[ORPG • 0] Lidil - Speeltopics

Op een Amerikaanse highschool worden acht senior-studenten uitgeloot die een week lang naar een superluxe hotel op een eiland in de Atlantische oceaan gaan. Zij mogen één iemand meenemen. Door een storm maken ze een noodlanding op een ander eiland . Ze schuilen die nacht in een grot en vinden daar een portaal naar een nog onbekende wereld.



PERSONAGES

♂ Bryce James ♂ Caleb Foster ♂ Cillian Grimes ♂ Elliott Winchester ♂ Jake Hill ♂ Kai Jones ♂ Nick Robbins ♂ Rudie Avila ♂ Shane Hill ♂ Timothy Shephard ♂ Wesley Miller

♀ Annalisa "Anna" Walton ♀ Florentine "Flo" Gooly ♀ Ivy Copeland ♀ Jennifer Goldstein ♀ Maisey Osborne ♀ Samira Crosby

Spreadsheet

VERDELING
Wes, Samira, Caleb, Nick, Ivy // Shane, Cillian, Rudie, Elliott, Maisey // Bryce, Jake, Anna, Jen, Kaj

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 12:19 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rudie had zachtjes ‘hallo’ gezegd, maar Elliotts moeder stond al bij de auto voordat hij ‘leuk u te ontmoeten mevrouw’ kon zeggen. Aangenomen dat die woorden dan niet in zijn keel waren blijven steken dan. Hij haalde even diep adem en keek Elliott aan, waardoor hij gelijk bloosde. Moest hij iets zeggen over zijn moeder? Of over zijn eigen moeder? Of moest hij Elliott eigenlijk nog op een andere manier begroeten nu ze elkaar leuk vonden? Hij kauwde nerveus op zijn lip. ‘Moet ik, uhm, nog iets voor je meenemen?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cillian had geen zin gehad om te staan wachten, dus nadat hij zijn spullen in het opbergvak had gedaan was hij samen met Shane achter in de bus gaan zitten. Het kon hem niet zo veel schelen wie er verder meegingen, maar Shane bleef blikken uit het raam werpen.
      ‘En?’ vroeg hij toen hij nieuwe stemmen hoorde.
      ‘Anna en Jennifer.’
      Cillian had gedacht dat hij niet echt een voorkeur had voor wie er mee ging, maar Jennifer was echt zo’n type dat een stempel op ieder gezelschap moest drukken en Anna was niet heel veel beter.
      Ach ja – ze hoefden elkaar verder niet te zien.
      ‘En Nick en Maisey.’
      Cillian grinnikte. ‘Oh, dat zullen die kakwijven leuk vinden.’
      Nick was wel oké. Maisey ook wel.
      De helft van hen was er dan al. Hopelijk schoot de rest ook op – hij had er een hekel aan om op anderen te wachten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Elliott Winchester

Hoewel hij zijn spullen prima zelf kon sjouwen, wist hij ook dat Rudie het fijn zou vinden om iets om handen te hebben. Bovendien was het ook gewoon makkelijker om zijn koffer en zijn tas niet tegelijk te hoeven meenemen, dus duwde hij zijn rugzak in Rudie's handen en glimlachte dankbaar. Rudie vond het spannend, dat merkte hij aan alles, maar hij kon niet anders dan aan zichzelf toegeven dat hij ook wel een klein beetje zenuwachtig was. Hij rolde zijn koffer achter zich aan en volgde Rudie naar de auto, waar hij met wat vlinders in zijn maag naar de moeder van Rudie liep. 'Hallo!' zei hij, terwijl hij de koffer in de kofferbak stopte. 'Heel fijn dat u mij ook kunt meenemen! Ik ben Elliott.' Hij stak zijn hand op, omdat een hand geven wat moeilijk ging omdat ze achter het stuur zat.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Terwijl zijn moeder Elliott en Cara door het opengedraaide raampje begroetten, deed Rudie de kofferbak dicht. Elliott nam afscheid van zijn moeder en Rudie prakkiseerde over waar hij moest gaan zitten: gewoon weer op de bijrijdersstoel of naast Elliott op de achterbank? Uiteindelijk deed hij het laatste en ging hij naast de jongen zitten. Het feit dat zijn moeder erbij was, maakte dat hij zich nog opgelatener voelde. Gelukkig was het maar een korte rit. Ondertussen vroeg Elliott of hij er zin in had en Rudie wist er nog redelijke antwoorden uit te krijgen, zonder al te veel gestotter, maar hij werd stilletjes toen de parkeerplaats in zicht kwam en hij daar al een aantal mensen zag staan.
      Jake herkende hij meteen.
      Direct verkrampte hij vanbinnen. De littekens op zijn onderarmen prikten venijnig.
      Hij wilde de auto niet uit, wilde weer naar huis, maar dat kon hij Elliott niet aandoen. Zijn hand beefde toen hij het portier opendeed, maar hij wilde zo snel mogelijk de auto uit, voordat Jakes naam viel en zijn moeder wist dat hij de hele vakantie met hem moest doorbrengen.
      Dan zou ze geen oog meer dichtdoen.
      Vlug haalde hij hun spullen uit de kofferbak en drukte een kus op zijn moeders wang.
      ‘Dag mam,’ zei hij zonder haar aan te kijken.
      ‘Veel plezier schat. En…’
      ‘Het komt goed.’ Zijn stem beefde. ‘Doei!’
      Hij zette een paar stappen bij de auto vandaan, maar toen prikten de tranen in zijn ogen en begon hij in paniek te raken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Elliott Winchester

Elliott had Jake ook gezien - en Rudie's reactie. Hoe kon het nou dat die klootzak ook mee was? Er hadden zo weinig mensen een prijs gewonnen, en hij was er één van? Hij schudde zijn hoofd en legde heel kort zijn hand op Rudie's arm. Het liefst sloeg hij een arm om de jongen heen, of pakte hij zijn hand vast, maar hij wist dat Rudie dan direct een opmerking naar zijn hoofd geslingerd zou krijgen en dat moest er nu even niet bij komen.
Hij voelde een golf van opluchting toen hij Ivy uit een auto zag stappen. Hij had gehoord dat zij Timothy mee had gevraagd en Rudie en Timothy waren bevriend. Elliott wilde er graag voor de jongen zijn, maar ze hadden nog niet eens hun eerste date gehad, dus dat was best lastig.
'Kom,' zei hij tegen Rudie, en hij pakte hem even bij zijn arm vast om hem mee te nemen naar het net gearriveerde tweetal. Ivy begroette hem met een enthousiaste knuffel, en sloeg ook kort haar armen om Rudie heen. Niet omdat ze nou heel close waren, maar omdat ze gewoon zo was. 'Wat superleuk dat jullie er zijn! Oh, Timmie, ik heb mijn jack nog in de kofferbak zitten, pak je die ook? Dankjewel!' Ze blies haar neef een kushandje toe en glimlachte toen naar Elliott en Rudie. 'Zo gaaf, deze vakantie! Ik heb er echt zin in. Ja, dank je, Timothy!' Ze pakte het spijkerjack van hem over en hing hem over haar koffer heen. 'Hopelijk ga ik deze niet nodig hebben, deze week!'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Rudie frunnikte onrustig aan de knoopjes van zijn jasje. Hij was ontzettend opgelucht toen Timothy en Ivy zich bij hen aansloten. De jongen kneep even in zijn schouder.
      ‘Gewoon doen alsof ze een stel kakkerlakken zijn. Doe ik al jaren.’ Timothy gaf hem een knipoog en hees zijn tas over zijn schouder.
      Ze liepen iets dichter naar de anderen toe.
      ‘De gayparade is een straat verderop hoor,’ klonk Jakes harde stem.
      ‘Oh hou op.’ Jennifer gaf hem een por tussen zijn ribben. ‘Homo’s kunnen fantastische massages geven. Toch Elliott?’
      Rudie was blij dat ze Elliott aansprak en niet hem; Elliott redde zich vast wel. Dan kon Rudie nog even blijven doen alsof niemand hem kon zien.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Elliott Winchester

'Dat heeft niks met homo's te maken, hoor. Daar ben ik gewoon een groot talent in.' Hij gaf het meisje een knipoog en draaide zich toen weer van hen af. Dit soort opmerkingen was hij wel gewend en hij trok zich er nog weinig van aan. Hij had wel geleerd dat er nu eenmaal mensen waren die idioot met homo's omgingen - en dan viel dit nog reuze mee.
Hij richtte zich weer tot Rudie, Timothy en Ivy. 'Ik ben blij dat jullie mee zijn, jongens. Het wordt hartstikke leuk.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Flortenine Gooly

Flo's moeder had op het laatste moment gezegd dat ze toch te moe was om hen naar de vertrekplaats te brengen. Wesley moest toen met tegenzin zijn vader vragen, omdat zijn moeder aan het werk was. De autorit was ook erg ongemakkelijk geweest. Flo had altijd wel goed met zijn vader kunnen opschieten, maar Wesley had ooit eens kort laten vallen wat er was gebeurd. Ze kon zich daarom ook wel voorstellen dat hij niet blij was met zijn pa.
Ze was extra blij toen ze aankwamen. 'Bedankt, meneer Miller!' Ze glimlachte naar de man en gaf Wesley een duw omdat die zonder iets te zeggen de auto wilde verlaten.
'Ja - thanks,' bromde hij.
Flo kwam niet graag bij hen thuis. Zeker niet als mevrouw Miller niet thuis was.
Ze pakten hun spullen uit de auto en zwaaiden nog even voor meneer Miller weer wegging. Flo keek rond om te ontdekken wie er allemaal mee gingen. Ze zag een paar gezichten waar ze minder gelukkig van werd - Anna en Jennifer, bijvoorbeeld - maar haar hart maakte een klein sprongetje toen ze Timothy zag. Ze wist natuurlijk allang dat hij ook mee zou gaan, maar dat maakte het niet minder spannend. Een hele week met hem doorbrengen...
Een schuldgevoel bekroop haar direct weer zodra ze zich realiseerde waar haar gedachten naartoe gingen. Ze ging een week met Wesley op vakantie. Timothy was er gewoon óók.
Als die stomme gevoelens nou gewoon even weggingen, zou ze weer normaal met haar beste vriend kunnen omgaan. Ze wist namelijk ook dat ze het niet zou uitmaken met Wesley, want ze was gek op de jongen. Als Timothy niet in beeld was geweest, had ze überhaupt geen twijfels gehad. Dat was precies de reden dat ze nooit naar haar gevoelens wilde handelen.
Daarom zwaaide ze vrolijk naar hem en trok ze de koffer achter zich aan naar het groepje toe waar hij bij stond.
'Een hele goede middag,' zei Wesley met een brede grijns. Hij klapte Timothy op zijn schouder. 'De wonderen zijn de wereld nog niet uit dat jíj nou meegevraagd bent naar zo'n feestvakantie, hè?'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Annalisa Walton

Anna zond Nick een vernietigende blik en draaide zich om naar haar vrienden.

[ bericht aangepast op 22 okt 2021 - 16:25 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Het verbaasde niks dat Anna hem negeerde, maar ze zaten een week met elkaar opgescheept dus elkaar negeren was een beetje idioot. Hij kon er geen buil aan vallen door het gewoon te proberen, maar als ze moeilijk ging doen, ging hij daar verder ook niet mee zitten en na een groetend knikje naar de twee jongens, keerde hij zich naar de nieuwkomers. Ivy was er – altijd gezellig! – en de rest eigenlijk ook wel. Zijn blik rustte even op Rudie, die keek alsof hij het liefst wilde verdwijnen. Jake ook altijd met zijn opmerkingen. Hij liep naar het groepje toe en gaf Rudie een kneepje in zijn schouder. ‘Hé man, leuk dat je ook meegaat.’ Daarna stapte hij langs de knul heen om Ivy een knuffel te geven.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Het is maar net wat je definitie van feestvakantie is,’ zei Timothy schouderophalend, daarna gleed er een grijns over zijn gezicht. ‘Elke vakantie hoort een feestje te zijn toch? Ik heb er in elk geval zin in!’
      En dat was absoluut waar; sinds hij had gehoord dat zijn beste vriend en vriendin ook meegingen, wist hij zeker dat het een onvergetelijke week zou worden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Samira had geen nagels meer over om op te bijten. Ze had al zeker vijf nachtmerries gehad over dit tripje en bij elke dag die voorbijging, leek het haar een slechter idee om er met Caleb heen te gaan. Zo goed kenden ze elkaar helemaal niet – en straks waren ze helemaal op elkaar aangewezen? Natuurlijk waren er ook anderen, maar dat waren vast stelletjes of hechte vrienden. Niet… mensen zoals zij, die verder niemand hadden. Ze waren zelfs niet zo close dat ze heir samen heen gingen, nee, ze kwamen hier apart naartoe.
      Maar er was inmiddels geen weg meer terug. Haar ouders hadden haar op de parkeerplaats naast de school afgezet en met haar koffer op wieltjes en een rugtas op haar rug, liep ze naar het groepje toe. De moed zakte in haar schoenen.
      Jake was er.
      Anna was er.
      Jennifer was er.
      Het was écht één grote nachtmerrie.
      Gelukkig stond er ook nog een ander groepje. Haar hart sloeg een slag over toen ze Nick zag. Ze had stiekem gehoopt dat hij er ook zou zijn – als een ijdele hoop dat ze hem ooit nog zou zien – maar nu werd ze er nóg zenuwachtiger van. Toch liep ze naar het groepje toe en zei hij aarzelend gedag, hoewel ze niemand aan durfde te kijken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Wesley Miller

Wesley wilde op zijn beste vriend reageren toen hij een nieuw gezicht bij het groepje zag staan. Samira. Hij glimlachte naar haar, maar toen hij zag dat ze naar de grond keek, verstomde zijn glimlach. Hij vroeg zich oprecht af waarom ze hierheen was gegaan, want ze had niet heel veel vrienden binnen hun jaar. Niet dat ze niet aardig was, maar ze was gewoon heel stil de laatste tijd. Dat maakte haar toch vaak een beetje onzichtbaar.
'Hoi Samira! Volgens mij ben jij de laatste; heb jij de prijs ook gewonnen?' Hij betwijfelde of ze door iemand anders was meegenomen, maar goed, wie wist? Zou ze iemand anders meegenomen hebben? Het zou wel wat sneu zijn als ze hier in haar eentje zou zijn...

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Kai Jones

Dit zou geweldig worden. Zijn eerste grote opdracht: een documentaire over high school-afgestudeerden die op vakantie zouden gaan. Het onderwerp was misschien niet meteen zijn voorkeur, maar hij had de kans met beide handen aangegrepen. Oké, hij had de kans zelf gecreëerd. Toen zijn vader over de wedstrijd begon, om de reputatie van de school wat op te krikken, had hij direct gezegd dat hij wel een documentaire wilde maken. Of nou ja, een aftermovie. Maar een documentaire was een soort aftermovie, toch? Hij maakte gewoon twee versies, en dan zou er vast voor de documentaire gekozen worden.
Hij had zijn handzame camera meegenomen. Dat had helaas gemoeten, want die grote kon hij niet de hele dag bij zich dragen. Het zou de kwaliteit niet ten goede doen, maar je moest ook praktisch nadenken.
Qua kleding had hij maar weinig meegenomen, maar toch zat zijn enorme koffer bomvol. Verschillende lenzen. Extra accu's. Externe opladers. Hij had overal rekening mee gehouden en wilde nooit in de problemen komen. Hij had zelfs zijn reservecamera mee, want je wist nooit hoe Jake met zijn spullen omging.
Jake. Hij had zijn vader bijna gesmeekt om opnieuw te loten toen Kai eenmaal hoorde dat die eikel ook meeging, maar helaas. Dat was niet transparant.
Hij was als één van de eersten gearriveerd, maar had vanuit een hoekje in de schaduw zijn eerste beelden geschoten. Het was belangrijk voor de documentaire dat de rest niet altijd doorhad dat ze gefilmd werden, en de begroetingen waren op deze manier een stuk spontaner.
Maar nu was iedereen er, toch? Dus het was tijd om op te staan en zijn eerste vragen te stellen. Hij had een heel script mee met alle scenario's die hij kon uitdenken. Deze documentaire zou de start van zijn regisseur-carrière worden.
Dapperder dan hij zich voelde stapte hij met zijn camera richting het groepje van Jake. Jake negeerde hij eerst nog even, maar hij ging naar Jennifer. Dat meisje stond graag in de spotlight, dus dat was een goede start. 'Voor de media: hoe zie jij de komende week voor je?' vroeg hij, terwijl hij de camera bijna in haar gezicht duwde.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Samira was een beetje verrast dat ze werd aangesproken, al vond ze het niet vervelend. Wesley was ooit echt onaangenaam overgekomen. ‘Caleb is er nog niet,’ antwoordde ze, waarna ze om zich heen keek. ‘En volgens mij missen we nog een koppel, toch? Oh, Kai is er inmiddels ook. Zou hij ook niet iemand hebben uitgenodigd?’

---

Every villain is a hero in his own mind.