• Mutant University
    when worlds collide

    Jaren lang is er gevochten om de jongeren van Xavier's Academy for Gifted Youngsters een plekje te geven op een van de universiteiten van Amerika. Na lang lobbyen stemde de University of Michigan in 1983 toe om enkele goede studenten per jaar toe te laten. In het begin was er enorm veel weerstand, zowel van medestudenten als van docenten. Over de jaren is dit minder geworden, en werden er ook steeds meer mutanten toegelaten tot de universiteit.
    Deze dagen hebben de mutanten twee eigen studentenhuizen en nemen deel aan het grootste deel van alle sociale en sportieve gebeurtenissen aan de universiteit. Ze zijn enkel nog uitgesloten van het worstelen, door een voorval enkele jaren geleden. Ondanks dat ze inmiddels redelijk mengen met de normale studenten, trekken de jongeren toch liever samen op, gezien lang nog niet iedereen vrede heeft met het bestaan van mutanten. Tolerantie betekent namelijk zeker niet altijd acceptatie.
    De dames komen bijna automatisch terecht in Delta Iota Epsilon Nu en heren in Sigma Kappa Omicron Tau, behalve als ze bij een ander huis door de ontgroening komen, wat in de regel nooit gebeurt.
    Delta Iota Epsilon Nu
    Het huis van de dames staat aan de oostzijde van de campus aan de rand van de botanische tuinen.
    Elk lid moet ten aller tijden haar kettinkje dragen met daaraan een kleine fenix, een eerbetoon aan Jean Grey. Op feestjes dragen ze allemaal een roze das met rode veren erop. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΔΙΕΝ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke dame slaapt op een simpele kamer met twee bedden, twee bureaus, en twee kasten. Verder mogen ze hun helft zelf inrichten, maar niet te overdreven, gezien ze de kamer ALTIJD met een kamergenoot delen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, en eetkamer. Er zijn in totaal 5 badkamers in het huis. Er is een groot balkon aanwezig dat uitkijkt over de botanische tuinen. Ook houd Oscar altijd een oogje in het zeil.

    Sigma Kappa Omicron Tau
    Het huis van de heren ligt aan de rivier die de noordelijke campus van de andere delen van de campus scheidt.
    De heren dragen standaard een blauwe das met rode strepen, al dan niet los om hun nek of als riem door de lusjes van hun broek. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΣΚΟΤ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke jongen heeft een eigen kamertje met een bed, bureau, kast, en koelkastje. De muren mogen niet geschilderd worden, en er mogen geen gaten in gemaakt worden, maar wat extra meubilair, voor zover het op de krappe kamers past, mag wel worden meegenomen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, eetkamer, en mancave. Er zijn 5 badkamers, al is er een omgebouwd tot een kamer met enkel een grote jacuzzi.




    • Rollen •
    • Chase Benjamin Roger • Flight • Archeology • Salem • 1.3
    • Jesse Benjamin Ferguson • Illusion Projection • Medicine • IrisWestAllen • 1.1
    • Rhett Faraday • Pherokinesis • Bio Engineering • CaIIiope • 1.2
    • Winston Puck Atni • Invisibility • Biology • Necessity • 1.5
    • Jason Leonard Renfield • Energy Plasmoids • Music & Sounddesign • Salem • 1.5
    • Connor Volkov • Lycanthropy • Architecture •IrisWestAllen • 1.5
    • Alexander Nicholas Tennison • Aerokinesis • Studie • CarIyIe • 1.6
    • Name • Mutation • Study • User • .

    • Mara Lacroix • Pain Reducement • Management • Necessity • 1.2
    • Alexis Bennet • Pyrokinesis • Forensics • Munis • 1.4
    • Nala Thalon • Cryokinesis • Photography • Melpomene • 1.3
    • Alison Delilah Brooke • Omnilingualism • Foreign Languages • WrittenWords • 1.6
    • Lyra Cardais • Hyperresonance • Art History • CaIIiope • 1.6
    • Sora Cardais • Hypnotic Song • Evenement Management • Melpomene • 1.6
    • Melody Rose Porter • Weather Manipulation • Dermatology • Sombre • 1.6
    • Name • Mutation • Major • User • .

    • Regels •
    • Minimaal 300 woorden.
    • Q Huisregels gelden hier.
    • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, vrienden hebben soms ruzie met elkaar, dingen gaan vaak fout en lopen niet hoe je wil, krachten putten je uit, en NIEMAND is oppermachtig.
    • Geen Mary Sue's, ook geen te sterke krachten/mutaties
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    • IrisWestAllen maakt nieuwe topics aan.

    • Het Begin •
    15:00 • Woensdag 19 December • -3 graden • Grauw met natte sneeuw en ijzel. Er is een waarschuwing om op te passen op de weg.
    Ondanks de hoop van velen, is de rust nog altijd niet teruggekeerd. De diehard anti-mutanten groep blijft erg uitgesproken met hun mening, en er wordt maar weinig mee gedaan, behalve dat ze de graffiti van tijd tot tijd van de twee studentenhuizen komen verwijderen. Dit alles heeft ook voor een scheiding gezorgd onder de mutanten zelf:
    Een groep is overtuigd van de hoop dat de haatzaaiers slechts een kleine minderheid zijn, en mutanten en mensen zij aan zij kunnen leven en elkaars levens kunnen verrijken.
    Een andere groep is zeker dat mensen en mutanten nooit samen zullen kunnen leven, en de haat en angst van mensen zal winnen over de hoop op samenhorigheid.
    Nu is het bijna Kerst, maar een sfeer van gezelligheid en familie hangt er niet in de twee huizen, die beiden tot op het bot verdeeld zijn over dit dilemma. Beste vrienden staan lijnrecht tegenover elkaar, liefdes zijn verscheurt, en er zijn hier en daar al kleine fysieke vechtpartijen geweest. De spanningen zijn op dit moment groter bij de mutanten onderling dan met hun tegenstanders.
    Vanavond zou het jaarlijkse kerstdiner en Secret Santa zijn, voor het feest op vrijdag, en voor iedereen verdwijnt voor Kerst. Nu is maar de vraag of iedereen in de stemming is om Secret Santa te vieren. Je zou namelijk maar het loodje hebben van iemand, die je net heeft uitgemaakt voor bloedverrader of terrorist. Een ding is zeker, dit is waarschijnlijk een Kerst om niet meer te vergeten.
    15:00 • Zaterdag 1 September • 27 graden • Zonnig met een licht briesje en enkele schapenwolkjes
    De start van het academiejaar staat weer voor de deur. De eerstejaars zitten middenin hun ontgroening, maar de ouderejaars hebben enkel oog voor een ding: Ford's Ball. Het grootste feest van het jaar. Vroeger was het nog echt een bal, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een groot studentenfeest in een van de talloze verlaten en vervallen fabriekshallen van Ford in Detroit. De drank vloeit er altijd rijkelijk, de muziek staat luid, en elk jaar ontstaan hier ook de beste verhalen. Dus bereid je voor, trek je beste feestkleding aan, en leg een goede bodem, want vanavond is weer een nacht voor de geschiedenisboeken.

    22:00 • Zaterdag 1 September • 25 graden • Een zwoele zomeravond met een heldere hemel en een bijna volle maan
    Ford's Ball is inmiddels begonnen en ook de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ komen aan bij de oude Ford fabriekshallen in Detroit. De meeste studenten hebben vervoer geregeld, of komen lopend vanaf de campus. Dit is een feest wat niemand wil missen. De drank vloeit rijkelijk, de muziek staat luid, en de lichten zijn al van verre te zien door de gebroken ramen en gescheurde muren van de fabriekshallen. Ook vannacht zal de aanleiding zijn van vele verhalen en geruchten, en heel veel gênante momenten later in het jaar. Iedereen heeft er zin in en heeft zich opgedoft voor een van de grootste feesten van het jaar. Laat de nacht maar komen!
    Pas alleen op dat je niet zelf het onderwerp wordt van een gerucht, waar of niet, want daar kom je niet zo snel vanaf.

    18:00 • Vrijdag 12 October • 14 graden • Regenachtig met veel bewolking en een snijdende wind vanuit het noorden.
    Het is enkele weken na het incident van Ford's Ball. Het is door de universiteit afgeschreven aan technische problemen, maar toch hebben de mutanten de wind van voren gekregen door velen van hun medestudenten. Waar het eerst best okay leek te gaan op de universiteit, is de sfeer nu toch wat grimmiger, en durft de anti-mutanten beweging zich openlijk uit te laten over wat zij er wel niet van vinden. De groep bestond eerst uit enkele studenten, maar het heeft na het bal een flinke aanhang gekregen. De gemiddelde student heeft het wat laten gaan, zeker met de belofte van een groot feest de week voor Kerst om het goed te maken, maar er zijn er toch velen die het de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ persoonlijk aan rekenen, wat hun leven op de campus niet makkelijker maakt. De universiteit heeft meerder publieke statements gemaakt over het niet tolereren van haat en dat de mutanten niet de oorzaak zijn van het einde van Ford's Ball, maar intussen gebeurt er weinig om de haat op de campus zelf te verbannen.


    [ bericht aangepast op 28 maart 2019 - 17:58 ]


    Bowties were never Cooler

    RHETT FARADAY
    Oopsie-Daisy
    22 | Pherokinesis | Ford's Ball| Nala

    Zodra hij Nala zag knikken voelde hij een bepaalde opluchting, al was deze vanwege de situatie behoorlijk beperkt.
    “Het is goed. Ik ben oké, alleen flink geschrokken." De blik die ze daaropvolgend in haar ogen kreeg verried echter iets heel anders, hij kon alleen niet meteen bepalen wat er precies aan de hand was. ”Pas op, het zit wat in je haar." Dat verklaarde het in ieder geval wel. Hij zakte een stukje door zijn knieën zodat Nala hem van de scherven kon ontdoen, de hele tijd biddend dat ze hierbij wel voorzichtig genoeg zou zijn en zichzelf niet zou snijden. “Ben jij verder oké? Wat was dat?”
    "Ik weet het niet," bracht hij uit, op beide vragen. Op dit moment ervoer hij geen pijn, maar dat zou wel eens zeer goed een neveneffect van de schok kunnen zijn. Hij had ook geen enkel idee wat er zojuist gebeurd was, dus ook daar kon hij haar geen antwoord op bieden. "Ik denk -" Voor hij aan zijn hypothese kon beginnen werd hij overvallen door de sfeer van weemoed en paniek die als een donkere wolk in de ruimte hing. Hij hoorde gehuil, geroep, geruzie en liet zijn blik de loods rond glijden en voelde zijn hart met elk somber gezicht dat hij ontmoette zwaarder worden.
    "Snowflake?" bracht hij voorzichtig uit, alsof hij toestemming vroeg voor een vraag die hij maar tussen hen in liet hangen. "Ik moet..." Veel meer woorden had hij niet nodig. Hij moest dit doen, voor er nog meer chaos uit zou breken. "Het spijt me," prevelde hij nog, hopend dat ze het hem niet kwalijk zou nemen. Hij had nog steeds hun omhelzing niet verbroken, en dit was ook niet het moment om dat wel te gaan doen.
    Hij sloot zijn ogen en zond een tentatieve puls van rust uit. Tot op heden wist hij nog steeds niet goed hoe zijn gave werkte; soms overviel het hem, soms werkte ze met hem mee en leek het de doodnormaalste zaak van de wereld. Rhett beeldde zich in dat hij voelsprieten had; duizenden kleine kabeltjes die hij doorheen de hele zaal kon laten sluipen. Via deze denkbeeldige antennes stuurde hij gedachten die hem altijd tot rust wisten te brengen; hoe een onverwachtse zon in februari zijn rug kon verwarmen; Hoe hij telkens overvallen werd door de geur van papier en verse inkt toen hij voor de eerste keer een nieuw boek open sloeg; Nala die nog vredig lag te slapen in zijn armen, terwijl het buiten nog pikdonker was maar hij de slaap niet meer kon vatten; Het indienen van een project waar hij zijn hele brein en lijf had ingestopt, wetend dat het nu volledig buiten zijn handen was; De eerste hap van zijn moeder's zelfgemaakte ravioli, die hij met geen ander woord dan 'thuis' kon beschrijven. Zo ging hij door, net zolang tot de drukte om hem heen zo goed als afgenomen was.
    Toen hij zijn ogen opende zag hij de zaal langzaam leeg lopen, met nog steeds de nodige blikken van verwarring - dan wel zonder de zielsverterende angst die er voorheen mee gemengd was. Bij enkelen had het niet geholpen, maar hun vrienden waren genoeg tot rust gebracht om hen onder de hoede te kunnen nemen.
    Het was maar goed dat hij Nala had vast gehouden, gezien hij zich plots voelde alsof hij een triathlon had vervolledigd in een kwart van de kleinste tijd.
    "Wil je een kop koffie halen?" vroeg hij stil, wetend dat daar meestal een goed gesprek bij te vinden was.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    LYRA CARDAIS
    23 | Superresonance | outfit | Jason


    "Lyra? Oh Lyra ik zocht je... Ik was al bijna bang dat-..." Het was de eerste keer sinds ze Jason kende dat zijn stem haar heen opluchting bracht. Bibberend staarde ze voor zich uit, bang dat haar lichaam haar opnieuw zou verraden mocht ze het wagen hem aan te kijken. Tevergeefs probeerde ze de krop in haar keel weg te slikken, die nogmaals naar boven was gekomen bij het besef dat Jason zich zorgen maakte om haar, terwijl duidelijk was dat zij het grootste gevaar was. Vernederd verborg Lyra haar gezicht achter haar handen, al zou het vast de nieuwe tranen niet verbergen. Zo goed als het haar lukte probeer ze haar emoties onder controle te houden, om een herhaling van eerder te voorkomen.
    "Wat... wat is er gebeurd? Je kan het me gerust vertellen." Het drong langzaam maar zeker tot haar door dat ze iemand als hij niet verdiende. Ze vroeg zich af hoe ze het had gedurfd ook maar te dromen over een toekomst met hem. Ze had hem lelijk kunnen bezeren, en toch was hij degene die haar kwam troosten. Zij was weggelopen van de rommel die ze gemaakt had, en nu had ze ook nog Jason met zich mee de dieperik ingesleurd. Het kon niet. Als dit het resultaat was van haar liefde voor hem, dan was het een pad dat ze niet mocht bewandelen. Lyra zou niet zijn lot bezegelen uit puur egoïsme. Ze veegde de tranen van haar wangen, wat haar beste vriend op haar verwonding moest gewezen hebben.
    "Mag ik?" Hoewel ze wilde weigeren was ze alweer in de ban van hem zodra ze hem aankeek. Ze voelde zichzelf zachtjes knikken en bood hem haar hand aan, terwijl ze ook hem aan een onderzoek onderworp. Haar ogen gleden over zijn gezicht en vervolgens verder naar beneden, waar ze zich fixeerden op de schram die ook hij op zijn hand had.
    "Ik verloor de controle," sprak ze uiteindelijk, alsof dat nog niet duidelijk was geweest. "Het was zo leuk op de dansvloer, met Connor en jou," ging ze verder. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen bij de herinnering aan hoe dicht Jason bij haar had gestaan, al verdween deze weer net zo snel. "En toen - " Opnieuw voelde ze die pijnlijke steek in haar borstkas, bij de gedachte aan wat daarna gebeurde. Ze schudde haar hoofd, waarbij haar krullen wild dansten, zichzelf tot de orde roepend. "Ik wilde het niet," bekende ze. Ze kon niet zeggen dat het haar schuld niet was, want dat was het wel degelijk. En dat ze niemand pijn wilde doen, daar was ze ook niet helemaal van overtuigd, zelfs al was de intentie niet opzettelijk of doordacht.
    "Het spijt me, Jason. Hoe - hoe voel jij je?" sprak ze zacht.

    [ bericht aangepast op 16 dec 2018 - 14:29 ]


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • Rhett • [url=]Outfit[/url] •

          ”Ik weet het niet,”beantwoord Rhett mijn vraag terwijl ik de kleine glassplinters uit zijn haren weet te vegen.”Ik denk —” Met een schuine blik kijk ik naar Rhett op als hij zijn woorden onderbreekt en zijn blik laat rond gaan. Ik het niet helpen zijn voorbeeld te volgen en voel hoe mijn gezicht nog meer betrekt als ik zie wat er om ons heen gebeurd. Sommige leerlingen huilen, zijn duidelijk in paniek door wat er gebeurd is, waar andere in een verhitte ruzie lijken geraakt. Het was duidelijk welke soort tegen wie tekeer ging, waardoor de moed in mijn binnenste diep zakt. Het was niet eerlijk, ook wij waren maar mensen — met een gave weliswaar, maar dat maakte ons niet minder.
          ”Snowflake?”
    Het is niet zozeer het koosnaampje waarmee Rhett me aanspreekt waarop ik direct naar hem opkijk, maar de stille vraag die in dat ene woordje rust. Hij hoefde me niet te zeggen waar hij op doelde, wat zijn intentie nu was, want de blik in zijn ogen vertelde me meer dan genoeg. Ik knikte enkel lichtjes, wetende dat er uiteindelijk niemand was die dit beter kon doen dan hij. “Het spijt me,” prevelde hij zacht. Lichtjes zinken mijn tanden in mijn onderlip en glijden mijn heldere kijkers over zijn gezicht heen als hij zijn ogen sluit alvorens zijn gave lijkt aan te roepen. Als vanzelf blik ik weer naar de mensen om ons heen en zie hoe op een subtiele manier bij enkele een lichte verandering optreedt. Niet iedereen leek het effect van Rhett zijn gave te voelen, maar degene om hen heen — die het wel ervoer en er een vorm van kalmte door wisten te vangen — kregen er genoeg van mee om hun vrienden er mee te helpen. Dit was Rhett zijn gave; de mooie kant van wat hij in zijn macht had. Een zijde van de gave die ik zo was gaan verafschuwen, waar ik geen haat voor op kon brengen. Mijn gezicht vertrekt heel lichtjes, maar dit keer niet omdat ik geraakt wordt door woede, of een gekwetst gevoel. Dit keer wordt mijn binnenste geraakt door de positieve kracht van wat de jongen voor me bezit en voel ik me voor heel even schuldig dat ik er zo afstandig tegen gedaan had.
          ”Wil je een kop koffie halen?”
    Heel even kijk ik Rhett enkel en alleen maar aan en vang de glimpen op van hoe uitputtend zijn gave werkte, al helemaal in deze breedte. Er was geen moment in me opgekomen om me uit onze omhelzing te trekken, waardoor ik me nog steeds in zijn armen bevindt. Lichtjes steek ik mijn hand naar zijn gezicht uit en laat mijn vingertoppen vederlicht over zijn wangen heen glijden terwijl ik me nogmaals bewust raak van hoeveel ik van hem hield. Uiteindelijk knik ik kort. “Lijkt me een goed plan,” reageer ik zacht, waarna ik me iets terug trek uit zijn omhelzing en een van mijn handen op zoek laat gaan naar de zijne, zodat mijn vingers zich met die van hem kunnen verstrengelen. Ik wilde hem niet loslaten.



    [Sora volgt asap!]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'


    CHASE BENJAMIN ROGER

    22 • Archeologie & cultuur • Flight • Hell yeah Party! • inside-> outside • With Mara




    “Daar ging ons leuke avondje uit,” mompelde Mara zacht, waardoor ik haar enkel een verontschuldigend glimlachje schonk vooraleer mijn aandacht weer viel op Connor die stilletjes aan het piepen was. Mara knielde voor hem neer en ik begon iets onrustig te ijsberen. Ik had geen idee wat er net gebeurd was, er was een grote cliff tussen de mensen en mutanten en nu was één van mijn goede vrienden ook nog eens gewond en ik wist niet wat ik moest doen. Mara wel, Mara wist hem tot kalmte te bedaren en ik , ik leek enkel maar nerveuser te worden nu de adrenaline aan het zakken was. “He, he, rustig,” Mara haar woorden waren kalmerend en ookal waren ze voor Connor bedoeld, ik werd er ook wat rustiger van. Ik besloot naast Mara te knielen, zodat Ik in die manier ook Connor wat steun kon aanbieden indien mogelijk. Er zo zag ik ook hoe Mara zijn pijn aftapte, het was best vreemd om te zien, Mara had het één keer bij mij gedaan, een lange tijd geleden wel, maar het was echt niet zo erg als bij Connor natuurlijk. “Rustig maar, het komt goed,” sprak Mara al merkte ik dat haar gave het haar u ook wel wat moeilijker maakte, hierdoor legde ik mijn ene hand op haar onderrug en de andere hand legde ik op Connors knie. "Gaat het? " vroeg ik aan hen beide en keek van Mara naar Connor. herhaalde ze nogmaals. Ze deed haar best om zelf de pijn niet te laten merken. Vervolgens stond ik op en haalde pijnzend een hand door mijn haar. "Er is een ambulance op komst, jullie moeten er beide naartoe. zei ik zacht.






    (Jason komt morgen)


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    JASON LEONARD RENFIELD

    22 • Music & sounddesign • light Projection • Being a ass is my selfdefense • Outside • With Puck & The girls





    Lyra zweeg en was een stuk anders dan hoe ik ze kende, ze was angstig, op haar hoede en ook erg afstandelijk naar me toe. Ik had het idee dat ik wat verkeerd had gedaan, al loet ze me toch toe om haar te helpen. Ze knikte op mijn vraag waarna ik voorzichtig haar hand nam en de resterende glasscherven voorzichtig uit haar hand verwijderde. Met mijn vrije hand zocht ik vlug even in mijn achterzak waar ik nog enkele losse papieren zakdoeken vond, ongebruikte natuurlijk. Ik depte het bloed wat weg en verscheurde wat stukjes van de papiertjes zodat ik ze rond de grote wonde kon binden. Het was misschien niet helemaal perfect maar het was iets.
    "Ik verloor de controle," klonk Lyra na een lange stilte waardoor ik naar haar opkeek in haar blauwgroenige ogen. "Het was zo leuk op de dansvloer, met Connor en jou," ging ze verder. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen bij de herinnering aan hoe dicht Jason bij haar had gestaan, al verdween deze weer net zo snel. "En toen - " ik hoorde de pijn in haar stam waardoor ik haar zachtjes suste. Ze hoefde niets uit te leggen als ze dat nog niet kon. "Hé het is oké, zoiets kan gebeuren." zei ik zachtjes en slikte even een brok in mijn keel weg. Het was niet alsof ze mensen wilde kwetsen... Het was een ongeluk, iedereen krijgt nieuwe kansen.
    "Ik wilde het niet," bekende ze hoofdschuddend , ik was niet zo goed met mensen en om eerlijk te zijn had ik geen idee hoe ik Lyra moest trootsten. Ik legde mijn hand op haar schouder en besloot mijn armen voorzichtig om haar te slaan als een omhelsing. Ik haf haar mijn schouder om op te huilen. "Dat weet ik toch." zei ik met een zwak glimlachje. Ik probeerde me wat voor de geest te halen hoe Joey me had gekalmeerd toen we waren weggelopen. "Ik vond het ook erg leuk met jou op de dansvloer, maar...zo'n...zo'n dingen kunnen gebeuren." zei ik zacht. "Het spijt me, Jason. Hoe - hoe voel jij je?" Hoorde ik Lyra zacht zeggen waardoor ik haar weer aankeek. "Kan beter." zei ik zacht. "Maar ik ben opgelucht dat ik je gevonden heb." vervolgde ik rustig waarna ik met de balm van mijn hand wat haar uit mijn zicht veegde. "Om eerlijk te zijn..." begin ik iets aarzelend. "Ik ehm-. ik wel ik heb dit nooit echt... ehm tegen iemand verteld." begon ik iets onzeker. "Dacht ik dat dit door mij kwam." zei ik stil en keek even weg. "Toen de lichten kapot sprongen kr-" ik stopte even omdat het toch wel pijnlijk was om dit toe te geven. Het was mijn verleden, hetgeen wat me kwetsbaar maakte die ik nu aan Lyra deelde. Maar.. Maar ze moest het weten, ze moest weten dat dit iedereen kon overkomen, mutanten en mensen maakten fouten. "-Kreeg ik een flashback naar mijn jeugd. Dit litteken is eh... Door eenzelfde voorval gebeurd als hier, ik wilde niemand pijn doen... het was verdediging." ik nam een teug adem en slikte enkele woorden terug in. Sommige mensen verdienden een pak slaag, en hoewel ik spijt heb van wat er gebeurd was, hadden die eikels de pijn wel verdient... "Ik ehm, heb enkele mensen voorgoed verblind en heb er dit litteken bij gekregen toen een lamp uiteen spong." ik keek voorzichtig weer naar Lyra. "Het zijn de onverwachte momenten die onze... 'gaves' triggeren." zei ik rustig. "Het zijn onze krachten die schudlig zijn, niet wij." het kwam er iets nors uit, want door er aan te denken liet me enkel nog meer mijn mutantkrachten haten, onze krachten waren gevaarlijk, maar dat maakte ons niet slecht.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Connor
    25 • Architecture & Urban Planning • Lycanthropy • What happened? I can't hear a thing! • Outside • Chase & Mara

    Ik merkte pas hoe slecht ik eraan toe was toen ik buiten zat en de adrenaline langzaam uit mijn systeem verdween. De pijn werd intenser, maar de angst overheerste nog altijd. Mijn gehoor was zo belangrijk voor me, en nu was het weg. Chase was nerveus aan het ijsberen, wat me niet rustiger maakte. Mijn ogen schoten van hem naar Mara, toen ik haar handen op mijn wangen voelde. Ik keek haar recht aan, maar wist niet wat ze zei. Ik wist wat ze kon en voelde al snel de impact ervan. De pijn werd minder erg, waar ik haar heel dankbaar voor was, maar het geluid kwam amper terug. Een heel dof geruis en in de verte sirenes, maar ik kon haar of Chase, die inmiddels naast haar zat, nogsteeds niet verstaan. Door het verdwijnen van de pijn, kon ik de situatie iets beter inschatten, ondanks dat de angst niet minder werd. Snotterend veegde ik mijn tranen weg en haalde Mara's handen voorzichtig van mijn wangen. "Put jezelf alsjeblieft niet uit." snotterde ik. De pijn vloeide meteen weer terug, net zo overweldigend als eerst. Ik zette mijn nagels in het hout van de bank, om Chase en Mara geen pijn te doen. Ik probeerde met mijn oren te wiebelen, maar het maakte de pijn alleen maar erger, dus ik liet ze maar weer slapjes afhangen.
    Mijn hoofd schoot op toen ik opeens mensen in gele jassen zag verschijnen. Ik wist niet wat ze moesten. Ik zag ze alleen twijfelend kijken naar ons drie, maar waarschijnlijk vooral naar Chase en mij. Ik dacht dat de duty of care ook gold voor mutanten. Ze leken wel om zich heen te kijken op zoek naar iemand anders om te helpen. Dat mocht ik niet denken, en het waren vast goede mensen, maar dat gevoel kwam soms toch over me heen. Het hielp ook niet dat mijn mutatie van buiten te zien was. Uiteindelijk kwamen ze toch naar ons toe. Ik voelde een hand op mijn arm en moest me inhouden om niet te grommen. Ik kon de vrouw niet verstaan, maar ze had een vriendelijk gezicht, ondanks dat ze wat onzeker leek. Ik viste langzaam en pijnlijk mijn kettinkje onder mijn hemd vandaan, waaraan penningen hingen dat ik was ingeënt tegen alle honden en mensen ziektes. Het leek haar iets meer op gemak te maken. "Mijn vrienden. Zij hebben ook pijn." piepte ik tegen haar, voor ik me liet meevoeren naar de ambulance. Ze was me vast vragen aan het stellen, maar ik verstond ze toch niet. Elke stap deed pijn, en ik bleef achterom kijken om zeker te zijn dat Chase en Mara ook de zorg kregen die ze nodig hadden. Mijn wonden heelden wel, en hopelijk mijn gehoor ook, maar ik wilde niet dat zij niet werden nagekeken puur omdat ik bloed op mijn huid had en zij amper. In de ambulance kwam het eigenlijk pas in me op om mee te delen dat ik niets hoorde. "Mijn oren doen het niet meer." piepte ik naar de dame, hopelijk niet te hoog of te hard. Hopelijk konden ze helpen en hoefde ik niet naar het ziekenhuis, want daar had ik echt geen goede herinneringen aan. Dan ging ik nog liever naar de dierenarts. Die zaten in elk geval niet constant aan mijn staart en stelden geen overduidelijke vragen.


    Bowties were never Cooler


    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement

    You are more than divine,
    You are infinite.



    De pijn bleef haar lichaam instromen en aan intensiteit toe te nemen. Dat Chase naast haar was neergeknield, gaf haar toch ook een soort steun. Hoewel ze er zo kalm mogelijk uit probeerde te zien om Connor te kalmeren, had zij ook geen flauw idee wat er allemaal aan de hand was. Het enige wat ze kon doen was Connors pijn overnemen, dus dat deed ze. Ze hoopte dat het genoeg zou zijn. Zijn hand op haar onderrug gaf haar ook fysiek wel wat steun haast. Hoewel ze op haar knieen zat en wankelen daardoor lastig was, was haar gave wel een aanslag op haar lichaam.
    “Gaat het? Er is een ambulance op komst, jullie moeten er beide naartoe,” zei Chase. Zonder haar blik van Connor af te halen schudde Mara haar hoofd.
    “Het gaat prima met me, Chase. Connor heeft de hulp nodig, en met hem waarschijnlijk vele anderen. Voor mij hoeft het niet.”
    Connor leek het daar niet mee eens te zijn, gezien hij Mara’s handen losmaakte. “Put jezelf alsjeblieft niet uit.” Oh, hoe graag wilde Mara hem gewoon een knuffel geven. Hij zat daar zo verloren, en ze wist hoe bang hij was en hoeveel pijn hij had. Wat zou ze geven om hem daarvan te verlossen!
    De plotselinge afbraak van de stroom zorgde ervoor dat Mara wankelde. Pas nu merkte ze hoeveel energie haar gave haar weer gekost had. Het was altijd het moment erna dat de echte klap kwam en heel even duizelde het voor haar ogen.
    “Echt, het gaat prima,” zei ze terwijl ze wat wiebelig opstond. Dit gebeurde altijd na gebruik van haar gave. Gewoon wat wankel, wat duizelig en dankzij weer eens over haar grenzen gaan zag ze ook wat vlekken. Ze wist nog net de bosjes te bereiken voor ze haar gehele maaginhoud eruit gooide.
    Connor werd meegevoerd naar een ambulance en ook Mara werd bij de arm gepakt om te worden meegevoerd, al kon ze in de blik van de ambulancebroeder zien dat die eigenlijk verwachtte dat ze gewoon teveel gedronken had en daarom aan het overgeven was geweest.
    “Ik ben in orde,” zei ze zacht. Ze wist vrij zeker dat Chase ertegenin zou gaan als hij het zou horen. Oké, ze was wat duizelig maar dat zou zo echt wel wegtrekken, zeker nu ze gedwongen was te zitten. Ze schenen met een lampje in haar ogen en ze volgde het lichtje braaf.
    “Mag ik gaan? Ik wil graag naar mijn vrienden.” Connor zou sowieso steun nodig hebben en ze vermoedde dat Chase zichzelf volledig aan het opeten was nu zowel Connor als zij bij een ambulance waren neergezet. En ze hoopte eigenlijk dat ze Nala zou vinden, gezien ze niet wist wat er met haar gebeurd was. En elke andere bekende die ze ongedeerd zou zien, zou ook fijn zijn.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Sora Cardais

    ”Music is life.
    That’s why our hearts have beats.”

    • Twenty-four • Hypnotic Song • With Puck •

    De lichte knik die Puck me in een stil antwoord geeft laat een zachte opluchting door me heen glijden. Hij was verder niet geraakt, er was niks meer aan de hand dan enkel de snee die hij opgelopen had. “Ik ben verder niet geraakt,” klinkt het vervolgens beverig. “Alleen het glas sneed in mijn hand.” Zachtjes zinken mijn tanden in mijn onderlip als ik vluchtig naar de snede kijk, waarbij ik hoop dat er verder geen glassplinter was blijven zitten. Ik wilde er niet aan denken hoeveel erger het had kunnen zijn. Een nieuwe huivering trekt heel even door me heen.
          ”Je mag haar best zoeken.”
    Zachtjes doorbreekt Puck mijn gedachten en weet ik met mijn blik de zijne te vinden als ik naar hem opkijk. “Ik overleef dit schrammetje wel.” Heel even aarzel ik. De drang om mijn zusje te gaan zoeken was groot, maar tegelijkertijd wist ik ook dat ze niet alleen was. Het voelde te tegenstrijdig om Puck nu hier achter te laten, gewond of niet. Het is daarom dat ik lichtjes met mijn hoofd schud, alvorens nog éénmaal om me heen te hebben gekeken. Het was eveneens ook te chaotisch nu.
          ”Ik ga met je mee,” weet ik met een kleine glimlach uit te brengen; zij het een tikkeltje beverig nog. “Ik ga haar nu nooit meteen vinden,” vervolg ik direct. “Iedereen is zo geschrokken..” Mijn gezicht vertrekt opnieuw als ik de lampen in gedachten weer kapot hoor springen en de angstkreten door me heen gaan. Zachtjes zoek ik met mijn vingers naar de goede hand van Puck, waarop ik de gedachten wanhopig van me afgeschud en de jongen met me meeneem zodat we naar zijn hand kunnen kijken.
          ”Misschien komen we haar onderweg wel tegen.”


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    18:00 • Vrijdag 12 October • 14 graden • Regenachtig met veel bewolking en een snijdende wind vanuit het noorden.
    Het is enkele weken na het incident van Ford's Ball. Het is door de universiteit afgeschreven aan technische problemen, maar toch hebben de mutanten de wind van voren gekregen door velen van hun medestudenten. Waar het eerst best okay leek te gaan op de universiteit, is de sfeer nu toch wat grimmiger, en durft de anti-mutanten beweging zich openlijk uit te laten over wat zij er wel niet van vinden. De groep bestond eerst uit enkele studenten, maar het heeft na het bal een flinke aanhang gekregen. De gemiddelde student heeft het wat laten gaan, zeker met de belofte van een groot feest de week voor Kerst om het goed te maken, maar er zijn er toch velen die het de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ persoonlijk aan rekenen, wat hun leven op de campus niet makkelijker maakt. De universiteit heeft meerder publieke statements gemaakt over het niet tolereren van haat en dat de mutanten niet de oorzaak zijn van het einde van Ford's Ball, maar intussen gebeurt er weinig om de haat op de campus zelf te verbannen.


    Bowties were never Cooler

    Jesse
    23 • Geneeskunde • Illusion Projection • Life sucks • ΣΚΟΤ House • Jason

    De afgelopen weken waren zwaar geweest. Ik had gehoopt dat het feest een leuke ontspannen avond zou zijn, maar het bleek het tegenovergestelde te zijn. Er was allerlei chaos ontstaan en sindsdien was de sfeer op de campus verandert naar een sfeer die ik maar al te goed kende. De haat voelde als een oude vijand, geruststellend bekend maar ongelofelijk ongewenst. Ik lag niet meer lekker in mijn bed, en durfde niet zo goed meer de kinderen in het ziekenhuis te vermaken. Ze vroegen er nog altijd naar, en soms deed ik het ook, maar deze week was dat compleet verkeerd uitgepakt. Een andere coassistent had het gezien en had me niet veel later een blauw oog bezorgd, met de woorden dat ik als vuile mutant hier niet thuis hoorde, de kinderen niet mocht beïnvloeden met mijn duivelse krachten, en het best van de aardbodem kon verdwijnen. Het waren woorden die ik al jong had gehoord, maar de pijn werd niet minder met de jaren. Ik kreeg er alleen geen tranen meer door in mijn ogen. De glimlachen van de kinderen hielpen iets, mar de pijn verdween maar weinig.
    Nu zat ik op de overloop van het huis met een rozenkrans in mijn handen en zei mijn ave maria's. Ondanks dat de nonnen me hadden geleerd dat ik geen kind van de duivel was, was dat soms lastig te onthouden, zeker nu de haat weer was opgelaaid. Mijn blauwe oog zat nog half dicht en deed pijn, maar ik overleefde het wel. Onkruid verging niet, en ik dus ook niet. Mijn ogen waren glazig, maar niet zo donker alsof ik mijn gave aan het gebruiken ws. Ik probeerde de wereld buiten te sluiten, maar de wereld leek het niet toe te willen laten. Toen ik klaar was hing ik de rozenkrans om mijn nek en trippelde naar Jason's kamer. Ik wist vrij zeker dat hij thuis was en misschien wist hij nog een manier om de wereld buiten te houden en anders konden we misschien samen iets doen om me af te leiden. Ik durfde niet naar buiten op dit moment, zeker niet als het niet perse moest. Iemand had me wel gezegd dat ik nu precies deed wat de haatzaaier wilden, maar ik wilde niet dood, en dat was precies wat er kon gebeuren met mensen die hun nek uitstaken. Ik hield maar gewoon mijn hoofd laag en onderging alles, waardoor het hopelijk snel over zou zijn.

    [ bericht aangepast op 3 feb 2019 - 18:59 ]


    Bowties were never Cooler


    JASON LEONARD RENFIELD

    22 • Music & sounddesign • light Projection • Being a ass is my selfdefense • His room• With Jesse





    Ietswat verveeld zat ik wat deuntjes met mijn Kimbala uit te proberen terwijl ik afwezig naar het computer scherm keek. De afgelopen weken waren nogal prut geweest na het fords ball incident, ik wist dat ik beter nooit gegaan was. Mijn blik gleed even kort nar mijn hand waar de snee bijna geheeld was, ik had een eindje geen viool kunnen spelen en mijn piano kwaliteit was ook niet zoals het hoorde dus had ik een week de lessen geskipt, welke ik nu via de computer probeerde in te halen al had ik er niet veel zin in. Ik voelde me net een hermiet kreeft te bang om nog het huis uit te gaan. Ik keek op toen ik iemand vlakbij mijn deur hoorde en legde de Kalimba op mijn bureau, waarna ik opstond en de deur opende om daar Jesse te zien staan. Ik mocht Jesse wel, toen ik begin deze week ook had gehoord wat er met hem gebeurd was kwam ik al zeker het gebouw niet meer uit. "Hey." zei ik kalmpjes waarna ik me terug op mijn bureau stoel plofte als teken dat hij binnen mocht komen als hij wilde. " Hoe is het met je oog?" vroeg ik de jongen wat voorzichtig, terwijl mijn vingers als een automatisme weer wat aan het friemelen waren op de Kalimba die ik weer op mijn schoot genomen had. Ik wist niet meteen wat anders te zeggen tegen de jongen, maar dat had ik bij iedereen wel. " Wil je eens proberen?" vroeg ik Jesse dan waarna ik het muziek instument aan de jongen overhandigde.








    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    CHASE BENJAMIN ROGER

    22 • Archeologie & cultuur • Flight • Fuck the haters • outside • With Nala




    Hongerig stak ik een kersttomaatje in mijn mond terwijl ik van het dak van de bib naar de mensen beneden keek. Het was enkele weken na Fordsball, maar de sfeer lag nogsteeds gespannen. Ik had nog geluk dat de archologen groep het hele mutanten vs mensen gedoe even idioot vonden als ik, dus de lessen waren nog verdragelijk. Naast de gedeelde lessen Geschiedenis dan waar Rany en zijn vriendjes hun haat jegens 'de mutilantjes' maar al te graag deelden. Ze waren natuurlijk niet de enige, heel de campus was onderverdeeld en eerlijk gezegd had ik toch wel gehoopt dat het nu stilaan zou minderen, maar integendeel de haat werd enkel groter, waardoor ik en enkele andere mutanten ook niet langer onze mond er over hielden. Ik duwde nog een tomaatje in mijn mond en keek even naar de verschillende stelletjes op de campus. Tenminste iets dat niet negatief was. Mijn blik gleed vervolgens naar enkele eerstejaars die te laat waren voor hun les en het plein opholden. En een beetje vererop... Ugh... Drie eikels, te zien aan hun kledingstijl en houding, mutanten haters die rond een bekend persoon stonden. Nala. Nou als je een dame niet wilde lastig vallen, dan was het Nala wel. Ik weet dat Nala het hele boeltje zelf wel in handen kon nemen, maar gezien ik haar toch niet zonder enige steun aan haar lot wilde overlaten, propte ik nog een laatste tomaatje in mijn mond, waarna ik met een aanloopje het dak af sprong. De wind raasde door mijn haren en mijn vleugels spreidden zich op het juiste moment, zodat de wind ons de juiste snelheid schonk op mooi te gaan landen. " Vallen ze je lastig Nala," vroeg ik de brunette om te peilen of ik moest helpen of ze de eikels zelf wel aan zou kunenn. "Ah fijn nog zo'n mutant." klonk één van de gozers waardoor ik niet echt impressed naar de dude keek. "Jou gezicht is ook niet uit te staan, maar daar kan jij ook niet veel aan doen hmm?" zei ik geamuseerd terwijl ik toekeek hoe de jongen rood werd van woede.





    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Jesse
    23 • Geneeskunde • Illusion Projection • Life sucks • ΣΚΟΤ House • Jason

    Jason opende gelukkig zijn deur, en plofte daarna weer neer op zijn stoel. Ik stapte zelf zijn kamer in en ging op het randje van zijn bed zitten. "Hi" kwam er zacht uit mijn mond. Ik legde mijn handen op mijn knieën en keek even rond. Het leek wel of hij nog minder het huis uit was geweest, en zo rook het ook. Zijn vraag over mijn oog, zorgde ervoor dat ik de blauwe plek zonder te denken aanraakte. Mijn gezicht vertrok een klein beetje, voor ik mijn hand weer liet vallen. "Wel goed. Het ziet er erger uit dan het is." Dat laatste was wel waar, want het zag er best heel erg uit, maar het was niet pijnloos. Jason was wat aan het friemelen met een of ander vreemd apparaatje. Ik keek er wat naar, want ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen of doen. Zijn vraag overviel me een beetje. Ik haalde mijn schouders op en schudde langzaam mijn hoofd. "Ik heb geen idee hoe." kwam zachtjes uit mijn mond. "Heb je nog tips om naar buiten te durven?" vroeg ik zacht. Ik wist het gewoon niet meer, en ik moest toch. Ik had geen lessen die ik vanuit mijn kamer kon volgen. Eigenlijk alles was hands-on. Ik haalde een hand door mijn krullen en zuchtte. Het was gewoon verschrikkelijk en om eerlijk te zijn was het nog beter om in Cuba te zitten. Daar kon ik nog wegrennen, maar hier kon ik nergens heen. Ik zat vast in dit huis, op deze campus, in het ziekenhuis. Ik wilde gewoon weer over straat durven. Nu was Jason, die even bang leek als ik, misschien niet de beste coach, maar ik kon het proberen. Ik had echt een peptalk nodig, want het leven op dit moment was echt kut. Dat terwijl dit de 'meest mutant vriendelijke universiteit' van het land moest zijn. "Zullen we trouwens zo wat gaan eten?" vroeg ik. Ondanks de stress begon ik best trek te krijgen.

    [ bericht aangepast op 4 feb 2019 - 20:30 ]


    Bowties were never Cooler

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • Chase • [url=]Outfit[/url] •

          ”Smerige freak.”
    Dat waren de eerste woorden geweest die me haast bijna letterlijk hadden doen bevriezen. Na hetgeen wat er op het feest gebeurd was werden er steeds meer van dit soort opmerkingen achter mijn rug om naar me te gesmeten. Alsof het onze schuld was dat er kortsluiting was ontstaan, waardoor verschillende lampen kapot waren gesprongen. Een klein stemmetje in mijn hoofd wees me op de feiten die er voor ons duidelijk lagen, maar dat nam niet weg dat er opzet in het spel was geweest — of dat het een doelbewuste actie bleek te zijn. De meeste van ons waren nu eenmaal nog bezig met het onder controle krijgen van onze gaven.
    Tandenknarsend probeerde ik mezelf tot kalmte te manen, maar het ijs in mijn binnenste sloeg al rusteloos door mijn aderen heen, waarop ik mijn vuisten balde om te voorkomen dat het zou gaan hagelen. “Had je het tegen mij?” bracht ik daarom koeltjes uit en trok een van mijn wenkbrauwen op zodra ik was omgedraaid naar de desbetreffende spreker toe. Het was laag om als drie jongens tegen een meisje te beginnen, maar het was duidelijk dat ze daar tegenwoordig nog maar weinig om gaven.
          ”Tegen wie anders?” bracht een andere jongen uit. Een tikkeltje verveeld, of zo leek althans, blikte ik diens kant op terwijl ik van binnen mijn krachten onder dwang poogde te houden. “Jij bent het enige misbaksel hier.” Zachte, rinkelende geluiden vulde mijn oren voor een kort moment en ik wist bijna zeker dat enkele verloren sneeuwvlokjes naar beneden vielen als een reactie op mijn groeiende woede. Echter werd ik afgeleid door een stevige windvlaag en het geklap van enkele grote vleugels. Ik hoefde niet omhoog te kijken om te zien wie het was, want in mijn naaste omgeving kende ik er tenslotte maar één die gezegend was met een paar sterke vleugels.
          ”Vallen ze je lastig, Nala,” zei Chase eens hij geland was.”Ah fijn nog zo’n mutant,” wist één van de jongens uit te brengen. Ik snoof afkeurend. “Jou gezicht is ook niet uit te staan, maar daar kan jij ook niet veel aan doen hmm?” reageerde Chase geamuseerd, waarbij hij zich geen minuut aantrok van wat de jongens tegen hem gezegd hadden. “Ik geloof ook niet dat daar überhaupt iets aan te doen valt,” wierp ik er scherp tussen. “Een knap gezicht maakt tenslotte een verrot karakter niet veel beter.” Met nog éénmaal een afkeurende blik in de richting van het drietal, draai ik me om naar Chase toe. “Laten we gaan,” breng ik zacht uit en schenk hem een kleine glimlach als ik naar de jongen op kijk.
    Het drietal achter ons bleek echter andere plannen te hebben, want zodra ik richting Chase wandelde, voelde ik hoe een van hen mijn pols ruw beetpakte. De lucht om ons heen verkilde vrijwel direct, waarop ik voelde hoe mijn krachten instinctief reageerde door de temperatuur in een stille waarschuwing te laten dalen. “Laat me los,” beet ik de jongen toe en gaf een flinke ruk in de hoop dat deze zijn grip zou doen verslappen.
    “Want anders? Wat willen jij en je gevleugelde vriendje nu gaan doen?”
    Heel even schoten mijn ogen naar Chase, waarbij ik de worsteling tussen de controle over mijn gave duidelijk aan hem kenbaar maakte, alvorens weer naar de jongen voor me te kijken. Ik wilde hen niet geven waar ze op uit waren, maar ook ik was één van de vele die haar krachten nog niet volledig onder controle had. “Als je niet oppast verander ik je dadelijk nog in een misplaatste versie van Olaf en die is niet schattig, geloof me,” snauwde ik hem toe en gaf een nieuwe ruk aan mijn pols.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Melody Rose Porter
    It's raining men,


    dermatology student ☆ weather manipulation ☆ outfit ☆ outside ☆ Chase and Nala


    Een rilling ging over mijn lichaam terwijl ik over de stoep liep. De wind was echt verschrikkelijk vandaag. Ik kon het aanpassen, maar daar had ik toch echt even geen zin in. Dan was ik vanavond weer helemaal uitgeput en ik moest nog leren voor cel-leer. Een zucht verliet mijn lippen. In de verte zag ik wat mensen staan, het zag er alleen niet erg gezellig uit. Ik had hier dus helemaal geen zin in hé. Als het van die studenten waren die zitten te zeiken over mutaties dan word ik gek. Iedere dag weer komen ze ons lastig vallen, het is toch werkelijk niet normaal. Alsof ze niets beters te doen hebben met hun leven. Zodra ik dichterbij kwam zag ik dat Chase en Nala bij de studenten stonden. Één van de jongens had Nala's arm vast, waardoor ik gefrustreerd harder begon te lopen. Wat dachten deze eikels wel niet. Ik twijfelde even of ik me er in ging mengen, maar ik kon dit echt niet negeren. Geïrriteerd liep ik op het groepje af.
          'Als je niet oppast verander ik je dadelijk nog in een misplaatste versie van Olaf en die is niet schattig, geloof me,' hoorde ik Nala naar de jongen bitsen die haar pols vast had. Ik wist dat ze geen hulp nodig had, ze was al hartstikke sterk en Chase was er ook bij.
          'Hey Chase, Nala, wat is er aan de hand?' vroeg ik terwijl ik de haatdragende studenten geen blik waardig gunde. Het was hier iets kouder dan tien meter terug. Nala was duidelijk pissig.


    - thank you for existing -