|
Het was net die ene druppel teveel geweest — voldoende om iets binnenin de jonge Demon te doen knappen, waarop Neirin haar irritaties los liet gaan, als een woeste storm met vuistslagen in een venijnige regenbui. Hij had het verdiend, vond ze zelf. En menig andere persoon om haar heen was het daar vast mee eens geweest, anders hadden ze het simpelweg niet laten blijken. Wanneer iemand onder Neirin’s huid wist te kruipen op een niet zo positieve wijze, haar voedde met steeds meer en meer irritaties en provocaties, dan was dat vragen om problemen. Met haar wijsvinger veegt de blondine een keer over de gevoelige plek onder haar rechter jukbeen heen, de enige plek waar ze een rake klap heeft mogen ontvangen. Haar vleugels ritselen zacht als Neirin deze langzaam een keer uitstrekt over de volle breedte — gekneusd door een paar andere stompen, gekweld door de slaapkamer waarin ze zich sinds het incident bevindt. Opgesloten, voor straf. En dat terwijl ze nog wel even door had kunnen gaan met haar woede botvieren, ware het niet dat ze moest voorkomen de rest van de avond ook op haar kamer te zitten, gezien het feest dat gepland stond.
Een van de weinig voordelen die het huisarrest had opgeleverd is dat Neirin haar kamer volledig ingepakt had zitten — klaar om oververhuisd te worden naar de nieuwe ruimte, iets dat ze heeft moeten missen, tezamen met de opening van de dag. Wat had ze nog meer gemist? Neirin slaakt een zachte zucht, terwijl ze haar make-up spullen terug in een doos stopt, alvorens nog een kleur op haar lippen te smeren. De uren in deze ruimte hadden haar in ieder geval weten te kalmeren; de irritaties voorlopig weer verdwenen, hetgeen de jongen zelf in hand had om weer terug op te wekken. Neirin was nog net niet in staat geweest haar donkere veren te tellen, puur vanwege de verveling die in de laatste minuten van haar opsluiting zijn intrede besloot te maken.
Nu klonk het raspende geluid van een sleutel dat in het slot werd gestoken, gevolgd door de schrapende klanken die de draaiingen met zich meebrengen. Zorgvuldig vouwt Neirin de grijs zwarte vleugels terug op haar rug, waarna ze zich omdraait richting de deuropening. Haar lichte kijkers bestuderen de bordeaux rode kleur van haar lange nagels, terwijl de rest van haar kleding in het zwart is gestoken. Wanneer haar blauwe kijkers zich tot de deuropening richten, neemt ze de onbekende verschijning dat tevoorschijn is gekomen volledig in zich op.
”En ik maar denken dat het Asteria zelf is die me hier ook weer vandaan kwam halen.”
Subtiel trekt Neirin een van haar wenkbrauwen op, terwijl haar blik vast blijft hangen op het veel te knappe gezicht van de blondine in de deuropening. Aan alles wist Neirin op te merken dat haar jeugdige uitstraling geen goede indicatie was voor de leeftijd die de vrouw vermoedelijk droeg. De pulserende kracht om haar heen verried de eerste paar honderd jaar meteen al. Desondanks poogt Neirin onaangedaan over te komen, onderwijl ze zich afzet van het bureau waartegen ze geleund stond. Nu ze uren op de slaapkamer door had gebracht was Neirin’s gemoedstoestand terug naar een normaal niveau gezakt — wat maar goed is ook, wilde ze weer “vrij” gelaten worden.
”Je bent nieuw hier,” brengt Neirin vervolgens uit, haar woorden geen vraag, maar een antwoord dat ze op voorhand al wist. Miniem kantelt ze haar hoofd iets, ogen lichtjes toegeknepen terwijl ze de vrouw nog altijd tracht te peilen. De meeste gezichten waren tenslotte geen onbekende meer voor de blondine, maar de dame wie haar deur van slot had gehaald was dat wel degelijk. Soepel laat de jonge Demon haar vingers door haar lange lokken heen glijden, duwen haar nagels een lok achter haar oor. Nu de deur open was kon Neirin haar vrijheid al ruiken, maar iets in de houding van de vrouw voor haar attendeerde Neirin er eveneens op dat dit geen tweede keer moest gebeuren. Was het een belofte die ze kon maken? Vast wel, tot op een zekere hoogte althans. Desalniettemin wilde Neirin veel te graag weg uit de slaapkamer, richting het feest dat gepland was en waar ze net als de rest hoorde te zijn. Ze was er helemaal klaar voor, tot in de puntjes verzorgd, maar helaas niet zonder toestemming van een meerdere.
”Een brenger van goed of slecht nieuws, misschien?”
|
|
