[RPG • 200] Loser Like Me • Speeltopic 1 - Speeltopics

Williamsburg, Virginia • 2019 Valley Vieuw High is een middelbare school met een breed gamma aan na-schoolse activiteiten met de bedoeling zoveel mogelijk leerlingen te bereiken en klaar te stomen voor hoger onderwijs. Verschillende clubs trekken verschillende types jongeren aan, maar de grootste rivaliteit speelt tussen de immer populaire jocks en cheerleaders en de eeuwig gemeden misfits in het show choir. Dit schooljaar is de inzet hoger dan ooit. Wegens bezuinigingen is de schoolraad genoodzaakt één van beide programma's te schrappen. Men heeft besloten dat het team dat zich niet weet te plaatsen voor de Nationals hun subsidies zal verliezen. Wie zal winnen? En wie is gedoemd om zijn schoolcarrière als Loser af te sluiten? Alsof het high school leven voor de nachtegaaltjes van Valley Vieuw's show choir groep; Double Trebble nog niet moeilijk genoeg was, krijgen ze het nu hoogstwaarschijnlijk pas echt te verduren. De gespierde Valley Vipers van het lacrosse team en hun oogverblindende cheerleaders zijn namelijk niet zomaar van plan hun subsidies af te staan aan een paar ellendige losers. De misfits bereiden zich maar beter voor op een hels schooljaar, want als het om winnen gaat is alles fair game.

• Rollen • Double Trebble (Show Choir/Glee Club) • Laurel Kate Hanson • 15 • Mezzo-Soprano, Background Vocals • [VC: Janet Devlin] • [FC: Nadine Leopold] • RTP2 • Beansidhe •Layla Monroe • 18 • Choreo • Mrs.Right • RTP3 • Canaghan • Ezra Blake Morrison • 18 • Tenor, Male Lead • RTP3 • Venustic • Jason Leonard Renfield • 15 • Angry Emo Boy • RTP4 • Witcher • Roger "Ronnie" Vincent Amber • 18 • Goalie • Twin • [Dylan Sprouse] • RTP2 • Witcher • Bodhi Julian Smith • 18 • RTP4 • Venustic The Valley Vipers (Lacrosse Team) • Nick Adam Hanson • 18 • Defender • Mr. Right •[Jacob Elordi] • RTP3 • Beansidhe • Gus Miller • 17 • Attacker • Second in Command • RTP2 • Klaus • Charlie "Clyde" Carson Amber • 18 • Captain • [Cole Sprouse] • RTP3 • Locke • Roger "Ronnie" Vincent Amber • 18 • Goalie • Twin • [Dylan Sprouse] • RTP2 • Witcher The Viper Venoms (Cheerleaders) • Alexandra Madison Turner • 16 • Klaus • Sienna Isabella Coleman • 17 • Cheercaptain • [FC: Thylande Blondeau] •RTP3 • Velns •Taylor Michael Belmont • 18 • Frosty • RTP4 • Beansidhe

NPC's • John Graystone • 52 • Coach Vipers & Venoms • Streng, rechtvaardig, begripvol, veeleisend, aanmoedigend. • Mr. Akihiko Kobayashi • 27 • Danscoach DT • Geduldig, goedlachs, weet het aangename aan het noodzakelijke te koppelen, grote-broer type. • Mrs. Diana Vascez • 37 • Vocal & muzieklerares DT • No nonsense attitude, gaat tot het uiterste, geeft veel tips en ondersteuning • Maximilian 'Max' Thorsen • 17 • Midfielder • loyaal, sociaal, verantwoordelijk, competitief, kort lontje • Harold 'Henry' Benjamin Goldsworthy • 17 • DT piano & achtergrondzang • stil, vriendelijk • Daeho Kang • 17 • Venoms Co-Captain • Extravert, chaotisch, avontuurlijk, goed hart • Micah Emmanuel Kalani • 19 • Venom • Allemansvriend • June Theodora Middlesworth • 17 • Venom • perfectionistisch, onbegrepen, behulpzaam, energiek • Kaylee Felicia Whitesides • 17 • Venom • • Bruce Dillard • 18 • Viper • Arrogant, charmant, niet de slimste, wanordelijk • Struis • Santiago Delgado • 17 • Viper • Extravert, goedlachs, meeloper • Tall, dark & handsome • Dawson Conroy • 19 • Viper • Boyish charm, achterbaks, aanstoker • Justin Bieber look-a-like • Blake Conroy • 17 • Venom • Narcistisch, ijdel, energiek, sportief • Flaming redhead • Misha Goldberg • 18 • Venom • Verlegen, allemansvriend, pienter • All the right junk in all the right places • Giovanni 'Gio' Minetti • 17 • Viper • Softie, tuig, iets te slim en bijdehand voor zijn eigen goed • Smalste en kortste van het team, maar snel als het licht. Zwarte krullen, parelwitte glimlach, en licht gebruinde huid. Italiaanse trekjes. • Demarcus Hayle • 17 • DT • Vocal Percussion & Beatboxing, backing vocals • Zwijgzaam, gefocust, vriendelijk • Donkere huid, dreadlocks, baggy style Hangout plekken The Bleechers: Vooral de Vipers en de Venoms hangen na de training wel eens rond onder de tribune. Ideaal voor wie een sigaret wil roken of voor een potje zoenen. The Crimson Mall:       The Food Court: (2e verdieping) Wat past er nu beter bij tieners dan fastfood? De kids kunnen kiezen tussen Taco Bell, Burger King, Wasabi (sushi), Spudsy Malone's, The Gas Stop Diner, Starbucks of The Captain's Candy Barrel.       The Shops: (gelijkvloers) Macy's, Nordstrom Rack, Topshop, Victoria's Secret, Tommy Hilfiger, Abercrombie & Fitch, (1e verdieping) Sephora, Foot Locker, Target, Dollar Tree, Barnes & Nobles The Arcade: Twee straten weg van de school ligt de Valley Arcade. Er is een wijd assortiment aan spelletjes, zoals Dance Fever, Skee ball, Basket, Pac Man, Space Invaders, Donkey Kong, etc. • Regels • • Minimumpost van 200 woorden. • Reageer minimaal een keer per week (indien je op reis/kamp gaat, geef dan even een seintje) • We sluiten niemand buiten! • Ik ben helemaal voor drama tussen personages, tussen personen is daar in het rpg echter geen plaats voor. • OOC in het praattopic • Probeer 16+ te beperken, daar draait het RPG niet om. • Als je merkt dat iemand vast zit, moeite heeft hun personage bij de groep te krijgen; zet jezelf in hun schoenen en ga samen op zoek naar een oplossing.

[ bericht aangepast op 27 juni 2020 - 19:26 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Valley Viper Captain - 18 - With Ezra

Eerlijk gezegd verbaasde het me lichtelijk dat Ezra me zomaar kwam feliciteren met de winst. Echter zodra ik zijn hand over mijn achterwerk voelde gaan wist ik al welke kant dit gesprek op zou gaan. Ik had al verwacht dat er iets achter zat. Niet dat ik het erg vond, ik kon best wat ontspanning gebruiken. Al vond ik zijn felicitatie toch wel wat magertjes... Ik snapte dat hij me niet meteen in mijn armen vloog, om meerdere redenen maar dat -dat nu geen mogelijkheid was betekende niet dat hij nog iets te goed kon houden van de jongen. 'Oh ja, vind je,' begon hij terwijl hij me recht aankeek. 'Ik vind wel dat je daar nog wat meer voor moet doen.' zei Ezra en ik trok mijn wenkbrauwen op terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. 'Nationals winnen of iets anders.' ik grijnsde en rolde speels met mijn ogen. 'Oh, maak je daar maar geen zorgen om, sweetheart' grijnsde ik en knipoogde naar de jongen. 'Die nationals hebben we in onze pocket. Al moet ik wel toegeven dat jullie waardige tegenstanders zijn.' mompelde ik dat laatste snel. Ik had verwacht dat hun zang koortje er zo uit zou liggen maar dat viel nog vies tegen... Ik was dichterbij hem gaan staan om mijn woorden wat meer kracht bij te zetten. 'Vind je,' ik grijnsde en haalde nonchalant mijn schouders op. 'Ik hoopte dat jij me dat wilde vertellen.' zei ik op een poeslieve toon en knipperde eens extra. 'Vind je niet dat het tijd is om je om te kleden dan,' vroeg Ezra en mijn grijns verbreedde zich. Iemand werd ongeduldig, precies hoe ik het wilde hebben. 'Je hebt natuurlijk wel enorm gezweet, misschien een douche?' ik beet even op mijn lip en knikte. Het plan was sowieso douchen geweest maar het idee van een douche met Ezra erbij klonk stukken beter in mijn oren. 'Jij kan er vast ook wel een gebruiken, na al dat aanmoedigen.' grijnsde ik. Ik keek even goed om me heen of niemand ons toevallig in de gaten hield maar eerlijk gezegd was ik te druk met Ezra om écht te kijken. Ik pakte Ezra hand vast en trok hem mee richting de kleedkamers. Ik schatte in dat we nog wel even vrijspel hadden. We hadden nog maar net gewonnen en iedereen was nog druk bezig met elkaar af te lebberen. Ik trok Ezra naar binnen en duwde snel de deur achter ons dicht. Ik checkte vluchtig of er zich niet al iemand in de kleedkamers bevond, waarna ik Ezra zacht tegen de muur aan drukte en hem strak aan keek. 'Vertel me eens, wat moet ik volgens jou precies doen om een uitgebreide felicitatie van je te ontvangen?' grijnsde ik en drukte een kus naast zijn mondhoek.

---

How far is far

---

---

Ver kwam hij niet. Nick had amper twee passen gezet voor twee armen hem tegenhielden. Hij wist zelf ook wel dat hij Ronnie gewoon omver kon ploegen, als hij dat wilde - maar daar zat het hem net. De goalie had hem niks misdaan en hij wilde zijn frustratie dan ook niet op hem af reageren. Net zo snel als hij dat besefte kwam de vraag of hij dat echter bij Laurel en Gus wel wilde in hem op. Met een gepijnigde blik keek hij opnieuw richting het tweetal, waarbij hij probeerde ook echt te zien wat er speelde. Hoe lang was het geleden dat hij zijn zusje zo zorgeloos had gezien? Hij kon het zich niet meteen voor de geest halen. Net toen hij de rust in zijn lijf wat voelde terug keren trok Taylor, die bij de tribunes stond, zijn aandacht. Zodra hij hoorde wat de jongen te zeggen had, flakkerde zijn initiële woede weer op. Nick balde zijn vuisten naast zijn lichaam en voelde hoe elk spiertje zich opspande. Kort draaide hij zich richting de mannelijke Venom, bijna overtuigd zijn richting uit te stormen in plaats van waar hij eerst naartoe aan het gaan was. De irriterende grijns die de Venom daar echter bij op zijn gezicht kreeg deed Nick beseffen dat dat waarschijnlijk alleen maar bij zou dragen tot Taylor's amusement en dat gunde hij die verwaande klootzak niet. "Kom Nicky, we gaan wat drinken, goed?" probeerde Ronnie hem ondertussen af te leiden. Geen blijf met zichzelf wetend greep de lacrosse speler met beide handen naar hoofd, waarna hij een gefrustreerde schreeuw over zijn lippen liet rollen. In een laatste poging zichzelf te kalmeren probeerde hij zich voor de geest te halen wat Layla hem zou zeggen, mocht ze niet gegijzeld worden door Tweedle Dee en Tweedle Dum. Hij bedacht zich dat het wellicht iets zou zijn in verband met luisteren naar wat Gus en Laurel te zeggen hadden, dat dit geen typisch gedrag was voor zijn zusje en er waarschijnlijk wel iets heel erg logisch achter zou zitten. Wat Gus betrof kon hij zelf zijn conclusies maken. Hij haalde een diepe teug adem en probeerde zich los te maken uit de greep van zijn maatje - tevergeefs, zo bleek. "Laat los," sprak Nick, terwijl hij wat harder tegenstribbelde. "Ronnie, verdomme, laat me los. Ik ga hem niks aandoen," beloofde hij vervolgens. Dit keer wachtte hij niet tot Roger luisterde naar wat hij zei, en begon alvast richting het verrassende koppel te stappen, of hij de goalie daarmee nu mee sleurde of niet. "Nick -" begon Laurel zodra hij dicht genoeg bij hen was. "Nu-uh," onderbrak hij het blondje, terwijl hij een waarschuwende vinger omhoog hield. "Geen ge-Nick." Als zijn ogen hem niet bedrogen drukte ze zichzelf hierdoor nog dichter tegen de attacker aan, geschrokken van zijn kordaatheid. Een bepaald schuldgevoel ging aan hem knagen, waardoor hij zich eerst op zijn teamgenoot richtte. "Luister, ik weet niet wat hier speelt maar ik weet wel dat jij veel slimmer bent dan onze vriendschap op het spel te zetten voor een avontuurtje." Er draaide zich kort een knoop in zijn maag bij het idee. Hij kneep zijn ogen even toe en probeerde het beeld letterlijk uit zijn hoofd weg te schudden. "Dus dat je het idee had dat je dit -" zijn wijsvinger gleed snel en herhaaldelijk van Gus naar Laurel en weer terug, "moest verbergen voor me is ronduit beledigend. Wat had je gedacht? Dat ik het je zou verbieden?" De blik op Gus gezicht liet Nick weten dat hij de nagel op de kop geslagen had. Geschokt deed hij een stap achteruit en liet zijn blik terug naar Laurel glijden. "En jij. Van jou kwetst het me nog meest Laurel. Denk je dat ik niet blij voor je was geweest, als ik er op een normale manier was achter gekomen? In plaats van en plein public, net als al de rest? Wat heb ik jou misdaan dat je me zo buitensluit?" Een krop steeg in zijn keel. "Weet je wat, laat ook maar. Ik zie jullie wel in het motel." Met deze woorden draaide hij zich om, niet in staat zichzelf nog meer bloot te geven nadat hij zo belogen was geweest. Hij keerde terug naar Ronnie, en gooide zijn arm om diens schouder. "Drankje zou er wel in gaan ja," gaf hij verslagen toe.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

• 18 • Double Trebble • Mrs. Right • w/ Taylor & Lexie > Nick & Ronnie •

"Ik denk dat ik weet waarom onze rode duivel al een tijdje niet meer de casanova is, die hij altijd was. Ik denk alleen niet dat hij Nick hierover heeft ingelicht. Dit kan nog wel eens interessant worden."
Layla’s gezicht betrok bij het horen van de woorden die Lexie uitbracht. Zij mochten het dan misschien interessant vinden, dat vond de brunette zelf niet. Ze vroeg zich dan ook af in hoeverre ze het nog leuk zou vinden als het hen zelf betroffen had. "Hot damn! Baby Hanson weet van wanten!" bracht Taylor uit, waarna hij Layla een por gaf — een die ze ditmaal een heel stuk minder wist te waarderen. "Hé Hanson!" riep hij vervolgens Nick zijn kan top, maar hoe graag ze ook wilde dat de roodharige zijn mond dicht hield, het lukte Layla niet om hem tot een stilte te manen. Het olie dat hij hiermee op het zacht brandend vuurtje gooide liet haar een snuk aan zijn shirt geven, tevergeefs weliswaar.
      ”Lijkt er op dat Miller niet alleen gescoord heeft op het veld! That's my boy!”
Geschrokken stompte Layla Taylor hard op zijn arm, waarbij ze voor geen seconden dacht aan Lexie — wie nog altijd bovenop zijn schouders zat. “Echt waar, Taylor? Was dit nodig?” bracht ze vervolgens een tikkeltje boos uit. De schreeuw die ze daarop vanuit Nick zijn kant hoorde komen, een die vervuld was met een groeiende frustratie, maakte het dat ze geen minuut meer hier wilde blijven. Resoluut stapte ze dan ook hoofdschuddend bij het tweetal vandaan.
      “Ik vroeg om je hulp,” vervolgde ze. “Niet om nog een extra trap na.” Teleurgesteld wierp Layla nog eenmaal haar blik op Taylor, waarna ze zich omdraaide van het tweetal en besloot om naar Nick te gaan.

Stilletjes had de brunette in een langzame pas gevolgd hoe Nick naar Laurel en Gus was gelopen — haar blik zorgelijk bij het zien van de uitdrukking op zijn gezicht, maar ook die van Laurel ontging haar niet. De blondine hing nog altijd in de armen van Gus en het was duidelijk dat wat het ook was wat Nick tegen hen zei, het doel trof. Een tweestrijd vormde zich kortdurend in haar binnenste, voornamelijk omdat Layla diep van binnen heel goed wist dat laurel dit nooit opzettelijk voor haar broer stil gehouden zou hebben. Er moest simpelweg een logische verklaring voor zijn, maar het leek erop dat de blondine daar nu weinig tijd voor kreeg. Opnieuw betrok haar gezicht iets terwijl ze heel even bleef staan en Nick weer wegliep van het tweetal. Hoe graag ze hen ook zou willen helpen, ook nu was daar niet het moment voor en het was al helemaal iets waar Layla zich misschien niet direct mee moest bemoeien.
      ”Hey jij daar,” begroette ze Nick, eens ze hem en Ronnie bereikt had. De laatste wierp ze een scheve doch dankbare grijns toe voor het gegeven dat hij Nick tegen gehouden had op het moment dat hij Gus had willen aanvliegen. Layla wist als geen ander dat hij hier later vast en zeker spijt van had gekregen. Zodra ze kon sloeg de brunette vervolgens haar armen om Nick’s middel heen, duwde zichzelf iets hoger op haar tenen en drukte haar lippen op de zijne alvorens haar blik die van hem ontmoetten. “Het is Laurel, Nick,” fluisterde ze zacht. “Geef haar eens kans om het uit te leggen.” Lichtjes kantelde Layla haar hoofd iets, schonk haar grote liefde een glimlach die alleen voor hem bestemd was en drukte nog eenmaal een kus op zijn lippen, waarna ze zijn middel los liet om Ronnie geen ongemakkelijk gevoel te geven noch te onderbreken wat ze wilden gaan doen.

[ bericht aangepast op 11 feb 2020 - 14:13 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Laurel leek wat afwezig bij onze laatste kus. Ze verdween wel vaker in gedachten, dat was ik inmiddels wel van haar gewend. Het was ook iets wat haar echt speciaal en helemaal Laurel maakte. Het was iets waar ik ook heel erg van hield. Toch zou ik soms heel graag een kijkje willen nemen in haar hoofd om te zien wat daar allemaal in omging als ze weer eens volledig in zichzelf gekeerd was. Zeker op een moment als dit. Wel merkte ik dat ze knikte op mijn vraag, wat een grijns op mijn gezicht deed verschijnen. Ik was nog nooit bij zo'n optreden geweest, maar ik kon niet wachten om haar aan te moedigen. Haar vraag die volgde had ik niet verwacht, een zeker niet de twijfel in haar vraag. Ik snapte het niet zo goed. Was ik zo voorzichtig geweest dat ze niet doorhad wat ik voor haar voelde. Intussen klemde ze zich als een klein koalabeertje aan me vast, wat echt heel schattig was, maar ik was meer bezig met haar ogen, waar inmiddels tranen in stonden. Dit verwarde me nog wel meer, tot het punt dat er een kleine frons op mijn gezicht zichtbaar werd. Het zou me niet verbazen als er letterlijk vraagtekens boven mijn hoofd stonden. Gelukkig spraak ze nu wel om haar eigen woorden en gedachten te verduidelijken. Het duurde heel even voor ze goed en wel binnenkwamen, maar zodra dat het geval was, verscheen er weer een stralende glimlach op mijn gezicht, alsof er nooit een frons op mijn gezicht had gestaan. Ik kuste haar zacht terug en wilde echt van dit moment genieten. Dat werd me jammer genoeg niet gegund. Taylor's stem schalde over het veld. Die jongen had nooit een megafoon nodig gehad, en ook nu had hij iedereens aandacht zonder enige vorm van versterking. Mijn hoofd schoot zijn kant op, zonder echt lekker de kus te kunnen afsluiten. Ik luisterde naar zijn woorden, die mijn bloed aan de kook brachten. Ik snapte wel dat hij nu al even constant rond de dames was, maar dit was nog altijd maten naaien. Mijn armen spanden iets op uit pure frustratie. Ik kon hem wel wurgen. Mijn hoofd schoot even snel de andere kant op toen ik Ronnie's stem hoorde. De jongen, waar ik de laatste tijd niet heel aardig tegen was geweest. Misschien moest ik mijn excuses aanbieden. Alleen niet nu, want mijn ogen vielen nu op de blik in Nick's ogen. Dit had ik echt wel verwacht, en dit was precies waar ik bang voor was geweest. Ik had echt geen seconde spijt van dit alles. Als hij dit had geweten voor de wedstrijd, had dit ons verlies kunnen betekenen, en daarbij had ik ook niet geweten dat Laurel inmiddels zeker was van haar keuze. Ronnie zou Nick nooit lang kunnen houden, Laurel bracht precies onder woorden wat ik dacht... Zachter uitgedrukt, maar iets anders had ik van haar niet verwacht. Ze begon erna meteen te ratelen, terwijl ik zag hoe Nick's frustratie duidelijk verder opbouwde. Mijn ogen schoten pas weer kort terug naar Laurel bij het woord sex, en vooral haar panikerige toon. Het trok me ook weer grotendeels uit mijn frustratie, angst, en verwarring. "Laurel, Laurel. Ademhalen. Het is Taylor, die denkt niet." zei ik tegen haar. Hopelijk zou het iets helpen, maar ik was bang van niet. Haar woorden die volgden kwamen een beetje laat, want op dat moment zag ik Nick aan komen lopen, met Layla op een klein afstandje. Hij kwam zo dichtbij staan, dat ik zijn warme adem voelde, en niet op een goede manier. Ik hield Laurel nog altijd vast, een zij klemde zich dicht tegen me aan, maar mijn blik stond al als die van een geslagen hond. Ik wist wat er ging gebeuren, of dat dacht ik. Ik had klappen verwacht, maar zijn woorden waren nog veel erger. Had hij maar een paar ribben gebroken, dat was een stuk beter dan deze mengeling van teleurstelling, bedrog, en woede die hij via woorden aan ons kenbaar maakte. Ik had hem nooit willen verraden, pijn doen, of bedriegen, en ik wist zeker dat dit ook voor Laurel zo was. Zijn woorden naar haar toe deden me bijna meer pijn dan die mij in mijn ziel hadden geraakt. Nog voor ik iets kon zeggen als verdediging draaide hij zich om en liep hij weg. Ik wilde achter hem aan gaan. Hem bij zijn schouders pakken en alles uitleggen. Als dat niet lukte wilde ik alle schuld op me nemen, alles om dit nu meteen op te lossen. Ik begon mijn armen al iets losser te laten, om Laurel op de grond te zetten, toen ik haar heel licht voelde schokken. Zodra ik haar gezicht zag wist ik waarom, en kon ik ook met geen enkele mogelijkheid meer achter mijn beste vriend aan. De tranen in haar ogen nagelden me aan de grond. Dit was de eerste keer dat ik bij haar echte tranen van pijn had gezien. Dat mocht gewoon niet. Dat kon niet. Ik hield haar wat dichter tegen me aan en drukte een kus op haar voorhoofd. "Het komt goed, okay? Dat beloof ik je. Straks in de bus leg ik hem alles uit en dan is het weer goed voor we terug in het motel zijn. Echt waar." Ik probeerde zo overtuigend mogelijk te klinken, maar ik had er zelf nog niet heel veel vertrouwen in. Toch zou ik alles proberen om weer een glimlach op haar gezicht te krijgen en mijn vriendschap met Nick te herstellen. Al kostte het de rest van mijn leven. Heel even zocht ik nog Taylor, de matennaaier, die alles uit de hand had laten lopen. Ik zag hem niet meer, maar daar was ook nog niet het laatste over gezegd. Toch was mijn prioriteit nu om Laurel zich beter te laten voelen. "Wil je wat drinken? Of wat eten? Ik heb groene gatorade en een paar chocolate chip quest bars." Het was niet super gezond, zeker de gatorade, maar het gaf je een oppepper na een lange wedstrijd, dat was zeker. Ik moest zo echt ook nog douchen voor ik de bus in ging, maar zelfs dat kon nu wel even wachten. Ik zag haar liever weer lachen, dan wat dan ook, zelfs al had ik geen idee hoe ik dat voor elkaar ging krijgen op dit moment.

---

Bowties were never Cooler

---

Taylor was echt de beste persoon om samen mee drama te veroorzaken. Dat zangvogeltje mocht het misschien niet waarderen, maar wie maakte haar mening een zak uit? Nick had haar vast ook niet uitgekozen om haar mening. Ik was al aan het lachen om alle reacties op het veld, maar het werd alleen maar beter na zijn's woorden. Nick's chickie leek er verre van blij mee. Haar reactie was ook echt extreem overdreven. Tuurlijk zag ik onze jongens niet graag vechten, maar zo gebeurde er een keertje iets en ik was ook wel benieuwd wie van die twee kerels nu zou winnen als het er echt op aankwam. Ik werd van het schouwspel afgeleid door de dramatische woorden van afscheid van het zangvogeltje. "Wat is haar probleem? Je zou toch denken dat ze niet droog staat met een jongen als Nick." zei ik tegen Taylor, voor ik snel weer naar het veld keek, waar de echte show zich afspeelde. Het was echt een hilarisch beeld. Ronnie probeerde Nick tegen te houden, wat hem nooit zou lukken, Nick's playdate stormde het veld op, voor zover ze dat kon, en de twee 'tortelduifjes' leken volledig in paniek. Dit zorgde dat ik zo hard moest lachen, dat ik mijn balans begon te verliezen, omdat ik geen controle meer had over mijn buikspieren. Intussen was Taylor ook wiebelig geworden van het lachen, zeker nadat Ronnie dacht dat naar hem gillen nuttig was. Voor ik het wist lagen we samen op de bodem van de tribune tussen de rijen stoeltjes. We waren een hysterisch lachende stapel ledematen, waarvan niet zeker was welk van wie was. Ik kreeg sommige ademteugen bijna geen lucht, zo grappig was dit alles. "Zag je... haar gezicht... en dat van hem... en Ronnie die denkt.... denkt..." Ik kreeg tussen het lachen door amper nog woorden uit mijn keel. Dit was goud en ik hoopte dat iemand het op video had zodat we het terug konden kijken. Gus was ook echt de enige, die zonder het door te hebben zo'n drama te creëren, en er dan ook nog door te worden overvallen. Bless his heart. Het gaf ons nog wat extra's om over te lachen. Ik wist alleen niet wanneer ik uit deze lachstuip zou raken, of uit deze krakeling met Taylor waarin ik toch echt volledig vast zat. Wat maakte het ook uit? We hadden hier samen de grootste lol, en het zou toch wel even duren voor de jongens hadden gedouched en in de bus zaten, zeker met dit alles wat mogelijk nog een staartje kreeg in de kleedkamer. Nu kon ik daar niet eens aan denken, want elke keer als ik dacht aan wat er was gebeurt, viel ik weer verder in de lachbui.

---

Bowties were never Cooler

---

Misschien had Ezra in de afgelopen maand iets van gevoelens voor Clyde ontwikkeld, in de eerste instantie was het tussen hen alleen begonnen voor de lust, maar er was iets in Ezra wat Clyde interessanter begon te vinden dan alleen dat. Het was een gevoel wat Ezra niet gewend was, hij had nog nooit iemand echt leuk gevonden, daarvoor was Ezra veel te gefocust. Hij had maar een droom en had eigenlijk niet eens tijd voor andere dingen, Clyde was er toch een beetje tussen door geglipt. Niet dat Ezra dit de lacrosse speler zomaar zou vertellen, dat zou Clyde zijn ego veel te veel strelen. Daarnaast had Ezra nooit echt het idee gekregen dat deze gevoelens wederzijds waren, Ezra hield het nog liever voor zich dan dat hij een blauwtje liep.
'Jij kan er vast ook wel een gebruiken, na al dat aanmoedigen.' zei Clyde tegen Ezra, Ezra grinnikte even. 'Het is dat ik mijn stem morgen nog nodig heb, maar anders had ik zeker de longen uit mijn lijf geschreeuwd.' zei Ezra op een sarcastische toon, Clyde wist zelf waarschijnlijk ook wel dat Ezra nooit van plan was geweest om de Vipers aan te moedigen. Hij was hier niet voor de Vipers, hij was hier omdat hij geen andere keuze was gegeven.
Clyde zijn hand gleed onverwacht in die van Ezra, Ezra had niet verwacht dat Clyde zijn hand vast zou pakken met al hun klasgenoten daar op het veld. Ezra wou nog wel om zich heen kijken of er echt niemand was die de twee jongens kon zien, maar was eigenlijk te erg afgeleid door de jongen die zijn hand vast hield. Een kleine glimlach verscheen op Ezra zijn lippen.
Clyde nam Ezra mee naar de kleedkamers, waar de smerige geur van zweet Ezra zijn neus binnen drong, de kleedkamer was zeker niet de meest romantische plek, maar waarschijnlijk wel de enige plek die ze hier zouden vinden. 'Vertel me eens, wat moet ik volgens jou precies doen om een uitgebreide felicitatie van je te ontvangen?' zei Clyde terwijl hij Ezra zachtjes tegen de muur aan duwde, een kleine glimlach verscheen op Ezra zijn lippen terwijl Clyde zijn gezicht in zijn richting bewoog. Zachtjes plaatste Clyde zijn lippen net naast die van Ezra, alsof de jongen niet wist waar hij eigenlijk naartoe moest.
'Ik denk dat we beginnen met dit ding uit te doen,' zei Ezra terwijl zijn vingers de onderkant van Clyde zijn jersey vonden. 'Die heb je niet nodig toch?' Clyde zijn shirt belande ergens in een hoekje, terwijl Ezra zijn vingers over Clyde zijn gespierde lichaam liet glijden. Toen zijn vingers over Clyde zijn rug omhoog naar zijn nek gleden voelde zijn nek zelfs nog een klein beetje nat aan. 'Ik wil je,' verzuchte Ezra zijn gezicht nog maar enkele centimeters van die van Clyde verwijderd.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

De collectieve reactie van iedereen die dacht betrokken te zijn bij de twee tortelduifjes brachten Taylor letterlijk tot tranen. Hij kon niet anders dan het hilarisch vinden hoe hij door een paar woorden gesproken te hebben een Shakespeare-evenwaardig stuk kon schrijven mocht hij dat willen. De kers op de taart was echter de reactie van Layla geweest. Dat hij doorgaans aardig tegen haar was en haar niet trakteerde op slushie-douches betekende in zijn ogen helemaal niet dat ze daarom vrienden waren en hij haar ook maar enige vorm van hulp verschuldigd zou geweest zijn. Hoe en wanneer het precies gebeurd was wist hij niet, maar opeens bevond Taylor zich in een wel zeer vreemde positie en bovendien nog eens een pak horizontaler dan voorheen. De combinatie hiervan met de woorden van Lexie deden hem nog harder schateren, al was het maar omdat ze blijven hangen was bij 'Ronnie die denkt". Dat op zich al was komisch genoeg. Happende naar adem greep Taylor naar zijn inmiddels pijnlijke kaken en probeerde deze wat los te masseren met zijn vingertoppen. Dat bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan, want elke keer hij zijn bovenarm bewoog kwam daarmee ook een been van Lexie naar boven, waardoor hij telkens een knietje tegen zijn voorhoofd kreeg en hij alsnog weer moest lachen en al zijn moeite voor niets was. Het koste hem nog enkele pogingen om zichzelf weer rustig genoeg te krijgen om op te houden met lachen. Hij haalde een aantal keer diep adem en deed zijn best aan allerlei zaken te denken die hij allerminst grappig vond. Het leek toch een beetje te helpen, waardoor hij zich op het volgende probleem kon richten. "Als jij nu je been -" terwijl hij luidop dacht trachtte hij zijn hoofd onder het been van Lexie te duwen, waardoor de knoop toch al iets minder pijnlijk werd. Vervolgens haalde hij zijn arm om haar schouder vandaan en wist hen binnen enkele minuten volledig van elkaar los te maken. Tevreden, en volkomen ontspannen door het hele debacle zette hij de blauwharige dame op zijn schoot, met hun gezichten naar elkaar toe. "Pixie, wat moet ik toch zonder jou," grinnikte hij. Hij nam haar gezicht in zijn handen en wreef met zijn duimen haar uitgelopen mascara en laatste tranen weg. "My best bitch," vervolgde hij grijnzend, waarna hij zijn lippen kort en speels op de hare drukte. "Feestje in mijn kamer straks? Wie weet zuipen die vogeltjes zich wel schor," stelde hij voor. Hé, als hij twee vliegen in één klap kon slaan dan zou hij het zeker niet laten. Ondanks de winst van de jongens was er nog niks zeker en konden die losers nog steeds wat sabotage gebruiken.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

Laurel zoog haar onderlip naar binnen, om te voorkomen dat ze zou gaan janken zodra Nick haar de rug toe keerde. Zijn woorden hadden hun doel niet gemist. Ze had er niet bij stilgestaan dat hij er zou over zou kunnen denken, al kwam wat waarschijnlijk omdat hij het volledig bij het verkeerde eind had. Maar waarom voelde ze zich dan zo ontzettend schuldig? Ze had enkel voor zichzelf willen uitmaken hoe de vork aan de steel zat voor ze het risico nam hem van streek te moeten maken met het nieuws. Was dat zo egoïstisch van haar geweest? De verraden blik waarmee Nick haar had aangekeken bleef doorheen haar hele lichaam zinderen tot ze uiteindelijk niet anders kon dan toegeven aan de tranen. Toen haar voeten de grond raakten verborg ze haar gezicht in Gus' shirt, waar ze in stilte haar tranen de vrije loop liet. De kus die hij op haar haren drukte maakte het iets beter, al kon ze niet beweren dat ze zich ook maar enigszins oké voelde. Het leek alsof er een groot gat in haar borstkas geblazen was en ze wist niet hoe ze het moest dichten, niet zonder haar broer. "Het komt goed, okay? Dat beloof ik je. Straks in de bus leg ik hem alles uit en dan is het weer goed voor we terug in het motel zijn. Echt waar." trachtte Gus haar opnieuw te troosten. Ze knikte even, geloofde hem op zijn woord. Ze had nog niet zo danig veel tijd met hem doorgebracht, maar hun momenten waren intens genoeg geweest dat ze er blind op kon vertrouwen dat als hij zei dat hij het goed zou maken hij dat ook zou doen. "Wil je wat drinken? Of wat eten? Ik heb groene gatorade en een paar chocolate chip quest bars." Dit keer schudde ze haar hoofd, en legde het kort te rusten tegen zijn borstkas, waarop ze prevelde, "Nee dankje, ik heb geen honger." Waarschijnlijk was dat indicatie genoeg om in te schatten hoe erg ze hiermee inzat. Laurel kon namelijk altijd eten. Ze ging nooit op pad zonder iets lekkers in haar tas. Het was alsof haar verbranding een hyperdrive had die niet uitgeschakeld kon worden. Zo kon ze pas een avondmaal verorberd hebben en een uur later alweer met een rammelende maag de pantry doorzoeken naar iets om te knabbelen. "Gus, ik - het spijt me zó erg," verontschuldigde ze zich, beseffend dat Nick niet de enige was tegenover wie ze zich schuldig voelde. "Dit was niet de bedoeling, ik - ik -" Ze keek omhoog zodat ze zijn ogen kon zien, hopend daar steun te vinden. "Het laatste dat ik wilde was tussen jullie komen." Een nieuwe lading tranen rolde over haar wangen heen. Dit was precies waar ze altijd voor gevreesd had mocht ze Ronnie achterna gegaan zijn, en nu had ze het Gus aangedaan - die ze zo mogelijks nog liever zag. "Ik wil je niet kwetsen," fluisterde ze hem toe, wetend dat ze dat wel gedaan had.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

De zoemer ging af en Sienna liet een enthousiaste schreeuw horen. Dat was in ieder geval weer één stap dichter naar het eruit werken van de Double Trebbles en het gaf een reden om er vanavond een nóg beter feest van te maken. Met een tevreden glimlach verliet ze het veld nadat ze een aantal spelers gefeliciteerd had en haar blik kort naar Ronnie en Nick, verderop, was gegaan. Het zag er niet uit alsof het bepaald gezellig was en hoewel ze normaliter zich er tussen zou mengen, leken er voor nu al genoeg anderen bij betrokken te zijn. Plus, de tribunes liepen leeg en haar spullen lagen daar nog. Nog gedeeltelijk kijkend naar het gedoe tussen de jongens, liep ze de tribunes op, waardoor ze niet bepaald oplette waar ze liep. Ineens botste ze tegen iemand aan en kon ze zich nog net opvangen door de reling aan de zijkant van de trappen te grijpen. Fronsend keek ze omhoog naar de persoon tegen wie ze gebotst was. Jason. Great. Net waar ze zin in had. ''Hoor jij je Lacrosse spelers niet te feliciteren?'' Meteen trok Sienna haar wenkbrauwen op in een verontwaardigde blik. Ze mocht de Double Trebbles dan niet bepaald - al had dat meer te doen met de onderlinge strijd die er nu was - maar om nu meteen zó vijandig te doen? 'Wat doe jij hier?' Ze liep langs hem heen om haar tas te grijpen, die slechts twee meter van hem af lag. 'Sinds wanneer snap jij ook maar iets van sport? Of kom je überhaupt kijken?' Een spottende lach en ze schudde haar hoofd afkeurend. 'Ik kom mijn spullen halen, als je dat echt zo nodig wil weten. Maar ik denk dat jij beter terug kan gaan naar het motel, voor je in vlammen opgaat door de zon.'

---

Gelukkig leek Laurel meer geloof te hebben in mijn plan om met Nick te praten en dingen op te lossen dan ik. Het leek haar alleen niet heel erg op te beuren. Mij eigenlijk ook niet. Dit was nooit mijn, noch onze, bedoeling geweest. We hadden hier zeker van willen zijn voor we het wilden delen, en tot nu toe had ik het in elk geval nog niet geweten dat zij zeker was. Ik was al veel langer zeker van mijn keuze, maar het draaide om haar, niet om mij. Ik probeerde haar wat af te leiden met eten, meestal lukte dat vrij aardig. Tot mijn grote verbazing lukte het dit keer niet. Laurel Hanson niet hongerig. Dan was het echt heel goed mis. Voor ik me kon bedenken hoe ik hier nu weer mee om moest gaan, begon ze zich uit het niets te verontschuldigen. Ik luisterde met grote ogen naar haar woorden, die in mijn hoofd als een tang op een varken sloegen. Zich verontschuldigen? Tussen Nick en mij komen?? Mij kwetsen??? Een steeds diepere frons verscheen op mijn gezicht door de verwarring. Tegelijkertijd verscheurde het me van binnen om haar zo te zien. Het was genoeg om de drang naar een fles sterke drank omhoog te brengen. Nee, dat kon niet... Dat mocht niet! Ik moest er nu voor haar zijn, niet drinken. Daarbij was hier nergens drank te vinden. Ik sloeg mijn armen opnieuw om haar lichaam en trok haar heel dicht tegen me aan. "Laurel. Stop. Stop alsjeblieft." Een ongewone toon van radeloosheid was te detecteren in mijn stem. "Je hebt niets fout gedaan, Laurel. Je hebt mij, ons allemaal, een beetje overvallen, maar dat is niets om je voor te verontschuldigen. Je komt tussen niemand. Dit is iets van ons samen." Ik liet een arm los om mijn vinger onder haar kin te kunnen leggen, zodat ik haar me aan kon laten kijken. "En Laurel, je hebt me al helemaal niet gekwetst. Echt niet, Laurel. Je bent de allergrootste schat die ik ken, en ik ben de gelukkigste gast ter wereld om jou in mijn armen te mogen houden." Ik drukte een zachte kus op haar lippen om mijn statement kracht bij te zetten. "Het komt allemaal wel weer goed, echt waar." Ik drukte nog een kus op haar lippen, voor ik haar nog even dicht tegen me aan in een knuffel trok. Precies op dat moment zag ik mijn moeder en zusje aan komen lopen. Ik schonk ze een glimlach, maar toch schoot even door mijn hoofd dat ze mogelijk dit hele schouwspel hadden gezien, ondanks dat de meeste mensen meteen na de wedstrijd wat te drinken waren gaan halen. "We zijn zo trots op je, lieverd, op jullie allemaal. Mijn kleine man, naar de Nationals. Niet te geloven." zei mijn moeder met een grote trotse lach op haar gezicht. Mijn moeder was altijd wel wat sentimenteel geweest, maar het was gewoon heel fijn om haar hier te zien. Ik liet Laurel een beetje los, zodat dit iets meer een gesprek kon worden. "Echt super gedaan, Fergie. En jij gefeliciteerd met je vriendje? Hoe kan het dat we je nog niet aan de ontbijttafel hebben gezien?" Ik zuchtte met een grijns op mijn gezicht en liet Laurel met een arm los om door Julia's haren te woelen, die luid protesteerde. "Dat zijn jouw zaken niet, Juul, maar bedankt." Ik keek even naar mijn moeder, die blijkbaar even benieuwd was als Julia, maar minder pushy. Ik zag het aan haar ogen. "Mam, Juul, dit is Laurel. Laurel, dit zijn mijn moeder en Juul." steelde ik ze voor net een arm nog stevig om Laurel's middel. "Laurel is mijn... vriendinnetje?" Ik keek vragend naar Laurel. Het klonk en voelde goed, dus ik hoopte maar dat ze het okay vond dat ik haar zo voorstelde. Ik wist nog altijd niet in hoeverre mijn familie het drama hadden meegekregen, maar op dit moment was ik nog wel nerveuzer over de reactie van Laurel op mijn moeder en zusje, hun reactie op Laurel, en Laurel's reactie op het labeltje wat ik net op onze relatie had geplakt. Dit deed me toch een stuk meer dan ik had verwacht.

---

Bowties were never Cooler

---

Taylor kreeg zichzelf sneller onder controle dan ik. Ik hikte nog na van het lachen, terwijl ik van zijn kant nog maar weinig hoorde. Wel voelde ik hem bewegen op plekken waar ik niet had verwacht dat Taylor zomaar aan zou zitten. Ik kon er alleen niets aan doen, want ik zat volledig vast. Nog half lachend probeerde ik zijn instructies op te volgen, terwijl ik nu mezelf echt tot rust probeerde te manen. We moesten echt uit deze krakeling komen. Gelukkig was ik heel flexibel, dus zonder al te veel problemen kon Taylor zich bevrijden, maar toen hij naast me stond, moest ik nog uitzoeken waar welk van mijn lidmaten was geëindigd. Ik probeerde een paar manieren, maar wist toen toch mezelf uit de kreukels te draaien. Ik zat nog amper een seconde op mijn bips, of Taylor trok me zonder problemen bij hem op schoot. De manier waarop ik zat zorgde dat mijn rokje heel ver omhoog schoof, en mensen konden denken dat we wat anders deden dan gewoon zitten. Ow well, het was niet alsof ik dat niet eerder had gedaan, alleen niet met Taylor. Ik fatsoeneerde zijn haren, terwijl hij mijn make-up checkte. Allebei hadden we nog een grote grijns op ons gezicht. Wie had gedacht dat zo'n spannende wedstrijd zo hilarisch kon eindigen? En dat nog zonder dat iemand een druppel drank op had. "Ach, niets is zo leuk als chaos veroorzaken met mijn mijn bitchy best friend." zei ik grinnikend. Ik meende het zeker wel. Hij kon een verschrikkelijke bitch zijn, net als ik, maar ik had nooit zo veel lol dan wanneer ik met hem herrie schopte. Ik kuste hem kort terug, gewoon als reflex. Ik voelde niets voor Taylor, behalve vriendschap, maar vreemd was dit toch niet. Het moest kunnen toch? Daarbij zaten we er nu toch bij alsof ik hem bereed op dit moment en maakte dit allemaal niets uit voor onze reputaties. Mijn grijns werd breder bij zijn voorstel. "Drank en feestje? Dat hoef je me geen twee keer te zeggen. Daarbij denk ik dat ze in elk geval al twee damesstemmen tekort komen morgen door die twee vogeltjes op het veld." Het was misschien vals, maar dat maakte me niets uit. Die losers moesten gewoon verliezen en hun plek een keertje leren. De paar weken met minder slushies door harde trainingen, en blijkbaar geheime relaties, moest niet ervoor zorgen dat ze dachten dat ze onze teams iets konden maken. "Zullen we zo vast naar de bus gaan? Dan zitten we vast voor Hanson daar Miller de tanden uit zijn bek slaat. En dan kunnen we onderweg nog wat drinken en een hotdog of wat popcorn halen." Ik had geluk dat ik niet heel streng op mijn dieet hoefde te letten om op gewicht te blijven. Daarbij lagen we toch al uit de race, dus een hotdog meer of minder maakte nu ook niet meer uit.

---

Bowties were never Cooler

ROGER ‘RONNIE’ VINCENT AMBER

---

"Laat los," sprak een spartelende Nick, ik kon zien dat de jongen enorm pissig was, maar nog niet zo razend dat hij me op de grond tackelde. "Nick ik we-" "Ronnie, verdomme, laat me los. Ik ga hem niks aandoen," gromde de jongen vervolgend, waarna ik hem met een zachte zucht toch los liet en mijn handen onschuldig in de lucht hield als teken dat ik hem niet meer ging tegenhouden. Niet dat de jongen dit merkte, want hij stampte al op Gus en Laurel af. Ik twijfelede even. Dit waren familie zaken en ik wilde me niet bemoeien, zeker niet met dit soort zaken. Even wist ik dan niet wat te doen en blikte nog even naar Taylor en Lexie die blijkbaar in een deuk lagen. En Layla die van hen weg stormde en richting Nick en Laurel wandelde. Iets wat ik zelf dan ook voorzichtig deed.
Zo te zien was Nick zijn zusje een goede preek aan het geven, maar gelukkig geen vuistgevecht met onze roodharige kameraad. "En jij. Van jou kwetst het me nog meest Laurel. Denk je dat ik niet blij voor je was geweest, als ik er op een normale manier was achter gekomen? In plaats van en plein public, net als al de rest? Wat heb ik jou misdaan dat je me zo buitensluit? Weet je wat, laat ook maar. Ik zie jullie wel in het motel." oooh, dat klonk niet prettig. Ik schonk Laurel en Gus een 'hijdraaidwelbij' blik met een zwak glimlachje, waarna ik mijn schouder aanbood aan Nick die wel een goede borrel kon gebruiken. "Drankje zou er wel in gaan ja," sprak Nick als hij zijn arm om me heen sloeg en ik haalde opbeurend een hand door zijn haren. "Zeker dat, daarbij , het is feest we hebben gewonnen vandaag, Komop Nicky, it's not a pitty party!" zei ik met een klein lachje. Tot mijn geluk kwam Layla ook bij ons om Nick wat te bedaren, iets wat wel nodig was.
”Hey jij daar,” Sprak ze tegen Nick ik liet mijn makker los zodat hij zijn dame eens goed beet kon nemen en grijnsde lichtjes terug naar haar toen ze me een dankbare grijns stuurde. "Willen jullie een kamer, of zullen we een feestje gaan bouwen? " grijnsde ik naar de twee waarna ik me om draaide op zoek naar mijn broer. "Nou waar is onze captain eigenlijk?"

JASON LEONARD RENFIELD

---

Nu ik moest schijnbaar stevig tegen de dame aangebotst, gezien ze bijna omviel moest ze de reiling niet beetgenomen hebben. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik dat wel graag had gezien, nu ik weet tegen wie ik opgebotst was. Sienna keek me fronsend aan en ik zag nog naat nie de afgunst jegens me in haar blik donderen. Hierdoor probeerde ik haar gewoon af te wimpelen, maar in plaats van gewoon te vertrekken, keek de dame me verontwaardigd aan, great een conversatie daar keek ik nu eens naar uit... 'Wat doe jij hier?' sneerde de dame naar me toe, waarna ze langs me heen liep. 'Sinds wanneer snap jij ook maar iets van sport? Of kom je überhaupt kijken?' Als ik slim was geweest liep ik gewoon weg, maar goed, zo zat ik helaas niet in elkaar. "Verplichtingen" sprak ik eerst eerlijk, alvorens ik mijn bitcherige muur opzette. "En nee ik ken zo goed als niets van lacrosse, maar zo te zien de vipers ook niet. Was namelijk geen super match niet, net door de mazen van het net." zei ik luchtig en haalde mijn schouders op. 'Ik kom mijn spullen halen, als je dat echt zo nodig wil weten. Maar ik denk dat jij beter terug kan gaan naar het motel, voor je in vlammen opgaat door de zon.' sprak Sienna snerend terug waardoor ik een wenkbrauw optrok. Oh auwthc, dat was een persoonlijke sneer. Ik stak mijn handen in de zakken van mijn zwarte hoodie. "Hmm, misschien wel." momeplde ik sarcastisch. "Voordat ik all het plezier uit jullie zuig, boooo" ik rolde met mijn ogen en haalde mijn handen kort tevoorschijn om vampierachtige handbewegingen te tonen, waarna ik ze weer weg stak. Mijn blik gleed naar haar medecheerleaders en mijn maag keerde nog net niet om. Waren ze... "Oh god." mompelde ik vol afgunst. "Het cheerfeestje is al begonnen schijnbaar." ik keek vlug weer weg en beet op de binnenkant van mijn kaak. Debielen. Waarom werden ze allemaal wilde beesten als ze gewonnen hadden... "Dus dan ga ik maar voor je een staak door mijn hart steekt. " mompelde ik, waarna ik enkele trappen af liep vooraleer ik even op mijn kaak knauwde, nog steeds denkend over de persoonlijke aanval, waarna ik me terug omdraaide. "Oh nee wacht, ik heb geen hart, of ziel. Hmmm, spijtig." mompelde ik sarcastisch.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

Gewillig liet ze zich tegen Gus' brede bast aantrekken, al was het maar om haar gezicht in zijn shirt te kunnen verbergen. "Laurel. Stop. Stop alsjeblieft. Je hebt niets fout gedaan, Laurel. Je hebt mij, ons allemaal, een beetje overvallen, maar dat is niets om je voor te verontschuldigen. Je komt tussen niemand. Dit is iets van ons samen." Daar waar hij haar eerder moeiteloos had kunnen overtuigen dat het goed zou komen met Nick was ze nu niet zo makkelijk bij te brengen dat dit niet haar schuld was. Het was duidelijk dat het haar acties geweest waren die Nick van streek hadden gebracht, dat had hij ook letterlijk gezegd. Ze voelde zijn hand onder haar kin en tilde deze hierdoor automatisch wat op, waardoor haar ogen de zijne ontmoetten. Heel even voelde het alsof niks anders er nog toe deed. Ze begreep weer hoe ze zo roekeloos had kunnen zijn, hoe ze haar eigen broer had kunnen vergeten. Gus' felle kijkers waren op zich al bijzonder, maar het was de blik waarmee hij haar aankeek die haar een moment gunde waarin ze al haar zorgen kon laten varen. "En Laurel, je hebt me al helemaal niet gekwetst. Echt niet, Laurel. Je bent de allergrootste schat die ik ken, en ik ben de gelukkigste gast ter wereld om jou in mijn armen te mogen houden." Zijn woorden brachten opnieuw tranen naar boven, dan wel vanwege een andere emotie. Ze proefde deze op haar lippen, wanneer hij de zijn er liefdevol tegenaan drukte. "Het komt allemaal wel weer goed, echt waar." "Ik wenste gewoon dat dat niet nodig was," sprak ze stilletjes, terwijl ze haar mouw gebruikte om haar wangen droog te maken. Ze wist niet meer wat ze het eerst moest voelen en besloot te proberen van moment tot moment verder te gaan. Ze stond zichzelf toe te genieten van de kus en knuffel die de lacrosse ster haar schonk, en de discussie met Nick pas weer te tackelen wanneer ze daar de kans toe kreeg. "We zijn zo trots op je, lieverd, op jullie allemaal. Mijn kleine man, naar de Nationals. Niet te geloven." Laurel schrok even van de stem, en voelde zich opnieuw een beetje een indringer en liet haar armen rond de jongeman vandaan glijden. Ze had nog niet eens opgemerkt dat Gus' moeder en zusje hier waren - wat ook frappant zou geweest zijn gezien ze geen van beiden al echt ontmoet had. Toch voelde ze een glimlach op haar lippen glijden, bij het besef hoeveel steun Gus van zijn moeder kreeg en hoe lief ze hem wel moest hebben. Mevrouw Miller zag er echt een dot van een vrouw uit. Het blondje glimlachte voorzichtig naar haar, hopend dat ze nog geen permanente indruk had achter gelaten. "Echt super gedaan, Fergie. En jij gefeliciteerd met je vriendje? Hoe kan het dat we je nog niet aan de ontbijttafel hebben gezien?" Laurel opende haar mond om het meisje te bedanken, al was het maar uit beleefdheid, maar sloot haar mond weer toen ze besefte dat ze geen antwoord klaar had op haar volgende vraag. Hulpeloos keek ze even naar Gus terwijl ze vocht tegen de innerlijke vragen of hij al veel meisjes had laten overnachten, en of ze allemaal aan de ontbijttafel hadden gezeten. Ze likte kort haar lippen en haalde diep adem terwijl Gus zijn zusje verzekerde dat hij dat niet aan haar neus zou hangen. Niet dat er iets aan haar neus te hangen viel. Er was nog niks tussen hen gebeurd waarbij achteraf een ontbijttafel aan te pas zou kunnen komen. "Mam, Juul, dit is Laurel. Laurel, dit zijn mijn moeder en Juul." De blondine stak haar hand uit en schudde die van zowel de dame als het meisje. Ze beet even op haar onderlip en keek in een fractie van een seconde omhoog toen de attacker haar voorstelde als zijn vriendinnetje. Haar gezichtsuitdrukking was er eentje van één en al verrassing, gevolgd door een idiote grijns. "Vriendinnetje..." herhaalde ze fluisterend, alsof het amper zelf kon geloven. Nog het zelfde moment werd haar echter duidelijk dat ze niet aan het dromen was, en ze hier absoluut geen bezwaar op had. "Klinkt als muziek in mijn oren." Haar stem was opnieuw stil genoeg dat ze enkel door hem ontvangen kon worden. Laurel schudde zichzelf wakker en richtte zich opnieuw tot Gus' twee vrouwelijke familieleden. Ze wist zich niet geheel een houding te geven maar wilde haar best doen het met het indrukwekkende duo te kunnen vinden. "Het spijt me, ik wilde niet onbeleefd zijn," gaf ze toe, hopend dat eerlijkheid de beste zet was. "Ik heb alleen - dit - eh... Dit is nieuw voor me. Ik weet niet goed wat zeggen." Ze haalde een hand door haar haren en dacht over wat men in zulke situaties meestal uitwisselde, welke woorden men sprak. Ze kon wel beweren dat het aangenaam was hen te ontmoeten, maar ergens voelde dat niet aan als voldoende, eerder als geforceerd. "Ik - ik denk dat ik u wil bedanken?" waagde ze uiteindelijk een poging. De woorden lagen niet helemaal natuurlijk in haar mond, maar ze besefte dat dat met bijna elke conversatie het geval was. "Ja. Ja, ik wil u graag bedanken," ging ze verder, iets zelfzekerder - al was het nog steeds niks om over naar huis te schrijven. "Dat u zo'n liefdevolle, verantwoordelijke, en grappige jongeman hebt opgevoed. Ik heb nog nooit iemand ontmoet bij wie ik het idee had mezelf te kunnen zijn, die ik zonder twijfelen mijn lief en leed kon toevertrouwen. Bij Gus gaat het vanzelf." Ze keek even op naar hem, om zich vervolgens opnieuw tot de vrouwen te richten. "Hij heeft het zo vaak over jullie. Al mocht ik dat waarschijnlijk niet doorvertellen," realiseerde ze zich luidop, waarbij haar wenkbrauwen kort in een frons zakten.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Valley Viper Captain - 18 - With Ezra

Natuurlijk wist ik dat Ezra niet voor zijn lol in het publiek had gezeten maar ik wist dat zijn ogen met name op mij gericht waren geweest tijdens de wedstrijd. Dit streelde toch stiekem wel mijn ego en liet me ook wel wat beter voelen. De meeste jongens uit het team hadden toch wel hun persoonlijke aanhang gehad in het publiek en dat miste bij mij. De enige die me iendeloos supporte was Ronnie en die zat in het team. Ik rolde met mijn ogen na Ezra zijn sarcastische antwoord. Typisch. Vervolgens maakte ik Ezra duidelijk dat ik wel een privé momentje met hem wilde en liet mijn hand in die van hem glijden. Normaal had ik dit nooit gedaan en had ik wel beter uitgekeken maar ik wist dat de focus nu niet op ons lag. Daarnaast gierde er ook veel te veel adrenaline door mijn lijf om me er echt druk om te maken. Als iemand het gezien had zou ik er later wel mee dealen. Voor nu was Ezra het enige waar ik me op kon focussen. Ik trok hem meen naar de kleedkamers. Het was misschien niet de meest romantische plek maar ik moest roeien met de riemen die ik had. Ik kon hem toch slecht mee de bosjes in trekken. Nee, ik had nog wel een beetje trots. Eenmaal binnen de muren van de kleedkamers duwde ik hem tegen de muur aan en vroeg ik hem wat me volgens hem wel een uitgebreide felicitatie zou laten ontvangen. 'Ik denk dat we beginnen met dit ding uit te doen,' zei hij en ik voelde zijn vingers bezig aan mijn jersey. 'Die heb je niet nodig toch?' ik grijnsde en beet kort op mijn lip. 'Voor zover ik weet is dat niet nodig bij deze activiteit.' zei ik en hielp hem mee mijn jersey uit te trekken. Mijn rug was nog altijd bezweet en ik voelde de tocht er over trekken zodra mijn shirt in een hoekje van de kleedkamer was beland. Ezra zijn vingers voelde koud op mijn huid en ik holde onbewust mijn rug wat. 'Ik wil je,' de woorden die ik op dit moment het liefst wilde horen. Hij bracht zijn gezicht dicht naar die van mij en stopte enkele centimeters voor zijn lippen die van mij raakte. 'Then come and get me.' grijnsde ik ondeugend en vertrok naar de douches toe. Het was immers niet goed om met een bezwete blote rug op de tocht te staan. Ik zette de douches aan en liep weer naar Ezra toe wie me inmiddels gevolgd was. Ik drukte mijn lippen gulzig op die van hem en verplaatste deze vervolgens naar zijn nek alvorens ik nu op mijn beurt aan zijn shirt begon te trekken. Het duurde niet lang voor deze bij mijn shirt belandde. Tevreden grijnzend liet ik mijn blik over zijn ontblootte bovenlichaam gaan en likte kort over mijn lippen. Vervolgens deed ik weer een stap naar achter en terwijl ik Ezra uitdagend aan keek trok ik nu ook mijn broek uit die op hetzelfde hoopje als mijn shirt belandde. 'Waar wacht je op, straks is al het warme water op.' zei ik en draaide me om waarna ik onder één van de douchekoppen ging staan.

---

How far is far

---

'Voor zover ik weet is dat niet nodig bij deze activiteit.' zei Clyde, waarna Ezra zijn lippen omhoog wisten te krullen in een speelse grijns, zijn vingers gingen over Clyde zijn bezwete rug, waarna ze heel even de onderkant van zijn donkere haar aanraakten. Het was niet de eerste keer dat hij het bed zou delen met Clyde, maar wel de eerste keer dat ze niet letterlijk een bed deelden. Waarschijnlijk zou Ezra normaal nadenken over hoe onverantwoordelijk dit was, ze hadden niet heel lang en elk moment kon er wel iemand binnen lopen. Ezra had geen idee hoelang de Vipers hun overwinning zouden vieren, misschien renden ze straks wel in een keer met zijn allen naar binnen, toch leek dit niet helemaal bij Ezra binnen te komen. Hij was te erg afgeleid door de jongen voor hem.
'Then come and get me.' zei Clyde, als reactie op Ezra zijn vorige woorden, waarna de jongen de andere kant op liep. Ezra schudde lichtjes zijn hoofd, maar nam van dit moment gebruik om zichzelf zo snel mogelijk van een deel van zijn kleding te ontdoen. Sinds het redelijk koud was buiten had Ezra zich goed aangekleed voor de wedstrijd, hij had toch niet kunnen weten dat hij meer beweging dan verwacht? Waar Ezra normaal redelijk opgeruimd en georganiseerd was, lagen zijn kledingstukken nu binnen no-time over de vloer verspreid. Uiteindelijk had Ezra alleen nog maar zijn jeans en een t-shirt, de laatste laag van zijn tien lagen, aan waarin hij achter Clyde aan liep die de douches inmiddels aan had gezet.
Voordat Ezra er erg in had wisten Clyde zijn lippen die van hem te bereiken, Ezra zijn armen gleden als vanzelf weer om Clyde zijn middel terwijl hij genoot van het moment wat ze deelden, waarna Clyde zijn lippen Ezra zijn nek wisten te vinden. Een kleine zucht rolde over Ezra zijn lippen. Lang kon hij er niet van genieten, want toen was Clyde alweer druk bezig met Ezra zijn shirt uittrekken.
'Waar wacht je op, straks is al het warme water op.' zei Clyde nadat hij zijn broek uit had getrokken, Ezra volgde al snel Clyde zijn voorbeeld. 'Maar als het warme water op is, dan houd jij me toch warm?' zei Ezra met een speelse grijns waarna hij weer in Clyde zijn richting liep, in enkel zijn ondergoed, het maakte Ezra niet zoveel uit waar hij was als het maar met Clyde was. Op hetzelfde moment dat het water van de douche Ezra zijn lichaam raakte wist Ezra dan ook zijn lippen weer passievol op die van Clyde te duwen.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.