[RPG • 0] Experium || 38 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • [Onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 7 feb 2021 - 0:11 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Moet een echte nachtmerrie zijn, had hij Nish terug willen plagen. Maar Nish sprak er te snel overheen. Bij Nish zijn laatste woorden betrok zijn gezicht. "Dan nog liever een van de nachtmerries van Onyx, en die zijn ook niet mild." Hij herinnerde zich de laatste nachtmerrie die hij van de jongen had gekregen en de rillingen konden nog altijd over zijn rug lopen als hij te diep in de herinnering dook.
      Yrla keek even naar Nish. Hij zou het niet erg vinden te dromen over Nish, waarschijnlijk herinnerde hij het toch niet. Yrla sliep zo diep altijd dat hij nauwelijks herinneringen had van zijn dromen. Het zou ergens een keer leuk zijn om het te herinneren. Hij wilde er iets over zeggen, iets plagends. Maar om een of andere reden bleef de opmerking op zijn lippen hangen. Hij glimlachte alleen wat dommig naar Nish.

---

It's never gonna happen, Guys.

Zijn mondhoek krulde om bij de gedachte aan zijn vriend en de vele keren dat ze samen gedroomd hadden. ‘Gewone dromen zijn maar een slap aftreksel van wat Onyx kan. Al heeft hij mij gelukkig nooit een echte nachtmerrie gegeven.’ Morgen zouden ze in een soort nachtmerrie duiken, maar dan waren ze samen – gewoon alsof ze deel uitmaakten van een horrorverhaal. Dat was anders.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Je hebt geluk dat Onyx een softie is geworden de laatste tijd. Anders had je er vannacht zeker eentje gehad." Yrla grijnsde weer. Het was fijn zo met Nish te praten, maar eigenlijk stelde hij alleen maar het moment uit dat hij hier weg moest wezen. "Goed, ik moet maar gaan. Voor we echt in de problemen komen." Yrla gaf de controller terug aan Nish en aarzelde voor een moment. "Zie ik je morgen?"

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ik heb gewoon een speciaal plekje in zijn hart,’ zei hij met een flauwe grijns. Een klein plekje maar helaas, gezien Jester zo ongeveer de rest van dat hart bezat. Maar het was iets. ‘Succes in elk geval. Ik hoop dat Zebediah een beetje mild is en je daadwerkelijk uitstel krijgt. Als het misgaat laat je het weten hè? Ik ben dan wel een vuile verrader geworden, maar je staat er niet alleen voor.’ Hij gaf Yrla een knipoog. Het was hem niet helemaal duidelijk in hoeverre Jester en Onyx hem gesteund hadden bij de keuzes die hij tot nu toe had gemaakt, maar Nish wist als geen ander hoe beklemmend een gesprek met Zebediah kon zijn en dat het soms fijn was om tegen iemand te kunnen ventileren.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Komt goed," zei hij met een halve glimlach. "Andersom ook he." Het was fijn dat Nish achter hem stond, wat hij nu ook ging doen. Verrassend genoeg voelde het nu al alsof Nish hem meer steunde in wat zijn plannen waren en waar hij mee bezig was, dan Onyx of Jester ooit gedaan had. En ja, Jester en Onyx hadden hem echt wel geholpen, beetje dan. Maar er was altijd tegelijkertijd datgene geweest waar hij op beoordeeld werd, alsof hij door een hele strenge selectie voor audities heen moest komen en hij nooit genoeg was.
      Het was fijn in ieder geval, iemand te hebben om op terug te vallen, iets wat hij verschrikkelijk gemist had sinds het moment dat Jester meer naar Onyx trok. Ja, natuurlijk kon hij ook terugvallen op Phone of Vienna, maar niet met het Zebediah gedeelte. En dat was het lastigste wat er was. "Succes." En daarmee nam hij afscheid.
      Yrla wist absoluut niet waar Zebediah hem zou opzoeken, maar hij verwachtte Zebediah niet voor het klokslag twaalf was. Misschien moest hij maar gewoon braaf zijn opdracht gaan doen, al had hij een vermoeden dat Jester en Onyx Romeo zo verborgen hadden dat hij hem daadwerkelijk nooit zou vinden. Maar hij kon in ieder geval dan zeggen dat hij het geprobeerd had. Yrla flitste naar het schoolgebouw, wat nu rond deze tijd behoorlijk stil was. Dat gaf hem alle tijd om rond te snuffelen. De voor de hand liggende lokalen sloeg hij over en hij ging direct naar de eerste verdieping, waar normaal de onderzoeken plaats vonden. Een voor een ging hij de lokalen af, op zoek misschien naar een extra deur of iets. Hij was er bijna twee uur zoet mee, kijkend in alle lokalen - zeker ook de uitgestorven lokalen - voor hij weer voor het schoolgebouw stond. Hij had niets gevonden, maar dat had hij ook niet echt verwacht. Hun eigen campus was Romeo sowieso niet in en hij verwachtte ook niet dat Romeo in de Rhinos campus of een van de andere campussen was, bang dat een leerling per ongeluk op hem zou stuiten. De Lions zou nog kunnen, maar ook dat leek niet logisch. Waarschijnlijk hadden Jester en Onyx Romeo ergens in het bos verstopt. Of in Onyx wachttoren. Hij kon naar de wachttoren flitsen, om te kijken of daar nog iets of iemand was.
      En opeens sloeg het hem in als bliksem bij heldere hemel. Dat was ook de plek waar hij vorige keer Zebediah had gezien, in de buurt van de wachttoren. En daar zou Zebediah hem vast weer opwachten. Yrla flitste naar de rand van het terrein en tot zijn enorme verbazing was er niets overgebleven van de wachttoren. Wel, geen Romeo dus. Voor de zekerheid zocht Yrla tussen de stukken puin op de grond, niet zeker wetende waar hij naar zocht. Maar er was niets dan afgebrokkeld puin en de sterke geur van verbrand hout en rook. Voor de zekerheid nam Yrla een paar passen afstand van de wachttoren en liep naar de plek waar hij vorige keer Zeb had gezien.
En nu was het wachten...

[ bericht aangepast op 27 jan 2021 - 22:15 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Om kwart voor acht was Jester al helemaal klaar geweest. Hij had een warm vest uit de kast opgeduikeld met een zachte fleece voering en had daar een leren jack overheen aangetrokken. Hij had er twee: eentje in een kleinere maat die hij gewoon over een shirt aankon in de herfst of in de lente, en eentje in een maatje groter zodat er ook nog een warme trui onder paste in de winter. Want als je een dikke trui onder een goed-passend jack aantrok dan kon je je armen niet meer bewegen en daar zag Jester toch nog wel duidelijk de nadelen van in.
      Nu had hij ze allebei nog opengeritst, want in zijn kamer was het natuurlijk nog een prima temperatuur en anders had hij het stervensbenauwd als Onyx straks kwam. Dus hij had een armzalige poging gedaan om een gesprek met Fox op te starten en niet als een zenuwachtige kleuter met zijn benen te wiebelen en iedere seconde naar de klok te kijken en te overwegen te proberen de tijd sneller te laten verlopen. Het was een vreemde combinatie tussen zenuwen en enthousiasme, want dat eerste kon hij met de beste wil van de wereld niet verklaren. Zénuwachtig? Waarvoor? Hij sliep al vijf jaar met Onyx op één kamer en de jongen had hem vanaf het allereerste bloedirritante, meer-awkward-dan-gemiddelde begin meegemaakt en was nog steeds verliefd op hem geworden, dus tenzij hij tegen hem ging schreeuwen dat niemand ooit van hem houden kon, dan zat hij wel goed.
      Toch was hij zenuwachtig. Verdorie.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Misschien dat Fox iets van jaloezie had gevoeld als de hoop Kris terug te zien niet zo levend was geweest, maar hij zat nu met een grote grijns op bed terwijl Jester half een gesprek op gang probeerde te houden terwijl de helft van wat Fox antwoordde niet eens aan leek te komen en zijn blik steeds naar de wekker schoot.
      ‘Nooit verwacht jou eens zenuwachtig te zien,’ zei hij met een knipoog. Het deed hem denken aan zijn eigen eerste dates met Kris – waarvan hij niet eens geweten had of het echt dates waren. Elke keer als ze hadden afgesproken om naar het bos te gaan was hij zo misselijk van de zenuwen geweest dat hij er met smoesjes onderuit had geprobeerd te komen, maar Kris had hem altijd uit de kamer getrokken en gezegd dat hij zich niet moest aanstellen. ‘Heb je wel een beetje speciaal ondergoed aangetrokken? Met doodskoppen ofzo?’ Grinnikend bewoog hij zijn wenkbrauwen op en neer. ‘Of hartjes, misschien?

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya voelde zich al de hele dag onrustig, vanaf het moment dat ze in Yrla’s kamer was wakker geworden tot nu. Of misschien was het al veel langer aan de gang. Onyx vertellen waarom ze hem al die jaren geleden in de steek had gelaten had iets in haar veranderd. Het was alsof er een blokkade was opgeheven die alle goede herinneringen op afstand had gehouden. Jarenlang had ze zich gelaafd aan de slechte herinneringen, aan de dingen die hij haar had aangedaan en die ze hem had aangedaan. Ze herinnerde zich de voldoening, iedere keer dat ze hem recht in zijn hart raakte. Maar het was nooit genoeg geweest, had nooit de leegte opgevuld. Haar bewering dat ze beter af was alleen en dat vrienden een zwakte waren, was nooit een leugen geweest. Dat had ze echt geloofd. Tot ze zag hoe Onyx was opgebloeid en weer was gaan lijken op de vriend die ze ooit had gehad. Door de verbittering die hem al jaren in een greep hield, was ze helemaal vergeten hoe hij eens was geweest. Hoe zíj was geweest. Al vanaf de karaoke had ze zich afgevraagd of zoiets ook voor haar mogelijk was. Een hechte vriendschap – of iets wat veel meer was dan dat. Ze kon zich er geen voorstelling van maken. Als ze naar haar eigen afdeling keek, was iedereen behoorlijk op zichzelf. Medusa en Alice waren als twee handen op een buik, maar daar hield het ook wel op. Met Melissa sliep ze al jaren op een kamer, maar tot een echte vriendschap was het nooit gekomen. Zij was het geweest die haar had aangemoedigd om de vriendschap met Onyx te verbreken. Misschien dat dat haar destijds wel andere verwachtingen gegeven, alsof Melissa dan zijn plaats in zou nemen. Dat was nooit gebeurd. Het was niet alsof ze onaardig was of dat ze vaak ruzie hadden. Ze kreeg gewoon nooit hoogte van het meisje. Zelfs voor een Rhino was ze extreem gesloten en wist Maaya na al die jaren bijna niets van haar. Op de een of andere manier drukte ze een flinke stempel op hun House, zonder dat Maaya daar echt een reden voor kon aanwijzen. Ze was de oudste Rhino en toch had ze met niemand een hechte band opgebouwd en leek ze daar tevreden mee te zijn – in tegenstelling tot veel anderen die dat ook tegenover zichzelf of anderen beweerden.
      Dan bleven de jongens over. Peter was een kwal, Azrael had pas net z’n naam en Damon… Die mocht ze ergens wel, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Dat was niet iemand met wie je samen iets ging doen. Wat ook voor Darian gold. Die was nog meer op zichzelf dan wie dan ook en ze had eigenlijk geen idee wat hij uitvoerde. Ze kon zich niet voorstellen dat een middag daarmee doorbrengen boeiend was. Even schoten haar gedachten naar Romeo. Die was al zes weken verdwenen en lag waarschijnlijk ergens weg te rotten. Ergens vond ze het wel jammer. Ze had zich toch best met hem vermaakt, die middag na het toernooi en de daaropvolgende dag.
      In het donker slenterde ze over het terrein. Ze wist niet zo goed waar ze naar op zoek was, maar ze had geen zin om naar binnen te gaan. Het was een heldere nacht en het was behoorlijk fris. Haar handen had ze diep in de zakken van haar dikke hoodie gestoken. Na een tijdje gedachteloos rond te hebben gestruind, kreeg ze door waar ze naar onderweg was. De wachttoren. Daar waar ze zoveel uren met Onyx had doorgebracht. Lang, lang geleden.
      Ging hij daar nog weleens heen? Nu hij allemaal nieuwe vrienden had? Voelde hij zich met een van hen net zo verbonden als hij zich met haar had gevoeld? Ze had zin om het bouwwerk in te klimmen, te zitten waar zij vroeger hadden gezeten.
      Toen ze bij de wachttoren aankwam, zag ze dat er niets meer van over was. Er restte alleen nog wat verkoold hout. Frustratie kroop omhoog en ze schopte door de as. Hoe was dit gebeurd? Had Onyx het zelf in brand gestoken? Als een of ander symbolisch gebaar om uit te wissen wie hij was geweest? Ze plofte in het gras neer, schoof met haar schoen door de resten.
      Ze sloot haar ogen en dacht terug aan de tijd dat ze nog vrienden waren en hier samen zaten. Ieder met een blad eten omdat ze geen zin hadden om bij de anderen te zitten. Die hadden ze niet nodig, ze hadden genoeg aan elkaar.
      Met een brok in haar keel besefte ze dat dat zo had moeten blijven. Dan had hij nooit naar Jester of Nish omgekeken. Dan had hij hier nu naast haar gezeten. Misschien dat hun band die van vriendschap dan ook allang overstegen was. Hoe zou het zijn geweest?
      Ze beeldde zich de wachttoren in, waar ze samen in zaten, hun ruggen tegen de planken, hun knieën tegen elkaar. Ze riep haar gave ietsje op, waardoor haar omgeving veranderde en ze echt in de toren zat.
      Onyx’ vingers gleden vliegensvlug over de snaren. Een pluk zwart haar hing voor zijn ogen, die door de concentratie ietsje waren samengeknepen. Het lichtblauw van zijn ogen was als het sterrenlicht, kil en warm tegelijk. Opeens keek hij opzij. Zijn mondhoeken trokken zich iets op en de glimlach die hij haar toonde, ontbrandde iets in haar.
      Ze voelde haar wangen warm worden en het duurde een paar tellen voordat ze zich weer herinnerde dat hij hier niet echt was. Dat het een herinnering was – eentje die ze tot een hallucinatie manipuleerde. Ze was zich bewust van zijn knie tegen de hare. Hoewel ze niet wist of die destijds ook al tintelingen door haar been had laten trekken, gebeurde dat nu wel.
      Hij zette zijn gitaar weg en draaide zich naar haar toe. Ze hield haar adem in toen hij zijn hand naar haar uitstrekte en sloot haar ogen toen zijn vingers langs haar wang gleden. Het voelde zo echt… Ze keek op in die prachtige ogen, die haar eens vol haat hadden aangekeken. Nu niet. Nu waren ze warm.
      ‘Wat er tussen ons is, zal ik nooit met een ander ervaren.’
      Zijn stem klonk vastberaden en zo werden ook zijn strelingen. Maaya leunde dichter naar hem toe en streek door zijn gitzwarte haren. Warmte trok door haar borstkas. Ze had dit nooit ervaren. Met Ednoces had ze wel gezoend, ze hadden wel een korte relatie gehad, maar ze was zich nooit zo bewust geweest van iedere ademhaling, van de zachtheid van zijn huid, de manier waarop zijn vingers langs haar gleden.
      Haar ogen vonden die van hem. Ze wist dat hij glimlachte, dat hij ook besefte dat het ook zo hoorde te zijn. Zij waren één – dat waren ze altijd al geweest. Haar hand gleed naar die van hem, ze voelde het litteken in haar palm bonzen. Deze keer was het geen pijn, het was een diep verlangen dat ze ver weg had gestopt.
      Haar lippen raakten die van hem. Ze krulde zich tegen hem aan, tastte zijn mond af, wond haar tong om de zijne. Haar hart ging wild tekeer. Alle nieuwe gevoelens werden haar bijna te veel, maar het voelde zo goed. Zo verdomd goed.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zebediah had zijn teleporteur de opdracht gegeven om de omgeving uit te kammen om te ontdekken waar Nish en Yrla waren. Met Romeo, als het even kon. Zelf bleef hij aan de rand van het terrein. Hij was ietwat kwetsbaar zonder de jongen, maar het was niet anders. Hij verwachtte toch niemand tegen te komen.
      Een beetje ongeduldig beende hij heen en weer. Gisteren had een bittere nasmaak in zijn mond achtergelaten. Het kostte hem een ontzettende moeite om niet naar Fox’ kamer te gaan en de jongen met zich mee te nemen, maar hij wilde het goed doen. Hij wilde zijn vertrouwen winnen. Hem op een eerlijke manier aan zich binden. Dat zou pas echte voldoening geven. Met zijn gave kon hij dat altijd nog doen.
      De gedachte aan Fox loste op toen hij iemand op de grond zag zitten, vlak bij de restanten van wat ooit de wachttoren was geweest. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog toen hij Maaya herkende. Ze staarde voor zich uit en was totaal van de wereld. Er hing een spanning om haar heen wat hem het gevoel gaf dat ze haar gave gebruikte. Dat maakte hem toch wel nieuwsgierig.
      Wat voor beelden zocht ze op, hier helemaal alleen?
      Vast iets wat anderen niet mochten zien. Zijn mondhoek krulde omhoog.
      Het meisje wist dan wel niet dat hij nog leefde, maar ze was niet iemand waar hij bang voor was. Zachtjes liep hij op haar af. Ze had niets door.
      Hij hurkte achter haar neer, raakte haar heel lichtjes aan.
      Direct werd hij de hallucinatie binnengezogen.
      Hij had niet geweten wat hij moest verwachten, maar hij knipperde verdwaasd met zijn ogen toen hij opeens in de wachttoren stond. In alle jaren dat hij haar gekend had, had hij haar nooit interesse zien hebben in iemand, dus het laatste wat hij had verwacht was nu midden in een of andere steamy scene binnen te vallen, waarbij ze heftig zoende met een donkerharige jongen die zijn handen al in haar beha had geschoven. Pas toen hij Maaya in haar nek begon te zoenen, ving Zebediah een glimp op van het gezicht.
      Hij kon het niet helpen dat hij in de lach schoot toen hij zag dat het Onyx was.
      Het laatste wat hij daarvan gehoord had, was dat die het liever met jongens deed.
      Maaya draaide zich met een ruk om. Met grote ogen staarde ze hem aan, waarna ze haar shirt van de vloer griste en die voor haar borsten hield. Alsof hij daar warm voor liep… Het was eerder Onyx’ gespierde bovenlichaam waar zijn blik overheen gleed. Hij vroeg zich af in hoeverre die met de waarheid overheen kwam.
      Opeens stonden ze in het gras en had Maaya haar kleren weer aan. Onyx was verdwenen.
      ‘Dus je bent hier echt.’
      Voor hij iets kon antwoorden, greep ze zijn bovenarm en veranderde de omgeving weer. Niet heel erg, maar genoeg voor Zebediah om te beseffen dat hij weer in een hallucinatie zat. Waarbij hij eigenlijk niet wist hoe hij eruit moest komen – daar had hij dan weer niet aan gedacht. Zou hij hier zijn gave op haar kunnen gebruiken? Waarschijnlijk dacht Maaya van niet.
      Hij ging het maar niet uitproberen.
      ‘Ik was nieuwsgierig, vergeef me.’ Hij haalde zijn schouders op.
      ‘Wat doe je hier?’ viel Maaya uit.
      ‘Romeo zoeken. Toen zag ik jou zitten en was ik benieuwd wat je in vredesnaam jezelf zou laten hallucineren.’ Hij grijnsde. ‘Maar steamy seks met Onyx dus, hm?’
      Zebediah had niet verwacht Maaya ooit te zien blozen, maar er trok nu een blos langs haar wangen. Ze zei niets.
      ‘Maar de liefde is niet zo wederzijds hè?’
      Ze keek op, haar kaak strak. ‘En wat dan nog? Laat mij lekker mijn fantasieën hebben.’
      ‘Ik kan je geven wat je wilt. Ik hoef hem alleen maar toe te fluisteren dat hij smoorverliefd op je is.’
      Ze keek hem argwanend aan. Toch veranderde iets aan haar houding.
      Ze was wanhopig genoeg om dat echt te willen.
      ‘Waarom zou je dat doen?’
      Zebediah haalde zijn schouders op. ‘Gewoon, wat loyaliteit naar mijn vroegere kameraden. Ik weet dat hij nu met Nish gaat. Dat is nou niet echt mijn beste maatje. Alleen daarom zou ik het al mooi vinden, als die knul hem aan jou kwijtraakt.’
      Ze bleef hem koud aanstaren.
      Natuurlijk, ze was niet dom.
      ‘Goed, een wederdienst komt vast nog weleens van pas.’
      ‘Nee bedankt,’ bromde ze.
      ‘Zeker weten, Maaya? Zou je niet willen weten hoe zijn handen op je huid écht voelen?’
      Hij hoorde haar scherp ademhalen. Zijn mondhoeken bewogen omhoog.
      Oh ja, dat wilde ze. Toegeven was misschien nog een te grote stap, maar hij zag het in haar ogen. Ze wist dat haar fantasie altijd een fantasie zou blijven – tenzij ze zijn aanbod aannam. Het zou door haar hoofd blijven spoken en uiteindelijk zou ze eraan toegeven.
      Zo waren Rhino’s nu eenmaal.
      Als die eenmaal iets wilden, zouden ze er alles voor doen.
      Maaya was echt geen uitzondering.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya had geen flauw idee hoe ze op Zebediahs voorstel moest reageren. Ze kon nog niet eens bevatten dat hij hier was. Hoorde hij niet dood te zijn? Ze vond het maar niks dat hij zich in haar hallucinatie gedrongen had en de beelden die hij had gezien deden het schaamrood op haar wangen verschijnen. Ze had zoiets nog nooit gedaan – en nu had uitgerekend Zebediah het gezien. Jarenlang had ze haar zwaktes ver weg geduwd en nu wist die eikel dat Onyx haar zwakte was.
      Onyx was nu gelukkig. Hij was met Nish en die vond ze een stuk beter te verteren dan Jester. Misschien dat ze er langer over na had gedacht als hij nog met die kleine rooie was geweest, maar die had hem wederom afgewezen en inmiddels moest Onyx hem vast ook niet meer.
      Ze ging niet weer een relatie van hem kapotmaken.
      ‘Nee bedankt,’ zei ze kortaf. ‘Ik heb je hulp niet nodig.’
      Hij grijnsde naar haar alsof hij daar geen woord van geloofde.
      ‘Wacht maar.’ Hij ving haar blik. ‘Er zal geen nacht meer zijn dat je niet verhit wakker wordt door je verlangen naar hem.’
      Zijn ogen leken te gloeien.
      Maaya snoof.
      Dit was haar hallucinatie. Hier had hij geen vat op haar.
      Toch?
      Ze dacht aan Jester, die het ook gepresteerd had om háár hallucinatie te manipuleren. Zijn gave was verwant aan die van Zebediah. Er liep een rilling langs haar rug. Ze kon dit contact maar beter verbreken.
      Ze liet het aardedonker om hen heen worden zodat ze zeker wist dat Zebediah gedesoriënteerd was als ze terugkeerde naar de gewone realiteit. Zodra ze daar was, zat hij naast haar op de grond, nog een paar tellen vast in de hallucinatie.
      Ze kwam overeind en liep weg, vastbesloten hem niet meer aan te kijken.
      Hij kwam haar niet achterna.
      Algauw verdween hij uit haar gedachten, die nu gevuld werden met beelden die haar vanbinnen deden gloeien.
      Het is niks. Hij heeft je gewoon bang gemaakt.
      Maar er zat een onbestendig gevoel in haar maag. Van alle dingen die Zebediah had kunnen doen, gaf hij haar juist deze opdracht? Ze probeerde het van zich af te schudden en niet aan Onyx te denken. Het lukte niet. Ze merkte dat ze een drang voelde om naar het House van de Panthers te gaan, zijn kamer binnen te vallen en zich dicht tegen hem aan te vleien.
      Toch was het uiteindelijk haar eigen bed waar ze op neerzakte. Er zat een drukkend gevoel in haar onderbuik en ze riep een nieuwe hallucinatie op om aan de beelden te ontsnappen. Ze stortte zichzelf liever in een poel krokodillen dan dat ze nog eens toegaf aan zo’n erotisch getinte fantasie.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Ter antwoord zeilde Jesters kussen door de lucht en raakte Fox in zijn gezicht. 'Jij geniet hier veel te veel van,' waarschuwde Jester, hoewel hij zelf ook moest lachen. Voordat Fox antwoord kon geven of wraak kon nemen met twee kussens (want die had nu natuurlijk extra munitie), klonk er een kort klopje tegen de deur en Jester stond haast al overeind voordat het geluid goed en wel was weggestorven.
      Oké, oke--hij was misschien inderdaad een beetje zenuwachtig. Dat hoorde nou eenmaal. Maar verder was het vooral nieuwsgierigheid en enthousiasme die door zijn maag tuimelden toen hij de deur opendeed. Er krulde automatisch een glimlach om zijn lippen toen hij Onyx aankeek. 'Hé, Scary Vibes,' zei hij met warme wangen (maar zeker weten niet op een verlegen manier) (!!). Hij liet zich tegen de deurpost aanleunen en nam de jongen eens uitgebreid in zich op terwijl zijn glimlach veranderde in een grijns. 'En, hoe is het om voor het eerst in de afgelopen vijf-en-een-half-jaar op deze deur te kloppen?' Hij wiebelde even plagend met zijn wenkbrauwen. 'Niet dat ik dat wel deed, ben nou plotseling gewoon benieuwd.' Hij ging weer rechtopstaan en draaide een showy rondje. 'Passeert dit de warm-dresscode?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Maak daar maar bijna negen jaar van,’ antwoordde Onyx. Hij voelde de zenuwen iets wegebben nu hij Jester zag, die nonchalant tegen de deur leunde. Iets – welteverstaan. Tot hij zich afvroeg of hij hem nu op een bepaalde manier moest begroeten. Hij wierp een vlugge blik de kamer in, waar Fox met een veel te grote grijns naar hen zat te kijken. Alleen dat zorgde er al voor dat hij zijn onzekerheid niet wilde laten blijken. Hij liet zijn blik over Jester heen gaan – die zich goed had ingepakt – en had het gevoel dat hij zelf net zo goed in zijn zwembroek had kunnen komen toen hij in die warme, bruine ogen keek. Van één blik van Jester kreeg hij het warmer dan van een woeste Fire.
      ‘We zullen zien of je warm genoeg gekleed bent,’ antwoordde hij. Hij wist niet of hij Fox nog eens duidelijk wilde maken dat Jester voor hem had gekozen, maar er kwam weer wat meer van zijn oude bravoure naar boven. Hij hief een hand en streek zijn vingers door Jesters krullen voor hij zijn hoofd boog en zachtjes zijn lippen kuste voor hij hem weer aankeek en op zachte toon vervolgde: ‘En anders moet ik maar wat verzinnen om je op te warmen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Kleine stroomschokjes knetterden onder zijn huid door die kus en Jester zag het wel heel erg zitten om dat straks nog eens te proberen. 'Precies,' zei hij en hij gaf een ondeugende knipoog. 'En gelukkig ben je een heel creatief mens, dus daar heb ik het volste vertrouwen in.' Jester fronsde even zijn wenkbrauwen en deed alsof hij daar nog eens goed over nadacht. 'On that subject,' mompelde hij langzaam, terwijl hij zijn vest en jack nog eens bestudeerde, 'misschien ben ik wel te warm aangekleed, trouwens. Straks kan jij al die creatieve energie niet meer kwijt. Da's toch ook zonde.' Hij keek vrolijk weer op naar Onyx en lachte, gewoon zomaar omdat hij zich zo gelukkig voelde. Jester stapte over de drempel en draaide zich nog even om naar Fox. 'Zie je later weer!' zei hij met een zwaai. Hij begon de deur achter zich dicht te trekken terwijl hij er nog één zin aan toevoegde: 'En omdat je anders blijft branden van nieuwsgierigheid: sowieso hartjes. Duh!'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx kende zo’n beetje iedere gezichtsuitdrukking van zijn vriend. Het was een lange tijd geleden dat hij hem zo had zien stralen en hoewel Onyx zelf de reden was dat Jester zo lang niet goed in zijn vel had gezeten, was het moeilijk om te beseffen dat hij nu juist de reden was dat Jester het nu wel zat.
      Als ik hem nu maar niet teleurstel…
      Hij probeerde het drukkende gevoel in zijn maag weg te drukken en verstevigde de grip om zijn rugtas. Zijn andere hand stak hij weer in de zak van zijn vest terwijl ze richting de trap liepen.
      ‘Sowieso hartjes?’ herhaalde Onyx terwijl hij opzij keek. ‘Waar ging dat over?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Hij trok een onschuldig gezicht. 'Oh, een beetje onderbroekenlol.' Jester wiebelde veelbetekenend met zijn wenkbrauwen en huppelde voor zijn vriend uit de trap af. Hij had gezien dat Onyx een rugzak bij zich had die hij zo ongeveer hij in een halve wurggreep vasthield, maar de jongen had er nog niks over gezegd en Jester nam zich voor om eens een poging te doen te bewijzen dat hij ook best geduldig kon wezen als dat moest. Eenmaal buiten haakte hij soepel zijn arm door die van Onyx en ging dicht naast hem lopen. 'Wat het ook gaat worden--goed hé, ik doe net alsof ik helemaal niet stik van nieuwsgierigheid--ik ben nou al razend enthousiast.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.