[RPG • 0] Experium || 47 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • Energieschilden •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 8 okt 2021 - 22:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij was op een bankje neergezakt en had zich zitten verkneukelen om de naamloze Buffalo, die als gave had een soort energieschilden op te roepen. Deze ochtend had de idioot zich om een of andere manier zichzelf vastgezet in een van zijn schilden. Het was al lollig geweest om de jongen te zien worstelen met zijn eigen gave. Maar toen de dodenfreak er ook nog eens bij kwam en een klein dood zombie-eendje onder zijn neus liet rennen, was het alleen nog maar grappiger geworden. Er was vanaf hier te zien (Yrla zat nog op een redelijke afstand) dat de jongen het alles behalve prettig vond. Het voelde haast als ouderwets leedvermaak, al had hij nu niet Jester naast hem zitten om samen mee te lachen. Maar goed, die was waarschijnlijk te druk met allerlei dingen waar Yrla absoluut niet over na wilde denken. Hij had zijn oude vriend kort gespot, samen met Onyx en was blij te zien dat alles weer normaal leek.
      Met een grijns nam hij dan ook zijn iNet op zonder te kijken wie er belde. "Zeg het eens," zei hij opgewekt.

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla klonk vrolijk en Nish vroeg zich af of hij hem wel met zijn toch wel zware gemoed moest vermoeien. Onwillekeurig dacht hij even terug aan donderdag, aan toen hij Fayrs jurk had aangetrokken en het in een rap tempo van gezellig naar awkward was gegaan.
      Het viel best mee. Het zit gewoon tussen je oren.
      Hij schoof het ongemakkelijke gevoel aan de kant en probeerde zich gewoon in te beelden dat het Onyx was, of Damon, for that matter.
      ‘Hé.’ Zijn blik rustte op de missende deur verderop en zijn lippen krulden om in een flauwe grijns. ‘Heb je zin om een deur te stelen?’

[ bericht aangepast op 8 okt 2021 - 22:36 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

'We gaan ons best doen,' zei Jester hoofdschuddend. Zijn blik gleed naar de deur en hij hield zijn hoofd even schuin. Je kon de ideeën haast zien ontstaan, zeker toen hij zachtjes wat humde tegen zichzelf. Fayr duwde haar handen in de zakken van haar broek--een van de voordelen van een broek, moest ze toegeven--en deed een stapje uiteruit.
      'We zullen jullie wel eh, alleen laten.' Ze zond Jester een glimlachje en blikte naar Phone. Haar zus had nog ergens over willen praten, toch? Nou, Fayr vond het best. Als Phone zich ook nog oké voelde, maar hopelijk had Sarah's gave daar wel voor gezorgd. Ze stak haar hand naar haar zus uit, die toch nog de muur nodig leek te hebben voor balans.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

De drie meiden waren weggegaan. Onyx reeg zijn vingers langs die van Jes en liet zijn voorhoofd tegen dat van hem steunen. Er was zoveel wat hij moest zeggen, maar hij wist niet goed waar hij moest beginnen en wilde eigenlijk eerst een uur lang helemaal niet over shitty dingen nadenken.
      ‘Zullen we naar het meer gaan ofzo?’ vroeg hij met gesloten ogen. ‘Zodat je een stuk kan lopen?’
      En ze even alleen konden zijn, zonder langslopende huisgenoten.
      ‘En onze iNets hier laten? Als het echt misgaat heeft Yr ons toch wel zo gevonden.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

De hele lunch lang had de conversatie met Blue opnieuw door zijn hoofd gespookt, had hij ieder woord geanalyseerd en zich afgevraagd hoe hij leuker, spontaner had kunnen reageren – hoe hij ervoor had kunnen zorgen dat de jongen meer over hem wilde weten dan alleen dat wat hij over Cherry en Vision wist.
      Hij had zichzelf vermaand – gezegd dat hij zich vreselijk aanstelde, dat Merrin hem zelfs “vriend” had genoemd tegen Fox – maar het hielp niet zo heel erg. Hun ontmoeting was gewoon iets waar hij vaak over gefantaseerd had, zelfs toen Blue een relatie kreeg, en hoewel er geen reden was om teleurstelling te voelen, was dat er om een of andere onverklaarbare reden wel.
      Azrael had net de deur van zijn slaapkamer achter zich dicht gedaan toen er een korte klop klonk en de deur alweer openging. Hij draaide zich om en zag Maaya daar staan. Direct schoof hij alle gedachten aan de Panther aan de kant; zijn leider zocht hem niet zo maar op en het laatste wat hij wilde, was dat zij erachter kwam dat zijn gedachten in beslag werden genomen door zoiets stoms als een verliefdheid.
      ‘Je moet iets voor ons doen.’
      Azrael rechtte zijn rug. De toon waarop ze tegen hem sprak was niets nieuws, maar was toch heel anders dan gesprekken die hij met niet-Rhino’s voerde. Het gaf hem een dubbel gevoel. Hoewel het iets onheilspellends had, klonk dit wel als team-effort en dat konden ze best gebruiken. ‘Wat wil je dat ik doe?’
      Hij probeerde iets van haar gezicht af te lezen, dat grimmig stond. Niet iets waar hij van opkeek.
      Maaya stapte verder de kamer in en sloot de deur achter zich. ‘We zijn nog maar met acht man en we staan een na laatste. Het wordt tijd dat we iets anders doen dan afwachten tot de kaarten gunstiger voor ons liggen.’ Ze keek hem veelbetekenend aan.
      Azrael had echter geen flauw idee waar ze naartoe wilde en probeerde dat met zijn blik te communiceren.
      Maaya leunde naar achteren, tegen de muur aan. Het had iets benauwends, alsof ze hem wilde beletten om weg te gaan. ‘Wat denk je dat er met Romeo gebeurd is?’
      Azrael trok zijn schouders op. Hij had echt geen flauw idee. Hij had het zich vaak afgevraagd, maar er waren wel vaker leerlingen verdwenen voordat de Zuivering begon.
      ‘En met onze Naamloze?’
      Ook op die vraag moest hij haar het antwoord schuldig blijven. ‘Zo te horen heb jij daar wel je een theorie over?’
      ‘Meer dan een theorie.’
      Hij keek haar afwachtend aan.
      ‘Ik was ooit bevriend met Onyx,’ zei ze. Ze wendde haar blik af en staarde naar het stukje muur boven het raam. ‘Tot we ruzie kregen en we elkaar begonnen te haten. Zijn relatie met Jester kon ik niet echt hebben. Dus een paar dagen voor Romeo opeens verdween, zaten we hen samen een beetje te sarren. Romeo speelde met hun gevoelens, wakkerde woede aan, zorgde voor ruzie…’ Ze grinnikte, al klonk het vreugdeloos. ‘De twee kregen knallende ruzie. Romeo en ik vonden het prachtig. En toen… verdween ie opeens.’ Ze richtte haar blik weer op hem. ‘Dus ik vraag het je nog maar eens: wat denk je dat er met Romeo is gebeurd?’
      Ongemakkelijk schoof Azrael zijn voet. Dacht Maaya echt dat die twee jongens hem uit de weg hadden geruimd? Dat waren toch geen moordenaars? ‘Misschien heeft de school hem zelf weggehaald.’
      Maaya snoof. ‘Je weet best dat dat onzin is. Romeo zit hier al acht jaar op school, zijn gave werkt prima. Bovendien stuurt Experium zelfs iemand terug die een drievoudige moord heeft geprobeerd te plegen.’
      Daar zat wat in. ‘Dus je denkt dat het wraak was?’
      ‘Zeker. En ze verzwakten ons team.’
      Het zat hem toch niet helemaal lekker. Waarom dan Romeo? Dat klonk niet al te aardig wat Romeo en Maaya hadden gedaan, maar waarom dan niet Maaya, als ze toch zo’n hekel aan haar hadden? Of Damon, die twee dagen daarvoor iedereen op een feestje geterroriseerd had? Hij besloot de vraag maar hardop uit te spreken. ‘Waarom jou dan niet, als ze zo’n hekel aan je hebben?’
      ‘Omdat…’ Ze aarzelde even. ‘Onyx en ik al heel lang teruggaan. Ik haat hem, maar ik zou hem nooit kunnen doden en andersom ook niet.’ Ze keek naar haar hand. Hij ving een glimp op van een grillig litteken en fronste lichtjes. Alsof ze doorhad dat hij dat zag, stak ze vlug de hand in haar zak.
      Azrael wist niet goed wat hij moest zeggen. Had ze gelijk? Waren Jester en Onyx echt tot moord in staat? Hij dacht aan de lijkbleke jongen die hij donderdag energie had gegeven. Met de beste wil van de wereld kon hij daar geen moordenaar in zien.
      Maar aan de andere kant, íémand wilde hem dat aandoen. En het is naïef om te denken dat dat zonder reden is…
      ‘En de Naamloze?’ vroeg hij aarzelend.
      ‘Nou, dat spreekt toch voor zich? Experium had haar heel makkelijk kunnen gebruiken om erachter te komen wie erachter de verdwijning zat. Zij was een gevaar, kon een getuige zijn.’
      Azrael wreef in zijn gezicht. Dit was nogal wat.
      ‘En wat wil je nu van mij?’ vroeg hij kleintjes, al had hij al een naar voorgevoel.
      ‘De Panther-leider ligt nu doodziek op bed. Al wat je hoeft te doen, is het beetje energie dat hij nog heeft weghalen. Iedereen zal denken dat het door zijn verwondingen komt.’
      Het idee maakte Azrael misselijk. ‘Ik ben geen moordenaar.’
      Ze snoof. ‘We weten wel beter.’
      Dat was een ongeluk – en diegene had het uiteindelijk overleefd!
      ‘Je weet best wat Experium straks met je wil. Dat je een huurmoordenaar wordt – eentje die geen sporen achterlaat. Jij kan een verschil maken, Azrael. Je kunt twee van je afdelingsgenoten wreken én je steentje bijdragen om ervoor te zorgen dat onze hele afdeling straks niet afgeschreven wordt. Het wordt tijd dat wij ook aan ons eigen team denken, net zoals zij dat doen.’
      Azrael sloeg zijn ogen neer. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Zijn twee beste vrienden zaten bij de Elephants. Hij was verliefd op een Panther. Hij haatte de gedachte dat er één afdeling zou verdwijnen.
      Maaya’s voetstappen kwamen dichterbij. Ze was net zo groot als hij. Er lag een smeulende blik in haar ogen.
      ‘Het wordt tijd dat jij je ook als een Rhino gaat gedragen. Anders hebben we niks aan je.’
      De kamer leek opeens kouder te worden, zoveel haat straalde Maaya af.
      ‘Jester is een manipulerende rat die je kan laten doen wat hij wil. Een paar woorden van hem en hij kan ons allemaal de volgende opdracht laten falen. Je zou er niet eens over ná moeten denken, Azrael.’ Haar wenkbrauwen vormden een dreigende frons. ‘Ik kreeg ook jóúw stem toen we een leider kozen. Gedraag je er dan ook naar en ruim die kloothommel uit de weg. Hij is al op sterven na dood, ze zijn hem aan het helen. Je hoeft alleen het dak op te klimmen en z’n laatste restje energie weg te nemen.’
      Haar ogen glommen duister bij dat vooruitzicht. Zweet kriebelde in zijn nek.
      ‘Bewijs dat je bij ons hoort. Als we niet van jou op aan kunnen, hebben we dood meer aan je. Dan ben je in elk geval geen liability.’
      Ze draaide zich om en beende de kamer uit. Met een dreun viel de deur dicht.
      Azrael ademde diep uit.
      Wat moest hij nou doen?
      Hoewel hij loyaal naar zijn afdeling wilde zijn, was dit niet zomaar iets!

[ bericht aangepast op 10 okt 2021 - 22:40 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Een deur?" vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw. Wat moesten ze met een deur? Toch ging Yrla wat rechter op het bankje zitten, de Buffalo verderop helemaal vergetend. Hij was blij dat Nish hem belde. Waarom wist hij niet zo goed, maar nu Nish weer terug in zijn leven was, voelde alsof dingen ook weer op zijn plek begonnen te vallen. Zeker nu Jester grotendeels uit zijn leven was gestapt en hem voor Onyx had vervangen. Nish vulde een beetje het gapende gat op wat zijn oude beste vriend daar had achtergelaten. Zeker nu hij voorstelde een of andere streek uit te halen. Al had Yrla het vermoeden dat de uitnodiging heus niet zonder side-note was nu Kris terug was. Nish wilde vast over Kris praten en zo niet, als hij gewoon afleiding wilde, dan was Yrla de afleiding. Ook prima.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Blijkbaar is de deur van Jester en Onyx verdwenen.’ Zijn mondhoeken krulden omhoog. ‘Niet dat die geen eigen deur kunnen fiksen, maar dingen stelen is nou eenmaal te leuk met mijn gave. Mag jij kiezen bij wie.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij lag nog altijd op zijn bed, starend naar het plafond boven zijn neus. Het witte plafond was anders dan de grijze muren in de bunker. Hier kon hij kleine zwarte vlekjes soms op het plafond zien, het was licht en open, waar tegenover de grijze muren vooral grauw waren geweest, vol met versteende schaduwen. Romeo haalde eens diep adem door zijn neus en liet het ontsnappen door zijn mond, in een poging de vage gevoelens die hij nog voelde een beetje onder controle te krijgen. Zebediah zijn gevoelens waren gelukkig een tijd geleden al afgezwakt, maar het loste niet alles op. Romeo voelde nog met vlagen angst, boosheid en pijn door hem heen golven. Dit hele gebouw leek te leven op die drie negatieve emoties en Romeo voelde het zowat gonzen door het kasteel heen. Alsof de stenen muren het in zich op hadden genomen.
      Eerder had hij dit gevoel nooit gehad, maar op het moment leek het net alsof iemand zijn antenne te scherp had afgesteld waardoor hij veel te veel leek op te pikken en daardoor soms vast liep. De enige reden dat hij nog niet gek werd, was het feit dat hij al zijn dienstmeisjes de kamer had uitgestuurd, behalve Melanie. Melanie was een van de weinige dienstmeiden die hij had die hij met enig respect behandelde. Hij had haar een paar privileges gegeven en had vooral ingestoken op positieve gevoelens bij haar, een ander soort loyaliteit dan door angst, iets waar hij nu bijzonder genoeg toch de vruchten van plukte. Hij had het meisje de opdracht gegeven even iets te doen waar ze rustig van werd, waardoor ze als een soort baken alle negatieve gevoelens van het kasteel voor hem buiten hield. Nou ja, zoveel mogelijk dan.
      En juist door die rust kreeg hij weer de kans even zijn gevoelens te analyseren. Zíjn gevoelens, en niet die van een ander. Angst was het eerste gevoel wat hij tegenkwam, al kwam dat vooral omdat dat het bekendste gevoel was, het gevoel wat hem nooit had verlaten. Toch was de angst enorm afgenomen sinds hij weer terug was in het kasteel en fladderde het zwak door zijn lichaam. Boosheid was de tweede emotie die hij kende. Woede was op dit moment het sterkst, niet alleen had hij dat bij anderen gestolen, maar er kwam een vage herinnering in zijn hoofd dat hij woest moest zijn op Zebediah. Zebediah die hem weken daar had laten zitten, totaal geïsoleerd van de rest. Al was de woede tegenover iemand anders sterker, maar Romeo kon nog niet bij de herinnering aan de gezichten bij wie de woede hoorde. Vaag begonnen zich beelden zich te hervormen, maar grotendeels was zijn hoofd nog leeg. En Romeo begreep dat alles langzaam met de tijd terug zou komen.
      Nu hij Zebediah had gezien, werden de herinneringen rondom zijn vriend wel weer scherper. Sommige van die herinneringen leken nogal leeg. Romeo herinnerde zich dat hij moest grijnzen om een streek die hij samen met Zebediah had uitgehaald, maar het gevoel bij de herinnering ontbrak. Het was alsof hij naar een televisiebeeld keek, waarbij je het gevoel wel ziet, maar niet meeleeft. Andere herinneringen brachten flauwtjes echter wel gevoel terug, zoals het feit dat er een blond meisje was op het dak die hem had verraden (en die hem erg woest maakte) of aan een ander meisje met een bril, waar vooral dat hele warme gevoel bij terug kwam. Het gevoel dat hij eerder niet los had willen laten. Het gaf hem een kleine glimlach op zijn gezicht, al kon hij nog niet bij de namen komen.
      Zo ging Romeo stap voor stap de gevoelens af die hij terug voelde, kijkend of hij herinneringen eraan kon koppelen. Of andersom, op zoek naar een herinnering in de hoop dat het gevoel erbij terugkeerde. Romeo veerde recht overeind en keek zijn kamer rond, hopend dat iets gevoelens zou triggeren. Langzaam kwam hij van het bed af en liep langs de vensterbank bij het raam en liet zijn vingers erover glijden. Met zijn ogen scande hij zijn kamer af, tot hij bleef hangen bij de muur waar hij al zijn plannen altijd op maakte. Er hingen enorm veel witte papieren aan de muur, met allerlei aantekeningen erop gekriebeld. Het witte papier werd veelal onderbroken door gele plaknotities of gekleurde punaises. Het plan, om de school over te nemen. Langzaam begonnen er weer dingen te dagen bij Romeo. Ze waren van plan de school over te nemen, hun eigen kleine speelparadijs ervan te maken. Zebediah en hij hadden er enorm veel uren in zitten, hadden gefantaseerd hoe het eruit zou zien als ze er klaar mee waren. Bij de herinnering daaraan begon Romeo langzaam te grijnzen. Hij was terug in het spel! Iets waar hij enorm naar uit kon kijken, om weer aan de slag te gaan, het spel te spelen. Romeo had zijn vrijheid terug. Hij was echt weer vrij en kon gaan en staan waar hij wilde.
      Romeo pakte een van de gele plaknotities die er op de kast voor zijn plannen lag op en schreef er met een dikke, zwarte stift op "WRAAK", die hij midden in het bord van zijn plannen hing. Wie het ook was geweest, die hem daar opgesloten had, diegene zou zijn wraak voelen. Hij zou elke steen omkeren om het hen betaald te zetten dat hij op het randje van de dood had gezweefd, dat hij bijna voor het leven een zombie was geweest. Het kon hem niet schelen wat hij ervoor zou moeten doen, maar uiteindelijk zouden ze voelen dat ze hem beter met rust hadden kunnen laten. Romeo begon zachtjes te lachen, terwijl hij zijn ogen over het bord liet gaan. KRUIPEN zouden ze, SMEKEN, dat was het enige wat goed genoeg was. Romeo zijn gelach zwol aan, terwijl hij in zijn hoofd al voor zich kon zien wat hij wilde doen met zijn ontvoerders.

[ bericht aangepast op 10 okt 2021 - 19:54 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Weet je dat zeker?" vroeg hij met een grijns, terwijl hij opstond van de bank. Fire was ergens wel lollig om te doen, maar ergens ook wel saai waarschijnlijk. Die drol had waarschijnlijk toch zijn deur niet nodig, want Yrla zag hem er niet voor aan dat hij 's nachts veel beleefde. (Of althans dat hoopte hij, maar hij zag Phone er nog niet voor aan). Een deur van een Rhino stelen was spannender. Medusa ofzo, of om Darian te irriteren (al had hij die nog wel nodig). Peter was ook wel lollig, hij was een idioot. Er kwam een sadistische grijns op zijn gezicht. Nee, hij wist al precies wiens deur hij wilde hebben. "Dan wil ik die van Maaya."

[ bericht aangepast op 13 okt 2021 - 16:53 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Nish schudde lachend zijn hoofd. 'Ja die voelde ik al aankomen. Al was ik daar enthousiaster van geworden als Melissa haar kamergenoot niet was.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Wat is er mis met Melissa?" vroeg Yrla zogenaamd verbaasd. "Die red zich volgens mij prima zonder deur hoor, tovert gewoon een paar reuzenbloemen tevoorschijn ofzo, of een paar wortels. Die kunnen die deur heus wel missen." Yrla grijnsde breed. "Waar ben je? Dan ben ik er met twee seconden." Misschien voor hem zelfs een beetje ambitieus, zeker als Nish aan de andere kant van het terrein was. Maar het zou in ieder geval niet lang duren.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Het is wel gewoon fijn om één vrouwelijke Rhino te hebben met wie je wél door een deur kan,’ zei Nish. ‘En die laat niet graag met zich sollen, al kunnen we er een briefje bij doen met de groeten van Maaya, dan vecht ze het daar wel mee uit.’ Hij wierp een blik door de gang, alsof hij Yr daar al verwachtte. ‘Ik sta voor je deur.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Op het dak klimmen en het laatste restje energie wegnemen. Het klónk zo makkelijk. Ten eerste wist hij helemaal niet of hij het wel kón vanaf het dak. Hij zou haast blind een kaars moeten doven – en de kans was dat hij daarbij de verkeerde kaars koos. Blue sliep op dezelfde verdieping, straks trok hij per ongeluk zíjn energie weg, of dat van zijn vriendje!
      En zelfs als hij Jester wel kon lokaliseren… hij kon toch niet iemand dóden? Dat wilde hij helemaal niet kunnen! Bovendien was het een vriend van Nish, hij had hem helemaal niet onaardig gevonden. En wat als iemand hem wél betrapte? Wat zou Onyx hem dan in vredesnaam aandoen? En Blue – die zou hem nooit meer aankijken!
      Paniek greep hem bij de keel terwijl Maaya’s dreigement door zijn hoofd galmde.
      Zijn knieën voelden week toen hij opstond. Hij kon dit niet zomaar gaan uitvoeren, hij moest hier met iemand over praten. Iemand die hem serieus zou nemen, iemand voor wie dit geen grappig spelletje was.
      Hij liep naar het raam toe en keek naar buiten. Achter de campus waren een paar kassen en daaromheen een wildgroei aan planten en bloemen. Hoewel Melissa daar veel tijd doorbracht, zag hij haar daar nu niet en dus liep hij naar haar slaapkamer. Even bleef hij staan, zoekend naar de energie van zijn klasgenoten. Als hij het goed had, was er maar eentje. Hopelijk niet Maaya, maar die had net zo woest geoogd dat hij verwachtte dat ze eerst stoom moest afblazen.
      Hij klopte aan.
      ‘Ja?’ klonk het kortaf. Hij haalde opgelucht adem, het was inderdaad Melissa.
      Hij deed de deur open en stapte naar binnen. Het meisje – of nou ja, meisje, hij vond Melissa altijd meer een vrouw – keek hem vragend aan, haar hoofd een tikkeltje schuin, wat haar nieuwsgierigheid verraadde.
      ‘Ik ehm, wilde je wat vragen.’
      Hij keek de kamer wat verwonderd rond, het zag er iedere keer totaal anders uit. Het rook er lekker fris, hij verwachtte bijna krekels te horen.
      ‘Dat mag.’
      Azrael deed de deur achter zich dicht en stapte verder de kamer in. Hij had altijd al tegen Melissa opgekeken, maar probeerde dat niet te erg te laten merken.
      ‘Maaya kwam net ziedend mijn kamer in en ze vond dat ik de leider van de Panthers moest doden.’
      Tot zijn verbazing, grinnikte Melissa kortstondig. ‘Toe maar.’
      ‘Ja…’
      ‘En dat leek jou geen goed idee?’
      Azrael trok zijn schouders op. ‘Ik vind hem niet onaardig.’
      ‘Dat is geen reden om te besluiten of je wel of niet iemand doodt.’
      Ongemakkelijk keek hij de oudere Rhino aan.
      ‘En welke reden gaf ze op?’
      ‘Dat zijn gave gevaarlijk is. Dat zij een meerderheid vormen.’ Hij was een ogenblik stil. ‘Dat zij Romeo en onze Naamlozen hebben gedood.’
      ‘Hmm.’ Melissa plukte een bloem van de ingewikkelde plantenboog rond om haar bed. ‘Zijn gave is inderdaad gevaarlijk. Maar alleen als hij je vijand is.’
      ‘En… dat zijn de Panthers?’
      ‘Nauwelijks. Een rivaal – maar een vijand?’ Ze schoof de bloem in haar haren en sloeg haar ogen op. ‘Maaya’s redenen zijn best aannemelijk, misschien. Maar het is niet de echte reden waarom ze die knul dood wil hebben. Dat is wat aan heel veel domme acties ten grondslag ligt – jaloezie. Een hardnekkige verliefdheid die toch niet beantwoord zal worden, ook niet als Madcap het loodje legt. Je bent een Rhino, Az. Wij laten anderen misschien onze vuile klusjes opknappen, maar we laten niet élkaar onze vuile klusjes opknappen.’
      Azrael wreef in zijn nek. ‘Oké…? Dus ik moet het niet doen?’
      ‘Als je het wilde doen, stond je hier nu niet, toch?’
      Opgelucht ademde Azrael uit. Dus Melissa stond aan zijn kant toch? ‘Nee,’ mompelde hij.
      Melissa keek hem peinzend aan. ‘Het is wel genoeg geweest, zo. Toen ze als leider werd gekozen was ze rationeel en kil. Nu niet meer. Ze is zwak, sneu. Ik heb het lang genoeg aangezien, maar dit is de druppel. We slaan niet aan het moorden, puur omdat zij door jaloezie verteerd wordt.’ Ze schonk hem een flauw glimlachje. ‘Ga maar. Ik praat wel met haar. Het wordt tijd dat de Rhino’s een leider krijgen die hun hart niet aan een concurrent hebben verloren.’ Er flikkerde iets speels in haar blik, al kreeg hij daar evengoed de zenuwen van. ‘Volgens mij zijn er daar niet veel van.’
      Azrael voelde zijn wangen warm worden en hij sloeg zijn ogen neer. Wist ze van Blue?
      Vlug draaide hij zich om en liep naar de deur.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze negeerde de hand die Fayr uitstak. Ze had nu echt de hulp van haar zusje niet nodig, dit kon ze zelf. Ze liep voor Fayr uit naar de gang en hoewel ze nu niet echt meer zin had om met haar zusje te praten na die stunt van net, draaide ze zich toch om naar Fayr. De behoefte om te delen wat er gebeurd was de afgelopen dagen had ze op het moment niet meer, niet zo erg als vanmorgen, waardoor ze vooral op het praktische instak. Fersephone knikte even naar Sarah, toen die afscheid nam en richtte zich daarna op haar zusje.
      "Ik wilde je vooral vragen of je de komende dagen zo min tot het liefst niet je gave wil gebruiken. Maakt me niet uit wie gewond is of dood gaat, diegene moet dan maar naar de ziekenzaal of die heler van de Elephants gebruiken," zei ze nogal bot. Eigenlijk wilde ze na die zin omdraaien, maar Fersephone wist dat als ze bot ging doen tegen Fayr dat haar zusje dan juist het tegenovergestelde ging doen. En dus zuchtte ze even diep. "Het waren heftige dagen voor me zonder jou hier en het is echt heel belangrijk dat je hem niet gebruikt, Fayr. Ik ben gewoon te moe van afgelopen dagen." Ze keek haar zus even smekend aan.

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij hing op zonder te antwoorden en zette zijn sprint in. Binnen luttele seconden stond hij voor het Panthers house en liep hij rustig het gebouw binnen en de trap op. Hij zag Nish inderdaad nog voor zijn kamerdeur staan, met zijn iNet nog in zijn hand. "We kunnen er ook eentje bij hun buren vandaan jatten. Ik denk dat een deur bij een Rhino het een stuk spannender maakt, dan als we het bij de Lions of Elephants doen."

---

It's never gonna happen, Guys.