[RPG • 200] Down The Rabbit Hole • Speeltopic - Speeltopics

---

The Undergrounds — de ingang van de club is te vinden in een steegje, niet al te centraal is gelegen. Lopende praktijken gebeuren onder de radar, mond op mond reclame hetgeen nieuwe mensen binnenhaalt en autoriteiten tot noch toe op afstand houdt.       Achter de vervallen en bekladde deur betreed men een gang welke zelfs nuchtere mensen al het gevoel van een trip geeft, lichten verspringend en de opzwepende muziek al hoorbaar. De deur aan de andere zijde brengt je direct in de grootste ruimte van de club, links de garderobe, achteraan een bar met daarboven de VIP ruimte, rechts de trap zowel naar boven als naar beneden en de dansvloer voor je neus — diens centerpunt iets wat direct in het oog springt.       In de kelder vind men direct onderaan de trap de toiletten, links nog een dansvloer waar voornamelijk techno wordt gedraaid en rechts zijn privé booths te vinden voor hen die zich tijdelijk terug willen trekken uit de drukte of gewoonweg privacy zoeken. tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

Amren Kane Lola Decker Calissa Manderson Sierra Connell Rebecca Lewis Savea Acker Myrna Simmons Mea Roberts Silas Connell Vesper Rollins Benji Simmons Cassim Cortes AJ Cooper Dominic Liddell Seth Huxley G P P G G P G P G P G G G G G Fraternity Suriel Velns Niran Hakuna_Matata Luchasaurus Lavore Venustic Luchasaurus Suriel Fraternity GoldenTrout Reflection Dumb Lovecraft 1.1 1.2 1.3 1.2 1.3 1.3 1.4 1.4 1.2 1.2 1.2 1.2 1.2 1.3 1.3 Wanna join? Just ask! tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

Ben lekker creatief met de club! Rookkanonnen, confetti, de flitsende lichten, noem het maar op! Het is een opzwepende scène, constant in beweging en eeuwig meeslepend. MOODBOARD Soundtrack ROLLENTOPIC teksttekstteksttekstteksttekstte PRAATTOPIC       Have fun Down The Rabbit Hole

[ bericht aangepast op 17 aug 2020 - 16:04 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

Vrijdagavond rond twaalven — de club is niet zo volgepakt als op een zaterdagavond, maar er zijn genoeg mensen om het een bedrijvige bedoeling te maken. De sfeer is goed, de muziek meeslepend, lichten flitsend en menigeen wil feestend het weekend in — is bereid om veel geld uit te geven zij het aan drank of aan drugs. Men kan zich al binnen de muren van de club bevinden, aangezien deze al open was vanaf 2100, maar uiteraard komen er ook nog steeds nieuwe mensen binnen.       De deuren zullen pas tegen 0600 sluiten en tot die tijd vloeit de alcohol rijkelijk en is er geen drugssoort die verwaarloosd wordt. White Rabbit is evenals andere middelen te koop bij verscheidene dealers, maar kijk uit — niet altijd alles is wat het lijkt.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

First.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Mt

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mine.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

A lot of people have the wrong idea about me and I have no desire to clear shit up tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

"—en kijk dan! Gewoon fucking front page, once again." Amren overhandigt 'The Manhattan' aan Piper, de pagina's aan haar vingers plakkend daar waar meerdere soorten alcohol hun sporen achter hebben gelaten en het magazine zo krampachtig tussen haar vingers geklemd dat haar eigen gezicht kreukelt. De hoek van de foto is weinig flatteus en alle onderdelen die er toe doen zijn uiteraard bewerkt met een blur-effect — het nut hiervan iets wat haar compleet ontgaat. Ja, ze flasht de camera en ja, ze heeft een fles Vodka in haar andere hand, maar het roddelblad had echt wat beter zijn best moeten doen al hadden ze iets over willen laten aan de verbeelding.       De blondine naast haar neemt het tijdschrift van haar over en brengt het belachelijk dicht naar haar gezicht in een poging de foto te ontwaren — de handeling nauwelijks voortkomend uit het feit dat het donker is op straat en meer gelinkt aan het percentage alcohol wat al door hun beider lichamen raast. In haar concentratie loopt haar beduidend kortere metgezel bijna tegen een lantarenpaal op en Amren slaat een arm om haar schouders in een poging enige sturing te bieden — ook zeker blij met de steun die het haar eigen wankele pas geeft.       "Zo oneerlijk—" verkondigt Piper op gespeeld bedachtzame wijze, wat haar een zijwaartse blik in afwachting oplevert vanaf de groenogige— "bij mannen werken ze tepels ook nooit weg en veel meer dan dat heb jij toch ook niet."       Amren haar geveinsd beledigde kreet gaat gepaard met het verleggen van haar arm, waardoor de greep op Piper meer op een headlock begint te lijken dan iets anders, het gegiechel wat die uit begint te slaken niets dan beneveld te noemen. De kortharige laat zichzelf eveneens verleiden tot lachen en grist het tijdschrift met haar vrije hand terug, werpt het achteloos van zich af zonder te kijken waar het terecht zal komen.       Waarheid is dat er niets te lachen valt aan de blauwe plekken op haar armen — de vingers van haar vader ieder scherp afgetekend daar waar hij haar had gegrepen. Hij had haar direct die ochtend opgezocht, had zijn weg haar stoffige kamertje in gevonden en haar geconfronteerd met haar zoveelste misstap in veel te korte tijd — haar verzekerd dat ze er de volgende keer niet vanaf zou komen met wat geschud in gescheld. Normaliter opent ze de deur niet voor hem, laat hem op de gang razen tot hij zich weer beseft dat hij een man met aanzien is en uit zichzelf vertrekt voor iemand hem ziet. Deze keer had ze echter nog van niets geweten met betrekking tot het artikel en had het kloppen op de deur beantwoord zonder verdenkingen.       Haar lach verzuurt dan ook enigszins en ze kapt het af, poogt weer grip te krijgen op de luchtigere gedachtegangen van eerder. Naast haar houdt Piper een betoog over waarom het belachelijk is dat roddelbladen een spektakel maken van een tweeëntwintigjarige, haar woorden speels maar onderlijnd met iets serieus — iets werkelijks en reëels en daarmee iets waarin Amren op dit moment geen zin heeft. Iets waar ze nooit zin in heeft.       "Laten we nog naar The Undergrounds gaan, yeah?" vraagt ze de blondine dwars door diens standpunt over privacy heen, haar ogen al op de ingang van het steegje gericht. Het helpt niet dat het op haar weg naar huis ligt wanneer ze uit het centrum komt, staat nergens aan bij dat ze vanaf hier slechts tien minuten hoeft te struikelen om bij haar gebouw te komen en dus geen reden ziet om niet naar binnen te gaan. "Het is nog vroeg."       "Werk morgen, heb ik je al gezegd," helpt Piper haar herinneren terwijl ze tot stilstand komen, diens frons langzaam tot Amren kerend. "Misschien is het verstandiger—"       "Maakt niet uit, ik ga wel alleen. Laat je het weten als je thuis bent?" Ze drukt een kus op het voorhoofd van haar oudste vriendin en maakt zich dan van haar los, begint achteruit van haar weg te lopen in de richting van waar ze weet dat ze door kan. "Werkse morgen!"       Als Piper al protest heeft dan komt dat tot dovemansoren, Amren haar zelfverzekerde pas hetgeen haar al snel tot voor de deur van de club brengt waar meer mensen hun weg naar binnen vinden. De kleerkast van een vent naast de ingang neemt haar met scherpe ogen in zich op en ze grijnst hem alwetend tegemoet, heft haar handen in een achteloos gebaar van overgave.       "No booz nor weapons here, chief, maar je mag altijd even fouilleren als je wil." Waarop geen andere reactie komt dan een flits waarschuwing in zijn ogen ten teken dat ze door moet lopen. Amren geeft gehoor, zij het niet zozeer vanwege hem als wel de dreun van de bass welke haar hier en nu al weet te bereiken — het lonken van de muziek en de zoete belofte op de geweldige scène verderop hetgeen haar door de gang doet stevenen. Het betreden van de ruimte vanuit de gang is als een verademing, al zou het dat niet moeten zijn met de benauwdheid die hier heerst tegenover de koelte van buiten. Voor haar is dit echter duizendmaal beter — de bezwete lichamen, de muziek welke direct grip op haar krijgt en de lichten die continu verspringen, bijstaan aan een high welke ze nog niet heeft weten te vinden deze avond.       Amren komt tot stilstand zo'n drie passen de ruimte in en neemt het geheel in zich op, gunt zichzelf het kortste moment van bezinning in een poging te bevatten hoe enerverend dit is en komt tot de conclusie dat woorden het niet kunnen omschrijven.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Mt.

---

I'm your little ray of pitch black.

My topieks

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

---

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek My mind is a mess and I have no intention of cleaning today

"Rustig aan met dat spul hè, ik bel je moeder niet." Benji werpt de jongen een speelse grijns en een knipoog — beantwoord de high five waarop wordt aangestuurd ondertussen dat hij het briefje van tien in zijn kontzak schuift en draait zich vervolgens weg op zijn hielen, zijn eerste stap gepaard met het feit dat ieder greintje gemoedelijkheid zijn gezicht verlaat. Vloekend onder zijn adem struint hij weg van de koper, ogen per direct weer speurend door de ruimte — op zoek naar iemand die net iets te zoekend om zich heen kijkt, net iets te nerveus of schichtig oogt om goeds in de zin te hebben.       Feit is dat gebruikers altijd een aantal soorten telltale hebben — een blik in de ogen die boekdelen spreekt, lichaamstaal zenuwachtig, ongedurig en geprikkeld. Benji kan het weten, is zonder meer een van hen en zou zelf ook wel een hit kunnen gebruiken right about now. Als hij vanavond wanneer de club sluit echter geen vijfhonderd cash aftikt bij Joshua, dan weet hij niet hoeveel langer hij het nog kan rekken voor hij weer een bezoekje krijgt — de vorige afranseling nog te kort geleden om vergeten te zijn en de dreigementen tot zijn familie nog luid in zijn oren.       Het doet hem niets als zijn broers klappen krijgen, zou hem bijster weinig deren wanneer ze zijn vader onder handen zouden nemen. Zijn moeder ziet hij echter niet graag opdraaien voor zijn eigen shit, haar leven al ellendig genoeg onder de tirannie van een man met losse handjes. En Myrna — Myrna verdient beter dan de gehele situatie, met of zonder maffiose in de mix. Hij klikt zijn tong geagiteerd bij enkel al het idee dat iemand haar iets aan zou doen, voelt zijn eigen nervositeit door zijn lichaam kolken en de realiteit steeds zwaarder wegen — het onder ogen komen hiervan niet iets waar hij behoefte aan heeft.       Benji komt langzaam tot stilstand achter in de zaal, laat zich verleiden voor het kortste moment tegen de muur te leunen en gewoonweg even te observeren, ditmaal zonder de eerdere motieven en puur gefocust op het momentum. Hij poogt zijn aandacht te verleggen — poogt doemgedachten te verruilen en zich aan te laten grijpen door hetgeen er voor zijn ogen afspeelt. Lichamen die zich compleet overgeven aan de muziek welke Savea over hen loslaat vanuit haar booth, de bass voelbaar door de hele ruimte en opzwepend in combinatie met de lichtshow. Witte flitsen zorgen voor korte momenten van slowmotion, alvorens weg te vallen en zicht te geven op het werkelijke ritme — slopend en woest, handen tot de hemelen gericht en grijpend naar de confetti die zo nu en dan rond wordt geblazen.       Zijn vingers spelen in zijn broekzak met het kleine ronde pilletje wat hij eerder deze avond al heeft gekocht, zoals gewoonlijk te geobsedeerd met het hebben van de mogelijkheid tot nemen wanneer hij dat wil. Hij had zich voorgenomen het pas te doen zodra hij het geld zou hebben, weet dat wanneer hij onder invloed is hij het verkopen niet meer op één heeft staan en zelfs het binnengehaalde geld te makkelijk weer uitgeeft. Maar hij heeft deze pil ten minste zelf gekocht dit keer, het is er niet een van Joshua, en het duurt nog zeker een half uur voor het zijn werking krijgt.       De pil draait en draait tussen zijn vingers, zijn focus langzaam wegglippend bij het tafereel voor zijn neus en al zijn gedachten gericht tot de overweging. Zijn gezonde verstand probeert de overhand te houden, komt continu met redenen waarom het een slecht idee is nu al te gebruiken, probeert hem aan de man te brengen dat hij enorm sterk zou zijn al zou hij nu zijn hand uit zijn broekzak trekken en zich afzetten van de muur — zich richten op het verkopen van de pillen in zijn andere broekzak. Het zou een overwinning zijn, hoe klein ook, zou hem sterker maken dan hij gisteren was, zou—       Benji haalt daadwerkelijk zijn hand uit zijn zak, zij het met het pilletje tussen zijn vingers. Voor een moment kijkt hij er nog nietsziende naar, zijn bewustzijn schreeuwend dat hij zwak is en zichzelf nu nog in de hand kan houden. Hij grimast — en dan neemt hij in.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Op het ritme van de muziek die door de boxen klonk bewogen haar heupen, haar benen, haar armen. Haar hele lichaam werkte op een ritmisch tempo mee. Onder invloed van de muziek die haar oren vulde en de drank die onbeschaamd zijn ronde deed in haar bloed. En dat terwijl ze nog verre van dronken was en zeker wist dat ze nog in volledige zinnen kon spreken. Om haar heen was een zee van dansende mensen, sommige alleen of met zijn tweeën. Sommige in groepjes. Tegen haar aan danste een jongeman waar ze de naam niet eens van wist, maar op het moment zelve was dat ook niet iets waar Becca zich druk om maakte. Ze maakte zich nergens druk om, deze plek ging voor haar enkel en alleen om plezier maken. Het was een vast ritueel geworden voor Rebecca, een vast ritueel dat bestond uit werken overdag en drinken en dansen in de avond. Om aan het einde van de avond gaan slapen om de volgende ochtend het ritueel te herhalen. Vaak alleen, soms met gezelschap. De alcohol stond haar toe de dagelijkse sleur achter zich te laten, het stond haar toe om in vrijheid te bewegen en te praten, en om alle zorgen die een mens zich maar in het hoofd kon halen achter zich te laten. Dat was waarschijnlijk ook waarom ze er zo gek op was, en ondanks die kennis deed de roodharige dame het sinds korte tijd bijna elke dag opnieuw. De jongeman waar ze zojuist nog mee stond te dansen leek zijn interesse in de roodharige te zijn verloren en richtte in plaats daarvan nu zijn aandacht nu op een blondine. Het gaf Rebecca de kans om zich wat verder te oriënteren in de mensendrukte. De kans om te zien hoe tegen de muur iemand iets uit zijn zak haalde, het in zijn mond stopt en doorslikte. Het was een stap die Rebecca haar aandacht keer op keer trok. Maar tegelijkertijd was het een stap die ze nog nooit had durven nemen. Ze had diverse pillen inmiddels in haar bezit gehad. Ze was op mensen afgelopen die ze had zien nemen of verkopen, en had er dan eentje aangekocht voor 'later op de avond' om ze vervolgens aan het einde van de avond door te verkopen, of thuis op te slaan. Maar geen enkele pil had haar maag in zoverre bereikt, joints dat was de enige soort van drugs waar Rebecca echt ervaring mee had. En ze kon je vertellen, die waren heerlijk! Net als de drank waar ze zo gehecht aan was geraakt. Maar de verschillende soorten pillen op de markt trokken haar nieuwsgierigheid tot een punt, het punt waarop ze wat in bezit had. Het gevoel van iets in bezit hebben deed al wat, maar haar nieuwsgierigheid had haar nog nooit over de grens getrokken om het werkelijk te proberen. Ze zou elke keer intentie hebben om het die avond echt te gaan doen om dan laat op de avond alsnog terug te krabbelen. Ook dat was een ritueel dat herhaald werd, minder vaak als het eerste maar des al niet te min had het zich nu een aantal keren voorgedaan. Zo ook nu, haar lichaam had zich al richting het persoon bewogen en voor ze het min of meer door had was ze al op plaats van bestemming aangekomen. "Care to share?" De woorden verlieten haar mond soepel, en ze wist daar ter plekke dat ze diezelfde avond, het zij van de jongeman waar ze nu bij stond het zij van een ander, weer een pil in bezit zou krijgen.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

---

De sierlijke hals van de goudkleurige Patron—fles verdwijnt tot halverwege zijn tong tussen zijn tanden, maakt dat hij zijn kin slechts dat tikje omhoog hoeft te kantelen om de inhoud in een gestaag tempo te verwelkomen, zijn blik hierbij onafgebroken op de scene onder zich gericht.       Vez heeft er meer dan eens over gefantaseerd hoe het zou zijn om zich gewoonweg in de menigte te laten vallen vanaf deze hoogte, of het zou voelen als Icarus op zijn doodsreis naar de zon, gevangen in de fluorescerende lichten en vibrerende muziek—om vervolgens verloren te gaan in een zee van niemanden. Ook nu sluiten zijn vingers zich rondom de reling, de koelte van het materiaal een sterk contrast met zijn verhitte huid. Het is een rustige avond, er zijn geen zaakjes om te regelen en zijn lichte kijkers hebben nagenoeg nog geen slachtoffer gevonden om te tormenten met zijn nabijheid.       Niet dat er geen dames—of heren—zijn geweest die het hebben geprobeerd. Hij duwt zijn tong tegen zijn gehemelte en werpt een zijlingse blik op de schoonmaakster die over de latex lounge gebogen staat. Sommige junkies zijn onbehoorlijk slordig—maar niemand komt er mee weg zijn eigendommen te bevuilen. Uiteraard is Vez vriendelijk genoeg geweest om de betreffende jongeman een poging tot opruimen te laten verrichten, maar zijn mond bleek niet zo happig op kliekjes als deze op de belofte op pillen was geweest. Eén van zijn mondhoeken krult betichtend de hoogte in, de fles lege drank op het glazen tafeltje naast zich plaatsend zodat hij een sigaret kan opsteken. De aansteker heeft ironisch genoeg dezelfde kleur als het bloed onder zijn vingernagels en de knokkels erboven.       ‘Rita.’ De donkerblonde jongeman spreekt haar naam niet belachelijk hard uit, en toch schiet ze omhoog. Vez laat een hand in zijn broekzak glijden, neemt de tijd om zijn emotieloze kijkers van top tot teen over haar heen te laten rollen, zijn lippen ongehaast aan de peuk zuigend. ‘Zorg dat je klaar bent als ik terugkom,’ zegt hij, de toon niet verkroppend dat het haar niet in dank af zal worden genomen als ze er nog is. De iets rijpere vrouw knikt ijverig, haar gezicht zo wild op— en neer knikkend dat ze bijna op het ritme van Savea's muziek lijkt te bewegen. Ze is verre familie van de daadwerkelijke baas van deze club, maar waarom deze haar heeft aangehouden als full—time schoonmaakster is hem nog altijd een raadsel. Ze heeft zich bewezen, zij het met enige gewenning, maar hij zou zelf voor iets. . . spannender hebben gekozen.       Zijn wellustige grijns beantwoord Rita met een roodgekleurd hoofd, haar ogen liever op de witte vlekken op het leer dan hem gericht wanneer hij haar voorbij loopt, de trap aan haar kant gebruikend om zijn weg omlaag te maken.       De oase valt als nevel over hem heen, en het duurt niet lang tot de alcohol in zijn bloedbaan begint te pulseren alsof deze wordt geroepen door de aanzwellende atmosfeer. Lijven links en rechts kronkelen in zielsverrukking langs elkaar heen, verkeren in hun bubbel van complete vrijheid, de high een geur die hij als bloedhond zou kunnen volgen.       Vez beweegt zich als een messteek door de menigte, zijn schouders meer dan eens weinig voorzichtig langs de ledematen beukend die zijn pad te laat ontspringen. Zijn kijkers raken gewend aan de lichten, de eindeloze hoeveelheid confetti en de rook die de vloer hier en daar volledig laat verdwijnen—hij catalogiseert zijn personeel, de mensen die onder zijn order voor geld moeten zorgen op deze plek, welke geen enkele seconde dienen te vergeten dat plezier iets is wat ze dienen te verkopen. De echte wereld bestaat niet binnen deze muren, op de plek die hij zijn domein noemt, en eenieder die een ander daaraan tracht te herinneren zal het berouwen.       Nadat hij zelfstandig een nieuwe fles patron achter de bar heeft ontvreemd, glijden zijn kijkers over de laatkomers die zich toch hebben laten verleiden binnen te treden. Vez hoeft niet op zijn horloge te blikken om te weten dat ze het punt middernacht hebben gepasseerd—de balans nieuwelingen en vroege ravers overduidelijk.       Wat zijn kortgespannen aandacht echter wel weet vast te houden, is het verwonderde gezicht van een lange jongedame, wiens gebrek aan haar hem pas opvalt als hij haar lichaam tweemaal in zich heeft opgenomen.

Don't cry I'll feed you your tears

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

Zijn zelfverachting jegens de beslissing welke hij zojuist heeft gemaakt krijgt nauwelijks de kans aan te zwellen of zijn aandacht wordt opgeëist door een warme stem — de bijbehorende dame er een die hij niet kent. Normaliter is zijn half uur inwerktijd een dertig minuten lange strijd met zichzelf, de weerzin voor zijn eigen zwakte in scherp contrast met zijn onvermogen om het ongedaan te maken — zijn vinger in zijn keel te steken en het pilletje gewoon weer uit te hevelen in de hoop dat het nog geen werking heeft genomen. Aanspraak is dus zeker een welkome afleiding en uiteraard nooit een verkeerde wanneer het komt in de vorm van iets oogstrelends.       "Care to share?" De woorden hebben nauwelijks haar lippen verlaten of zijn gezicht vervormt tot iets aangenamers — ieder spoor van zijn meer neerslachtige gedachten smeltend als sneeuw voor de zon. De grijns rond zijn lippen is moeiteloos en hij geeft zijn ogen weinig subtiel de kost, neemt haar in zich op van haar rode lokken tot haar hooggehakte schoenen alvorens haar blik te ontmoeten.       "I'm all for sharing—" speelt hij haar met een knipoog toe, zijn houding tegen de muur ondertussen niets dan nonchalant te noemen, ieder spoor van de verloren jongen van eerder verdwenen, "—maar business is business, honey."       Benji tovert het zakje XTC uit zijn linker broekzak tevoorschijn en opent het om er een uit te halen, pakt het roze pilletje tussen duim en wijsvinger en houdt het op ooghoogte voor haar gezicht.       "Normaal vijftien—" zijn grijns wordt een meer scheve variant terwijl de prijs zonder nadenken zijn lippen verlaat, gewoonweg zeggend wat hem op dat moment te binnen schiet, "—tien als je me je naam verklapt en je tong uitsteekt."       Zijn intentie haar de pil te voeren komt voort uit het feit dat hij niet wil dat ze afneemt en direct weer vertrekt — de gedachte alleen te zijn even niet aanlokkelijk en Lola nergens te bekennen.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

⊥W

---

How far is far

"Care to share?" de woorden verlieten haar mond soepel en de roodharige dame wachtte geduldig op zijn antwoord. Er ontging haar niet hoe de uitdrukking op zijn gezicht veranderde nadat ze hem had aangesproken en hoe ze de welbekende vleeskeuring ter plekke onderging. Veel mensen deden dat op een afstand, ongezien, maar de jongeman tegenover haar maakte er duidelijk geen geheim van. "I'm all for sharing," de knipoog die hij liet vallen ontging gaat niet, "maar business is business, honey." Ze had dus goed gegokt door op hem af te stappen hij had inderdaad meer. Rebecca keek toe hoe hij een zakje met roze pilletjes uit zijn broekzak haalde en er eentje uit pikte Het roze pilletje verscheen vervolgens, vastgehouden tussen duim en wijsvinger, voor haar gezicht. "Normaal vijftien," een korte stilte valt in zijn woorden "tien als je me je naam verklapt en je tong uitsteekt." De prijs was een welbekend fenomeen, het directe innemen van het pilletje was iets nieuws. Überhaupt was het innemen van het pilletje iets nieuws voor haar. Rebecca had op dat exacte moment zich kunnen omdraaien op haar hoge hakken en een ander kunnen zoeken, er waren genoeg vissen in de vijver te vinden en menig daarvan zou simpelweg geld aannemen en de pil in haar hand duwen. Maar dat deed ze niet. Haar blik gleed kort van het roze pilletje terug naar zijn gezicht "De naam is Rebecca," waarna haar blik weer op het roze pilletje gericht werd om daar te blijven hangen. En toch kon Becca zich er niet toe zetten om haar mond voor hem te openen zodat hij het pilletje op haar tong kon leggen. Die zelfde mond voelde in een keer kurkdroog, het pilletje zo dicht bij te hebben. Dat gevoel alleen al, het gevoel van wat spanning gecombineerd het willen van iets dat binnen handbereik was en haar nieuwsgierige aard aanzich, was wat haar elke keer dreef om toch weer wat op te kopen. En ja hoe aanlokkelijk het ook was om haar mond voor hem te openen, ze deed het niet en hield in plaats daarvan haar hand op en trok haar weg van het roze pilletje terug naar zijn gezicht. "Vind je niet dat de naam aanzich ook korting verdiend?" het was een poging waard om te proberen. Zo kon ze alsnog later in de avond haar besluit, een besluit wat eigenlijk al genomen was voor ze überhaupt maar op hem af stapte, nemen. En voldeed de poging niet, als ze 10 kon neerleggen voor een pil kon ze er ook 15 voor neerleggen dan een drankje minder die avond.

[ bericht aangepast op 20 juni 2020 - 11:37 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Savea was deze avond alweer heerlijk op tijd op het werk, is er zeker niet vies van de geluidstechnicus te helpen met alles weer eens goed nakijken en is graag zelf bezig met de voorbereidingen van haar booth. Nu het voorbij twaalven is, en haar set alweer eventjes door aan het draaien is voelt ze de muziek, zoals iedere vond, door haar lijf gieren. De vibraties geven haar de sensatie waar ze iedere dag naartoe leeft — althans elke dag dat ze aan het werk kan in The Undergrounds.       De koptelefoon, waarvan ze er maar ééntje op haar oor heeft rusten, de ander erachter, maakt haar duidelijker hoe en wat — waardoor ze wat technisch aan de knopjes draait om de mix zodoende beter te laten verlopen. Zelf gaat ze overduidelijk los op haar muziek, de bass drop iets waar ze een groot fan van is. Terwijl ze zelf aan het losgaan is, weet ze een slok te nemen van haar glas, terwijl intussen haar ogen kort over de menigtes glijden.       De dansende, zwetende lijven onder haar bezorgen Salvea een oprechte glimlach — een behoorlijk brede ditmaal. Haar ogen zoeken naar bekenden, en her en der spot ze overduidelijk een welbekend gezicht. Zo ziet ze Vez bij de VIP area, Benji en haar roodharige vriendin samen. Haar ogen dwalen verder, treffen meerdere vaste klanten, welke ze poogt te lezen, let hierbij op hun reacties op de muziek — of hun lichamen automatisch mee weten te bewegen of deze nog wat motivatie nodig hebben.       Het is dan dat ze weer wat aan de draaischijf draait, de knopjes hierbij richting een grootse bass drop stimuleert — haar ogen het publiek in de gaten houdend om hen reacties te peilen. Pas wanneer mensen reageren gooit ze hem erin, knalhard en onmisbaar. Haar eigen hand schiet tevreden omhoog, terwijl ze doorgaat om het zo soepeltjes mogelijk over te laten lopen met haar andere hand. Haar triomfantelijke grijns groots, terwijl ze zelf tevreden meebeweegt.       Haar rode pruik beweegt weelderig mee met haar gedans en gespring, gezien deze met veel zekerheid op haar hoofd geplaatst is. Gezien ze haar rode pruik weer eens van de plank getrokken heeft, kon ze niets anders dan gaan voor een Ariel geïnspireerde outfit — het witte shirt staande voor haar jurk wanneer de zeemeermin het land betreed en de halve korset en laarzen eerder een knipoog naar haar outfit in de zee.       Terwijl haar heupen heen en weer wiegen, voelt ze echter iemand haar bovenbeen aanraken, waardoor Savea ietwat geschrokken richting de betreffende persoon kijkt. Wanneer ze ziet dat een oudere man haar aandacht poogt te trekken trekt haar gezicht weer wat bij, gezien deze wat ontevreden had gestaan. Ze hurkt neer, zodat ze haast op ooghoogte zijn en kijkt hem vragend aan. 'Kan ik je helpen?'       Zijn pupillen zo groot als schoteltjes, staren wazig voor hem uit. Zijn hoofd kantelt wat, waarbij zijn bruine poelen haar helblauwe kijkers lijken te willen lezen — staren haar even verloren aan voor hij een lichte grijns laat zien. Zijn mond beweegt, maar horen doet Savea hem niet, ondanks dat de dame aardig gewend is aan veel achtergrondgeluid. Het gemompel, want meer kan het niet zijn, doet haar wenkbrauwen optrekken. Dat is tot de man zijn hoofd schud, een hand op haar knie legt om dichterbij te komen en vervolgens een lied in haar oor fluistert. Savea knikt naar de man, een glimlach op haar gezicht, waarna ze zijn hand voorzichtig van haar knie afhaalt.       Met een tevreden blik kijkt de man haar aan wanneer ze zich weer staande maakt, waarna deze er weer vandoor gaat. Savea heeft geen idee waar de bewaking is op het moment, maar maakt zich er niet teveel zorgen om. Ook deze hebben toiletbezoeken en drankjes nodig zo nu en dan. Al gauw is ze dan weer achter haar set te vinden om op zoek te gaan naar het zojuist benoemde nummer, terwijl ze weer wat frutselt aan de booth zodat alles weer enige beweging heeft — in plaats van wat eentonig doorspelen.       Eenmaal alles weer lekker op gang, neemt ze een slok, waarna ze een fade-in maakt van het zojuist voorgestelde liedje — welke perfect aansluit op haar vorige lied, zoals verwacht. Een tevreden grijns groeit opnieuw rond haar lippen, waarna ze de betreffende man opzoekt. Deze steekt vermaakt en duim omhoog en gaat helemaal los op zijn eigen voorgestelde lied, welke uiteraard bespeeld wordt om het eigen te maken door de DJ.

[ bericht aangepast op 19 juni 2020 - 8:54 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

CASSIM ILYAS CORTÉS

---

Voor de zoveelste keer in de afgelopen vijf minuten, haalde ik mijn smartphone teboven om opnieuw het adress te controleren, alsof ik zou ontdekken dat ik toch voor de verkeerde club stond. Oftewel, misschien hopen dat ik de verkeerde club had. Mijn blik gleed weer omhoog naar het gebouw. Hier en daar zag ik al mensen in de ingang verdwijnen en de imposante man die er voor de deur stond liet me toch even slikken en mijn blik gleed snel weer naar mijn gebarsten smartphone. Het sms'je van Callie stond opgelicht, het adress was zeker weten juist... Een licht trillerige zucht verliet mijn lippen, het was dankzij deze brunette dat ik wist dat mijn broer hier werkt. HEt was dat ze mij, met Amin had vergist dat ik uberhaupt met haar aan de praat was geraakt en over de club hoorde. Amin had ik nu al een jaar niet meer gezien en ik baarde me zeker zorgen over mijn grote broer... Met enige overtuiging had Callie me hierheen weten te krijgen, me verzekerend dat ze vanavond hier werkte als barvrouw en dat dit het moment was om met hem te gaan praten... Het idee om mijn grote broer weer onder ogen te komen was enerzijds spannend, en anderzijds misselijkmakend... Wat als hij me niet meer wilde zien? Ik schudde wild mijn hoofd pogend die gedachten weg te schudden, wat voor vreemde blikken van voorbijhangers zorgden. Oh jee. Met schaamrode wangen, gooide ik de kap van mijn hoodie weg. "Fuck." mompelde ik zacht. Kon ik hier nu maar verdwijnen... Opnieuw haalde ik nerveus de ouwe sony boven, als een soort houvast... Nee Cassim, je had Callie beloofd er te zijn vanavond, man up! Ik draaide mezelf met een kleine vleug van zelfvertrouwen om naar de club en zette enkele passen dichterbij. Echter wanneer de kleerkast van een man die de ingang van de club bewaakte- zijn blik op me richtte, stierf ik iets vanbinnen. Er was altijd iets met controles dat me zo nerveus maakte, wat als ik mijn ID niet meehad? Of perongelijk een wapen met me meedroeg? Wat absurd was, ik kon niet eens met een degelijke kurkentrekker overweg.... "Handen uit de zakken." bromde de man, waardoor ik gelijk mijn handen uit de grijze hoodie haalde en mijn kap afdeed. Naast mijn mobiel en portefeuille en huissleutels had ik niets mee, dus met een hoofdknikje kreeg ik toestemming om door te gaan.
Ik maakte me dan ook wat snel uit de voeten en strompelde de speciale ingang binnen. Oh jeez. Op dit moment had ik me op mijn hielen willen draaien, echter dan moest ik die bewaker weer voorbij en die was me toch wat engers dan de hal. Ik haalde vluchtig een hand door mijn krullen als een geruststelling en liep dan door. Een beetje wankele naar mijn gevoel, het leek alsof de muren draaiden. Hierdoor had ik de kleine trappen niet echt door waardoor ik nog net niet van de laatste trede viel. Dat mini hartaanvalletje als ik mezelf net kon opvangen had mijn blik van mijn schoenen -die nu op de vaste grond stonden- gericht, waardoor pas eens ik opkeek de gigantsiche club in me kon opnemen. Mijn mond viel net niet open. Een zee van dansende mensen die als gehypnotiseerd meesrpongen met de beats die een roodharige dame wist te draaien op haar eigen verhoogde podium. Kleurrijke lampen maakte het onmogelijk om mensen te verkennen. Ik kon hier minuten staan om de imposante ruimte in me op te nemen, maar werd uit mijn trance geduwd door een clubhanger die niet al te recht meer kon lopen. Sorry's en excuseer's verlieten mijn lippen eens mensen tegen me aan botsten en beetje paniekerig 'zwom' ik door de mensen heen opzoek naar een stukje vaste land. Iets wat ik had gespot als -hopelijk- de bar waar ik Callie zou gaan vinden. Het was een heuse opluchting om me aan de bar te begeven, en eens ik ook merkte dat een jongedame aan de bar opstond om te gaan dansen, plaatste ik me op het vrije plekje. Om het meeste oogcontact te vermijden, haalde ik mijn mobiel nogmaar eens boven. Wat als Callie vandaag toch niet werkte? Oh jee had ik haar bericht dan toch niet goed geleden? "Wat mag het voor jou wezen?" klonk een onbekende stem, waardoor mijn blik meteen opschoot. Deze barman was niet Callie. "Ehhh-. ik eh." stotterde ik wat verrast, waardoor ik enkel een frons als antwoord kreeg. "Ik ben eh- eh- aan het wachten op eh- iemand." kwam er wat stotterend uit, mijn blik gleed dan ook even langs de man heen, waar ik de bruine lokken van Callie opmerkte. Dit vond de barman niet zo gijnig blijkbaar. "Callie, we hebben hier een pervert voor je." sprak de barman waardoor mijn mond iets in schock openviel. "WA-! Nee dat is nie- eh-" Dit verliep niet zoals ik had gehoopt...

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH