• Mutant University
    when worlds collide

    Jaren lang is er gevochten om de jongeren van Xavier's Academy for Gifted Youngsters een plekje te geven op een van de universiteiten van Amerika. Na lang lobbyen stemde de University of Michigan in 1983 toe om enkele goede studenten per jaar toe te laten. In het begin was er enorm veel weerstand, zowel van medestudenten als van docenten. Over de jaren is dit minder geworden, en werden er ook steeds meer mutanten toegelaten tot de universiteit.
    Deze dagen hebben de mutanten twee eigen studentenhuizen en nemen deel aan het grootste deel van alle sociale en sportieve gebeurtenissen aan de universiteit. Ze zijn enkel nog uitgesloten van het worstelen, door een voorval enkele jaren geleden. Ondanks dat ze inmiddels redelijk mengen met de normale studenten, trekken de jongeren toch liever samen op, gezien lang nog niet iedereen vrede heeft met het bestaan van mutanten. Tolerantie betekent namelijk zeker niet altijd acceptatie.
    De dames komen bijna automatisch terecht in Delta Iota Epsilon Nu en heren in Sigma Kappa Omicron Tau, behalve als ze bij een ander huis door de ontgroening komen, wat in de regel nooit gebeurt.
    Delta Iota Epsilon Nu
    Het huis van de dames staat aan de oostzijde van de campus aan de rand van de botanische tuinen.
    Elk lid moet ten aller tijden haar kettinkje dragen met daaraan een kleine fenix, een eerbetoon aan Jean Grey. Op feestjes dragen ze allemaal een roze das met rode veren erop. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΔΙΕΝ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke dame slaapt op een simpele kamer met twee bedden, twee bureaus, en twee kasten. Verder mogen ze hun helft zelf inrichten, maar niet te overdreven, gezien ze de kamer ALTIJD met een kamergenoot delen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, en eetkamer. Er zijn in totaal 5 badkamers in het huis. Er is een groot balkon aanwezig dat uitkijkt over de botanische tuinen. Ook houd Oscar altijd een oogje in het zeil.

    Sigma Kappa Omicron Tau
    Het huis van de heren ligt aan de rivier die de noordelijke campus van de andere delen van de campus scheidt.
    De heren dragen standaard een blauwe das met rode strepen, al dan niet los om hun nek of als riem door de lusjes van hun broek. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΣΚΟΤ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke jongen heeft een eigen kamertje met een bed, bureau, kast, en koelkastje. De muren mogen niet geschilderd worden, en er mogen geen gaten in gemaakt worden, maar wat extra meubilair, voor zover het op de krappe kamers past, mag wel worden meegenomen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, eetkamer, en mancave. Er zijn 5 badkamers, al is er een omgebouwd tot een kamer met enkel een grote jacuzzi.




    • Rollen •
    • Chase Benjamin Roger • Flight • Archeology • Salem • 1.3
    • Jesse Benjamin Ferguson • Illusion Projection • Medicine • IrisWestAllen • 1.1
    • Rhett Faraday • Pherokinesis • Bio Engineering • CaIIiope • 1.2
    • Winston Puck Atni • Invisibility • Biology • Necessity • 1.5
    • Jason Leonard Renfield • Energy Plasmoids • Music & Sounddesign • Salem • 1.5
    • Connor Volkov • Lycanthropy • Architecture •IrisWestAllen • 1.5
    • Alexander Nicholas Tennison • Aerokinesis • Studie • CarIyIe • 1.6
    • Name • Mutation • Study • User • .

    • Mara Lacroix • Pain Reducement • Management • Necessity • 1.2
    • Alexis Bennet • Pyrokinesis • Forensics • Munis • 1.4
    • Nala Thalon • Cryokinesis • Photography • Melpomene • 1.3
    • Alison Delilah Brooke • Omnilingualism • Foreign Languages • WrittenWords • 1.6
    • Lyra Cardais • Hyperresonance • Art History • CaIIiope • 1.6
    • Sora Cardais • Hypnotic Song • Evenement Management • Melpomene • 1.6
    • Melody Rose Porter • Weather Manipulation • Dermatology • Sombre • 1.6
    • Name • Mutation • Major • User • .

    • Regels •
    • Minimaal 300 woorden.
    • Q Huisregels gelden hier.
    • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, vrienden hebben soms ruzie met elkaar, dingen gaan vaak fout en lopen niet hoe je wil, krachten putten je uit, en NIEMAND is oppermachtig.
    • Geen Mary Sue's, ook geen te sterke krachten/mutaties
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    • IrisWestAllen maakt nieuwe topics aan.

    • Het Begin •
    15:00 • Woensdag 19 December • -3 graden • Grauw met natte sneeuw en ijzel. Er is een waarschuwing om op te passen op de weg.
    Ondanks de hoop van velen, is de rust nog altijd niet teruggekeerd. De diehard anti-mutanten groep blijft erg uitgesproken met hun mening, en er wordt maar weinig mee gedaan, behalve dat ze de graffiti van tijd tot tijd van de twee studentenhuizen komen verwijderen. Dit alles heeft ook voor een scheiding gezorgd onder de mutanten zelf:
    Een groep is overtuigd van de hoop dat de haatzaaiers slechts een kleine minderheid zijn, en mutanten en mensen zij aan zij kunnen leven en elkaars levens kunnen verrijken.
    Een andere groep is zeker dat mensen en mutanten nooit samen zullen kunnen leven, en de haat en angst van mensen zal winnen over de hoop op samenhorigheid.
    Nu is het bijna Kerst, maar een sfeer van gezelligheid en familie hangt er niet in de twee huizen, die beiden tot op het bot verdeeld zijn over dit dilemma. Beste vrienden staan lijnrecht tegenover elkaar, liefdes zijn verscheurt, en er zijn hier en daar al kleine fysieke vechtpartijen geweest. De spanningen zijn op dit moment groter bij de mutanten onderling dan met hun tegenstanders.
    Vanavond zou het jaarlijkse kerstdiner en Secret Santa zijn, voor het feest op vrijdag, en voor iedereen verdwijnt voor Kerst. Nu is maar de vraag of iedereen in de stemming is om Secret Santa te vieren. Je zou namelijk maar het loodje hebben van iemand, die je net heeft uitgemaakt voor bloedverrader of terrorist. Een ding is zeker, dit is waarschijnlijk een Kerst om niet meer te vergeten.
    15:00 • Zaterdag 1 September • 27 graden • Zonnig met een licht briesje en enkele schapenwolkjes
    De start van het academiejaar staat weer voor de deur. De eerstejaars zitten middenin hun ontgroening, maar de ouderejaars hebben enkel oog voor een ding: Ford's Ball. Het grootste feest van het jaar. Vroeger was het nog echt een bal, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een groot studentenfeest in een van de talloze verlaten en vervallen fabriekshallen van Ford in Detroit. De drank vloeit er altijd rijkelijk, de muziek staat luid, en elk jaar ontstaan hier ook de beste verhalen. Dus bereid je voor, trek je beste feestkleding aan, en leg een goede bodem, want vanavond is weer een nacht voor de geschiedenisboeken.

    22:00 • Zaterdag 1 September • 25 graden • Een zwoele zomeravond met een heldere hemel en een bijna volle maan
    Ford's Ball is inmiddels begonnen en ook de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ komen aan bij de oude Ford fabriekshallen in Detroit. De meeste studenten hebben vervoer geregeld, of komen lopend vanaf de campus. Dit is een feest wat niemand wil missen. De drank vloeit rijkelijk, de muziek staat luid, en de lichten zijn al van verre te zien door de gebroken ramen en gescheurde muren van de fabriekshallen. Ook vannacht zal de aanleiding zijn van vele verhalen en geruchten, en heel veel gênante momenten later in het jaar. Iedereen heeft er zin in en heeft zich opgedoft voor een van de grootste feesten van het jaar. Laat de nacht maar komen!
    Pas alleen op dat je niet zelf het onderwerp wordt van een gerucht, waar of niet, want daar kom je niet zo snel vanaf.

    18:00 • Vrijdag 12 October • 14 graden • Regenachtig met veel bewolking en een snijdende wind vanuit het noorden.
    Het is enkele weken na het incident van Ford's Ball. Het is door de universiteit afgeschreven aan technische problemen, maar toch hebben de mutanten de wind van voren gekregen door velen van hun medestudenten. Waar het eerst best okay leek te gaan op de universiteit, is de sfeer nu toch wat grimmiger, en durft de anti-mutanten beweging zich openlijk uit te laten over wat zij er wel niet van vinden. De groep bestond eerst uit enkele studenten, maar het heeft na het bal een flinke aanhang gekregen. De gemiddelde student heeft het wat laten gaan, zeker met de belofte van een groot feest de week voor Kerst om het goed te maken, maar er zijn er toch velen die het de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ persoonlijk aan rekenen, wat hun leven op de campus niet makkelijker maakt. De universiteit heeft meerder publieke statements gemaakt over het niet tolereren van haat en dat de mutanten niet de oorzaak zijn van het einde van Ford's Ball, maar intussen gebeurt er weinig om de haat op de campus zelf te verbannen.


    [ bericht aangepast op 28 maart 2019 - 17:58 ]


    Bowties were never Cooler

    LYRA CARDAIS
    23 | Superresonance | outfit | Sora, Jason & Puck


    "Ugh, kom op, slome! Ik wil gewoon naar buiten toe!" mopperde Lyra haar zusje toe. Sora mocht dan wel een jaar ouder zijn -exact een jaar, niet meer en niet minder, vanwege het kleine lengteverschil met de blonde bonenstaak zou ze altijd aan de verkleinende term onderworpen worden.
    Zonder ruimte voor tegenspraak greep ze het lessenrooster dat Sora in haar handen hield en gooide het achteloos door de kamer. Ze zouden nog genoeg tijd krijgen om zich zorgen te maken over school en alles wat daarbij kwam kijken; twee semesters lang zelfs. Nu was het echter een dringende noodzaak om de boel opnieuw te gaan verkennen en hun mede-mutant-studenten tegen het lijf te lopen. Lyra zou het niet toegeven, ze stierf nog liever ter plekke, maar enkelen van de Sigma Kappa's en de Delta Iota's had ze toch behoorlijk gemist over de zomer - de één natuurlijk al meer dan de ander.
    In de plek van het rottig stuk papier dat Sora net nog had vast gehad liet Lyra nu haar eigen hand glijden, waarna ze haar zusje mee naar buiten trok. Het betekende veel voor haar dat ze deze ervaring met haar zus kon delen. Zolang ze zich kon herinneren was die er namelijk altijd al geweest. Lyra kon zich geen enkel moment voor de geest halen waarop ze intens geluk had gekend zonder dat haar zus daarbij aanwezig was - op slaapkamermomenten na, vanzelfsprekend, al telde ze dat soort "zaligheid" niet mee.
    Weinig zachtaardig sleurde ze haar zusje mee over de campus, op zoek naar enig spoor van bekende gezichten of mogelijkheden om reeds op de eerste dag dit schooljaar al onvergetelijk te maken. Helaas bleken beide ideeën makkelijker gezegd dan gedaan, want het hele terrein had nog een bepaalde doodse sfeer over zich heen. Waarschijnlijk was iedereen nog aan het uitpakken, of zich aan het voorbereiden op het nakende schooljaar zoals Sora had pogen te doen.
    "Kneuzen," hoorde Lyra zichzelf per ongeluk luidop zeggen, niet dat ze er echt mee in zat; er leek niemand in de wijde omtrek die het haar wel kwalijk kon nemen. En dan al helemaal niemand van wie het haar zou kunnen schelen mocht diegene zich er wél aan storen.
    In de hoop alsnog wat interessants mee te maken liet ze de de stalen controle die ze over haar gave probeerde uit te oefenen een beetje door haar vingers glippen, waardoor al snel prikkels uit zowat elke richting binnen kwamen. Heel even nam ze de tijd om ze zorgvuldig te klasseren, tot een wel heel bekende vibratie haar volledige aandacht opeiste.
    "Deze kant uit," eiste ze van haar zusje, waarna diegene ook zo goed als onmiddellijk weer achter de jongste telg van het gezin werd aan gekatapulteerd. Terwijl ze het spoor goed te pakken had deed Lyra haar uiterste best weer de stop op de fles van haar gave te doen, voor ze uitgeput of overprikkeld zou raken. Ze zou haar energie vanavond en vannacht hard nodig hebben, wilde ze het Ford's Ball er eentje laten worden om nooit te vergeten.
    Nadat ze een wandeling van zo'n drie minuten in slechts iets meer dan de helft van de tijd had volbracht, wist ze inmiddels via haar meer natuurlijke zintuigen haar prooi op te sporen. Ze liet zich leiden door de geur van Tigra sigaretten. Er was namelijk maar één persoon die ze kende die er net zo gek op was als Lyra zelf en dat was -
    "Jason!" bracht het blondje vrolijk uit toen ze haar hoofd om het hoekje van het ΣΚΟΤ-huis stak en haar favoriete Renfield-broertje aan trof. Tot haar grote geluk, en misschien ook wel verwarring; want aan welke heer moest ze nou eerst haar aandacht schenken? - bleek deze in het gezelschap te zijn van niemand minder dan de betoverende Puck. Zijn naam leek hem wel op het lijf geschreven want het uiterlijk van de jongeman had gewoonweg iets magisch. "Hey Puck," grijnsde ze vervolgens, gevolgd door een vette knipoog.
    Abrupt liet Lyra de hand van Sora los en vleide zich zonder pardon tussen de twee heren neer.
    "Wat zijn jullie slecht in verstoppertje spelen zeg, ik heb jullie zo gevonden." Om te illustreren hoe snel ze de heren weten te traceren had knipte ze met haar vingers. En om te tonen hoe vlug ze in het algemeen was ritste ze de sigaret tussen de vingers van een nietsvermoedende Jason vandaan, om er dan zelf een trekje van te nemen alvorens hem met een engelachtige glimlach aan te kijken.

    [ bericht aangepast op 27 aug 2018 - 21:02 ]


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.



    CHASE BENJAMIN ROGER



    De keuken vulde zich met gelach waarna ik Jesse vertelde over mijn vakantie. Iets was Jesse overduidelijk deed dagdromen naar de lavendelvelden gezien deze de keuken leek te vervangen. Een glimlach sierde hierdoor mijn lippen, het was net een prentje uit een boek en toch was het in het echt zo veel mooier. Het beeld verdween langzaamaan weer waardoor mijn blik terug naar Jesse gleed die zijn hoofd schudde waardoor zijn krullen vrolijk meewipten. "Sorry" zei mijn maatje met een waardoor ik hem een glimlach schonk. "Je hoeft daar geen sorry voor de zeggen Jess." grinnikte ik. "Je moet ooit eens meekomen, in het echt is het zoveel mooier." ik haf Jesse een schouderklopje, waarna ik weer tegen het aanrecht leunde, toch oplettend dat mijn vleugels geen vuur zouden vatten of wat zouden omgooien. "Ik heb het grootste deel doorgebracht op Xavier's, maar ben ook nog terug geweest naar de zusters voor twee weken. Het was fijn om iedereen weer te zien, maar het is toch nogsteeds niet helemaal thuis, snap je?" vertelde de jongen me over zijn vakantie en ik knikte even , ik snapte wel dat hij Xavier's en de zusters niet echt als thuis zag, maar het is wel iets waar hij lang gewoond heeft. "Heeft Hank nogsteeds dezelfde outfits als vroeger?" vroeg ik Jesse geamuseerd, ik was wel benieuwd naar hoe het ging op onze oude school. Het was wel nog eens een idee om daar weer terug te gaan, misschien kon ik eens met Rhett gaan, die kende de school niet zo goed als Jesse en ik die kenden. Ik besloot de zusters of het thuis onderwerp niet aan te snijden gezien ik de vrolijke mood niet wilde verprutsen nu. Daarbij heb ik geen idee over wat ik het zou moeten hebben. dragen ze allemaal van die grappige kapjes? Ja nee daar ging ik niet over beginnen.
    Jesse sprong weer recht en roerde terug in zijn pot waardoor ik nieuwsgierig over zijn schouder meekeek. "Wil je trouwens zo ook bonen met vlees?" Vroeg Jesse me dan waardoor ik kort mijn neus optrok. Ik was geen vegetarier, maar ik was ook niet dol op vlees. Ik weet het ik was eenmaal een vreemd kind, maar proeven kon geen kwaad toch. "Ik ben wel dol op bonen." zei ik bedenkelijk. Ik had dan ook het geluk dat ik sterke darmen had en de bonen geen stinkende gassen bij me veroorzaakten. Eieren daarentegen oh boy, ze rennen dan vaak de kamer uit. Ik nam een lepel en keek Jesse grijnzend aan. "Speciaal voor mij gemaakt? Dat hoefde toch niet Jesse. Kleine uitslover." lachtte ik duidelijk makend datik hem maar aan het plagen was waarna ik de lepel in de pan stak en zonder na te denken deze warme stoofpot in mijn mond stak. Ik denk dat het wel duidelijk te merken was dat ik een domme fout had gemaakt waardoor ik op en neer sprong en mijn hand liet wapperen voor mijn mond. "Warlm , das warllmm" ik knauwde op het eten en slikte het vervolgens door, gevolgd door een groot glas water. Mijn vleugels lieten zich even hangen terwijl ik mijn verbrande tong even uitstak. "Heelrlijk ." mopperde ik. "Nee echt lekkelr Jess, gewoon...warlm." ik keek even beteuterd , ik zal de pijn wel wegdrinken vanavond. Mijn mobiel trilde weer waardoor ik deze fronsend bovenhaalde, en mijn tong na enkele minuten weer terug trok.

    From Rhett: I fucked up..


    Ik schudde even mijn hoofd waarna ik Rhett terug stuurde.
    To Rhett: What did ya do? Akward situation? Sneak weg en kom naar onze keuken, Jesse is hier ook."
    "Rhett komt waarschijnlijk zo, hij heeft weer wat uitgespookt." zei ik tegen Jesse en grijnsde lichtjes. De boys will be toghetter again at last.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Melody Rose Porter
    It's raining men,


    dermatology student ☆ weather manipulation ☆ outfit ☆ kitchen ☆ Chase&Jesse


    Het was heerlijk weer buiten en dat deed me goed. De zomer was mijn favoriete seizoen, omdat ik dan geen moeite hoefte te doen om mezelf warm te houden. Mijn sproetjes werden iets duidelijker en mijn bruine lokken leken lichter te worden in de zon. De zomer bracht gewoon altijd het beste in me naar boven, ook in mijn humeur. Met vrolijke muziek in mijn oordopjes liep ik dan ook naar het huis van de heren. Vandaag was weer een heftige ontgroening geweest en ik was best moe, ik kon wel wat ontspanning gebruiken. Chase had ik een paar dagen geleden ontmoet en hij leek me een goed persoon om mee op te trekken. Zonder twijfel liep ik dan ook door de deur van ΣΚΟΤ. Ik hoorde ergens al wat geluiden, dus besloot die kant op te lopen. Ik kwam aan in een keuken en trof daar Chase aan met een andere jongeman.
          'Hey! ik was in de buurt.' Kwam er dan ook vrolijk over mijn lippen zodra de jongens me hadden opgemerkt.

    [ bericht aangepast op 27 aug 2018 - 23:37 ]


    - thank you for existing -


    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement
    /15]


    You are more than divine,
    You are infinite.



    De discussie was voorbij tussen de dames toen Rhett tevoorschijn kwam. Had het gelegen aan het gebruik van zijn gave of omdat ze zich nu met zijn tweeën tegen Rhett leken te keren? De vijand van mijn vijand is mijn vriend, nietwaar? Goed, zo overdreven was het natuurlijk niet (Rhett was ook een vriend, nietwaar?), maar het principe bleef.
    “Ehm... Jou ook, Nara – ik bedoel Mala... Nee – eh, dames,” stamelde Rhett. Hij was zich al te bewust zo te merken van zijn fout. Hij was misschien sociaal niet de meest handige persoon, Mara vond hem daadwerkelijk aardig. Als hij niet zijn gave op haar gebruikte zonder toestemming dan. Vooral met shoppen was hij erg fijn gezelschap, waardoor hij altijd aan haar shopdrang moest geloven. Ze sleurde hem gewoon mee.
    In tegenstelling tot Mara bleef Nala niet zo kalm. “Rhett. Zeg me niet dat je dat wéér gedaan hebt?” Ergens kon Mara het ook wel begrijpen. Hoewel ze niet alles wist van hun geschiedenis, had ze genoeg gehoord van Nala om enigszins te begrijpen wat er gebeurd was en vooral hoeveel pijn Rhett haar nog bezorgde. Ze waren vriendinnen en deelden veel.
    Rhett leek bij het horen van Nala’s stem tien centimeter te krimpen. Had hij door de grond kunnen zakken, dan had hij dat waarschijnlijk nu gedaan. Mara wilde hem in haar armen nemen, maar dit was niet aan haar. Nala had wel gelijk, je gebruikte niet zomaar je gave op anderen. Maar het ging haar wel aan het hart om haar vriend zo vol pijn te zien.
    “Ik eh- Het is maar beter als ik ehm... ga, nu.”
    Een kans om te antwoorden had Mara niet, want voor haar hersenen geregistreerd hadden wat hij zei, was hij al weg. Ze wilde hem naroepen, maar deed het niet. Wat zou ze zeggen? En hij was toch al weg. Wel nam ze zich voor om hem later op te zoeken. Ze was niet boos op hem, niet echt en hij was een vriend van haar. Dat wilde ze hem vertellen.
    Ietwat ongemakkelijk stond Mara nu naast Nala. Hun eerdere discussie stond haar al amper meer bij. Waarom waren ze daarover aan het discussiëren geweest? Het was niet alsof het echt uitmaakte. (Goed, dat zei ze nu. Meestal maakte het haar wel uit of ze gelijk had of niet. Over tien minuten ook weer waarschijnlijk).
    “Goed, eh.” Ze haalde een hand door haar haren heen. Het gebeurde niet vaak dat ze met haar mond vol tanden stond. “Zullen we- zullen we gaan?” Of heb je eerst een knuffel nodig? Het laatste vroeg ze hardop maar was wel in haar blik te lezen. Voor haar was Rhett een vriend. Voor Nala was dit heel anders.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • With Mara • [url=]Outfit[/url] •

    Ik probeerde wanhopig mijn best te doen om onaangeraakt te blijven bij het zien van de uitdrukking op Rhett zijn gezicht. Ik probeerde het echt, maar ik wist dat mijn poelen ergens een stukje emotie verraad moesten hebben. Mijn hart brak ondertussen opnieuw een beetje, waarna ze woest probeerde de tranen uit me te slaan die ik bevroren op hun plaatsen hield.
          ”Ik eh- Het is maar beter als ik ehm... ga, nu.”
    De drang om hem achterna te lopen zodra hij verdween werd haast instinctief aangestuurd, maar ik stuurde mijn kracht hierop direct weer aan. Ik mocht niet toegeven, hoe graag ik ook wilde. Ik móést bij mijn punt blijven en dat haatte ik diep van binnen enorm aan mezelf. Tandenknarsend balde ik mijn vuisten. De kou in mijn binnenste reageerde direct op de oorlog die zich daar leek te voeren; mijn emoties schoten alle kant op en knalden als woeste stieren tegen elkaar aan. Hierdoor had ik amper door dat de temperatuur in de kamer een paar graden koeler werd, terwijl ik elk vezeltje in mijn lijf — hetgeen wat achter Rhett aan wilde hollen om haar excuses te maken — bevroor zodat het niet bewoog.
          ”Goed, eh,” klonk het vanuit Mara. Ietwat ongemakkelijk haalde ze haar handen door haar haren heen. Ondertussen was ik de hele discussie tussen haar en mij vergeten en kon deze me tevens ook gestolen worden, nu op het moment. “Zullen we- zullen we gaan?” Zodra hij blik de mijne vond perste ik mijn lippen op elkaar en weigerde toe te geven aan de brok die zich in mijn keel vormde.
          ”Het is zijn eigen schuld,” breng ik ietwat hees uit, doelend op het gegeven dat ik zo koel en bot tegen Rhett had gedaan. Ik wist dat ik Mara geen verklaring schuldig was, de blondine wist het nodige van wat er gespeeld had tussen mij en Rhett, maar toch voelde ik me noodzaak het te zeggen; alsof het me zo beter liet voelen dan dat ik nu deed. Ik ging echter niet in op haar aanbod me een knuffel te geven, want als ik daar nu — op dit moment — aan toe gaf, dan brak ik. Ik miste hem zo enorm erg. Lichtjes schudde ik mijn hoofd.
          ”Laten we gaan eten,”mompelde ik vervolgens en maakte aanstalten om de kamer te verlaten.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Joey Lincoln Renfield

    ‘Smoke 'em if you got 'em.’

    Marine Biology — 22 y/o — Shadow teleportation — buiten — outfit —Alec

          Uit de snoepautomaat trok ik nog snel even een mueslireep en een flesje water en liep de ijsbaan uit.
          Het temperatuursverschil was beduidend, maar Joey wist dat hij er nog maar even van moest genieten, aangezien de winters hier behoorlijk koud waren. Niet dat hij dat heel erg vond, want schaatsen op natuurijs vond hij stiekem veel leuker.
          Met mijn tanden scheurde ik het zilveren papiertje los en spuugde het hoekje uit, en nam een hap van mijn muesli reep. Heel eerlijk, deze dingen waren eigenlijk voor geen meter te eten, maar hij had honger gekregen van al dat gesport dus moest hij iets binnen hebben.
          Het weer weerhield hem er van om zijn krachten te gebruiken, aangezien de schaduwen niet lang genoeg waren om ermee te versmelten. Ergens vond hij het wel jammer dat hij niet zo naar zijn kamer kon en dat pokke eind nog moest gaan lopen, want het idee van een dutje klonk hem goed in de oren. Helemaal omdat het feest vanavond was en, nou ja, als hij nog wat after party's afging, dan werd het pas tegen de ochtend dat hij weer in zijn bed lag.
          Zijn mueslireep had hij inmiddels al op, en gooide de lege wikkel in een afvalbak. Hij nam een slok van zijn ijskoude water om de restjes muesli in zijn mond weg te spoelen.
          Niet ver voor hem, spotte hij een bekend figuur. Hij stond met zijn rug naar hem toegedraaid, maar zelfs dan zou hij hem nog uit duizenden herkennen, al waren zijn outfits nog zo simpel.
          " Hey Alec!" riep ik en liep grijnzend op hem af. "Hoe gaat het met je, kerel? Lang niet gezien," Joey glimlachte naar Alec, een van de weinige échte vrienden die hij hier had. Joey deed een bro-shake met hem. Ik zette mijn sporttas op de grond, en liet mijn flesje water hier boven op vallen.

    [ bericht aangepast op 4 sep 2018 - 12:39 ]


    We were the forever that didn't last

    WINSTON PUCK ATNI
    25 - Invisibility - Biology

    Don't look for me in the crowd,
    Come find me in solitude,
    I never fit in,
    Was never supposed to.



    Het vogeltje at voorzichtig van het zaad. Puck keek naar het kleine beestje. Hoe makkelijk zou het leven zijn als vogel? Gewoon je vleugels uitslaan en wegvliegen, op zoek naar vrijheid? De wereld zien en kunnen gaan en staan waar je wilde. Het was precies wat Puck graag wilde.
    “Het gaat vaak vanzelf weg,” antwoordde Jason. “Maar frisse lucht en iets op mijn gedachten te verzetten helpt ook.” Een korte beweging van Jason maakte dat het vogeltje schrok en wegvloog. Puck keek hem even na. Hij zou wel terugkomen om de overige zaadjes op te halen, als Puck en Jason hier weg waren.
    “Meestal helpt Joey me hiermee.”
    Puck knikte weer. Frisse lucht deed een mens altijd goed, en hij was blij dat Jason er profijt van zou hebben. “Nou, zonder Joey zal ik dan maar degene zijn die afleiding biedt,” antwoordde hij. Een hint van een glimlach lag om zijn mond.
    Hij had het amper uitgesproken, of iemand anders kwam de taak van ‘afleiding’ overnemen. Nog voor Puck haar gezien had, hoorde hij haar al. “Jason! Hey Puck.” Hij glimlachte half terug naar Lyra. Ze knipoogde, wat erin resulteerde dat hij zijn blik naar de grond afwendde. Hij wist nooit zo goed hoe hij op Lyra’s gedrag moest reageren.
    “Oh, ehm, hey Lyra. En... Sora toch?” Namen waren nou eenmaal niet zijn sterkste kant, en meestal ontweek hij mensen zoveel mogelijk. Dat hij de naam van Lyra’s zus (de gelijkenis was te groot om iets anders te kunnen zijn) daarom niet zeker wist, was compleet logisch.
    “Wat zijn jullie slecht in verstoppertje spelen zeg, ik heb jullie zo gevonden.” Ze knipte met haar vingers.
    Puck lachte zacht – al bleef hij wat naar de grond kijken. “Ik... zal het de volgende keer lastiger maken?” Heel even maakte hij zichzelf onzichtbaar. Zijn opmerking klonk meer als een vraag. Waarom? Waarom kon hij niet gewoon een grappige opmerking maken? Mentaal gaf hij zichzelf een schop. Serieus Atni, wat is er mis met gewoon praten?


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement
    /15]


    You are more than divine,
    You are infinite.



    Het deed Mara bijna fysiek pijn om de pijn in Nala’s ogen te zien. Ze hield zich groot, maar Mara kende Nala langer dan vandaag. Het subtiele gebruik van haar gave zei al genoeg. Mara deed net alsof ze het niet merkte. Ze wilde zo, zo graag dat ze de pijn van haar vriendin weg kon halen. Dat een aanraking genoeg zou zijn om haar te ontzien, en dat ze heel even alles van haar kon overnemen. Maar dat was niet mogelijk, dat wist Mara ook. Fysieke pijn, dat kon ze aan. Mentale pijn niet. Daarvoor was aanraken alleen niet genoeg. Daarvoor kon ze alleen een goede vriendin zijn en hopen dat Nala zichzelf zou kunnen maken uiteindelijk. En anders zou zij degene zijn die haar met een grote bak Ben&Jerry’s en een zielige film zou opvangen.
    “Het is zijn eigen schuld.” Mara knikte langzaam. Ze zou Nala opvangen, maar had altijd al aangegeven geen partij te kiezen. Nala mocht haar hart luchten bij Mara natuurlijk. Daar was geen twijfel over mogelijk. Maar Mara zou niet kiezen tussen twee vrienden.
    “Laten we gaan eten.” Op haar aanbod van een knuffel ging ze niet in. In plaats daarvan haakte Mara dan maar haar arm door die van Nala heen. Ze wilde haar steunen.
    “Je weet dat je me alles kan vertellen hè?” zei ze. “Ik ben er voor je.” Ergens in haar hoofd zei wel een stemmetje dat Nala had aangegeven verder te willen en het er vooral niet over te willen hebben. Ze stopte dat stemmetje al snel. Was ze aan het doordraven? Moest ze het laten rusten tot Nala er zelf op terug kwam? Waarschijnlijk wel. Maar ze bedoelde het goed. Ze wilde gewoon er zijn voor Nala.
    Had Nala iemand nodig die haar met rust zou laten? Ja. Deed Mara dat? Ze kn het mooi verwoorden, maar het antwoord bleef nee.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Jesse
    23 • Geneeskunde • Illusion Projection • Please don't startle me like that! • The Kitchen of ΣΚΟΤ • Chase & Melody

    Ik was blij dat Chase het niet erg vond dat ik zat weg te dromen bij zijn verhaal. Ik geloofde hem op zijn woord dat Frankrijk in het echt mooier was dan op de plaatjes. Meestal deden fotos af aan de werkelijke situatie, zowel positief als negatief. Ik vertelde hem rustig, toch met een kleine glimlach over mijn vakantie. Het was een goede vakantie geweest, maar het was toch anders dan naar huis gaan, naar familie. Gelukkig liet Chase me niet te lang op deze gedachten dwalen, door zijn vraag over onze oude blauwharige man, die duidelijk in de 80s was blijven hangen, maar wel een hart van goud had. "Wat denk je zelf?" lachte ik. "Twee jonkies hebben wel geprobeerd moderne kleding in zijn kast te hangen, maar die hingen de volgende dag met een bedankbriefje weer bij hun in de kast. Uiteindelijk heeft Peter ze ingepikt." Het was best een leuke stunt geweest, was het niet dat elke paar jaar een stel malloten dat probeerden, kijk maar naar Adam, Chase en mij. En elke keer hadden Peter of mr. Summers weer nieuwe kleren, afhankelijk van de stijl. Die herinneringen waren super, en ik koesterde ze enorm. Ik roerde in de pot met eten, zodat het niet zou aanbranden. Na een aantal uren koken begon het ergens op te lijken. Voor het mooi mocht het nog een uurtje of twee hebben, maar alles was nu zeker al zacht en gaar. Ik vroeg hem of hij ook wilde, want zelf had ik genoeg trek om niet nog twee uur te kunnen wachten. Ik zag zijn gezicht een beetje vertrekken en bedacht me dat er best een aantal hier waren die het niet zo op vlees hadden. Voor mij was vlees juist een speciale traktatie, omdat zowel op Cuba als in het klooster, vlees een luxe was die niemand meer dan 1 tot 2 keer per week kon betalen. Dus dat ik het nu kon doen, maakte me echt heel blij. Zijn woorden deden me lachen, en vooral de rest wat volgde. "Nee, voor Rhett, maar vooruit, je mag ook een bord." lachte ik. Ik wilde me omdraaien om een bord te pakken, maar op dat punt had Chase al een lepel in de pan gestoken. Zijn gezicht vertrok, wat me aangaf dat het goed heet was. Terwijl hij zijn dansje maakte, schoot ik in de slappe lach. Het was fijn dat hij het lekker vond, maar hij zag er echt uit als een idioot, waardoor ik niet kon stoppen met lachen, zeker toen hij ook nog zijn tong uitstak. Hierdoor merkte ik niet dat hij zijn mobiel had gepakt en vrij zorgelijk keek, tot hij begon over Rhett. Ik hikte nog wat na, terwijl hij me een korte uitleg gaf. "Wanneer niet?" zei ik simpelweg, nog wat hikkend. Ik keerde mijn rug weer naar Chase toe om 3 borden uit de kast te pakken voor de lunch.
    Plots hoorde ik een hoge onbekende stem. Gelukkig had ik nog geen borden in mijn handen, anders hadden er nu overal scherven gelegen. Wel schoot ik de bordenkast in, als een soort angstige straatkat. Ik keek langs de deur en zag een meisje wat ik niet kende. Dit spoorde me zeker niet aan om vrolijk verder te gaan waar we waren. Ik had geen idee wat voor vlees ik in de kuip had. Ik stapte, iets ineengedoken, naar de pan toe, die nog op het vuur stond. Ik begon te roeren en zou Chase wel het woord laten doen. Zij kende hem, of een van de andere jongens, duidelijk, anders zou ze nu niet in de keuken staan. Toch betekende dat niet dat ik haar meteen vertrouwde. Hopelijk kwam Rhett binnenkort, want dat zou een welkome afleiding zijn, voor mij dan.



    Bowties were never Cooler

    Alec

    Aerokinesis ~ Bij Joey ~ Bij de ijsbaan ~ Outfit

    Alec glimlacht terug naar Joey. "Met mij gaat het goed, genoten van de vakantie. Hoe gaat het met jou en hoe was je vakantie?", zegt hij terwijl hij Joey bekijkt. Zo te zien heeft de vakantie hem goed gedaan. Joey heeft voor een luchtigere outdit gekozen dan hij zelf, met zijn korte broek. Maar waarschijnlijk had hij het warm gekregen tijdens de training. "Hoe ging je eerste training?", gooit Alec er nog snel achteraan voordat Joey zijn andere vragen kan beantwoorden. Ondertussen kijkt hij rond of hij nog iemand ziet die hij kent. Hij wil liever niet onbeleefd overkomen door iemand over het hoofd te zien en niet gedag te zeggen of te zwaaien. Ook wilde hij geen mooi ontbloot bovenlijf missen, maar blijkbaar was het daar nog niet warm genoeg voor. Misschien vanavond tijdens het feest als er genoeg drank in sommige mensen was, want dan doen ze wel gekkere dingen ook. Niet dat hij ze veroordelen, iedereen heeft feest nodig aangezien ze daarna weer aan de bak moeten. Daarnaast is het een genot om naar te kijken als mooie mannen hun t-shirt uittrekken en daarna niet meer aan doen, dus daar zou je hem zeker niet over horen klagen. Alleen is het soms lastig om iemand te vinden die nuchter genoeg was om mee te zoenen of een tikje verder mee te gaan. Want als iemand compleet bezopen is, dan is diegene niet in staat om te weigeren als het misschien te ver gaat. Hopelijk zou Puck er ook zijn, het liefst ook zonder shirt en met zijn geweldige baardje.


    Physics is awesome

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • With Mara • [url=]Outfit[/url] •

    Dankbaar kijk ik naar Mara als de jonge vrouw haar arm door de mijne haakt. Hoewel we op sommige momenten onze nodige discussie konden hebben, was er geen wereld die ik me voor kon stellen zonder haar als vriendin aan mijn zijde. Ondanks dat ze een nauwe vriendschap had met zowel mij als Rhett oordeelde ze enkel en alleen vanuit een middenpositie en stelde ze zich nooit achter een van ons. Ik kon bij haar terecht met alles waar ik maar mee kon zitten en dat was andersom evengoed zo.
          ”Je weet dat je me alles kan vertellen hè? Ik ben er voor je,” zei de blondine langs me terwijl we naar buiten liepen. Ik knikte korte, niet in staat een goed antwoord uit te brengen omdat ik bang was voor wat er los ging komen als ik ook nog maar één ding ter sprake bracht over Rhett, maar de woorden die daarop volgde kwamen er haast op een automatische piloot uit. Ik sprak zo weinig over wat er gebeurd was, dat hetgeen wat er net plaatsgevonden had een laatste druppel was in een al overvolle emmer.
          ”Hij had het nooit mogen doen,” mompelde ik zacht en beet zacht in mijn onderlip. “Ik bedoel, ik zou anders ook voor hem gevallen zijn. Misschien dat het alleen wat langer geduurd had. Of zie ik er echt zo uit als iemand die types als Rhett uit te weg zou gaan?”
    Na deze woorden blikte ik haast smekend naar mijn beste vriendin, waarna spijt zich al gauw in mijn blauwe kijkers vormde. Van bijna niets, naar zowat een raaskallende verklaring leek me niet iets waar ze op zat te wachten, maar dat ik het kwijt was scheelde al iets.
          ”Het spijt me,” mompelde ik en schudde lichtjes met mijn hoofd terwijl we onze weg vervolgde naar het tentje waar we gereserveerd hadden.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Joey Lincoln Renfield

    ‘Smoke 'em if you got 'em.’

    Marine Biology — 22 y/o — Shadow teleportation — buiten — outfit —Alec

          "Met mij gaat het goed, genoten van de vakantie. Hoe gaat het met jou en hoe was je vakantie?" Ik zag Alec's blik over mijn kleren glijden. "Hoe ging je eerste training?" vraagt hij voordat ik antwoord kon geven op zijn eerste vragen,
          " De training was heerlijk. De ijsbaan was gesloten bij ons in de buurt, dus ik moest noodgedwongen skeeleren," antwoordde ik Alec zijn vraag. " Voor de rest was de vakantie wel goed hoor, veel gechillt met Jason. Wat heb jij gedaan deze vakantie?" vraag ik als ik mijn tas weer van de grond af pluk en mijn flesje in mijn andere hand houdt.
          Ik zie Alec's blik over de menigte heen glijden—waarschijnlijk op de uitkijk naar mensen die hij kent. Alec zou Alec niet zijn als hij het niet vervelend vond om mensen een verkeerde indruk te geven als hij ze per ongeluk over het hoofd zag en niets zou zeggen. Wellicht dat hij ook wel keek naar een lekker hapje—wist hij veel, hij had geen idee wat panseksuele mensen precies interesseerde. Zijn aandacht ging vooral uit naar de mooie dames met tandpasta glimlachjes. Aan zijn dromerige blik te zien was Alec er duidelijk niet echt bij.
          " Ga je mee naar het ΣΚΟΤ huis? Ik denk dat Jason zich inmiddels wel afvraagt waar ik blijf," ik kijk op mijn horloge. Ik haatte het om te laat te komen, net als dat hij laatkomers haatte. Niet dat Jason zich zou vervelen-hij was vast nog bezig met zijn instrumenten.
          " Daarnaast moet ik me nog klaarmaken voor het feest, en ik durf te wedden dat de kleren die ik aan wil vanavond nog moeten worden uitgepakt. Jij gaat toch zeker ook wel?" vraag ik als ik richting het huis begin te lopen, mezelf vervloekend dat ik de laatste twee dozen met kleren niet had uitgepakt.


    We were the forever that didn't last

    RHETT FARADAY
    Oopsie-Daisy
    22 | Pherokinesis | Chase, Jesse & Melody

    Lang hoefde Rhett niet te wachten op een antwoord van Chase. Als er één ding was waar hij zeker van was, dan was het wel dat hij altijd op zijn maatje zou kunnen rekenen. Natuurlijk waren er wel meer dingen waarop hij zijn leven zou kunnen verwedden, maar die waren al een tijdje niet relevant meer. Toen de gedachte aan Nala, en hoe kwaad ze net wel leek te zijn, weer naar boven kwam drijven probeerde hij deze te verdrijven door zijn pas een beetje te versnellen. Hij wist zich verder geen houding te geven, waardoor hij vast nog slungeliger oogde dan normaal. In een poging toch wat cooler te ogen stopte hij zijn handen in zijn zakken. Helaas bleek de kosmos hem niet welgezind die dag, want opnieuw struikelde hij, over niets in het bijzonder, en nam hierdoor een duik ,met zijn gezicht eerst, richting het grind.
    "Oopsie-Daisy," bracht hij naar pure gewoonte uit, alvorens met een lelijke smak neer te komen. Het voordeel aan zijn frequente valpartijen was wel dat hij als geen ander weer overeind wist te krabbelen om zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Hij trok snel de kap van zijn hoodie over zijn haren, en siste tussen zijn tanden toen de zware stof zijn geschonden wang raakte. Het was vast een flinke schaafwonde, maar het prikte als de pest.
    Wel, dacht Rhett, veel meer kan er vast niet mis gaan... Het was meer een hoopvol gevoel, dat hij bij deze woorden koesterde, dan een zekerheid. Met zijn blik geconcentreerd op zijn voeten gericht liep hij verder. De loodzware tas met boeken die hij over zijn schouder droeg had vast ook niet veel geholpen aan zijn tuimelpartij van net. Hij was dan ook zeer opgelucht toen hij eindelijk zijn gebouw bereikte en de stemmen van zowel Jesse als Chase in te keuken te herkennen. Wellicht had hij zich op een betere dag aan een sprintje gewaagd maar vandaag besloot hij het lot niet te tarten.
    "Jongens, ik denk dat Nala nog kwader op me is dan voorheen?" bracht hij spontaan uit terwijl hij de ruimte binnen stapte en van de ene persoon naar de andere keek. "Ik- ik wilde alleen maar helpen want zij en Mara horen gewoon niet te kibbelen maar de telefoon - en toen - Oopsie-Daisy en -" Zijn stem verdween abrupt toen hij naast zijn twee frat-broeders ook nog een derde persoon opmerkte. "Oopsie-Daisy," herhaalde hij fluisterend, zich pijnlijk bewust van het feit dat hij zonet niet alleen zijn eigen gevoelens opgebiecht had aan een vrouwelijk persoon, maar ook die van Nala. Onder vrienden deed hij dat ook, maar hij vertrouwde hen erop dat het tussen hen zou blijven.
    Uitgeput liet hij zich op een stoel zakken, en wilde zijn wang op zijn hand laten rusten om zijn hoofd, dat wel als lood aanvoelde wat rust te geven, tot hierdoor weer een pijnscheut door zijn hersenen heen trok. "Oopsie- ach wat zou het ook." Verslagen liet hij zijn voorhoofd op tafel vallen.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.


    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement
    /15]


    You are more than divine,
    You are infinite.



    Nala had Mara nooit veel verteld over wat er tussen haar en Rhett was gebeurd, al wist Mara er inmiddels het een en ander vanaf. Dat was informatie die ze verzameld had door de tijd heen, door de kleine opmerkingen en paar details die Nala haar had verteld. Maar veel praatte Nala er niet over.
    Het was dan ook een grote verbazing dat Nala nu uit zichzelf verder praatte, waar ze ook de uitweg had kunnen pakken om het er niet meer over te hebben. Het moest haar erg hoog zitten.
    “Hij had het nooit mogen doen. Ik bedoel, ik zou anders ook voor hem gevallen zijn. Misschien dat het alleen wat langer geduurd had. Of zie ik er echt zo uit als iemand die types als Rhett uit te weg zou gaan?”
    Voor Mara kon antwoorden, verontschuldigde ze zich al. Waarvoor? Haar woorden? Het feit dat ze haar hart wilde luchten?
    “Nee, het spijt je niet,” zei ze resoluut. Ze keek opzij naar Nala’s gezicht. In Nala’s ogen stond spijt voor haar verhaal, maar ook een smekende ondertoon. Ze had zo hard nodig dat iemand haar vertelde dat ze niet iemand was die Rhett uit de weg zou gaan, dat ze daadwerkelijk een kans samen hadden gehad en alle herinneringen die ze had aan hun liefde niet alleen het resultaat van Rhetts gave waren geweest, maar ook van een daadwerkelijke vonk die er was.
    “Je mag je voelen zoals je nu doet. Je mag je hart luchten. Daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Je bent mens. Je hoeft niet altijd sterk te zijn,” zei ze. Ze glimlachte naar Nala. Het waren woorden die wel waar waren, maar die Mara zelf ook niet naleefde en dat wist ze. Ook zij wilde sterk zijn, anderen niet lastigvallen met problemen. Maar anderen hoefden dat niet. Die mochten naar haar toekomen met problemen, die mochten op haar schouder uithuilen. En Nala ook. Vooral Nala.
    “Ik denk...” Ze koos haar woorden met zorg. Ze wist wat ze wilde zeggen, maar het moest ook juist verwoord worden richting Nala. “Ik denk dat als het meant to be zou zijn, jullie elkaar hoe dan ook gevonden zouden hebben. Ik denk niet dat je eruit ziet als iemand die types als Rhett zou ontwijken. Ik denk...” Wauw, ze dacht wel heel veel op dit moment zeg. Ze schudde haar hoofd. “Nee, het maakt niet uit wat ik denk. Het gaat om wat ik weet! En ik weet wie jij bent. Ik weet dat je dat niet zou doen.”



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.


    CHASE BENJAMIN ROGER


    "Wat denk je zelf?" lachte Jess toen ik over Xaviers school vroeg. "Twee jonkies hebben wel geprobeerd moderne kleding in zijn kast te hangen, maar die hingen de volgende dag met een bedankbriefje weer bij hun in de kast. Uiteindelijk heeft Peter ze ingepikt." zijn woorden deden me lachen, het was altijd een tweede thuis voor me geweest en ik kon het me dan ook perfect inbeelden hoe Hank het mooi terug kwam gangen. Ondertussen had ik dan ook de hete lepel in mijn mond gestoken wat Jesse deed lachen met mijn lijden, al kon ik er achteraf ook wel mee lachen na een grote slok fris water. Eens ik Jesse dan ook verklaarde dat Rhett weer in moeilijkheden zat grinnikte de jongen nog na "Wanneer niet?" zei hij waardoor ik een click geluidje met mijn tong maakte. "Goed punt." grijnsde ik waarna Jesse worden ging halen, ik haalde wat bestek uit en keek fronsend op toen ik een hoge stem hoorde. Je zou toch denken dat de jonkies op z'n minst de baart in de keel zouden hebben. Eens ik opkeek zag ik echter geen mannelijk figuur voor me, maar wel de vrouwelijke rondingen van Melody.
    Jesse de stoere man dat hij was, was haast de bordenkast ingevlogen waardoor ik de jongen geamuseerd aankeek vooraleer ik mijn blik weer op Melody richtte. 'Hey! ik was in de buurt.' had de meid geklonken waardoor mijn vleugels zich weer even schudden. "Hey, Melody. Ik weet niet of je het weet, maar ik denk dat je in het verkeerde kappa huis zit. Vrouwen komen hier niet binnen, dat kun je wel merken aan Jesse." zei ik plagend naar mijn vriend en keek de dame dan weer aan. "Naast de kamers dan natuurlijk, daar maken we soms uitzonderingen op." ik stak even mijn tong uit, maar niet in de perverte manier. Echter was er nog iemand die het vrouwelijk schoon in de keuken niet gewoon was, want hij kwam zonder wat door te hebben binnen strompelen.
    "Jongens, ik denk dat Nala nog kwader op me is dan voorheen?" verkondigde Rhett door de keuken waarna hij mij en Jesse even bekeek, de dame in het gezeldschap totaal niet opmerkend . "Ik- ik wilde alleen maar helpen want zij en Mara horen gewoon niet te kibbelen maar de telefoon - en toen - Oopsie-Daisy en -" het geratel zou voor de meeste een raadsel zijn maar ik kende Rhett gewoon zo goed dat ik automatisch alles aan elkaar kon knopen. Hij had zijn gave or Nala en Mara gebruikt, wat hij beter niet zou doen, zeker niet bij zijn ex. Rhett stopte meteen eens hij Melody opmerkte en staarde haar enkele tellen aan. "Oopsie-Daisy," herhaalde hij fluisterend, vervolgens ging hij in stilte op een stoel zitten en liet zijn hoofd op het tafel vallen. "Oopsie- ach wat zou het ook." ik keek mijn beste maatje dan ook moeilijk aan en ging naar de koelkast toe waar ik 4 biertjes uithaalde , ze opende en een koele pint tegen Rhetts schaafwonde aandrukte. "Verzacht de pijn." grimaste ik naar hem, de andere pint was voor Jesse en Melody. "In deze keuken hoor je bij de mannen en blijft alles hierbinnen." ik keek Melody even met een opgetrokken wenkbrauw aan en keek even subtiel naar Rhett zodat ze mijn hint zou begrijpen. Ik zou zeker niet willen dat er over Rhett of Jesse geroddelt zou gaan worden in de negatieve zin. Ik nam een slok van mijn pint en leunde wat met mijn ellebogen tegen het aanrecht aan. "Vanavond gaan we al onze zorgen eraf feesten, ey budds." ik blikte van Rhett naar Jesse. "Zeg Mel, jij bent een meid, wat hebben mijn buds nodig om vanavond even los te kunnen gaan?"


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH