Cillian Grimes
Shane leek er niet helemaal bij met zijn hoofd. Iets wat wel vaker gebeurde en waar zijn vriend meestal weinig over losliet. Cillian had vaak het gevoel dat het kwam door ruzies thuis. Ruzies over hem. Er waren zat momenten geweest waarop hij zich had afgevraagd of de hatelijke woorden van zijn familie hem bleven achtervolgen, of hij uiteindelijk zelf ook tot de conclusie zou komen dat hij beter af was zonder hem. Na vier jaar was die angst echter wel verdwenen. Hij wist dat Shane voor hem door het vuur zou gaan – en andersom was dat net zo. Zijn ma had hem in de steek gelaten, z’n pa eigenlijk ook… en hoewel dat zijn sporen had nagelaten, wist hij dat het tussen Shane en hem goed zat. Hij voelde meer als familie dan de twee mensen die hem op de wereld hadden gezet.
Af en toe merkte hij echter wel dat zijn vriend minder zelfverzekerd was dan hij – dat was wel net wel weer gebleken. Een beetje plagen kon dan ook wel, maar hij wilde niet dat zijn vriend écht aan hem twijfelde. Want het was waar. Hij zóú zich een maand onder water laten opsluiten als zijn vriend daarmee geholpen was.
Peilend liet hij zijn blik over Shanes gezicht glijden. Zijn mondhoek krulde iets op toen die op zijn neuspiercing bleef rusten. Die hadden ze tegelijk laten zetten, twee jaar terug. Een van de vele dingen die hen bonden.
Het was duidelijk dat zijn vriend ergens mee zat. Cillian kwam overeind en trok zijn peuken uit zijn broekzak vandaan. Hij schoof er een tussen zijn lippen en gooide het pakje naar zijn vriend. Daarna ging hij in de vensterbank zitten, met zijn rug tegen het kozijn. Tegenover hem deed Shane hetzelfde. De jongen nam een diepe teug en liet zijn hoofd daarna tegen het kozijn rusten.
Cillian gaf met zijn voet een schopje tegen Shanes schoen, die in het luchtledige ging. ‘Waar zit je met je hoofd?’
Shane staarde in de verte, waar wolkenkrabbers hem het zicht ontnamen. ‘Ik vind het maar kut dat dit straks niet meer kan,’ mompelde hij.
Cillian glimlachte flauwtjes. Hij zat er ook niet op te wachten. Had zelfs overwogen om die beurs te laten schieten en naar dezelfde school als Shane te gaan, maar dat had zijn vriend hem uit zijn hoofd gepraat.
‘Gelukkig bestaan er telefoons.’
Shane snoof. ‘Jij haat bellen.’
‘Jij ook.’ Hij duwde Shanes voet naar achteren. Een stukje flonkerend as dwarrelde naar beneden. ‘Maar bellen is beter dan niks, toch?’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Met een beetje inventiviteit kan een beetje gekloot met de camera onze vriendschap vast naar de next level tillen.’ Cillian grinnikte om de opgejaagde blik in zijn ogen.
‘Wat wil je daar nou weer meer zeggen?’
De blos op Shanes wangen ontging hem niet. ‘
Sexting is een ding, toch? Schijnt best spannend te zijn.’
‘Niet tussen vrienden, idioot.’ Shane gaf hem een schop tegen zijn voet.
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik jouw lul niet hoef te zien!’
Cillian schoot in de lach bij het horen van zijn verontwaardiging. ‘Ik heb anders ook best een lekker bovenlijf.’
Denk maar niet dat ik je daar nooit naar heb zien kijken.
Hij slikte de woorden in. Hij gaf hem dan wel wat voorzetjes, maar hij wilde dat zijn vriend zelf uit de kast kwam. Het was een vermoeden dat er ergens het afgelopen jaar ingeslopen was en hoe meer hij erop lette, hoe sterker het vermoeden werd dat z’n vriend gay was. Aangezien zijn broer een enorme homofoob was, begreep hij wel dat hij die gevoelens in een ver hoekje duwde, maar Cillian hoopte toch dat Jake zich rondom hem wel vertrouwd genoeg zou voelen om er eens over te praten. Het kon niet makkelijk zijn. Hij had ook al een paar keer op het punt gestaan om zijn vermoeden gewoon te uiten, maar uiteindelijk bleef het bij insinuerende grapjes – waarop hij Shanes reactie ook altijd wel vermakelijk vond.
Shane had zijn gezicht afgewend. Jammer – zo kon hij er niet veel van afleiden. Soms vroeg hij zich af of Shane wat voor hem voelde. Het leek hem niet… vervelend? Het was niet iets waar hij doorgaans veel aandacht aan besteedde, maar soms spookte het toch door zijn hoofd en vroeg hij zich af hoe het zou zijn om met zijn beste vriend te zoenen. Hij wilde echter ook niet dat zijn vriend helemaal dichtklapte – zeker niet zo vlak voordat ze beiden gingen verhuizen – dus zelf initiatief nemen leek hem geen goed idee. Vooral omdat hij wist dat Shane het nog niet van zichzelf geaccepteerd had. Maar wie weet, als hij zulke opmerkingen bleef maken… dat het uiteindelijk nog eens overging in een serieus gesprek.
‘Je wordt anders wel verdacht stil,’ zei hij met een plagende grijns.
‘Straks ga ik nog geloven dat je een nicht bent.’
‘En dan? Wil je geen vrienden meer zijn?’
Shane frunnikte aan zijn sigaret, duidelijk nerveus. ‘Waarom praten we hier überhaupt over?’
‘Waarom niet?’
Every villain is a hero in his own mind.
