• Pure Times Are Over
    Rollentopic            Praattopic 5

                                                                                                   

    Regels
    — Quizlet huisregels
    — Zowel Engels als Nederlands is toegestaan
    — 16+ is toegestaan, wel aangeven aan begin van de post
    — Minimale woordenaantal staat op 150 woorden
    — Alleen ik, Nikita, maak de nieuwe topics aan
    — Vermelding post; naam, locatie en gezelschap
    — Laten we met z'n allen weer wat leven brengen op Q!




                                                                                                   

    Kamerindeling

    Ira : Evelynn, Laslo, Ramsey, Charlize
    Castitas : Sorin, Alyssa, Elias, Leya
    Acedia : Florence, Lara, Jouka, Aristotle
    Industria: Donovan, Elijah, Zibiah, Zuzana
    Humanitas : Dinah, Kali, Gabriél, Salem
    Temperantia : Luca, Valentina, Asherah, Jonah

    [ bericht aangepast op 19 aug 2021 - 9:32 ]


    I have seen my own sun darkened


    Alyssa
    20 | Ray of sunshine | With Salem | at the party | Outfit


    ”Let kindness be the language of your heart."

          Gelach. Geflirt. Ongemakkelijkheid. Verwarring. Hoe het tweetal die overgang precies gemaakt had, snapte Aly niet. Wel had ze het idee dat het haar schuld was. Had ze iets gezegd wat haar beste vriend verkeerd opvatte? Had ze iets raars gedaan? De brunette wist het echt niet. Ze had even getwijfeld maar besloot er toch naar te vragen. Zo kwam ze er het snelst achter. "Hey uhm–is er iets? Heb ik iets verkeerds gezegd of gedaan?" Salems ogen focuste zich op de glowstick-armbanden om zijn polsen. Dat was een ja. Aly wilde net wegkijken toen Salem zijn ogen die van haar vonden. Ze slikte even. “Nee,” Zijn toon was voorzichtig en vol met twijfels. Aly voelde de spanning door haar lichaam razen. Wat was er dan aan de hand? “Jij hebt helemaal niets verkeerd gedaan.” De brunette haalde opgelucht adem. Ze was blij dat het niet aan haar lag. “Het is gewoon,” Het kwam niet vaak voor dat Salem zo moeilijk uit zijn woorden kwam tegenover de brunette. Aly begon zich daardoor opnieuw zorgen te maken. Haar oog viel op zijn hand. Kleine trillingen zorgde ervoor dat de felroze armband heen en weer schudde. Hij hoefde niet nerveus, bang, gestrest of wat dan ook te zijn. Zij was het maar. Ze pakte dan ook zacht zijn trillende hand vast om hem gerust te stellen. “Ik projecteerde mijn eigen gevoelens op onze vriendschap. Ik dacht dat er misschien,” Aly haar hart bonkte zowat uit haar lijf. Hij dacht dat er wat? Welke gevoelens projecteerde hij op hun vriendschap? Zou het dan toch? Voelde hij hetzelfde voor haar als zij voor hem? Nee, dat kon niet... De dame bleef hem verwachtingsvol aan kijken. Ze hing aan zijn lippen. Hoefde ze de hoop dan toch niet op te geven?

    De jongen beet op zijn lip. Aly werd gek. Ga door. “meer was.” Aly haar ogen werden groot. Hij... Hij voelde ook meer voor haar.. De dame voelde hoe ze klamme handjes kreeg, haar hart een sprong maakte en haar adem stokte. Ze wilde zoveel zeggen maar er kwam niets uit. Zeg wat!!! Straks ging hij haar stilte als een afwijzing zien. “Maar toen zag ik hoe je naar Kali keek en,” Haar beste vriend wendde zijn blik af. Dat was het dus geweest.. Aly wilde zeggen dat die blik niets had betekend maar dat zou een leugen zijn. Als ze heel eerlijk was, wist ze niet wat ze voor Kali voelde. Het was gecompliceerd. Kali bracht haar wat meer tot leven, daagde haar uit en er werd zeker geflirt. Aly was alleen bang dat Kali zich binnen no time zou gaan vervelen met haar. Ze was nou eenmaal minder avontuurlijk.. Daarnaast keken de twee misschien anders tegen dingen aan. Aly had zich ook meerdere keren afgevraagd hoe iemand die beste vrienden met Ramsey was überhaupt interesse in haar kon hebben. Toch klikte het en was er chemie. Maar was het wat Aly nodig had? Met Salem was die chemie er ook en bij hem hoefde ze zich geen zorgen te maken of ze wel goed genoeg was. Ze zag echt een toekomst met hem. "Sorry, ik wilde dingen juist niet ongemakkelijk tussen ons maken.” verontschuldigde haar beste vriend zichzelf. Aly schudde haar hoofd lichtjes. Hij had niets om zich voor te verontschuldigen. “Het spijt me, Al.” Opnieuw vonden de jongen zijn ogen die van haar. “Sorry, ik doe stom. Ik wil heel graag nog met je dansen.” Een enorm brede glimlach spatte van haar af. Met beide handen omving ze liefdevol zijn gezicht. "Stop met je verontschuldigen. Het is nergens voor nodig," haar ogen straalden. "Ik voel ook meer voor jou dan alleen vriendschap. Al heel lang," gaf ze verlegen maar zonder haar ogen van hem af te halen toe. "Ik durfde nooit iets te zeggen omdat ik dacht dat jij mij juist niet op die manier zag.." vervolgde ze zichzelf. De dame zat op een adrenaline rush. Het moment waar ze zo lang over gedroomd had, was eindelijk hier. Haar ogen gleden naar de jongen zijn lippen. Ze wilde hem zoenen. Dit was het moment. Waarom durfde ze niet...


    "There is strength in your softness."

    Jouka
    22      •      The Golden Advisor      •      with Dinah and Neirin      •      at the party

    There's always that stupid mistake that changes everything






         
    Jouka had absoluut geen zin om over zich heen te laten lopen door Dinah, dus was hij lekker bezig met tegenopmerkingen maken. Iets wat zij dan weer niet helemaal waardeerde. 'Zeg, respect voor de ouderen!' wierp ze tegen, vervolgens dreigend over zijn cadeau. Niet dat hij van plan was zich hier wat van aan te trekken. In plaats van naar haar te luisteren, trok hij haar tegen zich aan, deels omdat hij haar oprecht een knuffel wilde geven, deels omdat hij als een soort grap wilde voorkomen dat ze zijn cadeau zou terugbrengen. Als het aan hem lag ging Dinah nergens heen. 'Je knuffelt me nu zodat ik niet weg kan gaan om je cadeau weg te brengen — is het niet?' vroeg ze hem wantrouwend, wat hem even deed grinniken. 'En ik maar denken dat je gewoon een knuffel wilde.'
          'Ik wil ook gewoon een knuffel,' bracht hij nog in verweer, al had hij weinig vertrouwen dat ze hem daadwerkelijk zou gaan geloven. Misschien moest hij dat voor nu maar gewoon opgeven en hopen dat ze hem nog het cadeau zou geven uit zichzelf. In plaats daarvan drukte hij haar nog wat steviger tegen zich aan om plagend zijn liefde te uiten, of ze het nu wilde of niet. 'Uhuh,' bracht ze nog ongelovig uit. 'Ik merk het.' Het leverde haar een por in haar zij op, maar Jouka liet zijn nicht vervolgens wel gaan.
          Gelukkig had Dinah ook besloten dat het tijd was voor een ander onderwerp, al moest hij toegeven niet helemaal blij te zijn met de glowsticks die ze om zijn polsen begon te binden. Moest dat echt nou? Toch bedankte hij haar maar, het wagend hierbij de volgende sarcastische opmerking aan haar te ontlokken. Niet helemaal zijn bedoeling, maar dit gebeurde nou eenmaal vaak bij Dinah. 'Hey zeg, je hebt toch manieren. Wat goed!' Jouka rolde met zijn ogen en beantwoorde haar schouderklopje met een por.
          'Natuurlijk heb ik manieren,' wierp hij nog tegen, al had hij misschien beter zijn mond kunnen houden. Dus ging hij maar gauw over op het feest en alle plannen die Dinah en Kali er vast nog voor hadden. Hij vertrouwde hen dan ook absoluut niet. Hoewel Dinah nog aangaf onschuldig te zijn, vast niet, was Kali degene die hij het minst vertrouwde. Ze was niet voor niets een demoon.
          'Ik weet misschien wel iets om je af te leiden,' vertelde Dinah hem, wat hem deed grinniken. Ze was nu al bang om haar mond voorbij te praten? Dan moest hij misschien juist blijven aandringen, wie weet wat er er misschien toch uit wist te flappen.
          'Nee, nee, ik wil eerst meer informatie! Als ik jou dus wel kan vertrouwen, in hoeverre moet ik Kali dan wantrouwen?' En toch liet hij zich afleiden toen ze vervolgens over de taart begon. Hij was gewoon te nieuwsgierig. Na al die halfgare of halfaangebrande baksels, was hij benieuwd of het haar deze keer wel gelukt was in er wat lekkers van te maken. Dus liet hij zich door haar meeslepen, al zou hij haar onderweg absoluut nog wel een paar vragen stellen.
          'Okay dan! En vertrouw me, deze is wel eetbaar,' bracht ze ertegenin. Hij trok twijfelend een wenkbrauw op, maar liep wel achter haar aan, al zorgde hij dat ze even halt hielden bij de dranktafel. Hoewel hij niet van plan was om veel alcohol te gaan drinken vanavond, kon er nu wel al één drankje in.
          In plaats van dat Dinah hem antwoord gaf over welke beker ze wilde, voegde Neirin zich bij hen, die Dinah een hele fles overhandigde. 'Hallo Engel, ik denk dat je deze beter kunt nemen.' Dinah nam de fles dankbaar aan en begroette de demoon vrolijk. 'En jij gefeliciteerd, deze is voor jou,' sprak ze vervolgens tegen Jouka. 'Hoewel het volgens mij nog niet de bedoeling is dat je hem openmaakt, hoop ik wel dat je het wat vind.'
          'Dank je wel,' zei hij met een glimlach. 'Ik heb geen idee wanneer ik het mag openmaken, maar ik ben benieuwd.' Dit was hij oprecht, gezien hij weinig met de demoon omging. Hij was dan ook nieuwsgierig naar wat ze dan als cadeau voor hem had weten te verzinnen. Hij was in ieder geval blij dat ze er moeite voor had gedaan.
          'Is er iets dat je me nog moet vertellen?' vroeg Dinah vervolgens aan de blondine naast hen. Jouka volgde haar blik en zag de roze beker in Neirins hand. Iets waar hij zich niet al te zeer over opwond, zoals Dinah wel deed. Het kon hem vrij weinig schelen wie met wie een relatie had, zolang ieder maar gelukkig was toch? De enige van wie het hem wel zou kunnen schelen was Sorin, gezien een relatie voor de jongen zou betekenen dat hij onbereikbaar was voor Jouka. Een gedachte die hem toch wel een lichte steek in zijn hart gaf.
          'Nu, volgens mij moest ik bij jou zijn voor een krabbel op de pols, nietwaar?' vroeg Neirin, waarop Dinah een stift tevoorschijn haalde. Ohja, die tekens. Een goed moment om weer eens te polsen naar wat ze hiermee van plan was. Dinah keerde zich zo naar hem toe, zodat hij niet kon meekijken, al deed hij wel een poging. Toch was Dinah snel genoeg en had hij alleen vaag wat lijnen kunnen opvangen, had hij geen idee welk symbool het nu zou moeten voorstellen.
          'Ga je me nou nog een keer vertellen wat je nu met die tekens van plan bent?' viste hij naar Dinah. 'Het begint toch wel tijd te worden dat we meer informatie krijgen.' Hij grijnsde vluchtig en keek even de zaal rond. Het leek erop dat iedereen ondertussen aanwezig was, ook Kali. Dinah zou hen toch niet veel langer laten wachten, toch?

    [ bericht aangepast op 18 nov 2021 - 21:36 ]


    Stenenlikker

    JACOB
    671 years • Engelenleer • Jacob's kantoor • W. Evicka


    Jacob kon het niet voorkomen dat hij enigszins wat ongemakkelijk reageerde op Evicka haar goedbedoelde vraag rondom zijn smetvrees. Ze wilde graag rekening met hem houden en dat stelde Jacob erg op prijs, maar toch had hij haar vraag van de hand gedaan. Na decennia lang zichzelf gevangen te hebben gehouden door zijn dwang, was het tijd voor verandering. Als hij wilde dat hij zijn leven vrijer kon leven, dan moest hij degene zijn die de eerste stap naar verandering zette.
    “Weet je het heel zeker?” Vroeg Evicka.
    De neiging om ‘nee’ te zeggen kwam op, maar Jacob glimlachte en knikte. Van binnen schreeuwde hij het uit bij het zien van Evicka haar schoenen die zijn schone vloer raakten, maar na diep in en uit te hebben geademd probeerde Jacob zijn aandacht naar iets anders te brengen. Er was maar één gedachte die hem altijd af wist te leiden: Florence. Jacob ontspande enigszins bij de gedachte aan het meisje haar witgrijze vleugels en lange blonde haren, om zichzelf vervolgens te betrappen op zijn eigen perverse gedachtegang. Hij mocht niet aan haar denken, al helemaal niet in het bijzijn van Evicka. Die ochtend was het kantjeboord geweest. Het was alsof de vrouw dwars door hem heen kon kijken. Want ondanks dat hij de aandacht van Florence en hem had afgebracht, had Evicka haar blik boekdelen gesproken.
          De vleugels van de engel verdwenen in achter haar schouderbladen. “Wat goed om te zien dat je bezig bent om je angst te overwinnen. Als ik iets voor je kan betekenen of als je wat nodig hebt, aarzel niet om langs te komen,” vertelde ze hem met een warme toon in haar stem.
    Jacob knikte. “Volgens mij ving ik vanochtend iets op over jouw werk als schoolpsycholoog.” Probeerde Jacob hun eerdere opstootje luchtig ter sprake te brengen. “Kunnen alleen de volitares bij je terecht, of is een docent Engelenleer ook welkom?”
          De vrouw haalde haar mand met versnaperingen leeg en Jacob werd gevuld met een warm gevoel. Het was zo ontzettend attent van Evicka om avondeten langs te komen brengen.
    Nadat de tafel gedekt was, al het eten uitgestald en zowel Evicka als Jacob iets te drinken hadden hervatte ze hun gesprek. Jacob complimenteerde Evicka haar kookkunsten en vroeg haar waarop ze toostten die avond.
    “Hmm. . . Op de hoop dat Metanoia nog overeind blijft staan tegen de tijd dat dit schooljaar afgelopen is?” Grinnikte ze en Evicka en Jacob hun glas vonden elkaar in de lucht.
    “Ik ben bang dat dat ijdele hoop is.” Lachte Jake hoofdschuddend. De school was altijd al verschrikkelijk chaotisch geweest, maar de lichting laatste jaars waar ze momenteel mee moesten dealen was extreem. In jaren had Jacob niet zo’n bont gezelschap bij elkaar gezien in één jaar.
          De speelse glimlach op Evicka haar gezicht stierf weg en een serieuze blik in haar ogen betrad het toneel. Ze schraapte haar keel. Jacob keek geschrokken op van zijn glas.
    “En ik wilde nogmaals mijn excuses maken voor vanochtend. Ik had me niet zo hooghartig mogen gedragen tegenover jou en de twee volitares — Florence en Laslo.” bood Evicka haar excuses aan.
    Een stilte viel die alleen werd verbroken door Evicka haar stoelpoten die over de grond schraapten. Het geluid en de stilte pijnigden Jacob van binnen, maar hij wist zijn gezicht in de plooi te houden.
    “Dat stel ik op prijs.” zei hij, met zijn blik gericht op de pastasalade die Evicka opende.
    “Hopelijk kan ik het hiermee weer een beetje goed maken. . ?” Ze schoof de pastasalade richting Jacob.
          Het duurde even voor Jacob de juiste woorden gevonden had en in de tussentijd schepte hij de salade op zijn bord.
    “Ik wil ook mijn excuses aanbieden,” besloot hij uiteindelijk. De bak bracht hij richting Evicka. “Ik voelde me bedreigd in mijn positie als docent en dat was niet nodig. Het spijt me dat ik heftiger reageerde dan nodig was. Dat was niet bepaald het warme welkom dat je als goede vriendin verdiende.” Jacob keek de aartsengel voor hem verontschuldigen aan. “Dus ook ik hoop dat ik het vanavond goed kan maken.” zei Jacob en zijn ogen vonden die van Evicka.

    DONOVAN
    I stopped fighting my inner demons, we're on the same side now
    23 • the mysterious one • with eve • at feestzaal

          ‘Oh absoluut!’ stemde Evelynn enthousiast in. Zachtjes greep hij haar pols vast en trok haar veilig achter zich aan door de feestende mensenmenigte heen. Voor dat ze de andere kant van de ruimte hadden bereikt had Donovan meerdere keren achterom gekeken om er zeker van te zijn dat de redhead zijn tempo bij kon houden en ze daarnaast niet verdrukt werd door de dansende massa rondom hen.
          Aangekomen bij de beerpong tafel begon Donovan met het goed zetten van de rode partycups. Een secuur werkje die al zijn aandacht opeiste. Toen hij uiteindelijk opkeek naar Evelynn, zag hij dat haar ogen waren afgedwaald naar elders in de ruimte. Hij volgde haar blik en zag op dat moment hoe Ramsey Jonah zoende. Kali stond ernaast. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. Dit was nieuw. Het kon hem eigenlijk niet veel interesseren. Met Ramsey wist je immers nooit waar je aan toe was. Het zou Donovan niets verbazen als dit weer eens iets van Ramsey zijn vele spelletjes was. Hij wendde zijn blik af en ging verder met de rode cups voor hem. Op het moment dat hij deze met bier wou vullen klonk Evelynn haar stem weer. ‘Wacht,’ stopte ze hem. Vragend keek hij op. ‘Laten we het met wodka spelen. Op die manier gaat het nog sneller.’ Stelde ze voor. Hij knikte goedkeurend. He liked the way her brain worked. ‘Weet je het zeker?’ Vroeg hij haar, peilend of ze het echt meende. Eve nam twee grote slokken van inhoud van de fles, waarna ze de bekers vulde met de doorzichtige vloeistof. Hij had zijn antwoord.
          ’Oke, zullen we met en zonder stuiter doen? En als je de tafel helemaal niet raakt, moet je ook een eigen beker pakken.’ Hij knikte.
    ‘Oh en elleboog echt achter de tafel houden!’ wees ze in zijn richting.
    ‘Demonen spelen niet vals, toch?’ klonk hij serieus, al waren zijn woorden grappend bedoeld. Natuurlijk speelde demonen vals. Dat was nou eenmaal het aard van het beestje.
          ’Durf je nog?’ Vroeg hij vervolgens.
    ‘Ik ben meedogenloos..’ was haar waarschuwende antwoord, waarna ze het witte pingpong balletje van de tafel pakte. ‘Zal ik beginnen?’
    Bring it.’ Reageerde Donovan achteloos.
    Ze mikte… ze schoot… én ze scoorde!
    ‘Had ik al gezegd dat ik er best goed in ben?’ Klonk Evelynn plagend. Onder de indruk knikte hij even met zijn hoofd, waarna hij zijn schouders ophaalde. ‘Beginnersgeluk.’ Donovan viste het balletje uit de beker en sloeg de inhoud achterover. Nu was het zijn beurt. Ook hij mikte, schoot en scoorde.
    ‘Had ik al gezegd dat ik er best goed in ben?’ imiteerde hij haar woorden en keek de redhead tegenover hem uitdagend aan.

    "Throw me to the wolves and I'll return leading the pack"


    someone out there feels better because you exist

    ZIBIAH
    age 19
    outfit

    with Elijah
    place Industria > Kitchen


    T

    H

    E



    W

    I

    T

    C

    H

    L

    I

    N

    G
    VRAGEND      KANTELDE      Elijah zijn hoofd mijn kant op wanneer ik voorzichtig mijn vingers uitstrekte om zijn hand aan te raken. Hij leek me alle ruimte te geven om mezelf weer terug te trekken — wetende hoeveel moeite ik had met lichamelijk contact. Ik was er enorm in gegroeid over de jaren heen, mede dankzij mijn oudere broer Aris en mijn goede vrienden Salem, Sorin, Zuzana en Elijah zelf. Toch merkte ik dat Elijah zich nooit op wilde dringen aan mij en erop stond dat ik alles op mijn eigen tempo deed. Een eigenschap die ik enorm waardeerde. Dit probeerde ik dan ook te laten blijken door mijn vingers langzaam met de zijne te verstrengelen.
          Mijn vriend glimlachte op het moment dat ik toegaf dat zijn theeblend heerlijk klonk. Ik kon het me al redelijk voorstellen hoe het ging smaken aangezien ik veel wist van een grote hoeveelheid aan kruiden. Daar stond ik immers ook op bekend op Metanoia. Echter om de theeblend veilig en wel naar buiten te krijgen hadden we een thermosfles nodig. Dat liet me denken aan wat we nog meer nodig had om comfortabel sterren te kunnen kijken.
          Even plotseling als ik in een opwelling de hand van Elijah had opgezocht, liet ik hem weer los om weer terug te lopen in de richting van ons gedeelde slaapkamer. Eenmaal daar aangekomen, rukte ik mijn extra deken van het bed en vouwde deze zo vlug mogelijk op terwijl ik weer terugliep naar mijn vriend toe. Tevreden hield ik de opgevouwen deken in de lucht om te laten zien waarom ik hem zo opeens verlaten had. Met minder moeite dan eerst liet ik mijn hand weer in de zijne glijden en gaf aan dat we nu klaar waren om te gaan. De deken had ik onder mijn vrije arm gepositioneerd.
          Een opgelucht lachje rolde over de lippen van mijn vriend. “Okay, goed dat je nog aan een deken dacht. Ik — eh, was even bang dat je zonder mij al naar buiten gehold was.” Mijn ogen werden groot van verbazing en ik wierp Elijah een zijdelingse blik toe. “Meen je dat?” vroeg ik op een lichtelijk bezorgde toon. “Ik laat je niet zomaar in de steek, Inkie.” Als ik niet zo nerveus was om het feit dat onze handen ineen gestrengeld waren, had ik hem een bemoedigend kneepje in zijn hand gegeven. “Goed onthouden hoor,” voegde ik nog toe en ik keek hem zogenaamd ‘streng’ aan. Tenminste, zo streng als ik op kon brengen.
          “Denk je dat de sterren vanavond veel te vertellen hebben?” vroeg de blonde jongen alvorens we de keuken betraden. Dit was ook het moment waarop hij mijn hand losliet om alle kruiden bij elkaar te sprokkelen die we nodig hadden. Ik legde de deken op het aanrecht en probeerde hem zo goed mogelijk te assisteren in het vinden van de thermosfles.
          “De sterren hebben altijd veel te vertellen als ze zichtbaar zijn,” legde ik uit op een feitelijke toon. “Het zijn énorme kletskousen, hoor. Pfoe.” De sterren konden immers een gevoel losmaken bij anderen wat hen het rustgevende idee gaf dat ze alles aan de sterren konden vertellen omdat er wel iemand was die luisterde. Dit was ook zeker het geval en die verhalen wisten ze uiteindelijk weer naar mij te brengen. Verhalen die niemand als écht belangrijk aanzag op mij na.
          Een luchtdichte trommel werd vrij snel onder mijn neus gehouden met de uitnodiging om er zelf ook aan te ruiken. Met een dankbare blik nam ik deze van Elijah over om de aroma diep in te kunnen ademen. Een tevreden blik gleed over mijn gelaat. “Hmmmm,” humde ik waarna ik mijn ogen opende om instemmend te knikken. “Ik ben benieuwd hoe het smaakt met de thee.” Enthousiast draaide ik de dop open van de thermoskan maar terwijl ik de dop opendraaide begon ik me af te vragen hoe we dit het handigst naar buiten konden brengen.
          “Eh,” begon ik waarna ik de ogen van mijn vriend opzocht. “Hoe had je dit het handigst willen doen? Nog twee mokken mee naar buiten nemen? Of dat we samen uit de beker drinken? Maar, hoe gaan we de kruiden goed met water laten mengen?” Zo stond ik met de beker in mijn ene hand en met de deksel in mijn anderen en keek in volle verwachting naar mijn vriend die hier vast wel iets geniaals op had te zeggen.

    [ bericht aangepast op 19 nov 2021 - 20:24 ]


    I have seen my own sun darkened


    Kenna
    134.729 | Ex-Adviseur van de Duivel | Taken van een Helbewaker & Schaduw | Outfit | met Cyrus in Dies Irae

          Ik keek de kleine demoon nog na terwijl ze de gang doorliep. Het geluid van haar hakken stierf al snel weg. Ikzelf verkoos een meer geruisloze doch theatrale aanpak. Wat goed deed het hebben van vleugels als je ze niet gebruikte om jezelf voort te bewegen. Mijn vingers wrikten dan ook een raam open waar ik mezelf achterover liet vallen. De krachtige slagen van mijn bordeauxrode vleugels hielden me stabiel in de lucht en zonder moeite vloog ik direct door naar de bestemming van mijn keuze: Dies Irae.
          Dies Irae was de demonische club die zich aan de rand van Metanoia bevond. In samenwerking met oud-volitares en volitares zelf was er een ingang gekomen van de Tussenwereld naar de Demon Realm. Natuurlijk werd er toezicht gehouden door engelen eens in de zoveel tijd, maar hier waren minder regels dat in Metanoia zelf — een reden waarom leerlingen, vooral de demonen, hiernaartoe getrokken werden. Een ook ikzelf kon de nachtclub op een avond als deze wel waarderen. Zeker gezien de reden dat ik, als Oud-Adviseur, overgeplaatst werd als leraar op Metanoia.
          De sfeer in de club zelf was alles wat er van een stereotiep demoon verwacht kon worden. Rood licht, overal dansende lichamen en bovenal meer dan genoeg alcohol om honderd demonen van mijn leeftijd dronken te kunnen voeren. Het duurde niet lang of een bekend silhouet verscheen in mijn zichtsveld, Cyrus. Ik nam plaats op de barkruk naast hem en bestelde een neat whiskey, zoals ik deze graag dronk.
          “Dus vertel eens, young one.” Ik wierp een zijdelingse blik op de donkerharige demoon terwijl ik mezelf comfortabel naar achteren liet leunen op de barkruk. “Hoe beviel je eerste officiële dag in Metanoia?” vroeg ik hem alvorens mijn lippen zich omkrulde tot een charmante grijns.

    [ bericht aangepast op 20 nov 2021 - 23:53 ]


    I have seen my own sun darkened

    247.000 years      —      Oldest Archangel      —      Outfit      —      Jacob's room      —       w. Jacob



    EVICKA

    Op mijn vraag of Jacob het zeker wist betreffende mijn aanwezigheid in zijn brandschone kamer knikte hij vriendelijk. “Oké dan,” zei ik alvorens ik met schoenen en al naar binnen loop. Terwijl ik mijn spullen op de eettafel van mijn vriend neerzet, vertel ik hem hoe trots ik ben op het feit dat hij stappen onderneemt om van mijn smetvrees af te komen. Ik voegde er nog aan toe dat hij altijd bij me langs kan komen als hij iets nodig heeft.
          “Volgens mij ving ik vanochtend iets op over jouw werk als schoolpsycholoog,” stelde Jacob onze eerdere conversatie aan de kaak — iets waarvoor ik dankbaar was aangezien het niet door hem gemeden werd. Ik humde instemmend. “Kunnen alleen de volitares bij je terecht, of is een docent Engelenleer ook welkom?”
          Een kleine glimlach gleed over mijn gezicht. Alles wat ik in mijn handen had gehad, legde ik weer neer zodat ik alle aandacht op mijn vriend kon richten. “Jij hebt een voorsprong die vele andere volitares niet hebben, Jake. Jij hebt mijn vriendschap en loyaliteit. Je hoeft echt niet op afspraak langs te komen als je mijn advies wil of als je me gewoon wilt spreken.” Ik bleef hem een aantal seconde aankijken tot het moment dat ik mezelf ervan verzekerde dat mijn platonische liefde voor hem goed overgebracht was alvorens ik me omdraaide om de mand helemaal leeg te halen.
          Jacob dekte al snel de tafel en beide namen plaats om aan ons ‘feestmaal’ te beginnen. De blonde man hief zijn glas in de lucht om een toast uit te brengen — een toast op de hoop dat Metanoia overeind bleef staan voor hopelijk nog een komende honderd jaar en langer. “Ik ben bang dat dat ijdele hoop is,” lachte de engel tegenover me hoofdschuddend.
          “Het erge is dat ik vermoed dat je gelijk hebt,” antwoordde ik. Hoewel de lach nog steeds op mijn gezicht zat, hoopte ik dat Jacob de waarschuwing tussen mijn woorden kon horen. Ik had strikte orders gekregen niet de praten over de dreiging die ons boven het hoofd hing, maar het stond me tegen de schoolleiding er niet van op de hoogte te brengen. Nu ons gesprek toch een serieuzere toon zette, greep ik de kans om mijn excuses aan te bieden voor het ondermijnen van zijn gezag in bijzijn van Florence en Laslo.
          “Dat stel ik op prijs,” klonk de stem van Jacob kalm met zijn ogen gericht op de pastasalade die ik aan het openmaken was. Toch voelde het ergens alsof mijn excuses alleen niet genoeg waren en dus stak ik de pastasalade in zijn richting in de hoop dat ik het daarmee goed kon maken. Er viel een stilte tussen ons — eentje waarin Jacob zijn pasta opschepte en ik een slok nam van mijn drinken. De alcohol brandde niet eens meer in mijn keel. Als je zo lang leefde als ik begon ieder gevoel zo langzamerhand zijn betekenis te verliezen.
          “Ik wil ook mijn excuses aanbieden,” doorbrak de blonde engel uiteindelijk de stilte. Ik liet de alcohol ronddraaien in mijn glas terwijl mijn wenkbrauwen ietwat verrast omhoogschoten. “Voor wat?” vroeg ik hem alvorens ik de plastic bak van Jacob overnam zodat ik zelf wat van de salade op kon scheppen. “Ik voelde me bedreigd in mijn positie als docent en dat was niet nodig. Het spijt me dat ik heftiger reageerde dan nodig was. Dat was niet bepaald het warme welkom dat je als goede vriendin verdiende.” Zijn verontschuldiging voelde dermate oprecht aan dat ik mijn spreekwoordelijke hart warm voelde worden.
          “Dus ook ik hoop dat ik het vanavond goed kan maken,” eindigde mijn vriend zijn excuses. Ik schoof de stokbrood in zijn richting zodat hij er als eerste van kon pakken — met het idee dat ik er dan minder aan had gezeten met mijn handen. “Je bent heel waardevol voor mij, weet je dat. Ik zou je nooit willen verliezen als vriend, dus zeker is het van mijn kant vergeven.” Een brede glimlach gleed over mijn gelaat waarna ik mijn vork naar mijn mond bracht om te beginnen aan de maaltijd.
          Eenmaal ik mijn mond leeg had, nodigde ik Jacob uit om te praten over zijn leven hier. Ik zou hem niet gaan vragen naar mijn vermoedens over Florence. Als hij hier zelf mee naar voren wilde komen, dan was daar de ruimte voor maar tot die tijd liet ik de engel in zijn waarde. Ik had de volste vertrouwen in het feit dat hij de juiste beslissing zou nemen, mocht het zover komen. “Dus,” begon ik. “Hoe bevalt het zijn van een leraar? Zijn er nog interessante verhalen om mee te delen? En. . . ik vraag dit als een vriendin, niet als een Aartsengel of psycholoog.”

    [ bericht aangepast op 21 nov 2021 - 15:59 ]


    I have seen my own sun darkened

    ZUZANA
    she had magic in her eyes even the stars envied
    nineteen • fluffball • outfit minus accessoires • with elias • bar

    “Armbandjes en een ketting, hmm?” Elias keek haar aan met een opgetrokken wenkbrauwen. “Is dat alles?”
          ”Oh, absoluut!” antwoordde Zuze zo overtuigend mogelijk. “Het is niks illegaals.” Dat was in elk geval geen leugen, zover ze wist. “Niks voor jou om je zorgen over te maken…” Haar klasgenoten kennende zou iedereen aan het eind van de avond toch te dronken zijn om herinneringen te kunnen hebben aan wie wat voor soort glowsticks droeg en in welke vorm. Een glowstick-halo zou Elias geen reputatieschade op laten lopen. Hij was ook nog wel er van te overtuigen met enkele drankjes meer op. Donovan daarentegen, dat zou pas een daadwerkelijke uitdaging zijn, gezien hij al geen glowsticks-armbanden wilden dragen, en een dronken Don was ook niet echt iets wat ze zich kon voorstellen. Nee, ze zou met iets goeds moeten komen om hem zover te krijgen.
          ''Omdat het normaal gesproken moeilijk is!'' Op het topic Don leek Elias het ook niet te geloven dat ze er geen moeite in had gestoken om de demon op het feest te krijgen. ''Ik dacht dat hij alleen maar uitging in de demonen realm.''
          Zuze haalde haar schouders op. “Nou, schijnbaar niet. Hij kan je nog wel eens verrassen. Hij is ook een stiekeme fan van glitters.” Dat was absoluut niet waar, maar het was leuk om Don een beetje te plagen. Ze voegde er toe dat ze enkel gezegd had dat Las en Jouka het waarschijnlijk leuk zouden vinden als Don kwam, al nu ze er over nadacht, kon ze het haar niet herinneren dat Jouka en Don ooit gepraat hadden. Maar opnieuw: mensen kunnen verrassende dingen doen.
          'Ahh, en ik dacht net dat je misschien een gave had om anderen te overtuigen, maar toch niet dus.”
          De speelse grijns op zijn lippen en de manier waarop zijn ogen haar in zich opnamen zorgden voor een blos op haar wangen en een kortsluiting in haar hoofd. Wat waren woorden en fatsoenlijk geformuleerde zinnen ook alweer? “Ik, uhm, nee. Maar misschien ook wel. Het uitproberen. Ik bedoel, misschien moet ik uittesten of het een gave is of niet, of nu gewoon toeval.” Goed bezig, Zuze, goed bezig. Snel vroeg ze hem of hij met iemand gekomen was en na enkele opmerkingen heen en weer hadden zijn wangen ook een rode kleur gekregen. Een stelletje sukkels, dat waren ze samen. Elias was in elk geval nog instaat het gesprek gaande te houden. Op dit soort moment wilde ze dat ze de betere sociale skills had, zoals haar broer die had. Kamergenoten, een niet erg spannend gesprek maar het was beter dan een stilte, al waren haar stiltes met Elias nooit ongemakkelijk geweest. Mentoren waren net zo min een erg spannend gesprek. Kenna als een mentor voor hem. Zuze wist vrij zeker dat ze dan niet zou kunnen functioneren. Niet dat ze dat met haar eigen mentor wel kon, maar bij Cassiel kwam het door zijn niet verkeerd uitziende hoofd. Bij Kenna doordat de blonde dame vrij intimiderend was. “Cassiel, ik heb hem ook nog niet gesproken, maar dat komt later wel denk ik. Het jaar is nog lang.” Bovendien was ze er al zeker van welke kant ze op zou gaan: die van de Engelen. Echter Elias zijn keuze… betekende dat hij richting de demonen leunde, ondanks de wisselende kleuren van zijn veren? Nog iemand die voor die kant zou kiezen? Ademhalen, gewoon blijven ademhalen blijven, niet aan je broer denken.
          Haar groenblauwe ogen keken opnieuw de zaal door, kijkende naar de al dansende mensen. Haar blik gleed terug naar Elias. Nu na de gedachte aan haar broer doemde het beeld van de keer dat ze Elias een klap had gegeven weer in haar hoofd op. De klap als gevolg op iets wat hij over haar broer had gezegd. De klap waar ze nog altijd spijt van had, al had Elias had misschien wel verdiend. Twee opmerkingen lagen op lippen en kwamen er door elkaar verstrengeld uit. “Het spijt me dat ik wil dansen.” Het duurde enkele seconden te lang voordat Zuze doorhad wat ze had gezegd. En opnieuw rode wangen. “Ik um, wat ik wilde zeggen, het spijt me dat ik je heb geslagen, in de vakantie,” sprak ze zachtjes. “En vragen of je misschien wilt dansen?” vervolgde ze onzeker.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

          ♁ 𝕷𝖆𝖗𝖆 ♁     
    I've seen the devil, yeah, I met him last night.
    One conversation, now he's spendin' the night
    I think I love him, though I know it ain't right
    The Sacrificed • 22 years old • the party • W. Neirin


    Met haar jurkje haastig en slordig over haar lichaam heen getrokken stapte Lara de slaapkamer van Gabriel uit. Meteen na haar vluchtige bezoekje aan de demon had ze spijt dat ze naar hem was toe gegaan. Ze had naar haar hoofd moeten luisteren in plaats van naar haar hart, maar deze wijsheid kwam helaas te laat. Met een mengeling van schuldgevoel en vlinders in haar buik trok ze haar jurkje recht en bracht ze haar donkerrode lipstick opnieuw aan. Ze kamde haar haren met haar vingers en verliet haastig Humanitas voordat iemand anders haar ook zou zien.
          Dat ze nu zo snel richting het feest bewoog had niets te maken met de vlucht voor haar eigen gevoelens. Dat zijzelf en haar leven een zooitje was wist ze allang, maar dat het leven van haar beste vriendin ook overhoop gehaald zou worden liet Lara niet gebeuren. Eve haar hart zou niet worden gebroken door die kinderachtige nietsnut van een Ramsey en zijn islandhopping tussen Kali, Florence en de liefste roodharige dame die Lara kende. Vastberaden om haar beste vriendin te vertellen wat ze had gehoord betrad Lara het feest.
          De feestzaal zag er fantastisch uit en ze moest toegeven dat ze onder de indruk was van de inspanningen van Dinah en Kali. Onrustig bewoog Lara zich door de menigte heen, haar ogen op zoek naar het lange rode haar van Evelynn. Hier en daar duwde ze voorzichtig andere volitares aan de kant en de hele tijd hield ze haar vleugels timide tegen haar lichaam aangedrukt. Aan de beerpong tafel vond Lara het roodharige meisje waar ze naar op zoek was. Lara versnelde haar pas richting een aangeschoten ogende Eve en trok haar mond open om haar te roepen, totdat -
          Tegenover Evelynn, achter de rivaliserende rode bekers, stond het lange gespierde gestalte van Donovan. Zijn donkere vleugels trots gespreid, zijn gespierde armen bewogen soepel door de lucht terwijl hij het pingpong balletje gooide en zijn ogen hadden een ondeugende twinkeling in zich. Lara haar adem stokte. Dit was wel de laatste combinatie die ze had verwacht aan te treffen op het feest. Evelynn en Donovan leken zich beiden uitstekend te vermaken en sloegen de gevulde bekers achteloos achterover. Lara voelde zich een ramptoerist, ze vond het een vreselijk schouwspel, maar moest wel blijven kijken. Het ergste was dat ze Donovan zo door en door kende dat ze zijn lichtelijke flirterige manier van doen zelfs van een afstandje herkende.
          Met een brok in haar keel en een leeg gevoel van binnen rukte Lara haar ogen los van haar ex-vriend. Ze wilde niet geloven dat er iets kon gebeuren tussen haar beste vriendin en Donovan, maar angst nam de overhand. Haar blik bracht ze naar de grond en haar voeten bewogen haar terug de menigte in. Ze had geen idee waar ze naar toe liep, als ze maar niet meer naar Don hoefde te kijken die lachend tegenover Evelynn stond. Schuw en verdrietig klemde Lara haar gemêleerde vleugels tegen haar lichaam en versnelde haar pas. Tranen prikten achter haar ogen en ze wilde zo snel mogelijk de ruimte verlaten.
          In haar onoplettende vlucht had Lara niet door dat Neirin in haar pad stond. Lara botste tegen de blondine aan en keek met grote geschrokken ogen op.
    “Sorry!” bracht ze paniekerig uit. Het moment dat Lara haar ogen de groene ogen van Neirin ontmoette was het fiasco compleet. Ze dacht terug aan Gabe en hoe ze zojuist het bed had gedeeld met de ex van het meisje dat nu voor haar stond. “Sorry, ik was niet aan het opletten,” verontschuldigde Lara zich opnieuw. “Moet ik een nieuw drankje voor je halen?” stelde ze voor als goedmakertje.


    You got me fucked up
    I won't let this happen again
    This the last time
    You won't take advantage of my innocence


    KALI
    she wore a smile like a loaded gun
    twenty • with ramsey and jonah• humanitas • outfit

    De avond was slechts net begonnen, of Ramsey begon al over bodyshots. Het was niet bepaald haar planning geweest om de avond rustig te starten, haar hoofd snakte naar afleiding en op dat moment was ze er nog niet erg kieskeurig over op welke manier ze dat zou krijgen. Nadat ze bepaalde, andere dingen eerst had gedaan, waarvoor ze liever een nog iets helderder hoofd had. Ze wilde nog niet compleet heen zijn wanneer ze Aly zou vragen om te dansen. De lieve engel verdiende beter dan dat, verdiende überhaupt beter dan haar, alleen het was hun laatste jaar. Misschien wel het laatste jaar dat ze de engel zou zien en als ze niet wilde dat Aly ook een ‘what if’ werd, dan moest ze wel nu iets proberen, hoe erg de gedachte er aan haar ook de hard de andere kant op wilde rennen. Ze kon niet nog een ‘what if’ aan. Bodyshots waren echter iets waar ze met moeite ‘nee’ tegen zei, zeker nu, met haar hunkering naar fysieke aandacht en aanrakingen. Ramsey’s woorden waren provocerend, met zijn suggestie dat hij en Jonah de shots wel voor konden doen. De jongen zou beter moeten weten dan haar uit te dagen, maar het leek iets wat hij na al die jaren nog altijd niet geleerd had. Ze zou het hem nog echt laten doen ook.
          ''Hmm, Kali kan het nog wel hoor, dat weet ik uit ervaring.'' Jonah knipoogte naar haar en de jongens wisselden een giftige blik uit. Kali sloeg haar ogen ten hemel en mompelde binnensmonds iets over testosteron. Ze waren absoluut onmogelijk soms. ''Maar als jij liever nog wilt oefenen...''
          Als ze elkaar zo aan het uitdagen waren – voor eens was Ramsey niet de enige schuldige – dan konden ze het krijgen ook. Subtiel deelde Kali mee dat ze er geen problemen mee zou hebben om de twee jongens een bodyshot bij elkaar te zien doen, of iets anders lichamelijks. Beide jongens zeiden geen woord. Juist ja, precies wat ze dacht. “Aawh, jullie zijn beide zo zoetjes zo, wat schattig. Als ik eerder had geweten dat dit de magic trick is dan had me dat de afgelopen jaren een hoop hoofdpijn gescheeld,” merkte ze liefjes op, terwijl een ander idee in haar op kwam. Waar het precies door kwam wist ze niet, maar de spanning tussen de drie was omgeslagen. Rusteloos en broeierig op een manier waarop ze niet dacht deze ooit tussen Ramsey en een andere jongen, laat staan Jonah te voelen. Haar smalle handen vonden opnieuw van die jongens en ze trok ze mee door de menigte heen, richting de andere kant van de ruimte, waar het iets donkerder was. Hoe ver zouden de jongens gaan? Haar lichaam voelde compleet geladen en gloeiend aan. Ze had het warm, van binnen en van buiten, en was op dat moment blij met de keuze voor haar korte jurkje, al zou ze het nog heet hebben als stond ze daar enkel in haar lingerie. Zonder ook maar een seconde van aarzeling had ze het zout op Ramsey’s hals gestrooid, het citroenpartje lag tussen Jonah’s lippen. Het was alsof het hele proces van een tequila shotje nemen in enkele korte seconden voorbij was en tegelijk lange, uitgestrekte minuten duurde. Haar ogen fonkelden en het leek alsof de jongens haar als betoverend aankeken. De vraag was nu wie als volgende zou zijn. Als de een ging, dan moest de ander ook gaan, iets waar ze op hoopte. Kali had halfverwacht dat Ramsey de eerste zou zijn, maar het was Jonah die als eerste reageerde. Het zout ging opnieuw naar Ramsey. Vrijwillig haalde ze haar lippen van elkaar zodat Jonah hier het citroenpartje tussen kon plaatsen, terwijl ze hem met grote ogen aankeek. Hij ging het echt doen. Gespannen keek ze toe hoe Jonah het zout van Ramsey’s sleutelbeen likte. Als iemand haar een uur geleden had verteld dat dit ging gebeuren, dan had ze diegene voor gek verklaard, nu kon ze slechts toekijken. Haar ogen volgden Jonah toen hij op haar afstapte. Haar hart bonkte luid in haar keel en iets in haar wilde het stukje fruit tussen haar lippen laten vallen zodat haar lippen de zijne zouden raken. Het was niet alsof ze dit niet eerder hadden gedaan, maar vanavond voelde anders. Jonah was al veel te snel klaar, waardoor de beurt aan Ramsey was. Er was geen enkele mogelijkheid dat hij nu nog terug kon, niet zoals ze de jongen kende. Echter, in plaats van het zout of het citroenpartje aan een van hen te geven, likte hij het zout van zijn eigen hand en beet hij simpelweg in de citroen, zonder dat deze tussen iemands lippen zat. Met een teleurgestelde frons keek Kali richting Ramsey, totdat hij haar plots haar hand vast pakte en haar naar hem toetrok, de spanning opvoerend. Zijn fluisterende woorden in haar oor zorgden ervoor dat er een rilling over haar rug trok. Ze stond nog altijd tegen hem aangedrukt toen Jonah’s lichaam bij die van hen voegde. Kali’s ogen volgden hoe Ramsey’s hand rondom de blonde engel’s middel gleed, hoe de lippen van de jongens elkaar raakten, hoe Ramsey’s hand door de krullen van Jonah gleed. Ze had een eerste rangsplek in het schouwspel. Maar ondanks dat het Jonah was die hij zoende, het was haar hand waar hij in kneep. Het was absoluut niet goed, hoe dit allemaal voelde na het gedoe in Huminatas, maar voelde tegelijk ontzettend fijn. Kan iets wat zo goed voelt, echt slecht zijn? Stevig kneep ze terug in zijn hand.
          “Heb je genoeg gezien om een paar maandjes te fantaseren?” waren de eerste woorden die Ramsey sprak na de lange zoen.
          Het kwam zelden voor dat ze niet wist wat ze moest zeggen, maar dit was een van die momenten. Haar ogen geleden van de ene jongen naar de andere. Was dit nu daadwerkelijk gebeurd? Langzaam knikte ze, haar uiterste best doende om niet naar de lippen van de jongens te kijken, al lukte dit niet geheel. “Het lijkt erop dat ik de drink wedstrijd niet meer hoef te winnen, ik heb al gekregen wat ik wil,” zei ze met een zachte, hese stem. “Win-win voor mij.” Een speelde glimlach stond op haar lippen. Ze wist niet zeker of Ramsey haar uit de tent wilde lokken, maar dit was juist wat ze wilde zien. Ze had enkel niet verwacht dat het zo’n effect op haar zou hebben. Het voelde alsof ze in een roes zat, een euforische roes, al dan een die wellicht niet volledig gezond was. Ze had zich door de dag heen zo miserabel gevoeld dat ze hier zolang als het kon aan wilde vaathouden. Het verstandigste zou zijn om nu een stap naar achteren te zetten, afstand te nemen van deze hele situatie, maar haar lichaam luisterde niet. Het wilde hele andere dingen. Haar groene ogen gleden van Ramsey naar Jonah. Haar demonen beste vriend en haar engelen beste vriend. Zou deze situatie ooit nog weer voorkomen? Nee, dat niet. Zeker volgend jaar niet meer, nadat iedereen een keuze had gemaakt. Keuzes maken, niet iets waar ze bijzonder goed in was. Het voelde niet enkel als een keuze moeten maken voor welke kant haar beter lag, waar ze zich het meest thuis voelde. Het probleem was dat ze zich meer thuis voelde bij andere volitaires dan een daadwerkelijk kant, wat het haast meer een keuze maakte voor welke van haar vrienden ze moest kiezen. Zachtjes schudde ze haar hoofd. Dit waren niet bepaald dingen om over na te denken tijdens een feestje, laat staan het laatste eerste feestje van het jaar.
          Met Ramsey’s hand die ze nog niet wilde loslaten, als een rots in de branding, kostte het wat moeite voor ze de dop van de tequilla fles had gekregen, maar eenmaal dit was gelukt, nam ze gelijk een grote slok. Het brandde in haar keel. “Absoluut beter met zout en citroen,” murmelde ze nadat haar gezicht even was betrokken. Kali hield de fles tussen beide jongens in. Ze wist absoluut wat ze wilde, waar ze haast naar hunkerde, maar het was een slecht idee en ze durfde de ideeën die momenteel door haar hoofd zweefden niet hardop uit te spreken, bang voor een afwijzing van een van beide jongens. Niet doen, niet doen, niet doen. “Ik moet zeggen, dit…” met haar hand gebaarde ze tussen de jongens, “heeft absoluut niet teleurgesteld. Maar, de weddenschap is nog niet klaar, als jullie het nog altijd aandurven. Jullie mogen het volgende kiezen. I'm up for anything.” Haar blik bleef een tikkeltje langer op Ramsey hangen. Zou hij het aan haar gezicht kunnen aflezen? De kans was klein, als hij haar woorden altijd al verkeerde opvatte. Met moeite maakte ze hand los uit die van Ramsey, waarna ze haar vingers onder zijn kin legde. Bij Jonah deed ze hetzelfde. Langzaam bracht ze beide gezichten dichter naar de hare toe, ze dwingend om te bukken terwijl ze zelf iets op haar tenen stond. "Zeg het maar."

    [ bericht aangepast op 22 nov 2021 - 22:31 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered


    LUCA

    The Truthfull one
    The New White King
    ♔ With Flo ♔ At the Party



    ‘Erg he, ik maak het met je goed!’ Beloofde Florence me al grinnikend waarbij ik haar een brede glimlach schonk, gevolgd met een drankje dat ik haar net beloofd had. Met een welgemeende ‘Cheers’ klinkten we onze plastic bekertjes tegen elkaar waarna ik ook een slokje nam van mijn goed beschonken drankje. ‘Je herinnerde het je nog,’ kwam er wat verbaad over haar lippen waardoor ik mijn wenkbrauwen even vragend naar haar optrok. “Natuurlijk, zoveel zoete drankjes door elkaar, hoe kon ik dat nou vergeten.” Sprak ik geamuseerd, super zoet net zoals Florence zelf was, dat was het drankje dat ze het liefst had en erg snel ging ik die combinatie niet vergeteb. Het was dat we niet nog eens konden sterven want anders zou het percentage aan alchol en suiker haar tikker laten ontploffen. “De eerste keer dat je het me liet proeven kon ik haast niet meer slapen van de sugarhigh.” Grapte ik vervolgens, nou nu ik erover nadacht hadden we die avond ook niet echt geslapen..
    Ik kon het ook niet later om haar iets te plagen, haar vragend of het sterke drankje niet als uitvlucht gebruikt zou worden om mijn beloofde dansje te omzeilen. Florence lachte, haar blonde haren dansten er vrolijk mee op haar schouders. . ‘Nee, nee,’ lachte Florence. ‘Ik zou niet durven!’ lachte ze oprecht waardoor ik ook even met haar mee lachte. Gezien de alcohol al ietsje was ingekick bij mij had ik de moed om mijn ex eindelijk weer eens ten dans te vragen, het nummer dat net speelde was perfect voor te dansen en ik was ook nog nuchter genoeg om geen dommiteiten te begaan, althans dat dacht ik toch. Mijn uitgestoken hand werd al snel aangenomen, en ook ik sloeg snel mijn bekertje achterover om deze op het tafeltje naast die van Florence te leggen. ‘Laat maar zien wat je kan, dan.’ Ik herkende de blik in haar blauwe ogen en grijnsde licht, het was echt onschuldig als vrienden dansen dacht ik nog- vooralleer ik haar met me mee de dansvloer optrok, met haar hand die ik nog vast had liet ik haar een rondje om haar as draaien, waarna ik haar hand los liet om mijn dansmoves te showen. Met mijn heupen bewegend op de beat danste ik met Florence, toegegeven waren mijn moves nog net ietsjes beter dan de ‘ramenlapper’ of de ‘dischoshakes’ die ik na een boel alchohol nog zou durven uithalen. Nee nee, nu was het chill mee op de beat, mijn lichaam iets tegen dat van Florence aan. “Zie , zo slecht is het niet hé?” vroeg ik onschuldig terwijl ik me iets naar haar toeboog om voor haar hoorbaar te zijn door de muziek heen.
    Iets verderop de dansvloer Spotte ik Zuzanna met Elias aan de bar en stak even mijn hand naar hen op niet echt wetend of ze me wel konden zien, waarna ik mijn aandacht weer op de schone blondine voor me hield. “Ik was vergeten hoe goed je kan dansen, ik ben er niets op.” Grinnikte ik haar toe.




    CYRUS

    The Assistent Advisor ☸ Talking to @Kenna at the Dies Irae


    Na min eerste werkdag had ik besloten mezelf te belonen met een goed glas alcohol en waar beter dit te doen dan in één van de vele demonische nachtclubs. Ook op zo’n secute plek als metanoia waar het gehele domeinzo neutraal mogelijk hoorde te zijn was er een niet zo geheime ingang naar het demonenrijk te vinden. Een soort ‘vrij sin’ zone als het ware die je regelrecht naar de club leidde. Het was nog anders dan waar de jonge volitaires momenteel hun verjaardagsfeestje hielden.
    Meer dan tevree zat ik aan de bar van de roodgekleurde club en had ik al een rum besteld vooralleer ik in lijn ooghoeken een wel zeer bekend figuur zag opdoemen. Met een geamuseerde grijns om mijn lippen nam ik zonder haar een blik te schenken eerst een slok van mijn donkere rum vooralleer ik me iets verdraaide om mijn kruk zodat ik de duivelsknappe blondine nu kon aankijken. “Dus vertel eens, young one.” Begon ze na haar eigen bestelling doorgegeven te hebben. “Hoe beviel je eerste officiële dag in Metanoia?” zoetig rolden de woorden over haar lippen, waardoor ik mijn gifgroene kijkers kort over haar gelaat liet gaan. “Hmm.” Begon ik bedenkelijk, mijn rechterelleboog wat leunend tegen de bar. “Niet bepaald hoe ik het in gedachten had- maar dat iss niet persé iets slechts.” Mijn linkermondhoek gleed wat duivels omhoog terwijl ik kort mijn parelkleurige tanden bloot grijnsde. “Niet iedere demoon weet ongeprovoceerd een mep te krijgen van een engel, dus vind ik het wel een geslaagde dag.” Ik haalde mijn schouders ééns op. “Al was het plan wel om niet te veel op te vallen.” Met die woorden nam ik een slok van mijn drankje en keek de blondine haar even in haar donkere poelen aan. “Hoe bevalt jou dagjehier op Metanoia nu je op advisuerspensioen bent?” vroeg ik haar meer dan geïntereseerd. De dame was dan misschien de concurentte van mijn leermeester geweest, haar decennia aan ervaring was iets dat me wel degelijk boeide. De vrouw was een enigma en haar denkwijzes leerde ik graag ontdekken als een schat die nog gekraakt moet worden. “Of heeft u nog wat vloeibaare moed nodig om deze dag te verwerken?” grijnsde ik vervolgens terwijl ik al teken deed naar de barman om enkele shotjes te gaan bestellen.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH



    ELIJAH

    Cracked Ink 🌣 At the first bedroom 🌣 With Zib 🌣 Outfit



    Toen ik ietswat verlegen toegaf dat ik dacht dat ze me had achtergelaten werden haar blauwe poelen net als schoteltjes. . “Meen je dat?” vroeg ze me verrast en lichtelijk bezorgd, ik kon mezelf al wat rood voelen worden. “Ik laat je niet zomaar in de steek, Inkie.” Even knipperde ik om haar bijnaam voor me waarna ik al snel zachtjes gniffelde. “Inkie? Ik vind het wel iets hebben.” Grinnikte ik . “Goed onthouden hoor,” voegde Zib er nog aan toe en ik knikte met een klein tevreden glimlachje, het was fijn om mijn beste maatje bij me te hebben. Zelf al keek ze me even met een quasi strenge blik aan al was het met goede bedoelingen.
    Samen waren we naar de keuken getrokken waar we nu bezig waren met de zoektocht naar een thermos en de juiste kruiden voor de perfecte ‘star gazing’thee blend. Zib had het fluffige deken even op het aanrecht gezet zodat ze ook kon meehelpen zoeken, terwijl ze mijn vraag beantwoorde. “De sterren hebben altijd veel te vertellen als ze zichtbaar zijn,” verklaarde de mysterieuze meid , waardoor ik even ophield met zoeken en mijn blik op haar liet rusten. “Het zijn énorme kletskousen, hoor. Pfoe.” Het was de simpele toon die me zacht deed lachen. “Echt waar?” vroeg ik haar oprecht nieuwsgierig, Zibiah had altijd al een talent gehad als het op dit soort dingen ging, maar werkelijk de vele verhalen horen van de sterren? Dat leek me iets waar ik uren naar zou kunnen luisteren. Zelf had ik ook al meer dan eens mijn zorgen aan de lichtjed gedeeld, zou Zib mijn verhalen dan ook gehoord hebben?
    Voordat ik kon verzinken in mijn eigen gedachten was ik weer opzoek gegaan en het de hibiscus gevonden, een aroma die ik wilde delen met mijn goede vriendin. Terwijl Zib deze aannam ging ik verder met de drie laatste kruiden te verzamelen al hield ik mijn blik wel zijlings op haar gericht terwijl ze sprak. . “Hmmmm,” humde ze tevree . “Ik ben benieuwd hoe het smaakt met de thee.” Ik knikte even terwijl ik de laatste potjes bovenhaalde. “Ik vind het wel lekker, heb deze blend ooit al eens voor Alyssa gemaakt.” Sprak ik met een glimlachje. “Het is een zoete, maar droge blend en eentje die je tot rust brengt.” Verklaarde ik, waarna ik me weer even omdraaide naar Zib. “Al zijn we beide wel rustig van nature.” Ik haalde even onschudlig mijn schouders op. “Maar de framboos zorgt ervoor dat we niet in slaap gaan sukkelen.” Grijnsde ik licht, waarna ik de blikken met kruiden nam en deze naar het fornuis bracht.
    “Eh,” klonk Zub plots, waardoor ik mijn hoofd vragend schuin hield terwijl ik me naar haar toe draaide. Ze had de thermosfles al opengedraaid, maar leek even in twijfel.“Hoe had je dit het handigst willen doen? Nog twee mokken mee naar buiten nemen? Of dat we samen uit de beker drinken? Maar, hoe gaan we de kruiden goed met water laten mengen?” haar blauwe poelen sneden zo door me heen waardoor ik even afgeleid was, waarna ik even op mijn achterhoofd krabbelde en daarna weer even hurkte om van uit de onderste kast te halen. “Wat nu als we-“ begon ik terwijl ik in de kast rommelde om de theepot boven te halen. “Eerst even het water aan de kook brengen?” stelde ik grinnikend voor. “Dan kunnen we de kruidenmix in een buideltje doen en zo in de thermos?” sprak ik bedenkelijk terwijl ik de pot alvast vulde met water. En deze op het fornuis plaatste. Ik klopte mijn broek even af en liep daarna naar Zibiah toe terwijl ik de thermos in haar handen bestudeerde. “Oh- kijk Zib.” Ik plaatste mijn handen voorzichtig op haar hand doe het deksel vast had. “Deze kun je eruit klikken, zo heb je twee kopjes. “Sprak ik met een glimlachje, terwijl ik met haar handen in de mijne de twee kopjes tevoorschijn toverde. “ Is gemakkelijker mee te zeulen.” Grinnikte ik waarna ik opkeek naar de Blonde meid.
    “Ehm-“ ik liet haar handen weer los. “Sorry- personal space.” Zei ik als teken dat ik mezelf betrapte haar boundries te schaden, ik draaide me iets verlegen weer om naar de ketel die al aan het opwarmen was. “Z-zou jij de buideltjes weten liggen?” vroeg ik haar terwijl ik mezelf herpakte.

    [ bericht aangepast op 23 nov 2021 - 20:52 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Neirin
    "Light is easy to love. Show me your darkness."

    ⇻ 25 ⇼ The Fox ⇼ Outfit & high heels ⇼ At the party w/ Dinah & Jouka — Lara ⇺
          ”Hey daar Foxy,” begroet Dinah de blonde demon. Een koosnaampje dat Neirin alleen vanuit haar wist te accepteren, gezien ze verder een gruwelijke hekel had aan zoetgevooisde troetelnaampjes. “Just in time.” Met een lach op haar lippen neemt ze de fles aan die Neirin naar haar uitgestoken heeft, wetende dat een simpel glaasje alcohol vanavond niet afdoende gaat zijn. Om haar gebroken hart te boven te komen had Dinah meer nodig dan dat, iets wat Neirin maar al te goed weet. “Is er iets dat je me nog moet vertellen?” vraagt de jonge Engel vervolgens, al wiebelend met haar wenkbrauwen.
          ”Geen idee, moet ik je nog iets vertellen dan?”
          Miniem houdt Neirin haar hoofd een tikkeltje schuin, waarop ze een slokje neemt van de roze beker in haar hand. Wat moest ze überhaupt vertellen? Dat ze een gok genomen had door deze kleur van tafel te pakken, niet wetende hoe Laslo er in zou staan? Er is niet veel waar de blondine onzeker van wordt, maar de jongen in deze kwestie is dat momenteel beslist wel. Hij was haar warme welkom geweest toen haar hart in duizend stukjes sloeg, gebroken door het einde van haar en Gabe. Net als dat hij deze ook heeft weten te lijmen en daardoor de enige momenteel is die haar hart opnieuw kan breken. Neirin haatte deze zijde binnen haar karakter, waarop ze er alles aan deed om het verborgen te houden.
          ”Dankje,” glimlacht Jouka als hij het cadeau-tasje aanneemt dat de demon hem aanreikt. “Ik heb geen idee wanneer ik het mag openmaken, maar ik ben benieuwd.” Neirin krult haar mondhoeken op. Als Dinah haar de juiste richting in gestuurd heeft dan moest het cadeau vast en zeker geen tegenvaller zijn. “Laat me weten wat je ervan vindt, oké?” Ondertussen komt Dinah tussen Neirin en Jouka in staat, waarbij ze zorgvuldig het zicht van de jongen achter haar weet te blokkeren terwijl ze met een stift het figuurtje op de binnenkant van haar beste vriendin’s pols tekent. Een frons nestelt zich tussen Neirin’s wenkbrauwen in, nieuwsgierig naar wat het in hemelsnaam te betekenen had, maar waarvan ze eveneens weet dat er naar vragen geen zin heeft. Dinah was onverbiddelijk en verried niets.
          Zodra ze klaar was boog de Engel zich naar de blondine toe, haar lippen vlak naast Neirin’s oor geplaatst. “Go get him, Foxy” fluistert ze toe. Hetgeen Neirin zich geen twee keer liet zeggen, maar wat ze sowieso al van plan was geweest zodra ze vrij werd gelaten om naar het feest te komen. “Ik zie jullie later vast nog wel,” reageert de Demon en voordat ze het duo achterlaat bij de dranktafel geeft ze Dinah nog een zacht kneepje in de hand.

    Ver komt Neirin uiteindelijk echter niet, althans niet zonder onnodig oponthoud. Zodra ze de eerste stappen richting Laslo heeft gezet, zoekende nog wel omdat ze niet precies wist waar hij nu was, botst er iemand zonder pardon tegen haar op. Om haar evenwicht te behouden spreid Neirin haar donkere vleugels direct, waarvan de uiterste punt uit het niets tegen iemand aankomt en diens bekertje uit de hand slaat. Drank klotst over de rand van haar eigen roze bekertje heen, welke Neirin nog net op tijd bij haar kleding vandaan weet te houden om te voorkomen dat ze nat wordt. De woorden die feilloos naar het puntje van haar tong willen rollen, slikt Neirin resoluut in. Ze mocht haar irritatielevel niet opnieuw laten stijgen. Haar ogen sluiten zich dan ook kortstondig terwijl ze diep een keer in en uitademt, alvorens ze haar groene kijkers tot de dader in kwestie richt; niemand minder dan Lara.
          ”Sorry!” brengt deze paniekerig uit. “Sorry, ik was niet aan het opletten,” verontschuldigt ze zich opnieuw. “Moet ik een nieuw drankje voor je halen?”
          Met een soepele beweging van haar pols schudt Neirin de druppels drank van haar hand af, nadat ze de beker overgenomen heeft met de andere hand. “Misschien voor hem, ja — maar voor mij alsjeblieft niet,” reageert de Demon ietwat scherp terwijl ze een subtiel knikje richting Salem maakt — wie de drank wel van zijn kleding af mag halen, zijn shirt verpest door de alcohol. Zorgvuldig vouwt Neirin haar vleugels weer terug op haar rug, waarbij ze zachtjes een keer ritselen als ze deze schikt. Elke veer weer terug op hun plek.
          Dan laat ze haar blik ongegeneerd een keer over de donkerharige heen glijden, waarbij de treurige blik in haar ogen niet onopgemerkt blijft. Vroeger waren ze vriendinnen geweest en hadden ze tot op zekere hoogte veel met elkaar gedeeld, maar dat was tot Lara haar donkere veren verruilde voor steeds meer witte en ze van demonisch meer naar engelachtig neigde. Nu was ze niets minder dan een oude bekende en Gabe’s nieuwe pet. Geloofde ze echt dat hij iets in haar zag, of had hij vanavond dan eindelijk zijn ware aard laten zien? Het zou Neirin niet moeten interesseren wat er gebeurd is waardoor de twijfelaar nu zo geraakt leek — wat beslist niets te maken had met hun botsing van seconden geleden — maar iets binnen haar demonische aard kon het niet aan zich voorbij laten gaan.
          ”On second thoughts,” zegt Neirin vervolgens, waarop ze ze het resterende beetje van het drankje in haar hand achterover gooit en de beker tactvol in Lara’s handen drukt. “Doe maar wel een nieuwe drankje. Of beter nog, misschien kunnen we er samen eentje drinken — net als vroeger, weet je nog?” Met haar lippen tot een glimlach gekruld, zoetgevooisder dan anders, kijkt Neirin haar voormalig goede vriendin aan. Wie weet wat voor plezier er te beleven viel als Lara zich eens weer eens wat losser gedroeg, alcohol was daar in ieder geval een perfect hulpmiddel bij. De lach rond haar mond verdwijnt echter gauw weer als ze een stuk serieuzer verder spreekt: "Dan kun je me misschien daarna vertellen wat er is gebeurd en waarom je eruit ziet alsof je op het punt staat in tranen uit te barsten."




    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Elias




    Have you ever wanted to share more of yourself, but felt terrified?


    20 – The Halfblood – OutfitWith Zuze – Alone – Outside – Yellow cup
    ''Oh, absoluut!'' Probeerde Zuze hem te overtuigen. De oh absoluut veranderde echter al snel in ''Het is niks illegaals,'' en vervolgens in ''Niks om je zorgen om te maken,'' wat insinueerde dat er wel degelijk iets extra's was wat ze hem niet vertelde. Langzaam begon hij te knikken met toegeknepen ogen. ''Uhum, erg geloofwaardig.'' Hij moest haar maar op haar woord vertrouwen dat het echt niets illegaals was.
          Zuze was in ieder geval lekker bezig, want niet veel later probeerde ze hem ook wijs te maken dat Don van glitters hield. Het zorgde er in ieder geval voor dat hij moest lachen, maar het tegelijkertijd niet kon laten om er een plagende opmerking over te maken.
          Er verscheen een blos op haar wangen gevolgd door een stortvloed aan woorden. Hij knipperde een paar keer, en moest de zin een tweede keer in zijn hoofd herhalen alvorens hij begreep wat ze zei. “Ik, uhm, nee. Maar misschien ook wel. Het uitproberen. Ik bedoel, misschien moet ik uittesten of het een gave is of niet, of nu gewoon toeval.” Eigenlijk vond hij het wel schattig als ze over haar woorden struikelde, dat had hij altijd al gevonden. Het feit dat ze zo van haar stuk gebracht werd door een van zijn plagende opmerkingen gaf hem een warm gevoel vanbinnen. ''Dat zou ik zeker doen, laat mij de resultaten maar weten.'' Zei hij grijnzend. Tot nu toe verliep het gesprek tussen de twee eigenlijk best goed. Het voelde vertrouwd aan; bijna alsof de afgelopen maanden niet plaats hadden gevonden. Alleen hadden ze wel degelijk plaatsgevonden en dat mocht hij absoluut niet vergeten. Er was een reden voor alle gebeurtenissen: een reden waarom ze nu niet meer samen waren, en waarom hij zich als een klootzak had gedragen. Dat mocht hij niet vergeten, want hij wist niet of hij in staat was om zoiets nog een keer te flikken.
          Niet veel later kwamen de twee quitte te staan op het gebied van blozen. Ook zijn wangen kleurden rood – en dat kwam niet door de warmte in de ruimte. Het gesprek ging over in kamergenoten om vervolgens bij de mentoren uit te komen. Zuze vertelde hem dat haar mentor Cassiel was. Het verbaasde hem niets dat ze voor een engelenmentor had gekozen. Zuze leunde altijd al meer tegen de engelen kant aan dan dat hij deed. Zelf zat hij namelijk nog steeds in het midden. Dit jaar moest hij echt een keuze gaan maken, maar geen van beiden kanten trok hem volledig. Waar de engelen soms té braaf waren voor zijn smaak, waren de demonen té wreed. Het paste beide niet bij hem, zodoende had hij geprobeerd om zijn keuze te maken aan de hand van een beroepskeuze: Doodsengel of Helbewaker. Echter wist ook dat hem niet te helpen bij zijn keuze en zodoende begaf hij zich nog steeds in het midden.
          ''Ik heb ook nog geen gesprek gehad, dat komt vanzelf wel,'' reageerde hij schouderophalend. Zelf had hij dan ook niet echt veel behoefte aan een mentorgesprek. Hij regelde het liever zelf, dan dat iemand zich ermee ging bemoeien.
          “Het spijt me dat ik wil dansen.” Zei Zuze plotseling.
          Er verscheen een frons op Elias zijn gezicht en even twijfelde hij of hij het wel goed had verstaan, maar hij kon zweren dat ze zich zojuist had verontschuldigd voor het willen dansen. Op een feest... ''Wat?''
          “Ik um, wat ik wilde zeggen, het spijt me dat ik je heb geslagen, in de vakantie,'' verbeterde ze zichzelf zachtjes. Voor enkele seconde staarde hij haar met grote ogen aan.
          Nee, nee, ze moest zichzelf daar niet de schuld van geven. Ze moest hém daarvan blijven beschuldigen. Hij was de verantwoordelijke voor haar woede die haar ertoe gedreven had om hem te slaan. Als iemand het verdiende dan was hij het wel. Sterker nog, hij had bewust een valse opmerking over haar broer gemaakt zodat ze hem zou verafschuwen. Hij had haar geraakt op haar gevoeligste plek. Bewust, want dat zou betekenen dat ze hem zou haten en een punt achter hun relatie kon zetten zonder zichzelf daarvan te beschuldigen. Dat was namelijk het enige wat ervoor zorgde dat ze op afstand bleef; niet té dichtbij kwam.
          Plotseling voelde de ruimte wél een stuk warmer aan. Ondanks dat zijn ademhaling versnelde had hij niet het gevoel genoeg lucht binnen te krijgen. Elias zette een stap achteruit. Haar tweede vraag was compleet langs hem heen gegaan. ''Nee, niet doen. Het was niet... Het is mijn schuld.'' Bracht hij stamelend uit. Zijn keel leek alleen maar verder dichtgeknepen te worden en daarbij slaakte ook zijn oor een kreet uit in de vorm van een luide piep. ''Ik kan dit niet, sorry.'' Abrupt draaide hij zich om en stormde de ruimte uit.
          Eenmaal buiten haalde hij diep adem, en nogmaals, en nogmaals op een hoog tempo achter elkaar. Bij de balustrade kwam hij tot stilstand, zijn handen omsloten het steen totdat zijn knokkels wit kleurden. Dat er verschillende volitares, die rustig een rookpauze aan het houden waren, naar hem staarden kon hem op dat moment niets schelen. Elias kantelde zijn hoofd naar achter en haalde een paar keer diep adem met gesloten ogen tot zijn ademhaling iets leek te kalmeren. Hij wilde schreeuwen, schreeuwen totdat zijn stem het begaf. God, wat haatte hij zichzelf op dit moment. Waarom kon hij niet gewoon normaal zijn?
          Ditmaal plaatste hij zijn ellebogen op de balustrade om vervolgens zijn handen door zijn haar te halen. Waar hij eerst nog overspoeld werd door angst was dit nu volledig vervangen door frustratie. Hij gromde even en sloeg met zijn hand tegen het steen om zich vervolgens om te draaien en naar de muur te lopen. Bij een willekeurige roker vroeg hij om een sigaret en een aansteker waarna hij zich op een afstandje langs de muur naar beneden liet zakken. Elias nam een diepe teug van de sigaret en sloot vervolgens opnieuw zijn ogen, zijn hoofd leunend tegen de muur. Hij was niet eens een dagelijkse roker. Hij zocht enkel toevlucht bij de gifstokken als hij het allemaal even niet meer aan kon, zoals nu.
          Waarom?
          Waarom moest hij zich zo gedragen?


    Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

    FLORENCE
    She is a saint with the lips of a sinner and an angel with a devilish kiss
    19 • queen of hearts • outfit • with luca • at the party

    "In trying to avoid one sin, I've committed another"
          ‘Natuurlijk, zoveel zoete drankjes door elkaar, hoe kon ik dat nou vergeten.’ Sprak Luca geamuseerd. Ze grinnikte en haalde haar schouders op. ‘Je weet toch dat ik van zoet hou?’
          ’De eerste keer dat je het me liet proeven kon ik haast niet meer slapen van de sugarhigh.’ Lachte hij. Ze herinnerde die avond nog als de dag van gisteren. ‘Oh ja, dat kwam zeker door de suiker,’ grinnikte ze, terwijl ze hem een speelse knipoog gaf. Ook zij had die nacht geen oog dicht gedaan, maar dat was niet door de hoeveelheid suiker gekomen. Dat had een hele andere reden. Plagend ging Luca verder of het sterke drankje niet een excuus was om onder zijn dansje uit te komen. Lachend had Florence ontkent.
          Zijn uitgestoken hand vertelde haar dat Luca er geen gras over liet groeien en dat kon ze wel waarderen. Belofte maakte immers ook schuld. Toch snapte ze wel waar het vandaan kwam. Nu ze eenmaal haar oog weer op hem had gericht, moest hij daar wel van profiteren. Hij zou dom zijn als hij dat niet zou doen. Althans dat vond Florence zelf. Ze was een catch en Luca wist dat. Dat was ook één van de redenen geweest waarom ze hem zo leuk gevonden had. Hij lag aan haar voeten en hem voor zich winnen was een eitje geweest.
          Florence had haar drankje achterover gegooid, alvorens ze Luca zijn uitgestoken had aannam. ‘Laat maar zien wat je kan, dan.’
    Luca volgde haar voorbeeld en dronk zijn beker ook in één teug leeg, waarna een lichte grijns zijn gezicht sierde en hij haar de dansvloer optrok. Met haar hand nog in het zijne liet Luca fFlorence een rondje m haar eigen as draaien, waarna hij haar hand los liet en zijn dansavond begon te showen. Ze lachte en floot bewonderend. Zijn dansskills waren zeer zeker vooruit gegaan.
          Op het ritme van de muziek bewoog Florence haar lichaam soepel mee. Luca zijn lichaam tegen dat van haar voelde vertrouwd.
    ‘Zie, zo slecht is het niet hé?’ Luca had zich naar haar toegebogen en kwam nauwelijks boven de muziek uit. Kort legde ze haar hand op zijn borst. ‘Ik ben onder de indruk,’ ook zij boog zich wat meer naar hem toe, zodat ze verstaanbaar was. Even leek Luca zijn aandacht elders te liggen, maar al snel richtte hij zich weer tot Florence.
    ‘Ik was vergeten hoe goed je kan dansen, ik ben er niets op.’ Hij grinnikte.
          ‘Werkelijk? Hoe kun je dat nou vergeten?’ Imiteerde ze zijn woorden van eerder plagend, waarna ze haar lichaam nog wat dichter tegen het zijne liet bewegen.

    [ bericht aangepast op 28 nov 2021 - 0:18 ]


    someone out there feels better because you exist