De wijze waarop
Jude zijn wangen een paar tinten verschoten ontging Sev niet en zijn grijns werd breder. Hij kon het niet laten, maar het was behoorlijk amusant om zijn vriend zo op de kast te kunnen jagen. God mocht weten waarom hij zo ongemakkelijk werd, want de twee waren een leuk stel.
Kort sloeg hij zijn ogen ten hemel toen zijn flatgenoot de speech van Johansson samenvatte. Het was pas het tweede jaar, maar hij gokte dat het volgend jaar niet anders zou zijn. Of het jaar daarop.
Als hij tenminste nog op vrije voeten was dan.
“Wellicht heb je de memo gemist van het bieden van privacy aan vrienden, hmm?” kwam
Jude dan alsnog terug op het feit dat Sev hun onderonsje had verstoord.
”Of die heeft hij gewoon niet willen horen,” kwam
Aspen tussendoor. “Privacy, hm? Wat was dat ook alweer?” Normaal gesproken zou Sev door haar woorden en de fonkeling in haar ogen direct een gevat antwoord hebben geformuleerd, maar dit keer niet. De manier waarop
Jude hem slechts kort aan leek te kunnen kijken ging niet onopgemerkt voorbij. Een lichte, bedachtzame frons verscheen op zijn voorhoofd en een akelig gevoel maakte zich van hem meester. In alle eerlijkheid had Sev geen idee wat zijn vriend had gezien of gehoord, al was hij misschien wel gewoon paranoïde en beeldde hij zich het in.
Hij schudde zijn hoofd om zichzelf uit zijn gedachten te halen en wilde een antwoord formuleren, al leidde een trilling van zijn mobiel hem op datzelfde moment af. Gedachteloos viste hij het onding uit zijn zak om te kijken wie hem nu weer lastigviel. Bij het lezen van de notificatie op zijn display kon hij echter niet voorkomen dat er een stomme grijns op zijn gezicht verscheen en zijn frons smolt als sneeuw voor de zon.
Aliz. Vrij snel trok hij zijn gezicht echter weer in de plooi, want eruit zien als een verliefde puber stond hem ongetwijfeld niet goed. Hij liet zijn blik rond dwalen, op zoek naar
Aliz. Toen hij haar zag krulde een van zijn mondhoeken als vanzelf omhoog tot een scheef lachje en gaf hij haar een kleine knipoog als teken dat er wel meer voor nodig zou zijn om hem eronder te krijgen.
To: Freckles
– Je kent me
– Spreek ik je later vanavond? Wil je iets laten zien
Hij wilde nog typen dat ze er goed uitzag, maar hij bedacht zich op tijd dat hij in gezelschap verkeerde en keek weer op van zijn mobiel.
“Sorry.” Hij schraapte zijn keel en richtte zijn ogen weer op het koppel voor hem. “Zelfs de samenvatting van de speech klinkt slaapverwekkend. En wat die memo betreft…” Zijn zin werd gestaakt toen hij in de verte
August zag lopen. Juist op het moment dat hij zijn vriend erbij wilde roepen, besefte hij dit niet het meest slimme plan zou zijn. God mocht weten wat er zou gebeuren als
August in
Aspen een waardige Valeria 2.0 zou zien. Normaal gesproken zou hij er geen moeite mee hebben om popcorn – zoete, weliswaar, fuck Thompson – tevoorschijn te toveren en het schouwspel te volgen, maar hij mocht
Jude te zeer en kende
August te goed. Bovendien had hij zojuist de ‘Sev, fuck off’-memo luid en duidelijk ontvangen, waardoor hij dit het juiste moment vond om subtiel zijn aftocht in te luiden.
Daarom hief Sev zijn handen ten hemel in een verzoeningspoging en deed hij zijn best om zijn meest schuldbewuste blik op te zetten. “… wat die memo betreft: al het goede komt in drieën, maar ik zal braaf zijn en wat te drinken halen.”
Eenieder die Sev een beetje kende zou weten dat die drank in de nabije toekomst nog niet aan het koppel overhandigd zou worden. De jongen was doorgaans overal en nergens op een feest en kon geen meter lopen zonder met iemand anders aan de praat te raken en volledig afgeleid te raken.
“En oh, die definitie van privacy?” Hij draaide zich al lopend nog om, waardoor hij enkele passen achteruit liep. Een jongensachtige grijns sierde zijn gezicht. “Ik denk niet dat jullie die hier op het feest gaan vinden. Misschien moet je een plek tussen vier muren vinden. Of de bosjes of zo.” Hij gaf
Aspen een knipoog alvorens hij zich daadwerkelijk door de menigte heen bewoog en alsnog snel even zijn mobiel pakte om er een bericht achteraan te sturen naar
Aliz. Hoewel hij zijn gedachten hoe goed ze eruit zag aanvankelijk letterlijk in een bericht wilde typen, gokte hij dat hij het maar beter anders kon formuleren. Zijn vingers wisten het bericht weer nog voordat het verzonden was en hij herformuleerde het:
To: Freckles
– By the way: het is goed je weer te zien, Freckles
Nu dat gedaan was, stak hij zijn mobiel weer in zijn zak. Onderweg naar
August griste hij twee bier mee, waarvan hij van één al een grote slok nam.
“
Ash, hé,” riep hij vanaf een afstandje, waarna hij de afstand overbrugde en hij zijn vriend de andere beker overhandigde. Het voelde vreemd, wetende dat
August in tegenstelling tot
Ezra en hemzelf niets met … die avond te maken had. Niet op dezelfde manier, althans, zelfs al had hij de jongen achteraf in vertrouwen genomen. En goddank had hij niet het idee dat zijn vriend, die haast als een broer voelde, hem anders bekeek.
August was
August: hij wist als geen ander dat gedaan moest worden wat nodig was.
“Op wie heb je de jacht deze avond geopend?”
