[RPG • 0] Deadliest Class - Speeltopics

Een aantal jongeren met een uitzichtloze toekomst in de gevangenis wordt een nieuwe kans gegeven: ze mogen deelnemen aan een nieuw overheidsprogramma dat hen zal opleiden tot huurmoordenaars.

PERSONAGES
♂ Aiden Rivers
♂ Emilio Sanchez
♂ Ethan Roberts
♂ Joshua "Bear" Amon
♂ Luke Williams
♂ Rory Hornsby

♀ Alex Epps
♀ Bailey Jensen
♀ Skyler Benson
♀ Sloane Wilson

MEEDOEN?
Meedoen kan. We gebruiken een rollenstory, dus stuur even een PB. We schrijven wel in de derde persoon VT, gebruiken WhatsApp om dingen te bespreken en herhalen elkaars stukken niet. (:

---

Every villain is a hero in his own mind.

Bailey Jensen

Slaperig gingen haar ogen open, en het enige dat ze zag was: zwart. Haar ogen waren afgedekt met een oogmasker. Het enige wat ze zag was een vaag streepje licht onderaan haar oogmasker omdat er licht brandde. Ze hoorde het ronken van een motor en haar lichaam bewoog ruw mee waardoor ze besefte dat ze in een voertuig zat en blijkbaar op een redelijke oneffen ondergrond reden. Voorzichtig tilde ze haar hoofd wat op in een poging om iets op te vangen door de kleine spleet, maar het enige wat ze zag was een lang gangpad. Zat ze in een busje? Nu ze wat meer wakker aan het worden was, hoorde ze gedempte stemmen maar kon niet verstaan wat ze zeiden. Net als ze haar mond opendeden en schor een poging wou doen om te vragen waar ze zat, stopte het busje abrupt waardoor ze naar voren klapte en met haar hoofd tegen de stoel voor haar botste. 'He, doe wel even normaal wil je?!' Er ontsnapte een kreun over haar lippen terwijl ze voetstappen hoorde dichter komen. Snel en dreunend. 'Waar brengen jullie mij heen?' Vroeg ze met een opstandige ondertoon en voelde hoe een hand haar arm omklemde. Ruw werd ze van haar stoel getrokken en trekkend werd ze door de hal gesleurd tot de man- vrouw? - prompt halt hield. Ze hoorde een scheurend geluid dat aantoonde dat er een schuifdier werd opengedaan. Even friemelde de vreemde aan haar handen die nog vastgebonden waren en voordat ze kon reageren kreeg ze een ferme duw naar voren. Met een kleine gil viel ze op de grond en hoorde de banden scheurend vertrekken. Haar handen gingen over de grond en ze voelde grassprieten waarna ze verdwaasd haar oogmasker van haar gezicht trok. Even sloot ze haar ogen en haalde diep adem. Het was duidelijk midden in de nacht en ze bevond zich op een wijd gestrekt domein dat duidelijk een bos moest voorstellen. Net als ze overeind wou krabbelen, zag ze iets rood pinken ter hoogte van haar pols en besefte dat het onderhuids in geplant was. 'What the f*ck.'

Het was één domme, idiote actie geweest waardoor zijn hele leven was verneukt. Een dronken actie nog wel – om het nog een tikkeltje idioter te maken. Natuurlijk greep hij iedere kans aan om níét jarenlang in die klotecel te blijven zitten met een celgenoot die een wandelende onweerswolk was. Niet dat hij zelf nou zo’n zonnetje was – zoveel zelfkennis had hij nou ook wel – maar als hij in een spiegel wilde kijken dan ging ie wel naar de badkamer.
      Meedoen aan een of ander door de overheid gefinancierde opleiding klonk best aardig. Want eerlijk is eerlijk – hij had z’n middelbare school niet eens afgemaakt en met een strafblad erbij lagen de banen straks niet voor het oprapen. Emilio was nooit iemand geweest die erg vooruit keek (of gewoon niet), maar na bijna een jaar opgesloten te zitten, ging je je toch wel afvragen wat je moest doen om te zorgen dat je niet de rest van je leven in zo’n stinkcel bleef zitten.
      Een wisseling van omgeving was echt wel iets waar hij aan toe was – en ook aan wijven. Hopelijk waren die er ook. Man – hij had nog nooit zo lang droog gestaan. Het was zo erg dat hij heel soms…
      Nope.
      Hij drukte die gedachte weg en staarde weer door het raam naar buiten. In de reflectie kon hij Ethan zien zitten. Fucking Ethan. Dacht hij eindelijk van die donderwolk verlost te zijn, dreef ie doodleuk achter hem aan. Slechts één ander was ook tot deze speciale opleiding toegelaten en dat was uitgerekend zijn celmaat.
      Inmiddels waren ze een bosweggetje in geslagen. Buiten was het pikdonker, hij zag echt geen reet. Hij bewoog de boeien om zijn polsen iets – ze zaten te strak. Hopelijk konden ze straks af. Het was toch een afgeschermd terrein en hij had begrepen daar er een tracker geïmplanteerd was. Hij was niet zo dom die eruit te snijden – misschien explodeerde zijn arm dan wel of zo. Je wist maar nooit.
      Het busje schommelde verder, eindeloos, leek het wel.
      Emilio zei geen woord – Donderwolk evenmin.
      Uiteindelijk hield het halt. ‘Uitstappen, dames,’ klonk het spottend.
      Emilio stond op en stapte als eerst het busje uit. Zijn boeien werden godzijdank afgedaan. Ze bevonden zich op een open plek, al zag hij verderop bomen. Er stond één grietje.
      Echt ja – een grietje.
      Even dacht hij dat hij de boel bij mekaar fantaseerde – maar in het vale maanlicht zag hij al snel dat het echt een meisje was – compleet met tieten. Heerlijk.
      Ze zag er nogal liefjes uit voor een crimineel, overigens.
      ‘Hé. Dien jij ter vermaak of kom je ook net uit de bak.’
      Hij kon het maar beter vragen. Je wist maar nooit – misschien wilden ze hen met een goeie wip gunstig stemmen. Zou absoluut werken. Vast ook voor Donderwolk.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ethan Roberts

Had hij geweten dat die eikel ook was uitgekozen, dan was hij netjes in de gevangenis gebleven. Eindelijk verlost van die mislukkeling en had ie lekker de cel voor zich alleen. Tenminste tot hij weer één of ander gedrocht als celmaat zou krijgen. Nee, dan toch maar liever dit. Kon ie misschien nog een poging doen om te ontsnappen alhoewel de tracker in zijn pols dat idee al heel bedenkelijk had gemaakt. Met een nors gezicht staarde hij naar buiten in de hoop dat hij een herkenningspunt zou opmerken maar niets was minder waar. Nee, hij zat in een busje met die verrekte Emilio op een godvergeten plaats. Evengoed gooiden ze hen er straks uit en joegen ze een kogel door hun hoofd. Vermoeid ging hij met een hand door zijn haar en keek nors op bij het horen van de bewaker zijn spottende woorden. Weer zo'n macho die denkt dat hij grappig is, maar thuis de orders moet opvolgen van zijn dominante vrouw. Hij stond recht, en als zijn handboeien uit waren, wreef hij vluchtig over zijn polsen waar rode striemen instonden. Wat waren ze toch altijd even charmant.

Eenmaal uitgestapt, begon Emilio natuurlijk meteen te praten tegen de griet even verderop. Hij had ze in eerste instantie niet eens opgemerkt. Hij rolde met zijn ogen bij de woorden van Emilio. Oh, wat zou zijn gezicht mooi zijn zo beukend tegen één van die bomen.
Het busje vertrok weer en uiteindelijk werden de achterlichten kleine stipjes om daarna in het niets te verdwijnen.

[ bericht aangepast op 9 okt 2021 - 19:56 ]

Bailey Jensen

Ze haalde diep adem en wou net aarzelend een paar stappen zetten, evengoed hadden ze hier bommen gelegd of zo, als er weer een busje verscheen.
Twee jongens stapten uit. Een die duidelijk de pest had aan het leven, en de andere was een lekkere taco. Hmm, wat avocado en hop. Ze haalde de rekker van haar pols en begon haar haar in een slordige staart te proppen. Een grijns verscheen op haar lippen bij het horen van zijn woorden, en ze liet een hand op haar heup rusten. 'Voor jou wil ik wel vermaak zijn.'

Kijk – dat was mooi. In elk geval geen nonnetje of dramaqueen die vond dat hij nu vrouwenrechten aan het schenden was, ofzo. ‘Nou, is dat effe mooi meegenomen.’ Hij liep dichter naar het meisje toe tot ze zo dichtbij stond dat haar voorgevel zijn borst raakte en wipte haar kin iets omhoog zodat ze hem aankeek. ‘En heeft dit vermaak ook nog een naam?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Trijn schreef:

Bailey Jensen

Ze keek hem geamuseerd aan als haar bovenlichaam het zijne raakte, en hij haar kin omhoog duwde. Hij wist duidelijk van aanpakken en verlegen was hij zeker ook niet. 'Bailey. Maar je mag me noemen wat je wil.' Ze grijnsde haar tanden bloot en liet een hand over zijn arm gaan. 'En jij?' De andere jongen stond ondertussen kots neigingen te onderdrukken.

'Bailey,' herhaalde hij. 'Naar het drankje, huh? Een beetje likeur gaat er altijd wel in.' Zijn blik dwaalde naar haar lippen, die na al die tijd door kerels omringd te zijn echt een onweerstaanbare aantrekkingskracht hadden. 'Ik ben Emilio. Of Sanchez — net wat je leuk vindt.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Trijn schreef:

Bailey Jensen

Een grinnik ging over haar lippen bij zijn woorden, en ze beet expres op haar onderlip toen ze merkte dat hij naar haar lippen staarde. Met deze gozer kon ze wel wat plezier beleven, dat had ze nu al door. 'Zo, ik vermoed dat jullie beide stoute jongentjes geweest zijn? Anders stonden jullie hier ook niet.' Ze keek hem liefjes aan na even een blik te werpen op de kerel die nog altijd de moeite niet had gedaan om zich voor te stellen. Een echt zonnestraaltje.

Ethan Roberts

Hij sloeg, met een ongelovig gezicht, zijn armen over elkaar terwijl hij de twee in de gaten hield. Meenden ze dit nu serieus?
Elkaar vijf seconden zien, en al meteen in flirtmodus. Sommige mensen zijn toch echt walgelijk.
Hoofdschuddend liep hij meer de open plaats in, in de hoop dat er iets van aanduidingen waren om te weten waar ze nu precies waren.
Zijn blik ging vluchtig rond, en in de verte verschenen er twee witte stipjes die geleidelijk dichter kwamen. 'Er komt een nieuw busje aan.'

Skyler Benson

Verward keek Skyler wat naar buiten. Ze had nu wel veel verwacht maar niet dat ze midden in een stuk natuur zouden rijden. Ze had meer verwacht dat ze van het ene gebouw naar het ander zou gebracht worden. Het was toch een opleiding in een soort van school? Wat deed ze dan in godsnaam in het midden van weet ik veel waar. Het busje stopte buiteindelijk en ze zag drie gestaltes staan. Een meid en twee gozers, duidelijk beide ouder dan zijzelf. Nogal hardhandig werd ze uit het busje gehaald en haar handboeien werden losgemaakt. Zonder nog een woord te zeggen, verdwenen de bewakers weer in het busje en gingen ervandoor. Ze deed een lok haar achter haar oor en keek nieuwsgierig naar de drie andere.

Energiek trommelde Rory met zijn vingers tegen de bekleding van het bankje. Hij zat al veel te lang in dit busje – hij kreeg een houten kont. En stilzitten was al zo’n zware opgave. Hij miste zijn telefoon, zijn muziek. Hij keek door het raam naar buiten, de donkere nacht in. Bomen zag hij. Hij stelde zich al voor hoe hij daardoorheen liep, met een flink geweer in zijn handen, op zoek naar vijanden. Hij kon nog niet helemaal geloven dat hij een privéopleiding kreeg tot een vet belangrijk persoon.
      Toen het busje stilstond sprong hij enthousiast op. Een paar tellen later ademde hij de frisse boslucht in, hoewel ze zich op een open veld bevonden. Er stond nog een busje, waaruit een mollige jongen klom.
      ‘Hoi!’
      ‘Hé!’ De jongen stak hem een hand toe. ‘Bear.’
      ‘Oh, doen we aan code names! Awesome. Dan ben ik Ripper.’
      Hij schudde Bears hand en keek rond. Er stonden nog drie andere jongens en twee meiden.
      ‘Hallo!’ zei hij ook tegen hen. ‘Ik ben Rory – of Ripper, als we aan code names doen.’

[ bericht aangepast op 10 okt 2021 - 19:43 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Alex was geen verlegen type – ze zag er gewoon het nut niet van in om op de voorgrond te staan. Veel liever observeerde ze haar omgeving. Toen ze was uitgestapt, was een rozeharig meisje haar net voor. Open, spontaan, gokte ze. Er waren al twee jongens, eentje wandelde duidelijk achter zijn pik aan en de ander keek alsof die van hem er net was afgehakt. Dan was er nog een ander grietje, die blijkbaar opleefde van wat aandacht. En nu voegden nog twee jongens zich bij het bonte gezelschap, een jochie dat hooguit veertien oogde en een gezette jongen die ze aan het einde van de tocht waarschijnlijk vooruit moesten slepen.
      Want het was haar wel duidelijk wat de bedoeling was. In de rugzak die zij – als enige – had meegekregen zat een kompas, een stukje karton met coördinaten en een waterfles. Blijkbaar moest zij dit zooitje ongeregeld naar de basis leiden. Ze wist niet of ze daar blij mee was – de voorgrond was dus niet haar ding, maar orders opvolgen van een stel kleuters evenmin.
      Ze had begrepen dat er tien mensen zouden komen, dus hopelijk waren die andere drie wel wat soeps. Anders werd het een lang jaar…

---

Every villain is a hero in his own mind.

Luke had al opgemerkt dat er een tweetal busjes voor hem reden, dus hij wist in ieder geval dat hij niet de enige was. Tenzij iedereen plots met dezelfde busjes begon rond te rijden uit één of andere hype. Hij was vooral heel blij dat hij weg was uit de gevangenis, zeker nu hij net in de fase zat van ruzie te hebben gezocht met dé bende van de gevangenis. Hij moest echt maar eens leren van zijn mond te houden. Met een grijns wapperde hij met zijn polsen toen de boeien werden losgemaakt en geamuseerd stapt hij uit. Een frons verschijnt op zijn voorhoofd bij het zien van al de andere, precies een heel ruime verscheidenheid aan persoonlijkheden. Hij keek opzij naar de persoon die uit het ander busje stapte en het viel hem op dat die een rugzak bij had. 'He, waarom heb jij een rugzak?'

[ bericht aangepast op 12 okt 2021 - 19:58 ]

'Blijkbaar moet ik dit zooitje ongeregeld bij elkaar houden,' zei ze. In de verte verschenen twee paar koplampen. 'Daar zul je de laatsten hebben.'
      Niet veel later voegden zich nog een jongen een meisje bij de groep en waren ze compleet. Inmiddels was het gaan miezeren. Het was een eeuwigheid geleden dat ze regen op haar huid had gevoeld, maar echt blij was ze er niet mee. Het was verre van warm en ze hadden waarschijnlijk nog wel een lange tocht te gaan.
Ze haalde de kompas uit de tas, maar het was zo donker dat ze amper wat kon zien.
      'Is er nog iemand die wat heeft meegekregen? Een zaklamp ofzo?' vroeg ze aan de anderen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Toen hij uit het busje stapte, viel het hem meteen op dat hij de laatste was die op de plaats was aangekomen. Betekende dat al de andere gevangenen veel dichter zaten qua verblijfplaats dan hij? Hij probeerde te bedenken welke gevangenissen er allemaal waren, niet dat echt nut had aangezien hij niet wist waar ze zaten. Zijn gedachten werden verbroken toen hij een random stem hoorde vragen of er iemand nog spullen had gekregen. De zaklamp begon haast automatisch in zijn kontzak te branden. 'Ik heb een zaklamp gekregen.' antwoordde hij terwijl hij het ding bovenhaalde. Hij had geen zin om zich voor te stellen, en hij had niet de indruk dat de andere ook de moeite zouden doen. Evengoed vielen er straks al een paar van die sukkelaars dood, dus waarom tijd aan verspillen? Hij gokte dat de chubby one er als eerste zou uitvallen.

[ bericht aangepast op 17 okt 2021 - 14:35 ]