[RPG • 200] I know what you did last summer • Speeltopic - Speeltopics

31 augustus ⦁ 20:15 ⦁ 23 graden Na een enerverende zomer hebben de studenten hun weg teruggevonden naar Prescott. Sommigen zullen enkele dagen eerder al zijn gearriveerd, anderen zullen hun koffers nog onaangeroerd in hun dorm hebben staan. Tijd om uit te pakken is er echter niet, want traditiegetrouw wordt het nieuwe academisch jaar geopend met een groots vreugdevuur nabij de campus. Het feest is om exact 20:00 geopend door de directrice, Eloise Johansson, die in een toespraak vooruit heeft geblikt op het komende jaar. Het onderwerp Bethany Young is – al dan niet bewust – vakkundig vermeden. Op een memorial op de binnenplaats van het hoofdgebouw na, is het alsof Bethany nooit bestaan heeft. Schijn bedriegt uiteraard, want voor het gros van de studenten zijn hun koffers niet het enige wat ze aan bagage hebben meegenomen dit jaar. Met het tweede studiejaar voor de deur, dat nog uitdagender zal zijn dan het eerste, is het bagage die ze kunnen missen als kiespijn. De brandende vraag is dan ook vooral: wie is er tegen de druk bestand? Lukt het iedereen om de geesten van het verleden te laten rusten of zal de ware toedracht van Beths einde spoedig als een lopend vuurtje rond gaan? Cheers to that, and welcome back to Prescott University! Rollentopic Praattopic Speeltopic

MESSAGE #001 I know what you did last summer — To all

[ bericht aangepast op 5 okt 2021 - 22:16 ]

---

She's imperfect but she tries

MT

---

obsessive rage

● ● 19 ● ● The populair boy ● ● Outfit ● ● @ Bonfire, w/ Aliz

Alcohol. Vanavond had Zackary Reedham enkel behoefte aan alcohol. En gezelschap. Geen gezeur aan zijn kop. Deze zomer was f*cking klote geweest en dat enkel door een akkefietje dat vlak voor de zomervakantie had plaatsgevonden. Oké, het was wel iets meer dan een akkefietje. Iets heel veel meer.       Het flesje bier dat hij vasthield zette hij aan zijn lippen en hij nam een flinke slok van het drankje. Na Bethany’s dood had het niet lang geduurd voor de rechercheurs voor het imposante hek van zijn ouders’ villa hadden gestaan. Uiteraard mocht Zack de desbetreffende heren pas te woord staan toen zijn vader een ijzersterk team op de been had gebracht. Maar Zack had al voldoende tijd gehad om zelf een goed verhaal in elkaar te zetten. Hij was opgegroeid in het wereldje van wetten en rechten en dankzij zijn eerste jaar studie rechten, wist hij precies waar hij op moest letten. Hij moest wel glashard liegen tegen zijn vader, het team én de rechercheurs – maar dat was het waard. Anders was zijn gehele toekomst direct naar de Filistijnen.       Hoe kenden hij en Bethany elkaar? Wanneer had hij Bethany voor het laatst gezien? Had Bethany ruzie gehad op de avond van haar dood? Zack schudde zijn hoofd en nam opnieuw een flinke slok bier. De verhoren waren klaar. Niet zeuren. Zelfs de directrice was er niet over begonnen.       Zack richtte zich tot de blondine naast zich. Aliz. Ze hadden een groot deel van de zomervakantie samen doorgebracht. Hoewel hun vriendschap aan het begin van de vakantie wat stroef ging, waren ze gedurende de zomer enkel weer naar elkaar toegegroeid. Hij glimlachte naar haar en goot het laatste restje naar binnen. Het was nog niet eens negen uur geweest, misschien moest hij toch iets rustiger aan doen… Zack haalde een hand door zijn haar. "Apart dat Johansson niet over Bethany begon," sprak Zack tegen haar. Hè, verdorie. Nu begon hij zelf over zijn ex. Daarom haalde Zack zijn schouders op. "Ach, misschien is het maar beter ook. Ze is dood. Komt niet meer terug." Zijn toon was nog net niet kil. Zack schraapte zijn keel. "Maar goed. Hoe is jouw dorm? Wie zijn je roomies?"

[ bericht aangepast op 10 sep 2021 - 16:50 ]

OLIVIA HARMONY HARPER JUDGY JUDY mood ❁ with Roomie Pippa and boyfriend Leighton ❁ at the bonfire ready to party! 1 new message Kristen 💕 It's never fun to talk about breaking up with someone... but sometimes we have to lean into hard situations in order to obey God. We care for you so much sister, and we want God's best for your life. lay out by @Iotte

Met Pippa aan haar zijde liep Olivia naar de bonfire. Zenuwen gierden door haar lichaam. De hele dag was Olivia Harper al nerveus geweest. Vandaag keerde ze terug naar Prescott University. Vorig jaar was een bewogen jaar geweest op de felbegeerde top universiteit waar Olivia aan studeerde. Niet alleen had ze haar eerste jaar gehaald en een vriendje gekregen, maar ook was haar beste vriendin vermoord. Beth was een absolute skank en er gingen genoeg verhalen te ronde over haar op de universiteit waardoor haar reputatie alles behalve goed was. Eerlijk gezegd was Olivia niet verbaasd toen ze te horen kreeg dat Beth haar leven door een misdrijf was beëindigd. Dat is wat er gebeurd wanneer je de duivel in je leven laat, was dan ook Olivia haar conclusie. Maar Bethany was niet de enige sinner onder haar medestudenten. Stuk voor stuk waren het questionable figuren, op één iemand na dan: Leighton. Leighton was alles wat Olivia zocht in een vriendje, in een husband zelfs, helaas was er een groot gebrek gekoppeld aan Leigh, hij was atheïst. En dus was het niet de dood van haar super goede vriendin waar Olivia zich zorgen om had gemaakt, maar om de relatie waar ze momenteel in zat. Alles in haar schreeuwde en verlangde naar de jongen, maar het strenge stemmetje in haar hoofd maakte haar onzeker. Ze had in de zomer een aantal van boeken gelezen en oneindig veel youtube filmpjes over het onderwerp. Ze wist dat er eigenlijk maar een ding te doen stond, maar ze kon zichzelf er niet toe zetten. Vooral niet nu zij en Leighton verder waren gegaan dan alleen zoenen... ze kon hem gewoon niet kwijtraken. Olivia haar blik schoof even naar Pippa. Zij had zulke struggles niet, zíj had hele andere problemen. "Heb je een leuke zomer gehad?" Vroeg Olivia opgelaten, de relatie met haar huisgenootje was nooit top geweest. Liv haar iphone trilde en haar hart sloeg over. Zou het Leigh zijn? Haar ogen tuurde naar het oplichtende beeldscherm. Maar helaas. Het was Kristen, een van Liv haar vriendinnetjes van thuis. Haar vriendinnen hadden niet onder stoelen of banken gestoken wat Olivia te doen stond met haar Non-Christian-boyfriend. Een zucht verliet haar lippen en snel keek ze naar Pippa, in de hoop dat het meisje naast haar haar innerlijke strijd niet zou opmerken. Snel verwijderde Liv het bericht van Kristen. Ze ging het toch niet doen, hoe erg haar vriendinnen ook bleven aandringen. Over haar vriendinnen gesproken... "Oh, Pip, voor we bij de rest zijn," begon Olivia en ze pakte Pippa haar arm vast. "Ik heb nog iets voor je." Uit haar tasje viste Olivia een pamflet die ze van Meredith had gekregen. Liv duwde het felgekleurde pamflet met de dikgedrukte letters: EX-GAYS PROVE CHANGE IS POSSIBLE. Met een serieus gezicht keek ze naar Pippa. "Ik denk dat dit echt heel interessant is voor jou." Haar toon was even serieus als haar blik was geweest. Olivia haar huisgenootje was verward. Vorig jaar had ze Bethany gezoend. Het minste wat Olivia kon doen was haar vriendinnen vragen naar de beste conversion therapy van het land. Gelukkig had Meredith haar neef de hele zomer goede ervaringen gehad bij de instelling waarvan het pamflet zich nu in Pippa haar handen bevond. "Als ik jou was zou ik het later doorlezen, je wilt niet dat mensen meteen herinnerd worden aan.. je weet wel... Beth en jouw voorval." Adviseerde Olivia dan ook. De geur van het vreugdevuur kwam Olivia haar neus tegemoet en ze maakte een sprongetje op haar plaats. "Oh ik heb zoveel zin in vanavond!" Bracht ze half piepend uit. Liv kon wel een avondje afleiding, bier en Leighton gebruiken. Ze had hem de zomer gemist en dat ze hem vandaag zou zien was de enige reden geweest dat ze zichzelf de afgelopen dagen had kunnen inhouden. Het had al haar wilskracht, zelfbeheersing en gebeden gekost om niet met een van haar scharrels er van door te gaan. Of met die knappe jongen op de straat in Dallas. Liv haakte haar arm door die van Pippa heen en sleepte haar mee in de richting van de menigte. Als een havik die naar een muis zoek, gingen Olivia haar ogen op zoek naar haar vriendje. Het duurde niet lang voordat ze hem vond. Lang, gespierd en zijn haar perfect gekapt. Hij was perfectie in human form. Haar hart klopte sneller en bij het zien van Leighton verscheen er een glimlach op Liv haar gezicht die ze niet meer weggeveegd kreeg. "Kom!" Ze trok Pippa achter zich aan en snelde samen met haar huisgenootje naar Leighton toe. "Leigh!" zei ze enthousiast en ze gooide haar armen om Leighton zijn nek heen. Liv kuste zijn wang en liet hem langzaam weer los. "Ik kon niet wachten om je vanavond te zien." Zei ze waarheidsgetrouw. "Oh en ik heb Pippa meegenomen." knikte Liv naar Pippa.

[ bericht aangepast op 6 sep 2021 - 22:24 ]

---

“To acquire knowledge, one must study; but to acquire wisdom, one must observe.”

De afgelopen paar weken waren niet makkelijk geweest voor Victoria Griffin. Telkens wanneer ze ook maar een klein beetje plezier had, leek het alsof haar hoofd de boel wou verzieken. Telkens opnieuw werd ze er door zichzelf aan herinnerd wat ze gezien en gehoord had. Soms kon ze er 's nachts zelfs niet door slapen. Het vervelende was dat ze er met niemand over kon praten en haar hart niet kon luchten. Als ze dat zou doen, dan zouden de poppen pas echt aan het dansen gaan.       Toch had ze uitgekeken naar vanavond. Het nieuwe academiejaar zou een soort van geopend worden met een groot vreugdevuur waar dan natuurlijk een feestje aan gekoppeld zat. Victoria hield van de gezelligheid dat een kampvuur meestal wel met zich meebracht en hoopte dan ook dat ze vanavond voor een keer tot rust kon komen. Ze had het in ieder geval nodig.       Dat ze helemaal alleen naar hier was gekomen, vond ze eigenlijk niet zo erg. Het gaf haar de kans om wat rond te wandelen en zelf haar gesprekspartners te kiezen. Daarbij waren er genoeg mensen om een praatje mee te slaan. Zoals het eenzame meisje dat wat afgezonderd op een bankje zat bijvoorbeeld. Ze zat met haar neus in een boek en Victoria wist meteen dat ze Shiloh gespot had. Wie anders zat een boek te lezen op een feestje?       Met een lichte grijns vulde Victoria twee bekertjes met wat bier bij de tafel waar ze net passeerde. Vervolgens wandelde ze resoluut op haar doelwit af, met de twee bekers in de aanslag.       'Shiloh, hey!' riep ze vanop een afstandje al vrolijk. In het begin had ze Shiloh maar een weirdo gevonden, maar die mening had ze al snel herzien toen ze het meisje pas echt leerde kennen tijdens de bijles die ze van haar kreeg. Sindsdien konden ze het best goed met elkaar vinden.       'Er is ook maar echt één iemand die een boek kan lezen terwijl ze op een feestje is,' zei ze lachend tegen het meisje toen ze dicht genoeg was. Vervolgens bood ze één van de bekers aan haar aan en nam ze een slokje van haar eigen bier. Ondertussen probeerde ze de titel op de kaft van het boek te lezen waardoor ze zich in een nogal vreemde bocht moest wringen. Het zag er vast grappig uit voor anderen.       'Hoe was je zomer?' vroeg ze glimlachend aan haar vriendin, hopend dat ze ook een beetje sociale activiteiten had ondernomen. Victoria ging naast haar op het bankje zitten en keek haar afwachtend aan.

---

Nothing is impossible in my own powerful mind.

---

Aspen probeerde er niet aan te denken —wilde er niet aan denken. Hetgeen vorig jaar op camps gebeurd is, die ene bewuste avond waarin er het een en ander heeft plaatsgevonden; Beth dood, en niet door een noodlottig ongeval zoals later is gebleken. Een onbehagelijk gevoel heeft Aspen bekropen vanaf het moment dat de berichten haar ter ore zijn gekomen, wat sindsdien haar lichaam niet meer heeft verlaten — sluimerend naar de achtergrond, wellicht. Bethany en Aspen waren beslist geen goede vriendinnen van elkaar en het feit dat ze samen al een appartement deelden was voldoende om het constante vuurtje tussen hen in aangewakkerd te houden. Er was altijd wel iets om over te zeiken, voornamelijk vanuit Bethany’s kant. Het is dan ook niet zo dat Aspen haar zal missen, maar iemand werkelijk de dood in wensen is wel een geheel ander verhaal; hoe groot de haat of wrok ook is.       Vandaag was het appartement stiller dan anders en Aspen is er dan ook niet lang genoeg gebleven. Eens ze haar spullen terug op haar kamer heeft gezet is ze vrijwel direct weer vertrokken, van Shiloh tenslotte nog geen spoor te bekennen, waarop de blondine in haar eentje richting het vreugdevuur is gegaan. Onderweg had Aspen Leighton een berichtje gestuurd met de vraag waar hij uithing en of hij al bij het vuur was, pogend haarzelf af te leiden — voordat ze opnieuw in gedachten verzonken raakt. Bij de openingsspeech van directrice staarde de blondine met een bedenkelijke frons vooruit, alsof datgene wat voor de zomer heeft plaatsgevonden nooit is gebeurd.       Zouden ze het werkelijk allemaal zo makkelijk kunnen vergeten?       Wanneer Aspen op zoek gaat naar een bekend gezicht in het bijzonder tekent een simpele glimlach zich zo nu en dan rond haar lippen — begroetend naar degene die ze herkend, verdwenen voor wie ze niet kent. Er zijn een paar mensen waar Aspen echt naar uitkijkt om hen na de vakantie weer te zien, maar er is één iemand die er met kop en nek bovenuit steekt. Jude. Uiteindelijk vindt ze de jongen in zijn eentje, op een klein afstandje van de rest af, waarop zorgen en malende gedachten voor even naar de achtergrond gedrukt worden.       Om hem niet te laten schrikken terwijl Aspen Jude van achteren besluit te benaderen, raakt ze een van zijn armen aan zodra ze kan. Als vanzelf glijden haar vingertoppen over de blote huid van zijn arm, richting zijn schouders en nek, waarop Aspen op het puntje van haar tenen gaat staan en haar handen voor Jude’s ogen plaatst. Ze hadden elkaar de hele vakantie niet meer gezien door de verre afstand waarop ze woonden, maar ondanks alles wat er gebeurd is, is Aspen hun laatste keren samen niet vergeten en denkt ze er met zachte vlinderkriebels aan terug.       ”Je mag één keer raden wie,” humt de blondine zacht, doch hard genoeg voor Jude om het te horen, terwijl de iets kleinere blondine met haar lichaam voorzichtig tegen het zijne aanleunt — pogend de spanning te doorbreken dat onbewust in de hele lucht lijkt te hangen, of toch bij sommige van hen.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

De vlammen van het vreugdevuur gaven haar gezicht een gouden gloed mee, alsof ze een soort van engel was. Het aanstekelijke geluid van haar lach en de twinkeling in haar ogen stuurde linea recta kriebels naar zijn lichaamsdelen ergens daar beneden. Ze zette de beker in hand aan haar lippen en sloeg achteloos het laatste bodempje alcohol achterover, waarna ze de beker al even lukraak op de grond liet vallen. God, wat was ze zo verdomd lekker. Het was alsof de hele godvergeten wereld haar niets kon schelen. Ze trok hem dichterbij aan zijn shirt, hun lichamen tegen elkaar drukkend.       “Ik ben wel klaar met dit feest.” De fonkeling in haar ogen was veelzeggend, zeker toen ze uitdagend haar wenkbrauw optrok en haar lippen tot een lieflijke glimlach omtoverde. “Of heb je toevallig een goed voorstel voor een afterparty?” “Kan ik je ergens mee helpen?”       Sev liet zijn adem los toen de blondine voor hem haar mond opentrok. Hij had niet eens doorgehad dat hij naar haar aan het staren was geweest. Laat staan dat hij zijn adem inhield. Langzaam maar zeker keerde hij terug naar de realiteit: het was Beth niet. Natuurlijk was het Beth niet. Hij had levenloze lichaam van de blondine eigenhandig weggewerkt. Ze was dood. Morsdood. Hij perste een verontschuldigende glimlach op zijn gezicht toen hij zag hoe de willekeurige eerstejaars hem met gefronste wenkbrauwen aankeek. Zijn ogen lachten echter niet mee.       “Sorry. Ik zag je aan voor een ander,” antwoordde hij enigszins hees. Het klonk als een slechte openingszin, maar het was de waarheid. En god, hij zou nog een zware tijd tegemoet gaan als elke willekeurige blondine met croptop hem zou herinneren aan Beth… en de bewuste avond. Een avond die hij eigenlijk de hele zomer had proberen te verbannen uit zijn gedachten. Hij had een poging gedaan zich groot te houden. Te verifiëren of iedereen die erbij betrokken is geweest oké is. Dat hij in werkelijkheid zelf alles behalve oké was, had hij geprobeerd van ondergeschikt belang te maken.       Tot op zekere hoogte was het gelukt. Na alle verplichte verhoren (“strikt een formaliteit”) was hij met een vriend van buiten Prescott een paar weken naar Spanje geweest, waar diens familie een vakantiewoning aanhield. Het was een welkome afleiding, maar toch moest hij toegeven dat hij onder de Spaanse zon behoorlijk vaak het lijstje met landen zonder uitleveringsverdrag in zijn hoofd aan het afratelen was. Een behoorlijk geruststellend mantra, eigenlijk, na verloop van tijd. Totdat het besef weer doordrong waarom hij het überhaupt uit zijn kop had geleerd.       En totdat hij hier weer op Prescott was. Het vreugdevuur van vorig jaar was eigenlijk de avond waar alle shit begonnen was. Kort haalde Sev een hand door zijn haar, waarna hij een poging deed om de menigte te scannen. Iets wat niet direct gemakkelijk was, met alle mensen die zich al verzameld hadden. Hij was te laat gearriveerd om het gezever van Johansson nog aan te horen. Blijkbaar was haar speech echter interessant genoeg geweest om voldoende volk vroeg op de been te brengen. Hij was er niet rouwig om dat hij het gemist had.       Goddank zag hij Jude aan de rand van de menigte staan. Hij had zijn vriend de hele vakantie niet gezien – en eigenlijk ook nauwelijks gesproken, nu hij erover nadacht – sinds… de dag waar hij niet aan wilde denken. Juist op het moment dat hij naar zijn flatgenoot wilde toe benen, zag hij een kaper op de kust. Heel even hield hij zijn pas in, maar nu hij toch nog maar enkele passen verwijderd was, besloot hij dat hij het onderonsje net zo goed kon verstoren.       “Heel aandoenlijk,” begroette hij de twee op een toon die sommigen sarcastisch zouden durven noemen. “Hebben jullie niet heel de vakantie gehad om elkaar af te lebberen?” Misschien moest hij zich schuldig voelen dat hij hun romantische rendez-vous zo bruut verstoorde, maar op dit moment had hij vooral mensen om hem heen nodig die zouden voorkomen dat hij zijn kalmte verloor en helaas waren Jude en Aspen op dit moment de enige optie die hij zag. Hij zou het later wel goed maken met ze. “Heb ik nog iets gemist – op jullie na?”

With Jude & Aspen

[ bericht aangepast op 7 sep 2021 - 20:34 ]

---

She's imperfect but she tries

☆       Gedurende het oplaaien van het vlammende kampvuur, schieten Jude's gedachten continu rond — Beth Beth Beth. Hoe kan één persoon zo'n stempel achterlaten? Zelfs een persoon die door vele anderen eigenlijk werd verafschuwt. Wanneer zou Jude kunnen slapen zonder de herinneringen te zien?       Plotseling voelt hij lichte vingertoppen over zijn arm omhoog glijden, waardoor zijn spieren zichzelf aanspannen. Ondanks dat het onmogelijk is, schiet het gezicht van het blonde slachtoffer kortstondig naar boven. Kom op Jude, spreekt hij zichzelf streng toe. Ondertussen hebben de vingertoppen zijn nek bereikt, waarna zijn zicht zwart wordt — verborgen achter twee kleine handen. Alhoewel meerdere namen door zijn hoofd schieten, steekt er één naam overduidelijk met kop en schouders bovenuit, met nare nasmaak.       'Je mag één keer raden wie.'       Direct worden al zijn gedachten aan Bethany naar achteren geschoven, zo plaatsmakend voor een andere blondine uit zijn eigen omgeving — een waaraan hij absoluut geen hekel heeft, integendeel. Jude's mondhoeken glijden automatisch omhoog, een stralende glimlach tonend aan de wereld.       'Captain Marvel, ben jij dat?'       Onder Aspen's handen draait hij zichzelf om, waardoor hij oog in oog staat met de blondharige schoonheid — waarmee hij de gehele zomervakantie uitvoerig app contact heeft gehad. Hoeveel nachten is hij opgebleven om haar te kunnen spreken? Jude zou alles direct overdoen, geen enige twijfel.       'Nee, het is beter!' Grijnzend plaats hij zijn hand voorzichtig op Aspen's middel neer, zichzelf afvragend of het oké zou zijn haar te kussen. Natuurlijk hebben ze elkaar lang niet gezien, maar het voelt. . . anders — beter en vertrouwd. Daarbij had zij hem de laatste keer gezoend op date. Dat was fijn.       'Heel aandoenlijk. Hebben jullie niet heel de vakantie gehad om elkaar af te lebberen?'       Sev's gebruikelijke stemgeluid doorbreekt Jude's gedachten plotsklaps als een donderslag bij een heldere hemel, waardoor hij zijn hand van Aspen aftrekt en zijn wangen direct rood worden. Het voelde vreemd om een stap te zetten bij een meisje in Sev's directe buurt — gezien diens ervaring groter is.       'Heb ik nog iets gemist — op jullie na?'       Jude kijkt kortstondig naar Aspen, blijft hangen op haar kijkers — welke altijd vol fonkelingen lijken te staan. Slikkend dwingt hij zichzelf terug te kijken naar zijn vriend. De uitdrukking op diens gezicht zegt meer dan genoeg. 'Johansson heeft een speech gegeven, voorval veel herhaling — geen. . . bijzonderheden,' waarmee hij duidt op Beth. Jude weet dat Sev iets heeft gedaan, zijn gezicht nog duidelijk op zijn netvlies die ene avond. Maar, wat? Daar wil hij liever niet over nadenken, zeker niet nu.       'Volgens mij iets over de studentenverenigingen die drank hebben geleverd voor deze avond, wat schijnbaar veel enthousiasme opleverde,' laat hij er dan tevens achteraan volgen. Schouderophalend kijkt Jude kortstondig rond, aangezien Sev lang aankijken moeilijk is geworden. Jude wordt geteisterd door het beeld van Sev als moordenaar. 'Wellicht heb je de memo gemist van het bieden van privacy aan vrienden, hmm?' grijnst hij dan, hopend de sfeer enigszins losser te kunnen maken tussen hen.

Jude Thompson 21 • Dromer • Outfit • @ Bonfire • & Aspen, Sev

---

•

'Life is a game, you can be a player or a toy.'

22 – Outfit – At the bonfire – With Alicia       Een nieuw schooljaar, een nieuw begin. Dat was tenminste de bedoeling. Ezra had een hoop dingen die hij dit jaar anders zou gaan doen. Met pijn en moeite had hij zich naar het tweede jaar weten te slepen. Iets wat hem overigens nooit gelukt was zonder de hulp van Aliz en de vertrouwde pillen die hij had genomen. Dat was tevens het eerste wat hij anders aan wilde gaan pakken dit jaar; geen Adderall meer, het komende jaar zou hij zelf gaan redden.       Het voordeel was dat hij momenteel zo single als wat was. Afleiding was in ieder geval geen storende factor meer. Daar had zijn ex Eleanor wel voor gezorgd nu ze besloten had om voor het andere team te gaan spelen. Dat brengt hem overigens bij punt 2 van zijn lijst; geen relaties. Hij was nu single en had besloten te gaan genieten van het single leven. Relaties waren enkel belemmerd en ingewikkeld.       Dan was er ook nog het laatste punt; geen moorden meer. Het voelde vreemd om weer op een groot feest te zijn sinds de dood van Bethany. Een hoop bekende gezichten brachten nu immers een duistere schaduw met zich mee. Schaduwen die hij had proberen te vergeten tijdens de zomervakantie, alleen bleek een schaduw onuitwisbaar te zijn.       Zelf was hij dan ook niet onschuldig. Ezra mocht dan wel niet degene geweest zijn die ervoor had gezorgd dat ze haar laatste adem uitblies, hij was wel degene die haar levenloze lichaam in zijn handen had gehad en dit had doen verdwijnen. Ze verdiende eigenlijk een beter afscheid. Haar familie verdiende een beter afscheid, maar niemand mocht achter de dader komen. De dader die nog wél een heel leven voor zich had. Als de waarheid naar boven zou komen drijven zou dit leven voorbij zijn. De keuze tussen een leven redden waarin nog geleefd werd en een leven dat ten einde was gekomen was snel gemaakt.       Alleen liep hij nu zelf ook een risico. Niemand mocht het te weten komen.       Met een drankje in zijn hand en opgekrulde mondhoeken baande hij zich een weg door de menigte opzoek naar gezelschap. De lucht was gevuld met de geur van brandend hout en het geroezemoes en gelach van de velen gesprekken die gaande waren. Zijn ogen scanden de locatie totdat ze tot stilstand kwamen bij Alicia die er nog alleen bij stond. Het was tijd om daar verandering in te brengen.       De brunette had eerder nooit echt zijn aandacht getrokken, sterker nog; voor een groot gedeelte van het jaar wist hij niet eens haar naam. Daar werd echter verandering in gebracht toen ze met hem begon te flirten. Ze gaf hem aandacht en als er iets was waar hij goed op ging dan was het wel aandacht. Het liefste natuurlijk van vrouwelijk schoon.       ''Wat doet een mooie dame zoals jij hier helemaal alleen?'' Was zijn begroeting toen hij naast haar tot stilstand kwam. Het vreugdevuur voor hen wierp dansende schaduwen op haar gezicht. ''Je ziet er fantastisch uit, heb je een fijne vakantie gehad?''

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Standards only scare off people not meant for you

twenty • at the bonfire • with zack

---

In tegenstelling tot de meeste zomers, had Aliz deze niet in Frankrijk gespendeerd. Enkel de eerste twee weken, daarna was ze haar ouders al zat en had ze een van de eerste tickets naar Dallas geboekt, naar Liv. Dat beschouwde ze als een iets groter succes, gezien ze er in was geslaagd om geen van Liv’s familieleden te steken met haar mes tijdens de familiediners, om hun achterhaalde manieren van denken. Het verklaarde veel over haar beste vriendin en was waarschijnlijk goed geweest om eens te doen. Of het voor herhaling vatbaar was? Nee, dat niet.       Zack, een ander deel van haar zomer zat naast haar op een van de vele boomstronken die rondom het vreugdevuur waren gesleept. Het feest was pas net begonnen, na een openingspraatje waarin de directrice net deed alsof Bethany nooit bestaan had, maar enkele studenten leken nu al aanschoten. Typisch. Sippend van haar bier keek ze rond, opzoek of ze nog meer medestudenten herkende. Haar ogen vielen op Sev, die als semi-derde wiel bij Aspen en Jude stond. Ze vroeg zich af hoelang hij dat vol ging houden, ook al waren Aspen en Jude geen klef stel. Aliz pakte haar telefoon om Sev een berichtje te sturen, maar in plaats van naar hem stuurde ze het eerst per ongeluk naar Blake. “Verdomme,” vloekte ze zachtjes, het bericht snel verwijderend in de hoop dat de andere blondine het nog niet had gelezen. Afgezien het voorval, licht uitgedrukt, aan het begin van de zomervakantie had ze nauwelijks met Blake gepraat en als het aan haar lag, dan ging dat op die manier door.Als de hele avond zo ging had ze wat sterkere drank nodig dan enkel bier, maar daar had ze wel de juiste persoon voor nodig. To Blake This message has been deleted To Icecream guy Foto van het kampvuur Hier springen de vonken er ook vanaf. Overleef je het daar? To Ezzie Ik kan er vast op vertrouwen dat jij op het feest bent. Shots later?       Terwijl zij druk aan het appen was, had Zack zijn eerste biertje al op. “Als je dorst hebt, dan kun je beter water nemen,” plaagde ze. Dit was het eerste uni feest sinds Beth’s dood, de alcohol zou waarschijnlijk rijkelijk vloeien voor een deel van hun, om dingen van het vorige feest te vergeten, in hoeverre dat überhaupt mogelijk was. Zack kon beter rustig aan doen.       "Apart dat Johansson niet over Bethany begon," zei Zack. "Ach, misschien is het maar beter ook. Ze is dood. Komt niet meer terug."       Mentale facepalm nummer één van de avond. Met alle geruchten die rondgingen was het beter voor Zack om niet over te komen alsof hij het niet erg vond dat zijn ex dood in de grond lag. “Hmm, dat is wel te hopen. Ik houd wel van enge dingen, maar ik heb weinig zin in een zombie apocalypse,” merkte ze op, om de sfeer iets luchtiger te maken. “Of in geesten.” In de zomer was ze met Zack na enkele pretparken geweest en had ze praktisch met haar ogen dicht aan zijn arm gehangen in de spookhuizen. Als hij geen tik tegen zijn achterhoofd wilde hield hij zijn mond daarover dicht.       "Maar goed. Hoe is jouw dorm? Wie zijn je roomies?" was zijn volgende vraag.       ”Ik zit weer met Alicia,” die waarschijnlijk ergens op het feest opzoek was naar een nieuw vriendje. Aliz wist niet hoe haar vriendin het deed. “Dus dat is wel fijn. Is die van wel te doen, of blijven we in het horrothema?”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

⊱ SHILOH KIMATHI — age 19 — outfit — with Victoria — place close to the campfire

T H E Q U I E T K I D

DE      MOORD      OP      Bethany Young zou me waarschijnlijk meer met me moeten doen dan slechts het nonchalant op en neer halen van mijn schouders. Ze verdiende het. De wereld was beter af zonder haar. De meningen van mijn ouders speelden door mijn hoofd en ik kneep in mijn neusbrug. Ik had niet het recht om voor ‘God’ te spelen en te bepalen wanneer iemand wel of niet schuldig was. Niet voor niets was er een scheidslijn tussen het goddelijke en gewone stervelingen zoals iedereen hier. Ik was hier gekomen om mijn eigen idealen te scheppen, niet om die van mijn familie op te volgen.       Ik keerde mijn rug naar het vuur aangezien mijn gezicht onaangenaam warm begon aan te voelen. Met voorbedachten rade was ik dichtbij het vuur gaan zitten, zo kon ik bij het licht mijn boek blijven lezen. Feestjes waren niets voor mij. Ik deed wel pogingen om me meer onder de mensen te mengen en had zelfs aansluiting gevonden bij Julian die mijn niet bestaande Marvel kennis flink aangevuld heeft. Zelfs een tijd een relatie gehad met Eleonor waarin ik een enorme groei doorgemaakt had in mijn persoonlijkheid. Een dermate grote groei dat ik niet meteen wegdook zodra ik iemand mijn naam hoorde roepen.       Bij het zien van de vrolijke glimlach op het gezicht van Victoria Griffin legde ik secuur mijn bladwijzer tussen de pagina’s van mijn boek en klemde deze tussen mijn benen. “Hi,” mompelde ik zachtjes waarna ik mijn keel schraapte en nog eens een poging waagde – duidelijker deze keer.       “Er is ook maar echt één iemand die een boek kan lezen terwijl ze op een feestje is,” merkte Victoria lachend op. Ik had moeite om mezelf een juiste houding aan te meten en dus kamde ik uiteindelijk met mijn vingers door mijn korte donkere haar. “Normaal gesproken zorgt dat ervoor dat mensen je niet aanspreken,” begon ik op een doodserieuze toon vooraleer ik me dichter naar haar toeboog en fluisterde op dezelfde grappende toon als de hare: “Maar gelukkig heb jij je daar nooit iets van aangetrokken.”       Ik was haar oprecht dankbaar dat ze zich niets aantrok van mijn gesloten houding. Hoewel ons contact in het begin stroef verliep, durfde Victoria alle vragen aan mij te stellen die op haar tong lagen. De prestatiedruk bij haar thuis lag behoorlijk hoog en ik merkte dat ze iets rustiger werd in mijn bijzijn. Het gaf mij het gevoel dat ik iets goeds deed, het menselijke ras helpen op een legale manier en niet volgens mijn ouderlijke regels.       Toen Victoria me een van haar bekers aanbood, aarzelde ik voor een kort moment waarna ik toch de beker van haar overnam. “Dank je wel,” zei ik met een knikje ten teken van mijn waardering. Ik grinnikte lichtjes toen ik mijn vriendin in verschillende bochten zag wringen in de hoop iets mee te krijgen van de literatuur die ik aan het nuttigen was. “Is er iets dat je me wilt vragen, hmm?” vroeg ik haar dan ook met een grijns op mijn gezicht die half verscholen ging achter het rode plastic bekertje doordat ik net een slok van mijn bier nam. Ik refereerde met mijn opmerking naar het feit dat ze het idee gaf te willen weten wat voor een boek ik aan het lezen was.       “Hier,” zei ik dan ook uiteindelijk om de Victoria nekpijn te besparen. Ik bleef haar reactie in de gaten houden aangezien ik haar zojuist de Bijbel toegeschoven had. Het was een originele editie in het Hebreeuws, de taal die ieder van mijn broers en zussen had moeten leren lezen, schrijven en spreken.       Vervolgens vroeg ze me hoe mijn zomer was waarop en glimlach die ze eerder naar boven had weten te halen als sneeuw voor de zon verdween. Ik herstelde me snel door met mijn hoofd te schudden en nog een slok van mijn bier te nemen. “Niet heel erg bijzonder. Veel gewandeld. Helpt ook om je hoofd leeg te houden gezien. . . recente ontwikkelingen.” Ik maakte een weids gebaar waarmee ik deze hele poespas aanduiden omtrent de moord op mijn huisgenoot. Er viel een stilte alvorens ik me realiseerde dat het nu sociaal wenselijk was als ik ook vroeg naar haar vakantie. “En jij? Hoe gaat het met jou thuis?”

[ bericht aangepast op 9 sep 2021 - 22:52 ]

---

I have seen my own sun darkened

• 19 • artistic student • outfit • With Blake @ the bonfire •

Het was een bewogen eerste schooljaar geweest voor alle studenten - zo ook voor de blondine. Waar de moord op Bethany uiteraard centraal stond, al zou ze liegen als ze zou beweren er lang berouw om gehad te hebben. Ze was blij dat haar geheimen nu niet meer op het punt stonden te worden exposed aan haar ouders. De veroordelende blikken van haar medestudenten zou ze nog maar een paar jaar hoeven te verdragen maar de afkeuring en haat van haar ouders ze haar - haar hele leven blijven achtervolgen. Natuurlijk kon ze het beeld van het fatale moment niet meer van haar netvlies krijgen; ze probeert zich zo goed als kan te focussen op het nieuwe jaar. Iets wat wel nodig was, want ze stond er voor bepaalde vakken niet al te best voor- vooral sinds laatste deel van het schooljaar met al het gedoe rond Bethany, toen ze nog in leven was. Na maandenlange onzekerheid rondom de hele chantage actie die haar voormalige beste vriendin op touw had gezet, waren Eleanors cijfers er niet op vooruit gegaan. Ze heeft er dan ook nog even flink aan moeten trekken de laatste toetsweek maar ze had geen enkele onvoldoende. En dan natuurlijk nog het klapstuk van het schooljaar, de gebeurtenis waar niemand omheen kon - behalve de directrice dan. Die had wijselijk haar mond gehouden over de moord op de tiener, iets wat Eleanor wel had verbaasd. Bethany was misschien niet geliefd bij vele maar iets meer dan een kleine memorial had ze wel verdiend. Eleanors gedachtenis en gevoelens over het misdrijf en het slachtoffer schoten alle kanten op. Het ene moment dacht ze aan alle leuke momenten die ze samen hadden beleefd, vooral tijdens high school. Maar dan waren er ook natuurlijk de ronduit klote momenten waar ze door Bethany aan de kant geschoven werd, en tot slot van rekening uiteindelijk ook nog gechanteerd. Het enige positieve uit die situatie was de vriendschap die overgebleven was tussen Eleanor en Blake - een vriendschap die vele uit Bethany 's voormalige vriendengroep niet hadden zien aankomen. "Hoe was jouw zomervakantie? Nog weggeweest?" vroeg ze de medeblondine waarmee ze bij het kampvuur zat. Ze hadden zich kort daarvoor geïnstalleerd op een bankje rondom de warmtebron. Terwijl ze de lege en bezette zitmogelijkheden afging, zag ze steeds meer bekende medestudenten arriveren. Niet ver van hen zag ze haar best friend Julian, die een groepje had gevormd met hoe kan het ook anders, Aspen en Joseph - waarvan ze de laatste liever niet in hun buurt zag. Met de andere twee had ze het het afgelopen jaar goed kunnen vinden, zeker met Julian had ze vele gezellige momenten beleefd op school. En buiten school had ze vele kroegen en uitgaansgelegenheden onveilig gemaakt met Aspen aan haar zijden. Met Joseph had ze een wat bewogen jaar achter de rug gehad - hoe kon het ook anders, hij was ook involved geraakt in het hele Bethany gedoe maar echt een excuses had Eleanor nooit van de jongeman ontvangen - andersom uiteraard ook niet. Haar groene kijkers scande de ontmoetingsplek verder af, stuitend op de jongen waar ze zowel fijne als minder fijne momenten mee had beleefd - waar ze grotendeels zelf aan had bijgedragen - haar ex, Ezra. Natuurlijk was het niet netjes van haar om een relatie te beginnen met hem terwijl ze eigenlijk wel wist dat ze op vrouwen viel, maar ze moest haar medestudenten toentertijd nog ervan te zien te overtuigen dat ze net zoals hen gewoon op het mannelijk schoon binnen de school viel - iets wat uiteindelijk niet lang stand gehouden heeft. Natuurlijk was het jammer dat het voormalige stel zoveel ongemak voelde in elkaars buurt, want Ezra was geen slechte jongen. Met een diepere zucht dan verwacht richtte ze haar blik op het fonkelende vuur voor hen. Eleanor kantelde haar hoofd zodat ze Blake kon zien. "Een beetje bij kunnen komen van alle hectiek vlak voor de vakantie?" vervolgende ze haar eerder gestelde vraag, een hand glijdend door haar blonde lokken.

● ● 19 ● ● The populair boy ● ● Outfit ● ● @ Bonfire, w/ Aliz

Een gesprek wilde nog niet erg op gang komen en de blondine leek vooral druk in de weer te zijn met haar telefoon. Ook Zack had een aantal berichtjes ontvangen, maar die had hij als onbelangrijk bestempeld en beantwoordde hij later wel. Zijn telefoon eindigde in zijn broekzak.       “Als je dorst hebt, dan kun je beter water nemen,” klonk de plagerige stem van Aliz naast hem op. Zack haalde grijnzend zijn schouders op. “Bier smaakt toch veel beter?,” antwoordde hij, half grappend, half serieus. “En het bevat alcohol. Bij jouw water mis ik dat.” Zack gaf Aliz een knipoog, waarna hij naar een tweede flesje greep, dat na het openen ervan al aan zijn lippen hing. Als vanzelf waren zijn gedachten naar Bethany afgedwaald, een gegronde reden voor extra alcohol. Hoewel Zack afgelopen zomer het onderwerp zoveel mogelijk had gemeden en zelfs behoorlijk fel uit de hoek kon komen, was het hijzelf die er nu over begon. “Hmm, dat is wel te hopen. Ik houd wel van enge dingen, maar ik heb weinig zin in een zombie apocalypse,” reageerde Aliz droog, wat Zack in de lach deed schieten. “Of in geesten.” Nog na grinnikend schudde Zack zijn hoofd. “Nee, jij hebt je portie horror wel gehad,” zei Zack plagend. “Tenzij je het niet erg vind om tegen me aan te hangen.” Zelf had Zack er weinig moeite mee gehad. Tijdens hun spookhuistochten had Aliz meer zijn schouder bestudeerd dan het ritje zelf. Hij vond het prima, had zelfs zijn armen om haar heen geslagen. De blondine naast hem was de eerste die hem een beetje over Bethany heen liet komen. Heel lang had hij het nu dode meisje niet uit zijn hoofd kunnen zetten, maar Aliz had daar verandering in gebracht. “Maar ook ik moet eerlijk toegeven, ik heb weinig zin in een the Walking Dead waardige scene. Al zal ik er natuurlijk alles aan doen om je te beschermen.” Ook die laatste woorden waren weer plagend van toon.       Om niet al te lang bij hetzelfde onderwerp te blijven hangen informeerde Zack naar de roomies van de dame naast haar. “Ik zit weer met Alicia. Dus dat is wel fijn. Is die van jou wel te doen, of blijven we in het horrorthema?” Zack liet een diepe zucht horen. “Nee, in dat geval blijven we wel in het horrorthema,” mopperde Zack. “Leighis mijn kamergenoot.” Zack rolde met zijn ogen. Van uitgerekend alle tweedejaarsstudenten was die jongen zijn kamergenoot. De jongen die hij afgelopen zomer subtiel als Bethany’s moordenaar probeerde aan te wijzen. Die poging was maar half gelukt – ze werden allemaal als verdachten gezien en de politie was nog niet heel veel verder gekomen. Een speelse grijns verscheen rondom Zack’s lippen. “Dus ik kom je héél vaak opzoeken dit jaar. Alicia is wel oké toch?,” vervolgde Zack vragend, de brunette niet heel goed kennend. “Ik ga haar dit jaar bijles geven, dus dan zal je me nog vaker zien.”

[ bericht aangepast op 14 sep 2021 - 12:00 ]

---

---

---

Alicia was alweer een aantal dagen terug op de campus van Prescott University, ze had de gehele vakantie gespendeerd thuis bij haar vader in Mexico, ze had niks anders gedaan dan zonnen, surfen en eten. Het liefst had ze nog veel langer in haar ouderlijk dorp gebleven, alles daar voelde altijd zo zorgen vrij, alsof ze op hun eigen kleine eilandje zaten verwijderd van de hedendaagse problemen. Alicia voelde zich alleen daar echt thuis in het huis waar ze op was gegroeid, het huis was een stuk kleiner dan waar haar moeder nu woonde in New York, maar dat zorgde alleen maar voor een knusser gevoel. Haar moeder had aan het einde van de zomer nog gewild dat ze een aantal dagen in New York kwam, maar Alicia had haar wijs gemaakt dat ze echt al op Prescott aanwezig moest zijn. Haar moeder hield van de stad, ze hield van de drukte in New York, het feit dat er op elk blok wat nieuws gebeurde en de anonimiteit die je had als je over de straten liep. Alicia vond het maar niks en vermeed maar al te graag de grote stad waar haar moeder woonde. Vandaar dat ze het verzoek van haar moeder had afgewezen, ze zag haar moeder met Thanks Giving wel weer.
Alicia had dus ook al weer even gehad om weer te wennen aan de campus waar ze nu voor haar tweede jaar aanwezig zou zijn. Vanavond vond het jaarlijkse kampvuur plaats, Alicia trok de deur van haar kamer dicht om die kant op te gaan. Ze wierp een snelle blik op haar telefoon om de tijd te checken, ze was al te laat merkte ze op. Ze had wel eerder aanwezig willen zijn, maar klaar maken had langer geduurd dan Alicia had gewild. Ze had deze avond al tien keer haar outfit veranderd, ze wist niet zo goed hoe ze zich warm genoeg kleedde en er ook nog eens leuk uit zag. Uiteindelijk had ze een jurkje gekozen en een dun jasje meegenomen voor als ze het wel koud zou krijgen.
Na een korte wandeling kwam Alicia aan bij het kampvuur, ze baande zich een weg tussen haar mede studenten, maar herkende nog niet direct iemand die ze herkende. Alicia haalde haar telefoon weer tevoorschijn zodat ze kon vragen waar iedereen was. Voordat Alicia een berichtje kon sturen hoorde ze al een stem naast zich.
''Wat doet een mooie dame zoals jij hier helemaal alleen?'' Een glimlach verscheen op Alicia haar lippen terwijl ze zich omdraaide naar Ezra. Heel goed kende ze Ezra helemaal niet, Alicia moest zelfs zeggen dat ze vorig jaar amper met de jongen had gepraat, maar sinds ze terug was op campus was haar oog op hem gevallen. Ezra, een aantrekkelijke jongen over wie ze nog veel te weinig wist. Alicia trok Ezra in een omhelzing alsof ze oude vrienden waren. 'Hi,' zei ze vrolijk. 'Ik ben pas net gearriveerd, het kost tijd om er zo uit te zien.' Alicia knipoogde naar Ezra terwijl ze hem weer losliet.
''Je ziet er fantastisch uit, heb je een fijne vakantie gehad?'' zei Ezra vervolgens, opnieuw verscheen er een glimlach op Alicia haar gezicht toen ze Ezra zijn compliment hoorde. 'Jij ziet er ook zo slecht nog niet uit,' zei ze plagend. 'Maar ik heb een goede vakantie gehad, ik ben de hele zomer bij mijn vader in Mexico geweest.' vertelde ze als een korte samenvatting over haar zomer, hoewel er waarschijnlijk ook niet veel meer over te vertellen was dan dat. Ze mocht dan geen spannende zomer hebben gehad, ze had wel intens genoten en meer dan dat hoefde ze niet. 'En jij? Nog spannende dingen beleefd?'

[ bericht aangepast op 10 sep 2021 - 22:21 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

”Succesful people always have two things on their lips, silence and a smile”.

Het knapperende kampvuur had iets rustgevends. Het was voor het eerst deze dag dat de blondine zich op haar gemak voelde. Vanaf het moment dat ze vanochtend weer voor het eerst samen met Pippa de campus op liep, hadden zorgen haar achterna gezeten. Wat als iemand over Beth zou beginnen? Of over het feest? Ze had in de zomervakantie haar verhaal misschien wel honderd keer gerepeteerd maar toch was ze bang dat iemand zo door haar heen zou prikken. Ze had tijdens het lopen door de gangen al brandende ogen gevoeld. Niet omdat mensen iets door hadden. Nee, ze waren allemaal te druk bezig met de vraag hoe Blake zich zou gaan gedragen nu haar grote baas Bethany weg gevallen was. Het liefst wilde ze hen laten weten dat ze vorig jaar al met Beth gebroken had. Dat ze toen al voor zichzelf gekozen had. Helaas was dit nu geen mogelijkheid meer. Die informatie maakte haar verdacht en dus liet ze de meeste mensen maar geloven dat ze nu gedwongen was om zonder Beth door te gaan en dat het helemaal geen bewuste keuze geweest was. De vlammen van het vuur lieten haar gelukkig voor even alles vergeten. Ze werd opgezogen door de oranje walm. Gehypnotiseerd nam Blake een slok van haar biertje. Haar aandacht werd uiteindelijk toch weg getrokken door het geluid van een berichtje. De blondine pakte haar telefoon uit haar zak en was positief verrast door de afzender ervan. Op haar beginscherm kon ze zien dat het een foto was maar niet waarvan. Bovendien las de Blondine iets over vonken. Haar hart was sneller gaan kloppen. Het was erg lang geleden dat Aliz haar een berichtje had gestuurd. De blondine was te gretig en wilde te snel het bericht openen en iets terug sturen waardoor haar telefoon uit haar handen en op de grond gevallen was. 'Godver...' had ze gefrustreerd gescholden waarna ze haar telefoon van de grond pakte, afvoog en het bericht opende. From Aliz This message has been deleted Ofcourse... Teleurstelling vloog door haar lichaam en haar hart was in een keer gestopt met sneller kloppen. Verward vlogen haar ogen op van het scherm op zoek naar Aliz. Het kon niet anders of die dame moest hier ook zijn. Toen ze haar eindelijk gevonden had, zakte de moed letterlijk in Blake d'r schoenen. Aliz zat naast Zack. Ze kon hem wel vergeven en haar niet?! Gefrustreerd stuurde ze een berichtje terug. To Aliz Sad smiley Je kan Zack zijn acties wel door de vingers zien maar die van mij niet? Kunnen we binnenkort please praten?

Met een simpele klik werd het berichtje verstuurd en stopte Blake haar telefoon weer weg. Ze had meer afleiding nodig. Eleanor haar vraag kwam dan ook op het juiste moment. De twee waren zo comfortabel met elkaar dat ze soms chill in stilte naast elkaar konden zitten. Genietend van de mensen en de sfeer om hen heen. Nu dat iets meer voor Blake verpest was, was het fijn om een goede vriendin naast haar te hebben met wie ze goed kon praten. "Hoe was jouw zomervakantie? Nog weggeweest?" Blake glimlachte even. Het was een top vraag. Zo kon ze weer even heerlijk terug denken aan de prachtige stranden die ze had bezocht. "Het was echt heerlijk! Ik heb rondgetoerd langs de kusten van Spanje en Portugal en heb overal zo goed kunnen surfen. Ik was echt in een paradijs. Ook weer super fijne mensen ontmoet en oude bekende tegen gekomen dus het was een top vakantie." Met oude bekende doelde de blondine vooral op Ezra. Ze kwam de jongen elke zomervakantie tegen en het klikte altijd enorm goed. Ze snapte dan ook niet helemaal waarom hij haar bestaan compleet negeerde hier op Prescott. Ondertussen was ze eraan gewend geraakt maar zat ze wel op een breekpunt. Ze wist niet goed tegen hoeveel cold shoulders ze nog kon. Eleanor haar groene kijkers gleden langs de ontmoetingsplek. Blake volgde haar blik die uiteindelijk stopte bij Ezra. Met een diepe zucht focuste haar vriendin zich uiteindelijk opnieuw op het vuur. "Een beetje bij kunnen komen van alle hectiek vlak voor de vakantie?" De vraag gaf Blake opnieuw veel stress. Hoeveel van die hectiek had Eleanor eigenlijk meegekregen? Wist ze dat Blake erbij betrokken was geweest? Oke... het enige wat ze kon doen was cool blijven. "Ja, gelukkig wel. Al moet ik zeggen dat nu ik hier weer ben de hectiek wel weer wat meer terug komt. Het verbaast me dat Johansson er niets over heeft gezegd?" antwoordde de blondine zo normaal mogelijk. Sowieso wilde ze weg van het huidige onderwerp maar daarnaast was Blake oprecht benieuwd naar Eleanor haar vakantie en ook naar waar die diepe zucht van net vandaan kwam. "En jij? Hoe was jou vakantie dan?" vroeg de blondine geïnteresseerd. "Heb je trouwens nog contact gehad met Ezra?" voegde ze voorzichtig aan haar eerdere vraag toe.

"Underestimate me. That will be fun."

---

Voor heel even lijkt Jude gespannen onder Aspen's aanraking, hetgeen verdwijnt op het moment dat haar stem klinkt en ze haar handen voor zijn ogen legt in een poging hem op speelse wijze te verrassen — de glimlach hoorbaar in zijn stem wanneer hij spreekt, iets dat een onbewuste gevoel van opluchting door de blondine heen laat glijden.       "Captain Marvel, ben jij dat?"       Aspen perst haar lippen zachtjes op elkaar, de vrolijke grinnik dat ze wil laten klinken tactvol onderdrukkend. "Je komt bijna in de buurt," reageert ze vervolgens plagend, en terwijl Jude zich onder haar handen naar Aspen toe draait laat de blondine haar handen gelijktijdig terug naar omlaag dwalen — een daarvan rusten op zijn onderarm als deze naar haar heup toe beweegt.       "Nee, het is beter!" grijnst Jude.       Alle stress rondom deze allereerste schooldag verdwijnt voor de paar seconden dat Aspen in gedachten terug naar de afgelopen weken wordt getrokken — de gesprekken die ze nu nog met enige regelmaat terug leest, welke heen en weer gestuurd zijn tussen haar en de jongen voor haar. Zachtjes zinken haar tanden in haar onderlip, een vrolijke glinstering zichtbaar in de heldere kleuren van haar ogen terwijl ze naar Jude opkijkt. Aspen zou hem opnieuw willen kussen, net als dat ze tijdens hun eerste date heeft gedaan, maar dit keer houdt ze zich in.       Net wanneer de blondine in plaats daarvan haar mond wil openen om iets te zeggen, wordt hun moment verstoort.       ”Heel aandoenlijk. Hebben jullie niet heel de vakantie gehad om elkaar af te lebberen?” klinkt het bekende stemgeluid van niemand minder dan Sev. Nog voor Aspen zijn richting in besluit te kijken voelt ze hoe Jude zich terugtrekt, zijn wangen langzaam rood kleurend wanneer hij de hand van haar heup afhaalt en zij de hare in een reactie daarop langs haar lichaam laat vallen. Hadden ze de vakantie maar gehad om elkaar in het echt te kunnen zien, in plaats van via een gekke selfie of andere foto, maar de afstand tussen hen in belemmerde deze mogelijkheid helaas. Toch klaagt de blondine niet, alles behalve zelfs.       ”Heb ik nog iets gemist — op jullie na?”       Aspen’s mondhoeken tikken subtiel een keer verder naar omhoog wanneer haar blik weer met die van Jude kruist — begripvol in dat hij zich wat van haar teruggetrokken heeft, om wat voor reden dan ook. Dan kijkt ze op naar Sev, schuddend met haar hoofd waardoor blonde lokken licht heen en weer bewegen. Er was niets dat hij gemist had. De speech van de directrice haast standaard te noemen, waarin elk spoor van het gebeuren van afgelopen jaar zorgvuldig vermeden is. Al wat er verder in voor kwam is niet bij de blondine blijven hangen, te diep in haar eigen gedachten verzonken.       ”Johansson heeft een speech gegeven, voorval veel herhaling — geen. . . bijzonderheden,” reageert Jude ondertussen. “Volgens mij iets over de studentenverenigingen die drank hebben geleverd voor deze avond, wat schijnbaar veel enthousiasme opleverde.”       Aspen kijkt een keer rond, langs de beide heren in haar gezelschap af en over de rest van de jongeren heen. Steeds meer bekenden gezichten duiken op, maar er is er één die niet meer voorbij zal komen. De woorden branden op het puntje van haar tong; net alsof er vorig jaar helemaal geen moord gepleegd is. Maar, Aspen slikt haar woorden in. Ze hebben er helemaal niets aan om de gespannen sfeer terug naar voren te halen — waar Aspen deze juist heeft willen ontvluchten, iets dat Jude lijkt aan te voelen door zijn subtiele opmerking in de richting van zijn beste vriend.       ”Of die heeft hij gewoon niet willen horen,” komt Aspen tussendoor. Een geamuseerd trek rond haar mond, de plagende twinkeling in haar kijkers nu ze weer een opening heeft gevonden om de moord op Bethany naar de achtergrond te drukken.Er waren teveel momenten waarop de herinneringen terug naar boven sijpelde en te weinig manieren om deze in je eentje te vermijden.       “Privacy, hm?” Quasi-bedenkelijk tikt de blondine een paar keer met haar wijsvinger tegen haar wang aan, alvorens ze verder spreekt: “Wat was dat ook alweer?” Grinnikend kijkt Aspen schuins naar Sev, en waar ze voor heel even de neiging krijgt om licht tegen Jude aan te leunen — steekt ze in plaats daarvan haar handen in de achterzakken van haar spijkerbroek. Ze zou hen willen vragen naar hoe de vakantie was, of de jongens genoten hebben van hun vrije weken, maar om de een of andere reden voelt het ongemakkelijk deze simpele vraag nu openlijk uit te spreken.       Alsof er niets is gebeurd. . .

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'