[RPG • 300] Mutant University • Speeltopic - Speeltopics

---

Jaren lang is er gevochten om de jongeren van Xavier's Academy for Gifted Youngsters een plekje te geven op een van de universiteiten van Amerika. Na lang lobbyen stemde de University of Michigan in 1983 toe om enkele goede studenten per jaar toe te laten. In het begin was er enorm veel weerstand, zowel van medestudenten als van docenten. Over de jaren is dit minder geworden, en werden er ook steeds meer mutanten toegelaten tot de universiteit. Deze dagen hebben de mutanten twee eigen studentenhuizen en nemen deel aan het grootste deel van alle sociale en sportieve gebeurtenissen aan de universiteit. Ze zijn enkel nog uitgesloten van het worstelen, door een voorval enkele jaren geleden. Ondanks dat ze inmiddels redelijk mengen met de normale studenten, trekken de jongeren toch liever samen op, gezien lang nog niet iedereen vrede heeft met het bestaan van mutanten. Tolerantie betekent namelijk zeker niet altijd acceptatie. De dames komen bijna automatisch terecht in Delta Iota Epsilon Nu en heren in Sigma Kappa Omicron Tau, behalve als ze bij een ander huis door de ontgroening komen, wat in de regel nooit gebeurt. Delta Iota Epsilon Nu Het huis van de dames staat aan de oostzijde van de campus aan de rand van de botanische tuinen. Elk lid moet ten aller tijden haar kettinkje dragen met daaraan een kleine fenix, een eerbetoon aan Jean Grey. Op feestjes dragen ze allemaal een roze das met rode veren erop. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΔΙΕΝ boven het logo van de universiteit achterop. Elke dame slaapt op een simpele kamer met twee bedden, twee bureaus, en twee kasten. Verder mogen ze hun helft zelf inrichten, maar niet te overdreven, gezien ze de kamer ALTIJD met een kamergenoot delen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, en eetkamer. Er zijn in totaal 5 badkamers in het huis. Er is een groot balkon aanwezig dat uitkijkt over de botanische tuinen. Ook houd Oscar altijd een oogje in het zeil. Sigma Kappa Omicron Tau Het huis van de heren ligt aan de rivier die de noordelijke campus van de andere delen van de campus scheidt. De heren dragen standaard een blauwe das met rode strepen, al dan niet los om hun nek of als riem door de lusjes van hun broek. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΣΚΟΤ boven het logo van de universiteit achterop. Elke jongen heeft een eigen kamertje met een bed, bureau, kast, en koelkastje. De muren mogen niet geschilderd worden, en er mogen geen gaten in gemaakt worden, maar wat extra meubilair, voor zover het op de krappe kamers past, mag wel worden meegenomen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, eetkamer, en mancave. Er zijn 5 badkamers, al is er een omgebouwd tot een kamer met enkel een grote jacuzzi.

---

• Rollen • • Chase Benjamin Roger • Flight • Archeology • Salem • 1.3 • Jesse Benjamin Ferguson • Illusion Projection • Medicine • IrisWestAllen • 1.1 • Rhett Faraday • Pherokinesis • Bio Engineering • CaIIiope • 1.2 • Winston Puck Atni • Invisibility • Biology • Necessity • 1.5 • Jason Leonard Renfield • Energy Plasmoids • Music & Sounddesign • Salem • 1.5 • Connor Volkov • Lycanthropy • Architecture •IrisWestAllen • 1.5 • Alexander Nicholas Tennison • Aerokinesis • Studie • CarIyIe • 1.6 • Name • Mutation • Study • User • . • Mara Lacroix • Pain Reducement • Management • Necessity • 1.2 • Alexis Bennet • Pyrokinesis • Forensics • Munis • 1.4 • Nala Thalon • Cryokinesis • Photography • Melpomene • 1.3 • Alison Delilah Brooke • Omnilingualism • Foreign Languages • WrittenWords • 1.6 • Lyra Cardais • Hyperresonance • Art History • CaIIiope • 1.6 • Sora Cardais • Hypnotic Song • Evenement Management • Melpomene • 1.6 • Melody Rose Porter • Weather Manipulation • Dermatology • Sombre • 1.6 • Name • Mutation • Major • User • . • Regels • • Minimaal 300 woorden. • Q Huisregels gelden hier. • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe. • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, vrienden hebben soms ruzie met elkaar, dingen gaan vaak fout en lopen niet hoe je wil, krachten putten je uit, en NIEMAND is oppermachtig. • Geen Mary Sue's, ook geen te sterke krachten/mutaties • Naamsveranderingen doorgeven. • Geen personages van anderen besturen. • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post • IrisWestAllen maakt nieuwe topics aan.

---

• Het Begin • 15:00 • Woensdag 19 December • -3 graden • Grauw met natte sneeuw en ijzel. Er is een waarschuwing om op te passen op de weg. Ondanks de hoop van velen, is de rust nog altijd niet teruggekeerd. De diehard anti-mutanten groep blijft erg uitgesproken met hun mening, en er wordt maar weinig mee gedaan, behalve dat ze de graffiti van tijd tot tijd van de twee studentenhuizen komen verwijderen. Dit alles heeft ook voor een scheiding gezorgd onder de mutanten zelf: Een groep is overtuigd van de hoop dat de haatzaaiers slechts een kleine minderheid zijn, en mutanten en mensen zij aan zij kunnen leven en elkaars levens kunnen verrijken. Een andere groep is zeker dat mensen en mutanten nooit samen zullen kunnen leven, en de haat en angst van mensen zal winnen over de hoop op samenhorigheid. Nu is het bijna Kerst, maar een sfeer van gezelligheid en familie hangt er niet in de twee huizen, die beiden tot op het bot verdeeld zijn over dit dilemma. Beste vrienden staan lijnrecht tegenover elkaar, liefdes zijn verscheurt, en er zijn hier en daar al kleine fysieke vechtpartijen geweest. De spanningen zijn op dit moment groter bij de mutanten onderling dan met hun tegenstanders. Vanavond zou het jaarlijkse kerstdiner en Secret Santa zijn, voor het feest op vrijdag, en voor iedereen verdwijnt voor Kerst. Nu is maar de vraag of iedereen in de stemming is om Secret Santa te vieren. Je zou namelijk maar het loodje hebben van iemand, die je net heeft uitgemaakt voor bloedverrader of terrorist. Een ding is zeker, dit is waarschijnlijk een Kerst om niet meer te vergeten. 15:00 • Zaterdag 1 September • 27 graden • Zonnig met een licht briesje en enkele schapenwolkjes De start van het academiejaar staat weer voor de deur. De eerstejaars zitten middenin hun ontgroening, maar de ouderejaars hebben enkel oog voor een ding: Ford's Ball. Het grootste feest van het jaar. Vroeger was het nog echt een bal, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een groot studentenfeest in een van de talloze verlaten en vervallen fabriekshallen van Ford in Detroit. De drank vloeit er altijd rijkelijk, de muziek staat luid, en elk jaar ontstaan hier ook de beste verhalen. Dus bereid je voor, trek je beste feestkleding aan, en leg een goede bodem, want vanavond is weer een nacht voor de geschiedenisboeken. 22:00 • Zaterdag 1 September • 25 graden • Een zwoele zomeravond met een heldere hemel en een bijna volle maan Ford's Ball is inmiddels begonnen en ook de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ komen aan bij de oude Ford fabriekshallen in Detroit. De meeste studenten hebben vervoer geregeld, of komen lopend vanaf de campus. Dit is een feest wat niemand wil missen. De drank vloeit rijkelijk, de muziek staat luid, en de lichten zijn al van verre te zien door de gebroken ramen en gescheurde muren van de fabriekshallen. Ook vannacht zal de aanleiding zijn van vele verhalen en geruchten, en heel veel gênante momenten later in het jaar. Iedereen heeft er zin in en heeft zich opgedoft voor een van de grootste feesten van het jaar. Laat de nacht maar komen! Pas alleen op dat je niet zelf het onderwerp wordt van een gerucht, waar of niet, want daar kom je niet zo snel vanaf. 18:00 • Vrijdag 12 October • 14 graden • Regenachtig met veel bewolking en een snijdende wind vanuit het noorden. Het is enkele weken na het incident van Ford's Ball. Het is door de universiteit afgeschreven aan technische problemen, maar toch hebben de mutanten de wind van voren gekregen door velen van hun medestudenten. Waar het eerst best okay leek te gaan op de universiteit, is de sfeer nu toch wat grimmiger, en durft de anti-mutanten beweging zich openlijk uit te laten over wat zij er wel niet van vinden. De groep bestond eerst uit enkele studenten, maar het heeft na het bal een flinke aanhang gekregen. De gemiddelde student heeft het wat laten gaan, zeker met de belofte van een groot feest de week voor Kerst om het goed te maken, maar er zijn er toch velen die het de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ persoonlijk aan rekenen, wat hun leven op de campus niet makkelijker maakt. De universiteit heeft meerder publieke statements gemaakt over het niet tolereren van haat en dat de mutanten niet de oorzaak zijn van het einde van Ford's Ball, maar intussen gebeurt er weinig om de haat op de campus zelf te verbannen.

---

[ bericht aangepast op 28 maart 2019 - 17:58 ]

---

Bowties were never Cooler

CHASE BENJAMIN ROGER

Alexis it haar blik rustig over het terrein glijden terwijl ze een hijs nam van haar sigaret, iets wat me lichtelijk irriteerde gezien ze me niet direct aandacht schonk. Niet dat ik zo graag haar aandacht wilde, maar voor even voelde ik me toch even lucht. Pas toen ze haar blik weer op me richtte krulden mijn mondhoekjes weer omhoog. “Oh, ik bedoelde meer dat het langer mocht duren dat we elkaar weer zagen,” plaagde de brunette waardoor een . "Pff" mijn lippen even verliet en ik haar quasi gekwetst aankeek. Mijn hand legde ik dramatisch op mijn hart waarna een "Auwtch" uit mijn mond klonk. Alexis grijnsde nu even waarna ze me verrassend genoeg een peuk aanbood. Ik schudde dit maal wijselijk mijn hoofd om haar 'verzoeningsoffer' af te wijzen. Ik zou me vanavond hoogstwaarschijnlijk al lam gaan zuipen op het feest en om ervoor nog van een peuk te gaan genieten zou iets te veel van het goede zijn.
"Ik zou die kaart van je toch zonder te lezen weggooien, dus het is maar goed dat je geen extra kosten hebt gemaakt," zei Alexis na haar wenkbrauwen opgetrokken te hebben wat me rustig mijn schouders deed ophalen. "Dat zou zonde geweest zijn, al had ik wel al verwacht dat je ze zou verbranden of iets dergelijks" zei ik bedenkelijk , Alexis was dan ook niet mijn eerste keus geweest om een kaartje naar de sturen, maar onderhand beschouwde ik haar wel als een frenemie en wilde ik niemand binnen mijn kringen gaan uitsluiten. Maar ze had gelijk, het is veel leuker om over mijn vakantie te vertellen en daarbij ook nog eens gratis.
Ik vervolgde mijn korte vragenvuur en Alexis nam gretig de tijd om te denken. Hierdoor lagen mijn verwachtingen best wel hoog en leken mijn vleugels zich ietsje op te spannen , benieuwd naar haar grootse avonturen. “Neh, niks bijzonders,” ze haalde nonchalant haar schouders op en de teleurstelling was dan ook te merken op mijn gezicht. Vervolgens drukte ze op haar dooie gemak haar peuk uit en keek nog even rond vooraleer ze zich weer op mij richtte. “Als je mij laat en ik een rustige plek ergens in een schaduw kan vinden, ben ik van plan om ‘The Fallen’ van David Baldacci te lezen.” Vertelde ze me waardoor zonder na te denken een "Ken ik niet ' mijn lippen verliet. Niet dat het zo schokkend was, gezien ik amper boeken las als het niet voor school was. “Zie je nog ergens een geschikte plek waar ik kan lezen?" ik keek Alexis weer aan en hield mijn hoofd iets bedenkelijk schuin. "Nou alls je echt helemaal alleen wil zijn, zou ik zeggen je kamer." begon ik droogjes en grijnsde even plagend naar Alexis vooraleer ik het plein even rondkeek. Het was behoorlijk druk gezien school officieel weer begonnen was en het prachtig weer was buiten. Hierdoor waren de meeste schaduwplekjes ook al ingepikt. Behalve... Een scheve grijns sierde mijn lippen waarna ik Alexis weer aankeek. "Ik weet een geweldige plek, " begon ik en draaide me om naar de bieb en weer droogjes op het dak. Zonder een woord te seggen greep ik Alexis bij haar armen vast en nam een sprongetje, waarna ik opvloog en tevreden kirrend, naar het dak van de bieb vloog en Alexis daar dropte. "Zo, rustig plekje om te lezen niet?" lachte ik vrolijk. Zelf zat ik hier ook graag als ik even alleen wilde zijn. "Ik laat je dan maar zodat je rustig kan lezen, zie je vanavond wel!" ik stak mijn tong naar haar uit en sprong vrolijk kirrend van het dak af waarna ik de plein weer opvloog. Ergens was ik toch wel een klein beetje neidig dat Alexis liever alleen was dan met mij, dus vloog ik terug naar de frat waar ik Rhett of Jesse zocht, die nogsteeds niet op mijn bericht hadden geantwoord. Het was een slechte gewoonte van me, maar ik was gewoon vreselijk ongeduldig. Rustig wandelde ik binnen en rook de geur van specerijen die vanuit de keuken waren. Iedereen kon het zo ruiken, want de keukendeur stond wijd open. Ik wandelde binnen en grijnsde breed toen ik Jesse zag. "Jesse!' Kirde ik vrolijk

[ bericht aangepast op 9 aug 2018 - 19:10 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Ik viel van schrik van de barkruk toen ik plots mijn naam hoorde. Een rits Spaanse scheldwoorden rolde over mijn tong, terwijl ik omkeek op zoek naar de boosdoener. Het bleek Chase te zijn. Nu kon ik moeilijk boos op hem worden, maar mijn stuitje deed echt wel pijn. Ik krabbelde weer op en draaide het gas onder de pan uit. Het rook heerlijk en zag er goed uit. Ik zette de deksel dus maar gewoon op de pan, zodat het nog verder kon stoven. "Hey, maat. Ik zag je niet aankomen." zei ik tegen hem. De illusie van het strand was inmiddels al lang en breed verdwenen. De pijn in mijn stuitje alleen niet. Ik wreef wat over mijn stuitje, maar kon toch niet anders dan een glimlach op mijn gezicht toveren. "Maar, heb je een beetje zin in vanavond? Ik bedoel muziek, drank, dames, het kan niet veel beter worden of wel... Nouja, voor jou dan wat ik eindig waarschijnlijk zoals altijd weer alleen in bed." Zo ging het wel vaker. Ik was gewoon niet zo goed in flirten, en kwam normaal niet verder dan zoenen. Ik gaf de dames daarin groot gelijk. Als ik moest kiezen tussen Chase en mijzelf, zou ik ook altijd voor Chase kiezen en niet voor mij. "Ik wilde eigenlijk net gaan douchen, maar dat kan straks ook wel." Ik haalde nog wat ongemakkelijk een hand door mijn krullen. Ik moest echt weer naar de kapper, maar daar had ik van de zomer echt geen tijd voor gehad. Nu hingen mijn krullen over mijn voorhoofd en kriebelden ze aan mijn oren en in mijn nek. Ze hadden gezegd dat ik er zo schattiger uitzag, maar ik was een jongen van 23, ik wilde niet schattig zijn. Ik zou bijna zelf mijn haren af hebben geknipt, maar als kind had ik dat al eens geprobeerd, en dat was echt een ramp, dus dat ging ik niet nog een keer doen. "Heb je nog tips? Zeker met dit oerwoud op mijn hoofd?" Na het douchen zou het nog erger zijn, maar ik wilde in elk geval schoon aan het feest beginnen. "Maar genoeg over mij, hoe was je vakantie? Ik heb het gevoel dat we elkaar amper hebben gesproken." Het was vreemd want normaal hielden we altijd contact, maar nu was het toch anders geweest. We werden allebei ouder en hadden, naast een week vakantie samen met elkaar en Rhett, onze vrije tijd los van elkaar gespendeerd. Dit zorgde ervoor dat ik er extra naar uitkeek om dit feest met hem, en Rhett, tot een groot succes te maken en er echt van te genieten. Eindelijk waren we weer allemaal bij elkaar en dat moest gevierd worden, en er was geen beter feest dan het Ford's Ball.

[ bericht aangepast op 9 aug 2018 - 21:27 ]

---

Bowties were never Cooler

JASON LEONARD RENFIELD

Rustig zat ik in de woonkamer van ons studentenhuis terwijl ik mijn viool aan het stemmen was. Door de reis vertrouwde ik het niet dat mijn instrumenten in top conditie waren en de perfectionist dat ik was, wenste dat ze volledig op orde zou zijn vooraleer ik ze in mijn kamer zou placeren. Normaliter zou ik niet meteen met mijn instrumenten bezig zijn in de buurt van anderen, maar Puck mocht ik wel. Rustig fixte ik de laatste stemknop en keek even kort naar Puck die rustig bezig leek met zijn boek en hij leek het niet meteen erg te vinden dat ik met mijn viool bezig was. Zijn stille houding haf me dan ook een vertrouwd gevoel en zonder echt na te denken liet ik mijn kin op de vioolsteun rusten en speelde het eerste muziekstuk dat is me opkwam, bach Partitita no.3 gavotte en randeau. Genietend van het gevoel hoe de strijkstok tegen de snaren aanstreek was een gevoel dat je hele lichaam kon laten tintelen en je mindgeest even van de wereld kon laten dwalen. Mits de toon wel goed zat en dat was het niet. Abruupt stopte ik dan ook met spelen en paste ik de foute noot aan. Mijn blik gleed weer naar Puck en mijn monhoekjes krulden licht omhoog, misschien moest ik maar eens wat anders spelen. Ik zette mijn kin weer op de houder , liet mijn strijkstok rusten en probeerde een stuk na te spelen dat me al een eindje intrigeerde, maar tot nu toe was het me nog niet gelukt om het prachtstuk volledig juist te krijgen. Mijn ogen sleuten weer en tevreden van de klank die mijn viool produceerde ging ik verder met spelen, echter na een paar seconden raasde er een pijnscheut door mijn hoofd welke ik probeerde te negeren en koppig besloot verder te spelen. Er vormde zich een lichte frons op mijn voorhoofd terwijl ik verder ging, ik wist het speelwerk wel af te krijgen, maar met gevolg dat ik er even bij moest gaan neerzitten want een enorme migraine aanval drukte op mijn hoofd. Mijn viool legde ik weer in zijn daarvoor bestemde koffer en mijn hand drukte tegen mijn voorhoofd aan. "Verdomt." vloekte ik binnensmonds waarna mijn hand die eerst op mijn voorhoofd rustte nu door mijn blonde haren gleed en ik even een diepe teug adem nam. Mijn blik gleed even verontschudligend naar de jongeman in de zetel tegenover me, waarna ik toch even aarzelde vooraleer ik mijn mond opendeed. "Zou je... Zou je het erg vinden om met me mee naar buiten te gaan?" Mijn woorden waren zacht en nog steeds twijfelend. Ik had nood aan frisse lucht en vaak sleurde ik dan ook mijn broer mee naar buiten als ik een migraine aanval had, dan haalde ik een sigeret boven en wachtte rustig af tot de hoofdpijn grotendeels wegetrokken was. Nu was echter Puck de enige die echt in de buurt was. Ik kon wel alleen gaan, maar veel zin om door iemand anders plots gestoord te worden had ik niet.

CHASE BENJAMIN ROGER

Een vaag beeld van het strand ebde weg en ik zag hoe Jesse als een bange kat opschrok en van de barkruk afdonderde. Ik kon het dan ook niet laten om spontaan te lachen terwijl de latino een reeks aan vloekwoorden naar me toe vuurde. Het was dan ook een geweldig zicht toen Jesse zich verwoed naar me omdraaide en even over zijn achterste wreef. Vervolgens deed hij een deksel op zijn na pruttelende pan en keek me vervolgens even aan. "Hey, maat. Ik zag je niet aankomen." klonk het waardoor ik lichtjes grijnsde. "Ik wilde je niet laten schrikken, maar het was wel een grappig zich. Sorry buddy." zei ik nog met een zacht lachje al meende ik wel dat het me speet, zeker gezien hij last leek te hebben van zijn stuitbeen.
"Maar, heb je een beetje zin in vanavond? Ik bedoel muziek, drank, dames, het kan niet veel beter worden of wel... Nouja, voor jou dan wat ik eindig waarschijnlijk zoals altijd weer alleen in bed." ratelde de jongen plots waardoor ik hem even verrast aankeek. "Woah, woa vanwaar die plotse onzekerheid Jesse? " begon ik nieuwsgierig waarna ik een barkrukje nam en me tegenover Jesse plaatste. Met een plof ging ik neer zitten en keek mijn vriend even aan. "Natuurlijk heb ik zin in vanavond, zin om me lam te zuipen met mijn vrienden want ik heb jullie echt gemist. Een dame is een leuke plusser dat wel." het laatste kwam er bedenkelijk uit, maar het was geen must. Het was ergens wel egostrelend als andere dachten dat ik na iederfeestje een meid wist de versieren, maar dat is ook niet helemaal waar. Meestal waren dat van die dagen waar ik niemand van mijn vrienden in de buurt had of nood had aan wat affectie door mezelf te gaan bewijzen.
"Ik wilde eigenlijk net gaan douchen, maar dat kan straks ook wel." Vermeldde Jesse nog waarna hij een hand door zijn krullenbos haalde. "Heb je nog tips? Zeker met dit oerwoud op mijn hoofd?" Vroeg de jongen , overduidelijk over het flirten en ik dacht even na. "Je hebt sowieso de looks Jess, misschien gewoon wat losser zijn en durven op meiden afstappen you know? Doe ik ook altijd en als het fout afloopt dan drink je gewoon wat meer en maak je lol." wijze raad van Chase, die je best 85% van de tijd niet moest opvolgen. " Ik kan je wingman wel zijn." grijnsde ik vervolgens grappend.
"Maar genoeg over mij, hoe was je vakantie? Ik heb het gevoel dat we elkaar amper hebben gesproken." ik glimlachte vooraleer ik mijn mond weer opentrok. "Het was echt geweldig, we zijn met de familie naar zuid Frankrijk gereisd om een beetje de roots terug op te zoeken. Het was er zo zalig warm en vol met lavendelvelden. We zouden dit jaar eens met z'n drietjes moeten gaan op Roadtrip, Jij, Rhett en ik." begon ik enthouasiast. Jup ik zag het meteen weer voor me. "Oh je hebt trouwens de groeten van Adam." zei ik hem nog vooraleer ik het zou gaan vergeten. Ik tikte even op mijn bovenbenen. " Ik heb echt de mooiste dingen gezien in Frankrijk." zuchtte ik nog dromerig waarna ik ook nieuwsgierig naar Jesse keek. "En wat heb jij zoal gedaan?" vroeg ik mijn maatje waarna mijn blik ook even nieuwsgierig naar de kookpot gluurde, maar ik durfde niet echt te vragen wat hij aan het maken was. Grotendeels omdat ik weer veel te actief was en de jongen tijd wilde geven om over zijn vakantie te kunnen vertellen.

[ bericht aangepast op 11 aug 2018 - 22:27 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

Puck zat al een tijdje in de woonkamer van het studentenhuis met een boek. De meesten waren buiten aan het rondlopen of elkaar aan het opzoeken, waardoor het rustig was in de woonkamer. Puck hield er wel van. Even geen anderen om hem heen die van alles zouden willen of druk zouden doen. En dus geen reden om zich op zijn kamer terug te trekken. Behalve Puck zelf was ook Jason aanwezig in de ruimte, maar dat stoorde Puck niet. Het geluid van de viool die gestemd werd en het stuk dat daarna gespeld werd, werkten juist rustgevend in plaats van afleidend. Het was gewoon achtergrondmuziek die ervoor zorgde dat Puck zich alleen maar beter kon focussen op zijn boek. De aanwezigheid van Jason was zelfs wel prettig. Puck was nu niet eenzaam, maar kreeg wel de ruimte om zijn eigen ding te doen. Dat was het fijnste aan Jason. Hij begreep dat Puck niet altijd (bijna nooit dus) behoefte had aan mensen om hem heen die aan hem trokken en druk waren. Hij wilde zijn eigen ding kunnen doen, en Jason liet hem dat doen, net zoals Puck Jason zijn ding liet doen. En toch waren ze niet eenzaam, want ze zaten samen. Heel kort keek Puck op toen Jason abrupt stopte met spelen omdat hij blijkbaar een verkeerde noot speelde - iets wat Puck alleen wist omdat ik inmiddels wist hoe Jason dan reageerde, niet omdat hij met zijn beperkte kennis van muziek en noten het echt kon horen. Toen richtte hij zich weer op zijn boek terwijl Jason een ander stuk begon te spelen. Aan het einde van het stuk werd de viool weggelegd. “Verdomt,” hoorde hij Jason zeggen. Aan de houding van de jongeman te zien, was er iets niet goed, maar Puck stelde geen vragen. Dat was nog iets wat een soort onderling pact tussen hen was: er werden geen moeilijke vragen gesteld. Als er iets was wat ze wilden delen, zouden ze dat zelf wel doen. “Zou je... Zou je het erg vinden om met me mee naar buiten te gaan?" vroeg Jason hem. Puck klapte zijn boek dicht met zijn vinger er nog tussen. “Natuurlijk niet,” was zijn antwoord. Hij keek even waar hij zijn boekenlegger had gelaten (op de grond) en ontvouwde toen zijn lichaam om op te staan. Hij had zich volledig opgekruld op de stoel tijdens het lezen. “Had je nog een plek in gedachten?” Vroeg hij. Hij raapte de boekenlegger op en stopte hem in het boek. Waarschijnlijk was het een plek zonder veel mensen als hij al een idee had. Hij zag er echt niet goed uit.

[ bericht aangepast op 15 aug 2018 - 20:57 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

Marine Biology — 22 y/o — Shadow teleportation — mannen kleedkamer — outfit —alone       Ik stapte voldaan het ijs af. Wat een heerlijke eerste training had hij achter de rug. De overdekte ijsbaan een uur van waar hij samen met Jason en zijn oom woonde was gesloten voor onderhoud, waardoor hij kilometers had rondgeracet op zijn skeelers om in vorm te blijven. Er ging toch niets boven het échte ijs.       Ik stopte de rubbers onder mijn schaatsen en liep zo richting de kleedkamer. Samen met de rest van de mannen kleedde ik me om en stapte ik onder een warme douche.       Ik liet de stralen over mijn rug glijden en sloot mijn ogen. Ik was zo blij dat ik terug was. In de kleedkamer droogde ik me af en trok ik mijn korte broek weer aan en trok een grijs t-shirt over mijn hoofd.       " Hey Smoke," zei een stem achter me. Ik draaide me om en keek naar de sterspeler van Michigan University's ijshockey team. Adam Gösta, een Zweed die zijn studie hier deed dankzij zijn rijke ouders. Hij kwam net uit de douche, en droeg een handdoek om zijn middel, wat amper leek te passen omdat hij zo opgeblazen was als een bodybuilder op anabolen.       " Svenska," groette ik terug. Iedereen in het team had zo zijn bijnaam. Het was ook geen verrassing dat hij die naam had gekregen.       " Goed gespeeld, man. Je bent beter geworden sinds de laatste game." Hij klopt me op mijn schouder met zijn grote handen, die hij best nog wel eens als peddels zou kunnen gebruiken.       " Bedankt, jij ook niet slecht." antwoord ik en trek mijn schoenen aan.       " Ga je ook naar dat feest vanavond?" vraagt hij dan, als hij naast me komt zitten en zich begint af te drogen. Ik werp mijn blik terug naar mijn schoenen, niet geïnteresseerd om zijn pakket te zien - dat ongetwijfeld gigantisch moet zijn - tenzij hij anabolen slikt. Of zou dat daar ook op werken?       Ik knik terwijl ik mijn veters strik. " Zeker, wie gaat er nou niet?" zeg ik lachend. " Alcohol in overvloed, daar zeg ik geen nee tegen."       Ik gooi mijn handdoek en schaatsen in mijn sporttas. " Een idioot, natuurlijk," Lacht Svenska met me mee. Ik knik instemmend. " Goed, ik zie je daar, kerel. Later," zeg ik als ik mijn sporttas over mijn schouder werp en de kleedkamer uit loop.

---

We were the forever that didn't last

JASON LEONARD RENFIELD

De migraine aanval was best agressief waardoor ik even mijn ogen sloot en lijn vingers tegen mijn slaap aan drukte om de pijn wat tegen te houden. Ik hoorde Puck zijn boek dichtklappen waardoor ik mijn ogen weer opende en naar de jongen keek. “Natuurlijk niet,” Zei de jongen, waardoor ik hem even dankbaar aan. Ik leunde wat tegen de muur aan wachtend tot de jongemand opgestond zodat we samen de ruimte konden verlaten en wat van de buitenlucht konden genieten. “Had je nog een plek in gedachten?” Ik keek even op naar Puck en haalde vervolgens kort mijn schouders op. "Een rustige plek zonder mensen." mompelde ik iets kortaf al zou de jongen wel snappen dat het niet slecht bedoeld was. Traag sjokte ik de trap af, bij iedere trede die ik naar beneden daalde voelde ik mijn hoofd steeds verder barsten. Ik had dagelijks wel last van migraine dus wist ik wel wat hielp. Zo min mogelijk contact met mensen en een goede sigaret. Eens we buiten waren liep ik samen met Puck naar de zijkant van ons studentenhuis, de plek waar bijna niemand van ons studentenhuis kwam, dus we waren wel even safe. Ik plofte neer op de grond en haalde vluchtig een pakje sigaretten uit mijn broekzak waarna ik een in mijn mond stak, aanlichtte en een diepe hijs nam. Vervolgens nam ik een diepe teug buiten lucht en voelde ik de drukkende hoofdpijn wegebben. "Dat is beter." zuchtte ik zacht , Puck rookte niet, dus de moeite doen om hem een sigaret aan de bieden deed ik niet, maar wel schoof ik een stukje op zodat hij naast me kon zitten als hij dat wilde. Vanaf hier kon je een stuk van de rivier zien en het geluid van kletterend water in de verte werkte best rustgevend. Ik nam nog een hijs van de peuk tussen mijn vingers en haalde bij de uithaal een hand door mijn blonde lokken heen. "Die migraines zijn echt rotvervelend. "zuchtte ik zacht , gezien ik een beetje afleiding nodig had van de drukkende hoofdpijn die stilaan gelukkig wel wegebde.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

“Rhett! Wat leuk je te zien,” sprak Mara tot verbazing van de jongeman vrolijk. Hij deed zijn uiterste best om niet al te schuldig te kijken toen zijn ogen over haar gezicht gleden, maar had het vermoeden dat hij daar hopeloos in faalde. Natuurlijk vond hij het evenmin fijn als hij op zijn kop kreeg omdat hij zijn gave gebruikte, hij had gewoon niet verwacht dat het nu niet zou gebeuren en die onvoorspelbaarheid bracht hem ook geen rust. Meestal voorspelde dat namelijk ook niet veel goeds. "Ehm... Jou ook, Nara - ik bedoel Mala... Nee - eh, dames," begroette hij opnieuw de meiden op zijn eigen onhandige manier. Hij vervloekte zichzelf er om. Gebruikte hij zijn gave niet, dan maakte hij geen kans bij vrouwen - gebruikte hij deze wel, dan werden ze kwaad op hem. Hij kon gewoon niet winnen, dat was het probleem. ”Rhett." De strenge toon in Nala's stem voelde aan als een messteek, recht in zijn hart. Van de liefdevolle manier waarop ze hem eens zijn eigen naam had toegefluisterd was nu niks meer overgebleven, alsof het slechts een immens mooie droom was geweest. Waar hij eerst nog de moed bijeen geraapt had om haar aan te kunnen kijken, was zijn blik nu op de grond gericht. Hij wilde de blik die bij die intonatie hoorde liever niet zien. “Zeg me niet dat je dat wéér gedaan hebt?” Rhett kon enkel moeizaam slikken bij het horen van die terechte beschuldiging. Hoe had hij ook kunnen denken dat Nala niks in de gaten zou hebben? Ze was zo wonderlijk slim en bij de pinken... Terwijl zijn onderlip begon te trillen liet hij zijn hoofd nog meer hangen, om het laatste beetje trost dat hem nog restte te bewaren. Hij schudde zijn hoofd als antwoord; hij zou het inderdaad niet zeggen - niet omdat hij niet wilde, want eerlijk waar; hij had haar liefst van al in geuren en kleuren uitgelegd dat hij dit keer niet gehandeld had uit eigenbelang, dat hij deed omdat hij het niet fijn vond om twee van zijn beste (wel, ooit geweest dan) vriendinnen zo te zien kibbelen, dat hij enkel wilde proberen om hen te helpen... Dat hij het hen niet toewenste zich net zo eenzaam te voelen als hij deed... Dat hij Nala miste... Dat ze wel gelijk had kwaad te zijn... Dat het enkel de eerste indruk was geweest die hij beïnvloed had, en verder niks. "Ik eh -" was echter het enige dat over zijn lippen kwam. "Het is maar beter als ik ehm... ga, nu." Met die woorden krabbelde hij overeind en beende, overmand door schaamte, zo snel mogelijk bij het duo vandaan. Liever had hij ook een gave zoals onzichtbaarheid gehad, die zou hem veel beter van pas komen. Zodra hij de hoek om was en zijn mobiel weer degelijk in elkaar gekregen had beantwoordde hij het smsje van Chase. TO: CHASE, PEG & SUE I fucked up... Chase zou wel weten wat te doen om deze kolossale warboel te ontknopen, toch?

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Elektrokinesis — Musical Theatre — Op weg naar Delta Iota Epsilon Nu — outfit — Connor       Terwijl ik mijn haar achterover gooide, spotte ik een bekend gezicht. Connor Volkov stond met zijn rug naar me toe gedraaid, een eindje van me af. Het was nou niet dat hij zo opvallend was, alleen zijn oren die door zijn bos krullen heen staken waren een weggevertje.       Connor was de eerste mutant die ik vandaag had gespot. We konden het misschien niet zo heel goed vinden samen, maar dat betekende niet dat ik blij was om eindelijk een bekende mutant te zien.       Een glimlach verspreidde zich over mijn mond terwijl ik naar hem toe liep. Mijn hakken klikten hard op de stenen. Ik trok aan de boord van mijn handschoenen, een trekje dat ik mezelf had aangeleerd voordat ik op mensen afstapte. Ik kon het me niet veroorloven om nog meer mensen te elektrocuteren.       " Hey, Connor!" groette ik hem met een vriendelijke glimlach. " Wat fijn dat je terug bent! Je bent de eerste mutant die ik tegen het lijf loop."       Ik laat mijn ogen over zijn outfit glijden - niet echt wat ik nou graag zag bij jongens. Niet dat hij beschikbaar was, want iedereen kon duidelijk merken dat Connor niet op vrouwen viel.       " Wanneer ben je aangekomen?" vraag ik, in een poging om vriendelijk te doen. Om ons heen zie ik mensen - waarschijnlijk de nieuwe freshmans op de Universiteit van Michigan - verbaasd kijken naar Connor's oren en mijn prinsessenhandschoenen. Ik werp ze een onvriendelijke blik toe, dat ze duidelijk afschrikt.       Ik keer me weer tot Connor. " Ik ben gisterochtend aangekomen. Ga je ook naar Ford's Ball vanavond? Wel met een date, neem ik aan?" zeg ik grijnzend. " Ik ga in elk geval wel - Ik heb zo'n zin om weer eens flink te gaan feesten!" zeg ik enthousiast, en gooi een lok haar over mijn schouder.

     

---

We were the forever that didn't last

MT

---

---

Puck plaatste het boek met enige zorg in de kast. Hoewel hij er nooit dol op was om zijn spullen te laten liggen in de gezamenlijke woonkamer, wist hij ook dat hij nu niet eerst even op en neer naar zijn kamer kon gaan om zijn boek weg te leggen. Hij zou er maar op moeten vertrouwen dat de rest zich als de typische student wilde gedragen en vooral niet aan boeken wilde zitten. “Een rustige plek zonder mensen.” Een ander antwoord had Puck niet verwacht van Jason. Hij knikte kort en liep met Jason mee naar de zijkant van het studentenhuis. Hij kon niet ontkennen even bang te zijn dat Jason van de trap zou vallen. Jason stak een sigaret op. Het was een gewoonte die Puck nooit gesnapt had. Het zorgde ervoor dat je kleren altijd naar rook stonken, het was duur en het was ongezond. Waarom zou je jezelf dat aan doen? Toch zei hij er niks van, net zoals hij andere keren er niks van gezegd had. Het was niet aan hem om tegen Jason te zeggen wat hij wel en niet moest doen. Wel nam hij plaats naast Jason. De sigaret leek Jason wel te helpen. De rivier was zichtbaar en Puck staarde naar het langsstromende water. Hij zou er uren naar kunnen luisteren.“Die migraines zijn echt rotvervelend,” zei Jason. Puck knikte. “Dat snap ik,” antwoordde hij. Tot zover zijn ‘goede’ mensenskills. “Is er iets wat ertegen helpt?” Vanuit de struiken kwam een vogeltje aangetrippeld. Puck vloot zacht naar het beestje, die op zijn beurt terugvloot, zij het met enige argwaan. Uit zijn zak haalde hij wat zaadjes – niet vragen waarom hij vogelvoer in zijn zak had zitten alsjeblieft. Hij had echt geen goede verklaring – die hij naar het beestje gooide. Hoewel het vogeltje het tweetal goed in de gaten hield, kwam hij wel dichterbij om de zaadjes op te pikken. Puck was blij met deze afleiding. Het was niet dat hij niet met Jason wilde praten ofzo, maar zwaar bezorgd naar hem staren en over hem gaan moederen had geen van beide iets aan. Nu kon hij zijn blik richten op het etende vogeltje terwijl hij met Jason praatte. [OOC: Dat moment dat je met een zwaar slaapgebrek probeert te posten en dit het resultaat is. Sorry? :'D]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

Blijkbaar amuseerde mijn pijn Chase wel. Dat was ik wel gewend en daarbij deed het echt niet zo veel pijn. Het was wel lief dat hij zich verontschuldigde. Ik begon een beetje over vanavond te ratelen om het hele voorval weg te wuiven. Het was niet de eerste keer dat ik van een van deze krukken was gevallen en het zou ook niet de laatste zijn. Ik tilde de barkruk op, en ging er weer op zitten, terwijl Chase van wal stak. Het enige antwoord wat ik had was dat ik mijn schouders ophaalde. Het was nu eenmaal zo dat Chase veel populairder was bij de dames dan ik, en daarbij was onzekerheid iets wat zich al lang en breed in mijn persoonlijkheid had verankert. Dat Chase veel zin had om vanavond met ons uit te gaan, beurde me wel weer erg op. Ik had hem en Rhett enorm gemist over de vakantie en ik kon niet wachten om weer met hen los te gaan. Al genoot ik misschien nog wel meer van de boys' nights, die er sowieso dit jaar weer genoeg zouden komen. "Dat komt dan vast helemaal goed." zei ik toch met een lichte grijns, die toch weer langzaam wegzakte toen ik me bedacht dat ik de warboel op mijn hoofd nog moest wassen. Ik vroeg om tips voor mijn haar, maar ik kreeg dating advies. Niet dat het erg was om dating advies te krijgen, maar toch veranderde het niets aan de poedel op mijn kop. Hij wist me wel aan het lachen te maken met zijn woorden over het zijn van een wingman. Dat woord had ik nooit gesnapt en het feit dat Chase hier stond met enorme vleugels op zijn rug, maakte het alleen maar lachwekkender. Toen ik mezelf weer onder controle had probeerde ik toch de focus weer op hem te leggen in plaats van op mij. Ik werd er toch altijd vrij ongemakkelijk van als ik het middelpunt van de belangstelling was. Zijn verhaal, en vooral zijn enthousiasme waren aanstekelijk en zonder dat ik het doorhad verschenen er velden met lavendel in de keuken. Ik wist niets van Frankrijk, behalve de plaatjes uit de boeken van zuster Madeleine. Dit was het enige beeld wat ik erbij had, en wat dus ook verscheen bij zijn verhaal. Ik was niet heel ver weg in gedachten, maar toch duurde het even voor het doordrong dat hij me weer een vraag had gesteld. Het beeld verdween en ik schudde even met mijn hoofd om volledig weer in het hier en nu te komen. "Sorry" zei ik met een kleine blos op mijn wangen, die je door mijn huidskleur gelukkig niet zo goed zag. "Ik heb het grootste deel doorgebracht op Xavier's, maar ben ook nog terug geweest naar de zusters voor twee weken. Het was fijn om iedereen weer te zien, maar het is toch nogsteeds niet helemaal thuis, snap je?" Ik kende maar weinig mensen die het echt snapten, puur en alleen al omdat eigenlijk iedereen in elk geval in Amerika was geboren. Ik liet het maar gaan. Ooit zou ik terug gaan naar Cuba, mijn thuis, misschien wel met Rhett en Chase, wie weet. Misschien zou ik daar eindelijk een leuk meisje vinden. Ik had geen idee, maar voor nu ging ik gewoon genieten van de nacht met mijn vrienden en niet meer te veel aan Cuba denken, want dan kreeg ik alleen maar heimwee. Daarbij zou het eten dan aanbranden, waar ik nu toch maar weer in roerde om dit te voorkomen. "Wil je trouwens zo ook bonen met vlees?" Ik had inmiddels wel geleerd de Spaanse namen voor mezelf te houden, want dat snapten de meesten toch niet, en een les Spaans deed toch altijd af aan de ontspannen sfeer die bij eten zou moeten horen.

[ bericht aangepast op 25 aug 2018 - 22:53 ]

---

Bowties were never Cooler

---

Het was de dag van het bal. Gezien ik geen date was, was er niet echt een druk om er goed uit te zien. Ik kon nu dus gewoon in mijn panterprint korte joggingbroek en een oude shirt hardlopen zonder me zorgen te maken. Ik stond net even te stretchen toen ik voetstappen mijn kant op hoorde komen. Ik draaide me om en zag iemand mijn kant op komen die ik liever niet had gezien. Ze had mij alleen duidelijk ook al gezien, dus het was te laat om weg te lopen. Ik trok een mondhoek op tot een scheve grijns en wachtte tot ze eindelijk bij me stond. "Hi." zei ik vriendelijk. Ondanks dat ik haar absoluut niet mocht, was ik wel goed opgevoed, en ging ik echt niet kinderachtig weglopen of haar uitkafferen. Ik had wel betere dingen te doen. Haar enthousiasme deed me een wenkbrauw optrekken, terwijl ik haar afkeurende blik over mijn kleding voelde gaan. Het kon me niets schelen. Ten eerste viel in niet op vrouwen en ten tweede kon haar mening me sowieso gestolen worden. "Dan ben je vast pas net hier, want ΣΚΟΤ is al bijna helemaal vol." Ik kon het toch niet laten om zo'n opmerking te maken nu ze me het perfecte moment ervoor had gegeven. Ik wiebelde wat met mijn oren bij haar vraag. Ik voelde de ogen wel op mijn staart en oren branden, maar dat was ik inmiddels wel gewend, en om eerlijk te zijn keken ze mogelijk alleen maar naar mijn aparte kledingstijl. "Een paar dagen geleden." mompelde ik vriendelijk, terwijl ik toch de jonkies even zelf na staarde. Ik was het gewend, maar toch mochten ze merken dat dit alsnog onbeleefd was. Ik vond het toch wel raar toen ze zei dat ze nog geen mutanten had gezien, terwijl ze er gister al was. Het kon toch niet dat het jongenshuis al bijna vol was, maar er niemand was in het meisjeshuis. Ach, wat kon mij het schelen? Wat kon zij me schelen? Juist, helemaal niets. Voor ik een antwoord kon geven, moest zij er alweer tussendoor komen. Gek kind. "Natuurlijk ga ik. Iemand moet in de spotlight staan." Ik zette een hand op mijn heup en ging met de ander door mijn krullen, waarbij de punten van mijn oren ook mee naar achter bogen en vervolgens terug sprongen. "Maar moet jij de dan niet voorbereiden? Ik ben een jongen, en ben vorige week naar de salon geweest, dus dat duurt niet zo lang, maar doen dames er geen uren over?" Mijn toon was vriendelijk, en ik bedoelde het niet kut, maar als ik met iemand anders koffie kon gaan drinken, of zelfs maar een excuus kon krijgen om verder te gaan met hardlopen, pakte ik dat met twee handen aan.

---

Bowties were never Cooler

JASON LEONARD RENFIELD

Het was stil tussen de jongens, wat bij menig ander vriendschap als akward of gênant zou kunnen lijken, was dit juist de grondbasis van hun vriendschap. De stilte deed hun beide goed, zo hier en daar een woordwissel was wel aanvaardbaar. Op mijn opmerking over migraines knikte de jongen dan ook begrijpend waarbij een “Dat snap ik,” zijn lippen verliet. Er kwam een licht briesje door mijn haren waaien en na nog een trekje van mijn sigaret te nemen leek de grootste druk op mijn hoofd al een stuk geminderd te zijn. “Is er iets wat ertegen helpt?” vroeg Puck me weer na een rustige stilte ik keek de jongen kort aan en tikte even de assen van mijn peuk weg, vooraleer mijn aandacht viel op een kleine vogel die aan kwam wippen. Puck vloot zacht naar het kleine diertje die nog wat schuchter naar ons keek maar terug zong. Het was een aangename klank om naar te luisteren een fijn zicht om naar te kijken. Puck had vogelzaad naar het beestje gegooid die nog wat argwanend was maar toch steeds dichterbij kwam om zijn buikje te vullen. Vond ik het vreemd dat hij vogelzaad in zijn zakken had zitten? Een beetje, maar ernaar vragen deed ik niet. Ik was even vaag als het op muziek neer kwam dus liet ik het gewoon bij het feit dat de jongen graag vogelzaad bij zich had.
goed in de gaten hield, kwam hij wel dichterbij om de zaadjes op te pikken.
"Het gaat vaak vanzelf weg." begon ik zacht. "Maar frisse lucht en iets op mijn gedachten te verzetten helpt ook." met die woorden nam ik een laatste trekje van mijn peuk en drukte deze uit op de grond, waarna ik het terug in mijn sigarettenpakje stak, voordat de vogel ermee weg zou vliegen of iets dergelijks. "Meestal helpt Joey me hiermee" ik haalde kort mijn schouders op al deed dit het vogeltje opschrikken en vloog het weg, iets wat me zacht deed zuchten. Good job...

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Als Alec het zich goed herinnerde, had Joey een training en zou hij dus te vinden zijn bij de ijsbaan. Wie weet misschien zou hij nog wel iemand anders tegen komen. Alec genoot van de aangename en richtte zijn gezicht naar boven. Hij blijft even zo staan om te genieten van de warmte van de zon. Dan gaat hij op weg naar de ijsbaan.Vanmorgen had hij een simpele outfit uit de kast getrokken, een t-shirt met spijkerbroek. Tijdens dagen zoals deze waren zijn favoriete keuze qua kleding. Hier en daar ziet hij studenten die net zoals hij nog even genieten van het mooie weer voordat de lessen weer beginnen. Sommigen zitten op het gras in groepjes en lijken veel lol met elkaar te hebben. Hij glimlacht als hij hen passeert. Hij vind het niet erg om te luisteren naar zijn professors en de hele dag binnen te zitten, als het regent. Maar op dagen met mooi weer is hij toch liever buiten te vinden, zoals de meeste mensen. Dan ziet hij een bekende bos lang bruin haar en zodra de dame zich omdraait, is hij er zeker van dat het Alison is. Zwaaiend gaat hij op haar af en met een glimlach op zijn gezicht. "Hey, Alison. Leuk om je weer te zien, hoe was je vakantie?', gooit hij eruit om een gesprek met haar te beginnen. Ze ziet er goed uit, het lijkt er op dat de vakantie haar goed heeft gedaan. Waarschijnlijk heeft ze weer een aantal nieuwe vrienden en vriendinnen gemaakt. Ondertussen kijkt hij rond of hij Joey al ziet verschijnen. Aangezien Joey meestal niet zo er niet zo lang over doet om zich om te kleden. Hij is nu redelijk dichtbij de ijsbaan en kan het hier goed in de gaten houden. Alec draait zich dan om naar Alison in afwachting van haar antwoord op zijn vraag.

[ bericht aangepast op 6 sep 2018 - 22:07 ]

---

Physics is awesome

Eostre schreef:

---

Elektrokinesis — Musical Theatre — Delta Iota Epsilon Nu — outfit — alone       "Maar moet jij de dan niet voorbereiden? Ik ben een jongen, en ben vorige week naar de salon geweest, dus dat duurt niet zo lang, maar doen dames er geen uren over?" vroeg Connor aan me, zijn toon nog steeds vriendelijk zoals tijdens het hele gesprek.       " Je hebt helemaal gelijk, ik zat me net te bedenken wat ik aan moest gaan doen. Ik heb de helft nog niet eens uitgepakt - ik moet het waarschijnlijk nog strijken en," Ik zuchtte dramatisch bij de gedachte van mijn nog onuitgepakte dozen en koffer. " Sorry Connor, ik moet er echt vandoor. Het was leuk je gesproken te hebben, maar zoals ik al zei, je hebt gelijk, voor de eerste keer in je leven waarschijnlijk. Tot vanavond dan, TTYL!" Mijn stem vloog de hoogte in op het einde en zwaaide vriendelijk terwijl ik in een snelle pas langs hem heen liep, richting het DIEN huis.       " Uit de weg, uit de weg, hete koffie, hete koffie!" zei ik tegen een in de weg lopend stel, die als een horde schapen uit een stoof. Ik voelde de verbaasde blikken op mijn rug op mijn rug brandden.       In het Delta huis was het rustig. Op de trap vond ik Oscar, die in een bolletje opgerold lag. Ik knielde bij het beestje neer en kriebelde hem op zijn hoofd, wat me een klap van zijn poot opleverde.       " Nou, zeg!" zei ik verontwaardigd en stond op. Wat een ondankbaar kreng was het soms ook. Ik liep snel langs hem heen, richting mijn kamer. Ook die was leeg - geen idee waar mijn kamergenote was.       Ik staarde naar de grijze dozen die tegen het bedeinde aan stonden, en liet een gekwelde kreun uit mijn mond ontsnappen. Hoe moest ik dat nou allemaal uit gepakt krijgen én een outfit vinden voor vanavond? Ik zette mijn koffie op mijn bureau en zette mijn handen in mijn zij.       " Alexa, speel eens wat musicalmuziek," zei ik tegen het zwarte Amazon Bluetooth apparaat. Een paar seconden later, klonk Supercalifragilisticexpialidocious van de Mary Poppins film uit haar speakers. Met een glimlach begon ik aan de zoektocht voor mijn feestoutfit.

     

---

We were the forever that didn't last