

    22 • Archeologie & cultuur • Flight • Fuck the haters • outside • With Nala




    Het was al snel duidelijk dat ik erg gewenst was bij deze vriendelijke heren, waardoor ik enkel met omhoog getrokken wenkbrauwen ze aankeek. Gelukkig voor mijn eeuwige optimisme dat ik het perfecte weerwoord had. “Ik geloof ook niet dat daar überhaupt iets aan te doen valt,” wierp Nala er nog eens tussen waardoor ik meer dan geamuseerd had. Zo'n lomperikken verdienden een schop onder hun kunt voor hun respectloosheid. Zo reageer je ook niet op iemand met een handicap andere godsdienst of wat dan ook. Zelfs dieren hoor je niet zo te behandelen. “Een knap gezicht maakt tenslotte een verrot karakter niet veel beter.” Oh snap "Ooh". flapte ik er verrast uit, Nala had enkele goeie snauwen zitten. Nala schonk de mannen nog een vuile blik waarna ze zich naar me toe draaide . “Laten we gaan,” ik knikte en wilde me ook omdraaide voor ik besefte dat het niet zo slim was je rug te keren naar je vijanden.
    Ik zag hoe de donkerharige jongen Nala vastgreep en meteen zette ik enkele stappen dichter en balde ik mijn vuist klaar om hem een mep te verkopen. De lucht rondom ons werd een stuk kouder en ik zag de jongen zijn beslissing bijna overwegen. Zijn handen zouden vast beginnen gloeien van de koude die Nala door kon geven. "Laat me los,” beet Nala hen toe en ook ik fronste. "Ik zou maar doen wat ze zegt." sprak ik hen waarschuwend toe. “Want anders? Wat willen jij en je gevleugelde vriendje nu gaan doen?” Nala blikte even naar me en ik kon de lichte paniek in haar ogen zien. Niet van angst dat deze jongeman haar wat zou aandoen, maar juist het omgekeerde. Hoe graag ik ze ook een mep zou verkopen, Xavier zou juist willen dat we onze gaves niet zouden gebruiken om angst te zaaien, en ons verdedigen moesten we ook slim aanpakken.
    “Als je niet oppast verander ik je dadelijk nog in een misplaatste versie van Olaf en die is niet schattig, geloof me,” snauwde ze opnieuw en ik snel dacht ik na over een plan zodat de kerels ons met rust zouden laten. Gelukkig kwam een bekend gezicht ons een handje toesteken , waardoor Nala en ik niet langer in de minderheid waren. 'Hey Chase, Nala, wat is er aan de hand?' vroeg Melodie "Deze ouwe wijven vallen ons lastig. " mopperde ik waarna ik naar Nala toeliep. "Deze gozers hebben veel woorden en weinig daden, denk je nu echt dat we zo dom zijn? Ah nee waarschijnlijk niet want dat zijn jullie zelf al. "sprak ik terwijl ik mijn wenkbrauwen optrok. Ik liep naar de jongens toe nu. "Alles word gefilmd op school, zelfs dit. Volgensmij tolereerd te directie niet dat hun studenten een meisje aanrandden? " zei ik quasi onschudlig. "Hopelijk worden jullie niet geschorst." De jongen leek toch ergens angstig te worden en een andere kerel keek even vermoed om zich heen in de hoop dat er geen camera's gingen. De ene jongen liet Nala los en voor ze de kans kregen schonk ik hem een vuist tegen zijn neus , een beetje aan de harde kant gezien ik wat hoorde kraken. Oops.
    " En dat is omdat jullie verdomme van mijn vrienden moeten blijven." gromde ik lichtelijk aggressief. " Met of zonder vleugels zou ik hetzelfde doen." snauwde ik hen nog toe. Ik kon al bedenken hoe Xavier even zou zuchten, maar hé het was niet met mijn gave dat ik wat deed. "Gaat het Nala? Mel?" vroeg ik de twee meiden vervolgens.






    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    WINSTON PUCK ATNI
    25 - Invisibility - Biology

    Don't look for me in the crowd,
    Come find me in solitude,
    I never fit in,
    Was never supposed to.



    Puck had Rhett iets meer laten schrikken dan zijn bedoeling was geweest. Tenminste, dat leidde hij af van de geschrokken reactie van Rhett. Oeps? Soms vergat hij wel eens dat het best schrikken kon zijn als iemand ineens tevoorschijn kwam zonder enige waarschuwing. Aan de andere kant, had hij het niet gedaan dan waren ze vol op elkaar gebotst, en botsen tegen een onzichtbaar iets was ook schrikken.
    “Man, ik ben doodop,” zei Rhett. Puck knikte medelevend. Hij snapte Rhett volkomen, en vermoedde dat zijn huisgenoot het ook over gebruik van zijn gave had. Naast het ontwijken van degenen die zich tegen de mutanten hadden gekeerd natuurlijk. Dat was ook flink vermoeiend, vooral als je niks verkeerd gedaan had behalve bestaan. En dat was iets waar Puck, en alle andere mutanten, natuurlijk niks aan konden doen.
    “Raak jij een beetje heelhuids de dag door?”
    Puck haalde zijn schouders op. “Ik kom de bibliotheek momenteel niet veel uit,” antwoordde hij. “En om eerlijk te zijn: als je niet weet dat iemand er is, kan je ook moeilijk diegene lastigvallen.” Hoewel zijn tactiek effectief was, was het natuurlijk niet helemaal wat hij wilde. Hij wilde ook gewoon over de campus kunnen lopen zonder opmerkingen en subtiele stoten. Hem echt iets aandoen deden ze niet. Puck was lang, en ook niet de minst gespierde. Als ze hem klappen wilden geven, zou hij, ondanks dat het absoluut niet in zijn aard zat om een ander te slaan, zich toch redelijk moeten kunnen verdedigen.
    Rhett liep met hem mee, precies in de richting waar hij al vandaan gekomen was. Waarschijnlijk had hij niet echt een doel gehad. Puck vond het wel fijn om even samen met hem te lopen en te praten. Hij was geen mensen-mens en kon prima alleen zijn, maar er was een maximum aan uren in eenzaamheid in de bibliotheek doorbrengen wat een mens op een dag aan kon. Zelfs hij had af en toe mensen om hem heen nodig.
    “Waar naartoe?” vroeg Rhett hem.
    “Koffie!” was Pucks antwoord. Het was meer een soort uitroep. Toen lachte hij ietwat beschaamd, want zo eloquent was zijn antwoord ook weer niet. “Ik bedoel, ik was op weg om koffie te halen. Die deadlines are killing me.” Hij haalde een hand door zijn haren. Iedereen begreep de nood aan koffie bij deadlines.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Connor
    25 • Architecture & Urban Planning • Lycanthropy • Hey you • Outside • Mara

    Het was zwaar geweest na het feest. Ik had eerst nog een tijdje in het ziekenhuis gelegen, terwijl een oorarts probeerde uit te vogelen wat te doen met mijn oren. Mijn gehoor was langzaam teruggekomen, maar in het begin ging het zo langzaam, dat lessen volgens niet echt mogelijk was. Sowieso was naar de les gaan erna ook niet fijn. Ik was nooit beschaamd of bang geweest om mezelf te zijn, zowel als mutant als met mijn geaardheid, maar ik voelde me nu toch niet helemaal prettig om rond te lopen op de campus. Nare opmerkingen suisden na in mijn herstellende oren, ik moest soms een blok omlopen om klappen te ontlopen. De hele sfeer was omgeslagen, en het terugkeren naar normaal leek niet te gebeuren. Na bijna een maand was mijn gehoor bijna weer bij het oude en mijn wonden waren grotendeels geheeld, maar ik was toch nog wat voorzichtiger dan voorheen. Mijn bravoure moest echt nog terugkomen. Nu had ik vandaag wel met Mara afgesproken om koffie te drinken. De wind blies mijn haren alle kanten op rond mijn hoofd. Het zorgde ervoor dat mijn oren minder opvielen, maar mijn staart was niet te verbergen. Gelukkig waren er vandaag wat minder mensen op de campus buiten, omdat het fris begon te worden. Ik vond het juist wel lekker.
    Mara zat in een deken gewikkeld op een kleedje zitten. Ik zwaaide naar haar toen ze mijn naam zei. Ik plofte naast haar neer op het kleed en legde mijn staart om haar middel. Ze leek het best koud te hebben, dus hopelijk hielp het een beetje. "Hey meid" Ik pakte de kop koffie aan en nam een slok. Een tevreden zucht rolde over mijn lippen. Dit had ik echt even nodig. Een momentje rust met een vriendin. "Het gaat. Ik heb het wel nog druk met het inhalen van die twee weken les die ik heb gemist. Maar de dokter en dierenarts zeggen dat m'n oren weer bijna helemaal okay zijn." Ik nam nog een slok van de warme koffie, waarna er door haar woorden nog een lach over mijn lippen rolde. "Altijd. Five Guys, Shake Shack, of de Mac? " vroeg ik met een lach. Mijn metabolisme was meer dan snel genoeg om met fast food om te gaan op een zeer regelmatige basis. "Hoe gaat het trouwens met jou? Het is al weer even sinds ik je heb gezien." zei ik, voor ik weer verder ging met koffie drinken.


    Bowties were never Cooler

    Jesse
    23 • Geneeskunde • Illusion Projection • Life sucks • ΣΚΟΤ House • Jason

    Ik keek wat onwennig naar het ding wat Jason me had gegeven. Hij zei dat het een muziekinstrument was, maar ik had geen idee wat ik ermee moest. Hij legde het uit en kwam intussen naast me zitten. Doordat hij mijn vriend was, schoof ik niet meteen op, maar hij hoefde ook niet perse heel dichtbij me te komen. Hij pakte het instrument weer uit mijn handen en zowaar kreeg hij er muziek uit. Ik luisterde stilletjes tot hij weer stopte met spelen, voor ik hem om tips vroeg. Hij was niet de beste om dit te vragen, maar hopelijk kon hij helpen. Dit was jammer genoeg niet zo. Hij boezemde me eerlijk gezegd alleen maar meer angst en onzekerheid in. Ik wist dat hij het niet slecht bedoelde, maar dit, samen met mijn herinneringen, maakte me doodsbang. Dan moest ik straks weer ergens anders heen. Ik had geen idee waarheen, als de hele wereld zich toch tegen ons keerden, zoals Jason zei. Ik moest moeite doen geen beelden van mijn verleden te laten verschijnen. Daar hoefde ik echt niemand mee lastig te vallen. Het enige wat ik op dit moment kon bedenken, om een beetje licht in deze situatie te brengen, was eten. Eten maakte meestal een nare situatie in elk geval wel iets beter. Ik wist niet goed wat we zouden eten, maar er was vast wel iets in huis. Ik hoorde Jason's maag letterlijk rammelen. Het idee van eten was duidelijk een goed idee. Het duurde toch even voor hij met een antwoord kwam, en zijn antwoord verraste me enorm, zeker omdat hij het enkele seconde geleden nog over dood en verderf had gehad. Ik was wel eens in het restaurantje geweest, maar het was niet echt mijn smaak. Toch zou het goed zijn om het huis uit te gaan en er hopelijk een goede ervaring aan over te houden. "Okay" Mijn stem was zelfs voor mijn doen vrij timide. Ik kon er gewoon niets aan doen op dit moment. Dat deed angst met een mens, of mutant. Ik stond op en keek naar Jason. "Zullen we gaan? Jou maag heeft dit duidelijk heel hard nodig." zei ik met een heel voorzichtig glimlachje. Mijn portemonnee zat nog in mijn kontzak, dus ik was in principe klaar om te gaan. Klaar was wel een groot woord, maar meer klaar dan dit kon ik niet zijn. Ja, ik kon een jas aantrekken, maar die hielp niet tegen alle haat die naar onze hoofden zou worden geslingerd onderweg naar het restaurant. De wereld was wreed, dat was het enige wat echt zeker was.


    Bowties were never Cooler


    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement

    You are more than divine,
    You are infinite.



    Connor nam naast haar plaats en sloeg zijn staart om haar heen. Mara kroop meteen dicht tegen Connor en zijn staart aan. Het zat lekker, was warmer en was gewoon knus. Ze was immers een mens dat fysiek contact nodig had, en dan niet op een seksuele of romantische manier. Gewoon zoals dit, als twee vrienden die samen zaten, met haar hoofd dat tegen zijn schouder aan leunde en allebei een beker warm drinken in de hand.
    “Het gaat,” antwoordde Connor haar vraag. “Ik heb het wel nog druk met het inhalen van die twee weken les die ik heb gemist. Maar de dokter en dierenarts zeggen dat m’n oren weer bijna helemaal okay zijn.”
    Heel even tilde ze haar hoofd op om richting Connor te kijken om naar hem te glimlachen, waarna ze haar hoofd weer tegen zijn schouder aanlegde en vooruit staarde naar de bezigheden ver weg. Daar waren mensen hun eigen leven aan het leiden, zonder te weten dat zij hier ze zat te bekijken. Zij was juist even uit haar dagelijkse sleur gestapt hier met Connor.
    “Dat is fijn,” zei ze op zijn opmerking over zijn oren. Ze moest er niet aan denken dat die avond blijvende gevolgen voor hem zou hebben – niet meer dan de veranderende sfeer toch al zou hebben dan. “Houd je de drukte nog een beetje vol?”
    Af en toe was er gewoon een nood aan ongezond eten, zoals ze Connor vol bravoure vertelde. Hij lachte. “Altijd. Five Guys, Shake Shack, of de Mac?”
    Mara kon niet anders dan ook lachen. “Dat bedenk ik op de weg ernaartoe wel,” antwoordde ze grinnikend en ze nam nog een slok van haar drinken. Dat was niet iets waar ze zich nu al druk over wilde maken.
    “Hoe gaat het trouwens met jou? Het is al weer even sinds ik je heb gezien.”
    Ze haalde haar schouders op, al zou hij het waarschijnlijk meer voelen dan zien. “Het leven gaat zoals het gaat,” antwoordde ze. Was het te merken dat ze eerder die dag gewerkt had aan ‘bedrijfsethiek en filosofie’?
    Ze zuchtte even. “Het is druk, maar dat is niks nieuws.” Wanneer was het bij studeren wel rustig? “Al moet ik zeggen dat ik verrassend weinig last heb van de onrust eigenlijk. Natuurlijk merk ik het wel, maar ik had verwacht er meer last van te hebben. Er lopen niet meer mensen in mijn pad dan anders in elk geval.” Als dame die ook nog eens heel klein was, namen bepaalde typen mannen altijd aan dat zij wel aan de kant zou gaan voor hen. Nou, dat was iets dat Mara dus absoluut niet deed, dus ook in een gewone week botste ze constant tegen mensen aan.
    “Het is alleen soms lastig om niet te antwoorden, weet je wel?” Er werden wel constant opmerkingen gemaakt, puur om te provoceren, en Mara vond het soms wel lastig dan om op haar tong te bijten en er niet vol in te gaan. Eigenlijk wilde ze die mensen eens goed de waarheid vertellen, maar dat was precies wat ze wilden. Zou ze antwoorden, dan gaf ze hen hun zin en zouden er alleen maar mensen zich op dat moment tegen haar keren, dus kon ze niet anders dan haar woorden inhouden en doorlopen. Maar dat maakte niet dat ze niet in een vol betoog wilde schieten.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Connor
    25 • Architecture & Urban Planning • Lycanthropy • Hey you • Outside • Mara

    Mara kroop meteen dicht tegen me aan, waardoor ik ook mijn arm om haar heen kon slaan. Het was fijn om weer zo dicht tegen iemand aan te kunnen zitten. Een groot deel van de jongens in mijn huis voelde zich er toch niet helemaal gemakkelijk bij, en sinds het bal wilden anderen maar weinig met me te maken hebben. Zelfs in de gaybar stond ik vaker alleen. Dat was misschien ook wel de reden dat ik mijn krullen net wat langer had laten groeien dan normaal. Zo vielen mijn oren minder op. Ik hoorde mijn moeder nog altijd zeggen dat ik me niet hoefde te verbergen en dat mensen, die mij niet accepteerden voor wie ik was, het probleem waren, en niet ik. Toch voelde ik me voor het eerst in mijn leven niet volledig vrij of veilig om mezelf te zijn.
    Mara's glimlach was een zonnetje wat ik nodig had in mijn leven op dit moment. We hadden elkaar te lang niet gesproken en dit was ook nog eens gewoon heel gezellig, dus ik wilde niet te lang stil staan bij negatieve dingen. Het leven was nog altijd een geweldig iets, en dat moest gevierd worden, niet overschaduwt door negativiteit. Zeker in donkere tijden als dit. Ik kon haar gelukkig goed nieuws brengen. "Het komt wel goed. Maak je daar geen zorgen om."
    Gelukkig begon ze over eten, een bezigheid waar iedereen altijd gelukkig van werd, toch? Ik had geluk dat mijn metabolisme snel was en heel goed om kon gaan met vet. Een lach rolde over mijn lippen bij haar antwoord op mijn vraag. "Of we gaan naar ze allemaal." lachte ik. Het was fijn weer te lachen, zeker over dit soort kleine dingen. Toch werd de sfeer na mijn vraag weer wat minder. Haar antwoord was wat vaag, maar daarna switchte ze wel naar de onrust, precies hetgeen waar ik het niet over had willen hebben. Die mensen verdienden onze aandacht of zorgen niet. Ze had wel gelijk dat het toch erg lastig was om het te negeren. "Ik snap je gevoel. Ik heb inmiddels wel een mooie verzameling halsbanden, maar het feit dat er twee zelfs van een docent komen doet pijn. Ik kan er alleen niets anders dan een grap van maken en mee lachen, want het alternatief is een bloedbad, van school getrapt worden, en mogelijk afgemaakt worden, dus een keuze heb ik niet." Een zucht rolde over mijn lippen, waarna ik mezelf forceerde om weer een lach op mijn gezicht te toveren. Ik nam een grote slok koffie en keek naar het meisje naast me. "Maar gelukkig blijft het bij dit soort dingen en het stopt vast wel weer. Tot die tijd hebben we elkaar en kunnen we lekker ons volproppen met junkfood." lachte ik, nog een beetje als een boer met kiespijn. Ik drukte een kus op haar haren. Ik bedoelde er niets mee, maar het voelde als een goed ding om te doen. "Ik zat te denken om mijn vacht terug te laten groeien om hen wat te pesten, maar dat is een beetje much, of niet? Moet je daarbij denken hoeveel tijd het kost om alles te kammen." lachte ik. Ik meende het echt niet, want alleen al het feit dat mijn borsthaar op dit moment weer uitgedunt moest worden, maakte me wat onzeker, laat staan mijn rughaar, die tot aan mijn hoofd haargrens liep en toch al best lang begon te worden. Ik moest echt weer naar de salon, maar dat gebeurde volgende weer. Gelukkig was het koeler, dus viel het minder op dat ik hariger werd. Daarbij kon ik zelf mijn snor, baard, nek, en wenkbrauwen in de hand houden, wat al enorm veel scheelde.


    Bowties were never Cooler



    JASON LEONARD RENFIELD

    22 • Music & sounddesign • light Projection • Being a ass is my selfdefense • His room• With Jesse





    Hoewel ik er bijna vrij zeker van was dat Jesse niet zo'n fan was van de Oosterse keuken kwam er een stille "Okay" over zijn lippen. Ik wilde bijna zeggen dat hij dit niet hoefde te doen, anders bestelde ik wel afhaal pizza op kamers al was de jongen al opgestaan waardoor ik op moest kijken naar Jesse. "Zullen we gaan? Jou maag heeft dit duidelijk heel hard nodig." sprak de jongen met een klein glimlachje, ik was misschien een einzelganger maar Jesse's aanwezigheid deed me ergens wel goed, een zwak glimlachje verscheen dan ook op mijn lippen waarna ik opstond en mijn portefeuille en mobiel nog in mijn achterzak stond, waarna ik met ietswat slome passen met Jesse mee liep. Eens op de ging verneep ik mijn blik wat en verstopte ik mijn handen in de zakken van mijn zwarte hoodie. Het licht was een stuk feller dan mijn kamer en het leek net alsof ik na weken eindelijk mijn hol had verlaten. Ik zag er vast ook niet uit, want ik voelde me ook rottig. En eens we dan ook buiten onze kappa stonden voelde ik me al helemaal een vampier. "Het ligt , het brand." klaagde ik dan ook sarcastisch met een zachte grinnik, het uitje had me een kleine energieboost gegeven en mijn maag knorde lekker luid mee met het idee van wat lekkere bami. Eens we voor de deur stonden van het restaurantje kon ik al zien dat er bijna geen kat was, maar voor ik binnen stapte keerde ik me toch even naar Jesse toe. "Hey... bedankt om mee te willen gaan..."









    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Jesse
    23 • Geneeskunde • Illusion Projection • Life sucks • ΣΚΟΤ House > Restaurant • Jason

    Jason liep met me mee richting de buitendeur. Mijn zenuwen werden met de stap erger. Uiteindelijk stond ik bij de deur met mijn hand trillend op de klink. Ik haalde een keer diep adem en opende toen de deur. Ik stapte naar buiten, maar schrok een beetje van Jason's geklaag. Ik had in eerste instantie niet door dat het en grap was, waardoor ik hem met grote ogen aankeek, tot het allemaal binnenkwam. "¡Dios mío! ¡No vuelvas a asustarme así de nuevo!" klaagde ik tegen hem. Ze mochten hier niet in vampieren geloven, maar dat betekende niet dat ze niet bestonden.
    We liepen over de campus naar het restaurantje. Ik probeerde me af te sluiten van mijn omgeving en zo snel mogelijk door te lopen zonder te rennen of Jason kwijt te raken. Het afsluiten voor mijn omgeving, had alleen het tegenovergestelde effect. Elk geluidje deed me bijna de lucht in springen, zelfs al werden er maar amper nare dingen naar ons geroepen. Het was dan ook heel fijn om bij onze bestemming aan te komen. De geur sprak me niet enorm aan, maar ik merkte nu wel dat Jason niet de enige was die moest eten. Iets van wontons of sesame kip ging er nu wel in. Ik stapte snel achter Jason aan naar binnen. Er was gelukkig amper iemand, en degene die er zat was duidelijk een mutant, waardoor ik toch een heel klein beetje kon relaxen. Ik glimlachte wat verlegen bij Jason's woorden. "Geen probleem. Ik moest ook echt het huis uit... En wat eten." zei ik zacht. "Wat wil je eten?" Ik hoorde vanalles, waarschijnlijk uit de keuken. De eigenaar zou zo hopelijk komen, zodat we konden bestellen. Ondanks dat ik niet van dit soort eten hield, was het hier eigenlijk best gezellig, of in elk geval niet zo vijandig als het grootste deel van de campus op dit moment. Zelfs het koffietentje in het ziekenhuis was minder gezellig geworden sinds het bal. Ik zuchtte en liet toch mijn ogen even over het menu aan de muur glijden. De plaatjes erbij zagen er nog slechter uit dan het echte eten. Ach, het gaf het tentje wel karakter, of iets dergelijks. Ik keek weer naar Jason, wachtend op zijn order.


    Bowties were never Cooler

    15:00 • Woensdag 19 December • -3 graden • Grauw met natte sneeuw en ijzel. Er is een waarschuwing om op te passen op de weg.

    Ondanks de hoop van velen, is de rust nog altijd niet teruggekeerd. De diehard anti-mutanten groep blijft erg uitgesproken met hun mening, en er wordt maar weinig mee gedaan, behalve dat ze de graffiti van tijd tot tijd van de twee studentenhuizen komen verwijderen. Dit alles heeft ook voor een scheiding gezorgd onder de mutanten zelf:
    Een groep is overtuigd van de hoop dat de haatzaaiers slechts een kleine minderheid zijn, en mutanten en mensen zij aan zij kunnen leven en elkaars levens kunnen verrijken.
    Een andere groep is zeker dat mensen en mutanten nooit samen zullen kunnen leven, en de haat en angst van mensen zal winnen over de hoop op samenhorigheid.
    Nu is het bijna Kerst, maar een sfeer van gezelligheid en familie hangt er niet in de twee huizen, die beiden tot op het bot verdeeld zijn over dit dilemma. Beste vrienden staan lijnrecht tegenover elkaar, liefdes zijn verscheurt, en er zijn hier en daar al kleine fysieke vechtpartijen geweest. De spanningen zijn op dit moment groter bij de mutanten onderling dan met hun tegenstanders.
    Vanavond zou het jaarlijkse kerstdiner en Secret Santa zijn, voor het feest op vrijdag, en voor iedereen verdwijnt voor Kerst. Nu is maar de vraag of iedereen in de stemming is om Secret Santa te vieren. Je zou namelijk maar het loodje hebben van iemand, die je net heeft uitgemaakt voor bloedverrader of terrorist. Een ding is zeker, dit is waarschijnlijk een Kerst om niet meer te vergeten.


    Als jullie liever meteen bij de Secret Santa beginnen, kan dit ook. Geef het even aan, dan pas ik het aan.


    Bowties were never Cooler

    Jesse
    23 • Geneeskunde • Illusion Projection • Peace is an illusion • ΔΙΕΝ House • Alone

    Ik stond in de keuken van het meidenhuis voor het jaarlijkse kerstdiner. Ik had het koken al 2 jaar naar me toe getrokken, want de mensen die het eerst deden wisten volgens mij niet eens wat zout was. Toch was dit de eerste kerst waar ik niet naar uitkeek. De spanningen tussen iedereen waren meer dan voelbaar. Eerst was het in elk geval in het studentenhuis rustig, terwijl de buitenwereld zich tegen ons keerde, maar nu het binnenshuis zelfs erger dan erbuiten. Ik roerde in de pan, maar mijn gedachten waren er niet helemaal bij. Beide huizen waren in twee gesplitst. Eerst wilde ik geen kant kiezen, maar al snel was het beter te kiezen dan ertussen te blijven, want dan werd er constant als een touw aan je getrokken. Een keus was niet makkelijk, maar in mijn hart was het al snel duidelijk. Tuurlijk hoopte mijn hoofd op vrede, en als ik dan weer kinderen zag flikkerde die hoop iets op, maar ik wist in het centrum van mijn wezen, dat de haat waarvoor ik bleef wegrennen, nooit echt zou verdwijnen. Het veranderde, de argumenten veranderden, maar de haat bleef. Nu kon ik me niet vinden in het idee dat we de mensen moesten overheersen, maar dat we onder hen nooit vrij en veilig konden leven was zeker. Lang niet allemaal waren ze slecht, maar genoeg waren tegen ons bestaan, om samenleven niet mogelijk te maken. Ik kwam weer heel snel terug in de echte wereld, toen ik een scherpe geur rook. Gelukkig was er nog niets aangebrand, maar ik moest wel goed blijven roeren. Intussen draaide ik me in een vreemde bocht om in de oven te kijken of daar alles goed ging. Het was nog altijd vreemd om in een andere keuken te koken. Je kon nooit iets vinden, alle apparaten werkten anders, en het huis maakten andere geluiden, waardoor ik constant over mijn schouder bleef kijken en keer op keek verschoot. Verrassend genoeg had ik maar weinig mensen gezien vandaag, op degene na die de deur voor me had open gedaan. Ach, zeker met de spanning die om te snijden was, was dat eigenlijk wel fijn voor de verandering.



    Bowties were never Cooler



    CHASE BENJAMIN ROGER

    22 • Archeologie & cultuur • Flight • Fuck the haters | Humans and Mutants are good • Girls Kitchen • With Jesse




    Secret santa, iets waar ik bijna ieder jaar naar uitkeek behalve dit jaar. Sinds het fordsball incident is er zoveel veranderd op school. De eerste weken was er zoveel haat en na enkele maanden is er niet veel verbeterd. Onze school was letterlijk in vier kampen verdeeld, het was bijna te gek voor woorden. Je had de mutanten en mensen die nogsteeds met elkaar konden omgaan zonder problemen en je had de mensen die mutanten nog steeds vreesden en bijna met hooivorken achterna zat en aan de andere kant dan weer de mutanten die zich beter voelden dan de mensen. Het was onwezenlijk aan het worden, haast iedere week kreeg ik wel een flyer toegestoken om mee te doen met de volgelingen van magneto, en net zo snel vloog dat papier in de vuilbak.
    Ik was een student Archeologie en cultuur, ik kende mijn geschiedenis ik weet wat de gevolgen kunnen zijn van iemand zoals magneto.
    Magneto was veroordeeld geweest voor de moord op J.F.K -een mede mutant-, door zijn koppigheid brak er bijna een oorlog uit tussen Rusland en America, hij verlamde de Proffesor, poogde in 1973 nog een moord op de goverment, en de geruchten dat hij ooit de eerste mutant ooit wilde doen ontwaken. Natuurlijk zodra ik over Magneto hoorde had ik mijn onderzoek gedaan, en zo ook op de legende van apocalypse. De wereld zou verdoemd zijn, moest zo'n macht in de handen van een losgeslagen idioot vallen. Niet alleen de levens van onschuldige mensen zouden verloren gaan maar ook een boel mutanten, zelfs zijn volgers zouden geen genade kennen. Nee zoiets wenste ik niemand toe.
    Met slome passen sjokte ik de girlsdorm binnen waarna mijn neus meteen een heerlijke geur opving, het zou me niet verbazen moest Jesse al druk bezig zijn met het eten. Ik hielp hem altijd, Jesse was één van mijn beste maatjes, maar nu leek het wel alsof dat hele gedoe ook onze vriendschap in twee wilde splijten. Ik wilde niet dat Jesse van me afgenomen werd niet voor zo'n domme reden dat 'alle mensen slecht zijn'. Ik aarzelde toch even om naar hem toe te gaan. Via via had ik wel gehoord dat JEsse de andere kant gekozen had, en dat nam ik hem niet kwalijk. Ik kende Jesse al een goede 7 jaar van mijn leventje, misschien zelfs langer. Ik wist wat de jongen allemaal doorstaan had en dat mensen niet altijd eerlijk waren geweest tegenover hem, dat verdiende Jesse niet. Maar ik wist ook dat hij een heler was, hij hielp mensen het maakte hem niet uit of het mens of mutant was... Waarom zou hij zich dan aansluiten bij mutanten die wilden pijnigen?
    Ik stak mijn hoofd even om de deuropening en kreeg een spontane glimlach om mijn lippen bij het zien van de jongen die druk bezig was met het eten. "Need a hand?" vroeg ik met een lichte grijns aan mijn maatje. Ik was misschien niet de handigste in de keuken met mijn vleugels, en alles met ook maar iets van breekbaarheid hield je ook best uit mijn buurt, maar ik kon wel erg goed overweg met mes en snijplank. " Misschien kan ik helpen met de salade ofzoiets?" ik hield mijn hoofd wat schuin en plofte me neer op een krukje terwijl ik geduldig afwachtte op wat Jesse te zeggen had.






    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH