[RPG • 0] Experium || 18 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx, Jester en Vienna die niet in orde waren... Dan was er flink wat mis. Hij sperde even zijn ogen open toen Persephone begon te dreigen en het kostte hem een paar tellen voordat hij doorhad dat ze niet tegen hem sprak. Ze had het over een hallucinatie... Dus het moest Maaya zijn die daar was. Was dat haar wraak omdat Jester haar in de arena verslagen had? Dat zou wel heel kinderachtig zijn. Hij had haar altijd al onberekenbaar gevonden, dus het zou hem niet écht verbazen. 'Zorg dat ze je niet kan aanraken,' zei hij tegen het meisje. 'Ik kom eraan.'
      Hij stak zijn iNet weg, schoot een paar kledingstukken aan en negeerde Astreals vragende blik. Moest hij iemand meenemen? Zijn eerste gedachte ging naar Fox uit, maar na wat er gisteren was gebeurd wist hij niet of dat handig was. Hij besloot het er maar niet op te wagen, hij kon de jongen nog altijd vragen om te komen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam had het gezicht van zijn vriend scherp in de gaten gehouden zodra zijn haren zich weer terugtrokken in zijn hoofd. Hij zag er kalmer uit en toen Merrin plotseling in hem veranderde schoot Adam verrast overeind. Het bleef bizar om zo naar jezelf te kijken.
      'Je hebt je gave weer terug, wat geweldig!' Hij wilde zijn vriend een knuffel geven, maar opeens durfde hij dat niet meer zo goed. Had hij zijn herinneringen dan ook allemaal terug? Vond hij hem nog steeds leuk? Hij schudde de twijfels van zich af. Merrin had gezegd dat hij hem voor dinsdag al leuk had gevonden. Daar moest hij op vertrouwen. Hij grijnsde naar zijn vriend, legde een vinger onder Merrins kin en keek keurend naar zijn gezicht. 'Ik was vergeten hoe knap ik eigenlijk ben,' grapte hij.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya kon de grijns niet van haar gezicht krijgen. Goed, een of andere klungel had haar neergeslagen. Maar dit was het zó waard geweest. Allemachtig, wat was het heerlijk geweest om Onyx te horen schreeuwen. Ze was zo aan zijn bewustzijn gewend dat ze hem makkelijk van de anderen had kunnen scheiden, waardoor ze even de verbinding had geopend om te zien wat hij zag. Ze had het nog wat aangedikt, had Jester als een fakkel aangestoken. Het was prachtig geweest om Onyx zo verslagen te zien. Natuurlijk, dat had ze al vaker gezien. Maar niet zó. Niet wanneer hij iemand kwijtraakte van wie hij hield. Nooit had hij een zwakke plekke gehad, behalve zijn eigen geest. Maar na een tijdje was de lol daar van af, was het de slapeloze nachten niet waard. Maar nu hij een vriend had, was er iets in hem veranderd. Ze kon het gewoon voelen. Die rooie had Onyx weer tot leven gewekt, had hem eraan herinnerd dat er andere gevoelens waren dan boosheid en onverschilligheid. En Maaya zou die gevoelens gaat uitbuiten. Net zo lang tot hij weer helemaal alleen was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

Ze haalde haar voet direct weer van het meisje af, na Fire zijn waarschuwing. Ze wilde gaan kijken bij Onyx en Vienna in de kamer, maar nu het roodharige meisje voor haar was wakker geworden, kon ze niet weg. Ergens tussen hier en haar oude slaapkamer lag nog het eerdere idee om het meisje vast te binden. Maar Fersephone durfde niet weg te stappen. Ze wist niet hoe krachtig het meisje was, wat ze nog meer voor hen in petto kon hebben. Stonden de andere Rhino's haar op te wachten buiten? Wat als ze Fire precies daarin verstrikt had nu? Voor heel even raakte ze in paniek, maar direct sprak ze zichzelf streng toe.
      Dit was niet het moment voor paniek. Fire kon prima voor zichzelf zorgen en ze had een vaag vermoeden dat dit een eenmansactie was, anders had ze wel iemand op de uitkijk gehad. Ze wachtte nerveus naast het meisje in de gang en keek om de zoveel seconden gehaast naar de voordeur in afwachting van Fire.

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij veranderde terug in zichzelf. "Waarom denk je dat ik elke dag dit gezicht wil kussen?" zei hij met een glimlach. Merrin drukte een vlugge kus op Adam zijn wang. Hij voelde zich uiterst goed, heel best zelfs. Voor het eerst sinds het ongeluk leek zijn lichaam tot rust te komen, er lag een bepaalde stilte overheen. Zijn gave gonsde niet de hele tijd. "Bedankt, Adam."

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire had het huis van de Panthers bereikt. Door het raam ving hij al een glimp op van mensen die op de grond zaten of lagen en bezorgd liet hij zijn knokkels tegen de voordeur roffelen. Er was opluchting van Persephones gezicht te lezen toen ze de deur voor hem opendeed. Over haar schouder heen zag hij Maaya zitten, haar handen waren op haar rug gebonden. Ze trok spottend haar wenkbrauwen op. In plaats van op haar te reageren, keek hij Persephone aan. ‘Gaat het?’ vroeg hij zacht aan haar. Ze had paniekerig geklonken, hij vermoedde dat ze op haar kamer was geweest.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Ik heb niet echt wat gedaan,’ wuifde Adam het weg. ‘Wat eh – wat is er gebeurd? Kreeg je ook… die hallucinatie?’ Bezorgd keek hij zijn vriend aan. ‘Het klonk verschrikkelijk.’ Hij sloeg zijn ogen neer. ‘Ik dacht dat Dezi was teruggekomen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

"Ik weet het niet," zei ze eerlijk. "Ik heb geen idee wat er allemaal aan de hand is. Volgens 8175 hebben ze een hallucinatie gehad, maar Jester is nog steeds niet lekker. Onyx heeft een wond op zijn hoofd en Vienna is compleet out gegaan. Om nog maar te zwijgen over dat Merrin ineens begon te schreeuwen. Ik wil wel helpen, maar ik heb geen idee wat er aan de hand is of hoe ik kan helpen. En... en... en ik kan ze niet allemaal tegelijk helpen." Wauw, ze was echt van streek door dit. Fersephone probeerde zichzelf te kalmeren, maar de onmacht die ze voelde, zorgde er nog steeds voor dat ze niet helder kon nadenken en dat ze niet zo goed wist wat te doen. "Bedankt dat je bent gekomen," zei ze echter met een kleine glimlach. Dat ze er niet alleen voor stond, zorgde ervoor dat ze al een beetje rustiger werd. Yrla was er natuurlijk ook, maar hij had al Jester voor zijn rekening genomen. Elke hulp was welkom. "Wil jij bij Onyx kijken naar zijn wond?" vroeg ze zachtjes. "Ik... " Een ijselijke gil verstoorde haar woorden. "Vienna!" zei ze geschrokken en draaide zich om op haar hielen en rende naar de woonkamer.

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze werd wakker met een ijselijke gil. In paniek zat ze overeind, haar hoofd die tolde en draaide. Vuur, vlammen. Ze waren overal Het waren net krioelende beestjes die als een malle over haar lichaam leken te lopen. De paniek zat haar nog hoog en ze voelde hoe haar ademhaling zich versnelde. De pijn, hij was nog niet weggetrokken. Hij vrat nog aan haar benen, liet scherpe steken er achter. Twee handen klemden zich om haar gezicht en lieten haar ruw in een richting kijken. "Vien, het is over. Doe rustig. Er is niets aan de hand." Ze moest knipperen met haar ogen om het beeld scherp te stellen, maar ze kreeg het niet helemaal helder. Ze had haar bril niet op. Ze zag echter voldoende om te zien dat haar vriendin naast haar zat.
      "Fayr! Alles goed met je? Ben je oké? Ik was zo bang..." Ze sloeg haar armen om het meisje heen en trok zich helemaal tegen het meisje aan. Vienna krulde zich als een klein kind op tegen het blonde meisje naast zich en opeens volgde de tranen. Ze huilde met lange halen op de schouder van het meisje naast haar en trok haar zo dicht mogelijk tegen zich aan. Ze voelde hoe een paar armen zich ook om haar rug nestelde en op het moment voelde niets vertrouwders dan deze omhelzing. Een tijdje bleven ze zo zitten, tot het moment dat Vienna haar tranen opdroogden. Ze maakte zich los uit de omhelzing van het meisje naast zich en streek de laatste resten van de tranen van haar gezicht. Fayr reikte haar haar bril aan en met een kleine glimlach zette Vienna hem op. Ze voelde zich om een of andere reden al veel lichter. Huilen kon soms voor even zoveel oplossen, het kon zo ontzettend opluchten. Ze keek met een glimlach naar het meisje naast haar, wilde vragen of het met Fayr ook goed ging, toen ze recht in het gezicht van de verkeerde keek. "Oh," ontsnapte aan haar lippen, toen ze Fersephone aankeek.
      Het was lang geleden dat ze Fayr en Phone door elkaar gehaald had. Maar door haar stress en het feit dat ze haar bril niet op haar neus had staan, had ze de tweeling weer met elkaar verward. In eerste instantie wilde ze sorry zeggen, maar net op tijd hield ze dat tegen. Het voelde ondankbaar om sorry voor de verwisseling te zeggen om een of andere manier. "Bedankt, Phone," zei ze gemeend. Met behulp van Fersephone kwam ze overeind. Ze wankelde nog altijd op haar voeten, waardoor Phone haar op moest vangen voor ze weer naar de grond ging.

[ bericht aangepast op 12 mei 2020 - 18:58 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

De vlammen waren nog steeds niet terug. Heel even drong er tot hem door dat hij misschien in paniek was, meteen daarna gevolgd door een nieuwe scheut pijn en de gedachte verdween weer. Er knielde iemand naast hem neer. Hoe dat kon wist hij niet, want de lava zou dadelijk komen. In zijn hoofd zat het al.
      "Het is voorbij, er is niets meer aan de hand..."
      Het klonk als Yrla. Maar het was niet waar. Er was wel iets aan de hand. Iemand — Yrla? — raakte hem aan. Maakte zijn hand los van zijn hoofd. Maar dat kon niet, dan zou de pijn alleen maar toenemen, nu kon hij het tenminste nog een beetje onder controle houden, hij moest-
      Je bent in paniek, Jes. Ademen. Het gaat wel weer over.
      Ademen. Dat kon hij. Trillend trok hij zijn hand weer terug en deed een eerste poging om langer dan één seconde in te ademen. Daar werd de pijn vast niet erger van. Daar kwam de lava niet van terug. Of het lukte wist hij niet eens, maar hij probeerde het alsnog opnieuw. Nog altijd had hij zijn ogen stevig dichtgeknepen, maar langzaamaan werd hij zich bewust van meer dan alleen de stekende pijn in zijn hoofd.
      Dat hij op de grond lag, bijvoorbeeld. De houten planken ruw tegen zijn huid. In de Arena was het aarde geweest, koel en korrelig, tot Fire kwam. Maar dit waren planken. De woonkamer van de Panthers. Die had ook in de fik gestaan. Jester wilde zijn ogen open doen om te zien of het inderdaad zo was, maar hij durfde niet. Wat als de pijn daar erger van zou worden? Of dat hij zag dat de lava wel degelijk zou komen? Iemand had zijn andere hand vast. Jester merkte het nu pas. Die had hij eveneens naar zijn hoofd toe getrokken en hield hem nog altijd zo stevig vast alsof de ander zou verdwijnen als hij losliet.
      Een seconde nadat hij zich dat had bedacht, trok de ander die hand weg. Er ontsnapte een nieuwe snik aan zijn lippen, toen iemand plotseling zijn armen om hem heen sloeg en hem naar voren trok. Witte vlekken dansten achter zijn ogen door de plotselinge beweging en nu moest hij zijn hoofd wel loslaten. Een nieuw iemand was aan het praten, zijn stem als enige helder door het delirium van pijn heen. En hoewel Jester niet hoorde wat hij zei, herkende hij de stem wel.
      Onyx.
      Onyx was hier.
      Jester dwong zijn ogen open.
      Geen Arena. De woonkamer. Ongeschonden. Geen spoortje vuur of rook of zelfs naschroeiende dingen te bekennen. Langzaam verwerkte zijn hoofd opnieuw wat hij net gehoord had en wist de draad van zijn gedachten nog net weer op te pikken tussen het steken van zijn hoofd door. De knetterende paniek die door zijn aderen gestroomd had, vervaagde en nu zag hij ook Yrla zitten. De pijn was er nog altijd, maar hij was niet meer in gevaar. Dat kon hij nu zien.
      Jesters aandacht verschoof naar de lange jongen die hem stevig tegen zich aandrukte en haast automatisch liet hij zwakjes zijn eigen armen om hem heen vallen. Hij huilde, besefte hij. Eerst had hij gedacht dat hij het zelf was, maar het was Onyx die in zijn hals snikte. Onyx huilde.
      Een golf zorgen sloeg over hem heen en verdrong de pijn naar de achtergrond. "Onyx?" Jester knipperde moeizaam met zijn ogen tegen het licht. "Hé, Scary Vibes." Zachtjes streek hij door de haren van zijn vriend en puzzelde de woorden die hij eerder had gezegd weer aan elkaar tot werkende zinnen.
      "Ik ben niet dood," probeerde hij geruststellend te zeggen, ondanks dat hij zich wel aardig klaar ervoor voelde. "Alleen een beetje koppijn."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Hallucinatie?" stelde hij verward de vraag. Bij de laatste opmerking keek hij zijn vriend even vol medelijden aan. Hij nam het gezicht van zijn vriend in zijn handen en keek hem recht in zijn ogen aan. "Adam, Dezi komt nooit meer terug. Je hoeft daar echt niet bang voor te zijn. Ze kan je nooit meer wat doen." Hij drukte een kus op het voorhoofd van Adam en liet hem toen los. Het viel even stil tussen hen, een tijd waarin Merrin kon nadenken over wat er gebeurd was.
      "Ik weet niet of ik die hallucinatie kreeg, ik denk... Ik denk maar half, eerlijk gezegd," Hij haalde even een hand door zijn haren door het ongemak. "Het beeld bleef wisselen bij mij. Het ene moment zag ik de kamer in brand staan, het andere moment was de kamer gewoon daar. Het was alsof alles in de brand stond. Ik kon de vlammen horen, en ik kon het zelfs ruiken. Maar elke keer leek er die wisseling te zijn, van onze gewone woonkamer, die een muziekje op de achtergrond had naar het branden van vlammen en de wisseling tussen rook en alcohol. Het was werkelijk waar misselijkmakend."

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze had zich door Nenya mee laten voeren naar haar eigen kamer en eenmaal daar het nummer van Romeo gedraaid. Ze hoopte maar dat ze hem niet wakker zou bellen nu, maar Fersephone had gelijk. Iemand moest zich met Maaya bezig houden en Romeo zat bij haar op de afdeling. Eigenlijk wilde ze helemaal niet hier op haar kamer zitten. Ze wilde helpen, Onyx helen en kijken wat er Jester mankeerde. Ze voelde zich nog prima, hoewel misschien nog een beetje draaierig door de alcohol. Ze kon best meer doen dan alleen stil zitten. Zonder haar waren ze verloren, vond Jester, en ze was het daar nu hartgrondig mee eens. Ze zou Romeo vragen Maaya op te halen en dan ging ze weer terug.
      Ze had al twee keer gebeld zonder antwoord en was net op het punt om het op te geven, toen de jongen zelf terugbelde. "Romeo?" vroeg Fayr voorzichtig. "Ik- ik hoop dat ik je niet wakker bel, maar ik heb je hulp nodig. Maaya is bij ons naar binnen gedrongen en heeft op iedereen een hallucinatie afgestuurd-" niet aan denken, Fayr. Zorg voor oplossingen. "8175 heeft haar bewusteloos geslagen en toen is het gestopt, maar ze zit nu hier in de gang. Kan jij haar misschien komen ophalen? Alsjeblieft?"

[ bericht aangepast op 12 mei 2020 - 20:46 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam hoopte dat de woorden van Merrin hem bij zouden blijven. Hij wist hoe het hier ging op school – toch? Hij had zijn herinneringen toch weer grotendeels terug? Hij moest erop vertrouwen dat dat waar was en dat ze inderdaad nooit meer terugkwam. Toch kon hij het niet helpen dat er een soort bal van prikkeldraad in zijn maag zat, die pijn deed bij iedere opgeluchte zucht.
      ‘Dat klinkt evengoed heel naar,’ zei Adam, hoewel hij blij was dat niet écht ervan overtuigd was geweest dat het huis in brand had gestaan. ‘Zullen we teruggaan naar de anderen? Dan kunnen we kijken hoe het met je zus gaat – en met de anderen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij keek nogal geschokt naar Onyx. De jongen huilde tranen met tuiten, terwijl hij zich wanhopig vastklemde aan Jester. Zodra Jester de zin 'ik ben niet dood' uitsprak, begreep hij het pas. Hadden ze elkaar dood gezien in die hallucinatie? Dat moest verschrikkelijk zijn. Hij wist alleen niet of hij net zo als Onyx gereageerd zou hebben. Waarschijnlijk wel, maar je wist maar nooit.
      Ook zag hij hier voor zijn neus het eerste bewijs dat Onyx echt om Jester gaf. Er was niet omheen te komen, het werkt keihard in zijn gezicht gedrukt. Dat de altijd sterke Onyx als een klein kind voor zijn neus zat te huilen, was confronterend. Het schokte Yrla zelfs een beetje en hij wist niet zo goed hoe hiermee om te gaan. Hij was van afschuw uit automatisme een stuk naar achteren geschoven en dit beeld onder zijn neus was afgrijselijk. Hij zag twee mensen die ontzettend veel van elkaar hielden en tegelijkertijd gedoemd waren om elkaar pijn te doen. Yrla werd opnieuw verscheurd door het idee zijn beste vriend te moeten beschermen van de jongen tegenover hem, tegenover het feit dat Jester blijkbaar ontzettend veel van deze jongen hield.
      Onyx liet de jongen voor hem los en keek met zo'n intense blik naar Jester dat Yrla even bang was dat ze zouden gaan zoenen. Daar had hij nu gewoon even geen zin in. Een beetje onhandig pakte hij het glas water van de grond en stak het met een pijnstiller naar voren. "Tegen de hoofdpijn, Jes." Meer zei hij niet. Hij wist de woorden niet te vinden, hij wist niet wat te doen. Hij voelde zich om een of andere reden in de steek gelaten, verschrikkelijk in de steek gelaten. En nog meer alleen dan hij zich eerder al gevoeld had.

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx voelde zich fucking opgelaten toen hij inzag dat er helemaal niets aan de hand was. Hij veegde vlug de tranen van zijn wangen, maar zijn ademhaling zat nog hoog in zijn keel. Zijn hoofd bonkte. Had hij zo veel gedronken dat hij zich dit had ingebeeld? Hij keek om zich heen. Nee – dat kon niet. De anderen zagen er net zo geschokt uit.
      Hij kwam weer overeind, hoewel hij zijn vriend het liefst was blijven vasthouden. Toch schaamde hij zich ook voor hoe hij zich had laten gaan en hij deed een paar passen achter. Verslagen staarde hij naar Yrla, die weer bij Jester was neergehurkt en hem pijnstillers en een glas water gaf.
      Hij keek met een ruk om toen iemand een hand op zijn schouder legde en een kneepje gaf. Aangezien Jester op de grond lag, kon hij niet bedenken wie het anders zou moeten zijn. Overdonderd staarde hij Fire aan.
      ‘Wat doe jij hier?’
      Hij hoorde zelf hoe onaardig dat klonk, maar net had de hele kamer in lichterlaaie gestaan en nu stond Fire hier?
      ‘Persephone vroeg me om hulp,’ antwoordde Fire. Zijn vriendelijke ogen rustten in de zijne. Onyx voelde zich er ongemakkelijk door en keek weg. ‘Ze zei dat Maaya een hallucinatie had gedaan.’
      Onyx verstijfde. ‘Je bedoelt – Maaya heeft dit gedaan? Met ons allemaal? Dat – dat kan ze helemaal niet.’
      Het leek wel medelijden te zijn wat hij in Fires ogen zag. Iets wat hij helemaal niet wilde en hij schudde Fires hand van zich af. ‘Waar is die hoer?’
      ‘Ik breng haar wel weg.’
      Onyx snoof. ‘Echt niet. Niet voordat ik –’
      ‘Voordat wat, Onyx?’ Fire’s toon was zacht, maar onverbiddelijk. ‘Ze zit met een triomfantelijk gezicht in de gang. Het enige waar ze op uit is, is jouw reactie. Ga je haar die echt geven?’
      Onyx klemde gefrustreerd zijn kiezen op elkaar.

---

Every villain is a hero in his own mind.