[300] RPG • Behind Closed Doors • Speeltopic 01 - Speeltopics

9 maart 2020 - 12:54 Baxter is offline

Baxter 4988

Behind Closed Doors
It's perfection, isn't it?

Er is een klein dorpje in de bergen van Vermont: Stowe. Langs een centrale weg vind je wat winkeltjes, een bureau voor de hulpdiensten, een kerkje met community centre, een arcade met bioscoop, een diner, en de touristeninformatie. Verder zijn er de Stowe Elementary School, Stowe Middle School, and Stowe High School, die elk aan een eigen zijstraat liggen. De rest van de zijstraatjes zijn woonstraten en enkele wegen die leiden naar de skiresorts hoger in de bergen. Het is een skiresort waar enkele weken per jaar touristen komen om te skiën, maar de rest van het jaar is het heel rustig. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar doodnormale Amerikaanse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen: van vreemde hobby’s en geheime bijbaantjes, tot affaires en geheime liefdes.

Het Dorp

• Rollen •
• Familie 1 •
Vader • Naam • Leeftijd • Sheriff • Dagenhart • .
Moeder • Naam • Leeftijd • Baan • User • .
Kinderen •
Naam • Leeftijd • School/Baan • Witcher • .
Naam • Leeftijd • School/Baan • Mandalorian • .

• Familie 2 •
Vader • Naam • Leeftijd • Burgemeester • User • .
Moeder • Naam • Leeftijd • Baan • User • .
Kinderen •
Naam • Leeftijd • School/Baan • Dagenhart • .

• Familie 3 •
Vader • Naam • Leeftijd • Baan • Mandalorian • .
Moeder • Naam • Leeftijd • Baan • User • .
Kinderen •
Naam • Leeftijd • School/Baan • Norris • .
Naam • Leeftijd • School/Baan • Reeses • .

• Familie 4 •
Vader • Naam • Leeftijd • Baan • Reeses • .
Moeder • Naam • Leeftijd • Baan • User • .
Kinderen •
Naam • Leeftijd • School/Baan • User • .

• Familie 5 •
Vader • Naam • Leeftijd • Baan • Witcher • .
Moeder • Naam • Leeftijd • Baan • User • .
Kinderen •
Naam • Leeftijd • School/Baan • KIaus • .
Naam • Leeftijd • School/Baan • Virago • .

• Lijstje •

• Regels •
• Minimaal 300 woorden.
• Q Huisregels gelden hier.
• OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
• Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, vrienden hebben soms ruzie met elkaar, dingen gaan vaak fout en lopen niet hoe je wil, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. Het is een saai dorpje, dus hele grote evenementen gebeuren er nu eenmaal niet.
• Geen Mary Sue's
• Naamsveranderingen doorgeven alsjeblieft.
• Geen personages van anderen besturen.
• 16+ mag, maar onder een spoiler en aangegeven bovenaan de post
• KIaus, Witcher of Dagenhart maakt nieuwe topics aan.

Rollentopic • [url=]Praattopic[/url] • [url=]Speeltopic[/url]

• Beginsituatie •

Het is zaterdag, tegen de middag aan. Het dorpje is de laatste voorbereidingen aan het treffen voor de buurt barbeque die vanmiddag van start zal gaan. Er wordt van iedereen verwacht iets bij te dragen. Of dit nou stoelen zijn of wat lekkers voor bij het eten.
Waar de wat oudere buurtbewoners zich prima zullen vermaken met een borreltje is er ook aan de jongeren gedacht. Deze kunnen binnen terecht om spelletjes te doen of wat te dansen.
Het belooft een leuk feest te worden, tenminste, tot er enkele geheimen naarboven zullen drijven...

How far is far

26 maart 2020 - 19:45 Baxter is offline

Baxter 4988

J A C K D E A N R O G E R S

48 ⬧ With Ava

Keer op keer leek ik mijn gevoelens weer te onderschatten. Ik dacht dat ik de gevoelens die ik nog altijd voor haar had wel opzij kon schuiven. Ze waren immers ongepast. Ik was klaar met het bedriegen en mijn leven vergooien. Ik wilde een goede vader zijn voor mijn kinderen, ook de twee die nog op komst waren en ik wilde een goede echtgenoot zijn. Ik had fouten begaan, grote fouten maar ik was bereid er alles voor te doen het goed te maken. Voor in hoeverre het nog goed te maken was...
Toch dreigde ik weer in mijn oude patroon terug te vallen zodra ik me bij Ava in de buurt begaf. De chemie die er vanaf het begin tussen ons was geweest, laat staan de aantrekkingskracht, leken nog altijd een rol te spelen.
Ik liet mijn blik over haar heen glijden eenmaal ik de keuken binnen was gelopen. Ik ben hier lange tijd kind aan huis geweest dus aan kloppen deed ik niet echt meer bij de Dawsons'. Ze zag er wat verstrooid uit met haar blonde haar alle kanten uit. Iets wat me zacht deed grinniken. Als ze iets deed ging ze er wel meteen helemaal voor.
Hoewel koken niet mijn specialiteit was, het was vaak een geluk dat Flo zo dichtbij woonde, wilde ik Ava te hulp schieten. Ik was namelijk prima in staat om wat dingen fijn te snijden maar ik was nog beter in het onderdoor stiekem snoepen. Misschien was het toch niet zo'n goed idee me mee te laten helpen...
"Een extra paar handen kunnen nooit kwaad." mijn grijns werd met deze woorden weer een stukje breder.
Mijn blik liet ik over het aanrecht gaan, zoekend naar waar ik moest beginnen. Het leek wel of ze had gekookt voor een heel weeshuis and then some... Ik kon het niet laten de hoevelheid even te benadrukken.
"Het is misschien een beetje veel ja..." ik lachte even zacht met haar mee en schudde mijn hoofd kort. Het zou me eigenlijk niet meer moeten verbazen. Ach, het was een mooie kwaliteit dat ze niemand te kort wilde doen. Het was alleen zonde dat ze daarmee haar zelf zo te kort deed. 'Een beetje veel? Ik denk dat we hier met zijn allen nog weken van kunnen eten.' plaagde ik haar.
Onbewust was ik wat dichter naar haar toe bewogen. Macht der gewoonte? Het bracht me niet alleen dichter bij Ava maar ook dichter bij haar baksels die nog in de maak waren. De perfecte kans om even te proeven. Het was eigenlijk niet nodig, dat wist ik ook wel. Alles wat Ava maakte was lekker.
"Hey! Dat je mee wilt helpen betekent niet dat je voorrang krijgt mister." ik keek betrapt naar haar op en glimlachte onschuldig. 'Niet? Ach, ik verdien toch wel een beloning straks na al dat harde werk?' plaagde ik haar.
Het kleine voorproefje wat ik gehad had was een feestje voor mijn smaakpapillen geweest maar het was iets wat ik nog nooit eerder geproefd had in haar keuken. Nieuwsgierig dat ik was vroeg ik er dan ook naar. "Het is frambozen bavarois voor bij een van de taarten." ik knikte goed keurend en wierp weer een blik op de bak die zojuist snel bij me vandaan getrokken was. De neiging om mijn vinger er weer doorheen te halen was groot. Toch wilde ik een tik op mijn vingers niet riskeren en wilde ik de vrede tussen ons nog even bewaren. "En hij is inderdaad heerlijk.." ik lachte zacht om haar reactie. 'Als alles zo lekker is staat iedereen straks voor een onmogelijke keuze.' grijnsde ik. 'Wat raad jij zelf aan?' vroeg ik onschuldig terwijl ik nog altijd aasde op de bak met beslag.
"Is Laura er nog niet?" ik werd weer even uit mijn frombozen bavarois dagdroom gehaald toen Ava haar stem klonk. Ik keek haar even schaapachtig aan eer haar vraag daadwerkelijk tot me door drong. 'Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Ze had het er vanavochtend wel over dat ze wat eerder zou vertrekken om te helpen opzetten. Je kent haar, stil zitten staat niet in haar woordenboek.' lachte ik bij de laatste zin en rekte me even uit waarna ik een blik naar buiten wierp. Vanaf dit raam was het zicht op de tuin niet spectaculair waardoor ook niet meteen kon ontdekken of Laura er al was.
'We zullen haar zo wel tegen komen.' lachte ik naar Ava. 'Dus, waar kan ik u mee van dienst zijn, keukenprinses?'

How far is far

27 maart 2020 - 18:16 KIaus is offline

KIaus 21035

Laura Rogers
47 • Perfect Housewife • The food table • Don't you worry • Kate and Chris • Outfit

Ik had vandaag heerlijk de tijd gehad om in de keuken te staan. Jack had ondanks alles gewoon dienst en de kinderen deden hun eigen ding, dus ik had de keuken voor mezelf gehad. De keuken was echt mijn plekje in huis, hoe cliché dat misschien ook was. Ik had naast een pastasalade en een aardappelsalade, ook wat andere gerechten gemaakt. Mijn beroemde mac 'n cheese, fiddleheads, groente geglaceerd in esdoornsiroop, en vers brood. Ik wist dat Ava ook heel erg van het bakken was, maar ik vond het heerlijk om zelf brood te maken. Vroeger deden wij het thuis puur uit noodzaak, maar nu was het echt een hobby. Ik had zelf een zuurdesem starter, waarmee ik niet enkel heerlijk brood maar ook andere dingen bakte. Nu waren het deze broden, die vast en zeker op zouden gaan.
Ik had net mijn laatste schaal op tafel gezet, toen Kate aan kwam lopen met een aantal schalen met salades. We hadden met de dames onderling bepaald wie wat zou maken, en iedereen had meer dan haar best gedaan als ik de tafel zag. Van Ava miste er nog wat, maar die had ik binnen nog hard bezig gezien. Ik hielp Kate met haar laatste schaal en keek naar de tafel. "Nu hopen dat de heren nog weten hoe ze moeten barbecueën na deze strenge winter." We waren in Vermont wel wat gewend, maar het was afgelopen jaar wel heel streng geweest. Nu was het gelukkig heerlijk weer om te barbecueën, samen te zijn, en te flaneren in zomerjurkjes. Nu wisten onze mannen wel iets van vlees braden, dat hadden ze op eerdere barbecues wel bewezen.
Voor ik kon reageren op haar complimentje snelde Kate het huis weer in. Ze kwam al snel terug met een bakje croutons. "Goed bezig, Katie. Precies op tijd." Ik keek hoe ze de croutons verdeelde, wat volgens mij wel goed ging. Volgens haar duidelijk niet, want ik hoorde haar vloeken, waarna ze de stukjes knapperig brood perfect gelijk verdeelde. Als je iets perfect wilde hebben, moest je bij Kate zijn. Ik wist niet hoe ze dat deed. Zelf was ik altijd al enorm blij als alles er netjes en toonbaar uitzag. Ik keek op dat punt echt naar haar op. Toch moest er iets zijn, gezien het niet de eerste keer ging zoals zij wilde, zoals normaal wel het geval was. "Perfect als altijd, Katie. Het ziet er echt geweldig uit." complimenteerde ik mijn vriendin. Het was fijn om wat tijd met de meiden te hebben. Dit gebeurde veel te weinig nu de kinderen ouder waren en we elkaar niet meer buiten en op de parkeerplaats van de school zagen.
Mijn voorgevoel bleek te kloppen toen Kate neerplofte in een van de tuinstoelen, die in de buurt stonden. Ik nam plaats naast haar en keek even rond of we geen luistervinken hadden. Ik zag niet echt iemand in de buurt, wat eigenlijk wel raar was, maar wel handig. Ik luisterde aandachtig naar mijn vriendin. Mijn eerste verbazing kwam toen ze begon over de ruzie. Nu had ieder koppel wel z'n moeilijkheden, maar dit had ik gewoon nooit tussen hen verwacht. De reden evenmin. Chris had de meest normale baan die er bestond, eentje waar overwerken me niet echt een ding leek. Ik snapte daarom de zorgen van mijn vriendin zeker wel. Ik nam haar hand voorzichtig in die van mij. "Ik weet niet wat ik moet zeggen, Katie. Het is een hele nare situatie en ik heb geen idee wat ik moet zeggen of wat ik in jou schoenen zou doen. Chris lijkt me niet de man voor een affaire, maar goed, wie wel?" Ik slikte even om mezelf tijd te geven mijn gedachten te structureren. "Zijn er nog andere dingen waardoor je zou denken dat hij een affaire heeft? Veel sms'en, raar parfum op zijn kleding, dat hij zich opdoft voor geen enkele reden?" Ik hoopte maar dat de antwoorden nee zouden zijn. Ik wist hoeveel Kate van Chris hield en ik wilde haar echt niet met een gebroken hart zien.

[ bericht aangepast op 27 maart 2020 - 18:16 ]

Bowties were never Cooler

27 maart 2020 - 21:19 KIaus is offline

KIaus 21035

Ethan Smith
17 • Sweet smart dweep • His room • Let me see what we have here • Darla and Joey

Het over en weer geplaag van de tweeling leidde me een beetje af, wat niet zo handig was als ik met dit soort kwetsbare elektronica bezig was. Mijn precisie had ik duidelijk van mijn moeder geërfd, maar mijn concentratiespanne zeker niet. Ik kon uren verzonken zitten in een project, maar tegelijkertijd kon elk geluidje me ook weer afleiden. Ik had een van haar andere camera's, die ze twee weken geleden was komen brengen, een welverdiende oppepper gegeven, voor ik aan dit wrak was begonnen. Dit was namelijk veel meer dan een middagje werk. Ik had geluk als ik deze binnen de maand weer werkend kreeg. Dat zou alleen lukken als ik van mijn werk geen complexe opdrachten zou krijgen. Werk kon namelijk niet wachten.
Ik sprak mijn zorgen over de camera, maar het was duidelijk dat het zo zou blijven gaan. Darla bleef half uit elkaar vallende camera's kopen en ik zou ze blijven opknappen, waarna het cirkeltje zou blijven draaien. Darla vond het iets minder grappig, maar daar kon ze wel tegen. Toch zou je denken dat uiteindelijk haar kamer vol zou staan van de oude camera's. Het mooie was wel dat ze de dingen wel bleef gebruiken, zelfs als ik een gebroken lens niet kon vervangen of met geen mogelijkheid het lampje van de flits kon maken. Daarbij had Joey ook een punt, ik was hier even schuldig aan, omdat ik zonder morren altijd maar weer begon om haar projectjes op te knappen. "Touche." zei ik, voor ik me weer concentreerde op het verder schoonmaken van de binnenkant van de camera. Dit ding was niet alleen heel erg mishandeld, maar ook super vies, en ik kon niets als er ergens nog vuil zat. Vuil en techniek ging heel slecht samen.
Ik was duidelijk iets te ver verzonken in het schoonmaken, want ik had het gesprek van de tweeling duidelijk gemist, toen ik op schok door een plotse flits. Mijn kwastje vloog door de kamer en een vloek rolde over mijn lippen. Ik keek naar het meisje, wie me deze hartaanval net had gegeven. "Dat is niet okay. Ik had de camera wel erger kunnen beschadigen dan die al is." Precies op dat moment zag ik een pop-up op mijn scherm verschijnen. Voor iedereen zag het eruit als de melding dat ik een mailtje had. Zelfs als ik erop zou klikken, was het een normaal mailtje over een aanbieding op computeronderdelen of iets dergelijks. Ik wist echter beter. Ik had een opdracht en moest een telefoontje gaan plegen.
Ik legde voorzichtig de kwetsbare camera weg en stond op. Eerst pakte ik mijn kwastje op, om die bij de camera te leggen. "Zullen we zo maar naar de barbecue gaan? Voor de rest al het eten al op heeft." vroeg ik aan de tweeling. Het was hier heel gezellig, maar ik had geen zin om op mijn sodemieter te krijgen van mijn ouders dat ik niet op tijd was en niet zo achter een scherm moet blijven zitten. "Ik ga even naar de wc." zei ik, waarna ik verdween, de gang door en de badkamer in. De deur draaide ik op slot. Na een echt plasje te plegen toetste ik eerst mijn twee beveiligingscodes is, gevolgd door nog een verificatie stap, voor ik op het bel icoontje drukte. Het was mijn baas met een relatief simpele opdracht: Informatie. Er zou vanuit het dorp contact zijn met Rusland. Ze wilden graag weten waar dat vandaan kwam en ook welke Russische instantie of instanties interesse leken te hebben in mijn dorp. Mijn werk was nog altijd heel surrealistisch voor mij, maar zoals altijd stemde ik in en liet de vrouw de verbinding verbreken. Dat zou me hopelijk niet te lang kosten, dus hopelijk had ik voor het eind van de maand Darla's camera klaar voor gebruik.
Ik stopte mijn mobiel weg en liep terug naar mijn kamer. "Dus, zullen we gaan? Dan kan je de rest van het dorp gaan terroriseren met dat opgeknapte ding." zei ik met een glimlach tegen de tweeling, en Darla in het bijzonder, alsof er niets was gebeurt.

Bowties were never Cooler

4 april 2020 - 14:06 KIaus is offline

KIaus 21035

Will Dawson
48 • Mr. Mayor • The bar • Well, hello • Joel and Micah

Ik was er geen fan van dat mijn minderjarige zoon zonder problemen aan grote hoeveelheden drank kon komen. Toch kon ik niet zeggen dat mijn geweten zo schoon was. Zodra een van de oudere broers van een vriend van me 18 was geworden, hadden we menig tripje naar Canada gedaan om drank te kopen. Het was geen geheim dat het een heel makkelijke manier is om jong drank te pakken te krijgen. Hij was waarschijnlijk ook naar Canada gereden, het was nog geen twee uur rijden.
Ik probeerde een enigszins normaal gesprek aan te knopen met de verloofde van mijn zoon/mijn scharrel. Ik vond het toch wel ongemakkelijk om zo in het openbaar bij haar in de buurt te zijn, maar ik probeerde het normaal en professioneel te houden. Joel leek er alleen echt geen zijn in te hebben en zijn grote mond waardeerde ik echt niet. Ik wilde geen problemen veroorzaken, maar hier was het laatste nog niet over gezegd. "Joel Elijah Dawson, denk om je toon. Ik ben en blijf je vader." Mijn eigen toon was streng, maar ik zorgde er wel voor dat ik mijn stem niet verhefde. Niet iedereen hoefde mee te genieten van ons onderonsje. Micah vond mijn vraag gelukkig minder storend. "Ik ken het zeker. Ik hoop dat ze binnenkort wel tijd kunnen vinden voor een dinertje. Het is vast gezellig om weer eens bij te praten." Het zou ook niet geheel gemakkelijk zijn, maar haar ouders waren goede vrienden en we hadden elkaar al lang niet meer in het echt gesproken.
Ik hielp netjes met uitladen, maar na een aantal kratten stond de bartafel toch vrij vol. Joel was het er weer niet mee eens, wat een verrassing. Ik wist echt niet waar ik de fout in was gegaan met hem. We waren toen hij klein was zo close geweest en nu kon ik nog niet in zijn richting kijken en hij verzette zich ertegen. Het feit dat hij het hele dorp wegzette als alcoholisten kon ik ook niet waarderen, maar daar ging ik nu echt geen ruzie over maken, noch over zijn opmerking over de tieners. Ik had geen recht van spreken, en daarbij wist iedereen toch dat ze bier van de bar zouden pikken als ze dachten dat niemand keek.
Ik pakte mijn biertje van de tafel en volgde Joel en Micah terug naar de bus. Een man kreeg dorst van al dat sjouwen, iets waar mijn zoon het voor een keertje wel met me over eens was. Hij opende een biertje met een aansteker, amateur. De zijkant van een kratje of de laadklep zou genoeg moeten zijn. Dat moest ik hem nog een keer leren, als hij me dat zou toestaan. Ik moest mijn reactie onderdrukken toen hij zijn verloofde een hele fles wijn gaf. Dat was wel erg veel, maar tegelijkertijd moest ik ook leren om hen eigen verantwoordelijkheid te laten nemen. "Ik heb, dank je." zei ik tegen Micah toen ze vroeg of ik wat wilde. Ik hield het flesje even omhoog en nam nog een slok van het inmiddels lauwe bier. Lauw bier, veel vlees, en gezelligheid, dat was een echte barbecue.
Ik keek even om of ik al mensen van mijn leeftijd zag, maar dat was nog niet veel. Ik hoopte zo Jack nog wel te vinden. Het ging al een tijdje niet zo lekker tussen ons, maar ik hoopte dat we vandaag het in elk geval gezellig konden hebben en zo over tijd onze vriendschap weer konden versterken. Het hielp ook niet dat ik met dit hele gedoe met Micah en problemen thuis en op werk zat, en hij een heel druk dienstrooster had.
Door het denken was ik mogelijk toch wel al even stil geweest. Ik nam de laatste slok bier uit mijn flesje en zette het lege flesje in de laadbak van het busje. "Zullen we de rest van jullie bijdragen dan maar naar de bar tillen?" vroeg ik, voor ik nog twee kratjes pakte.

Bowties were never Cooler

14 april 2020 - 19:18 KIaus is offline

KIaus 21035

LET OP

Eerder is hier het idee geopperd om als de rpg wat zou vertragen, een moordmysterie in het verhaal te brengen. Nu lijkt daar de tijd voor.
Het zal gaan over de moord op Charlotte Russo. Dit jaren na de dood van mevrouw King, die hier mogelijk wel of niet mee in verband staat.

Iedereen wie een of meerdere personages wil aanmelden als moordenaar, mag de naam van het personage en hun motief voor de moord in een prive bericht naar C_A_L_M sturen.

Iedereen wie een of meerdere personages wil aanmelden als getuige, mag de naam van het personage in een prive bericht naar mij sturen.

Hopelijk hebben jullie nog altijd interesse en kunnen we dit een uitdagende verhaallijn voor iedereen maken.
Jullie horen snel van ons.

Bowties were never Cooler

20 april 2020 - 20:37 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

Nicolas Owen King
18 years | With Nolan & Aaliyah | Rogers' house

Met lichtelijke tegenzin was Nico meegegaan naar huize Rogers. Samen met zijn broer en Aaliyah zou hij taarten bakken voor de buurtbarbecue van vandaag. Bakken, koken of wat dan ook in de keuken was niet Nico zijn ding. Het was niet perse dat hij er slecht in was; hij had er simpelweg niet de concentratie voor. Als hij dan ook eens alleen was gooide hij een pizza in de oven, maakte hij een omelet of bestelde hij iets. Nee; koken was niet zijn ding. Wel die van zijn broer, die het had overgenomen toen hun moeder overleed. Nico was toen dertien en eigenlijk te jong om echt iets groots bij te dragen in het huishouden. Sinds zijn vijftiende was hij echter de self-appointed klusjesman van de familie King. Hij vond het leuk om te doen en het was een goede afleiding tegen alles.

De geur van de taarten was genoeg om Nico zijn maag wat te laten rommelen. Het rook goed in de keuken. Net zoals de rest van het eten van vandaag ook goed zal ruiken; de barbecue was meestal het moment waarop mensen hun kooktalenten lieten zien en mede door dat (en oude bekenden terug zien) was het het enige evenement waar Nico niet tegen op zag. ''Ik krijg zoveel honger van die geur,'' hoorde hij Nolan mompelen, die grinnikend vervolgde: ''Ik ben zo geneigd straks een hele taart op te eten,'' Een instemmend geluid verliet Nico zijn mond terwijl hij knikte.
''Wie houdt je tegen?'' grijnsde Nico terug en hij veegde wat bloem van zijn broek af.

''Anyway, iemand nog juicy roddels over de buurtbewoners? Dan weet ik wie ik straks even verder moet uithoren.'' Nico dacht even na.
''De eigenaar van de arcade is vreemdgegaan met die vrouw van de outdoor winkel, terwijl zijn vrouw bij haar familie in Canada zit.'' beantwoordde Nico de vraag. ''En ik heb gehoord dat een van je oud-klasgenoten een contract heeft gekregen bij de Boston Bruins. Verder is er niet veel gebeurd hier, same old.''

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

Index RPG Actieve Topics Zoek