[RPG • 0] Experium || 22 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 11:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Dan ga hem gewoon zoeken!" zei ze een beetje gepikeerd. "Jij bent van ons degene die sneller rond het hele terrein bent, zelfs al gaan we met tien zoeken." Yrla keek naar haar op, en ook in zijn ogen zag ze opeens angst. Fersephone werd weggeblazen door de emotie van de jongen, hij was de tweede die vandaag voor haar omviel. Waar ze ineens een breuk in hun stevige imago zag komen. Zou het komen door Damon? Of was ze zelf anders? "Maar wat als hij me niet wilt spreken, Fer? We hebben een zware tijd achter de rug. Ik kan hem niet dwingen met me te praten."
      Ze begreep het opeens. Dit ging om de ruzie die tussen Jester en Yrla had plaatsgevonden. Ze had de onrust bij Yrla wel gemerkt, ze had ook aan hem gemerkt dat ze het kussengevecht gewoon even nodig hadden, om de spanning weg te jagen. "Dan weet je in ieder geval dat hij veilig is. Ook al wil hij niet met je praten." Yrla knikte. Hij kwam direct overeind en trok zijn schoenen aan. "Je hebt gelijk, dankjewel Fersephone!" Ze voelde hoe de jongen spontaan een kus op haar wang drukte. Ze was zo verbaasd dat ze gewoon miste dat hij de kamer uit was gelopen. Ze had gewoon perplex naar de muur gestaard. Heel even keek ze naar de lege deuropening, maar besloot toen om Yrla zijn kamer te verlaten. Ze ging slapen, het was genoeg voor vandaag.

---

It's never gonna happen, Guys.

Lig je nou te slapen, Uk?
      Nuh-uh. Ik ben aan het nadenken. Gaat beter met m'n ogen dicht.
      Lig jij altijd te snurken als je nadenkt?
      Jup. Is extra goed voor de gedachtekrachten. Net als worteltjes voor je ogen.

Er zwierf iets belangrijks aan het randje van zijn bewustzijn.
      Net te ver weg om erbij te kunnen. Hij wist niet wat het was, behalve dat hij het echt niet moest vergeten. Moeizaam werkte hij zijn ogen weer eventjes een stukje open en ving een glimp op van de houten muren van de boomhut voordat ze weer dichtvielen. De mysterieuze boomhut die hier random stond. Met een open deur en een raam en een kist in het midden waar dekens inzaten, met een roestig slot.
      Het slot dat niet open wilde gaan. Het had niet eens een klikje gegev-
      Jesters ogen vlogen open.
      Dat had hij gehoord, vlak voordat de sluipende kou en duisternis zich om hem heen gewikkeld had. Jester duwde zich zwakjes van de kist af en graaide naar het slot. In zijn haast haalde hij zijn vinger open aan een van de scherpe metalen randen van het ijzerwerk, maar hij merkte het nauwelijks. Jester dwong zijn verdoofde vingers rond het slot en gaf er een rukje aan. Het ding kreunde, maar gaf niet mee. Jester mompelde een vage verwensing en probeerde het opnieuw.
      En deze keer klonk er een schor geknars en kwam de beugel los. Haast verloor hij zijn evenwicht en hij moest zich aan de kist vastgrijpen om niet om te vallen. Nog was het bijna niet genoeg. Zijn vingers leken aan alle kracht verloren te zijn. Jester duwde zichzelf moeizaam op zijn knieën en probeerde het ijzeren plaatje van de lus af te halen, wat door eerst door het slot was tegengehouden. Na de derde keer lukte het en kon hij zijn vingers onder de rand wurmen en de deksel van de kist onder luid gekraak open duwen.
      Onvast leunde Jester met zijn armen op de rand en stond zichzelf heel even toe om zijn ogen weer dicht te doen. Het voelde zo fijn. Dat stille, zachte donker dat hem wee wilden trekken naar de vergetelheid. De vergetelheid klonk best goed, weetje. Daar kon hij tenminste... dingen, wel... vergeten.
      Doe je ogen open, Jes.
      ... Of ga maar lekker liggen. De kist is open, dus je bent klaar.
      Kom overeind.
      ... Alles komt wel goed. Relax.
      Je bent gestopt met rillen. Dat is het tweede stadium van hypothermie, Jester. Níet gaan slapen.
      ... Gewoon eventjes je ogen dichtdoen. Dat is... beter voor je gedachtenkrachten. Ja. Heel even je ogen dicht. Dat kan heus geen kwaad.
      Pak die dekens. Ze liggen recht voor je. Pak die dekens. Nu!
      Hij haalde een paar keer onregelmatig adem en duwde zichzelf toen weer half overeind. Stak zijn arm in het donkere gat van de kist. Bleef graaien tot hij iets te pakken had wat hij eruit kon trekken. Jester hield de helft van de tijd zijn ogen toch nog lekker dicht. Het was toch donker. En ze dicht houden voelde zoveel beter.
      Maar uiteindelijk moest hij wel. Het kostte vier pogingen, maar toen had hij twee mottige dekens op de vloer van de boomhut getrokken. Een fleeceding, als hij het goed had, en eentje die heel veel zwaarder aanvoelde en die hij met een bovenmenselijke inspanning de kist uit getrokken had. Zijn hartslag voelde vreemd onregelmatig aan en het bonkte in zijn oren.
      Je bent er bijna. Dit is je bijwerking. Zorg ervoor.
      Dat zou hij doen. Eerst de fleecedeken om en dan de ander. Passieve opwarming. Hoorde eigenlijk bij het eerste stadium, wist hij. Maar hij kon nou niet echt een kop thee of warme chocolademelk uit de lucht toveren. Jester begroef zichzelf in de dekens en in plaats van toe te geven aan die goddelijke slaap die aan de andere kant van zijn wilskracht op hem wachtte, begon hij een beetje te bewegen. Eerst zijn voeten, ingepakt en wel. Naar voren en naar achteren, langs elkaar en gewoon alle kanten tegelijk op. Wrijving creëren. Wrijving was warmte. Warmte was goed.
      Na een tijdje begon hij te rillen. Eerst af en toe en daarna onophoudelijk en zonder dat hij het ook maar enigszins onder controle had. Nu pas begon hij zich te realiseren dat hij het niet alleen koud had, maar dus ook gewoon ontzéttend koud. Wel werd het steeds ietsje makkelijker om zijn ogen open te blijven houden en hij beschouwde dat maar als een overwinning voor hemzelf.
      Gefeliciteerd. Je gaat niet dood aan onderkoeling. Is de kans voor Onyx om er een einde aan te maken toch niet verkeken.
      Het sarcasme klonk zelfs voor zichzelf bitter. Jester schudde de gedachte uit zijn hoofd en zijn blik viel op het zilveren apparaatje naast hem op de grond. Zijn iNet. Vast uit zijn zak gevallen. Er knipperde een lampje zachtjes in de rechterbovenhoek en na enig intern debat, stak Jester zijn hand uit.
      Een berichtje van Yrla. En van Fire. Jester staarde ernaar totdat het scherm van zijn iNet weer uitviel, en nog wat langer voordat hij het eindelijk oppakte om een berichtje terug te typen. Het scherm reageerde niet al te best op zijn vingers, maar het bericht dat hij wilde typen was ook niet lang. Dat scheelde. Helemaal waar was de boodschap niet, maar daar ging het ook niet om. Bovendien was hij in ieder geval richting 'halverwege' onderweg om dit hypothermie-probleem op te lossen, dus daar hoefde hij ook niks meer over te zeggen. Gewoon alleen de kern.

      Leef nog.
      -J

Jester drukte op verzenden en sloot de conversatie met Yrla of om die van Fire te openen. Die was korter en meer puntsgewijs.

      Heads up: het mes is weg. Doe voorzichtig en bel me als je iets nodig hebt.

Hoewel uiteindelijk de jongen hetzelfde zei als Yrla. Als je me nodig hebt, geef een gil en ik kom direct. Vast. Jester twijfelde er niet echt aan of ze zouden het doen. Of hij het ook wilde was een heel andere vraag en daarom typte hij naar Fire een berichtje dat daar net zo inhoudelijk op inging als het berichtje naar Yrla. Namelijk; helemaal niet.

      Gezellig.
      -J

Hij drukte op verzenden en legde zijn iNet weer weg. Met zijn hoofd leunend tegen de houten planken, ingepakt in twee verschillende dekens, staarde Jester naar de muur aan de overkant, totdat hij elke nerf ervan uit zijn hoofd zou kunnen kennen, als het niet zo donker was geweest.

[ bericht aangepast op 20 juni 2020 - 3:46 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Zijn iNet piepte. Hij stond net hijgend bij het hek van het bos, twijfelend of hij daar in moest gaan. Het was de laatste plek waar hij nog niet gekeken had, en waar hij de weg niet wist. Hoe moest hij zoeken in dat immense bos? Hij was er nog maar twee keer geweest. En hij wist dat als hij zou gaan kijken, hij waarschijnlijk verschrikkelijk zou verdwalen. Yrla haalde zijn iNet tevoorschijn en zag dat hij eindelijk een bericht van Jester terug had! De inhoud stelde hem echter diep teleur. Ja, natuurlijk leef je nog! Dat wist hij ook wel. Maar hij had gevraagd of Jester hulp nodig had.
      Het was ergens een opluchting om van zijn vriend te horen. Hij leefde inderdaad nog, hij was er nog. Maar dit vertelde niets over de staat waarin hij was. Hij opende een bericht terug open.

Ik heb warme kleren voor je. Zal niets zeggen als je dat niet wilt, maar laat me je helpen.

Zijn berichtje klonk een beetje wanhopig, en Yrla merkte dat hij dat ook was. Hij wilde er voor zijn vroegere vriend zijn, maar ergens was het ook gekkenwerk om hem daar in dat bos te gaan zoeken. En daarnaast had hij ook nog eens dat gesprek met Zebediah morgenochtend. Hij kreunde. Dat werd wat. Hij zou brak voor de jongen verschijnen. Misschien moest hij gewoon uitslapen, tot minimaal twaalf uur op bed blijven liggen, zodat hij Zebediah kon ontwijken. De jongen zou later wel een nieuwe poging doen, toch? Of zou hij het erger maken? Alhoewel... Ze hadden niets afgesproken. Zebediah had niets laten weten, dus hij kon ook niet 'te laat' komen op zijn afspraak toch? Yrla besloot dat hij tien minuten zou wachten op Jester zijn antwoord. Dat antwoord zou bepalen of hij in het bos zou gaan zoeken, als hij niet zou antwoorden, dan had hij geen keuze dan terug te keren naar zijn bed en vol spanning te wachten op zijn ontmoeting met Zebediah morgen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire voelde zich doodmoe toen hij in zijn campus aankwam. Hij had de stille hoop dat de anderen al sliepen, maar Tony zat samen met Serena en Vera op de bank en staarde hem met vurige ogen aan. Zo teruggetrokken als hij eerst was geweest, zo fel was hij nu.
      ‘Wij praten morgen wel,’ zei hij met een grom tegen de jongen. Hoewel hij zich de hele avond schuldig had gevoeld, verdween dat gevoel nu hij geen greintje spijt op Tony’s gezicht zag. Zijn emoties zaten al zo dicht tegen de vlakte, hij wist zeker dat hij zijn zelfbeheersing zou verliezen als hij nu een discussie aanging.
      Tony snoof. ‘Er valt niets te praten. Je bent een overloper. Komt allemaal door die blonde hoer hè? Nou wacht maar.’
      De dreiging in zijn stem ontging Fire niet, maar hij haalde zijn schouders erover op. Moest ie vooral proberen. Hij maakte geen schijn van kans tegen Fersephone.
      Hij liep door naar de trap, al besefte hij wel dat er écht iets niet goed zat bij die jongen. Even vroeg hij zich af of het niet beter was als zijn gave weer op slot zat zodat hij van school gestuurd werd. Dan stak hij in elk geval geen anderen aan met zijn zieke gedrag. Hopelijk vond hij morgen de ruimte om met de twee meiden te praten. Er moest toch een manier zijn om ze weer aan zijn kant te krijgen… Zelf waren ze tenslotte ook meiden. Zij zouden het toch moeten begrijpen?
      Met een zucht ging hij naar boven toe. Hij deed de deur van de kamer naast hem op een kiertje en zag dat die leeg was. Even schoot Zebediah door zijn hoofd, toen schudde hij het van zich af. Die kans was wel heel klein. Waarschijnlijk had Fox geen zin om Tony’s woede te ondergaan. Morgen zou hij de jongens van kamers wisselen. Astreal kon wel bij Emil slapen.
      Hij ging zijn eigen kamer binnen, zag dat Astreal al sliep. Hij wurmde zich moeizaam uit het belachelijke jurkje, zag toen het briefje van Fox liggen en voelde zich toch een beetje gerustgesteld. Daarna greep hij zijn iNet en stuurde een berichtje naar Jester.
      En nu wilde hij alleen nog maar slapen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Dear future Onyx. Zoals je ziet, heb je het weer goedgemaakt met die stomkop naast je. Hij deed stom en jij deed stom, jullie hebben allebei sorry gezegd en een traantje gelaten en daarna kwamen jullie tot de conclusie dat Maaya de boom in kan met d’r stomme voorwaardes.”
      Dronken-Onyx op het scherm schonk Jester een halve grijns en gaf hem toen een zoen die alle ingewanden uit nuchtere-Onyx leek te rukken.
      “Maar omdat je al vijf liter drank naar binnen hebt gewerkt voorziet wijze Jester dat je je morgen niets meer herinnert, dus daarom deze geweldige video. Dus kort samengevat –Jester is nog steeds op je verliefd. Jij bent nog steeds op hem verliefd. Jester wil ook nog steeds vrienden met je zijn. Morgen – na je kater – gaan jullie een beter anti-Maaya plan bedenken en vier, ehm…” Hij trok een gezicht en keek opzij. ‘Oh ja, en Yrla is je getuige. Mocht je dat wat waard vinden. Kan hij vast oefenen voor jullie trouwdag.” Dronken-Onyx keek Jester aan. “Wil jij nog iets zeggen?”
      "Dat het misschien loont te onthouden dat zelfs Nenya nog beter bestand is tegen alcohol dan jij?" Jester schudde lachend zijn hoofd. “Dat ik van je hou," zei hij, zijn toon klonk serieuzer. "En dat je me 's ochtends een tik mag geven omdat ik zo'n ontzettend grote fucking kutidioot was." Hij legde zijn hoofd tegen Onyx' schouder aan. "Yrla, jij nog een paar prachtige woorden voor hangover-Onyx?"
"Jullie trouwdag?" Yrla floot. "Pfoe Jester, ik zal me vast maar voorbereiden. Straks zit je je hele leven vast aan deze gek."

Onyx had het filmpje al tien keer bekeken. Staarde naar de schittering in Jesters ogen, naar de glimlach om zijn lippen. Hij zag ook de schittering in zijn ogen. Dat moment daar, dat was geen toneelspel geweest. Geen plan om Jester pijn te doen. Dat was echt – en oh, wat deed het pijn om het nu terug te zien.
      Yrla’s toevoeging was als zout open een open wond. Maar waar was het zeker.

Steevast volgde na het filmpje de herinnering aan de vorige avond:
      ‘Ik haat je. Ik haat je zo fucking erg. En je bent een fucking mongool als je denkt dat iets van vanavond echt was. Zó voelt het, als iemand met je aan het spelen is. Ik vertrouw je nooit meer en denk maar niet dat je mij ooit nog kan vertrouwen. Ik maak je kapot, hoor je. Ik haat je verdomme nog meer dan ik Maaya haat, denk maar niet dat ik je ooit nog met een gerust hart laat slapen. Als je ooit nog aankomt met je ge-sorry en ik-laat-je-nooit-alleen-liedjes stouw ik een mes in je borst en ik rijt je open als een fucking vis.’

En daarna klonken de woorden van Fox.
      ‘Wees eens eerlijk tegenover jezelf. Hoe vaak schreeuw jij in je woede dingen die je niet meent? Je zei het zelf nog – dat je het niet meende dat je hem wilde neersteken. Ik durf te wedden dat je hem al honderd keer hebt afgesnauwd. Waarom wordt je dan zo witheet als Jester één keer hetzelfde doet? Waarom mag Jester geen fouten maken?’

‘Hij hield echt wel van je, man. Iedereen kon dat zien. Zelfs al snappen we er allemaal even weinig van als jij. Je bent een idioot als je denkt dat hij met jou speelde. Alleen omdat hij een keer boos werd en in een opwelling iets schreeuwde waar hij een dag later alweer spijt van had. En jij… Jij speelde met hém. Je bent net zo cru als Zebediah was.’

De drie fragmenten bleven maar door zijn hoofd spoken. De hele nacht lang. Vanaf het moment dat Yrla hem had verteld dat Jester terug was, was zijn paniek dat de jongen onderkoeld zou raken bekoeld. Hij was naar de uitkijktoren gegaan – naar de campus teruggaan durfde hij niet. En daar zat hij nu al uren naar zijn scherm te staren, naar de stemmen in zijn hoofd te luisteren. Meer dan eens had hij een berichtje naar Jester geopend. Maar wat moest hij zeggen?
      Jester zou hem nooit vergeven. Zoals Onyx ervan overtuigd was dat hij Jester nooit meer kon vertrouwen, had hij Jester nu zelf bewezen dat hij hem nooit meer kon vertrouwen. Zelfs al bood hij zijn verontschuldigingen aan – Jester dacht vast dat het weer een spelletje was. En toch – toch voelde het verkeerd om helemaal niets van zich te laten horen. Uiteindelijk begon hij toch een berichtje te typen.

Jes, geen woord kan ooit herstellen wat ik gisteren kapot heb gemaakt. Zelfs als je zo gek zou zijn om me nog een kans te geven, wil ik je die onzekerheid niet aandoen. Ik denk niet dat er een beroerdere vriend bestaat dan ik, dus wat dat betreft kan je er alleen maar op vooruitgaan. Onze kamer is voor jou. Je verdient zo veel meer dan ik je ooit had kunnen geven. Onyx

Een traan kriebelde langs zijn wang. Er was zo veel meer wat hij tegen hem wilde zeggen – en tegelijkertijd was het verdraaid moeilijk om de juiste woorden te vinden. Hij verzond het bericht, daarna legde hij zijn hoofd tegen het ruwe hout achter hem.
      Hoe moest het nu verder?
      Door de leegte in zijn ziel echode een antwoord.
      Niet. Hij wilde niet verder.
      Hij kon niet één reden bedenken waarom hij nog verder zou willen.

[ bericht aangepast op 20 juni 2020 - 11:39 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Na het ontbijt had Adam Merrin meegenomen om een stukje te wandelen. Het was heerlijk om nu hand in hand te kunnen lopen. Ze liepen een stuk langs het meer. Vanochtend hadden ze de rolstoel teruggebracht. Aan de energie die van Merrins gezicht afstraalde zag hij dat het goed met hem ging en dat hij geen restpijn meer had. Toen ze aan de overzijde van het meer waren, zakten ze aan de oever neer. Adam trok zijn schoenen en sokken uit, rolde zijn broekspijpen op en liet zijn benen in het water bungelen. Het was warm. De korsten op zijn arm waren aan het helen, maar ze jeukten als een gek en de warmte hielp niet mee. Voorzichtig haalde hij het verband eraf. Echt nodig was het niet meer, het was vooral omdat hij niet wilde dat anderen het zagen. Maar bij Merrin hoefde hij zich nergens voor te schamen.
      ‘Ik wilde je nog een aantal dingen vertellen,’ zei Adam. ‘Waar ik gisteren niet echt aan toe kwam.’ Hij zweeg even. Moest hij eerst vertellen over Zebediah of eerst over Fox? Hij besloot met het moeilijkste te beginnen. Ze droegen al zonnebrillen – die van Yrla hadden ze niet echt nodig gehad – dus dat scheelde. De zon was nu achter hen, dus hij haakte zijn zonnebril aan de hals van zijn shirt. Hij wilde zijn vriend aan kunnen kijken. ‘Je herinnert je de verhalen over Zebediah nog wel toch? Van gisteren? Die ex van Fox… En die jongen die Vienna dwong om… toe te kijken?’
      Merrin keek hem onderzoekend aan en gaf een knikje.
      ‘Yrla kwam gistermiddag naar me toe en hij gaf me twee zonnebrillen – zodat we er altijd eentje bij ons kunnen hebben. Hij vertelde me dat Zebediah nog steeds toegang heeft tot het terrein en dat we moeten wegrennen als we hem tegenkomen.’ Er kwam een blos op zijn wangen. Hij was niet echt het type dat wegrende, maar hij was de vreselijke verhalen nog niet vergeten. ‘En als we een zonnebril hebben dan kan hij niet ons… brein beheersen.’ Hij beet op de binnenkant van zijn wang. ‘Best een creepy idee. Volgens mij… Is hij de reden dat Yrla me zo gepest heeft. Maar hij durfde er niet zo veel over te zeggen. Maar hij zei dat er anderen zouden komen die ons wilden lastigvallen en dat we dan naar Jester moesten gaan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester negeerde het traag knipperende lampje van zijn iNet naast zich. Het kon hem vrij weinig schelen dat er iemand zijn aandacht nodig had, op het moment. Als er echt een crisis was, dan belden ze wel. Bezorgde berichtjes had hij weinig aan en hij had geen zin om iets te verzinnen om terug te sturen. Vanaf zijn hoekje op de grond en diep weggekropen in de warme dekens, luisterde hij hoe de wereld om hem heen wakker werd. Soms sliep hij ook even en als hij dan zijn ogen weer open deed, was het alweer een stukje lichter en warmer buiten.
      Hij leefde nog. Een hele prestatie. Jester staarde naar het gevallen slot tot het ding haast terug begon te staren. In zijn hoofd was het stil. Leeg. Verdoofd, misschien. Ondanks dat de warmte weer was teruggekeerd naar de puntjes van zijn tenen en hij het zelfs niet meer gewoon koud had, leek het alsof hij vanbinnen nog steeds half onderkoeld was. Er zat een kilte in zijn borst die hem vreemd voorkwam, maar of hij het ook erg vond wist hij niet. In ieder geval waren de woorden van Onyx gestopt met echoën en dat was al een hele grote vooruitgang.
      Helder zonlicht viel door het 'raam' naar binnen en scheen op de verweerde planken. Het hout was daar verbleekt, zelfs. Dagen en dagen van zonlicht dat iedere keer op dezelfde manier op hetzelfde plekje viel. Deze boomhut moest er al een hele tijd staan. Nu het weer licht was, kon hij beter zien waar hij eigenlijk terechtgekomen was.
      Anders dan de wachttoren van Onyx, leek dit bouwwerk nog best stevig in elkaar te zitten. Behalve de kist in het midden, stond er ook nog een klein krat in de andere hoek. Tegen de muur aan was een plank gemaakt, waar een verdroogd bosje bloemen op lag en een gehavend boek. De tekst op de rug was vanaf zijn plek op de grond eigenlijk niet te lezen en Jester kwam overeind uit zijn bundel van dekens.
      Een spinnetje had in alle rust zijn web eraan vast geweven en hij trok het zonder pardon kapot toen hij het boek van de plank trok. De pagina's krulden om en waren vergeeld, maar de voorkant van de kaft was nog in redelijke staat. 'Norse Mythology', van Neil Gaiman. Jester trok een wenkbrauw op. In zijn kamer had hij precies hetzelfde boek liggen— hoewel in een veel betere staat. Hij vroeg zich af wie het hier had achtergelaten.
      Iemand met een goede smaak in boeken, blijkbaar. Jester legde het boek weer terug en liet zijn blik verder door de ruimte glijden. In de hoek naast de deur stonden twee krukjes en daarnaast een schoenendoos. Gevuld met strips, kwam hij achter. Jester draaide zich om en zijn oog viel op de muur tegenover hem.
      Er stonden twee woorden — namen — in het hout gekrast, met een zeshoekig symbool in het midden. Geïntrigeerd stapte hij dichterbij. Iemand had daar duidelijk aandacht aan besteed. Van de twee namen was de bovenste duidelijk het netst (wat wel wat wilde zeggen, want 'Clive' had nu niet de meest makkelijke letters om in hout te kerven), maar het symbool was haarscherp. De lijnen scherper en dieper en geen krasje de verkeerde kant op. Anders dan de hanenpoten eronder, waar Jester met enige moeite 'Noah' in herkende.
      Jester streek er gedachteloos met zijn vingers langs. Hij kende niemand die zo heette. De namen kwamen hem vaag bekend voor, maar daar hield het ook wel op. Misschien hadden twee oud-leerlingen dit gemaakt? Hij moest het Fox maar eens vragen, die kende het bos op zijn duimpje. Het zou nog best eens kunnen dat hij ze wel eens tegen was gekomen. Of anders kende Fire ze misschien wel.
      Clive en Noah.
      Als hij ze ooit tegenkwam, moest hij ze maar bedanken. Jesters hand viel weer langs zijn zij naar beneden en hij draaide zich van de muur af. Het zou toch best kut geweest zijn om gewoon dood te gaan omdat hij zo stom was om enkel in een dunne (gescheurde) bloes het bos in te rennen. Met de Zuivering en Zebediah op de loer hoopte je toch wel op een iets heldhaftiger eind als dat uiteindelijk kwam.

[ bericht aangepast op 20 juni 2020 - 21:50 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Oke, dus we moeten voorzichtig zijn," knikte hij naar de jongen naast hem. Hij luisterde even naar Adam, maar ondanks Adam zijn verhaal maakte het nog niet zoveel indruk op hem. Hij kende deze Zebediah totaal niet, ondanks de gruwelijke verhalen die er de rondte gingen. Misschien was het dom, maar ondanks het feit dat hij het nog niet voelde, knikte hij wel. Hij zou voorzichtig zijn, altijd een zonnebril bij zich dragen zoals van hem gevraagd werd. "Hij doet wel erg zijn best he?" vroeg hij onbewust aan de jongen naast hem.
      Yrla was veranderd. Merrin had iets in hem gezien wat hij niet zo goed kon begrijpen, waar hij nog niet zijn vinger op kon leggen. Maar het was fijn te zien dat hij vroegere pestkop een andere richting uit leek te gaan. Het gaf hem ietwat rust. Gek genoeg had hij die rust sinds de zuivering, of sinds Adam er was. Hij had een nieuwe vriend, maar zijn pestkoppen hadden ook opeens anders naar hem gekeken. Hij voelde zich echt weer veilig in de school, al wist hij dat die veiligheid alleen maar schijn was. Merrin stak zijn gezicht uit in de richting van de zon en liet de stralen zijn gezicht kietelen. Zo hier, veilig en rustig aan het meer, leek het alsof de wereld volmaakt was, geen gevaarte aan de lucht. En toch... Toch klopte het niet...

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam trok zijn schouders op. ‘Ik vind het nog steeds moeilijk om de omslag te begrijpen,’ mompelde hij. ‘Maar goed. Het komt wel, hoop ik.’ Hij trok een bloemetje tussen het gras vandaan en keek peinzend in de verte. ‘Ik eh – ik heb met Fox afgesproken dat we elkaar voorlopig niet zien. Tot hij… over me heen is.’ Hij keek opzij, probeerde Merrins gezicht te peilen. ‘Maar nu zijn ex er weer is – wat hij vast dit weekend hoort – is de timing echt heel rot. Dus ik hoopte… Dat je misschien een keer wat leuks met hem wil gaan doen.’ Hij aarzelde. ‘Ik snap het als je dat niet wilt,’ mompelde hij. ‘Maar ik denk dat hij nu een vriend nodig heeft en ik kan er niet voor hem zijn.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij had zichzelf in de grote wilg gehesen, ver uit het zicht van iedereen. Met zijn gave had hij zichzelf een zetje moeten geven, maar uiteindelijk had hij de onderste tak bereikt en had hij omhoog kunnen klimmen. Daar zat hij nu, de blaadjes trekkend uit een jonge tak, terwijl het gesprek met Zebediah door zijn hoofd heen ging. Kies er twee.
      Zebediah was niet erg tevreden met hem geweest. Zijn ideeën waren maar zwak geweest, iets wat Yrla zelf ook wel wist. Hij gaf de schuld aan de heftige week, het feit dat hij nooit tijd had gehad om stil te staan bij het maken van het idee, of om informatie te verzamelen. Hij was bang geweest, ontzettend bang. Dat Zebediah dat op dat moment zich zou bedenken, dat hij alsnog met een opdracht terug zou komen. Dat hij eropuit gestuurd werd om zijn house uit te moorden, net als hij met Fox gedaan had. Hij had het hele gesprek het verhaal van Fox niet uit zijn hoofd kunnen krijgen. Maar uiteindelijk had Zebediah toegestemd, toen hij perplex zijn idee veranderde bij het zien van de namen. Yrla had twee meiden uitgekozen, twee slachtoffers voor Zebediah, twee onschuldigen. Hij voelde zijn maag samenknijpen. Meiden versieren was iets wat hij altijd gedaan had, waar hij een ster in was, en waarom zijn idee beter erdoor werd. Het moest appeltje eitje woorden, kon er misschien zelfs de lol ervan in zien om de meiden te versieren. Maar wat hij daarna moest doen...
      Hij had Zebediah ervan overtuigen dat hij wist hoe hij het moest aanpakken, hoe de meiden te breken. Natuurlijk wist hij dat, hij had het allemaal gezien bij Vienna. Maar dat maakte er niet op dat hij er minder misselijk van werd. En nu zat hij hier, geen idee wat hij met zichzelf moest. Ja, hij had tijd gewonnen. Maar hij wist niet zo goed tijd waarvoor. Hij had twee maanden, voor Zebediah terug zou keren. Wat zou Zebediah doen als hij geen resultaten leverde? Het zou wel twee extra maanden zijn waarin ze iets konden bedenken wat tegen hem zou werken, maar hij wist niet zeker of hij ook op deze manier aan de informatie zou komen die hij wilde. Hij was niet tevreden met zijn keuze, maar nog altijd had hij het gevoel dat hij geen andere opties had gehad. Hij had dit zelf opgezocht, zelf veroorzaakt, dus moest hij het ook zelf oplossen.
      "Je hebt twee maanden, Yrla. Dan wil ik resultaten zien." Zijn scherpe stem deed hem huiveren. Twee maanden om het of gruwelijk te verpesten voor de ene partij of het gruwelijk te verpesten voor de andere partij. Ondanks dat hij het niet wilde, moest hij misschien maar informatie verzamelen. Hij moest deze week gaan gebruiken om alles over de meiden te weten te komen, hun bewegingen, hun hobby's, hun activiteiten na school, vrienden. Via die weg zou hij vast een manier vinden om contact met ze te leggen. Dat was nog het moeilijkste niet....

---

It's never gonna happen, Guys.

"We kunnen niet zien wat er in zijn hoofd omgaat," zei hij met een flauwe glimlach. Toen Adam daarna ineens over Fox begon keek hij hem verrast aan. "En ging hij daar ook mee akkoord, elkaar even niet zien?" vroeg hij verbaasd. Merrin wist hoe verliefd Fox op Adam was geweest, hoeveel moeite hij erin gestoken had om hem en Adam uit elkaar te drijven. Hij keek even bedenkelijk over het meer. Het duurde even voor hij antwoord gaf. "Het is niet dat ik geen vrienden wil zijn met Fox," zei hij zachtjes. Dat was waar. Het was niet dat hij het niet wilde. Hij was alleen bang weer teleurgesteld te worden door de jongen.
      "Fox en ik hadden het best leuk die ene dag. En het was ook echt een herinnering waarin ik dacht dat we echt goede vrienden konden worden. En misschien kunnen we dat ook nog wel steeds. Alleen..." Merrin zuchtte even diep. "Ik vertrouw hem gewoon niet na wat hij ons geflikt heeft. Ik ben gewoon bang dat hij me weer iets stoms flikt, als het hem maar goed uitkomt." Zo hij had het gezegd. Hij had gezegd waarom hij niet zo goed meer met Fox om durfde te gaan. Hij was ergens nog altijd bang Adam aan Fox te verliezen, al werd die angst met de dag kleiner en kleiner.
      "Maar als hij echt in staat is afstand van jou te nemen, en zo die situatie op te lossen. Dan wil ik best proberen om te kijken of onze vriendschap een tweede kans verdiend."

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze liep met haar tas over haar schouder in de richting van het zwembad. Fox had haar een berichtje gestuurd, of ze het leuk vond om samen met hem te gaan zwemmen. Ze had heel lang erover getwijfeld. Die ochtend had ze Fayr verteld over wat er gebeurd was met Fox op het feestje. Dat hij haar een kus had gegeven, maar daarna toch had gezegd dat ze het niet helemaal was. Dat ze wel belangrijk voor hem was, maar dat hij niet verliefd was. En natuurlijk had Vienna dat wel geweten van hem, maar om het hem zo hard op te horen zeggen, het was toch vervelend geweest. Ze wist ook niet of ze er nu wel goed aan deed om toch met hem te gaan zwemmen, of ze dan wel de kans kreeg haar gevoelens voor hem te vergeten. Maar ze wilde hem niet al direct de volgende dag laten zitten, niet na wat er gisteravond gedeeld was. Ze wilde checken of hij zich wel goed voelde, of hij er weer een beetje bovenop was gekomen. En dat was de doorslag geweest om toch te gaan.
      Aangekomen bij de ingang van het zwembad zag Vienna dat de jongen er nog niet was. Ze plofte op het bankje naast de ingang en zette haar tas naast zich neer. Willekeurig gingen haar gedachten weer terug naar Emil. Ook hij was sinds gisteravond de hele dag al in haar hoofd. Het briefje wat ze van hem had gekregen, had ze veilig opgeborgen in haar nachtkastje. Ze had hem nog altijd geen bericht teruggestuurd, ze wist niet zo goed wat ze hem moest antwoorden. OF ze hem moest antwoorden. Gisteravond had ze echt heel leuk gevonden, en Emil leek haar ook een leuke jongen. Maar ze durfde niet zo goed, ze wist niet waarom. Maar ze had zijn bericht nog niet durven beantwoorden. Dan zou de datingfase opnieuw beginnen. En die met Fox echt afgesloten zijn... Wilde ze dat nog niet? Fox was duidelijk geweest, hij wilde haar niet. En toch zat ze weer hier op het bankje voor hem, te wachten tot hij haar gezelschap kwam houden. Ze wist dat ze zelf nog met alle liefde door was gegaan met daten, maar aan een dood paard kon je niet trekken toch? Moest ze Serena haar advies maar opvolgen en gewoon doorgaan met de volgende? Of gunde ze haarzelf gewoon een adempauze? Ze wist het niet...

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Dat zou ik fijn vinden,’ zei Adam met een glimlach. ‘Ik was degene die het voorstelde, al heb ik wel gezegd dat hij me moet bellen als hij echt een vriend nodig heeft. Ik wist toen al dat Zebediah terug was – maar hij weet dat nog niet.’ Hij legde een hand op Merrins bovenbeen. ‘Ik snap het dat je het moeilijk vindt om hem weer te vertrouwen. Maar mensen doen soms domme dingen als ze verliefd zijn. Daarom is een beetje afstand tussen ons beter, denk ik.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Je hoort mij niet klagen hoor," zei hij eerlijk. "Ik vind het eigenlijk wel fijn dat jullie even afstand van elkaar hebben. Misschien helpt het niet alleen voor jullie om straks de band weer op te bouwen, maar ook voor mij en Fox. Hoef ik niet elke keer zo op mijn tenen te lopen." Hij ratelde. Maar hij sprak wel de waarheid. Hij was dolgelukkig dat die twee even niet afspraken. Zo hoefde hij zich geen zorgen meer te maken, had Adam nu al bewezen dat hij voor de volle honderd procent voor hem ging. En lag er inderdaad misschien iets minder druk op de vriendschap van hem en Fox. Merrin drukte een kus op Adam zijn wang. "Bedankt dat je het me vertelde," zei hij zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam glimlachte. 'Natuurlijk vertel ik het je. Jij was ook een van de redenen dat ik het voorstelde. Omdat je het lastig vindt dat hij gevoelens voor me heeft.' Hij tuurde weer even naar het zachtjes golvende water. Toen zei hij wat al vanaf gisteravond op zijn hart lag. 'Ik heb gisteren ontdekt dat ik een tweelingbroer heb en een jonger zusje. We — we hadden een auto-ongeluk. Dat zag ik gisternacht.'

---

Every villain is a hero in his own mind.