[RPG | 200] A very zombie cruise [speeltopic] - Speeltopics

      Talon lijkt zich eindelijk te hebben ontworstelt aan de ergste hangover die ze ooit heeft meegemaakt in haar leven. Ze is er vrij zeker van dat haar barstende hoofdpijn, gepaard met een bipolaire koorts en genoeg overgeef buien, er voor heeft weten te zorgen dat ze het langst nuchter is geweest sinds haar prille tienerjaren. Als doorgewinterde jongedame uit Montana heeft ze er echter niet over gepiekerd een uitstapje te maken naar de scheepsarts in dit tijdsbestek. Waarom zou ze een torenhoge gezondheidsrekening riskeren voor iets waarvan ze de oorzaak zelf kan nagaan?
      Zodoende heeft ze zich pas uit bed gewaagd nadat ze zich beter begon te voelen, een douche genomen om te geur van zweet en kots van zich af te wassen en eindelijk het vakantiegevoel weer op te pakken buiten de inmiddels vertrouwde omgeving van haar hut. Ergens zal ze het nog best missen, die schaamteloze luxe die haar nu omringt.
      Met een knorrende maag struint ze niets vermoedend de gang op, alwaar ze al binnen enkele seconden wordt verwelkomt door knipperende TL—buizen. Weird. Ze vervolgt haar weg, al dan niet iets waakzamer, door de rest van de kleine gangen die naar het grotere trappenhuis dicht bij haar hut leiden. Talon heeft nooit van liften gehouden en ze kan best oud worden zonder er één te gebruiken. De vreemde stilte blijft echter aanhouden. Geen muziek over de speakers die haar normaliter weet te irriteren op weg naar de dekken, noch andere passagiers en hun krijsende kinderen die ze meestal wel tegenkomt. Ze vraagt zich bijna af of ze is achtergebleven op de eindbestemming van het schip en over het hoofd is gezien door de schoonmaakploegen — wanneer één van de hutdeuren aan haar zijkant brisk openvliegt en er in het moment voor zorgt dat ze letterlijk omhoog springt.
      ‘Jesus — what the fuck dude?!’ Haar boze woorden richten de iets oudere vrouw die met grote ogen vanuit een kiertje haar kant op kijkt, kan nog net een middelvinger van Talon verwachten wanneer de deur zich al even snel opnieuw sluit.
      Talon probeert het onprettige gevoel dat aan haar binnenste begint te vreten, te negeren, wanneer ze de hoek naar het trappenhuis omslaat en bijna uitglijdt in een spoor van. . . bloed.
      ‘Fuck.’
Met groot geworden ogen staart ze naar de kleine plas, waarna ze een gezicht trekt naar haar dr. martens en het vervolgens niet kan laten om sneller dan eerst de trappen naar boven te beklimmen. Ze spitst haar oren terwijl ze omhoog schiet, al zijn de enige geluiden die haar weten te bereiken gedempt en niet veel geruststellender. Talon is niet snel bang, maar het idee dat er iets heel erg mis is houdt haar niet langer koel en relaxed.
      Aangekomen bij het dek dat ze tot nu toe vooral 's nachts heeft gebruikt om naar de sterren te kunnen kijken — moet ze haar best doen de deur open te schuiven. Er is een tafel voor gevallen, waardoor ze bijna lichtelijk hijgend haar bestemming bereikt.
      Pas dan ziet Talon dat het schip stil ligt, zachtjes meedeinend op de golven. Op het moment dat ze voorover wil buigen om te zien of er teken van leven is op het dek beneden haar, hoort ze het gegrauw van keelgeluiden en schuivende voetstappen. De bijna dierlijke geluiden zijn verontrustend genoeg — maar wanneer ze zich omdraait en oog in oog staat met een man wiens borst half ontvelt is, voelt ze bijna een nieuwe golf misselijkheid omhoog komen.
      ‘Wordt wakker. Wordt wakker. Je ijlt. Je fucking ijlt, T.’
Ze knijpt zichzelf niet al te zachtaardig in haar vel, maar wanneer de man — het ding — haar bijna heeft bereikt en zijn zwarte vingers zich klauwend naar haar uitstrekken, ontdooit haar lichaam en begint ze te trappen. Met de reling in haar rug heeft ze echter weinig speling, en alhoewel haar martens zijn botten hoorbaar laten kraken — lijkt het hem niet tegen te houden.
      Ze weet hem echter tegen de grond te werken, vanwaar hij begint te kruipen, waardoor ze kans ziet om langs hem heen te rennen naar de andere kant van het dek — als Talon echter het trappenhuis heeft bereikt, komt er nog een ding naar binnen waardoor ze zich al snel ingesloten vindt op het dek. Met de kruiper achter haar en de nieuwe, misvormde aanwezigheid van de vrouw ziet ze geen andere keuze dan zich op de dode, gorgelende. . . zombie? te werken, waardoor ze beiden naar de grond gaan en Talon uit alle macht probeert om haar klappende tanden bij haar ledematen vandaan te houden. De dode weegt echter veel meer dan zij, waardoor haar trappen enkel vet weten te raken en de worsteling haar mede daarom niet gunstig is. Ze kan bijna niet onderscheiden welke schreeuwen van haar komen en welke van de zombies afkomstig zijn. Het enige dat ze kan horen is haar suizende hartslag in haar oren.

      Op het moment dat Talons armen beginnen te trillen onder de inspanning en ze het angstaanjagende gevoel krijgt de worsteling te zullen verliezen — weerklinkt er een misselijkmakende splash die haar voor enkele seconden doet verstijven, waarna de grauwende vrouw bovenop haar bijna een hap uit haar onderarm heeft kunnen nemen. Net wanneer dat echter dreigt te gebeuren — verdwijnt de vrouw met een slepende beweging van haar af, waardoor ze instinctief naar achter deinst om de situatie gade te slaan.
      Niemand minder dan fucking Jackson is degene die haar leven heeft gered. Normaliter zou ze dat een overdreven conclusie vinden — maar Talon is vrij zeker dat ze ten dode opgeschreven zou zijn mocht de vrouw haar tanden in haar hebben gezet.
      De laatste rillingen van zich afschuddend, krabbelt Talon moeizaam overeind, glibberend van het bloed, toekijkend hoe Jackson het ding overboord weet te gooien en vervolgens zelf uitgeput neerzakt op de verontreinidge planken van het dek.
      ‘Dat was Goddamn close!’
Talon kijkt nog altijd met grote ogen naar de ingeslagen schedel van de ontvelde man, waarbij ze het gal terug in haar keel slikt, haar nog vochtige lokken van de douche heen— en weer schuddend terwijl ze de realiteit laat bezinken.
      ‘Wat de actual fuck is er gebeurt in de afgelopen paar dagen?!’
De laatste keer dat ze de rest van het schip zag, zaten mensen genietend in de jacuzzi's te genieten van hun veel te dure cocktails terwijl Talon hen belachelijk maakte aan de bar, zelf drinkend van een whiskey of tien te veel. Dat verklaard waarom zij de afgelopen dagen heeft liggen rotten in haar hut — niet hoe de rest van het schip en what knows what else naar de Hell is gegaan.
      Pas dan beseft Talon zich opnieuw dat Jackson niet alleen op de hoogte is van de situatie — maar eveneens zijn eigen leven op het spel heeft gezet om haar sorry ass te redden. Well fuck.
      ‘Jaxieboy, we moeten stoppen elkaar zo te ontmoeten.’
De woorden zijn een geheel stuk minder fel dan haar eerdere, alhoewel ze het dichtst in de buurt komen van een daadwerkelijk ''dankjewell for saving my ass''.
Haar ogen dwalen een moment naar de uitrusting die om zijn hemelse onderlichaam hangt, waarna ze besluit dat ze regelrecht terug moet naar haar hut voor haar eigen uitrusting. Ze zal zich niet nog eens in zo'n situatie laten eindigen waarbij ze niets anders heeft dan haar armen en benen om zich te verdedigen.
      ‘Je kunt me bijpraten terwijl we een echt wapen ophalen uit mijn hut? Alhoewel ik niet had verwacht dat je hem onder deze omstandigheden zou zien. . .’ Er kruipt een kleine frons tussen haar wenkbrauwen terwijl ze voorover buigt en haar hand naar hem uitsteekt om hem overeind te helpen.

      Alhoewel Talon aan de binnenkant angstzweet voelt uitbreken en haar best moet doen om niet te kokhalzen zoals ze Jackson heeft zien doen — is haar gezicht, naast zijn bleke kleur, even stoïcijns als altijd.
      ‘Simpel: de wereld is volledig naar de klote.’
De uitleg is verre van de hoe en waarom waar ze op had gehoopt — maar desondanks is het bijzonder geruststellend om de woorden uit iemand anders mond te horen komen. Oké — cool. Ze is dus niet helemaal doorgedraaid. Dat is iets.
      ‘Ik heb te vaak Zondagschool geskipt om te weten wat dat betekent,’ mompelt ze meer tegen zichzelf dan Jackson, waarna ze haar handen afveegt aan de inmiddels roestbruine kleur van haar jeans.
      Talon springt bijna achteruit wanneer Jackson haar vanuit het niets vastgrijpt, wat er op duidt dat ze at least een beetje jumpy is na de recente gebeurtenissen, waarbij er felle ‘Fuck’ over haar lippen rolt wanneer ze zijn blik naar haar onderarm volgt. Ze registreert de pijn pas als ze haar arm lostrekt uit zijn grip en de kippenvel negeert die desondanks op haar huid is verschenen.
      ‘Dat. . . ding heeft je gekrabt — maar we moeten het schoonmaken. Als hij je had gebeten, dan. . . Laten we naar je kamer gaan — wapens hebben momenteel de prioriteit.’
Talon staat een tikje verbluft aan de vloerplanken genageld, de woorden overdenkend die hij zojuist gesproken heeft — of misschien nog wel meer de woorden die hij niet heeft uitgesproken. Ze slikt, de spanningen en adrenaline van zich af duwend, om vervolgens een blik te wagen in het inmiddels halfduistere trappenhuis.
      ‘Jij werkt hier.’ Talon zegt het alsof ze het zichzelf pas net weer kan herinneren, waarna ze een vinger achter de lus van zijn gereedschapsriem haakt en hem daarmee een kwartslag naar haar toe draait. De laatste keer dat Talon hem zag, dansten er lichtjes in zijn ogen en was zijn grijns zo breed dat ze dacht dat het zijn gehele gezicht zou verzwelgen — op een damn goede manier. Nu, echter, ziet ze de impact die de afgelopen dagen op hem moeten hebben gehad. Wat heeft hij al gedaan en gezien? ‘De afgelopen dagen. . . Ik was goed ziek na cocktailavond, ik heb de rest van dit schip niet gezien in zeker drie dagen.’
Haar stem is zacht en serieus zonder de normaliter aanwezige speelse of uitdagende ondertoon — in feiten is ze zelfs vrij zeker dat haar accent door de woorden krult terwijl ze zich vormen in haar hoofd. ‘Ik ga deze lenen tot ik ergens mee kan schieten, oké Jaxieboy?’
Haar vingers pakken een ijzerdraadschaar uit zijn verzameling, welke met zijn metalen bovenkant capabel genoeg lijkt om haar van dienst te kunnen zijn als ze meer. . . dingen tegenkomen op hun tocht.
      ‘Oké: mijn hut is drie verdiepingen omlaag, bijna naast het trappenhuis. Er ligt een plas bloed twee deuren er vandaan — niet te missen. Alles dat ik nodig heb zit in een zwarte rugzak onder mijn bed.’
Het pistool, onderin tussen t—shirts, met de weinige eigendommen die ze dierbaar genoeg heeft geacht om mee te dragen. Talon verteld hem exact waar hij het moet vinden omdat, wel, ze is niet optimistisch genoeg om te geloven dat het allemaal soepel zal verlopen. De reactie van de vrouw op haar verdieping komt haar teboven — wetende dat haar hut waarschijnlijk alles behalve veilig is op het moment.
      ‘Volgt u mij.’
Ze probeert de weinige zenuwen die haar trachten te omarmen van zich af te schudden door Jackson voor te gaan in het bedompte trappenhuis. Het is alsof ze pas nu opmerkt wat er allemaal mee is gebeurt in de tijd dat ze het niet heeft gezien. Sneller dan ze is gekomen, daalt ze af naar beneden, haar martens zo zacht mogelijk op de treden laten neerkomend.
      Het is net de jagerspellen die ze met haar broers speelde — al bevindt ze zich nu niet in een bos, maar op een luxe cruiseschip, en zijn het niet haar broers met BB guns maar vleesetende doden die haar mogelijk kunnen belagen. Wonderful.