[RPG • 0] Experium || 13 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: • Kijo

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx slaakte een zucht. Wat boeide het hoe hij de toren had gevonden of hoe hij erop kwam. Hij wist het niet eens meer, zoals er zo veel gaten in zijn geheugen waren. Hij haalde alleen zijn schouders op en tuurde door een gat naar buiten. 'Vraag me nou maar gewoon wat je wilt weten, Jes. Mijn hoofd zit vol shit, die van jou vol vragen. Gooi d'r maar een paar uit, wie weet mindert het ook het explosiegevaar in mijn kop.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fayr

      De manier waarop hij naar haar keek maakte dat haar maag een dansje deed. Zo had er nog nooit iemand naar haar gekeken, zo verwonderd alleen maar om iets wat ze had gezegd. En had gemeend, ook. Ze was niet bang voor zijn gave, zeker niet als hij juist mensen probeerde te helpen. Het moest moeilijk zijn, als zijn bijwerking zo opspeelde. Ze zaten op school met allemaal onstabiele tieners en een berg aan emoties. Ze kon zich wel een voorstelling maken van hoe dat moest zijn.
      Bijna had ze het volgende gemist wat hij zei en het duurde even voordat ze had verwerkt wát hij gezegd had. Hij zei- Hij zei dat hij haar leuk vond. Nu alleen maar nog leuker, zelfs. Haar! Hemeltje, het duizelde haar haast. Hij had het echt gezegd. Hij keek haar aan met die prachtige ogen, waardoor het haast onmogelijk werd om hem niet te geloven. Fayr staarde terug, een blos op haar wangen en niet helemaal zeker wat er nu gebeurde, maar heel zeker dát er wel wat gebeurde.
      Ergens vond ze het zelfs naar voor hem, dat sommigen hem ontliepen vanwege zijn gave. Zagen ze dan niet wat voor goeds hij er allemaal mee kon doen?
      Heel even ging het door haar heen dat misschien hij ook maar met haar zat te spelen en dat niets van wat ze voelde echt was. Maar toen keek hij haar aan met die prachtige ogen, waardoor het haast onmogelijk werd om hem niet te geloven. Natuurlijk deed hij dat niet. Fayr staarde terug, een blos op haar wangen en niet helemaal zeker wat er nu gebeurde, maar heel zeker dát er wel wat gebeurde.
      Dat schild stelde haar iets gerust en ze snapte inderdaad heel goed dat hij dat had opgebouwd. "Gelukkig maar," zei Fayr en deed heel hard haar best om haar aandacht bij het gesprek te houden en niet bij het gevoel van zijn lippen op de rug van haar hand.
      Durfde ze het volgende ook te zeggen? "Ik zou het jammer vinden als het niet meer kon," zei ze toen, een tikje verlegen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fire dacht even na. 'Nou ja, ik heb vuur in de aanbieding. Ik weet niet of je al eens met granaten hebt gegooid?' Hij grijnsde naar haar. 'Moeten we alleen niet hier doen.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Ja, natuurlijk.' Adam liet met tegenzin Michiels hand los en gleed het bed uit. Hij kreunde even toen hij voelde hoe stijf zijn lichaam inderdaad was en hij strekte voorzichtig zijn rug. Hij pakte de tas van de grond en gaf die aan zijn vriend. 'Tot straks dan. Heb je nog iets anders nodig wat ik kan halen? Je boek misschien?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Ze was net zelf naar de eetzaal gelopen, toen ze het berichtje van Fox binnenkreeg. Ze kreeg een glimlach op haar gezicht bij het lezen van het bericht. Hij was wel begaan met de jongens. Bijzonder, ze had helemaal geen idee gehad dat 8175 en Fox blijkbaar zulke goede vrienden waren. Ze haalde haar eten op bij Yara en vroeg ook direct naar die van Merrin. Ze zou wel in de ziekenzaal gaan eten, daar had ze ten minste wat gezelschap nu Fayr op date was. En misschien moest ze wat extra tijd met hem doorbrengen, nu dat bleek dat ze familie waren. Ze stuurde nog snel een bericht terug, voor ze met het eten naar de ziekenzaal liep.

Hi vosje. Ik kom eraan! Ik was al in de eetzaal, dus zal meteen Merrin zijn eten meenemen. En klinkt als een goed plan! Ik heb wel zin in een feestje, zeker na vandaag! Dat betekent dus dat Jester en Fire eruit gekomen zijn? X, je duifje

---

It's never gonna happen, Guys.

Wist hij veel wat hij wilde weten. Alles.
      Jester trok zijn knieën op en zei dat maar gewoon. "Dat zou ik doen als ik niet gewoon alles wilde weten. Wat gaat er om in dat hoofd van je? Daarnet met Fire was de derde keer dat je," hij gebaarde even met zijn handen, "soort van ontplofte. Je zelfbeheersing verloor. Dat gebeurt ook niet zomaar. Wat zit je dwars, man?" Hij keek opzij. "Ik kan namelijk wel een gokje wagen, maar ik zit er net zo vaak naast als dat ik wel gelijk heb," zei hij met een klein lachje.
      Hij sloeg zijn armen om zijn knieën heen en keek weer naar voren. "Anders kan ik ook een lijstje maken en gewoon alles stuk voor stuk afgaan, maar misschien is het voor jou een keer fijn als je gewoon lekker ongestructureerd eens ergens kan beginnen en wel ziet hoever je komt." Hij haalde zijn schouders op. "Zeg het maar."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Merrin

"Nee, echt niet. Ga maar." Hij keek toe hoe Adam de ziekenzaal verliet en slaakte een diepe zucht toen hij uit zicht verdwenen was. Om maar niet aan Adam te denken - die dus net vertrokken was - begon hij te rommelen in zijn tas. Als eerste haalde hij zijn iNet eruit. Hij liep te rommelen met het ding - wat gelukkig geen wachtwoordbeveiliging had, maar een vingerafdruk - en kwam na per ongeluk zijn rooster bekeken te hebben, uit op foto's. Hij opende er eentje en scrolde langzaam door de foto's heen. Het feit dat hij die had, benadrukte hem er steeds erger op dat hij dingen vergeten was. Er kwamen vooral veel foto's met Adam voorbij. En Merrin was ergens blij dat er nog iets bewaard was van hun vriendschap. Nieuwsgierig bekeek hij elke foto, tot in detail om te zien wat ze gedaan hadden. Meeste foto's waren gewoon selfies, op hun kamer of buiten. Maar er waren ook een paar foto's van het zwembad en Merrin kreeg een lach op zijn gezicht bij het zien van de foto's.
      "Hier is je redder in nood!" Merrin schrok op van de foto's en zag zijn zus met een grote grijns en twee dienbladen binnenkomen. Hij schoof gehaast het tafeltje boven zijn bed, zodat zijn zus zijn eten erop kwijt kon. Hij lachte dankbaar naar haar en haalde de schaal eraf die het warm hield. Het was rijst met gewokte groenten dit keer, best. Marisse of Vienna kwam naast hem zitten, en zette haar eten op een stoel, wat het er niet gemakkelijker op maakte. "Sorry, nu moet je door mij hier zo onhandig eten," zei hij zachtjes. Vienna keek hem echter met opgetrokken wenkbrauw aan. "Ach, doe normaal. Doe ik met liefde. En Fayr is er toch niet, dus ik zou ook alleen zijn met eten," zei ze met een lach. Merrin glimlachte ook terug, maar het ging niet van harte. Met lange tanden begon hij aan het eten, tot hij de hand van zijn zus op zijn arm voelde. "Hee, Merr.. Wat is er?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Er was heel veel wat hem dwarszat, dat was het probleem. Hij wist niet waar hij moest beginnen. Eigenlijk was hij ervan uitgegaan dat dezelfde dingen Jester dwarszaten, maar dan zat hij nog opgescheept met analogieën met wat zich tussen Maaya en hem had afgespeeld.
      ‘Het zijn geen dingen die nieuw voor je zijn. Het is gewoon heel veel bij elkaar. Gewoon alles wat er de afgelopen drie weken is gebeurd plus de herinneringen die daardoor getriggerd worden. Doordat ik opeens weer over mijn band met Maaya moest nadenken en Yrla…’ Zijn kaak verstrakte bij de gedachte aan die laatste. ‘Ik weet hoe het is,’ zei hij toen. ‘Als iemand je iets voorhoudt over jezelf waarvan je niet weet of het echt waar is. Wat je het leven kan kosten als het uitkomt terwijl je niet weet wie je kunt vertrouwen. De hele situatie met Yrla en Adam herinnert me iets wat Maaya mij heeft geflikt en toen jij de indruk wekte dat het niet zo héél anders was als nieuwelingen plagen zoals we dat altijd doen… Het schoot in het verkeerde keelgat. Alsof het allemaal een geintje was dat net even over de schreef ging. Alsof je niet inziet dat het in je hoofd… dat het iets je in je hoofd kan laten knakken.’ Hij keek weg. ‘Je weet niet hoe het is om jezelf te haten door iets wat een ander je influistert en hoelang het duurt voordat je weer ánders gaat denken. Als dat al gebeurt.’

[ bericht aangepast op 16 april 2020 - 14:01 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Ze had zijn droevige bui opgepikt. Er was iets aan de hand. Voor heel even bleef het stil tussen hen. "Wat als ik nu straks nooit meer kan lopen, Vienna? Wat moet ik dan?" Vienna kreeg de kriebels over haar rug. Het leek alsof het nu pas tot Merrin doordrong dat hij niet meer kon lopen. Ze hoorde de angst in zijn stem. Ze ging naast hem op bed zitten en schoof zijn eten even aan de kant. "Rustig maar, Merrin. Dat gaat echt niet gebeuren. We hebben iemand in de afdeling zitten, die kan alles repareren. En anders kan dat meisje je misschien wel helpen, die je vanmiddag heeft geholpen. Ik denk dat je alleen geduld moet hebben." Ze sloeg haar armen om de jongen heen, die opeens op haar schouder begon te huilen. Vienna voelde hoe de jongen haar steeds dichter tegen hem aantrok en hun knuffel verdiepte. Hij schokte onder haar armen en Vienna kon het niet voorkomen dat ze zelf ook een traan van haar wang moest vegen. Ze voelde mee met Merrin en hoopte diep van binnen dat ze gelijk had.
      Uiteindelijk liet hij haar los en veegde de tranen uit zijn gezicht. Hij keek haar beteuterd aan. "Het is gewoon... Toen ik net Fox met Adam weg zag lopen, dat was best wel kut. Want ik kan dat niet. Ik kan niet zomaar mee meer gaan wandelen en dat leek me pas tot me door te dringen, toen ik hier alleen lag en al die foto's zag. Wat als hij straks niets meer met me te maken wil hebben, omdat ik niets kan?" Merrin gebaarde even naar zijn iNet die op het kastje lag. "Rustig maar, B-broertje." Dat was heel vreemd om te zeggen, maar om een of andere reden had ze het idee dat hij daar behoefte aan had. "Adam laat je echt niet zomaar in de steek, jullie hebben elkaar net weer gevonden." Ze schonk Merrin een glimlach. "8175 en ik liggen elkaar niet zo echt, dat was al vanaf het begin zo. Maar goed, dat heeft er niets mee te maken. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij nu wegloopt, omdat je niet kan lopen. En als hij dat wel doet, krijgt hij met mij te maken!" Merrin schoot even in de lach door haar woorden en Vienna voelde de druk van het gesprek iets wegglijden. Ze legde haar hand op zijn arm. "En anders, het maakt niet uit of hij blijft of niet, ik ben er altijd voor je. Dat beloof ik."

---

It's never gonna happen, Guys.

Er schoot een steek van schuld en medelijden door hem heen. Jester keek opzij naar Onyx, die zijn hoofd had weggedraaid. Nu pas begon hij te begrijpen waarom Onyx zo heftig reageerde in deze situatie. Hij wist dat Maaya een kreng was. Dat ze elkaar het leven zuur gemaakt hadden, maar hij had zelfs na de verhalen van Onyx weinig concrete voorbeelden. Hij was er ook niet bij geweest, had het effect niet kunnen zien. Hijzelf was toen nog bij- ergens anders, en alles wat hij wist van wat Onyx had doorgemaakt, kwam van wat de jongen hem zelf had verteld.
      Nu pas, viel het kwartje echt.
      Want Yrla en Maaya waren niet hetzelfde. Maar met wat ze allebei gedaan hadden, leek het er wel verdomd veel op.
      Adam had iets beschermends in Onyx losgemaakt. Jester wist niet hoe, of waarom, alleen dat het zo was en dat Onyx waarschijnlijk een brandend gebouw in zou rennen als Adam er nog in zat. De gedachte dat dan iemand anders hetzelfde door moest maken als wat Maaya hem had aangedaan, riep zelfs bij Jester een giftige woede op.
      Onyx deed altijd eng en gevaarlijk tegen iedereen. Zo vaak, dat Jester soms even vergat hoe gebroken de jongen diep van binnen was.
      Jester schoof een stukje bij de muur vandaan en ging in kleermakerszit naast Onyx' uitgestrekte benen zitten, zodat hij zijn vriend recht kon aankijken. "Sorry," zei hij ernstig. "Je hebt gelijk, ik heb er geen idee van hoe dat is. Maar ik zou het graag willen begrijpen." Hij probeerde Onyx' blik te vangen. "Wil je me vertellen wat er gebeurd is met Maaya?" vroeg hij zacht. "Het hoeft niet, als je dat niet wil."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fersephone

"Nee," zei ze heel droog. Ze had wel eens met een pistool geschoten, zo ver ging haar niet gave-slopen. Ach, wat zou het. Nu Dezi er niet was. "Lead the way," zei ze met een zucht.

[ bericht aangepast op 16 april 2020 - 14:44 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Romeo

Hij gniffelde om haar laatste woorden. Hij had de verlegenheid erbij gevoeld, maar wat nog interessanter was, waren de gevoelens die hij blijkbaar in haar losmaakte. Ze waren als een warme golf over hem heen gespoeld. Als ze werkelijk verliefd op hem werd, moest hij nog voorkomen dat hij niet in dezelfde kuil viel. Al leek dat nu verdomd moeilijk. Hij legde haar hand terug op haar schoot en keek haar met een kleine glimlach aan. "Goed, ik zal nu dus niet inbreken in wat je voelt. Maar ik heb nu over mijn dag verteld. Wil je wat over de jouwe kwijt?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Fayr

Ze glimlachte even terug en wendde toen haar blik af. Wilde ze er iets over kwijt? Hij had haar wel vertrouwd met zijn gave en wat er bij hen gebeurd was. Dan zou het niet eerlijk zijn als zij dat niet ook deed. Bovendien, ze wilde het hem eigenlijk wel vertellen. Het was ook fijn geweest om het er met Fersephone over te hebben.
      "Nou, hij begon best goed," zei ze, met een zwak lachje. "Het is lekker weer vandaag en wij hebben op maandag altijd muziek en ik had met jou afgesproken..." haar stem stierf weg en op haar netvlies verscheen weer de woedende blik van Dezi. "We hadden de groep opgesplitst. De anderen waren naar buiten gegaan. Tegen het einde van de les kwamen ze weer binnen en- en Dezi ontplofte gewoon. Voordat iemand haar kon tegenhouden had ze plotseling twee enorme ijspegels in haar handen en had die naar Merrin en 8175 gegooid. Nog een seconde later gooide ze de volgende twee recht naar Onyx voordat Vienna haar bewusteloos sloeg.
      Ik was nooit echt hartsvriendinnen met haar, maar Phone wel en ik kon me gewoon niet voorstellen dat ze ooit zoiets zou doen. Nog steeds niet echt." Ondanks de warme zon ontstond er kippenvel op haar armen. "Jester en Vienna waren bezig met Onyx, Yrla was met Merrin al naar de ziekenboeg, maar 8175... hij had de ijspegel uit zijn buik getrokken, ondanks Jesters waarschuwing. En- er- er was zoveel bloed.
      "Ik kan dingen repareren. Dat is mijn gave. Dingen die kapot zijn, maak ik weer heel. Ook mensen. Ik deed wat ik kon, maar hij was al bewusteloos toen ik bij hem kwam en-" ze haalde schokkerig haar schouders op en viel even stil. "Het gaat goed nu, volgens mij. Vienna stuurde dat ze allebei weer bij kennis waren." Ze keek even opzij en stootte een kort lachje uit. "Ik ratel wel een beetje door, of niet?" Ze speelde met het uiteinde van een lok van haar haren en draaide het steeds om haar vingers. "Sorry."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Romeo

"Fayr," hij wilde haar aanraken, maar bedacht zich op het laatste moment. Zijn hand bleef halverwege in de lucht hangen. "Je ratelt niet en je hoeft ook echt geen sorry te zeggen." Hij zette zijn hand weer neer op de stenen en probeerde haar blik te vangen. "Het klinkt mij alsof je een grote held bent geweest vandaag," zei hij met een lachje. "Maar het klinkt alsof het ook niet makkelijk was." Hij ging wat rechter zitten en spreidde zijn armen. "Ik wil je wel een knuffel geven, als je dat fijn vindt. Maar dat moet je zelf ook willen." Oh yeah! Hij had een onzeker toontje in die laatste zin kunnen plaatsen. Beter.. Hij keek het meisje even met een grijns aan. Dit meisje werd de zijne en hij zou niet meer los laten.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox glimlachte naar Adam toen hij de ziekenzaal uit kwam. Hij bewoog zich inderdaad houterig, dus zo vergezocht was zijn verhaal over een beetje bewegingsvrijheid niet. Adam glimlachte kleintjes terug. Hij frunnikte aan zijn vingers terwijl ze naar de eetzaal toeliepen en zei niets. Fox deed zijn best om hem niet met een stortvloed aan woorden te overrompelen, hij had al wel door dat Adam niet zo’n prater was en dat hij vandaag al een paar harde mentale klappen had gehad. Hij vroeg om hun borden en hield beide dienbladen in zijn handen.
      ‘Zullen we even buiten zitten? Dan haal je gelijk een frisse neus.’
      ‘Oké,’ zei Adam zacht.
      ‘Hoe voel je je?’ vroeg Fox toen ze een plekje in de luwte hadden gevonden. Adam had net als hij zijn dienblad op zijn schoot gezet en de kom soep in zijn handen genomen, waar hij in blies.
      ‘Stram,’ antwoordde Adam. ‘Maar ik mag niet klagen. Ik ben heel dankbaar wat Fayr voor me heeft gedaan.’ Hij was even stil, roerde in zijn soep en keek Fox toen een beetje schichtig aan. ‘Jij ook bedankt voor wat je voor me hebt gedaan. Dit, en het eerdere bezoek en de knuffel…’ Er kwam weer een roze zweem op zijn wangen. ‘Dat is aardig van je.’
      ‘Geen probleem hoor. Het lijkt me zwaar als je beste vriend opeens niet meer weet wie je bent.’
      Adam doopte een stukje stokbrood in de soep en stopte die in zijn mond. Met zijn duim veegde hij de kruimels van zijn lip voor hij Fox weer aankeek. ‘Ik schrok er heel erg van,’ zei hij toen. ‘Maar we ontdekten al snel dat onze vriendschap er nog steeds is, ondanks dat hij het zich niet herinnert.’ Hij glimlachte een beetje dromerig, wat Fox een steek in zijn maag opleverde. ‘Dat was wel heel bijzonder.’
      ‘Ja… jullie hadden een bijzondere band hè? Merrin had het gisteren heel zwaar met jullie breuk.’
      De jongen sloeg zijn ogen weer neer.
      Fox aarzelde, wist niet echt of het een slimme zet was. ‘Je gevoelens overstegen die van een gewone vriendschap hè?’ vroeg hij toen rustig, al raasde zijn hart in zijn borstkas. Tegen beter weten in hoopte hij dat hij het zou ontkennen – en dat hij het zou menen.
      Adam zei niets meer, maar zijn vuurrode gezicht vertelde Fox al genoeg. Een zeurend gevoel in zijn maag werd wakker. Fox had spontaan geen trek meer.
      ‘Ik dacht al dat dat een van de redenen was waarom je de vriendschap had verbroken. Omdat je bang was dat Merrin erachter zou komen. Merrin geloofde daar niet in, die kon niet bedenken waarom je dat niet tegen hem zou kunnen zeggen. Hij zei dat het misschien wat ongemakkelijk was omdat je voor hem gewoon zijn beste vriend was en niet meer, maar dat er verder niets tussen jullie vriendschap hoefde te veranderen.’ Hij leunde iets naar achteren in het gras terwijl hij de jongen vanuit zijn ooghoeken in gaten hield. Adam trok aan wat grassprietjes, zijn blik nog steeds naar beneden gericht. Zou dat ervoor zorgen dat hij wat voorzichtiger werd met deze nieuwe versie van Merrin? Als hij geloofde dat “de echte Merrin” geen gevoelens voor hem had gehad? Want stel je voor dat Merrin ineens wél zijn geheugen kwijt was en in een relatie zat die hij helemaal niet wilde?
      Adam was een piekeraar. Dat zou straks vast door zijn hoofd gaan. Fox voelde zich wel een beetje schuldig omdat hij hem deze leugen voorschotelde, maar die jongen deed iets met hem wat hem sinds Kris niet overkomen was en hij wilde hem niet zomaar in de armen van een ander duwen. Merrin had zijn kans gehad. Die had zich door Adam laten wegduwen, iets wat Fox nooit had gedaan. Door zijn gave te gebruiken had hij hem tot steun kunnen blijven – iets wat Merrin ook had kunnen doen als hij het echt had gewild. Maar nee – die was vooral met zijn eigen gekwetste gevoelens bezig geweest.
      ‘Waarom vertelde je me eigenlijk dat je jongens die op jongens vallen walgelijk vindt?’ vroeg Fox. ‘Als je dat zelf eigenlijk ook doet?’ Het klonk niet veroordelend – hij snapte gewoon nog steeds niet waar dat vandaan was gekomen.
      Adam zuchtte. ‘Vlak daarvoor was Yrla naar me toe gekomen. Hij had ontdekt dat ik op jongens viel en hij liet me geloven dat er iets mis was met… mensen als ik,’ zei hij zacht. ‘Dat het bestuur me zou willen resetten – of me zou willen doden – als ze erachter kwamen. Ik moest alles doen wat Dezi en hij me opdroegen. En daarom dacht ik dat het een grap was en dat je met die andere twee onder één hoedje speelde. Dat je – dat je me bij het bestuur zou aangeven als ik ja zei.’
      Fox kon het niet helpen dat hij in de lach schoot. ‘Dat is echt de grootste nonsens die ik ooit heb gehoord. Je hebt nota bene twee mannelijke afdelingsgenoten die elkaar midden op de tafel stonden af te lebberen. En ik…’
      Adams schouders verstrakten. Soep klotste over de rand van zijn kom toen hij het dienblad van zich afschoof. ‘Ik weet het, oké!’ Er verschenen tranen in zijn ogen. ‘Ik weet dat het ongelofelijk stom was om ze te geloven! Maar ik… maar ik… Ik wist toch ook niet hoe het hier allemaal werkt! En doordat ik zo stom was om ze te geloven kan mijn beste vriend nu niet meer lopen! Misschien wel nooit meer!’
      Fox vervloekte zichzelf. Vlug zette hij zijn dienblad weg, al wist hij niet wat hij moest doen toen hij dat eenmaal gedaan had. Hij wilde hem in een omhelzing trekken, maar was er vrij zeker van dat hij dan een soepkom tegen zijn hoofd kreeg.
      ‘Sorry,’ zei hij. ‘Ik bedoelde het niet zo…’
      ‘Ik heb geen honger meer.’ Hij kwam overeind en beende terug de school in.
      Fox’ schouders zakten naar beneden. Hoe kon hij het toch elke keer zo verknallen bij die jongen?

---

Every villain is a hero in his own mind.