[RPG • 200] The Survivors • Speeltopic 1.1 - Speeltopics

---

ST MARGERET'S HOPE, UNITED KINGDOM       Het is 2090 en er is een heleboel veranderd in deze wereld. In 2039 zijn er meerdere meteoren op de aarde gecrasht, waardoor een gigantisch deel, zo ongeveer 80% van de bewoning uitgeroeid is. Alle verwoeste delen van de wereld waren compleet bezaait met onderdelen van de meteoor. Deze stukken meteoor zaten vol met goede stoffen voor de natuur. Overal begonnen de planten ineens ontzettend te groeien en al na 5 jaar was al het verwoeste grijs overgenomen door groen. Er zijn een aantal locatie's die deze ramp hebben overleefd. Plekken die niet zijn beschadigd door de meteoren. Deze plekken worden sectoren genoemd. De sectoren zijn niet erg groot, hooguit ten grootte van London. Deze plekken mogen zichzelf lucky noemen. Deze sectoren zijn dan ook erg hecht met elkaar, heel veel mensen zijn familie en vrienden verloren in 2039 en ieder jaar is daar een herdenking voor. Er zijn een aantal mensen die vinden dat het zo heeft moeten zijn, dat de aarde een 2e kans heeft gekregen. Sommige mensen vinden het verschrikkelijk en geven alles en iedereen de schuld van wat er is gebeurd.       Nu is het natuurlijk 2090 en nog steeds is 80% van het land bedekt in groen. De oceaan is ondertussen een stuk schoner omdat er minder afval is en heel veel bedreigde diersoorten komen weer terug. Dat zorgt er ook voor dat er weer meer roofdieren zijn, maar ook meer boerderij dieren. Het is dus belangrijk dat je weet hoe je je zelf moet verdedigen en dat je uitzoekt hoe je eventueel een dier in een stuk vlees veranderd, natuurlijk zijn er ook mensen die liever geen vlees eten, voor hen is het belangrijk dat je onderzoekt welke planten je kunt eten en hoe je groentes en fruit kunt verbouwen.

The roles. Eve O’Sullivan       •      entrepreneur       •      Lily Collins       •      Sombre       •      1.1 Isa Kasper      •      verpleegster      •      Zoèy Pastelle       •      Djablo       •      1.2 naam       •      beroep       •      faceclaim       •      Rosay       •      pagina naam       •      serveerster       •      faceclaim       •      Alomnia       •      pagina Milena Stevens      •      kapster       •      marina laswick      •      Highgarden      •      1.3 naam       •      dokter       •      faceclaim       •      Lorem       •      pagina Brantley Lynch      •      agent       •      Zac Efron      •      Highgarden      •      1.1 Caleb Wetherbee      •      monteur       •      Darwin Grey       •      Sombre       •      1.2 Blake Sterling       •      fysiotherapeut      •      Nic Palladino      •      LittleRomana      •      1.3 naam       •      beroep       •      faceclaim       •      LittleRomana      •      pagina Dan Linton      •      entrepreneur      •      alexander calvert       •      Fenton       •      1.3 Eoin Darrow      •      docent      •      Lorenzo Richelmy      •      Hephaistion      •      1.3 naam       •      boer       •      faceclaim       •      Lorem      •      pagina

---

- thank you for existing -

♥ ♥ ♥

'Heb je al ontbeten? Want dan zou ik een lekkere bak met chocolade, cruesli en yoghurt nemen. Ik kan er dan nog karamel doorheen doen voor je.' Stelde ik voor aan Dan. Ik zag hem even kort nadenken, waarna hij vervolgens instemde en zelfs nog vroeg om een stukje appeltaart. Meteen glimlachte ik, de geur in het café hing was waarschijnlijk té verleidelijk. De deur zwaaide open en ik zag Eoin binnen komen.       'Wat ruikt het lekker hier Eve!' riep hij dan ook enthousiast mijn kant op terwijl hij zijn handschoenen uittrok. 'De perfecte morgen voor een grote goede kop thee,' zei hij vervolgens zodra hij ook aan de toonbank zat. Meteen pakte ik een grote kop waar ik kokend water in liet lopen. 'En die appeltaart ruikt te lekker om te laten staan.' - 'Ook nieuwsgierig?' vroeg Dan een beetje algemeen, waardoor ik een lachje niet kon onderdrukken. Het was altijd fijn als twee stoere mannen een stuk taart niet konden weerstaan, een groots compliment in mijn ogen.       'Welke thee had je gewild op deze vroege morgen?' Glimlachte ik naar Eoin. Terwijl ik wachtte op zijn antwoord had ik twee stukken van de verse appeltaart gesneden en op een schoteltje geplaatst. 'Willen de mannen er lekkere slagroom bij?' vroeg ik ook nog aan zowel Dan als Eoin. Weer zwaaide de deur open en zag ik Amora binnen komen. Ik dacht dat ze vrij was vandaag. 'Hoi Eve!' riep ze enthousiast terwijl ze naar haar vaste hoekje liep en daar lekker ging zitten met haar boek. Ze was inderdaad vrij dacht ik, ze kwam gewoon gezellig lezen. Ze had bijna altijd een warme choco, dus meteen maakte ik wat chocomel warm.       'Doe mij maar een warme chocolademelk', zei ze glimlachend. 'Ik ben wel zo weer weg hoor!' Ze was zo voorspelbaar met haar warme choco.       'Hebben jullie plannen vanavond?' Vroeg Dan een beetje in het algemeen. Ik dacht eventjes na, ik wist eigenlijk niet wat ik ging doen. Waarschijnlijk bleef ik hier gewoon de hele dag, dat was gezellig genoeg! Morgen was ik vrij, dus dan kon ik lekker genieten.       'Ik ben de hele dag hier denk ik, jij dan?' Vroeg ik terug terwijl ik Dan's Caramel Latte en Espresso voor hem neerzette. Ook de twee stukken taart had ik bij de mannen neergezet.

[ bericht aangepast op 31 aug 2019 - 13:20 ]

---

- thank you for existing -

Ik was net klaar met door de brievenbus roepen wanneer ik ineens een schaduw zag verschijnen. Meteen ging ik weer rechtop staan en keek ik achterom. Blake was hier ook, waarom snapte ik niet precies. Ik mocht hopen voor hem dat hij geen interesse had in Lena, want ik ben nooit fan geweest van competitie.       'Hey Caleb, doet ze weer eens niet open?' Hoorde ik hem dan ook zeggen, waardoor ik hem even lichtelijk verward aankeek. Weer eens ? Hij komt hier dus vaker.       'Nope,' kwam er dan ook kort over mijn lippen. 'Oké, dan moeten we maar even inbreken.' Zei hij grappend. Mijn wenkbrauwen gingen even de lucht in toen ik zag dat hij een sleutelbos tevoorschijn haalde en zocht naar een specifieke sleutel. Zodra hij die had gevonden ging hij soepel in het sleutelgat en opende hij de deur. Hij heeft een huissleutel??? Er stond waarschijnlijk een gigantische frons op mijn voorhoofd. Dit kon ik niet echt waarderen. Normaal was ik helemaal niet jaloers en ik had eigenlijk ook geen reden om jaloers te zijn, Lena en ik hadden geen relatie. Blake stapte opzij zodat ik als eerst het huis in kon, wat ik wel kon waarderen. Ik keek even vluchtig rond, maar zag nog niemand.       'Lena? Wat ben je aan het doen? Het is koud buiten.' Hoorde ik Blake achter me zeggen. Lena's hond kwam al wel vrolijk onze kant op. 'Hey, waar is ze?' Vroeg Blake dan ook aan de hond. Alsof die antwoord gaat geven. Lena verscheen in het kozijn van de gang en meteen stond er een onschuldige glimlach op mijn gezicht.       'Hmm... het meesleurcommittee is eindelijk samengekomen? Geweldig...' Kwam er niet zo enthousiast over haar lippen. 'Sorry Lena, ik wilde liever niet ongevraagd binnen komen, maar Blake had een sleutel.' Verontschuldigde ik me. Lena liep weer richting de keuken en op een rustige pas volgde ik haar. Ze schonk wat koffie in voor haarzelf.       'Ik ga niet naar die kerstmarkt,' bromde ze dan ook met de koffie in haar handen. 'Ik denk niet dat je veel keuze hebt.' Hamerde ik meteen terug. 'We sleuren je wel mee.' Grijnsde ik vervolgd door een knipoog. Ik zei maar "we", want het was ook niet aardig om Blake buiten te sluiten omdat ik Lena liever voor mezelf had.

---

- thank you for existing -

" You are capable of amazing things. "

Kort was er 'nope' uit Caleb zijn mond gekomen, nadat hij had gevraagd of zij weer eens niet open doet. Nou, dan moeten zij maar eens inbreken en dat zei hij dan ook hardop, om al snel daarna de deur open te hebben. Kort waren zijn ogen nog naar Caleb gegaan, welke een behoorlijke frons op zijn gezicht had gehad. Wel, hij wist niet dat hij de sleutel had van haar. Toch, hij was niet van plan om heel lang in de kou te blijven staan terwijl juffrouw haar eigen zaakjes aan het doen was. Hij wist dat hij binnen kon komen en Caleb was hier vast en zeker niet voor niets, dus hem mee naar binnen nemen was voor hem het probleem ook niet. Sterker, hij liet de jongen als eerste gaan. Wel liep hij meteen mee en vroeg waar Lena was, aankaartende dat het koud was. De hond kwam ook al en hij vroeg waar ze was, maar deze ging naar Caleb toe.       Al snel kwam Lena echter wel in beeld, waardoor zijn blik haar richting uit ging. De manier hoe zij al stond, zei hem meer dan genoeg. Toch liet hij zijn mond richting een klein glimlachje gaan, terwijl zei het had over het meesleurcommittee. Echt weer wat voor Lena om te zeggen en hij kon zich er dan ook geen drukte om maken over hoe zij het zei. Caleb verontschuldigde zich, zeggende dat hij niet ongevraagd binnen had willen komen. Echter had hij de sleutel gehad, ja precies, de jongen had zich dan ook niets om zich schuldig over te voelen. Lena liep echter weer richting de keuken en Caleb volgde. Blake liet het even gaan, haar hond nogmaals een aai over haar bol gevende.       Hij hoorde Lena brommen dat zij niet naar de kerstmarkt zou gaan, waarop hij zijn hoofd even schudde en enkel zijn mondhoeken kon laten opkrullen. Wat moest hij soms toch met haar? Toch wisten haar buien hem al niet zo zeer meer te deren, soms had hij er wel moeite mee gehad natuurlijk, echter wist hij hoe ze in elkaar stal ondertussen. Sowieso wist hij precies waar het vandaan kwam allemaal. En daarom was hij de kalmte zelf rondom haar, al was het soms wel nodig om haar even te wijzen op haar gedrag. Soms kon ze echt een tikkeltje te ver gaat, en soms wel verder dan het tikkeltje ook. Caleb hamerde meteen terug dat zij niet veel keuze had, rustig aan daar of wil je dat ze je aanvalt met haar woorden? Al, moest hij dat toch ergens ondertussen al weten, dus zal het wellicht wel goed zijn.       Toch was hij eens gaan lopen richting de keuken en op het moment dat Caleb zei dat 'we' haar wel mee zouden sleuren keek hij de hoek om. "Sleuren?" vroeg hij even en keek naar beide. "Ik doe liever aan vriendelijk meenemen" zei hij en liep vervolgens door richting haar koelkast. Zelf zou ze niks aanbieden, zelfs aan hem niet. Echter, hij wist waar alles stond, geen probleem dus. Ze zei nooit iets, of meer dat ze het uiteindelijk goed vond, dat hij iets pakte. Al snel stond hij iets in te schenken en keek hij naar Caleb "Ook iets?" vroeg hij kalm en normaal, want het was voor hem normaal. Hij liet Lena altijd half met rust en vond vanzelf wel om iets gepast te zeggen. Nu Caleb er ook was, moest hij even uitvogelen hoe en wat, maar dat ging wel komen. Hij kende de reacties van de jongen nog niet zo, dus daarom duurde het eventjes om de balans te vinden met hem erbij. "Hoe dan ook, Lena" zei hij en nam een stapje haar kan uit. "Het doet je geen pijn om gewoon met ons wat rond te lopen of mee te gaan naar Old Love" zei hij, daarna een slok nemende van het drankje dat hij had. Toch gingen zijn ogen naar de koffie van Lena gaan "Ga je weer ijskoffie maken?" vroeg hij vervolgens kalmpjes omdat hij zag dat ze nog wat over had gehad. En de dame maakte daar dan vaak ijskoffie van, althans, hij had het wel eens gezien. Zijn ogen gleden rustig weer terug naar die van Lena, omdat zijn blik dus op de koffie was geweest, waarna zijn blik ook kort nog even Caleb opzocht. Hem nu niet aankijken was niet netjes, dat kon een gevoel gaan geven alsof hij hem negeerde, maar dat was zijn bedoeling dan ook weer niet. Echter waren zij hier wel beide voor Lena, dus dat het nu nog even over haar ging en alles, hopelijk begreep hij dit dan wel. Sowieso kende hij de jongen nog niet te best, dus wellicht zou hij eens even moeten gaan denken wat hij kon vragen aan hem zonder de boel te verstoren met de bui van Lena nu.

B R A N T L E Y " b r a n " L Y N C H "Forget what I said, forget what I did, I did what I had to do and I'd do it all again." 25 | Agent | Isabella's huis | Isabella Outfit

Nadat Bran binnen was gewandeld, overduidelijk op het verkeerde moment, probeerde hij wat woorden uit te brengen. Woorden die nog als respectvol gezien konden worden. Nou had hij alle respect voor Bella, maar hem hoorde je niet klagen. Misschien moest hij maar vaker op tijd komen, want had hij dit echt al die tijd gemist? Verkeerde gedachtes. Stop.       'Sinds mijn dienst iets uit liep en ik dacht dat dat niet uitmaakte, aangezien jij toch altijd te laat bent,' zei ze, waarbij er overduidelijk een ongemakkelijke ondertoon boven kwam spelen. Bran besloot daarom maar braafjes weg te kijken, en knikte. 'Moet ik nu mijn excuses aanbieden omdat ik op tijd ben? Want ik wil best mijn excuses aanbieden dat ik zo binnenstormde, maar op tijd zijn niet.' De speelsheid was in zijn stem te horen, al meende hij het ergens wel weer.       'It's fine, het is maar ondergoed. Zelfde als een bikini, right?' Bran knikte rustig, terwijl hij zijn ogen toch weer even naar de hare liet glijden. Hij hield zijn ogen dan ook enkel even daar in plaats van ergens anders. Hij was het er niet mee eens, maar ergens had hij ook het idee dat zij het niet helemaal meende. 'Het is geen probleem.'       'Geef me even, ik ben zo klaar. Doe alsof je thuis bent, as always,' Bran knikte, terwijl hij haar kort met zijn ogen volgde. Snel was ze wel. Hij keek het huis nog even rond, en maakte vervolgens zijn weg naar de bank, waar hij neerplofte.       'Zeg, mag ik voortaan jouw kleding niet uitkiezen? Ik bedoel - je huis heb ik ook gedaan en dat is er ook alleen maar op voor uit gegaan,' klaagde ze toen ze weer beneden was aangekomen. Nadat hij een blik op haar wierp, merkte hij haar frons op. Wat was er mis met gympen, een spijkerbroek en leren jack? Zijn blik gleed kort over haar heen. 'En mag ik even zeggen dat jij volgens mij geen besef hebt van hoe koud het buiten is? Het ziet er leuk uit, maar de kou is absurd vandaag.' Bran was nu degene die begon te grijnzen. 'I mean... ik kan je wel opwarmen... maar of ik je zo warm kan houden weer ik niet, Bella.' Opnieuw sprak hij op plagende toon, al stond hij toch langzaam op.       'Sowieso maken we wel even een pitstop langs Old Love,' Bran stak zijn handen in zijn zakken om zichzelf bezig te houden, gezien hij aardig onrustig was geworden van de situatie. 'Ik had Eve beloofd een koffie te komen drinken. En dan kun je daar weer even opwarmen.' Plus, hij maakte het zijn taak Eve elke dag wel eventjes te plagen, het was ook gewoon veel te vermakelijk. En wie weet kwam ze weer aan met een boek, gezien hij de laatste ook alweer uitgelezen had in een rap tempo.       'Hoe was het werk eigenlijk gegaan?' Bran besloot het onderwerp voor nu maar weg te drukken, misschien was dat ook beter voor zijn eigen gemoedsrust. Het feit dat Bella zich er ook ongemakkelijk wist te voelen hielp er ook niet bij.

---

Op het moment dat Lena tegen het deurkozijn aanhing merkte ze op dat Caleb een onschuldige glimlach droeg, terwijl die van Blake in een klein glimlachje schoot terwijl ze hen een opmerking toe had geworpen. 'Sorry Lena, ik wilde liever niet ongevraagd binnen komen, maar Blake had een sleutel.' De woorden lieten haar terugkijken naar Caleb, waarna haar ogen even vernauwden. Ze reageerde er echter niet op, gezien ze niet zozeer begreep waarom Caleb precies een verontschuldiging haar kant op wierp.       Lena maakte haar weg weer naar de keuken, en als een verloren puppy hoorde ze Caleb achter haar aan wandelen. Natuurlijk was het allemaal heel schattig, maar ze was echt niet de persoon die hij wilde zien. Terwijl ze koffie inschonk bromde ze dat ze niet mee zou gaan naar die kerstmarkt. ' 'Ik denk niet dat je veel keuze hebt.' Met opnieuw vernauwde ogen liet ze haar blik omhoog glijden naar Caleb. 'We sleuren je wel mee.' Haar wenkbrauwen trokken ditmaal wat op, waardoor ze haar mond al wilde openen voor een weerwoord. 'Sleuren? Ik doe liever aan vriendelijk meenemen,' Lena inhaleerde even haar longen vol, en al gauw verliet de lucht haar als een zucht. 'Fantastisch. Ga maar naar de buurvrouw voor dat soort streken.'       Lena merkte op hoe Blake inderdaad naar de koelkast was gaan lopen, waardoor ze zuchtte, maar al gauw toch een hap van haar scone pakte. Hij was zelfs zo asociaal om Caleb wat aan te bieden. Hier kwam ze echt niet zomaar meer vanaf, dat kon ze nu al raden. Ze beet echter op de binnenkant van haar wang om haar woorden in te slikken die naar boven kwamen. Iets dat haar zelden lukte.       'Hoe dan ook, Lena,' de woorden lieten haar opkijken naar Blake, waardoor ze opmerkte dat hij dichterbij kwam. 'Het doet je geen pijn om gewoon met ons wat rond te lopen of mee te gaan naar Old Love.' Een zachte kreun ontglipte Lena. 'Old Love, serieus?' Eve was vreselijk irritant in haar ogen. 'Dat betwijfel ik.'       'Ga je weer ijskoffie maken?' Lena keek even van Blake naar de koffie die nog in de pot te vinden was. 'Dat was het plan...' Ze nam nog een hap van haar scone, en toen ze deze doorgeslikt had nam ze een slok van haar zojuist ingeschonken koffie.       Ze wierp even een blik op beide heren, en dacht na. 'Ik haat de winter, al dat uitglijden is niets voor mij.' Hoe vaak moest ze hen nog duidelijk maken dat ze haar echt de deur niet uit zouden krijgen. Kort gleed ze even met haar handen door haar haren, waar ze de geur van de oliën van vannacht nog kon ruiken. 'Ik zet geen stap meer uit de deur vandaag, de bakker was al te ver weg.'       Tater tot kwam de keuken ingewandeld, vrolijk kwispelend, waardoor Lena hem de rest van de scone toewierp, wat nog maar een halve hap was geweest. Zo lekker was het ook weer niet geweest. Ze leunde met haar beide handen op het aanrecht, terwijl ze even naar haar koffie staarde. 'Ik wilde vandaag nog een boek afronden, dus ik heb geen tijd.' Excuus naar excuus, heel strategisch was ze bezig. Ze zou bijna trots op haarzelf kunnen zijn.

M I L E N A " h o m e w r e c k e r " S T E V E N S "Everyone who isn’t me — is an enemy." 22 | Kapster | Haar huis | Caleb & Blake Outfit | Hair "Did it ever occur to you that I don’t want to get in touch with my feelings? That feeling my feelings might make it impossible to survive?"

[ bericht aangepast op 7 sep 2019 - 21:28 ]

---

• • •

Het fijne aan Old Love vond Eoin dat Eve bijna altijd doorhad wat je wilde en ook vlug was in het bereiden hiervan. Slechts enkele seconden na zijn bestelling was ze al bezig met heet water inschenken, dat ze waarschijnlijk al klaar had staan. Maar nooit oogde ze gestrest of gespannen. Waarderend glimlachte hij naar haar, maar zijn aandacht werd al gauw gegrepen door Dan.
      'Ook nieuwsgierig?' vroeg hij. Even was Eoin in tweestrijd. Hij meed de man liever, maar ze stonden nu eenmaal wel naast elkaar en hem negeren was gewoon onbeleefd. En ach, het was kerst, waarom kon hij gewoon niet proberen om aardig te zijn en er het beste van te maken? Wie weet kwam er nog een interessant gesprek uit ook.
      'Naar de appeltaart?' Eoin wist ook niet helemaal zeker waar Dan het over had, maar de appeltaart was zijn beste en meest logische gok. 'Zeker weten. Naar iets dat zo lekker ruikt, kan ik gewoon niet nieuwsgierig zijn.'
      'Welke thee had je gewild op deze vroege morgen?' vroeg Eve Eoin en ook op haar gezicht was een glimlach verschenen. Hij dacht nog even na over waar hij zin in had. Meestal was het iets waar hij onderweg al een beetje over nadacht, maar de sneeuw en de bedrijvigheid op het plein hadden hem afgeleid. Terwijl hij nadacht, zag hij hoe Eve bezig was met de appeltaart en het water liep hem al in de mond.
      'Willen de mannen er lekkere slagroom bij?' vroeg ze en hij knikte gretig. Hoe slecht het ook was, slagroom was iets dat hij niet kon weerstaan.
'En ik zou graag rooibos thee willen.' Ja, dat paste ook wel een beetje bij de taart.
      Ondertussen klonk het geluid van de deur en nieuwsgierig keek Eoin om naar wie binnen kwam. Amora liep naar binnen, begroette Eve en ging toen met een boek in het hoekje van het café zitten. De rest van hen negeerde ze en Eoin vermoedde dat ze vandaag wat minder in de stemming voor gezelligheid was. Toen hij haar nog in zijn klas had, zelf was hij toen net begonnen als docent, was ze altijd wel een kletskous geweest. Hij keek nog even naar haar, maar besloot toen om zijn aandacht maar weer op Eve en Dan te richten.
      'Hebben jullie plannen vanavond?' vroeg Dan. Eoin vond hem wel erg praatgraag, maar weeral besloot hij om gewoon vriendelijk te zijn en een poging te doen het gesprek te laten blijven lopen.
      'Ik ben de hele dag hier denk ik, jij dan?' antwoordde Eve. Eoin bewonderde haar toewijding naar haar werk toe, zelfs op een feestdag als deze. Niemand zou het haar kwalijk nemen als ze eerder zou sluiten, zodat ze zelf ook van de festiviteiten kon genieten.
      'Vanavond ben ik bij mijn ouders uitgenodigd voor een kerstdiner en waarschijnlijk gaan we gezamenlijk ook nog naar de kerstmarkt,' vertelde hij zelf. Hij voelde zich altijd lichtelijk beschaamd als hij losliet hoe vaak hij nog bij zijn ouders kwam. De meeste van zijn leeftijdsgenoten hadden een zelfstandig leven opgebouwd in het dorp en hadden lang niet zo'n band met hun ouders als hij had. De ouders van enkelen leefden niet eens meer en van anderen was in het hele dorp bekend dat ze geen geweldige band hadden met hun ouders. Toen hij hieraan dacht, besefte hij zich dat hij zich eigenlijk best gelukkig mocht prijzen met zijn familie en de goede band die ze hadden.

[ bericht aangepast op 8 sep 2019 - 21:30 ]

---

Stenenlikker

---

Amora Namya Ainsworth

19 // old love // outfit

---

"Never stop dreaming"

"Is het echt zo obvious?", vroeg Amora toen haar warme chocolademelk al voor haar neus stond voordat ze überhaupt echt had laten weten wat ze wilde hebben. "I'm sorry, ik hou er misschien net iets te veel van", zei ze terwijl er een blosje op haar wangen verscheen. Even glimlachte ze naar Eve. Ze was zo'n lief mens, zag eigenlijk altijd het goede in mensen, maar had ook zo'n passie voor haar werk. Zo kende ze haar gasten ook echt, wist wat ze standaard kwamen eten of drinken, wist wat ze deden, etc. Haar klanten zagen haar liefde voor haar werk en genoten daarvan, dat wist Amora zeker, want zijzelf deed dat ook. Heerlijk vond ze het als mensen echt volledig opgaan in de dingen waarvan ze houden. Nadat ze nog geen twee bladzijdes gelezen had, had ze door dat ze het gesprek afluisterde. Ze had een hekel aan mensen die dat deden, maar ondertussen begreep ze wel dat het soms onvermijdelijk was. Even hoorde ze Dan vragen wat iedereens plannen waren. Amora had onopvallend met haar ogen gerold. Die vreselijke halfbakken interesse, het sloeg nergens op. Zo was Dan nooit haar type mens geweest. Drank en drugs, daar draaide het allemaal om. Amora probeerde aan Eoin's gezicht af te lezen hoe hij erover dacht, ze had het altijd fijn gevonden om dezelfde mening met iemand te delen. Het was alleen onmogelijk om vanuit deze hoek zijn gezicht te zien. Na een paar slokken had ze haar warme chocolademelk op en legde ze het juiste bedrag gepast op tafel. Haar boek had ze alweer in haar tas gegooid. Ze stond op en keek, al wijzend naar de tafel, naar Eve. "Het geld ligt hier", probeerde ze haar duidelijk te maken. Rustig stond ze op en liep richting de deur. "Doei", had ze giechelend gezegd. Zodra Amora de deur uit was, keek ze op haar telefoon. Het was nog niet veel later, ze had hooguit 10 minuten in Old Love gezeten. "Beter iets, dan niets." Het ging haar met name om dat ze even langs was gekomen. Dat vond ze wel zo netjes als personeel, zeker zo tijdens de feestdagen. De achterliggende reden was echter dat ze stiekem veel te graag door wilde. Weer voelde ze de kou in haar nek. Was dit wel zo'n goed idee? Haar enthousiasme nam het over. Even keek ze achter zich, zouden mensen haar zien als ze rechtstreeks naar de rand van het stadje zou lopen? Vaak werd het veel te goed bewaakt. Zo was ze wel eens eerder tegen gehouden. Mensen wilden de pret maar al te graag bederven, maar Amora was niet van plan dat vandaag weer te laten gebeuren. Als ze achter de bakker langs zou komen, door het steegje zou gaan en vervolgens linksaf zou slaan, kwam ze bij de 'grens'. Daar, bij dat deel van de stad, was het rustig genoeg, hopelijk zou niemand haar dan zien. Eigenlijk vond ze het best erg, dat ze precies wist waar ze wel en niet haar gang kon gaan. Dat gaf al wel aan hoe vaak ze het geprobeerd had. Weer keek ze achterom, niemand. Normaal gesproken was het hier best druk, dus ze vond het vreemd, maar schoof het af op de kou. Ze moest nu echt gaan. Met een stevige pas liep ze door, precies volgens de goede route. Een aantal keer moest ze even stoppen, zodat ze net kon doen alsof ze op iemand stond te wachten. Amora vond de mensen tegenwoordig zo achterdochtig. Ze kon nog niet eens naar vrienden gaan of ze vermoedden al iets. Of was dat omdat ze zelf zo vaak dingen had uitgespookt? Even moest ze lachen, ze had inderdaad best vaak grenzen opgezocht. Ze wist er alleen altijd, ondanks haar domme fouten, mee weg te komen.

[ bericht aangepast op 22 sep 2019 - 22:48 ]

Dan Søren Linton ⎔ 25 ⎔ Chatty for his likes ⎔ Old Love w/ Eve|Eoin|Amora ⎔ Barowner

'Willen de mannen er lekkere slagroom bij?' vroeg Eve. Dan schudde zijn hoofd. 'Nee, bedankt. Ik ben niet zo'n slagroomman,' mompelde hij en hij haalde zijn schouders op. Hij vond slagroom nergens echt een meerwaarde aan. Eoin bestelde een rooibos thee en leek enorm enthousiast over het idee van slagroom bij zijn taart. 'Hoi, Eve!' hoorde Dan Amora zeggen. Mentaal maakte hij een notitie om niet meer op deze dag vroeg, of zelfs gewoon vroeg te komen. Het meisje bestelde een chocolademelk en gooide er achteraan dat ze ook weer snel zou vertrekken. Dat klonk goed voor Dan, die drukke ochtenden niet zo gewoon was. Hij was blij dat zijn koffie eindelijk voor zijn neus stond en Dan goot de espresso vrij snel naar binnen. Hij was hittebestendig, dus de temperatuur deerde hem niet. 'Ik ben de hele dag hier denk ik, jij dan?' zei Eve. Ah toch nog iemand die werkt, dacht Dan bij zichzelf. Hij nam ondertussen zijn heupfles en goot een geut amaretto bij zijn koffie. 'Vanavond ben ik bij mijn ouders uitgenodigd voor een kerstdiner en waarschijnlijk gaan we gezamenlijk ook nog naar de kerstmarkt,' gaf Eoin toe. Het leek een bekentenis als je zijn gezicht zou zien. Dan hield zijn hoofd even schuin en dacht na over zijn antwoord. 'Ik denk dat ik gewoon de bar openhoud tot iedereen beseft dat de gewoonlijke gang van zaken thuis zijn met een gigantisch diner is,' zei hij nogal droogjes. Meestal gingen de zaken 's avonds goed tot op een bepaald uur dat iedereen wegtrok van de kerstmarkt naar hun huizen en daar verder vierden. Een enkeling bleef in de bar. Niet dat het Dan veel uitmaakte, hij koos er zelf voor om niet bij zijn ouders te gaan. Hij werd elk jaar opnieuw uitgenodigd en hij ging elk jaar opnieuw gewoon niet. Meestal kon hij ook vroeg sluiten, dus was hij alleen thuis, las hij een boek, of iets in die aard. Altijd met alcohol in de buurt. Hij wierp een blik achter zich en zag dat Amora onopvallend probeerde te blijven met haar boek. Als hij haar tegenkwam, voelde hij gewoon dat het meisje niets van hem moest weten. Na een tijdje nam ze afscheid en vertrok. Vreemd mens. Dan nipte nog eens van zijn koffie en stak een hap van zijn ontbijt binnen en bedacht zich nog wat voor een abnormale ochtend dit was.

[ bericht aangepast op 10 sep 2019 - 13:15 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

♥ ♥ ♥

Het was al erg gezellig in Old Love en dat verbaaste me niks. Mensen kwamen hier altijd graag en daar was ik trots op, ik probeerde iedereen dan ook altijd zo goed mogelijk te helpen. Eoin wilde wel graag slagroom, Dan liever niet. Zo leuk dat smaken erg vaak verschillen. Eoin ging dan ook voor een lekkere thee, Dan had daarentegen liever een scheut drank in zijn koffie. Dan had je ook nog Amora, die het liefst gewoon warme choco had. Dan vroeg wat we gingen doen vanavond en ik vertelde hem dat ik gewoon hier zou zijn, wat hij redelijk leek te respecteren.       'Vanavond ben ik bij mijn ouders uitgenodigd voor een kerstdiner en waarschijnlijk gaan we gezamenlijk ook nog naar de kerstmarkt,' vertelde Eoin. Meteen knikte ik vrolijk.       'Goh wat gezellig! Ga je zelf nog wat lekkers maken voor bij het diner?' vroeg ik dan ook enthousiast. Ik vond het zelf altijd erg leuk om een eigen gerecht mee te nemen naar een diner.       'Ik denk dat ik gewoon de bar openhoud tot iedereen beseft dat de gewoonlijke gang van zaken thuis zijn met een gigantisch diner is,' vertelde Dan vervolgens, waardoor ik even moest lachen. Hij had wel een punt. Ik hoorde Amora zeggen dat ze het geld op tafel had gelegd en met een glimlach zwaaide ik haar na zodra ze Old Love verliet. Het was zo'n lieve meid, maar een beetje stil soms. Dat was natuurlijk niet erg, ieder zo zijn eigen ding. Ik had de twee stukken taart voor de heren neergezet en zelf pakte ik mijn cappuccino.       'Proost op een fijne kerst heren,' zei ik terwijl ik mijn koffie even in de lucht hield. De taart rook heerlijk, het was moeilijk om zelf niet ook een stuk te nemen, maar ik deed mijn best me te beheersen.       'Misschien dat ik ook de kerstmarkt wel even over wandel vanavond. Misschien zie ik je dan nog wel Eoin.' Zei ik met een glimlach.

---

- thank you for existing -

Lena stond op haar dooie gemakje in de keuken een ijskoffie te maken, iets dat niemand hier nog zou verbazen. Tenminste, niemand die haar daadwerkelijk kent. Blake had me ondertussen ook een drankje aangeboden, maar dat had ik schuddend met een glimlach afgewezen. Ik had net na het sporten een bidon water achterover gegooid, dus ik had echt geen dorst.       'Hoe dan ook, Lena' begon Blake. 'Het doet je geen pijn om gewoon met ons wat rond te lopen of mee te gaan naar Old Love.' Ik knikte mee met Blake's woorden, hij had absoluut gelijk. Het was vast goed voor Lena om een keer mee te gaan.       'Old Love, serieus?' Kwam er geïrriteerd over haar lippen, waardoor mijn wenkbrauwen de lucht in gingen. 'Dat betwijfel ik.' Kwam er nog achteraan.       'Ga je weer ijskoffie maken?' vroeg Blake vervolgens. Het leek me redelijk duidelijk dat ze dat ging doen, aangezien alles al klaar stond. Het zag er altijd wel erg lekker uit als ze het klaar had.       'Dat was het plan...' bracht ze dan ook uit. 'Ik haat de winter, al dat uitglijden is niets voor mij.' Ik kon een lachje niet onderdrukken bij haar uitspraak. Ik zou haar heus opvangen, Blake vast ook.       'Je bent bij ons hartstikke veilig, dat weet je toch.' Glimlachte ik dan ook haar kant op. 'Ik zet geen stap meer uit de deur vandaag, de bakker was al te ver weg.' Mopperde Lena. De blik op haar gezicht veranderde toen er een blije hond de keuken binnen kwam. Ze gaf hem wat van een lepel en de hond leek heel erg tevreden.       'Ik wilde vandaag nog een boek afronden, dus ik heb geen tijd.' Ah, daar was het volgende excuus. Ik schudde mijn hoofd en wandelde wat heen en weer in de keuken.       'We weten allemaal dat jij altijd wel een boek hebt om af te ronden Lena, je probeert er gewoon onderuit te komen. We zouden het gezellig vinden.' Mijn knagende gevoel bij Blake was zo goed als weg gevallen. Ik had dan ook echt helemaal geen redenen om een knagend gevoel te hebben bij hem, het was een prima vent.       'Alsjeblieft?' Met grote puppy ogen keek ik nog een keer naar de blondine.

---

- thank you for existing -

---

''Moet ik nu mijn excuses aanbieden omdat ik op tijd ben? Want ik wil best mijn excuses aanbieden dat ik zo binnenstormde, maar op tijd zijn niet.'' Ze had een lach niet binnen kunnen houden door die woorden maar zei hem vervolgens dat het oké was omdat het maar ondergoed was. Ze ging er vervolgens snel vandoor om zich verder aan te kleden.       Eenmaal beneden had ze meteen commentaar op zijn kledingkeuze. ''En mag ik even zeggen dat jij volgens mij geen besef hebt van hoe koud het buiten is? Het ziet er leuk uit, maar de kou is absurd vandaag. I mean... ik kan je wel opwarmen... maar of ik je zo warm kan houden weet ik niet, Bella.'' Ze rolde met haar ogen en gooide een kussen dat op de grond lag, zijn kant op.       'Daar heb jij je jack toch voor aan? Om aan mij te geven als ik het koud heb,' grijnsde ze onschuldig. No way dat ze het hem gunde door in te gaan op de opmerking dat hij haar wel op kon warmen.       ''Sowieso maken we wel even een pitstop langs Old Love. Ik had Eve beloofd een koffie te komen drinken. En dan kun je daar weer even opwarmen.'' Ze trok een wenkbrauw op terwijl ze naar hem keek.       'Do I need to be jealous, Ly?' plaagde ze hem terug. Als hij besloot haar Bella te noemen in plaats van Isa - wat hij eigenlijk altijd deed - dan pakte ze hem net zo lief terug door hem Ly te noemen in plaats van Bran.       ''Hoe was het werk eigenlijk gegaan?'' Een diepe, overdreven zucht ontsnapte haar en een klaaglijk geluidje volgde. 'Oh, shut up, het was vreselijk.' Ze begon al naar de deur te lopen en zocht haar sleutels op, waarna ze ongeduldig op hem wachtte.       'Kom, anders staan we hier over een uur nog,' Ze maakte de deur al open en wachtte ongeduldig tot hij er was.

Terwijl het gesprek langzaamaan verder op gang kwam, smulde Eoin van zijn stuk appeltaart. Maar hij was in gesprek, dus hij kon telkens een kleine hap nemen, om dan pas weer te kunnen praten. Thuis sprak hij rustig met een halfvolle mond, maar hij vond het wel zo netjes om hier gewoon zijn mond leeg te eten voor hij wat zei.
      'Goh wat gezellig! Ga je zelf nog wat lekkers maken voor bij het diner?' vroeg Eve hem en het enthousiasme spatte van haar af, wat hem deed glimlachen.
      'Ik ben verantwoordelijk voor het toetje,' vertelde hij. 'Ik ga een pavlova maken met zelfgeplukte bosvruchten. Mijn pavlova is befaamd binnen de familie.' Hij glimlachte breed en was best trots om het feit dat zijn familie zo dol was op zijn creatie. Ondertussen was hij er dan ook zo bedreven in geworden dat het bijna niet meer mislukte, terwijl het juist een toetje gevoelig voor mislukking was.
      'Ik denk dat ik gewoon de bar openhoud tot iedereen beseft dat de gewoonlijke gang van zaken thuis zijn met een gigantisch diner is,' vertelde Dan over zijn plannen voor die avond en Eoin gebruikte het moment om weer een hap te nemen van zijn overheerlijke appeltaart. Eve had haarzelf deze keer overtroffen en de slagroom maakte het alleen maar beter. Zijn thee bewaarde hij voor later, nu was het nog te warm om te drinken.
      Ook Dan was dus zo toegewijd aan zijn werk dat hij gewoon open bleef, maar zijn opmerking aan het einde deed hem vermoeden dat Dan niet echt iemand had om kerst mee te vieren. Hij wist eigenlijk vrij weinig over de jongeman en had dan ook geen idee of zijn ouders of andere familieleden nog in zijn leven waren. Waarschijnlijk niet.
      Zijn aandacht werd even afgeleid toen Amora vertrok. Ze riep nog "doei" en hij zag Eve zwaaien, maar ze was al weg voor hij kon reageren. Het verbaasde hem hoe kort ze maar geweest was, maar blijkbaar had ze andere plannen dan hier nog even rustig blijven zitten.
      'Proost op een fijne kerst heren,' hoorde Eoin Eve zeggen en dit trok hem weer terug naar hun gesprek. Ze hief haar koffiekop en Eoin greep ook naar zijn theemok om deze te kunnen heffen. Hij deed dit wel voorzichtig, bang zijn vingers te branden als hij te haastig was. 'Misschien dat ik ook de kerstmarkt wel even over wandel vanavond. Misschien zie ik je dan nog wel Eoin,' vervolgde Eve nadat hij uiteindelijk ook zijn mok had geheven.
      'Gezellig!,' zei hij enthousiast. 'Het dorp is ook weer niet zo groot, dus ik denk dat we elkaar dan vanavond zullen zien.' Hij glimlachte breed en nam vervolgens voorzichtig een slok van zijn thee. Het was nog erg warm, maar net drinkbaar. Tevreden nam hij een tweede slok en liet de warmte van de drank tot zijn nog ietwat verkleumde lijf doordringen.

---

Stenenlikker

---

Amora Namya Ainsworth

19 // border // outfit

---

"I got this"

Daar was ze dan, aan de rand van St. Margaret’s Hope. Was dit verstandig? “Nee, dat zeker niet”, dacht ze bij zichzelf. “Ga ik het doen? Ja.” Even keek ze om zich heen. Er was echt niemand, dat was in ieder geval een goed teken. Of misschien juist niet. Het was maar hoe je het bekeek. Haar telefoon had in ieder geval bereik, dat was het belangrijkst. In geval van nood, kon ze iemand bellen. Alhoewel voorkomen in dit geval misschien beter was dan genezen. Overal lag sneeuw. Een stap buiten het stadje en het kon gedaan zijn. Iedereen beschreef de gevaren altijd. Ze was ook wel eens buiten de grens geweest, maar nooit terwijl het sneeuwde. Normaal kon ze zien waar ze was, nu was het simpelweg een uitgestrekte vlakte. Hier en daar kon ze gelukkig zien dat er een grote krater lag, van de kometen. Amora liep een stukje vooruit en keek achterom. Wat was de stad mooi vanaf hier. Het was nog niet eens donker, maar vanwege de druilige dag waren de lampen overal aan. Ze was simpelweg verstijfd. Nog nooit had ze haar woonplaats als een mooi deel van de aarde beschouwd, maar nu was dat wel anders. Zonder te kijken deed ze een paar stappen achteruit. Waar ze niet aan had gedacht was dat de vlakte hier ophield. Ze stapte op de rand van een krater, gleed weg en rolde naar beneden. Daarbij verstuikte ze haar enkel en ontsnapte er een gil uit haar mond. Koud. Nat. Ze had als een sneeuwschep alles opgeveegd, waardoor de sneeuw nu deels over haar heen lag. Na wat worstelen had ze zichzelf op haar rug weten te draaien en ging ze rechtop zitten. “Auw…”, haar hoofd deed zeer. Weer liepen de rillingen over haar rug. Misschien moest ze toch maar terug, zodat ze kon opwarmen. Helaas kreeg ze zichzelf niet overeind, ze kon haar enkel nauwelijks belasten of de pijn schoot door haar gehele been. Hier blijven zitten was geen optie, ze moest hier weg. Anders zou ze het niet overleven, daar was het veel te koud voor. Even keek ze om zich heen. Waarom deed ze dit ook alweer? Dit waren simpelweg ondoordachte plannen. Impulsief, dat was ze. Amora sloeg met haar vuisten op de grond. “Shit!”, schreeuwde ze uit. Dom. Hoe kon ze zo dom zijn? Had ze maar beter uitgekeken, dan was dit niet gebeurd en zat ze nu niet in de problemen, had ze niemand hoeven bellen. Maar wie ging ze bellen? Haar ouders? Nee, die zouden het sowieso niet begrijpen en haar daar misschien zelfs laten zitten. Eve? Was een optie, maar zij was nu druk bezig. Blake? Ze had oprecht geen idee. Eve kende ze het best dus dat was haar enige optie voor nu, ze zou haar rustig uitleggen wat er gebeurt was en Eve zou het dan wel begrijpen. Toch bedacht Amora zich. Ze wilde Eve niet storen, niet nu. Amora wist hoe belangrijk haar zaak voor haar was. Bovendien was Eve al jaren veel te lief voor haar geweest. Als ze haar nu zou bellen, dan was dat een egoïstische actie geweest. Blake werd het dus. Snel pakte ze haar telefoon en toetste zijn nummer in. Nu nog hopen dat hij opnam, want het werd met gemak kouder en kouder.

[ bericht aangepast op 22 sep 2019 - 22:48 ]

B R A N T L E Y " b r a n " L Y N C H "Forget what I said, forget what I did, I did what I had to do and I'd do it all again." 25 | Agent | Onderweg naar Old Love | Isabella Outfit

Op zijn warm houden opmerking gooide ze een kussen dat op de grond lag zijn kant op, wat hij behendig opving. Hier hoefde hij natuurlijk geen politietraining voor gedaan te hebben, gezien ze de tijd had genomen om te bukken. Een grijns sierde dan ook rond zijn lippen, waarna hij deze soepeltjes weer op de bank mikte. Het fluffy kussen belandde dan ook netjes in een hoek ervan, waardoor het waarschijnlijk een van de netste dingen was in haar huis.       'Daar heb jij je jack toch voor aan? Om aan mij te geven als ik het koud heb,' de onschuldige grijns rond haar lippen zei hem al genoeg. Bran lachte dan ook kort. 'Oh, daar ben ik wel goed genoeg voor?' Grijnzend schudde hij vervolgens zijn hoofd, terwijl hij geduldig op Bella wachtte tot ze konden vertrekken.       Bella trok een wenkbrauw op bij het horen van Eve's naam, waardoor hij afwachtend haar kant op keek. 'Do I need to be jealous, Ly?' Een lichte frons verscheen op zijn gezicht, al grijnsde hij alweer gauw. 'Ly? I like it. En jij? Nooit.' Hij wierp haar een charmante knipoog toe, waarna hij weer even het huis rondkeek.       Al gauw vroeg Bran haar om haar werk, en hoe het gegaan was vooral. Een diepe, overdreven zucht verliet haar mond, gevolgd door een klaaglijk geluidje. 'Oh, shut up, het was vreselijk.' Ze maakte haar weg naar de deur, zoekend naar iets. Bran volgde haar kalm, waarna hij haar sleutels van een kastje af pakte, en deze uitnodigend haar kant op hield. 'Ze liggen altijd daar, slimmerik.' Een plagerige grijns sierde zijn lippen, terwijl hij wachtte tot ze de deur zou openen.       'Kom, anders staan we hier over een uur nog,' de ongeduld was in haar stem te horen, al liet het Bran niet sneller lopen. Hij had altijd zijn gewoonlijke tempo, waar niemand meer voor waard was. Hij sloot de deur achter zich, haakte zijn arm om die van Bella, en maakte vervolgens zijn weg richting het centrum van St. Margeret's Hope. 'Dus, wat wil je als eerste doen? Moet je nog wat eten?' Met een vragende blik keek Bran de dame naast zich even aan, waarna hij op de grond lette, gezien het aardig glad was. Hij deed zijn best zich staande te houden, vooral gezien Bella's hakken. Het laatste dat hij wilde was dat de dame op de grond belandde.       Op een rustig tempo maakte hij zijn weg richting Old Love, al woonden zowel Bran als Bella aardig buiten het centrum, waardoor de weg wel even duurde. 'Gelukkig hoef ik vanavond niet te werken in ieder geval, daar heb ik echt geen zin in met dit weer. Het ziet er mooi uit, maar vanuit de veiligheid van je eigen woonkamer vooral.' Bran grijnsde kort. 'Of met een aantrekkelijke dame aan je arm natuurlijk.'

---

• • •

---

''Oh, daar ben ik wel goed genoeg voor?'' De grijns op haar gezicht sprak boekdelen maar ze ging er verder niet op in.       ''Ly? I like it. En jij? Nooit.'' Afkeurend schudde ze haar hoofd maar opnieuw zeiden de omhoogkrullende mondhoeken op haar gezicht al genoeg. Ze had geen idee of het een soort verborgen complimentje was maar ze besloot het er bij te laten voor nu - anders stonden ze hier een uur later nog en ze was toch wel van plan om het huis nog even te verlaten. Ze zuchtte zachtjes en vervloekte zichzelf toen hij haar sleutels omhoog hield.       ''Ze liggen altijd daar, slimmerik.'' Als ze Bran niet had dan zou ze waarschijnlijk álles kwijt zijn. Als haar hoofd niet vast zat aan haar lichaam dan zou ze zelfs dat nog vergeten. Ze griste de sleutels uit zijn hand en wachtte tot hij naar buiten was, waarna ze de deur op slot draaide. Niet dat ze het idee had dat iemand zou inbreken of dat er echt iets belangrijks te halen was - maar het was een soort automatisme. Ze liep al snel naast Bran en grijnsde lichtjes toen hij zijn arm in de hare haakte.       ''Dus, wat wil je als eerste doen? Moet je nog wat eten?'' Pas toen hij over eten begon besefte ze dat ze ook daadwerkelijk honger had.       'Ik heb nog niks gegeten,' glimlachte ze terwijl ze omhoog keek naar hem. 'Jij al wel? Ik zou het niet erg vinden om eerst wat te eten te halen,' Ze haalde haar schouders op terwijl ze zich weer focuste op de weg - voordat ze onderuit zou gaan. 'en anders kijk je maar toe hoe ik eet,' plaagde ze hem vervolgens.       ''Gelukkig hoef ik vanavond niet te werken in ieder geval, daar heb ik echt geen zin in met dit weer. Het ziet er mooi uit, maar vanuit de veiligheid van je eigen woonkamer vooral. Of met een aantrekkelijke dame aan je arm natuurlijk.'' Opnieuw begon ze te lachen - al was dat meer om de complimentjes weg te lachen.       'Jeez, je bent wel op dreef vandaag, of niet soms?' lachte ze. Ze was wel wat complimentjes en geflirt gewend van hem maar hij leek nu wel érg op dreef te zijn, al deed het haar zeker goed en vleide het haar.       'Je hebt maar een luizenleventje hoor, sommige mensen moeten wel gewoon werken,' Ze richtte zich weer grijnzend tot hem. 'wedden dat er vanavond alsnog één of andere meid is die je hulp nodig heeft? Ik bedoel-' voor ze haar zin af kon maken gleed haar voet een stukje door waardoor ze bijna onderuit ging. Ze kon nog net voorkomen dat ze op de grond viel door zich vast te grijpen aan Bran. 'Oops, sorry,' grinnikte ze zachtjes terwijl ze hem langzaam weer los liet zodra ze weer stabiel stond.

B R A N T L E Y " b r a n " L Y N C H "Forget what I said, forget what I did, I did what I had to do and I'd do it all again." 25 | Agent | Onderweg naar Old Love | Everybody inside Old Love Outfit

Zoals hij wel gewend was eindigde Isabella haar reacties door middel van uitdrukkingen, die hij wel vermakelijk wist te vinden. Hij had haar namelijk zo teruggepakt met het feit dat hij haar sleutels in zijn hand had, iets dat ze leek te zoeken. Ze greep ze eruit, wat hij maar toeliet. Hij hield wel van plagen, en had deze iets te vaak weg weten te houden buiten haar bereik, maar soms moest je ze even het idee geven dat ze konden winnen.       Eenmaal buiten wachtte hij tot ze haar deur op slot draaide, iets dat hij altijd geheel negeerde. Misschien moest hij het ook maar eens gaan starten, maar niemand leek dom genoeg om bij een agent binnen te dringen. Toen ze eenmaal bij hem aangekomen was had hij zijn arm om die van haar gehaakt. Hij kon soms wel een heer zijn. Zelfs zo goed dat hij haar vroeg of ze al gegeten had. Erg zou hij het niet vinden om even ergens te stoppen, zelf kon hij ook nog wel wat naar binnen werken. 'Ik heb nog niks gegeten. Jij al wel? Ik zou het niet erg vinden om eerst wat te eten te halen, en anders kijk je maar toe hoe ik eet.' Bran knikte op het eerste dat ze zei, en stemde daarmee dan ook direct in. 'Ik kan altijd eten.' Grijnzend keek hij haar even aan, voor zijn blik even waakzaam naar de grond gleed.       Bella lachte om zijn woorden, al was hij oprecht blij geweest dat hij niet hoefde te werken. Al was Bran niet dom, en besefte hij wel dat ze weer eens een complimentje aan het weglachen was. Het bleef een talent. Een absurd talent, maar wel een talent. 'Jeez, je bent wel op dreef vandaag, of niet soms?' Bran haalde grijnzend zijn schouders op, terwijl hij haar even aankeek met opgetrokken wenkbrauwen. 'Ik wil best ophouden als je het niet aankunt.' Een lichte grijns was op zijn gezicht te vinden, al wist hij ook niet meer goed hoe hij het moest aanpakken.       'Je hebt maar een luizenleventje hoor, sommige mensen moeten wel gewoon werken,' Bran keerde zich even tot haar en haalde opnieuw kort zijn schouders op, ditmaal eerder nonchalant. 'Ik werk zes dagen per week, die ene dag gun ik mezelf wel.' Hij grijnsde toch maar lichtjes, al vermoeide het hem wel erg dat er te weinig agenten binnen het stadje waren, waardoor hij soms ook extra opgeroepen moest worden. 'Wedden dat er vanavond alsnog één of andere meid is die je hulp nodig heeft? Ik bedoel-' Bran begon net met lachen door haar woorden, voordat hij een goede poging deed haar op te vangen van haar val. Ze had zichzelf ook al vastgegrepen aan hem, waardoor het allemaal wat makkelijker ging.       'Oops, sorry,' zei ze grinnikend, terwijl ze zichzelf overduidelijk wat stabieler staande wist te houden. 'Zie je, als je mij niet had...' Bran grijnsde, terwijl hij ditmaal zijn arm maar om haar heen sloeg, zodat hij haar wat stabieler had. Op een rustig tempo maakte hij zijn weg naar de stad toe, waar hij Old Love al gauw zag verschijnen. Toen hij eenmaal dichterbij kwam, en door het raam kon kijken gaf hij een enthousiaste zwaai naar Eve, die achter de balie stond. Er stonden nog wat anderen binnen, en deze begroette hij dan ook toen hij binnenstapte. 'Goedendag.' De warmte voelde direct een stuk beter dan de kou buiten. Hij keerde zich dan ook weer tot Bella, bij wie hij zijn arm weer weghaalde. 'Wilde je hier eten, of ergens anders?' Al gauw keerde hij zich tot Eve en gaf hij haar even een vriendelijk knikje.

---

• • •