[Rpg • 0] Experium || 04 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 maart 2020 - 14:26 ]

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

'Je denkt dat dat ze een volgende keer tegenhoudt?' vroeg Onyx hoofdschuddend. 'Het moet iets zijn wat ze kapot maakt, niet iets wat ze boos maakt.' Hij keek hem even peilend aan. 'Of vind je dat ze dat niet verdienen?'

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx knikte zelfverzekerd. 'Een beetje hulp met vasthouden is fijn, zeker als jij ze braaf kunt laten wachten met je zoete woordjes, maar ik snap het als je liever op de gang wacht. Alleen moet het ook wel lukken.'

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Vanuit de schaduw van de kamer kwam de jongen tevoorschijn. "Ik heb gedaan wat je vroeg." De man tegenover hem leek niet eens te schrikken van Yrla, terwijl de jongen toch echt vanuit het niets was verschenen. Door zijn snelheid merkten mensen hem vaak niet op, waardoor hij soms op plekken opeens kon verschijnen. Even keek de man met het donkere haar op naar Yrla, met een vlaag van een grijns op zijn mond. "Dat heb je snel gedaan." Yrla lachte spottend en kwam op de tafel voor de man te zitten. "Zoals met alles." Toen de man niet reageerde en gewoon verder ging met nakijken, ging Yrla zijn verhaal verder. "Ze hebben zich opgeworpen als moraalridders voor de naamlozen, ik hoefde alleen wat tegengas te geven en een van hen bij zijn nummer te noemen en einde vriendschap. De rest kent me niet goed genoeg."
      De man achter het bureau glimlachte voorzichtig en legde nu voor het eerst zijn spullen weg. " Je bewijst dat je wat waard bent, Yrla. Bedenk dat dit het beste voor je vrienden is. Ze mogen er niet achter komen wat we aan het doen zijn en als je betrapt wordt op illegale activiteiten zullen zij niet meegaan in je ondergang." Yrla knikte alleen. Hij begreep de ernst van de zaak. Het was kut dat de situatie tussen Jester en hem nu zo was, misschien zou hij het op een dag begrijpen. Yrla wist dat hij het onvergeeflijke had gedaan en dat hij zijn vriend enorm veel pijn had gedaan. Waarschijnlijk zou er nog wel een wraakactie komen, maar die had Yrla dubbel en dwars verdiend. Hij kon echter Jester of Onyx niet in gevaar brengen door wat hij van plan was te doen. "Uiteindelijk zul je hen redden, maar dat weten ze nu nog niet." De man kwam vanachter zijn zware bureau vandaan en liep naar een beveiligde kast. Met een sleutel die hij om zijn nek bewaarde, opende hij de kast en haalde er een dikke bruine archiefmap uit. "Wel, als we dit gaan doen, laten we dan goed beginnen door je de waarheid te vertellen. Lees alles wat er in die map staat en je zult begrijpen waar ik over praat." Yrla reikte naar de map, maar voor hij die kon pakken, sloeg de man op de map. "Als je betrapt wordt met dit, kan ik niets voor je doen, dan sta je er zelf voor. En ik heb het binnen een week weer nodig om niet argwaan te wekken. Het is fijn om samen met je te werken, Gabriël." Yrla knikte ernstig voor hij op volle snelheid weer verdween.
      Vlak onder zijn raam bleef hij staan. Hij stak de archiefmap in zijn tas en klom via het rek onder zijn raam weer naar boven. Klimmen ging om een of andere reden altijd minder snel, maar hij had het niet gedurfd door de woonkamer te gaan, aangezien hij wist dat Jester en Onyx daar nog zaten. Niemand mocht merken dat hij vanavond weg was geweest.

It's never gonna happen, Guys.

Fox

Fox wist niet precies hoe laat zijn kamergenoot en zijn geschifte bestie van plan waren om naar het gedeelte van de Panthers te sluipen, maar hij ging er niet op wachten. Sowieso zocht hij altijd de avondlucht op voordat hij ging slapen, en het kwam ook vaak genoeg voor dat hij gewoon buiten sliep. Zijn kamergenoot snurkte zo hard dat zijn nachtrust nog beter was naast een houtzagerij.
Zodra hij buiten was, transformeerde hij zich naar een uil. Eerst vloog hij een poos rond totdat hij zijn energie kwijt was, daarna landde hij op het dak van het Panther-complex.
Zou het plan lukken? Wat als ze op de een of andere manier doorhadden dat ze van kamer waren gewisseld en verder gingen zoeken? Fox besloot hier te blijven. Hij wist niet precies in welke kamer ze zich nu bevond, maar de jongens sliepen boven dus achter een van de drie ramen zou Vienna zich nu moeten bevinden.
Hij focuste zich en luisterde een tijdje naar de stemmen die hij hoorde. In de kamer links van hem klonk een meisjesstem, maar daar kwamen ook twee jongensstemmen vandaan. In de ander werd alleen zacht gepraat. Hij schoof wat dichter naar dat raam toe en luisterde. Ja… Dat was haar. Hoewel hij de woorden niet kon verstaan, hoorde hij aan haar toon dat zij het was.
Fox schoof weer wat opzij zodat hij tussen de ramen zat, daarna veranderde hij terug naar zijn eigen vorm, wetend dat de schaduwen hem toch wel verborgen. Dat maakte de verleiding om het meisje af te luisteren kleiner.
Wat zou ze van hem vinden? Beschouwde ze hem als een held, of hadden zijn twee klasgenoten nu een smet op hun hele afdeling geworpen? Hij hoopte van niet, hij vond haar wel iets leuks hebben. Of er echt wat in zat wist hij niet. Hij miste het wel, het hebben van een partner. Niet zo erg als twee jaar geleden, maar toch… Hij boog zijn hoofd. Met zijn duim wreef hij op de met viltstift getekende kristal op de binnenkant van zijn pols. De inkt was inmiddels permanent in zijn huid gedrongen.
Hier zo op het dak zitten riep herinneringen op. Hij wist niet of hij ze fijn of beklemmend vond. Meestal zorgden ze ervoor dat zijn humeur omsloeg en niemand werd blij van een chagrijnige Fox. Misschien moest hij het weer een kans geven.
Het stukje vlees voor Vienna achterlaten had weer wat doen kriebelen. Hij miste het, crushes om kleine cadeautjes te geven. De spanning, het afwachten van hun reactie. Cris had hem altijd om zijn stalkerige gedrag uitgelachen, maar hij had geweten dat hij het stiekem wel leuk vond. En Zebediah…
Tja. Daar dacht hij liever niet aan terug. Die had ervoor gezorgd dat hij anderen niet écht meer kon binnenlaten.
Hij legde zijn hoofd in zijn nek en keek omhoog naar de sterrenhemel. Hoe vaak hadden Cris en hij niet zo gezeten? De armen om elkaar heen geslagen, fantaserend over wat er buiten het schoolterrein was? Somber liet hij zijn kin op zijn knie leunen. Cris zou er nooit achter komen.
Hij ging weer iets rechter op zitten. Zou hij serieus werk van Vienna gaan maken? Gewoon omdat hij iets had om voor te gaan, omdat hij het weer een kans wilde geven? Zijn gedachten dwaalden af naar de nieuwe jongen. Die was ook wel erg leuk. Glimlachen had hem alleen al een bovenmenselijke opgave geleken, dus hij dacht dat hij daar dan een tienjarenplan voor moest uitrekken. Zoveel geduld had hij ook weer niet. Bovendien wilde hij de knul ook niet in de problemen brengen door met iemand uit een andere afdeling te chillen. Uit ervaring wist hij dat daar minder zwaar aan getild werd wanneer iemand wél zijn naam had gehaald.
Hij steunde met zijn handen op de dakpannen en keek weer omhoog naar de maan, broedend op een manier om Vienna het hof te maken. Met een stuk of acht reserveplannen, mocht ze echt niets van hem willen weten. Net als Cris, destijds. Hij glimlachte weemoedig. De aanhouder wint – of had hij uiteindelijk juist verloren? Hij had herinneringen die hij voor geen goud wilde kwijtraken – maar hij had ook een gebroken hart dat nooit helemaal zou helen.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Hmm... Wat zou hij Adam vragen? Als het kon vroeg hij wat er nu vanmiddag aan de hand was, maar hij wist niet of Adam daar eerlijk antwoord op zou geven, plus 8102 zat erbij. Zij hoefde niet haar neus in Adam en zijn zaken te steken. "Dit is echt moeilijk een vraag bedenken..." Hij viel even stil en kwam toen met een glimlach overeind. "Als je kijkt naar de Panthers. Met wie zou je niet op een onbewoond eiland willen achterblijven en met wie juist wel?" 7223 keek zijn vriend grijnzend aan.

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

'Met wie wel... Misschien Dezi, dan kunnen we haar draak roosteren.' Hij grinnikte. 'Nee ik denk dat die mij gaan roosteren. Ik denk het minst lief met Yrla - al zou dat wel betekenen dat jullie van hem af zijn. Maar dat klinkt niet echt als een leuke jongen. En met wie ik wél op dat eiland zou willen zitten?' Hij grijnsde naar zijn vriend. 'Dat weet je best. Met jou natuurlijk.'

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx

Onyx sloeg grijnzend een arm om hem heen. 'Een lange, wilde nacht.' Hij was blij dat zijn vriend het niet liet afweten. 'Oké, ga jij naar Faye, dan ga ik op zoek naar een bezemsteel.'

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Met mij?" vroeg hij lachend. "Ik zou niet eens met mezelf gaan. Wat kan ik nou? Mijn haar blauw kleuren om je aan het lachen te maken." Hij keek met een grijns naar Adam en zette zijn woorden kracht bij door zijn haar ineens een felblauwe kleur te geven.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam schoot in de lach toen zijn haar opeens felblauw werd en zijn ogen er nog intenser uit deed zien. Hij staarde er even verwonderd naar. 'Nou, ik hou het liever slechts een week vol met iemand als jij, met wie ik kan lachen en die aardig en lief en knap is...' Hij voelde dat hij begon te blozen - dat had hij helemaal niet allemaal willen zeggen! - en zei vlug: 'Dan jarenlang met iemand bij wie ik me niet op mijn gemak voel.'

[ bericht aangepast op 5 maart 2020 - 17:13 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

7223 voelde zich ietwat ongemakkelijk onder Adams lovende woorden, maar gaf hem een glimlach. "Goed, zullen we dit spelletje maar afronden, volgens mij is het tijd om te gaan slapen." Michiel gaapte ietwat overdreven en keek even snel naar 8102. Dit was zijn meest slappe excuus ever, maar hij was inderdaad moe. En hij wilde nog samen met Adam oefenen op hetgeen wat Jester hem had geschreven.

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Ze had welterusten gezegd tegen Fayr, die nog even Jester had geholpen met zijn gave. Het meisje lag in Onyx zijn bed en ze leek al zachtjes te slapen. Vienna had haar ademhaling een uur geleden al regelmatig horen worden, maar zelf kon ze de slaap niet vatten. Ze zat te denken aan Jester en Onyx, die nu op hun slaapkamer lagen. Zouden ze bang zijn? Ze kroop Jesters bed uit en ging bij het raam staan. Ze opende het raam op een kleine kier en liet de frisse nachtlucht binnen. Vienna wist dat ze vannacht waarschijnlijk niet zou slapen, daar was ze veel te nerveus voor.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam voelde zich een beetje opgelaten door wat hij had gezegd, maar hij probeerde het van zich af te schudden. Michiel zocht vast niets achter die opmerking, hij dacht vast dat het als een grapje was bedoeld. Ergens was Adam wel opgelucht dat zijn vriend voorstelde om te stoppen, want hij had het gevoel dat niet alleen Michiel wat achter zijn woorden kon zoeken, maar ook Agami. Ze namen afscheid van het meisje en Adam probeerde zijn rust weer terug te vinden nu hij alleen met Michiel was. 'Wil je nog even oefenen?' vroeg hij zijn vriend om aan te geven dat hij het nog niet vergeten was.

Every villain is a hero in his own mind.

Fox

Fox keek opzij toen hij het raam hoorde opengaan. Hij kon niet zien wie het was, maar het was vijftig procent kans dat het Vienna was. Zelfs als het haar kamergenoot was, nam hij aan dat ze wel over hem verteld zou hebben.
'Psst,' zei hij in een poging haar aandacht te trekken. Hij zat hier alweer een tijdje in zijn eentje en eigenlijk had hij wel zin in wat gezelschap. De voordeur had hij nog niet horen gaan, waaruit hij afleidde dat Astreal en Tony nog niet in het gebouw waren.

Every villain is a hero in his own mind.