• Mutant University
    when worlds collide

    Jaren lang is er gevochten om de jongeren van Xavier's Academy for Gifted Youngsters een plekje te geven op een van de universiteiten van Amerika. Na lang lobbyen stemde de University of Michigan in 1983 toe om enkele goede studenten per jaar toe te laten. In het begin was er enorm veel weerstand, zowel van medestudenten als van docenten. Over de jaren is dit minder geworden, en werden er ook steeds meer mutanten toegelaten tot de universiteit.
    Deze dagen hebben de mutanten twee eigen studentenhuizen en nemen deel aan het grootste deel van alle sociale en sportieve gebeurtenissen aan de universiteit. Ze zijn enkel nog uitgesloten van het worstelen, door een voorval enkele jaren geleden. Ondanks dat ze inmiddels redelijk mengen met de normale studenten, trekken de jongeren toch liever samen op, gezien lang nog niet iedereen vrede heeft met het bestaan van mutanten. Tolerantie betekent namelijk zeker niet altijd acceptatie.
    De dames komen bijna automatisch terecht in Delta Iota Epsilon Nu en heren in Sigma Kappa Omicron Tau, behalve als ze bij een ander huis door de ontgroening komen, wat in de regel nooit gebeurt.
    Delta Iota Epsilon Nu
    Het huis van de dames staat aan de oostzijde van de campus aan de rand van de botanische tuinen.
    Elk lid moet ten aller tijden haar kettinkje dragen met daaraan een kleine fenix, een eerbetoon aan Jean Grey. Op feestjes dragen ze allemaal een roze das met rode veren erop. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΔΙΕΝ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke dame slaapt op een simpele kamer met twee bedden, twee bureaus, en twee kasten. Verder mogen ze hun helft zelf inrichten, maar niet te overdreven, gezien ze de kamer ALTIJD met een kamergenoot delen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, en eetkamer. Er zijn in totaal 5 badkamers in het huis. Er is een groot balkon aanwezig dat uitkijkt over de botanische tuinen. Ook houd Oscar altijd een oogje in het zeil.

    Sigma Kappa Omicron Tau
    Het huis van de heren ligt aan de rivier die de noordelijke campus van de andere delen van de campus scheidt.
    De heren dragen standaard een blauwe das met rode strepen, al dan niet los om hun nek of als riem door de lusjes van hun broek. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΣΚΟΤ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke jongen heeft een eigen kamertje met een bed, bureau, kast, en koelkastje. De muren mogen niet geschilderd worden, en er mogen geen gaten in gemaakt worden, maar wat extra meubilair, voor zover het op de krappe kamers past, mag wel worden meegenomen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, eetkamer, en mancave. Er zijn 5 badkamers, al is er een omgebouwd tot een kamer met enkel een grote jacuzzi.




    • Rollen •
    • Chase Benjamin Roger • Flight • Archeology • Salem • 1.3
    • Jesse Benjamin Ferguson • Illusion Projection • Medicine • IrisWestAllen • 1.1
    • Rhett Faraday • Pherokinesis • Bio Engineering • CaIIiope • 1.2
    • Winston Puck Atni • Invisibility • Biology • Necessity • 1.5
    • Jason Leonard Renfield • Energy Plasmoids • Music & Sounddesign • Salem • 1.5
    • Connor Volkov • Lycanthropy • Architecture •IrisWestAllen • 1.5
    • Alexander Nicholas Tennison • Aerokinesis • Studie • CarIyIe • 1.6
    • Name • Mutation • Study • User • .

    • Mara Lacroix • Pain Reducement • Management • Necessity • 1.2
    • Alexis Bennet • Pyrokinesis • Forensics • Munis • 1.4
    • Nala Thalon • Cryokinesis • Photography • Melpomene • 1.3
    • Alison Delilah Brooke • Omnilingualism • Foreign Languages • WrittenWords • 1.6
    • Lyra Cardais • Hyperresonance • Art History • CaIIiope • 1.6
    • Sora Cardais • Hypnotic Song • Evenement Management • Melpomene • 1.6
    • Melody Rose Porter • Weather Manipulation • Dermatology • Sombre • 1.6
    • Name • Mutation • Major • User • .

    • Regels •
    • Minimaal 300 woorden.
    • Q Huisregels gelden hier.
    • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, vrienden hebben soms ruzie met elkaar, dingen gaan vaak fout en lopen niet hoe je wil, krachten putten je uit, en NIEMAND is oppermachtig.
    • Geen Mary Sue's, ook geen te sterke krachten/mutaties
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    • IrisWestAllen maakt nieuwe topics aan.

    • Het Begin •
    15:00 • Woensdag 19 December • -3 graden • Grauw met natte sneeuw en ijzel. Er is een waarschuwing om op te passen op de weg.
    Ondanks de hoop van velen, is de rust nog altijd niet teruggekeerd. De diehard anti-mutanten groep blijft erg uitgesproken met hun mening, en er wordt maar weinig mee gedaan, behalve dat ze de graffiti van tijd tot tijd van de twee studentenhuizen komen verwijderen. Dit alles heeft ook voor een scheiding gezorgd onder de mutanten zelf:
    Een groep is overtuigd van de hoop dat de haatzaaiers slechts een kleine minderheid zijn, en mutanten en mensen zij aan zij kunnen leven en elkaars levens kunnen verrijken.
    Een andere groep is zeker dat mensen en mutanten nooit samen zullen kunnen leven, en de haat en angst van mensen zal winnen over de hoop op samenhorigheid.
    Nu is het bijna Kerst, maar een sfeer van gezelligheid en familie hangt er niet in de twee huizen, die beiden tot op het bot verdeeld zijn over dit dilemma. Beste vrienden staan lijnrecht tegenover elkaar, liefdes zijn verscheurt, en er zijn hier en daar al kleine fysieke vechtpartijen geweest. De spanningen zijn op dit moment groter bij de mutanten onderling dan met hun tegenstanders.
    Vanavond zou het jaarlijkse kerstdiner en Secret Santa zijn, voor het feest op vrijdag, en voor iedereen verdwijnt voor Kerst. Nu is maar de vraag of iedereen in de stemming is om Secret Santa te vieren. Je zou namelijk maar het loodje hebben van iemand, die je net heeft uitgemaakt voor bloedverrader of terrorist. Een ding is zeker, dit is waarschijnlijk een Kerst om niet meer te vergeten.
    15:00 • Zaterdag 1 September • 27 graden • Zonnig met een licht briesje en enkele schapenwolkjes
    De start van het academiejaar staat weer voor de deur. De eerstejaars zitten middenin hun ontgroening, maar de ouderejaars hebben enkel oog voor een ding: Ford's Ball. Het grootste feest van het jaar. Vroeger was het nog echt een bal, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een groot studentenfeest in een van de talloze verlaten en vervallen fabriekshallen van Ford in Detroit. De drank vloeit er altijd rijkelijk, de muziek staat luid, en elk jaar ontstaan hier ook de beste verhalen. Dus bereid je voor, trek je beste feestkleding aan, en leg een goede bodem, want vanavond is weer een nacht voor de geschiedenisboeken.

    22:00 • Zaterdag 1 September • 25 graden • Een zwoele zomeravond met een heldere hemel en een bijna volle maan
    Ford's Ball is inmiddels begonnen en ook de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ komen aan bij de oude Ford fabriekshallen in Detroit. De meeste studenten hebben vervoer geregeld, of komen lopend vanaf de campus. Dit is een feest wat niemand wil missen. De drank vloeit rijkelijk, de muziek staat luid, en de lichten zijn al van verre te zien door de gebroken ramen en gescheurde muren van de fabriekshallen. Ook vannacht zal de aanleiding zijn van vele verhalen en geruchten, en heel veel gênante momenten later in het jaar. Iedereen heeft er zin in en heeft zich opgedoft voor een van de grootste feesten van het jaar. Laat de nacht maar komen!
    Pas alleen op dat je niet zelf het onderwerp wordt van een gerucht, waar of niet, want daar kom je niet zo snel vanaf.

    18:00 • Vrijdag 12 October • 14 graden • Regenachtig met veel bewolking en een snijdende wind vanuit het noorden.
    Het is enkele weken na het incident van Ford's Ball. Het is door de universiteit afgeschreven aan technische problemen, maar toch hebben de mutanten de wind van voren gekregen door velen van hun medestudenten. Waar het eerst best okay leek te gaan op de universiteit, is de sfeer nu toch wat grimmiger, en durft de anti-mutanten beweging zich openlijk uit te laten over wat zij er wel niet van vinden. De groep bestond eerst uit enkele studenten, maar het heeft na het bal een flinke aanhang gekregen. De gemiddelde student heeft het wat laten gaan, zeker met de belofte van een groot feest de week voor Kerst om het goed te maken, maar er zijn er toch velen die het de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ persoonlijk aan rekenen, wat hun leven op de campus niet makkelijker maakt. De universiteit heeft meerder publieke statements gemaakt over het niet tolereren van haat en dat de mutanten niet de oorzaak zijn van het einde van Ford's Ball, maar intussen gebeurt er weinig om de haat op de campus zelf te verbannen.


    [ bericht aangepast op 28 maart 2019 - 17:58 ]


    Bowties were never Cooler

    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement

    You are more than divine,
    You are infinite.



    Het voelde zo vertrouwd zoals Chase haar tegen zich aan trok. Ondanks dat ze technisch gezien nog aan het lopen waren – al lag het tempo door eventuele duwen tegen de zij niet al te hoog meer, maar ze stonden overeind – leunde Mara toch iets tegen hem aan. Ze kon zijn al te bekende geur ruiken. Het resultaat was wel dat ze ietwat aan het slingeren gingen. Dat was niet alleen de schuld van de alcohol.
    “Zeer zekers, de poezeligste kussentjes,” vertelde hij haar lomp. Ze lachte.
    “Het is je geraden ook dat antwoord te geven,” zei ze hem, waarna ze hem meedeelde dat een drankje altijd een goed plan was.
    “Daarom passen we ook zo goed bij elkaar,” was Chases antwoord op het feit dat ze allebei mensen goed kwijt konden raken. Passen. Niet pasten. Erg lang stond Mara niet stil bij de gekozen verwoording van deze zin. Het voelde gewoon goed nu, zo samen met Chase. Waarom zou ze zich bezighouden met lastige vragen?
    “Precies,” antwoordde ze. Ze lachte. “Dat komt allemaal door ons vermogen andere mensen kwijt te raken. Dat kan niet anders.” Ze danste licht mee met de muziek en liet zich al te gewillig meetrekken richting de muziek. Ze waardeerde het dat Chase nog niet naar binnen ging, waar het toch wel ietwat verstikkend druk aan het worden was. Hier buiten hadden ze veel meer de ruimte, en zeker geen last van niet-hoorbare muziek.
    Ze liet Chase haar ronddraaien en toen ze in zijn armen eindigde, wist ze niet zeker of dat de planning geweest was of toeval. Het maakte haar ook niet uit. “C’mon baby, tonight I’m yours,” grapte Chase.
    Langzaam begon Mara met haar heupen met de muziek mee te wiegen. “Then let’s dance till morning,” antwoordde ze hem met een knipoog. Ze pakte zijn handen vast en ‘dwong’ hem mee te dansen met haar. Het voelde heerlijk zorgeloos om hier met Chase te staan dansen, en hoewel haar antwoord natuurlijk een grap was, meende ze het ergens ook wel. Ze zou er echt geen probleem mee hebben om de rest van de avond hier met hem te staan dansen.

    [ bericht aangepast op 19 nov 2018 - 19:35 ]


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Connor
    25 • Architecture & Urban Planning • Lycanthropy • Okay, Grumpy. Let's dance! •The Bar • Jason & Lyra

    Natuurlijk moest ik Jason blijven plagen. Ik kon het gewoon niet laten. Het was gewoon te makkelijk en we hadden veel te veel geschiedenis om af en toe niet uit te halen. Jason keek me verrassend uitdagend aan, of beeldde ik me dat nu in? Ik kon er niet lang over denken, want Lyra pakte mijn lippen, waardoor er een geluidje wat klonk als een kruising tussen een piep en een grom uit mijn keel kwam. Ik grinnikte bij haar woorden. Toen ze mijn lippen losliet wiebelde ik even met mijn lippen en neus. Ze had scherpe nagels. Ze aaide door mijn haren en ik wilde net mijn drankje wegtikken toen Jason iets zei wat ik niet had verwacht: Hij stemde in met dansen. Mijn ogen werden even groot, terwijl hij zijn jas uittrok. Ik had alleen weinig tijd om mezelf te herstellen, want Lyra duwde me al de dansvloer op. Ik gooide mijn drinken achterover, terwijl ik mijn voeten weer goed op de grond wist te zetten. Ik loose het glas en begon te dansen. Lyra stond al snel met haar bips tegen me aan, en ondanks dat ik volledig voor mijn eigen team speelde, legde ik toch mijn handen op haar heupen. Ze was een goede vriendin en dan kon dit, toch? Het schuren was ook niet helemaal opzettelijk, maar meer een bijproduct van het bewegen van mijn heupen. Mijn ogen vonden kort Jason's blauwgroene kijkers. Ik schonk het een speelse glimlach en haalde mijn handen van een van Lyra's heupen, om hem op die van Jason te leggen. Ik had nooit gedacht dat hij zou dansen, maar zijn volgende acties bewezen voor mij dat hij toch echt al best goed onder de invloed van de gin was. Ik voelde zijn hand mijn buik raken, waarna hij mijn shirt greep en van ons echt een sandwich maakte met Lyra in het midden. Ook voelde ik een hand in mijn krullen, waar ik wat meer naartoe leunde. Het duurde jammer genoeg niet heel lang voor hij me toch wat uit deze trans haalde met een tik tegen mijn wang. Ik moest moeite doen om niet meteen mijn lip op te trekken. We stonden nog altijd dicht bij elkaar en zijn tweede gin was nog niet ingewerkt. Daarbij was dit vriendelijker dan dat hij in tijden tegen me was geweest. Hij moest niet meer van dit proberen, maar anders wilde ik hem ook niet mijn nacht laten verpesten. "Ik kan je helpen om vannacht nog veel meer plezier te hebben, schat." Ik gaf hem een speelse knipoog en een luchtkusje. Deze Jason was best leuk, zelfs al zou hij straks weer in een a-hole veranderen, dan was het voor nu in elk geval leuk. "Je weet me te vinden als het je wat lijkt." Mijn hand gleed van zijn heup naar zijn bil om daar een kort kneepje in te geven, waarna ik hem stel weer op zijn heup legde en hem onschuldig aankeek. Ik liet mezelf langzaam meevoeren door de muziek. Zo op de dansvloer was het eigenlijk net iets te luid, zelfs met de bollen watten in mijn oren, maar de drank hielp om ook mijn oren wat minder gevoelig te maken voor prikkels. Ik genoot van de warmte van de lichamen om me heen en ht gevoel van samenhorigheid. Ik kon bijna vergeten dat de jongen waarmee ik aan het flirten was, het waarschijnlijk alleen deed om me te sarren en dat er een meisje tussen ons in stond, bijna, maar zeker niet helemaal. Toch beloofde dit nu weer een veel betere avond te worden dan dat ik had durven hopen even geleden toen Jason me nog lip te cockblocken bij de buitendeur. Mijn glimlach werd wat breder en ik leunde mijn hoofd op Lyra's schouder. Het was net iets te laag, maar ach, dan hoefde ik het in elk geval niet te dragen.


    Bowties were never Cooler

    LYRA CARDAIS
    23 | Superresonance | outfit | Jason & Connor


    Verbaasd door Jason's spontaniteit hapte Lyra even naar adem toen hij zijn gezicht dichter bij het hare bracht. Ze mocht inmiddels beweren dat zij en Jason nogal close waren, maar hij was nu eenmaal niet iemand die snel fysiek contact legde en net daarmee had hij haar nu wel weten te verrassen. Het hielp ook niet dat gedurende ze gedurende die enkele seconden alleen haar gezicht maar wat had hoeven kantelen om zijn lippen te kunnen proeven.
    "Nooit gedacht dat het je zou gaan lukken me hierop te sleuren," sprak haar beste vriend, want dat was hij; zoals ze zichzelf er streng aan herinnerde; gewoon haar beste maatje.
    "Alsof ik had opgegeven voor het gelukt was," antwoordde ze, misschien een tikkeltje van haar à propos. Het korte moment van magie was inmiddels weer vervlogen, al wist Jason dat ook weer een stukje goedgemaakt door zijn arm nu ook om haar heen te leggen. Dat haar emotionele rollercoaster pas begonnen was werd haar duidelijk toen Jason's aandacht hierna zowat volledig naar Connor ging.
    Een beetje ongelovig, en in de mate van het mogelijke, keek ze over haar schouder heen. Ze voelde haar maag samentrekken en het bloed naar haar wangen stijgen. In haar keel vormde zich een krop die niet meer weg te slikken viel. Waar ze het net nog geweldig had gevonden hoe meegaand Jason zich plots getoond had bracht het nu iets in haar naar boven dat ze nog nooit eerder ervaren had. Ze kon enkel zwijgend toekijken hoe de jongeman die ze heimelijk liefhad zijn hand in iemand anders' haren vlocht. Zichzelf proberend voorkomen van stommiteiten uit te halen die hun vriendschap voorgoed naar de vaantjes zouden helpen wendde ze haar blik af... enkel en alleen om op te merken hoe Connor háár Jason bij de billen greep. Ze voelde zich alsof haar borstkas op elk moment kon gaan exploderen en kreeg geen woord meer over haar lippen.
    Zo'n meter verder slaakte een volkomen onbekende studente een gil, terwijl haar glas spontaan uiteen spatte. Vanaf dat moment leek er een kettingreactie in gang gezet, waarbij het ene glas na het andere sneuvelde. Ook één van de spots die de zaal met felle kleuren verlichtte moest er aan geloven. Door de luidsprekers kwam een schelle pieptoon, die menig feestgangers, waaronder Lyra zelf, naar hun oren liet grijpen.
    De blondine voelde haar lippen warm worden, maar pas toen ze de ijzerachtige smaak proefde en bij het wegvegen ervan bloed aan haar vingers zag besefte ze ten volle dat ze de controle verloren had. Kort gleed haar blik van Jason naar Connor en weer terug. Hoe was dit gebeurd?


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    RHETT FARADAY
    Oopsie-Daisy
    22 | Pherokinesis | Ford's Ball| Nala

    “Niet doen. Je mag dit niet doen." Behoorlijk verward liet Rhett zijn blik over de sniffelende Nala glijden. Hij kon haar geen ongelijk geven dat die kus misschien niet het allerslimste idee was geweest, maar hij zou gezworen hebben dat zij de eerste stap had gezet. Misschien had ze verwacht dat hij haar zou tegenhouden, en had hij die verwachting niet ingelost? Had hij haar, tegen wil en dank in, toch weer weten te kwetsen?
    Geschrokken door deze ontdekking deed hij een stap achteruit, waarbij hij zijn handen in zijn zakken stopte, niet weten wat hij er anders mee moest doen.
    ”Wekenlang ben ik boos op je geweest, voornamelijk vanwege maar één ding." Naast Nala's woorden werd hij ook geplaagd door de ene koude rilling naar de andere, en dit keer was hij er niet zo zeker van of haar gave daar wel voor iets tussen zat. Het leek van veel dieper te komen. Met een knagend schuldgevoel liet hij zijn hoofd hangen, zijn blik strak op de grond gericht. “Maar ook omdat ik dit niet wil. Dit is niet wat ik wil, Rhett.” Hoe meer Nala echter sprak, hoe minder hij leek te snappen waarover ze het precies had. Nog nooit in z'n hele leven had hij zich zo'n domoor gevoeld als nu. Als ze het niet wilde, waarom had ze hem dan gekust? Ging het gesprek inmiddels ergens anders over? Hij was er namelijk vrij zeker van dat hij niks gemist had en aandachtig stond te luisteren. Voorzichtig keek hij weer even omhoog, hopend wat wijzer te worden uit de blik van zijn voormalig geliefde. De tranen in haar ogen bezorgden hem letterlijk steken in zijn hart en hij kon zichzelf er niet van weerhouden ze weg te vegen. Gefascineerd kijk hij naar de miniscule ijspegeltjes die daardoor aan zijn vinger hingen. Wat het ook was dat Nala hem duidelijk probeerde te maken; het moest wel heel diep zitten.
    ”Elk stel heeft wel een dieptepunt waar ze doorheen moeten... Als dit echt het einde is, kunnen we elkaar dan nu recht aankijken en zeggen dat we er alles aan hebben gedaan?”
    "Oh..." bracht Rhett uit toen het kwartje eindelijk viel. Ze had het helemaal nooit over die kus gehad en wat hij als afscheid gezien had had zij wellicht heel anders bedoeld. Hij knipperde een keer met zijn wimpers, niet onmiddellijk in staat wat te zeggen op deze nieuwe wending.
    “Ik kan dat namelijk niet.”
    "Nala..." Meer woorden kwamen er niet naar boven, maar misschien was dat niet zo erg want als hij eerlijk was dan had ook niks anders er ooit zo toe gedaan als zij. Aangedaan door haar boodschap nam hij haar opnieuw in zijn armen, en hield haar dicht tegen zich aan. Hij drukt zijn lippen tegen haar voorhoofd en aaide haar haren, in de hoop haar een beetje rust te kunnen schenken. "Ik -" Puur uit reflex dook hij over Nala heen toen vlak boven hun hoofd een spotlight het met veel vonken begaf en het scherven begon te regenen.
    "Oopsie-Daisy!" bracht hij uit, zodra hij niks meer naar beneden voelde komen. Zonder erbij stil te staan nam hij het gezicht van de brunette in zijn handen en begon te controleren op eventuele verwondingen. "Heb je iets? Ben je oké?" sprak hij haastig, zijn hart nog steeds racend van de adrenaline.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.



    CHASE BENJAMIN ROGER

    22 • Archeologie & cultuur • Flight • Hell yeah Party! • inside-> outside • With Mara




    Het was bijna zorgeloos hier zo met Mara dansend, alsof we nooit uit elkaar waren geweest. “Het is je geraden ook dat antwoord te geven,” Grinnikte de dame “Precies, Dat komt allemaal door ons vermogen andere mensen kwijt te raken. Dat kan niet anders.” ik lachte even met haar mee waarna ik haar in mijn armen liet draaien en op tijd opving."Then let’s dance till morning,” knipoogde ze wat me deed grijnzen, een uitdaging die ik zeker aanvaardde . Ze nam mijn handen beet waarna we begonnen te swingen, compleet niet op de maat van de muziek al moeite me dat niet echt, eerlijk gezegd was ik al bijna vergeten dat we op fords ball zaten, al kon ik dan ook wijten aan de biertjes die ik al binnen gekiept had. "Go Mara!" kirde ik vrolijk terwijl ik met de dame danste en eens ik haar nog eens ronddraaide en rond ving moest ik toch even adem halen en sloeg ik mijn armen om haar middel heen en liet mijn voorhoofd even tegen dat van haar rusten. Kort sloeg ik mijn ogen neer, haar geur was eentje die ik van ver kon herkennen, het was fruitig en zoet, net zoals haar favoriete snoepjes. Het deed me weer realiseren dat het mijn schuld was geweest dat het nooit meer tussen ons geworden was... zou … zouden we het nog eens kunnen proberen of had ik ons verdoemd? Echter voor ik er verder over kon nadenken klonk een hevige buis van binnen Fords bal en keek ik weer even op richting de feestzaal. Ook mijn vleugels leken wat onnatuurlijks op te merken waardoor een onaangename rilling over mijn rug heen gleed. "Mara... " ik blikte even naar de blondine, volgens mij had ze ook door dat er iets gebeurd moest zijn, het kon niet anders. Ik nam haar hand vast en nam haar mee naar binnen, mijn vrienden zaten daarbinnen.





    JASON LEONARD RENFIELD

    22 • Music & sounddesign • light Projection • Being a ass is my selfdefense • Outside • With Puck & The girls



    "Alsof ik had opgegeven voor het gelukt was," Had Lyra nog gegrinnikt, waarbij ik mijn hand op haar heup liet rusten , het was waar, Lyra kreeg meestal wel haar zin, zo was ze ook mijn beste vriendin geworden na lang geduld met me te hebben. Ik had me naar Connor gewend om hem aan te tonen dat ik het prima naar mijn zin kon hebben. Echter had de jongen dit iets anders aangezien "Ik kan je helpen om vannacht nog veel meer plezier te hebben, schat." klonk het speels vervolgd met een knipoog waardoor ik toch kort mijn neus optrok, ja ik had al wat alcohol in mijn systeem, het zou me nog veel glazen kosten om in het bed met iemand te gaan belanden. "Je weet me te vinden als het je wat lijkt." zijn volgende woorden kwamen gepaard met een kneep in mijn billen waardoor ik hem met grote licht waarschuwende ogen aankeek, echter iets ervan zeggen deed ik niet en ik voelde zelf hoe bloed lichtjes naar mijn wangen stroomden dus wendde ik mijn blik weer af. Ik wilde net mijn aandacht weer schenken aan Lyra als ik een gil hoorde en vandaag ging alles plots heel snel in het 100. Het ene glas barste uiteen na het andere en een heuse lichtflits verblinde de meeste studenten waarna het pikdonker werd. ook de muziek was so goed als dood te noemen na een ijselijke peep toon waar ook ik even naar mijn oren greep en de opkomende hoofdpijn probeerde te onderdrukken. Het duurde misschien nog geen minuut maar paniek was overal uitgezaaid en zo ook bij mij. Als een soort angstige reflext liet ik een boel dwarrellichtjes verschijnen dat de ruimte wat verlichtten, ik kon absoluut niet tegen het donker. Ik deed dan ook mijn best om mijn adem onder controle te krijgen, ik had mijn twee danspartners losgelaten en was even op mijn kniën gevallen, welke ik onbewust geschaad had aan het kapotgesprongen glas. Mijn gedachten raasden op hol terwijl ik ieder mogelijk senario liet afspelen van wat er zojuist gebeurd was... Was dit mijn fout? Het licht dat kapot sprong had me meteen een onaangename flashback geschonken naar enkele jaren terug...Echter was dit nog anders, het licht had niemand verblind, en de muziek... muziek. Mijn blik gleed naar Lyra die ik met grote, licht angstige ogen aankeek. Dit... Dit was haar mutatie, geen twijfel aan. "Lyra? A- heb... Ben je in orde?" voreg ik haar voorzichtig waarna ik na wat moeite opstond en mijn licht geschaafde hand op haar schouder liet rusten. "Wat is er net gebeurd?" kwam er bijna als een fluistering over mijn lippen.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    WINSTON PUCK ATNI
    25 - Invisibility - Biology

    Don't look for me in the crowd,
    Come find me in solitude,
    I never fit in,
    Was never supposed to.



    "Is dat zo?” vroeg Sora hem. Ze tilde vragend een wenkbrauw op“En ik maar denken dat je juist voor mij kwam. Valt me dat nou even tegen..”
    Puck glimlachte en nam een grote slok van zijn drankje. De bodem was inmiddels bijna bereikt. Misschien moest hij wat rustig aan met de alcohol gaan doen, gezien hij de effecten toch wel begon te merken inmiddels. Aan de andere kant, het was een feestje dus waarom zou hij ook niet drinken?
    “Het spijt me je teleur te moeten stellen,” antwoordde hij haar plagend. Hij pakte met zijn vrije hand haar hand die geen drankje vast had vast en liet haar een rondje draaien, daarbij oplettend dat ze niet haar drinken onderweg zou verliezen.
    “Natuurlijk ben ik er voor jou,” vervolgde hij. Het was een plagerij, niks meer. Natuurlijk was hij er voor Sora, en Lyra, en de band.
    Hij was amper uitgesproken of het glas in zijn hand knapte. Het laatste bodempje van het drinken spatte over hem heen, en een van de scherven sneed toch wel pijnlijk in zijn handpalm. Tijd om daarop te reageren had hij niet echt, want ineens knapten er meer glazen, knapten er een lamp en klonk er een harde pieptoon. Haast automatisch had Puck Sora naar de zijkant getrokken en afgeschermd van de glassplinters die in het rond vlogen. Dat daarbij haar drinken ongetwijfeld geknoeid had – als het glas het niet al begeven zou hebben – was van ondergeschikt belang.
    Zijn hart klopte hard tegen zijn borstkas door alle nutteloze adrenaline die zijn lichaam aangemaakt had. “Ben je oké?” vroeg hij Sora toen het gevaar van rondvliegend glas geweken leek te zijn. “Niet geraakt?” Hij klonk alsof hij de halve marathon gelopen had, terwijl hij letterlijk alleen gestaan had. Hij keek om zich heen en stapte iets achteruit toen hij zich realiseerde hoe dicht hij op Sora terecht was gekomen tijdens het afschermen. Iedereen stond ietwat verdwaasd om zich heen te kijken, afvragen wat er gebeurd was, en tegelijkertijd leek er een soort van golf van paniek door de zaal te trekken. Wat was er gebeurd? Was dit alles?



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.


    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement

    You are more than divine,
    You are infinite.



    Chase leek de uitdaging om tot de morgenstond te dansen maar al te graag te accepteren. Samen stonden ze te swingen op de muziek. Nou ja, op de maat was het niet te noemen, maar de muziek speelde en zij dansten, dus technisch gezien dansten ze op de muziek toch?
    “Go Mara!” kirde Chase en hij draaide haar nogmaals rond.
    Ze lachte voluit. “Go ons bedoel je!” Het voelde zo goed, zo gewoon om hier te dansen, alsof ze nooit anders deden samen. Alsof ze nooit uit elkaar geweest waren. Chase sloeg zijn armen om haar heen, en zij reageerde door ook haar armen om hem heen te slaan. Ze stonden zo dicht bij elkaar. Zijn al te bekende geur drong haar neusgaten binnen en heel even rustten hun voorhoofden tegen elkaar. Chase moest wel licht bukken. Het was zo… zo normaal. Er was natuurlijk een reden geweest dat ze niet meer bij elkaar waren, maar die kon Mara zich even niet herinneren. Het was gewoon fijn om hier met Chase te staan.
    Het moment werd verbroken door lawaai van binnenuit en met een ruk keek Mara naar het gebouw. Wat was er aan de hand? “Mara…” zei Chase, en Mara wist dat zij niet de enige was die het idee had dat het niet gewoon een kleine storing in de muziek was. Er was iets gebeurd.
    “De rest is binnen…” zei ze stil. Ze moest weten of de rest in orde was. Dat was nu prioriteit één. Gelukkig leek ook Chase dat te snappen, want hij nam haar hand vast en haastte zich met haar in zijn kielzog naar binnen. Binnen zag Mara niet meteen Nala of een andere bekende, en een soort van paniek borrelde in haar binnenste op. Waar waren ze? Waren ze oké? Hadden ze hulp nodig? Wat was er aan de hand?
    “Chase, zie jij bekenden?” vroeg ze hem. Ze kon de paniek niet helemaal uit haar stem weren. Wat was ze blij dat in elk geval Chase hier bij haar was. Misschien hield ze zijn hand net iets te stevig vast.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Connor
    25 • Architecture & Urban Planning • Lycanthropy • What happened? I can't hear a thing! • The Dancefloor • Jason & Lyra

    Ik had niet helemaal meer door wat er allemaal gaande was buiten mijn twee danspartners. Het was fijn om even de teugels te kunnen laten vieren, even puur in het moment te kunnen leven. Ik deed dat het liefst, maar dat was in het leven jammer genoeg gewoon niet mogelijk. Je moest je aan plannen houden en schema's volgen. Dat maakte dit soort momenten alleen maar fijner als ze er toch waren. Het werd alleen maar beter toen leek dat Jason ook wat losser begon te komen. Thank God for the booze! Hij flirtte met mij, en ik ging het vol in mee. Als hij iets wilde, kon hij het krijgen, en anders was er genoeg mancandy hier om hem 10 maal te vervangen. Al was het toch leuker om hem te zien toegeven aan zijn instinctieve kant en zich een keer niet te laten afschrikken door zijn hoofd. Ik zag hem blozen, ondanks zijn waarschuwende ogen, waardoor mijn grijns alleen maar breder werd, en ik hem nog een knipoog gaf, net voor hij zijn blik wegdraaide.
    Plots klonk er zo'n hard geluid dat ik het gevoel had dat mijn oren letterlijk begonnen te bloeden, en een fel licht, wat erna aanleiding gaf tot plotse duisternis. Zonder iets verder in de hand te hebben greep ik naar mijn oren en viel op de grond. Een pijnlijke pieptoon hield aan, waardoor ik mezelf oprolde tot een bol, hopend de pijn aan mijn oren iets te kunnen minderen. De tranen stonden letterlijk in mijn ogen en zacht gepiep klonk vanuit mijn longen, al werd het nog altijd overstemd door de luide piep van elders. Het euforische gevoel van even geleden was in een klap compleet weggevaagd. Naast mijn oren voelde ik het branden op mijn onderarmen en knieën, waarmee ik mijn val had opgevangen.
    Ik merkte pas veel later dat de piep was gestopt, vooral omdat ik niets meer hoorde. Ik haalde mijn handen van mijn oren en ging iets rechtop zitten, waarbij ik mijn handen middenin gebroken glas zette. Dat had waarschijnlijk ook de pijn aan mijn armen en knieën veroorzaakt. Het vreemde was dat ik nog altijd niets kon horen, waardoor de paniek nu toch wel begon toe te slaan. Mijn oren schoten alle kanten op, en verwoed probeerde ik intussen de watten eruit te klauwen. Het hielp niets. Ik hoorde niets. Met grote ogen vol angst keek ik omhoog, op zoek naar iemand die ik kende, naar iemand die kon helpen. Ik had geen idee wat er was gebeurt, maar ik was nu vooral doodsbang, zo erg dat ik mijn geschade onderarmen en knieen niet eens meer voelde. Ik had wel al zo vaak gewenst om minder sensitieve oren, maar dit was nog veel erger. Het als mijn oren schoot mijn hoofd alle kanten op, om maar iemand te vinden, terwijl ik probeerde niet te piepen als een hond in nood. Ik moest menselijk blijven van mezelf, voor zover ik dat kon nu mijn basale emoties de overhand kregen in mijn lichaam. Hopelijk kon iemand helpen, want de beste avond van het jaar begon zo heel snel uit te lopen op de meest verschrikkelijke avond van het jaar.


    Bowties were never Cooler

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • Rhett • [url=]Outfit[/url] •

    ”Nala..”
    Heel even weet ik niet goed hoe ik zijn reactie moet oppakken, puur doordat Rhett zelf ook niet lijkt te weten wat hij precies met mijn woorden aan moet. Zat ik er misschien toch te ver naast? Of was mijn hoop toch teveel geweest? Echter wanneer Rhett me opnieuw in zijn armen neemt weet ik mezelf enigszins een beetje gerust te stellen en neem ik de warmte in me op, die hij me aan biedt. Desondanks zet ik me ergens schrap, bang voor de afwijzing die wellicht alsnog kan gaan komen.
          “Ik-” Een geschrokken geluid verlaat mijn mond als recht boven ons een van de lichten begint te vonken, alvorens het glas kapot springt. Kleine scherven vliegen alle kanten op, waardoor ik verder in een krimp in Rhett zijn armen. De drang om mijn gave op te roepen toomde ik zo goed als kon in, wetende dat mijn ijs het er niet veel beter op kon maken en een heuse ijswind nog iets te ver buiten mijn bereik lag.
          ”Oopsie-Daisy!” brengt Rhett even geschrokken uit, waarna hij mijn gezicht in zijn handen neemt en me controleert op eventuele verwondingen. “Heb je iets? Ben je oké?” Ik knik lichtjes terwijl ik mijn ietwat trillende handen verplaats op Rhett zijn borst, waar ik zijn hart onder de palm van mijn hand als een bezetene te keer voel gaan. “Het is goed,” kalmeer ik hem zacht.”Ik ben oké, alleen flink geschrokken,” vervolg ik terwijl mijn blik onderzoekend over de jongen voor me heen glijdt. Als ik enkele kleine glasscherven in zijn haren zie zitten gebaar ik hem voorzichtig iets naar voren te buigen.
          ”Pas op, het zit wat in je haar,” spreek ik zacht en probeer zonder mijn vingers open te halen de paar scherven uit zijn donkere bos te halen. “Ben jij verder oké?”kaatst ik ondertussen de vraag terug, waarna ik heel even opkijk om te zien hoe meerdere mensen om ons heen flink verschoten zijn en enkele van hen nog onthutst naar het plafond staren.
          ”Wat was dat?”








    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Sora Cardais

    ”Music is life.
    That’s why our hearts have beats.”

    • Twenty-four • Hypnotic Song • With Puck •

          “Het spijt me je teleur te moeten stellen,” brengt Puck plagend uit, waarna hij met zijn vrije hand het mijne vastpakt en me soepel een rondje laat draaien, zonder dat ik daarbij mijn drankje weet te verspillen. Een muzikale lach verlaat mijn mond en ik weet nog net op tijd te voorkomen dat de eerste trillingen daarvan een hypnotiserend effect uitstralen vanwege mijn uitermate vrolijke humeur — zij het in dit tempo langzamerhand een beetje aangeschoten.
          ”Natuurlijk ben ik er voor jou,” zegt Puck dan, eens ik weer stil voor hem sta. Een warme, tevreden glimlach verspreidt zich over mijn lippen heen, tot het glas in zijn hand plots kapot springt. Als een kettingreactie die daarop volgt klonk er al gauw meer geknap van glazen en geritsel van scherven die uit de lucht kwamen vallen, welke gepaard gingen met enkele geschrokken geluiden om ons heen. In een instinctieve reactie duik ik licht in elkaar en grijp Puck zijn hand steviger vast als deze me in een reflect met zich mee an de kant trekt. Het laatste beetje van mijn drankje valt gaandeweg ergens verloren op de grond als ik mijn vrije hand omhoog houdt om mijn gezicht af te schermen.
          ”Ben je oké?” hoor ik Puck vragen, eens het ergste voorbij lijkt te zijn. Geschrokken en met een bonzend hart van de adrenaline veeg ik een paar van mijn blonde lokken uit mijn gezicht, alvorens op te kijken naar Puck. “Niet geraakt?” hijgt hij zachtjes. Omdat ik mijn eigen stem nog niet volledig durfde te vertrouwen, schud ik enkel lichtjes en laat mijn blik nog altijd geschrokken rond glijden; eerst over de mensen om ons heen, waarna al gauw van mezelf naar Puck.
          ”Je hand,” zeg ik zacht doch hard genoeg voor Puck om te horen, als mijn blik valt op het bloedt wat tussen zijn vingers door druppelt. Ondertussen balt zich een onbehagelijk gevoel samen in mijn onderbuik, eentje die ik altijd kreeg zodra er iets mis was met Lyra — al was ik nog te verward om daar direct op te reageren en racet mijn hart nog altijd luid in mijn keel. Terwijl ik voorzichtig mijn hand uitsteek naar de gewonde van Puck, blik ik vluchtig een keer rond om tevergeefs een glimp op te vangen mijn zusje, waarbij ik het rusteloze gevoel in mijn binnenste voel toenemen. Wat was er zojuist gebeurd? “Je bloedt,” vervolg ik ondertussen en kijk even naar de jongen op, waarbij ik mijn bezorgdheid niet helemaal weet te verbergen. “Misschien moeten we het even schoonmaken en kijken of er verder niks in zit. Ben je verder oké?”


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    LYRA CARDAIS
    23 | Superresonance | outfit | Jason & Connor


    Teneergeslagen staarde Lyra naar de ravage die zij had aangericht. Haar hart leek in duizend stukken te worden gereten toen ze Connor op de grond zag kermen van de pijn. Overal om haar heen waren studenten die zich op de één of andere wijze door haar toedoen hadden bezeerd. Overal zag ze dezelfde rode accenten terug; bloed. Toen haar blik die van Jason kruiste kwam de ergste klap. Nog nooit had hij haar zo angstig aangekeken, nog nooit had hij daar reden toe gehad. Ze wilde hem overeind helpen, maar ze leek aan de grond genageld.
    "Lyra? A- heb... Ben je in orde?" Haar ogen volgden de tedere hand die naar haar schouder bracht. Wederom stokte haar adem in haar keel toen ze de schrammen zag. Ze had Jason pijn gedaan. Met dit besef leek haar lichaam te ontwaken en deinsde een stukje achteruit. "Wat is er net gebeurd?"
    "Ik - ik - Sorry! Sorry, ik wilde niet- het spijt - sorry!" Over elk woord struikelde ze wel tien keer, ervan overtuigd dat het allemaal niet voldoende zou zijn en niet wetend waar ze precies heen wilde. Net zo snel als de vloed van excuses gekomen was stopte hij ook weer en kreeg ze geen enkel zinnig geluid nog geopperd.
    Overmand door emoties begon haar onderlip te trillen, haar ogen brandden met ongelaten tranen en ze hoorde haar eigen hartslag gonzen in haar oren. Buiten begon een auto-alarm luid en onregelmatig te piepen terwijl ze wat verderop in de zaal opnieuw een glas hoorde breken.
    Voor ze nog meer schade kon veroorzaken draaide Lyra zich op haar hielen en rende zo snel ze kon het gebouw uit. Eén keer gleed ze uit over een glasscherf, waarbij ze haar hand sneed maar dat was niet waar haar pijn lag.
    Pas toen ze halverwege terug richting de campus was stopte ze. Uitgeput zakte ze op een dorpel neer, en liet eindelijk haar tranen de vrije loop; weg van veroordelende blikken. Ze had zo goed als altijd controle weten te houden over haar krachten, en had er nooit bij stil gestaan wat voor gevaar ze voor anderen werkelijk kon betekenen. Het had erger kunnen verlopen...Maar die wetenschap suste haar knagende schuldgevoel niet. Ze herinnerde zichzelf aan wat ze zich altijd al had voorgehouden; liefde was nergens goed voor.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.



    CHASE BENJAMIN ROGER

    22 • Archeologie & cultuur • Flight • Hell yeah Party! • inside-> outside • With Mara



    Het was bijna pikzwirt binnen en enorm druk. Mensen waren in paniek dat kon je zeker horen aan het gepraat het gesnik en hier en daat het gegil. De enige vorm van licht leken zwakke plasmoids te zijn al begonnen deze stilaan meer te dimmen. Hierdoor zag ik op de grond ook verschillende glinsteringen wat niets minder dan glasscherven bleken te zijn die rondom de dansvloer versprijd lag. Mensen waren druk bezig met elkaar en ik deed druk mijn best om bekenden te spotten, helaas merkte ik niet meteen iemand op. “Chase, zie jij bekenden?” ik schudde even mijn hoofd en twijfelde even wat we moesten doen, mensen evacueren naar buiten?Daar was er ook niet erg veel aan. In de verre verte kon ik al sirenes horen, iemand had vast al de ambulance ingelicht voor eventuele verzorging van gewonden. HEt was nu pas dat ik wel iemand opmerkte op de grond en mijn vleugels leken hem ook te herkennen, ze sloegen even waarschuwend uit, de mensen rondom me waarschuwend plaats te maken waarna ik Mara met me mee nam naar de jongen op de grond. "Connor!" de jongen leek me niet te horen wat me al grote zorgen haf. De jonge lycantroop had het erg te verduren gehad zo te zien, ik zag het bloed langs zijn oren blinken in dit licht en hij zat letterlijk met zijn knieën in het glas. Bezorgd keek ik even naar Mara, die zou hem kunnen helpen toch? Ik hurkte me neer tegenover mijn goede vriend zodat hij me opmerkte. "We brengen je naar de EHBO" sprak ik hem toe in de hoop dat hij me zou begrijpen waarna ik Mara los moest laten zodat ik Connor omhoog kon helpen, echter leek dit niet helemaal gewenst te zijn door andere studenten. "Kut Mutanten! Dit is allemaal jullie schuld!" riep een mannelijke stem razend door de menigte heen. "Ik zei toch dat we hun soort niet kunnen vertrouwen!" piepte en andere stem luid door het volk door en zo begon het geroezemoes al gauw en lang duurde het niet voor we uitgejauwd werden. "Val toch lekker dood!" Verschillende mensen begonnen vijandelijker uit de hoek te komen en zo ook rondom Mara, Connor en ik, waarbij Connor en ik voornamelijk de volle lading kregen gezien we zichtbaar anders waren dan hun. Ik probeerde het zo goed mogelijk te negeren en hielp Connor omhoog waarna ik zijn bebloedde arm om mijn schouder heen sloeg en mijn schouder onder zijn oksel zodat hij goed tegen me kon aansteunen. Ik blikte naar Mara en schonk haar een zwak glimlachje als teken dat alles wel goed kwam ik maakte mijn ene hand vrij zodat ik haar nog steeds bij me kon houden en niet kon kwijt geraken in de boze menigte, maar voordat dit me lukte kreeg ik een plastic bekertje tegen mijn hoofd aan gegooid. Aan de geur was eht bier en woest keek ik over mijn linkerschouder heen, waardoor ik net optijd het tweede projectiel opmerkte en deze met mijn vleugel kon opvangen, waarna er ditmaal een glazen glas aan diggelen voel tegen de grond aan. Mijn vleugel bonsde pijnlijk en was als een soort schild over Mara gebogen die gelukkig op tijd beschermd was. Dit was echter voor mij de laatste druppel van mijn 'vrede tussen iedereen' niemand kwam aan mijn vrienden en al zeker niet Mara. Ik liet Connor dan ook even aan Mara over, waarna ik me razend omdraaide en met een aanloop op de boosdoener aanvloog om deze enkele meppen te verkopen. "Eikels!" siste ik woest, waarna zijn vreindejs me van hem aftrokken en ok me van hen afschudde. "Jullie monsters krijgen jullie verdiende loon nog wel! Wacht maar af." riep één van de Losers al had ik me al naar Mara en Connor toegesneld waarna ik de twee zo snels als ik maar kon uit fords ball hielp. Eens buiten zocht ik een bankje waar Connor op kon zitten zodat Mara hem kon helpen en ik ook even op mijn achterste neerplofte en mijn vleugels even liet zakken, ze hadden net een hoop stress te verduren gehad. "Daar word je wel snel nuchter van." momeplede ik stil tegen mezelf.




    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    JASON LEONARD RENFIELD

    22 • Music & sounddesign • light Projection • Being a ass is my selfdefense • Outside • With Puck & The girls





    Lyra deinsde wat naar achteren waardoor ik ook als een soort angstig automatisme mijn hand terug trok, was het toch mijn fout geweest? Een combinatie van ons twee? Was ze net zoals iedereen bang van me? "Ik - ik - Sorry! Sorry, ik wilde niet- het spijt - sorry!" stamelde de blondine duidelijk van slag, waarna er in de verte een auto alarm afging en hier en daar hoorde ik nog enkele mensen paniekerig roepen, sommige stormden de deur uit andere hielpen hun vrienden. "Lyra ik-" echter voordat ik nog maar iets kon zeggen liep ze weg van me waardoor ze in de menigte verdween. Ik wilde haar achterna rennen, maar meteen schoten mijn gedachten naar Connor die nog hulpeloos op de grond zat. Ik wilde hem wel helpen maar ik wist niet hoe. En als ik nu niets deed was Lyra weg, eens ik dan ook een bekend gezicht zag naar Connor toe rennen wist ik dat hij in goede handen was en duwde ik me zelf doorheen te menigte opzoek naar Lyra. Als een soort begeleider hielp een dwaallichtje me dan ook naar buiten te begeleiden en ik zag net Lyra haar blonde krullen de deur uit lopen. Ik duwde enkele mensen aan de kant, gezien ik er hier en daar al nare dingen had horen roepen. Tevergeefs had een douchebag me opgemerkt en greep me zonder pardon bij mijn kraag vast, waardoor ik aan mijn keel teruggetrokken werd, vooraleer twee kleerkasten zich dreigend over me bogen. "Waar dachten we heen te gaan? Eerst de lampen kapot flikkeren en dan weglopen zeker? Dacht het niet." bromde de ene dreigend, ik probeerde me uit zijn grip te wurmen maar tevergeefs. "Laat me los eikel, ik heb niets misdaan." sneerde ik hem toe al zorgde dit er voor dat ik op de grond gegooid werd. "Weer je wat we moeten doen met zielige mutanten als jullie, Je eruit schoppen." en met die woorden kreeg ik een trap in mijn maag. Kermend van de helse pijn in mijn maag viel ik op mijn zij, waarna ik nog een trap kreeg en nog een derde. "STOP" het dwaallichtje dat langs me zat haf gevaarlijk fel licht waardoor de twee ook even leken te schrikken, waarna ik het als mijn kans zag om vlug overeind te krabbelen en naar buiten te vluchten. Eens buiten zocht ik meteen een vuilnisbak waar ik mijn maaginhoud moest ledigen van de ferme trappen en me te ondoen van de ijzerige smaak die zich in mijn mond had gevormd. "Fuck.." zuchtte ik... Waarom verkloot ik toch alles... Ik keek al gauw weer op en besloot toch op lichte looppas de ruimte te scannen opzoek naar Lyra en na een kleine tien minuten zoeken vond ik haar op de dorpel neergezakt. "Lyra? Oh Lyra ik zocht je... Ik was al bijna bang dat-.." ik besloot mijn zin niet af te maken, ik wilde niet dat ze zich nog slechter zou gaan voelen. "Wat... wat is er gebeurd? Je kan het me gerust vertellen." zei ik zacht, proberend haar te kalmeren waarna ik me rustig, na haar eindelijk benadert te hebben naast haar neer zette. Ik negeerde de drukkende pijn in mijn ribben even en zag nu ook de enorme snee in haar hand. "Shit... die ehm wacht..." haar wonde moest verzorgd worden, of op zn' minst ingewonden. Hierdoor besloot ik een stukje van mijn shirt af te scheuren zodat ik dit kon gebruiken om haar hand mee in te wonden. "Mag ik?" vroeg ik haar voorzichtig doelend op het verzorgen van haar hand. Ik had het vaker gedaan, Joey was namelijk ook niet de voorzichtigste.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Connor
    25 • Architecture & Urban Planning • Lycanthropy • What happened? I can't hear a thing! • The Dancefloor > Outside • Jason & Lyra > Chase & Mara

    Mijn hoofd schoot in paniek alle kanten op. Ik zag nergens meer bekenden, enkel vreemden die zich een weg naar buiten probeerden te wanen. Plots zag ik een stel witte vleugels heel dichtbij me. Voor de eerste keer in mijn leven had ik niet de drang om er meteen achteraan te gaan, maar het zorgde wel voor een lichte opluchting. Er was nog iemand hier die ik kende. Ik keek hem met grote ogen aan. Het was duidelijk dat hij sprak, maar ik hoorde nog altijd niets. "Ik hoor niets." piepte ik hopeloos. Nu pas merkte ik hoe erg ik afhankelijk was van mijn oren. Je zou denken dat je ogen het meest belangrijk zijn, maar dat was duidelijk bij mij niet zo. Ik voelde hoe hij me omhoog hielp, en probeerde niet te erg tegen te werken. Mijn knieën deden veel pijn, maar ik moest door. Ik mocht Chase niet ophouden. Nu viel mijn oog kort op Mara. Hopelijk had ze niets. Het duurde wel even voor Chase me omhoog had, en intussen was een groep mensen om ons heen komen staan. Ze zouden ons vast aan het uitjouwen zijn. Dat gebeurde jammer genoeg veel vaker, zelfs door mensen die initieel onze vrienden leken te zijn. Dit gevoel werd versterkt door het feit dat Chase een bekertje tegen zijn hoofd kreeg net toen we wilden vertrekken. Uit automatism trok mijn lip op en rolde er een grom diep vanuit mijn borstkas over mijn lippen. Ik hoorde het niet, maar ik voelde de trillingen ervan in mijn borstkas. Ik stond klaar om in de aanval te gaan, zelfs al zou ik in deze toestand niet ver komen. Niemand deed dat mijn vrienden aan. Chase was me enkel voor, want voor ik iets kon doen, hing ik al over Mara's schouder en stond hij klaar om een van die eikels een aantal welverdiende klappen te verkopen. Zo snel als dat het begon, was het ook weer over. Chase greep me weer vast, zodra hij van zijn eerste slachtoffer was afgesleurd. Ik liet me aan hem over en deed zo goed mogelijk mijn best mee te lopen, maar makkelijk ging het niet. Eenmaal veilig buiten voelde ik al snel een bankje onder mijn bips en Chase's vleugels tegen mijn staart. Ik keek beduusd naar mijn bloederige handen, onderarmen, en knieen. Er zaten hier en daar nog stukjes glas in, maar om eerlijk te zijn maakte ik me daar weinig zorgen over. Ik hoorde nog altijd niets, en mijn angst was nog altijd torenhoog. Zacht gepiep kwam onbedoeld uit mijn keel, en tranen rolden over mijn wangen zonder dat ik er controle over had. Dit was allemaal de angst van het niet horen, niet eens de pijn aan mijn oren of geschade ledematen. Ik kon niet geloven wat er gebeurt was, ik wist niet eens wat er gebeurt was. Het ene moment was ik met Jason en Lyra aan het dansen, en met Jason aan het flirten, en het volgende moment springen de lampen, breken de boxen, was ik iedereen kwijt, en is de piep zo luid dat het mijn oren heeft vernielt. Ik sloeg mijn staart om me heen en aaide die zacht. Het deed wel pijn aan mijn handen, maar het gaf me toch wat troost. Ik had nooit gedacht in deze situatie te komen. Niet lang geleden was de kans vele malen groter geweest om een bezopen Jason in bed te lullen, dan dat de avond zo zou eindigen. Ik keek even van Chase naar Mara en weer terug. "Help." piepte ik enkel nog. Dat probeerde ik in elk geval. Of het verstaanbaar was wist ik niet, maar ik had het geprobeerd. De beste avond van het jaar was een absolute ramp en ik was heel bang dat niets het meer kon redden.


    Bowties were never Cooler

    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement

    You are more than divine,
    You are infinite.



    Hoewel Chase met zijn hoofd schudde om haar te vertellen dat hij geen bekenden zag, werd dat meteen teniet gedaan door het feit dat hij Mara meesleurde naar een jongen op de grond. “Connor!” Hij zag er niet goed uit, zoals hij daar zat, en Mara dacht dat ze bloed bij zijn oren zag. Met zijn gehoor moest hij veel meer last hebben gehad van het geluid dat hard geweest was. Anders had Mara het buiten echt niet meer gehoord.
    “We brengen je naar de EHBO,” zei Chase. Mara was er niet zeker van of Connor doorhad dat er tegen hem gepraat werd.
    Connor piepte dat hij niks kon horen, en Mara had de neiging haar armen om de jongen heen te slaan. Hij was zo klein en kwetsbaar zoals hij daar zat. Zo verloren.
    De paniek van de menigte begon langzaam om te slaan naar woede. Iemand moest de schuld krijgen, en in dit geval werd het de schuld van de mutanten. Connor werd overeind geholpen door Chase, en Mara wilde Chases hand weer vastpakken. Hoewel ze prima zelfstandig was en goed voor zichzelf kon opkomen, wilde ze niet verdrukt worden in een paniekerige menigte. De sfeer werd steeds grimmiger, zeker tegen Connor en Chase die duidelijk mutanten waren. Mara had vooral de ‘pech’ bij de verkeerde mensen te staan. Had ze twee meter verderop gestaan, had niemand gezien dat ook zijn een mutant was.
    Het werd tijd dat ze weg zouden gaan, voor er echt besloten zou worden dat er wraak genomen moest worden. Mara deed dan ook haar uiterste best de mensen te negeren, al riep alles in haar om terug te schreeuwen nu ze haar vrienden aan het uitjouwen waren, en weg te wezen. Het was niet snel genoeg. Een bekertje raakte Chases hoofd, en als zijn vleugel er niet zou zijn geweest zou het volgende glaasje Mara vol geraakt hebben. Alsof er nog niet genoeg gewonden waren.
    Mara wilde Connor en Chase hier snel weghalen. Ze had gezien hoe Chase zijn kaak iets aangespannen had en wist dat de jongen boos was. Ze was te langzaam. “Chase!” riep ze uit terwijl ze Connor praktisch in haar armen gedrukt gekregen kreeg en Chase op de menigte afdook. “Nee!” Ze hoorde Connor naast haar grommen. Niet hij ook nog. Serieus mannen? Nog meer geweld?
    Als ze niet Connor had moeten ondersteunen, zou ze hoogstpersoonlijk Chase zelf van de anderen afgesleurd hebben. Wat dacht hij wel niet? Haar en Connor hier zomaar achterlaten om mensen in elkaar te timmeren? De situatie was al erg genoeg zonder dat hij de sfeer nog meer zou verergeren, en Connor moest hier vooral weg. Alleen was ze niet sterk genoeg.
    “Chase!” riep ze nogmaals, ditmaal met toch wel een boze ondertoon. Een aantal mensen hadden Chase weggetrokken, en gelukkig kwam hij snel terug naar haar en Connor.
    “Laten we hier maar weggaan,” mompelde ze tegen Chase, terwijl hij Connor grotendeels van haar overnam.
    Eenmaal buiten zette Chase Connor voorzichtig op een bankje neer. “Daar word je wel snel nuchter van,” mompelde Chase. Mara knikte.
    “Daar ging ons leuke avondje uit,” mompelde ze zacht.
    Connors paniek leek weer toe te nemen. Hij piepte, een geluid dat Mara hem nog nooit had horen maken, en iets dat als “help” klonk kwam er uit zijn mond. Mara knielde voor hem neer. Dat de harde grond absoluut funest was voor haar panty maakte haar echt niet uit. Die panty kon wel vervangen worden.
    “He, he, rustig,” zei ze. Met haar handen omvouwde ze zijn wangen en dwong ze hem om naar haar te kijken. “Rustig maar.”
    Langzaam begon de pijn haar lichaam in te stromen. De wondjes op zijn armen, de druk op zijn oren. Hoewel ze slechts zijn pijn over kon nemen en niks kon helen, merkte ze bij zichzelf dat haar gehoor minder werd door de druk en pijn die ze nu ervoer. Ze kon zijn oren niet herstellen, maar misschien dat dat betekende dat hij in elk geval een deel van zijn gehoor terug zou krijgen. Misschien zou dat zijn wat hij nodig had om uit zijn paniek te komen.
    “Rustig maar, het komt goed,” herhaalde ze nogmaals. Ze deed haar best om zelf de pijn niet te laten merken.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    WINSTON PUCK ATNI
    25 - Invisibility - Biology

    Don't look for me in the crowd,
    Come find me in solitude,
    I never fit in,
    Was never supposed to.



    Sora zag er al net zo verdwaasd uit als Puck zich voelde. Het was alsof zijn hersenen niet echt geregistreerd hadden dat er iets aan de hand was, en nu dat besef begon door te dringen was het alweer weg, en moesten zijn hersenen dat ook nog verwerken. Zo snel was het gegaan.
    Ze schudde haar hoofd tot Pucks opluchting. Ze was niet geraakt. Ze was in orde. Lichamelijk in elk geval.
    “Je hand,” zei ze. Puck volgde haar blik en zag dat de snee in zijn hand toch harder bloedde dan hij verwacht had. Blijkbaar was het toch dieper dan een oppervlakkige schram. “Je bloedt.”
    Ze stak haar hand uit naar de zijne, en aarzelend legde hij zijn hand in de hare zodat ze de snee kon bekijken. Zijn hand zat inmiddels flink onder het bloed, en dan zou zij ook nog onder het bloed komen. Zijn hart maakte nog steeds wat overuren, zelfs al was het gevaar al wel geweken. En was er echt gevaar? Wat was er eigenlijk? Kapotte lampen en glazen, en geluid, maar verder?
    “Misschien moeten we het even schoonmaken en kijken of er verder niks in zit. Ben je verder oké?”
    Puck knikte. “Ik ben verder niet geraakt,” antwoordde hij haar, zij het wat beverig. Dat was puur de schok. “Alleen het glas sneed in mijn hand.”
    Het was hem zeker niet ontgaan hoe ze de menigte rondgekeken had, alsof ze op zoek was naar iemand. Hij snapte het wel. Haar zus liep hier rond. Was zij in orde?
    “Je mag haar best zoeken,” zei hij tegen haar. Hij wist dat ze dat wilde. Hij kon het gewoon zien aan de blik in haar ogen. “Ik overleef dit schrammetje wel.” Als hij het gewoon zou schoonmaken in elk geval en het niet nog een eeuwigheid zo bloedend zou achterlaten. Het zou in elk geval voor een veel mooier herstel zorgen. Dat vertelde hij Sora er niet bij, al vermoedde hij niet dat hij haar echt zou kunnen overtuigen dat de snee geen verzorging nodig zou hebben. Het was niet echt een schrammetje te noemen.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.