• ALFEA COLLEGE
    "Discomfort Is Where Growth Lies."

    STORYLINE

    Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
          Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.


    PERSONAGES

    Ladies
    ♀ Myka Montarac - 19 - 2 - specialist - U - Neaira
    ♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - Neaira
    ♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - Neaira
    ♀ Gianna Pretorius - 20 - 2 - air fairy - T - Neaera
    ♀ Eileen Madsen - 19 - 2 - water fairy - M - glowfaery
    ♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Sionnach
    ♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Sionnach
    ♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
    ♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
    ♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Laufeydottir
    ♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
    ♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
    ♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Lerwick
    ♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice

    Gentlemen
    ♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
    ♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
    ♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
    ♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
    ♂ Deimos Laiken - 22 - 4 - specialist - U - Neaera
    ♂ Perseus Montarac - 21 - 3 - specialist - M- Neaera
    ♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
    ♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
    ♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
    ♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
    ♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Laufeydottir
    ♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Normandy
    ♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Normandy
    ♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - Neaira
    ♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
    ♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Lerwick
    ♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad

    CHARACTER WHEREABOUTS

    italics = turn to post

    entree hall
    Ramsay
    Isla, Leander, Leysa & Perseus

    dorms
    Bruno & Myka • Myka's dorm
    Cassia & Deimos • Cassia's dorm
    Dorian & Maerilynn • Mae's dorm
    Asher & Xavier •Ash' dorm

    infirmary
    Lune & Rush

    library
    Rainn & Remy
    Aerys &, Faolan & Gianna
    Aiofe, Eileen & Ronan

    party room
    Dante, Matías & Nevya
    Ember, Nerissa & Tyr

    random hallways
    Phyre & Reilly

    got no clue
    Caelan
    REGELS

    • Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
    • Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
    • 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
    • De Quizlet huisregels gelden hier ook.
    • Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
    • Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
    • Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
    • Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
    • Alleen Neaira en Neaera maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

    shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen


    [ bericht aangepast op 30 maart 2022 - 15:13 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Isla Rose Rothberg
    "I'm doing this for my family."

    22 • Specialist • Modernist • In the hallways w/ alone
          Er was geen stem die haar vertelde dat het goed kwam. Die haar zei rustig te blijven, of te kalmeren nu ze op het punt stond een stukje van zichzelf te verliezen. Geen aanrakingen die haar in het hier en nu vast wisten te houden — om rationeel en irrationeel van elkaar te onderscheiden als ze weer eens door geesten uit het verleden geteisterd werd nu de spanning het hoogste is. Isla stond alleen in het midden van de grote welkomsthal, een ruimte die plots nog veel groter leek dan deze in werkelijkheid is, terwijl andere leerlingen om haar heen liepen op weg naar de ziekenzaal, of wat anders. De geluiden rondom klonken onscherp, stemmen waar ze zich niet op wist concentreren doordat ze zoekende was naar slechts twee personen — één in het bijzonder vooral. Haar hart hamert in haar borstkas, elke slag steeds verder uit ritme doordat de bezorgdheid met de seconde meer de pan uitrijst, als doffe dreunen in haar oren.
          Dan spot Isla het lange lichaam van haar beste vriend, Perce, tezamen met Leander. Als hij binnen was, dan moest Leysa niet ver weg zijn, toch? Nog voor de gedachten door haar hoofd heen trekt, merkt ze ook de bekende donkere lokken van haar zusje op — klevend aan haar gezicht vanwege het natte weer, haar huid bleek. Veel te bleek. Allemaal waren ze nat van de regen, hun kleding doorweekt en klam. Leysa leek te wankelen, waarop een bezorgde frons zich tussen haar wenkbrauwen in vormt en Isla haast geautomatiseerd naar voren begint te lopen. Steeds sneller en sneller. Met een onderzoekende blik neemt ze het jongste Rothberg telg in haar op als ze erop af snelt. Was ze heel? Was alles verder nog oké? Vuiligheid had Leysa’s kleding besmeurd, net als dat bij Isla het geval was geweest, maar het duurt niet lang vooraleer ze eveneens ook de bordeauxrode kleur zag van helder bloed.
          Bloed. Helder rood bloed.
          Een golf van misselijkheid overspoelt Isla, laat haar kortstondig wankelen op eigen benen. Hetgeen gepaard gaat met flitsende beelden uit het verleden. Het was eenzelfde regenachtige dag geweest, met flinke onweersbuien tussendoor. Hun lichamen waren gehavend, opengereten — en lagen te midden van de ruimte waarin ze gevonden waren. Overal was bloed. Op hun kleding, in hun haren. Op de vloer langs hen, maar ook op de muren. Bij het zien het gezicht van haar zusje ziet Isla voor luttele seconden het gezicht van haar moeder voor zich. Grauw, besmeurd met bloed en een lege doodse blik in haar eens zo sprankelende ogen. Isla voelt hoe de kleur al tintelend uit haar eigen gezicht lijkt weg te trekken. De schok is groot, slaat in als een bom en het enige wat ze destijd kon doen was zachtjes smeken of haar ouders alsjeblieft wakker wilde worden om weer op te gaan staan. Leysa had iets meer kleur, zag er levendiger uit ondanks haar bleke toestand, maar ze wankelde op haar benen. Een flinke snee siert een deel van haar kin tot aan haar kaak, waaruit dikke druppels bloed naar beneden sijpelen.
          In de laatste meters dat Isla haar jongere zusje weet te bereiken schiet een van de andere Specialisten haar voor, waarop hij te lang naar haar zin voor haar voeten blijft dralen als hij klaarblijkelijk niet goed weet welke kant uit te gaan. “Ga verdomme aan de kant,” moppert Isla hem toe, waarop ze de jongen bij zijn kleding pakt en zonder pardon aan kant weet te duwen in haar weg naar het pas binnengekomen drietal toe. Met een luid bonzend hart overbrugt ze vervolgens de resterend afstand naar Leysa toe en heeft ze haar jongere zusje eindelijk gevonden. Direct duikt de brunette op haar af, in haar armen, waar ze veilig is. Isla aarzelt geen seconden en slaat haar armen om het jongste Rothberg telg heen, waarbij ze voor een paar tellen vergeet dat Leyse gewond is en haar slanke lichaam stevig tegen het hare aan trekt. Tranen prikken in haar ogen, maar zoals geoefend weet Isla te voorkomen dat ze daadwerkelijk zullen gaan rollen.
          ”Daar ben je,” weet de brunette uit te brengen, haar stem veel te vlak. Verschillende emoties kolken door haar heen, trekken haar van links naar rechts — alle kanten op. Leysa was hier, ze was veilig. Moeizaam verdringt Isla de herinneringen die haar blijven overspoelen. De allergrootste angst godzijdank geen waarheid geworden, of zo leek. Maar dan dringt de geur van vers bloed haar neus binnen en wordt Isla met een ruk terug getrokken naar het hier en nu. Wanneer hun innige omhelzing tot een einde komt, pakt ze Leyse zachtjes vast. Haar handen bevend als ze voorzichtig de schade onderzoekt dat haar zusje is aangedaan. Hoe had dit kunnen gebeuren?
          ”Waar… waar is hij?” hoort ze Leysa vragen, doelend op niemand minder dan hun broer, Ramsay. Lichtjes schudt Isla haar hoofd in een tevergeefse poging haar geest helder te houden, terwijl ze opmerkt dat het niet alleen een snede in Leysa’s kin is, maar ook een flinke, diepe jaap van haar schouder tot haar sleutelbeen. Het warme bloed helder aanwezig. Wat was er gebeurd? “Hij komt eraan,” weet Isla uit te brengen, een kleine leugen om haar zusje in deze toestand niet al te ver van slag te brengen. Waar Rams was wist ze namelijk nog steeds niet, behalve dat hij gezegd had dat hij oké was. Of hun broer naar waarheid had gesproken moest nog blijken, maar nu — met een gewonde Leysa voor haar — kon Isla zich niet richten op hem. Als hij het niet noodzakelijk vond om hier nu meteen bij hen te zijn, dan moest er iets anders gebeurd zijn.
          ”Wat is er gebeurd?” vraagt Isla dan, wetende diep van binnen dat dit niemands schuld is, maar de angst en het verlies in het verleden spelen een spelletje met haar hoofd. En ondanks dat Leysa nuchter poogt over te komen met dat ze naar de ziekenzaal gebracht moet worden, krijgt haar zus het gevoel over het randje van van haar rationele verstand geduwd te worden. De slagen waarmee de Burned One haar geraakt heeft hadden een slagader kunnen treffen, nog dieper wonden veroorzaken dan ze nu zijn. Ze had dood kunnen zijn. Een pijnlijke steek drijft door Isla’s lichaam heen als ze beseft dat de jonge vrouw voor haar vanavond een groot risico had gelopen, waarin ze niet meer terug naar huis was gekomen. Het is een schok die ze niet aan zou kunnen.
          Isla zou het de directrice kwalijk moeten nemen. De opborrelende woede, gedreven door een rouwend verdriet en de drang om haar siblings voor altijd veilig te houden, moet op het nieuwe schoolhoofd afgevuurd worden. Maar, daar waar Isla weet dat dit een onmogelijke opgave is, waarin het haar zeker niet ongestraft gaat blijven, keert de brunette zich tot de enige persoon die ze verder nog vertrouwt. Degene van wie Isla zeker is dat hij er alles aan gedaan zou hebben om Leysa veilig te houden, maar waar ze nu het geloof in hem voor luttele seconden in kwijt is geraakt. Het is de angst om hen te verliezen wat Isla het onverwachte laat doen, iets waar ze met een helder hoofd nog geen seconde aan gedacht zou hebben.
          “Hoe heeft dit kunnen gebeuren?” vraagt Isla, waarop ze haar blik van Leander naar Perce laat glijden. Wanneer ze uitdrukking op zijn gezicht ziet, onschuldig tot de max, gaat er een knopje om in haar hoofd. Met twee handen pakt Isla Perce bij zijn kraag vast, waarop ze hem in een vlaag van blinde woede hardhandig tegen de muur aanduwt. Resoluut geeft ze hem een stomp met haar vuist, in een eerste reactie op zijn borstkas, gevolgd door een klap in het gezicht. Het zacht krakende gevoel onder haar slag gaat volledig aan de brunette voorbij. “Jij — jij bent haar mentor! Hoe heb je dit laten gebeuren?” Een blinde waas trekt over Isla’s zicht heen en voor even bevindt ze zich enkele jaren terug in het verleden. Ze had wel dood kunnen zijn, net als hen… Nu kon ze er tenminste iemand voor laten boeten.
          “Je hebt gefaald in je missie vanavond,” bijt Isla haar beste vriend vervolgens toe, waarbij ze hem nog een zachte duw weet te geven — tot dat ze de uitdrukking op zijn gezicht ziet. De schade die zij bij hem heeft aangericht. Wanneer het besef tot haar doordringt dat ze zojuist een van haar allerbeste vrienden in het gezicht heeft geslagen, diens schuldgevoel mogelijk groter heeft gemaakt dan het wellicht al was, deinst Isla terug. Er klinkt zacht gefluister om hen heen. Nieuwsgierige blikken welke hun kant op kijken.
          ”Dit had niet mogen gebeuren,” spreekt Isla zachter dan voorheen, niet goed wetende waar ze nu precies op doelt; het feit dat Leysa gewond is, of dat ze Perce een knal heeft verkocht in anticipatie op haar emoties. Verscheurd door het heden en verleden, een opkomende schuldgevoel dat gestaag te werk weet te gaan, stapt de brunette bij Perce vandaan. Als vanzelf wijken haar lippen vaneen, klaar om iets tegen hem te zeggen, maar in plaats daarvan draait Isla zich om. Zachtjes pakt ze Leysa beet, tracht ze haar zusje te ondersteunen, waarbij Isla haar een blik schenkt die haar vraagt om voor één keer niet tegen te stribbelen. Niet nu, niet deze avond. Niet nu ze zojuist een compleet andere kant van zichzelf heeft laten zien. Een verkeerde kant. Misschien moest Isla toch maar eens een praatje met de directrice gaan maken om te gaan kijken of ze zich bij Donoghue's groep kon aansluiten, met als enige eis dat haar broer en zus vanaf nu veilig bleven.
          ”Kom, we gaan je wonden laten verzorgen.”




    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    RAINN 'KOVSKY'
    "A spark neglected makes the mightiest of fires."
    theme • 4th yr fire faerie • age unknown • in the library • w remy





    "Jij gaat nergens heen, Aardmeisje.”
    Met langzame stappen kwam de fire faerie dichter en dichter bij de in de val gedreven earth faerie. De hoeveelheden rook die hij zojuist de ruimte in had geblazen, konden niet direct ontsnappen tussen de torenhoge boekenkasten en de muur in. In plaats daarvan vormden ze mistige wolken om de kleine Remy heen. Tot zijn genoegen zag Rainn hoe ze met haar vingers over de muur achter haar streek, zich duidelijk beseffend dat ze nergens heen kon. Niet zonder eerst langs hem te moeten.
    De donkere fire faerie hoefde niet eens naar het verboden modernisten-boek dat ze bij zich droeg te vragen. Een uitgestoken hand was meer dan genoeg om het meisje het object te laten overhandigen. Met zijn lange, witte vingers, gleed Rainn over de stoffen kaft van het oude boek.
    De Helende Krachten van Moderne Kruidenmagie, een naslagwerk,” las hij de titel langzaam voor met zijn koude stem. Hij sloeg het boek open en begon er doorheen te bladeren om zijn vermoeden te bevestigen: Remy had een verboden boek in handen.
          ”Ik heb vernomen dat je zat te bidden. In het openbaar,” sprak hij kalm terwijl hij bladzijde na bladzijde omsloeg. Als Remy niet beter had geweten, had het bijna geleken alsof hij daadwerkelijk geïnteresseerd was in de materie. Remy wist echter wel degelijk beter. “Het is indrukwekkend, hoe jouw nietige, incapabele ouders je zoveel zelfhaat hebben aangepraat. Als een stel lammeren dat een wolf bespot.”
          ”Ik weet niet waar je het over hebt,” antwoordde de brunette tegenover hem. Hij ving feilloos de bijna onhoorbare trilling in haar stem op. “Het mag niet meer, toch? Mijn ouders—”
    Toen ze niet direct haar zin afmaakte, keek Rainn even op van haar boek, zijn ogen indringend maar emotieloos.
          “Ik zou mezelf niet bepaald omschrijven als een wolf, met of zonder wat mijn… mijn ouders zeggen,” vervolgde Remy toen hij haar eenmaal weer aankeek.
          ”Accepteer het,” antwoordde hij rustig. “Traditionele magie is ver verheven boven onkundigen. Jouw ouders zijn bang voor je, omdat jij bovennatuurlijke krachten bezit. Net als hun God. Ze zijn bang voor hetgeen dat ze aanbidden, die arme schapen.” Hij glimlachte fijntjes. “Ze zouden je moeten verafgoden op Aarde, Ó Braonáin. Jij bent een wolf. Zij slechts de lammeren.”
    Hij liet die woorden even op haar inwerken terwijl hij zich weer op het boek richtte. Het stond vol met modernistische magie. Er was zelfs een heel hoofdstuk gewijd aan het helpen van Burned Ones. Hoe kwam ze hieraan?
          “Mag ik die terug? Alsjeblieft?” klonk haar stem. “Magie oefenen is toch wat faeries zouden moeten doen? Je prediceert er altijd over, hoe je je magie en emoties moet voelen.”
          “Voelen,” knikte Rainn. “Niet indammen, zoals het modernisme voorschrijft.” Dat zou haar God ook nooit doen.
    Uit het niets sloeg de fire faerie het boek dicht, stak hij het met een sierlijk gebogen arm naast zich uit en keek hij Remy emotieloos aan. Het volgende moment lichtten zijn ogen op met een felle, oranje kleur en verdween het boek in zijn uitgestrekte linkerhand gelijktijdig in een abrupte, oplaaiende steekvlam. Het had één of twee seconden geduurd. Meer had Rainn niet nodig gehad.
    De kracht van het vuur was dusdanig sterk, dat het boek binnen een handomdraai was getransformeerd in een treurig hoopje as op zijn uitgestrekte hand. Hij liet de as rustig over de palm van zijn hand gaan zoals hij zo vaak deed wanneer hij iets had verbrand. Weinig dingen waren zo fijn als de textuur en de geur van verse, hete as. Voor Rainn had het iets moois. Iets vertrouwds. Of je nu een sigaret, een boek, een gebouw of een organisme in vuur en vlam zette — zolang je het maar deed met de juiste hoeveelheid kracht en determinatie, eindigde alles in as.
          “Ashes to ashes. Remember you are dust, and to dust you shall return,” quootte hij de Bijbel. Hij was waarschijnlijk de enige uitspraak uit het boek waar hij achter kon staan. Het gold namelijk voor elk organisme — behalve de feniks.
    Het mythische wezen, dat het eeuwige leven bezat door keer op keer herboren te worden uit zijn eigen as, hield Rainn al jaren bezig. Sinds de pleegzuster in het weeshuis hem als kind de bijnaam gaf, had hij de legende van het dier en diens cirkelende, oneindige levenscyclus niet meer los kunnen laten. Het was een stille obsessie geworden. Eentje waarvan het thema zich manifesteerde in zijn houtskooltekeningen, maar ook in zijn magie. Wanneer hij de tijd had, oefende hij het oproepen van een vuurwezen in de vorm van een gigantische feniks. En hoewel het wezen nog lang niet was waar het zijn moest en vaak maar enkele seconden verscheen, wist Rainn dat hij aan iets heel bijzonders aan het bouwen was. Hij zou de eerste faerie zijn met het oneindige leven. Ooit zou hij de mystieke vuurmagie van de feniks beheersen, zodra hij zijn maximale potentie had behaald. Remy’s God zou niets zijn naast hem.
    Langzaam spreidde hij de vingers van zijn vlakke hand zodat het hoopje as in rechte, rustige lijnen naar beneden kon stromen.
          ”Vertel mij hoe je dit boek van de verboden afdeling hebt gehaald,” beval hij toen kalm maar stellig. “En of er meer mensen rondlopen met boeken die ze niet horen te hebben.”

    To: Reilly Donaghue
    - Jammer dat ik het heb moeten missen.

    To: Myka Montarac
    ?

    To: Lunae Lumen
    - De maan is niet vol, slechts half vannacht. Ze doet me denken aan jou.

    Lunae Lumen = latin for “moonlight”

    [ bericht aangepast op 29 maart 2022 - 13:55 ]


    ars moriendi

    Ember Scarlett Hayes
    Water Faerie • Third Year • FYI • Partyroom • Nissa & Týr



    Het eerste shotje wodka was binnen. Ember was ready to go. Nissa had op vriendschap willen toosten en Ember had willen gapen van verveling. Vriendschap?! Ja, het was leuk. Het was essentieel, maar vanavond stond Ember’s hart naar iets met meer passie en intensiteit dan een simpele toost op vriendschap. Echter leek Týr wel wat te zien in de woorden en hief de jongen zijn glas.
    “Hoe was het hier binnen eigenlijk?” Vroeg Nissa vervolgens. Ember haar ogen gleden door de ziekenzaal, terwijl ze aandachtig luisterde naar het gesprek tussen de specialist en haar vriend.
    “Vooral veel wachten en onzekerheid,” antwoordde Týr. “Ik had graag willen helpen.”
    Ember knikte instemmend, maar zei verder niets. Ze had het veel te druk met het langsgaan van alle aanwezige gezichten. Waar was hij?
          Plots sprong Týr op. “Kom,” stelde hij voor. Ember volgde zijn voorbeeld, de fles wodka nonchalant in haar handen hangend. Ze had genoeg gezien van de ziekenzaal en dan vooral van het gezicht van Looney Lune. Met zijn drieen verlieten ze de feestzaal en Tyr sloeg een arm om de schouders van beide dames heen. Pijlsnel schoten Ember haar wenkbrauwen omhoog.
    “Waar gaan we heen? Zouden ze nog muziek draaien in de aula? Alle versiering hangt nog...” stelde de jongen voor.
    Ember duwde zijn arm ruw ruw weg en schonk hem een geschokeerde blik. “Týr,” begon ze tegen haar goede vriend. “ben ik jouw vriendin? Nee. Zie je een ring aan mijn vinger die jij me hebt gegeven?” Ze hield haar hand voor zijn neus in de lucht. “Nee.” beantwoordde ze haar eigen vraag opnieuw. “Dus dan is er ook geen reden voor ons om zo te lopen met elkaar.” Ging ze vinnig verder.
          Ember gooide haar lange rode haren over haar schouder en vervolgde haar weg, dit keer zonder lichamelijk contact met de jongen. Ze mocht hem graag, maar ze voelde totaal geen behoefte aan arm in arm met iemand lopen waar ze niet hopeloos verliefd op was. Bovendien konden er verkeerde ideeën of geruchten door ontstaan. Nee, tegen iedere mannelijk wezen aangedrukt door de gangen paraderen was aan andere vrouwen besteed, niet aan Ember.
    “Feestzaal lijkt mee een goed idee.” Stemde ze vervolgens met Týr zijn idee in. Op haar hoge hakken liep Ember voor haar twee vrienden aan naar de feestzaal, de fles wodka zette ze zo hier en daar aan haar mond.
          Aangekomen in de feestelijk versierde zaal gooide Ember haar handen triomfantelijk in de lucht. “Oh, wat hadden we een héérlijke avond kunnen hebben..” riep ze luid. De aanwezigheid van Dante, Matías en Nev was geen reden voor haar om zich niet zo uitgelaten te gedragen. Op de punten van haar hakken draaide Ember zich om en stak de fles drank uit naar Nissa. “Dus, NisNis, wat voor spannende dingen was jij aan het doen voordat je de wereld moest redden met je mede-non-magische-klasgenoten?” Vroeg Ember geamuseerd. Kort haalde ze haar telefoon te voorschijn om te controleren of C al iets van zich had laten horen, maar zijn naam verscheen niet op haar scherm. Daarentegen zag Ember wel dat Myka een foot had doorgestuurd van de knappe specialist die haar had komen redden in de nacht. Vol enthousiasme opende Ember de foto, om deze waarschijnlijk ook met Nissa en Týr te delen, maar -
          Ember haar ogen werden twee keer zo groot. Haar mond viel iets open. Het was Bruno. Myka had een foto gestuurd van haar broer... Nooit in haar hele leven had Ember verwacht ooit in deze positie te zitten. Meisjes zwijmelend over haar broer... maar hier was ze dan en het was Myka die aan het wegsmelten was. Een hoog piepje verliet Ember haar keel en razendsnel begon ze met haar lange nagels te tikken op het scherm.
    To: Queen M ❤️❤️❤️
    O - M - G
    WIJ
    MOETEN
    PRATEN
    A.S.A.P.
    VERTEL ME
    ALLES
    A-L-L-E-S!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    Also, waarschijnlijk zei GrumpyBoyRush niks, aangezien Lune al met de halve school gaat...
    Ik zou me ook schamen als ik hem was...
    On project R: laat me weten als je hem ziet! I need to know!

    Het bericht was verzonden en een glunderende glimlach verscheen op Ember haar lippen. Oh, als Myka met Bruno zo gaan, dan zouden ze familie kunnen zijn! En dan zou er wellicht eindelijk een einde komen aan Myka haar eeuwige zoektocht naar de juiste kikker. Het enige probleem was dat haar beste vriendinnetje geen enkel besef had van het bestaan van de familiaire band tussen Ember en de familie Castillo en het liefste wilde Ember dat zo houden. Niet voor Myk, maar voor de rest van de school. Ze had wel vrede met de leugen dat het een bizar toeval was dat zij een water faerie was in haar gezin; de school hoefde niet te weten wat er eigenlijk aan de oorsprong van haar magische kunnen lag. Het voelde te privé om met de anderen te delen en bovendien waren Xavier en zij tot een stilzwijgende overeenstemming gekomen nooit te praten over de bloedband die ze deelden.
          Maar oh, Myka in de familie! Er was niets perfecter dan dat. Nouja, dat was niet waar. Hij was perfecter dan dat... Na nog snel een aantal berichtjes naar Caelan te hebben getikt en een selfie te hebben gemaakt met Tyr en Nissa, richtte Ember zich weer tot haar gesprekspartners in de hoop dat Nissa nog een sappig verhaal had, of anders Týr. Ze kende de jongen al lang genoeg om te weten dat hij haar waarschijnlijk niet zou teleurstellen.

    To: Cealan (ex-boyfriend, not 🕷️💕 )
    C?
    ?
    ?
    ?
    ?
    ?
    ?
    ?
    ?
    Stuur even een selfie als je binnen bent!
    !!!!!!
    Ik ben in de feestzaal met Nis en Týr
    *insert selfie*
    Laat me weten hoe het met je is!
    KUS


    I'm so selfish with your love, I can't lie
    It's all I'm thinkin' of, Each and every night

    You wouldn't dare
    Be thinkin' of her
    I'll kill her

    [ bericht aangepast op 29 maart 2022 - 13:59 ]

    Faolan      Callahan
    19 — Mind Fairy — Traditionalist — With Aerys and Gianna — in the library

    I am awake. Please respect my privacy during this difficult time.



         
    De opwinding die door Aerys heen ging, was Faolan niet ontgaan. Hij was te nieuwsgierig om het te kunnen laten gaan, dus vroeg hij zijn broer ernaar. Ernaar gaan wroeten in zijn gedachten vond hij te ver gaan, dus hopelijk was Aerys bereid om hem een eerlijk antwoord te geven. Iets wat blijkbaar te veel gevraagd was voor deze avond.
          'Nee,' klonk zijn korte antwoord, waarna zijn blik weer naar zijn telefoon afdwaalde. Alles aan zijn houding en constante stroom van emoties naar Faolan toe vertelde hem dat dit niet waar was. Er was wel iets aan de hand, maar zijn broer wilde hem dit niet vertellen. Het stak. Normaliter vertelden ze elkaar alles, al kwam dat misschien doordat mini Faolan er niet voor had teruggedeinsd om de gedachten en herinneringen uit het brein van zijn broer te plukken. Dat had er waarschijnlijk voor gezorgd dat Aerys hem uit zichzelf alles vertelde. In ruil voor die eerlijkheid had Faolan ook altijd alles gedeeld. Zou hij ook nu vragen eerlijk beantwoorden.
          'Het is Rainn,' volgde uiteindelijk zijn uitleg, maar Faolan geloofde er geen snars van. 'Hij heeft even iets nodig.' Natuurlijk, Aerys plakte de laatste tijd steeds meer aan Rainn, maar nog zag hij dit niet als een reden voor de opwinding van zijn broer. Dat was overduidelijk verder gegaan dan een zogenaamde vriend die iets van hem wilde. Even overwoog hij op zijn principes overboord te zetten en toch maar zelf naar de informatie te gaan vissen, maar Aerys was hem voor. 'Ik ben zo terug,' deelde hij nog mee, waarna hij weg liep. Het was haast alsof de jongen van zijn eigen broertje wegrende, te bang om zijn informatie prijs te geven.
          Faolan haalde nonchalant ogend zijn schouders op, maar vanbinnen speelde er daadwerkelijk meer. 'Oké, zie je zo,' merkte hij nog op, hopend dat zijn broer daadwerkelijk terug zou komen, want ze hadden iets te bespreken. Het begon steeds meer te voelen alsof Rainn zijn broer probeerde af te pakken, weg te trekken van de paar mensen met wie hij close was. Het gevoel werd alleen maar versterkt doordat Aerys dus Rainn als excuus begon te gebruiken om niet met zijn eigen broer te hoeven gaan praten. Tijd om hem dus te gaan waarschuwen over dat Rainn een einzelgänger was, geen behoefte leek te hebben aan vrienden en dus hem vast aan het gebruiken was. Hoe krachtig en indrukwekkend de fairy ook was, hij was vreemd, hield niet van mensen en Faolan vertrouwde hem dus niet in vriendschappen, en nu dus ook niet met zijn broer.
          Het enige voordeel aan het vreemde gedrag van Aerys was dat Faolan wel eindelijk even wat rust had. Nu zelfs zijn broer er niet meer was om tegen hem aan te gaan praten, kon hij een moment nemen voor meditatie. Alle gedachten en emoties, van zichzelf en anderen, eindelijk uit zijn hoofd zetten. Eindelijk even niets, zelfs de hoofdpijn verdween al gauw. Deze bleef hopelijk ook weg zodra hij zijn ogen weer zou openen en de wereld weer een beetje toelaten.
          Hoe lang hij uiteindelijk zo zat, wist hij niet. Maar in ieder geval lang genoeg voor Aerys om te doen wat hij blijkbaar had moeten gaan doen. 'Ben ik weer,' doorbrak zijn stem de stilte. Langzaam opende Faolan zijn ogen en gelukkig bleef de hoofdpijn weg. Ergens stelde het hem ook gerust dat zijn broer in ieder geval weer was teruggekomen, dat hij hem niet volledig leek te willen ontwijken.
          'Dus..' begon Aerys voordat Faolan zijn vragen op hem af kon vuren. 'Hoop jij dat het feest opnieuw gegeven gaat worden?' Het gesprek stuurde de jongen zo snel als hij kon in een andere richting dan waarin Faolan eigenlijk had willen gaan. Even kreunde hij, gezien een feest niet iets was waar hij echt naar uitkeek. Niet nu Mackenzie, zijn enige reden om toch te gaan, de school verlaten had.
          'Mij boeit het niet zoveel,' gaf hij eerlijk toe, hierbij Aerys toch nog even een blik werpend. Hij was wel eerlijk. 'Maar is vast leuk voor de mensen die wel graag willen, dus ik hoop het voor hen.' Al zou hij dan zelf oordoppen moeten gaan aanschaffen. In het begin van de avond zou hij vast het rijk voor zichzelf alleen hebben, maar later zouden mensen terugkeren naar hun slaapzalen en onder invloed van alcohol vast een hoop lawaai maken. Al zou het hopelijk nog wel meevallen met zijn kamergenoten Perseus en Caelan, niet de twee meest luidruchtige specialisten.
          'Maar, wij moeten praten,' begon hij, hopend nu wel uit zijn broer te kunnen trekken wat er aan de hand was. Het lot was hem echter niet gunstig gezind, want precies op dat moment kwam Gia hun kant op gelopen. Hoe zij hen had kunnen vinden, was hem een raadsel, maar ze was duidelijk toe aan gezelschap.
          'Jullie lusten vast wel een drankje,' begroette ze hen, een fles drank in haar handen. 'Is deze stoel nog vrij?' vroeg ze, wijzend naar een van de lege stoelen nabij hen. Faolan moest moeite doen om een oogrol te onderdrukken. Wel, er zat niemand, dus natuurlijk was de stoel nog vrij. Gia zou ook vast wel weten dat zij niet het gezelschap waren dat allemaal mensen aantrok en dat een stoel voor iemand hadden moeten reserveren. De meeste mensen had hij dan ook het liefst weer weggejaagd na een dergelijke opmerking, maar Gia mocht hij wel. De enige reden dat ze van hem mocht blijven.
          'Ga zitten,' nodigde hij haar uit, al ging het nog niet van harte. Ze had hem wel gestoord terwijl hij net een serieus gesprek had willen beginnen met zijn broer. Again, ze had geluk dat hij haar mocht. 'En nee dank je. Ik heb hoofdpijn.' De hoofdpijn was gelukkig nog weg gebleven, maar hij had geen zin om ook maar een risico te lopen dat deze weer terugkwam. Alcohol zou hem in dat geval waarschijnlijk meer kwaad dan goed doen. Al kon het misschien ook helpen om zijn magie een beetje in te dammen, zijn hoofd iets meer rust te geven. Misschien dat hij haar later nog zou vragen als de hoofdpijn weg wist te blijven. 'Is er nog nieuws over de specialisten?' Hij had geen idee waar ze vandaan was gekomen, maar ze zou vast wel iets meegekregen hebben.

    [ bericht aangepast op 29 maart 2022 - 19:44 ]


    Stenenlikker


    ➹ Caelan Atley Haywood ➶
    Listen, smile, agree, and then do whatever you were gonna do anyway
    22 – Specialist – Traditionalist - Year 4 – Specialist outfit – Outside– With Ramsay

    Het plotselinge gesprek over spijt eindigde met een advies, maar het had zeker ook een gedachtewerking in gang gezet. Nooit eerder had Caelan zo stilgestaan bij het hebben van spijt. Hij kon ook nog geen moment naar boven halen waarvan hij zelf op dit moment enorm veel spijt was, terwijl hij wel wist dat die er waren. Tijd had inmiddels de scherpe hoekjes ervanaf geslepen. De momenten waarop hij eerst de tijd vurig wilde terugdraaien deden hem inmiddels niet zo heel veel meer. De realiteit was inmiddels al geaccepteerd.
          “Ja, ik ga het haar vragen.” Accepteerde Rams al knikkend zijn advies. In alle eerlijkheid had Caelan geen idee wie ‘ze’ in dit geval was. Ramsay zijn liefdesleven was nogal uitbundig en er waren wat mensen bij betrokken. Hij kon zich eigenlijk ook geen Ramsay voorstellen zonder uitbundig liefdesleven, maar wie weet waren de wonderen de wereld nog niet uit. Dit gesprek leek in ieder geval aan te duiden dat er binnenkort het een en ander ging veranderen op het gebied der liefde.
          Dreigend had de specialist Caelan tegengehouden met zijn zwaard, gevolgd door de boodschap dat de informatie van de avond absoluut geheim moest blijven. Plagend had Caelan daarop aangegeven dat hij net van plan was om alles in de groepsapp te gooien. Tot zijn verbazing duurde het even voordat de grap zich registreerde. Het leek er zelfs even op dat de jongen er wat tegenin wilde brengen al werd dat na de realisatie omgevormd naar een simpele ‘oh’, gevolgd door een bedankje. Caelan moest er kort om lachen voordat hij Ramsay er toch maar van verzekerde dat dit écht tussen hen zou blijven. ''Ik zal het meenemen naar mijn graf.''
          In stilte vervolgden ze hun weg. Naast hem had Ramsay zijn telefoon weer tevoorschijn getoverd. Het licht weerkaatste in de regendruppels die van zijn gezicht gleden. Zelf wilde Caelan niets liever dan controleren of er al nieuws was van een van de andere Specialisten, maar iemand moest de wacht blijven houden. Het mocht nu dan wel rustiger zijn, zolang er nog Burned Ones rondliepen waren ze nooit helemaal veilig.
          De bewegingen van Ramsay werden steeds vuriger en trokken steeds meer Caelan's aandacht. Het getik op zijn scherm werd luider en meermaals bracht Ramsay de telefoon naar zijn oor. Zwijgend had Caelan toegekeken vanuit zijn ooghoeken, totdat de specialist plotseling begon te schreeuwen. Leysa. Wat was er met Leysa aan de hand? Hij had gehoopt dat Ramsay het niet in zijn hoofd zou halen om nóg een keer te roepen – hoe graag hij ook zijn zusje wilde vinden – maar daar dacht de andere Specialist anders over.
          ''Sst!'' Siste hij naar de jongen toe. ''Als Leysa je überhaupt kan horen, dan kunnen de tientallen Burned Ones dat ook!'' Het voelde verkeerd om hem aan te spreken, wetende dat hij in deze situatie precies hetzelfde had gereageerd als het om zijn eigen zusje ging. Irrationeel. Zijn zusje was hier alleen niet wat betekende dat hij nog rationeel genoeg kon denken.
          Geritsel vanuit de bosjes zorgde ervoor dat zijn hart een slag oversloeg. Vrijwel direct ging hij over in de verdedigingsmodus, klaar om toe te slaan. Bij het zien van twee menselijke figuren liet hij zijn kruisboog weer zakken. Het waren niet zomaar menselijke figuren: het waren docenten. Eén van de twee gaf Ramsay de opdracht om te stoppen met schreeuwen. Ondanks zijn tegensputtering bleef ze bij haar punt staan en stuurde ze de twee vervolgens terug naar Alfea. Het was voorbij.
          Ze hadden het gered.
          Hopelijk gold datzelfde voor degene die eerder op de avond had geschreeuwd. “Geen lichaam is een goed teken toch?” Had hij zo luchtig mogelijk proberen mee te delen. Misschien zou het hardop uitspreken er ook voor zorgen dat het daadwerkelijk zo was,
          Vervolgens had Caelan voorgesteld om terug te gaan zoals hen was opgedragen. Ramsay stemde ermee in, en die enkele ja was genoeg om Caelan direct in beweging te krijgen. Hij had het wel gehad met het bos, met de regen, met de Burned Ones. Met alles eigenlijk wel. Het werd mooi tijd om terug te keren, een warme douche te nemen en een eind te breien aan deze dag. Nu ze te horen hadden gekregen dat het voorbij was, was de vermoeidheid ingeslagen als een meteoor. Al die tijd had hij het opzij kunnen schuiven, maar nu er geen gevaar meer was kon niets de vermoeidheid op afstand houden.
          De twee waren verder van Alfea verwijderd dan hij in eerste instantie had gedacht. Eenmaal aangekomen bij de school werden ze begroet door een levendige had. Hij wist niet zo goed wat hij verwacht had, maar deze drukte in de hal was het niet. Overal liepen studenten. Specialisten en Fairies. Hier en daar bevonden zich bekende gezichten, maar er ontbraken er ook nog een hoop, waaronder Leysa. Kort kruiste zijn blik die van Ramsay wiens gebruikelijke vrolijkheid er met de regen was afgewassen. Hij kon hem geen ongelijk geven. De onbehagelijke gedachten begonnen zijn eigen gedachten te infiltreren. Wat als de schreeuw van Leysa was?
          ''Al enig nieuws?'' Er was geen nieuws. Inmiddels stond het huilen Ramsay nader dan het lachen en een machteloos gevoel bekroop Caelan. Het was pijnlijk om zijn vriend zo te zien en er niets aan te kunnen doen. Terwijl Ramsay een telefoontje pleegde, haalde Caelan zijn telefoon ook uit zijn zak, hopend dat hij misschien meer nieuws had - al was die kans klein. Erg veel batterij had hij niet meer over, maar hij kon de eerste stroom aan berichten van Ember nog op hem zien staan wachten. Met één beweging van zijn duim veegde hij de berichten van zijn scherm, momenteel niet in de mood om te reageren. Verder was er niet veel nieuws. Geen nieuwe berichten in de groepsapp en ook geen berichten van anderen. Zelf informeerde hij nog wel snel Eileen dat hij weer veilig binnen was. Terwijl hij aan het typen was kwam er een nieuwe stroom berichten van Ember binnen. Het ene vraagteken na het andere zorgde ervoor dat hij een diepe zucht slaakte. In het begin had hij geprobeerd om het contact te verbreken, maar Ember bleef ondanks de radiostilte maar doorgaan met contact zoeken. Zolang dat hij het uiteindelijk maar had opgegeven en weer besloot te reageren op haar berichten. Zo ook nu, al hield hij het kort. Voorheen was hij ook geen enorme apper, hij kon de gehele dag prima doorkomen zonder iets van zich te laten horen, maar dat voelde nu ergens ook verkeerd aan.
          Toen hij zijn telefoon weer opborg liet hij zijn blik nogmaals door de zaal heen glijden, kijkend of er al nieuwe Specialisten waren binnen gestroomd. Tot zijn opluchting bleek Leander veilig binnen te zijn en hetzelfde gold voor Perseus ten slotte viel zijn blik op Leysa die zich ook bij het drietal bevond. Hij voelde zich spontaan een stuk lichter.
          Direct tikte hij Ramsay aan, hierbij zijn telefoongesprek storend maar hij was van mening dat deze reden goed genoeg was. Zonder verder wat te zeggen wees hij in de richting van het drietal. Vervolgens stond hij er kort bij stil wie hij nog niét had gezien. Rush ontbrak nog. Dorian ook. Zelfs Myka had hij nog niet gezien. Daarbij waren er nog enkele anderen, maar daar ging hij niet mee om.
          ''Ik ga naar de ziekenzaal voor wat ontsmettingsmiddel,'' kondigde hij aan toen Ramsay eenmaal klaar was met zijn telefoongesprek. Vervolgens gaf hij de specialist een goedbedoelde klap op de schouder. ''Succes nog met het vragen.'' Zei hij met een grijns en een knipoog, doelend op hun eerdere gesprek voordat hij richting de ziekenzaal liep. Grote verwondingen had hij gelukkig niet opgelopen, maar wel meerdere schrammen en kleine sneetjes – enkele van de Burned One, maar de meeste toch echt dankzij de takken in het bos. Wat ontsmettingsmiddel kon geen kwaad na het modderbad.

    To: Eileen 🧚
    Ben weer binnen

    To: Em
    Made it
    Ramsay en ik zijn weer binnen.


    -growth is a process

    Asher Ryan Dugray
    "Everything I do, outrageous."
    theme • 4th yr specialist • in his room • with his broski


















    "Zou je nog steeds van me houden als ik geen armen en benen meer had als ze die straks moeten amputeren?”
    Asher keek even op en sloeg zijn ogen ten hemel, een grijns op zijn gezicht. Of de jongen nu wilde of niet, het lukte zijn maat bijna elke keer om hem te laten lachen, wat de situatie ook was. Als hij de koning was van de domme opmerkingen, was Xav de keizer. Ieder moment werd verlicht met een grapje, zelfs wanneer zijn arm open lag en gitzwarte, stinkende Burned Onessap zijn wond dreigde te infecteren.
          “Nee man,” antwoordde hij daarom met twinkelende ogen. “Dan zou ik je vanuit de ziekenzaal lekker naar mijn kamer laten kronkelen. Ga ik tijdens het wachten wel een blunt roken met Nev.” Hij keek zijn vriend even goed aan. Nevya. Over haar moest hij het straks nog even met de beste jongen hebben. De twee leken de laatste tijd een nog stormachtigere relatie te hebben dan normaal. En hoewel Ash zich liever niet bemoeide met de relaties van zijn klasgenoten (Hell, hij had het zelf niet eens aan kunnen houden met het liefste meisje van Alfea omdat hij zo’n trieste fuck-up was, dus eigenlijk had hij geen enkel recht van spreken), zag hij zowel Xav als Nev liever niet verdrietig. Ze waren zijn close vrienden.
    De familie die nog over was.
    En ja, zijn twee maatjes vonden al dat getouwtrek en gebekvecht allemaal hartstikke geil — good for them, deze man ging niet kinkshamen. Maar het laatste wat Ash wilde, was dat het een keer echt goed mis ging en ze elkaar voorgoed gingen haten om iets wat niet zo gemakkelijk meer weg te poetsen was.
    Nadat Xavier zich ook over zijn wonden had ontfermd en ze hun gesprek over wormen tot een goed einde hadden gebracht, checkte Ash zijn telefoon om tot zijn opluchting te zien dat Isla in orde was. Ze noemde hen zelfs pannenkoeken.
    Goed. Dat was goed nieuws. Hopelijk zou zijn nieuwgevonden hoop op een redelijk goed einde niet aan diggelen worden geslagen wanneer ze terug op school waren.
          “Je weet wat ze over pannenkoeken zeggen, hè? De eerste mislukt altijd,” kakelde Xavier terwijl hij nog één keer tegen beter weten in de grond afstruinde op zoek naar zijn telefoon.
    Ash klikte zijn zaklamp aan om hem nog een laatste keer te helpen, maar het mocht niet baten. Die telefoon was echt weg. Xav zou het even zonder zijn dagelijkse dosis Insta-babes en Asher’s hi-la-ri-sche snapchats moeten doen. Dat laatste kon Ash echter niet over zijn kant laten gaan.
          “Je mag mijn oude iPhone wel hebben, man,” beloofde hij zijn vriend. “Als de telefoon van een oude, mislukte pannenkoek goed genoeg voor je is dan, met je wormenkop.”

    *

    Met een collectieve zucht van opluchting, bereikte het drietal eindelijk het donkere, open grasveld dat zich uitstrekte tot het imposante kasteel van Alfea. Ze waren thuis. Ze hadden de nacht overleefd. Asher’s gewonde arm begon echt vervelend pijnlijk te worden met Maisie’s gewicht in zijn armen, maar hij gaf geen kik. Niemand hoefde zich zorgen om hem te maken, al helemaal niet totdat hij zowel Xav als Maisie veilig op school afgeleverd had.
    Het was druk voor de deuren van Alfea. Behalve medespecialisten van hun eigen school, stonden er ook jongemannen en vrouwen in blauw-witte uniformen die niet bij hen hoorden op het terrein. Red Fountain specialisten?
          ”What the fuck doen die gasten hier man?” wilde ook Xav naast hem weten, een opgefokte ondertoon in zijn stem.
          ”Geen idee, bro,” humde Asher met een frons. Fuck. Hij wist dat het helemaal mis was gegaan wat de communicatiemiddelen betreft, maar was het dusdanig in de soep gelopen dat de hulp van een andere school nodig was geweest? Was het helemaal misgegaan? Waren er teveel doden..?
          “Kom, ik wil naar binnen,” zei hij, de bezorgdheid terug in zijn stem. Hij wilde weten of zijn vrienden in orde waren.
    Toen Xav niet meteen reageerde, keek Ash hem even aan. Zijn vriend leek zich ongemakkelijk te voelen, misschien zelfs borderline in paniek.
          “Bro, gaat het? Zag je iemand?” Hij checkte of hij zelf iets opvallends zag tussen de groep mensen, maar hij begreep niet goed waarom Xavier keek alsof hij zojuist een spook had gezien. Ze waren verdomme het bos uit. Als het goed was, was het voor vanavond klaar met moderne spoken, spoken uit het verleden, slaapverlammingen en Burned Ones.
          “Laten we Blondie afgooien in de ziekenzaal en afmaken waar we mee begonnen waren,” negeerde Xav resoluut zijn vraag. "Ik heb iets fucking sterks nodig, gast.”
    Same,” humde Asher terwijl hij zijn vriend nogmaals onderzoekend aankeek. “Kom. We gaan naar de ziekenzaal en dan naar mijn kamer. Lijntjes maken.”

    *

    Niet veel later lag Ash op zijn rug op zijn eigen bed, een joint tussen zijn vingers en wat verse restjes speed onder zijn neus. Zijn beste vriend en hij waren langs de ziekenboeg geweest voor hechtingen en om Maisie in goede handen achter te laten. Ze hadden geïnformeerd naar het lot van hun medespecialisten, en hoewel nog niet alles duidelijk was, leek het erop dat de meesten het overleefd hadden. Vervolgens was het eindelijk tijd geweest om van hun welverdiende rust te genieten op de kamer die Asher deelde met zijn roommate Týr. T was echter niet aanwezig, en dus hadden de twee even een momentje alleen. Hij had zijn beste vriend zijn oude iPhone net gedoneerd.
    Nu lag de lange specialist naar het plafond te staren terwijl hij de harde rockmuziek die hij had aangezet over zich heen liet komen. Hoewel de intensiteit van de speed de overhand had in zijn hoofd, begon het tegenstrijdige, kalmerende effect van de wiet ook te werken. Het maakte Ash allemaal niet uit wat er precies in zijn hoofd gebeurde. Of hij zich nu opgefokt, verdoofd, euforisch, stoned, high, verliefd, geil of gewoon helemaal vertyft ging voelen van de drugs die hij nam: als het zijn normale denkpatroon en gevoelens maar vertroebelde, dat was alles wat ertoe deed.
    Toen hij een notificatie hoorde op zijn telefoon, kreunde de jongen even dramatisch terwijl hij het apparaat uit zijn broekzak pakte. Door de combinatie van klassieke onhandigheid en de invloed van de drugs, viel het ding direct op zijn gezicht.
    Het duurde even voordat hij iedereen een berichtje had gestuurd en het wilde allemaal niet zo vlot lukken als normaal, maar hij wist het voor elkaar te krijgen.

    * Veel appjes *

    To: Roomie T
    - Aye T, ik ben weer terug. ben even smoken met xav op onze kamer. Hope that’s cool bro. ik zet t raam open.
    - Where u at?

    To: Tinker Bell🦌
    - Krasje in mn buik en arm komt goed.
    - ik ga ff bijkomen met xav
    - Zie je snel ok<3
    - Niet meer druk maken.xx

    To: Islalala
    - Nou
    - Pannenkoekje gaat er nu wel in,, kan ik jevertellen

    To: Nevvy
    - We hebben al al onze ledemaaten nog.gelukkig geen wormpjes geworden dus je hoeft xav niet te dumpen

    To: Mae de Diertjesfee
    - Fuckyesss puddles approval is alles wat ik nodig heb inme leven 🔥🦆
    - Jafuck sorry voor de gare foto,hoop dat ik je niet heb laten schrikken. weet eigenlijk ook niet waarom ik die stuurde. Was n rare situatie.
    - Jij ok?

    To: Matí
    - Wat een kut avond was dat
    - Ga je ok bro?
    - Weet jij waar die red fountaain gays vandaan kwamen?
    - uh guys bedoel ik lol

    To: Rambo
    - Bro ik zag je berichtje in de groepsapp. Weet je al meer?
    - Ley krijgen ze niet zomaar neer en ze heeft haar partners buitendie die haar helpen.
    - Hou me op de. Hoogte ok?
    - Waar ben jij nu?
    - Wij zijn op de kamer als je wil hangen

    To: Baby Rothberg👶
    - Lil’ ley, ben je ok?
    - Tering fuckt up dat ze de 1eejaars ook naar buiten hebben gestuurd.
    - App je broer ff als je dit leest, hij maakt zich ongerust.

    To: Mama eend Dodo
    - Bro als je meer hoort over leyysa laat het ff weten
    - Maak me zorgenom rambo
    - See you soon, we deserve a beer after this shit man.
    - Of 10000

    To: Leee
    - Leander, laat even weten of je ok bent
    - ben je ok man?
    - je team ook??

    To: Redhead🔥
    - Nou
    - Dat feestje zoog

    To: Mags
    - mags
    - pls reageer ff
    - mn berichten komen al hele week niet binnen
    - jouwe ook niet.
    - fuckje hebt me toch niet geblokt??
    - maggie reageer ff. alsjeblieft


          “Tering..” Hij sloot zijn ogen toen de letters op het scherm begonnen te draaien. Het eerste wat hij voor zich zag, was het postuur van de Burned One die naar hem op zoek was toen hij helemaal alleen was geweest. De gedachte aan Mags had hem erdoorheen gesleept. Maar Mackenzie was weg. Een week eerder was ze van school gehaald nadat ze een verschrikkelijke uitbarsting had gehad in haar klas. Met pijn in zijn hart had Asher contact gezocht met een verre tante die zich uiteindelijk over haar had ontfermd. Het ging simpelweg niet meer. Mags had hulp nodig, en hij kon deze niet bieden. Hij had gefaald als grote broer. Het enige wat hij nog had kunnen doen, was haar hulp aanreiken in de vorm van een laatste familielid.
    Toen Mackenzie erachter was gekomen dat hij haar had weggestuurd voor haar eigen bestwil, was ze woedend op hem geworden. Vervolgens had ze geen woord meer tegen hem gezegd en was ze zonder afscheid te nemen van Alfea vetrokken. Op WhatsApp had ze hem blijkbaar geblokkeerd. Niet dat ze daarvoor op zijn contactpogingen had gereageerd..
    Fuck.
          “Mackenzie heeft me geblokt. Ze haat me, en ik.. weet niet waarom. Ik heb alles geprobeerd om haar te helpen, man.”
    Asher rolde op zijn zij om naar zijn vriend te kijken. Hij ervoer niets dan pure gevoelloosheid in zijn lichaam terwijl hij die woorden uitsprak. Vervolgens knikte hij naar het boek op de grond waarop een flinke, doorzichtige zak speed en ander mooi spul lag.       “Fix even een lijntje voor me,” mompelde hij toen. Hij nam een lange hijs van zijn joint voordat hij de rook die hij had geïnhaleerd rustig weer uitademde, doelloos starend naar een specifiek punt op het nachtkastje van Týr. "Wees maar blij dat je geen broers of zussen hebt, Xav."

    [ bericht aangepast op 30 maart 2022 - 11:40 ]


    ars moriendi

    RAMSAY ROTHBERG
    Specialist • Modernist • Year 3 • Inside • Alone


    De minuten waarin Ramsay wachtte op Lune haar telefoon om ver te gaan leken een eeuwigheid te duren. Hij had haar al eens eerder paniekerig opgebeld, meestal wanneer iemand z’n mond over zijn gedrag weer eens voorbij had gepraat en hij iedereen voor moest zijn om met Lune te praten, maar nu was de noodzaak om zijn ex-vriendinnetje haar stem te horen zoveel groter dan al die keren hiervoor bij elkaar opgeteld. Caelan tikte hem aan; de jongen zou anderen op zoeken en Ramsay kon er amper aandacht voor hebben. 'Ik ga naar de ziekenzaal voor wat ontsmettingsmiddel,'' liet Caelan hem weten en Ramsay knikte. “Succes nog met het vragen.” Zijn partner grijnsde, knipoogde en liet hem alleen achter in het midden van de hal. Hij had niet eens op Caelan kunnen reageren. Het enige wat door zijn hoofd spookte was dat Ley niet oké was en dat hij Lune moest spreken. Want toen hij buiten in de stromende regen door het bos doolde, om de school en de anderen te verdedigen, was er maar één iemand wiens armen hij het liefst om zich heen had. Hij wist dat hij Lune slecht had behandeld, maar Caelan zei niet voor niks dat hij zijn excuses kon aanbieden dat hij dan nog een kans kon maken. Het maakte eigenlijk ook niet uit of Lune hem zou vergeven of niet, dat waren zorgen voor later, eerst moest hij haar spreken. De woorden moesten worden uitgesproken en zij moest ze horen.
          Volledig verstijfd stond Ramsay te midden van de chaos, met zijn telefoon tegen zijn oor gedrukt. De beelden van het levenloze lichaam van Leysa en Lune die geruststellend haar armen om hem heen sloeg wisselden elkaar in rap tempo af. Ramsay had zich slechts op één moment even hopeloos en verloren gevoeld als dat hij nu deed en aan die ochtend kon hij nu al helemaal niet denken. De gedachten om de alles verscheurende rouw die de dood van zijn ouders te weeg had gebracht opnieuw te moeten beleven, maar dan om het verlies van Leysa, was onmogelijk te verwerken. Voor zichzelf niet, maar ook voor Isla niet. Waar zijn oudere zus altijd de rots in zijn branding was geweest, wist hij niet zeker of de oudste Rothberg de kracht nog kon opbrengen om nog een keer de familie overeind te houden. Die last was simpelweg te groot voor één persoon om op haar schouders te dragen. En dus sloot Ramsay zijn ogen. Hij wilde zo graag ontsnappen aan zijn eigen angstige gedachten en gevoelens, maar dat kon hij niet. Niet zonder haar.
          Zijn ogen stevig dichtgeknepen, een diepe frons op zijn gezicht en met een bonzend hoofd en hart wachtte Ramsay af totdat -
    “Do?” - “Hey,” Ze hadden tegelijk gesproken.
    Ramsay zijn ogen sprongen hoopvol open.
    “Kan ik je zien?” de woorden waren over zijn lippen voor hij er echt goed over na kon denken waarom Lune de naam van haar broer had genoemd. Het enige waar hij zich op kon focussen was de stem van zijn ex-vriendinnetje aan de andere kant van de lijn. Ze had opgenomen. Ze was oké. Iets van de spanning in zijn hoofd leek af te nemen. Een deel van de donkere wolken dreven opzij en maakte plaats voor een heel klein beetje zonlicht in zijn geest.
    Het bleef stil.
    “Ja, maar…” begon Lune haar stem trillend. Maar, maar...? Ramsay voelde zijn vingers trillen die zijn telefoon omsloten. Maar wat? Lune kon geen nee zeggen, ze mocht geen nee zeggen, hij had haar nodig. Hij had haar nog nooit zo sterk nodig gehad als op dit moment. Maar hij wilde haar niet pushen, niet zoals hij hiervoor altijd had gedaan.
    “Wat is er aan de hand? Waar is DoLeyIes? Ze zijn oké… toch?” vervolgde Lune met dezelfde trillende stem. “Ben jij oké? Zeg alsjeblieft iets.”
          “Do is oke,” gooide Ramsay er direct uit. Hij wilde niet dat Lune zich zorgen maakte om haar broer, terwijl dat niet hoefde. Misschien was dat wel het enige wat hij voor haar kon doen op dit moment: laten weten dat de angst die ze voelde over het verlies van haar broer niet nodig was. “Do is oke, hij was met Ies, hij appte me.. ik had jou geappt. Ik zei dat hij oke was.” vertelde Ramsay haar op topsnelheid, maar toen.. hij zou de woorden moeten spreken waarvan hij zo bang was om ze ooit hard op te moeten zeggen. “Maar, Ley..” Ramsay zijn keel werd droog, zijn stem trilde net zoals die van Lune’s dat had gedaan. Opnieuw werden zijn wangen nat, maar dit keer niet van de regen. “Ley.. ze laat niks van zich horen. Niemand laat iets over haar horen..” Vervolgde Ramsay paniekerig. “Luun, wat als..?” Zijn zin maakte hij niet af. Ramsay bleef radeloos luisteren naar de persoon aan de andere kant van de lijn, alsof alleen Lune het verlossende woord kon geven.
          Maar hij wilde dit niet. Hij wilde geen blok aan haar been zijn. Hij had zich voorgenomen om er voor haar te zijn en niet andersom en dus schraapte hij zijn moed bij een om zijn stem opnieuw te laten klinken. “Ben jij oke? Ben je ongedeerd? Waar ben je? Nog op de ziekenzaal?” Hij wilde zijn voeten optillen, maar het was alsof hij vastgeplakt zat aan de grond. Het liefst zou hij naar Lune toe rennen, maar hij kon het niet. Niet nu Lune niet op zijn vraag had gereageerd. Kan ik je zien? - Ja, maar... Het was de 'maar' die Ramsay momenteel onbewogen aan de grond gekleefd hield.
          Zijn telefoon trilde. Hij schrok ervan en liet het apparaat bijna vallen. Zo snel als hij maar kon bracht hij het scherm voor zijn gezicht, zette Lune op luidspreker en las de berichtjes die binnenkwamen. Was het Ley? Maar met het lezen van de naam op zijn scherm zakte de moed in zijn schoenen. Gia. Nu ineens kon ze wel antwoorden?! Zeker nu er anderen gewond waren teruggekeerd vanuit de duisternis van de nacht had ze beseft dat ook hij daar buiten rond liep.
    To: Gigi
    Ook hallo.
    Nu kun je wel wat sturen??
    Dacht dat je om me gaf, Castemont..

    Hij noemde zijn vriendinnetje nooit bij haar achternaam, maar door zijn irritatie wilde hij wel een uitzondering maken. Gia deblokkeren op app kon hij nog niet. Niet nu zijn vriendinnetje zo ongeïnteresseerd leek in zijn leven. Het late reageren, het met andere jongens zoenen.. dat was geen liefde. Dat was niks, niks vergeleken met wat hij voor Lune voelde.
          Ramsay drukte de luidspreker uit, bracht zijn telefoon weer naar zijn oor en zocht naar Lune haar stem in de moordende stilte. Nee, wat Gia voor hem voelde stond in een bleek contrast met de gevoelens die hij voor zijn favoriete blondine ervoer. En oke, hij had fouten gemaakt, had Lune vaker bedrogen dan hij op zijn handen kon tellen, maar dat zou hij nu nooit meer doen.
    Hij wist het zeker.
    Op dit moment.

    So sorry Pretorius.
    & de Rothberg telefooncentrale is nog steeds gesloten helaas.
    Op een nader te bepalen tijdstip zullen alle appjes worden beantwoord.

    [ bericht aangepast op 30 maart 2022 - 11:49 ]

    RUSH
    Specialist • Traditionalist • Year 3 • Hospital Wing • with Lune














    Lune was geen monster.
    Dat was de conclusie die Rush had getrokken, terwijl het meisje tegen hem aangeleund zat op het bed van de ziekenzaal. Mensen kwamen en gingen, maar Rush zijn aandacht was volledig bij de blondine wiens hand hij vasthield. Ze had zich zo kwetsbaar opgesteld, het enige wat Rush nog wilde was haar veilig bij zich houden. Onder zijn hoede. Om de leugens die in haar op kwamen keer op keer te ontkrachten. De eerlijkheid waarmee Lune had gesproken was niet te vergelijken met enig ander gesprek dat hij met een faerie had gevoerd. Ook al was het meisje breekbaar en vol met afschuw van haar zelf, Rush kreeg ook iets anders van haar door. Een bepaalde onvoorwaardelijke liefde die ze aan anderen kon geven en een die hij nog nooit bij een andere faerie had gevoeld. Al kwam Mae wel in de buurt.
          Maar het was niet Mae’s hand in de zijne, niet Mae’s haren die hij had gekust. Het was Lune. Hij geloofde niets van het beeld dat het meisje over zichzelf had geschetst. Hij zag het niet. Ze was zoveel meer dan dat. De zelfhaat aanhoren waarmee Lune over zichzelf sprak vond Rush pijnlijker dan de snee in zijn been. Hij kon dan ook niets anders dan al haar punten weerleggen. Over haar vader. Haar broer. Over Gia. Over haar wangelijke ex-vriend... maar toen Rush bij hem was aangekomen beet Lune onzeker op haar lip. Ze was het toch niet met hem oneens? Rush kneep in haar hand, maar ze kneep niet terug. Haar hele lichaam leek te verstarren, sprakeloos bleef de blondine naast hem zitten en het gevoel dat hij tegen een muur aan het praten was begon hem te bekruipen. “Jij niet goed genoeg voor hem… Hij is degene die nooit goed genoeg is voor jou en dat kan hij ook nooit worden.” zei hij uiteindelijk. Het was overduidelijk, iedereen wist het, maar zo te zien aan Lune haar houding was zij de enige die deze waarheid niet onder ogen kon komen.
          De stilte waarin Lune gevallen leek te zijn werd door het openen van haar mond verbroken, maar bij het horen van het meisje haar stem wist Rush dat hij geen schijn van kans maakte.
    “N-nee,” protesteerde ze zwakjes. Haar gelaat bleker dan eerst. “Ik bedoel… Ik snap hoe het lijkt, maar… zo zit het niet. Je kent hem niet zoals ik hem ken.” zei ze. Rush wist niet wat hij hoorde. Hoe kon ze de jongen die haar zo vaak had gekwetst verdedigen? Want, van alle keren dat Ramsay was vreemdgegaan en het was uitgekomen, vermoedde Rush dat het nog ontelbare keren was voorgevallen waar de buitenwereld niets van wist. Op de jongen zijn vreemdgaan kon waarschijnlijk dezelfde regel worden toegepast als op muizen. Zie je er 1, dan zitten er nog 10 in de muur zeg maar.
          “We hadden goede momenten. Hij heeft goede momenten, maar door mijn stomme fout…” Rush had werkelijk geen idee over welke stomme fout ze het had. Wat had zij nu kunnen doen wat erger was dan dat die gast had lopen uitvreten in al die jaren? Lune sloeg haar blik neer. Haar gezicht vertrok.
    “En ik ben niet bij je voor je lichaam… als je dat soms dacht,” deed Rush nog een dappere poging weer wat toenadering tot Lune te zoeken, maar eigenlijk was hij de hoop al verloren bij het horen van Lune haar pleidooi voor Ramsay’s vrijspraak. Ze keek op. Hun ogen vonden elkaar. Rush had geen idee meer wat ze dacht en ook geen idee wat hij moest zeggen, maar hij wilde nog niet opgeven. Niet nu hij voor zijn gevoel eindelijk een écht gesprek met een faerie had.
    “Het spijt me dat ik je negeerde. Eerder vanavond.” zei hij dan ook. “Het is… ik… het spijt me.” In eerste instantie had hij het bij deze woorden willen laten, maar dat vond hij laf. Lune zat gebroken voor hem, volledig in de knoop met alle relaties en gevoelens in haar leven en hij wilde het houden op een simpele ‘het spijt me’. Het was triest.
          Rush zijn ogen zaten aan Lune haar gezicht geplakt, het was onmogelijk om haar ogen te verlaten, maar andersom was dat zo te zien niet zo. De blauwe ogen van de faerie dwaalden langzaam af naar... zijn lippen? “Ik kan faeries niet vertrouwen.”
    Lune haar ogen schoten weer omhoog.
    Haar wangen werden rood. Rush begreep niet waarom.
    “Ik weet dat je daar niks aan hebt, maar dat is de waarheid.”
    De blondine knipperde met haar ogen. Was ze verward? Had hij niet duidelijk gesproken? Dit was de waarheid, maar was zijn waarheid niet goed genoeg?! Alle hoop verdween uit Lune haar ogen en daarmee ook uit Rush zijn borst. Het optimisme en de warmte die hij eerder had gevoeld leek te bekoelen. Lune drukte zichzelf wat van hem af, maar het voelde eerder als een keiharde stomp in zijn gezicht. Godver, vloekte Rush intern. Hij had haar nooit in vertrouwen moeten nemen. Dit kreeg hij er nu van! Verliefd worden op een faerie... Oh, hoe had hij zo stom kunnen zijn om te denken dat Lune écht anders was dan de anderen. Alle faeries wilden specialisten alleen maar gebruiken en Lune was daar geen uitzondering op. Het moment dat zij iemand nodig had om de twijfels over haarzelf te ontkrachten, was hij er geweest, maar nu Rush zijn wantrouwen bespreekbaar maakte, duwde ze hem weg.
    Wat had je dan gedacht?
          De honende stem in zijn hoofd werd plots overstemd door de zachte stem van Lune.
    “Hee,”
    Rush voelde haar vingers op zijn wang en ook ze hoe daarmee voorzichtig zijn hoofd naar haar kantelde. Het was moeilijk om helder te blijven denken wanneer zij hem aanraakte, maar hij kon niet nu ineens weer vallen voor haar trucjes. Zijn ogen vonden de hare. Als hij een fire faerie was geweest dan kwam er nu stoom uit zijn neus, zo furieus voelde hij zich van binnen. Hij voelde zich zo ontzettend verraden en alleen.
    “Het is oké.”
    Ze glimlachte.
    Waarom?!
    Haar handen zakten, maar toe pakte ze zijn hand weer. Rush begreep niks meer van haar. Zijn vingers verstrengelden zich opnieuw met de hare, er was niks wat hij er aan kon doen óf wilde doen. En toen gaf ze het kneepje waar hij eerder op had gehoopt. Het was te laat, maar het was iets.
    “Wil je het erover hebben?” haar vraag kwam voorzichtig over haar lippen. “Sorry ik… ik wil je nergens toe dwingen,” liet ze hem weten. “Maar weet dat ik… dat wat je zegt tussen ons blijft.”
    Rush voelde zijn hart kloppen in zijn keel. Hij wilde het wel, maar kon hij het ook? Het was waar wat Lune zei; alles wat ze bespraken zou tussen hen blijven. Dat vertrouwen was er al, aangezien hun stiekeme band nog altijd een van de schools best bewaarde geheimen was.
          “Misschien later,” Zei hij. Zijn stem amper verstaanbaar. Het was nog te vroeg om Lune verder in vertrouwen te nemen, helemaal aangezien hij nog steeds niet zeker wist of ze nu serieus was of niet met hem. Haar woorden en haar aanrakingen vertelden twee verschillende verhalen. “En dat weet ik,” klonk zijn stem opnieuw zacht. “dat het tussen ons blijft.”
    Lune wende haar blik af en Rush keek voor het eerst echt op naar de ziekenzaal. Hij had het gevoel alsof er ogen op hem branden, ogen die niet aan Lune toebehoorden. Maar het werd al snel duidelijk wie naar hen had lopen kijken. Het was de roodharige water faerie met een nogal ongezond optimistische uitstraling. De afkeurende blik die op Lune en hem ruste zorgde even voor paniek. Iemand had hen gezien. Er was geen ontkomen meer aan. Er was geen uitleg voor waarom Lune zo dicht bij hem zat en hun handen in elkaar lagen. Rush wilde de benen nemen, maar hij wilde Lune ook omhelzen. Haar afschermen van de hatelijke ogen van de Red Head. Net toen Rush dacht dat de tweestrijd die binnen in hem gevoerd werd niet groter kon worden, begon Lune weer met praten. Rush maakte zijn blik los van Ember en keek weer naar Lune.
    “Hee Rush?” vroeg ze voorzichtig. De ogen van de blondine voelden zo veilig aan.. “Ik weet niet wat of wie ooit je vertrouwen heeft beschaamd, maar… dat spijt me, oké?” ze slikte. “Ik zou willen dat ik dat kon veranderen. Dat ik mezelf kan veranderen en die pijn kan wegnemen en… je het vertrouwen kan geven dat ik je nooit pijn zou willen doen. En ik weet dat je daar ook niets aan hebt, maar dat is óók de waarheid,” herhaalde ze zijn woorden, waarna ze op haar lip beet. “En ik weet dat vertrouwen fragiel is en dat het eenmaal kapot nooit meer hetzelfde is.” Zeg dat. “Ik kan mannen niet vertrouwen,” sprak ze stilletjes. Dus ze had tóch door dat wat haar ex haar had geflikt niet normaal was? “Maar wat je zojuist allemaal zei… ik weet niet waarom, maar het gaf me hoop. Dat niet elke man hetzelfde is.”
          Rush glimlachte voorzichtig. Het was niet veel, wat ze zei, maar het was iets. Hij had iets voor haar kunnen beteken, had haar iets aan hoop kunnen geven. En misschien was dat wel alles wat momenteel mogelijk was tussen hen. Alsof Lune zijn gedachten kon lezen, glimlachte ze een waterige glimlach naar hem en zei “Misschien wel hoop dat we elkaar ooit kunnen helpen in te zien dat niet elke man of fairy slecht is.” Ze sprak zacht. Het was duidelijk dat ze nu iets zei dat alleen voor hun oren bestemd was . Alleen voor hem en voor haar. Terwijl ze daar zaten. Zonder vertrouwen, maar met verstrengelde vingers. “En misschien is dat niet vandaag, of morgen. Maar ooit. Ik heb alle tijd van de wereld.” Lune zweeg daarna. Er was weer iets van het lichtje gaan branden welke eerder zo helder door Lune had gestraald. Hij had ook alle tijd van de wereld. Dit keer waren het zijn ogen die afdwaalden naar haar lippen. Als een magneet werd hij door Lune haar lichaam aangetrokken. Rush boog zich voorover. Gespannen bleef bij peilen wat Lune haar lichaamstaal was. Kon dit? Kon dit nu?! Zou ze het willen? Met al hun klasgenoten om hun heen?
          Voorzichtig overbrugde Rush de afstand tussen hun twee lippen. Zijn hoofd voelde verdoofd. Het bed waar ze op zaten kon hij amper nog voelen. Alles was licht en dromerig, net zoals Lune. Rush merkte dat zijn eigen ademhaling versnelde. Zou ze hem wegduwen?
    Maar hij zou het nooit weten. Er klonk een telefoon.
    Lune haar blik schoot naar haar tasje.
    “Fuck. Do,” prevelde ze. Rush zag hoe het meisje met trillende handen haar telefoon probeerde te vinden. Hij dacht dat ze een moment hadden, en misschien was dat ook wel zo.. Wat voor heel even leek te bestaan, de bubbel waar ze samen in zaten, was gebarsten met het afgaan van haar telefoon. Rush kon het haar niet kwalijk nemen. Als haar broer haar belde, op dit moment, dan moest ze wel opnemen. Rush ging weer recht zitten. Bracht wat beschaamd zijn blik naar zijn handen en luisterde naar Lune haar stem.
    Do,” klonk haar stem ademloos.
    Stilte.
    Rams,” antwoordde ze zacht.
          De veilige haven die hun ziekenzaal bed was geweest, werd plotseling woest verstoord door het gore, grote, vervuilende cruiseschip dat Ramsay Rothberg en was die hun haven binnen kwam zetten. Godver. Het was alsof hij een stomp in zijn maag kreeg. Het lichtje dat zo net nog hoopvol had gebrand was gedoofd.
    “Ja, maar…” sprak Lune tegen haar ex. Rush keek op. Hij kon de jongen aan de andere kant van de lijn niet horen, maar hij zag wel hoe de tranen Lune haar ogen vulden. “Wat is er aan de hand? Waar is DoLeyIes? Ze zijn oké… toch?” haar stem was trillerig en nerveus. Ze kneep zijn vingers fijn, maar het maakte Rush niets uit. Het was het enige contact dat hij nog met haar had, verder leek ze volledig te zijn opgeslokt door de stem van Ramsay. “Ben jij oké? Zeg alsjeblieft iets.”
          Het was zo ongemakkelijk. Zojuist had Rush de andere specialist nog verbaal met de grond gelijk gemaakt en nu hield hij Lune haar hand vast, terwijl zij met hem sprak. Maar Rush wilde haar niet in de steek laten. Dat kon hij simpelweg gewoon niet. Want ondanks al zijn wantrouwen en ongeloof over de goedheid van faeries was er nog een klein sprakje hoop dat Lune écht anders zou zijn. Ze wilde zijn verhaal horen, dat had ze zelf gezegd. Ze had alle tijd van de wereld en dat had hij ook. Rush legde zijn andere hand gemoedelijk over die van Lune heen en sloeg zijn blik weer neer. In stilte wachtte hij het gesprek van de twee oud-geliefden af.

    [ bericht aangepast op 30 maart 2022 - 15:04 ]

    Dantae Matías Cross
    "Never kick me when I'm down, because when I get back up. . . You're Fucked."

    21 • Specialist • Former Red Fountain • Modernist • . . . w/ Nev & Dante
    Wanneer hij eindelijk het grote gebouw van Alfea weet te bereiken en de warmte van de welkomsthal tegemoet stapt, schudt Matías eenmaal binnen aangekomen een keer flink met zijn hoofd, waarmee hij de regendruppels uit zijn haren schudt — welke in natte krullen aan zijn voorhoofd plakte. Dat hij daarmee een voorbijganger nog natter spettert dan deze al is, is iets waar Matías op dit moment geen ene reet om geeft. Hij was terug binnen, warm en veilig, hopende dat de rest dit ook was. Met de bovenkant van zijn vrije hand veegt Matías vervolgens langs zijn wang af, waar bloed uit een snede de huid rood kleurt, vermengt met het water dat uit de lucht is komen vallen. Zachtjes sist hij een keer, een diepe teug adem glippend tussen zijn tanden door, waarna hij zijn hand door laat vegen naar zijn gespleten lip. Matías had enkele rake klappen mogen ontvangen tijdens zijn gevecht met tenminste één Burned One, maar hij had zich niet laten kennen. Hoewel zijn werpsterren inmiddels allemaal vervlogen zijn, de pijlen in zijn koker op een enkeling na allemaal afgeschoten, was het hem met behulp van een andere Specialist gelukt om het wezen uit te schakelen. Nu was de kust veilig, of dat werd tenminste gezegd, waarop de meeste van hen terugkeerde naar het schoolgebouw.
          Onderweg terug was het Matías niet ontgaan enkele oude schoolgenoten te spotten, diens uniforms hetgeen hijzelf voor een lange tijd heeft mogen dragen. Een frons was op zijn gezicht verschenen, niet goed wetende wat de Red Fountain-Specialisten precies naar hier toe had gebracht — al had hij ergens wel een vermoeden. Hetgeen hij niet zomaar ondoordacht ging uitspreken. In plaats daarvan zocht Matías naar zijn telefoon, onderwijl hij zijn wapens dicht tegen zijn lichaam hield. Voor het eerst deze avond haalde hij het gehavende toestel tevoorschijn. Een prachtige barst sierde zijn scherm van de ene hoek rechtsonder, naar de andere hoek links bovenaan. Dat het glaswerk verder nog niet was gaan scheuren was een wonder op zich, gezien de vele dingen die het mobieltje al heeft mogen verduren. Waaronder enkele vlieglessen door de ruimte heen. Vluchtig leest Matías de paar binnengekomen berichten door en beantwoord hij deze terwijl hij langzaam verder naar binnen loopt. Tussendoor werpt hij een keer een blik om zich heen, hopende ergens een glimp van zijn beste maat op te vangen — of een van zijn andere beste, goede vrienden.
          Wanneer dit niet het geval is, loopt Matías verder door. De rest van Faeries zouden zich, als ze zich aan de zogenoemde regels houden, binnen in de feestzaal bevinden. Wellicht dat hij daar een bekend gezicht spotten. Echter, weet enige rumoerigheid zijn aandacht kortstondig te trekken, waarop hij een blik over zijn schouder heen werpt in de juiste richting van waar het vandaan lijkt te komen. Het zachte geluid van een kleine uitbarsting ergens aan de andere kant van de welkomsthal, gevolgd door fluisteringen van een paar omstanders, vertelde hem dat de eens zo bij elkaar geraapte Isla Rothberg zojuist geknapt was. Zo had hij haar nog nooit gezien, ook al zat hij pas een jaar op Alfea. Misschien moest hij Ramsay een berichtje sturen? Zijn vriend er van op de hoogte stellen wat er gebeurd lijkt te zijn, nog voor hij het daadwerkelijk van andere hoort? Het zat niet in zijn aard om er zelf tussen te komen, gezien het niet echt een juiste moment lijkt om zich er mee te bemoeien, en Matías betwijfelde of hij niet eerder kwaad zal doen dan dat hij goed deed. Nog voor hij zijn telefoon dan ook weer wegsteekt voegt hij daad bij zijn gedachten, waarbij hij het laatste berichtje gauw nog weet te versturen.

                TO: Mykk.
    Zojuist binnengekomen. Paar schaafwonden, maar alles is oké. Waar ben je?

                TO: Ashmati.
          😂 weet je zeker dat je dat bedoelde? Geen idee waar ze vandaan kwamen btw.
    Maar ik ben gegaan, zojuist weer terug gekomen. Hoe is het hier binnen verlopen, heb je alles heel gelaten? Jeweetwel, geen dingen op z’n kop gezet enzoo…

                TO: Ramses.
          Jo, ik weet niet of je al binnen bent, maar je zusjes zijn in de aankomsthal. Ze lijken oké, maar er gaat iets niet goed man..

    In plaats van direct door naar de ziekenzaal te lopen, besluit Matías om eerst binnen de feestzaal een kijkje te gaan nemen. De verzorging van zijn lichte verwondingen had nu geen directe prioriteit, eerst wilde hij zichzelf ervan verzekeren dat hierbinnen de dingen een stuk soepeler zijn verlopen dan dat ze buiten deden. Eenmaal bij de zaal aangekomen duurt het dan ook niet lang vooraleer hij Nev en Dante spot, waarna hij zonder aarzelingen op het tweetal afgaat. Onderweg veegt hij nog een keer het bloed van zijn wang af, hetgeen als vanzelf gaat doordat hij het over zijn wang voelt lopen.
          ”Hey,” begroet Matías zowel Nev als Dante vervolgens. “Weten jullie of iedereen inmiddels terug is gekomen? Is alles goed gegaan hier binnen?” Vluchtig laat hij zijn blik van de een naar de ander glijden, hun uitdrukkingen in zich opnemend — in afwachting van wat hun reactie zal zijn.



    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'


    Mae
    21 | earth fairy | jaar 3 | outfit | with Dodo @her room





    ” I only pray you'll never leave me behind."

          In een waas waar ze hem zelden in zag, had Mae hem gevonden. Verwoed had hij aan een deurknop staan trekken om er vervolgens met zijn schouder tegen aan te beuken. De arme deur kreeg de wind van voren en Dorian leek niet te willen stoppen. Een paar harde trappen volgde. Bezorgd had Mae gevraagd wat hij aan het doen was. De vraag diende meer om de jongen uit zijn gemoedstoestand te trekken dan om echt een antwoord uit hem te krijgen. Het was niet moeilijk om te raden wat hij van plan was, al hoopte ze vurig dat ze het fout had. Het bleef echter stil. Voorzichtig was ze voor hem gaan staan. De verwarring die van de jongen zijn gezicht af droop, merkte Mae niet op. Hij was veilig en bij haar en dus sloot ze hem op in een warme omhelzing. Ze had smekend gevraagd of hij binnen bleef. Of hij bij haar bleef.
    Lune,” mompelde hij zwakjes.
    “Ik kan niet…”
    Mae wist wat dat betekende. Hij wilde zoals ze al gedacht had daadwerkelijk naar buiten. De drang om zijn zus –die waarschijnlijk niet eens buiten was– te beschermen was nog tot daar aan toe. Wat Mae pas echt gek maakte, was dat hij dat met al deze verwondingen wilde gaan doen. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Ze had hem meerdere keren zien trainen en ja, Do was erg goed in wat hij deed, maar nee, 2 burned ones die op hem af kwamen, zou hij in deze toestand en zonder rugdekking niet overleven. Het was door die constatering dat haar bezorgdheid plaatsmaakte voor woede. “Je wilt in deze staat naar buiten gaan? En wat dan? Nog meer verwondingen oplopen? Of erger? Heb je enig idee wat dat met al je vrienden en familie zou doen? Wat dat met mij zou doen?” Ze zou er alles aan doen om de jongen zijn weg naar buiten te versperren en dus verborg ze de houten deur die Do zo graag open wilde krijgen achter een stenenmuur.
    ”Deze verwondingen zijn niks, Mae,” zuchtte haar ex.
    De brunette schudde vol ongeloof haar hoofd.
    “Ik kan nog staan, lopen, rennen. Ik kan prima nog naar buiten."
    Ze wilde er niets van horen. Het was de adrenaline die sprak. Ze wist zeker dat de jongen rust nodig had. Wie had dat na zo een avond niet?
    "Waarom wil niemand mij naar buiten laten gaan?” Zijn stem was luider dan hij hem ooit tegenover haar gebruikt had. Mae beet op de binnenkant van haar wang. Voor even twijfelde ze. Ze had hem nog nooit zo gefrustreerd gezien, moest ze hem dan toch maar laten gaan? Nee. Als hij nu het tussen hen uit was luider dan ooit tegen haar kon praten dan kon zij langer dan ooit tegen hem ingaan. Vastberaden had ze zijn hand gepakt en hem naar haar kamer meegesleurd. De blonde specialist had zich gedwee mee laten voeren. Toch zat er tegenzin achter. Mae voelde het. Eenmaal in haar kamer aangekomen, durfde ze pas de jongen zijn hand los te laten. Ze was voor hem uit richting haar zalfjes en middeltjes gelopen. “Maar…” Met een blik achterom zag ze hoe haar ex naar zijn vieze kleding gebaarde om vervolgens aanstalten te maken om op de grond te gaan zitten. Meer dan een waarschuwende blik was er niet voor nodig om hem toch op haar bed te krijgen. “Ik vervang straks je lakens wel,” murmelde de jongen achter haar terwijl ze al haar spullen pakte. "Dat hoeft niet.." sloeg ze zijn aanbod lief af. Hij had zijn hoofd heel hard gestoten als hij dacht dat ze hem dat in zijn staat zou laten doen. Zwijgzaam had de jongen toegestaan dat Mae van alles en nog wat op zijn wonden smeerde. Ze voelde hoe de jongen zijn ogen haar bestudeerde. Het was niet de eerste keer dat ze dat deden. Mae was een ochtendmens maar Do spande de kroon. Elke ochtend dat de jongen bij haar was geweest en ze haar ogen voorzichtig opende door de eerste straaltjes licht die op haar gezicht vielen, keek hij haar bestuderend aan. Alsof ze het mooiste meisje op de wereld was. Ze wist dat dat niet zo was, maar het was een fijn gevoel. Ze miste het. Ze miste hem en als hij het vanavond om wat voor een reden dan ook niet gehaald had, dan had ze hem voor altijd moeten missen. Ze had zacht gemompeld dat ze hem haatte en de jongen had niets anders gedaan dan begrijpend geknikt. Haar hart voelde belast. Hij wist wel dat ze hem niet echt haatte toch?









    “Waarom blijf je altijd als laatste weg? Laat je niets van je horen… Anderen appten wel.”
    Het was een onderwerp waar ze niet vaak over spraken. Het was altijd een stilzwijgend ding geweest. Het was nou eenmaal wat Do deed waarna Mae hem vertelde dat hij niet zo een held moest zijn om het hele riedeltje een andere keer te herhalen. De echte achterliggende reden bespraken ze nooit.
    “Ik kan niet binnen zijn als ik weet dat er buiten nog mensen zijn,” sprak hij zachtjes. “Het is niet… oké. Iemand moet een van de laatste zijn, waarom niet ik?" Omdat jij, jij bent en zij niet.
    "Als ik zo mensen kan helpen? En liever dat –” Dorian kapte zijn woorden af. En liever dat dan? Waarom maakte hij zijn zin niet af?
    “En ik kan niks laten horen. Als ik op mijn telefoon kijk, buiten, dan wil ik constant weten of iedereen oké is en als er dan iets is, dan moet ik keuzes maken. Als er hier binnen iets met jou zou zijn, of met Lune, dan zou ik zonder enige twijfel teruggaan en dat kan niet als ik buiten moet zijn. Ik kan niet zulke egoïstische keuzes maken.” Mae richtte haar blik op haar handen die aan elkaar aan het friemelen waren. Het laatste snapte ze. Als je ergens mee bezig was dan wilde je niet afgeleid raken. Je hoofd moest er constant bij zijn. "Het is gewoon oneerlijk... Ik vind het oneerlijk. Jij mag van jezelf geen egoïstische keuzes maken, maar anderen doen dat volop.. Ik heb genoeg berichtjes van specialisten gehad die buiten rondliepen." Haar stem begon zacht maar werd met elk woord doordringender. "En jij wilt jezelf dan maar voor jan en alleman opofferen terwijl weinig anderen dat voor jou zouden doen.." De brunette zuchtte even. Ze legde een hand op de jongen zijn been. "Het is niet dat ik je vraag om nooit meer anderen te helpen.. Dat is juist een goede eigenschap en een van de redenen dat ik verliefd op je werd, maar–" Haar stem was weer zacht en alle frustratie die eerder hoorbaar was, was verdwenen. "je moet weten wanneer het genoeg is.. Als je zelf gewond of uitgeput bent lijkt dat me een prima reden om te stoppen. De wereld iemand met jouw karakter ontnemen dat is pas een egoïstische keuze lijkt mij." Er was geen woord van gelogen. Do maakte de wereld beter. De jongen was zo puur en trouw als iemand maar kon zijn. Het was de dame niet ontgaan dat haar ex constant met zijn benen liep te wiebelen. Haar erop neergelegde hand wiebelde immers mee. Ze volgde zijn blik en kwam uit bij het raam. Waren ze hier niet al over uit? Blijkbaar niet want Dorian sprong overeind om zich naar de vensterbank te verplaatsen. Mae volgde zijn voorbeeld vliegensvlug.
    "Ik moet naar buiten, Mae.” Zijn stem was doordrenkt in wanhoop.
    "Nee, dat moet je niet.." probeerde ze hem over te halen.
    Lune appte dat ze naar buiten zou gaan als ik niet voor twaalf uur iets liet weten en ik las het pas na twaalf uur dus ze is naar buiten, dus ik moet naar buiten. Ik kan niet… Ik kan haar niet iets laten overkomen. Ze kan niet door mij toedoen gewond raken. Als er iets gebeurt met haar door mij, ik kan dat gevoel niet aan, Mae.” Zijn stem was luid begonnen maar eindigde in een zachte fluistering. De blik in zijn ogen herkende Mae maar al te goed. De angst, de onrustigheid, de paniek, zijn borstkas die als een gek op en neer aan het bewegen was. Do kreeg een paniekaanval. Zacht omvatte Mae met haar handen de jongen zijn beide wangen. Ze overbrugde de kleine afstand tussen hen in tot hun voorhoofden tegen elkaar aan leunde. Diep ademde ze rustig door haar neus in en mond uit om de jongen in haar rustige ademhaling mee te krijgen. Haar duim streelde zacht over zijn wang heen en weer.
    "Luister goed, oke?" fluisterde ze.
    "Lune appte mij ook dat ze naar buiten wilde, maar ik heb gezegd dat dat het laatste is dat ze nu moest doen. Ik weet niet of ze geluisterd heeft. Ze is en blijft een koppige Castemont maar ze is ook slim. Ze is vast binnen gebleven Do. Dat weet ik zeker. Dan ga je straks weer voor niets naar buiten. Laten we haar bellen of appen en even afwachten. Als we over een tijdje niets horen en je wilt nog steeds naar buiten dan ga ik met je mee. Dan gaan we samen." Voor Lune en Do zou ze dat over hebben.
























    "Bravery is by far the kindest word for stupidity."

    REILLY DONAGHUE
    air fairy • 21 • traditionalist / undecided • inside alfea • with phyre

    De toegebeten ‘fuck you’ van Phyre maakte een euforisch gevoel los bij Reilly. Hij had haar beet. Een aangename lach verliet zijn lippen, waarna hij zijn hoofd schudde. “Mocht je willen, lieverd,” grapte hij. Oh, wat kreeg hij toch een kick uit zijn ex-vriendin de kast op jagen. Hij kon het niet laten, ze reageerde gewoon te goed. Reilly speelde met zijn onderlip, bekeek Phyre van top tot teen. Hij genoot van het vurige karakter dat nu volledig tot uiting kwam, na zijn uitlokkende gedrag. Hij hield ervan dat ze hem beledigde en altijd een woordje klaar had. Echter vertelde hij dit de brunette natuurlijk niet, ondanks dat ze zojuist recht door zijn ziel gekeken leek te hebben. Gelukkig was de jongen erg vaardig in het liegen om zijn eigen hachje te redden.
          Zijn woorden hadden Phyre geraakt, dat merkte hij direct aan de veranderende emotie in haar gezicht. Het gegeven antwoord niet hetgeen dat ze had verwacht. Had ze gehoopt dat Reilly het toegaf? Haar gevoel bevestigd, haar ego gestreeld. Al haar onzekerheden eindelijk opgelost. De omslag gaf Reilly opnieuw een gevoel van macht. Zijn ex-vriendin was zo makkelijk van haar stuk te krijgen. Het zorgde ervoor dat Phyre van hem wegkeek. Had Reilly haar nu boos gemaakt? Of zat er een andere reden achter? Wellicht dat zijn knappe verschijning nog altijd zorgde voor loskomende gevoelens, zelfs al waren ze inmiddels al bijna twee jaar uit elkaar. Het zou Reilly niets verbazen, deze invloed had hij nou eenmaal op meisjes.
          Phyre’s wederreactie was kortaf, ondanks dat er nog steeds een overblijfsel van de eerdere vibratie in haar stem hoorbaar was. Reilly moest er alleen maar om lachen. Het was altijd hilarisch om te zien hoe mensen stoer en zeker deden als ze dit in feite absoluut niet waren. “Oh nee, het maakt zeker niet uit wat jij te doen hebt, maar je lijkt zo haastig weg te willen… Dan mag ik het wel vragen, toch? Mij is altijd aangeleerd dat dat netjes is. Die van jou niet dan? Erg jammer, wel,” reageerde Reilly toen. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Het was hem duidelijk dat Phyre verzet toonde, zowel in haar gelaat als haar spraak, alsof het enig effect zou hebben. Voor Reilly was het slechts een teken dat hij nog beter zijn best moest doen om zijn ex-vriendin klein te krijgen. Wellicht dat hij daarvoor wel wat creatiever moest worden, aan haar diepere onzekerheden trekken.
          Daarna ging hun gesprek over op het onderwerp haat, of specifieker genoemd: dat Phyre dit ooit voor Reilly zou kunnen voelen. Hierop had hij teruggekaatst dat zelfs al mocht ze dit willen, haar hart het nooit zou toelaten. Phyre keek hem aan alsof hij haar zojuist geslagen had. Het was uniek gezicht, eentje die hij slechts een aantal keren had gezien, waarvan de laatste toen Reilly het plotseling had uitgemaakt. Zijn woorden hadden de roos geraakt. Hij had gelijk gehad. Phyre’s hart was nooit in staat geweest afscheid te nemen van Reilly, wilde nog steeds onderdeel zijn van zijn leven. Zelfs al had Phyre’s brein hier andere gevoelens over. Zou ze een eeuwige tweestrijd met zichzelf vechten hierover?
          De grijns verdween van Reilly’s gezicht bij het horen van Phyre’s volgende, bijtende woorden. Hij was niet zo goed? Vond ze zichzelf grappig? Waarom wilden de meiden met wie een nacht doorbracht na een feest dan altijd meer? Waarom droeg Phyre dan nog altijd gevoelens voor hem met zich mee? “Je liegt,” zei Reilly daarom, al wist hij natuurlijk niet zeker of ze dit deed. Hij liet zijn ogen over haar gelaat glijden, hopend dat ze zichzelf verraadde. “Want als ik niet zo goed was, dan zou jouw hart allang over mij heen zijn.”
          Na deze laatste woorden werden ze onderbroken door de terugkeer van de specialisten. Reilly nam een gepaste afstand aan en staarde naar de welkomsthal enkele tientallen meters verderop. Phyre leek druk opzoek te zijn naar iemand en Reilly kon zijn nieuwsgierigheid niet voor zich houden. Hij vroeg wie ze zocht en kon een lach niet onderdrukken om het antwoord. “Zo zo, alle Rothbergjes ja? Is die jongste nou echt zo nutteloos als ze eruit ziet?” vroeg Reilly aan haar. Van Rainn, de arme jongen die haar voormalige partner was tot twee weken geleden, had hij het een en ander gehoord over Leysa. Ze was een typische eerstejaars, zonder talent of kracht of enig benul van wat ze aan het doen was. Alleen had de dame dit niet door. Binnen twee weken was het al raak geweest, had het meisje Rainn’s knoppen tevaak ingedrukt. Gelukkig had ze daarna haar les geleerd en was ze stil gebleven.
          Wij hadden daar buiten met ze moeten zijn. . . Reilly zuchtte zacht bij het horen van deze woorden en draaide zich weer richting Phyre. Echter, voordat hij de kans had om hierop te reageren, kwam haar volgende opmerking. Ja, diep van binnen wist Reilly inderdaad dat ze samen met hun oude partners in de bossen moesten zijn. Alleen kon hij hier niks meer aan veranderen en hij kon het zijn moeder niet kwalijk nemen. Nog niet zolang geleden was de vrouw immers haar kind verloren aan een Burned One. “Phy, je hebt gelijk, oké? Maar er is niks wat wij hier aan kunnen doen, dus spreek die woorden niet nogmaals,” sprak Reilly haar uiteindelijk streng toe. Hij wilde hier geen discussie over voeren. Zijn moeder had een keuze gemaakt en daarmee was het over en uit.
          Phyre was de eerste die wegliep, richting de ziekenzaal. Na een laatste zucht te slaken, volgde Reilly haar. Naarmate ze dichterbij kwamen, nam het geluid exponentieel toe. Verscheidende schoolgenoten sloegen elkaar huilend in de armen, of strompelden door naar de ziekenzaal. Een korte blik door de ruimte vertelde Reilly dat er een schrikbarend aantal gewonden waren, vooral onder de jongere jaars. Het maakte hem duidelijk dat ze een betere training moesten krijgen. “Zie jij degenen die je zoekt?” vroeg hij daarna aan Phyre. Zelf had hij nog niemand gezien.
          Toen zag Reilly plots de blonde haren van een meisje met wie hij de afgelopen maanden het bed had gedeeld, tijdens de periodes dat de relatie met Remy op rood stond. Helaas had het ervoor gezorgd dat Becca dacht dat er meer speelde. Ondanks dat Reilly het haar meermaals duidelijk had gemaakt dat hij iemand anders op het oog was. Blijkbaar speelde hij volgens haar alleen maar hard-to-get en waren zij het perfecte koppel samen. “Oh, verdomme,” mompelde Reilly, zodra hij zag dat Becca zijn kant op gewandeld kwam. Nu hij met Phyre was, had hij absoluut geen zin in haar aanwezigheid. In een rap tempo zocht Reilly’s brein naar ideeën om dit te voorkomen.
          Vrij snel had hij er een. De vraag was alleen of de dame naast hem het ging waarderen. Reilly gokte het er maar op. Hij ging tegenover Phyre staan, legde beide handen op haar wangen en boog zich naar haar toe. Daarna, zonder de dame een moment van protest te gunnen, drukte hij zijn lippen op de hare. Hierbij probeerde hij zoveel mogelijk lust te creëeren, om de kus er realistisch uit te laten zien. Zachtjes en sensueel beet Reilly op Phyre’s lippen, vooraleer hij het contact weer verbrak. Eenmaal weer uit elkaar keek de jongen opnieuw rond. Van Becca was geen spoor meer te bekennen. Reilly zuchtte opgelucht.
          Met schuldige oogjes keek hij Phyre aan. “Sorry… Sorry, het was een noodgeval oké?” bood de jongen zijn excuses aan. Al kon Reilly niet ontkennen dat hij er niet van genoten had. Toch pakte hij snel zijn telefoon erbij, om het oogcontact te verbreken. Verscheidene vrienden en niet-vrienden stuurde hij een berichtje, de meest verrassende Ramsay. Reilly kon het niet helpen. In zijn tweede jaar had hij destijds echt gevoelens gehad voor de jongen, tot dat het duidelijk werd dat hij totaal bespeeld was. Desalniettemin, het feit dat de eikel niet meer reageerde op zijn berichtjes baarde hem meer zorgen dan hij wilde toegeven.

    Rainn Kovsky
    Ik geef je binnenkort wel een demonstratie.

    MykMyk Montarac 💓
    Ik ben wat leerlingen een preek aan het geven op het verbreken van de schoolregels.
    Pas op hè, anders moet ik jou ook straffen!
    Laat het mijn moeder maar niet horen, dat regels geschonden moeten worden.
    10-11 uur? Dat is laat. Jij bent een luiaard, je weet wel. Dat hangende dier.
    Wil je zo graag vanavond dan??
    Oké oké, we gaan vanavond wel dansen. Als iedereen naar bed is en alles schoon is.
    💃🏻🕺🏻
    Op een been dansen?? Ben je gewond?
    Ga naar de ziekenzaal dan, gek.

    Sparky 👩🏻‍🦰
    Yo m&m.
    Hoe staat het met je quest om Rainn je vriend te maken?
    Enige successen geboekt vanavond?
    Zou vanavond je kans pakken.
    Onze favoriete vuurvlieg is in een opperbest humeur.

    Ramsay Rothberg (lul)
    Eikel, leef je nog? Het is veel te stil.

    Matias Cross
    Alle ledematen nog vast aan je lichaam?

    Sir Solis Dorian Castemont
    Do?????
    Reageer even, alsjeblieft.
    Ik maak me zorgen om je.




    [ bericht aangepast op 31 maart 2022 - 15:05 ]


    That is a perfect copy of reality.

    NERISSA       LYRA       AJAX
    20 ◭ Specialist ◭ Year 3 ◭ Undecided ◭ Party Room ◭ with Týr & Ember

    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ◭ - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



    De vodka die Ember had meegebracht zorgde er wel voor dat Nissa zich wat kon ontspannen. Letterlijk dan. Haar lichaam had zo stijf gestaan door de hele spanning die ze buiten gevoeld had. Het viel haar nu pas op dat haar spieren zowat in brand hadden gestaan en duidelijk rust nodig hadden. Het was vast geen goed idee om nog meer van de drank achterover te slaan, maar ergens was dat juist wat Nissa wou doen vanavond.
          Týr wist haar ondertussen te vertellen dat het binnen redelijk rustig was geweest. Gelukkig maar. Ze had redelijk wat fairy vrienden en het was toch een verademing geweest dat ze zich over hen geen zorgen had moeten maken. Over het feit dat Týr graag had willen helpen had ze gemengde gevoelens. Tuurlijk, alle hulp was welkom geweest, maar ze zou het niemand toewensen om oog in oog met een burned one te staan. Hoe gretig iemand ook was.
          'Kom.' werd er gretig ingegaan op haar verzoek om de ziekenboeg te verlaten. Týr's arm belandde al snel om haar schouder, net zoals bij Ember. 'Waar gaan we heen? Zouden ze nog muziek draaien in de aula? Alle versiering hangt nog...'
          Nissa trok haar wenkbrauwen op toen Ember zijn arm ruw wegduwde. 'Týr.' De toon die ze aansloeg voorspelde niet veel goeds. 'Ben ik jouw vriendin? Nee. Zie je een ring aan mijn vinger die jij me hebt gegeven?” Demonstratief liet Ember zijn hand aan hem zien en Nissa speurde automatisch haar ringvinger af. Natuurlijk was daar geen juweel te bekennen. 'Nee. Dus dan is er ook geen reden voor ons om zo te lopen met elkaar,' besloot ze haar betoog.
          'Týr bedoelde het vast niet zo, Ember,' probeerde Nissa de roodharige water fairy wat te bedaren. Zelf zag ze er niet echt het probleem van in en misschien was dat nu net het probleem. Misschien was ze daar zelf iets te naïef in, gewoon omdat ze zo wanhopig genoeg voor iemand wou zijn. Bij Vydarr was dat keihard in haar eigen gezicht ontploft want hij had haar laten zitten. God, waar was die vodka?
          'Feestzaal lijkt mee een goed idee.' En met die woorden draaide Ember zich om om voor hen uit naar de feestzaal te lopen. Nissa keek Týr nog even aan en haalde kort haar schouders op voordat ze ook maar richting de feestzaal ging. Ember zou altijd speciaal blijven, dat moesten ze er maar bij nemen.

    'Oh, wat hadden we een héérlijke avond kunnen hebben..' riep Ember in de feestzaal uit waarna ze zich omdraaide en de fles vodka naar Nissa uitstak. Dus, NisNis, wat voor spannende dingen was jij aan het doen voordat je de wereld moest redden met je mede-non-magische-klasgenoten?'
          Nissa nam de fles aan en nam gelijk een slok. Deze keer was het brandende gevoel minder prominent aanwezig. Het leek wel alsof Ember een vraag had gesteld over wat er een paar dagen geleden gebeurd was terwijl het eigenlijk nog maar een paar uur geleden was. Hoe laat was het nu zelfs?
          'Alles oké?' vroeg Nissa verward toen Ember een wel heel hoog piepje liet horen. Haar ogen gleden weer naar Týr. 'Is ze oké?' vroeg ze nu ook aan hem. Ze had zo'n vermoeden dat hij haar toch net iets beter kende en Nissa wist helemaal niet of dit haar normale gedrag was. Na heel wat getokkel op haar telefoon en een selfie later, bleek de kleine crisis alweer overwonnen te zijn.
          'Ik was eigenlijk nog bezig met me klaar te maken voor het feest,' antwoordde Nissa dan maar op de eerder gestelde vraag. 'Het was mijn plan om vanavond Vydarr volledig te vergeten...' Die verdomde naam bleef echt maar terugkeren en ze haatte zichzelf ervoor. Waarom kon ze hem nu niet gewoon uit haar hoofd zetten? Iemand die haar zoveel pijn had gedaan was het niet waard om constant aan te denken. 'Maar ik denk dat ik nog veel hiervan ga nodig hebben daarvoor.' Ze knikte even naar de fles in haar hand en nam vervolgens nog een slok. Daarna gaf ze hem weer door aan Týr.
          'Wat doen al die Red Fountain specialisten hier eigenlijk?' De blauw-witte uniformen bleven maar opduiken. Had ze iets gemist terwijl ze in de ziekenboeg had gezeten?
    To: Gigi
    -Kit zijn been.
    -Wat misschien wel mijn fout was... (Explain later)
    -Zelf een snee in mijn wang, voor de rest oké.

    [ bericht aangepast op 31 maart 2022 - 19:29 ]


    Nothing is impossible in my own powerful mind.

    ✴AERYS CALLAHAN✴
    Light Fairy • Undecided • Year 4 • Library • with Faolan
    I just wanna talk, and conversate, cause I usually just stalk and masturbate
    And I finally got the courage to ask you on a date so just say yes, let the future fall into place



    Het klusje voor Rainn was sneller geklaard dan Aerys had gedacht. De informatie die relevant leek voor zijn goede vriend had hij dan ook snel aan de jongen doorgegeven en daarna keerde Aerys terug naar zijn jongere broertje. Faolan zat mediterend in de hoek van de bibliotheek waar Aerys hem had achter gelaten. Het was een houding waarin hij zijn broertje al vele male vaker had gezien. Het leek hem niet makkelijk, het leven van een mind fearie. De oneindige prikkels aan gedachten en emoties die je oppikte door de dag heen, terwijl je ook nog een weg moest vinden door het labyrint van je eigen belevingswereld.. Nee, Aerys zou niet met zijn broertje willen ruilen. Vanaf een jonge leeftijd werd het Aerys al duidelijk dat Faolan meer effecten ervoer van zijn krachten dan hijzelf en misschien was dat ook wel de reden dat hij zich altijde extra had bekommerd om zijn broer.
          “Ben ik weer,” liet Aerys weten, hopend dat hij Faolan niet te veel verstoorde.
    De ogen van zijn broer gingen langzaam open. “Dus...” begon hij. Aerys positioneerde zichzelf weer naast het raam en probeerde te zien wat er buiten gaande was. Konden de specialisten al naar binnen?
    “Hoop jij dat het feest opnieuw gegeven gaat worden?” vroeg Aerys zijn broertje. Hij had geen idee waar Faolan met zijn ‘dus’ heen wilde, maar Aerys hield het gesprek het liefst oppervlakkig. De opwinding en het enthousiasme dat hij had gevoeld na het lezen van Mae haar berichtjes was nog niet afgezakt. Zijn hart werd omhuld door een helder schijnend licht. Alles was warm en voelde goed. Het verraad van Remy aan Rainn viel zelfs niet zo zwaar. Dingen gingen de goede kant op.
          Faolan kreunde na het horen van zijn vraag. Aerys beet op de binnenkant van zijn wang; het was duidelijk niet een onderwerp waar Faolan over wilde praten. Soms baalde Aerys ervan dat de personen met wie hij het meeste omging, Rainn en zijn broertje, een stuk minder leken te genieten van de dingen waar hij zo nieuwsgierig naar was: feestjes, daten, gezelligheid.
    “Mij boeit het niet zoveel,” vertelde Faolan.
    “Oja,” zei Aerys instemmend.
    “Maar is vast leuk voor de mensen die wel graag willen, dus ik hoop het voor hen.”
    “Ja, ik hoop het ook.”
    Hij wilde zo graag dat het feest later opnieuw zou worden georganiseerd. Gezien de wending van vanavond bestond de kans dat Mae wel met hem zou willen dansen! Aerys vond het moeilijk om niet te glimlachen, terwijl hij daar aan dacht. Dansen met het liefste, mooiste meisje van de school... Zijn dromen konden allemaal uitkomen. Zenuwachtig keek hij snel op zijn telefoon. Zou ze alweer iets hebben gestuurd? Maar Mae haar naam verscheen nergens op zijn scherm.
          ”Maar, wij moeten praten,” zei Faolan plots. Aerys zijn hart sloeg één slag over. Waar wilde Faolan over praten?!
    “Jullie lusten vast wel een drankje,” klonk net zo plotseling de stem van Gia Pretorius . Aerys had geen idee waar de air fearie vandaan was gekomen, maar haar aanwezigheid was meer dan welkom. “Is deze stoel nog vrij?” Vroeg ze.
    “Ja, tuurlijk is die vrij!” Zei Aerys meteen.
    “Ga zitten.” klonk de minder enthousiaste stem van zijn broertje. “En nee dankje. Ik heb hoofdpijn.” liet Faolan het meisje weten. “Is er nog nieuws over de specialisten?”
    “Ik wil wel,” ging Aerys wel op haar voorstel in. “drink je mee?” Vroeg hij haar daarna, niet in zijn eentje willen drinken. Daarnaast wist Aerys niet zeker wat Faolan met hem wilde bespreken, maar wat het ook was, Aerys wilde het gesprek nog even uitstellen. Vanavond was al spannend genoeg zonder de ernstige blik en stem van zijn broertje daarbij. “Hoe is het met jou Gia?” Vroeg Aerys daarom aan het meisje. “Hoe is je nacht?”
    From: Rainn Kovsky
    - Goed, ik spreek haar aan. Blijf waakzaam. Informeer mij als je meer hoort over doden of gewonden.

    Het begon Aerys nu toch te benauwen. Had hij er echt goed aan gedaan om Remy bij zijn beste vriend aan te geven? Onzeker beet Aerys op zijn lip. Hij mocht het meisje graag, maar ze had de regels wel overtreden... Ongemakkelijk slikte Aerys en keek daarna hoopvol naar Gia. De vraag die zijn broertje zojuist had gesteld kwam hem ineens heel goed uit. Als hij Rainn wat informatie kon geven over doden of gewonden, zou zijn aandacht misschien van Remy worden afgeleid. Daarnaast moest hij nog één berichtje sturen, want de woorden van zijn ex-vriendinnetje bleven zijn maar door zijn hoofd spoken.
    To: Rainn Kovsky
    Doe ik.

    To: Nevya
    Hoe is het?

    [ bericht aangepast op 1 april 2022 - 13:40 ]

    LEYSA DANIKA ROTHBERG
    specialist • 18 • modernist • infirmary • with isla

    Isla in de armen mogen sluiten na een hel-achtige avond was een gebaar die Leysa eerder vandaag gedacht had nooit meer te kunnen geven. Het maakte alles des te specialer, zorgde ervoor dat ze haar zus eens extra dicht tegen zich aantrok. Leysa wilde haar geur ruiken, haar ontregelde hartslag horen. Dat ze dood in de ogen had aangekeken zou ze Isla nooit vertellen. Zelfs al kon de dame het misschien gokken door de verwondingen die Leysa opgelopen had.
          “Hier ben ik,” zei ze zachtjes, een kleine glimlach om haar lippen vormend. Leysa wierp een snelle blik op het gezicht van Isla. Naast het feit dat haar zus even nat geregend was als zij, spotte ze ook tranen. Evenals een paar getraumatiseerde ogen. Het was Leysa duidelijk dat Isla iets had herbeleefd en ze wist vrij zeker wat precies. Instant voelde ze zich schuldig. Dit was haar fout geweest. Als Leysa eerder wat van zich had laten horen of gewoon beter had getraind, dan was dit nooit gebeurd. Nu had Isla zichzelf weer helemaal gek gemaakt van bezorgdheid. Leysa moest haar zus echt eens leren dat dit niet nodig was, zelfs op momenten als deze.
          Het moment dat de ijzeren geur van bloed haar intrede maakte, keerde alle angst en stress weer terug op Isla’s gezicht. Direct wilde Leysa haar vertellen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, dat de sneden er erger uitzagen dan ze daadwerkelijk waren. Het zou gelogen zijn, maar het was beter dan haar grote zus in paniek te zien. Isla’s handen beefden terwijl ze over Leysa’s lichaam gleden, op zoek naar eventueel verborgen verwondingen. Een golf van verdriet overspoelde haar. “Het… Het is niet zo erg als het lijkt,” loog Leysa daarom toch. “Het doet niet zoveel pijn.” Een leugen die direct ontkracht werd toen Isla iets te dicht met haar vingers bij een van de snedes kwam en Leysa een gepijnigd geluidje maakte.
          Toen viel het haar pas op dat Ramsay niet aanwezig was. Waarom was hij hier niet? Welk persoon was er belangrijker voor hem dan zijn zusjes? Of was hij nog buiten, samen met Caelan, zijn partner? De gedachte aan de laatstgenoemde zorgde voor een rode gloed in haar wangen, van schaamte. Leysa had namelijk al een aantal keer het bed gedeeld met de knappe, bruinharige specialist, terwijl het de ex-vriend was van Ember. Op zich niet erg, ware het niet dat de roodharige dame al jaren een familie vriendin van de Rothbergjes was. Leysa wist dat ze verkeerd zat, dat ze het niet moest doen, maar ze kon het niet helpen. Caelan gaf haar nu eenmaal de aandacht waar ze zo naar snakte. Ze hoopte maar dat Ember Hayes er nooit achter ging komen.
          Met een korte hij komt eraan lieten de twee zussen het onderwerp Ramsay tijdelijk achterwege. Leysa geloofde Isla, ze zouden vast contact met elkaar gehad hebben. Haar broer was veilig. Hetzelfde kon ze echter niet zeggen over haar twee partners, die hoogstwaarschijnlijk een uitbrander te wachten stond. Leysa beet op haar lip, dacht na over hoe ze Isla’s vraag het best kon beantwoorden, zonder Perce en Leander voor de bus te gooien. Al wist Leysa diep van binnen dat alles fout zou zijn. Ze was gewond geraakt, terwijl ze beschermd moest worden. Niks zou Isla ervan overtuigen haar angst niet af te reageren op de lieve jongens achter hun.
          “We werden overvallen, ze stonden opeens overal. Vijf stuks. We moesten ons zo snel mogelijk uit die situatie zien te redden, dus het was ieder voor zich. Lee en Perce konden er niks aan doen, oké? Er was geen andere optie,” begon Leysa de avond uit te leggen. Voor enkele tellen keek ze naar achteren, naar haar partners. Ze wilde haar verhaal verder vertellen, maar Isla leek het allemaal niet meer te kunnen verwerken. De blik in haar ogen maakte Leysa onwennig. Wat ging er toch om in dat hoofd? Welke kopzorgen droeg haar zus nu met zich mee? Leysa voelde zich direct weer schuldig, was ze maar zonder kleerscheuren terug gekomen. Haar onderlip begon zachtjes te trillen en ze wist niet goed of ze door moest gaan. Echter werd de kans Leysa niet gegund, omdat Isla klaarblijkelijk besloten had genoeg gehoord te hebben en zich nu tot Leysa’s partners had gericht.




          “Isla!” probeerde Leysa haar nog tot bedaren te brengen, maar ze was al te ver heen. Het enige wat ze kon doen was toekijken hoe haar grote zus tegen Perce tekeer ging, hem hardhandig bij zijn kraag pakte en hem twee vuisten verkocht: een tegen de borst en een tegen… Een geschokt geluidje kon Leysa niet onderdrukken toen Isla’s vuist hard tegen Perce’s neus beukte. Rood vloeistof schoot vrijwel direct na impact uit zijn neusgaten. Met een open mond stond Leysa het tweetal aan te staren.
          “Isla, jezus!” perste ze er daarna geschokt uit, voor de verandering een keer de moeder van de familie. Leysa schudde haar hoofd, wreef met haar goede hand in haar ogen. Dit was een enorme puinzooi en ze wist niet goed wat te zeggen. Het schuldgevoel dat ze eerder richting Isla had gevoeld, schoof zich nu op richting Lee en vooral Perce. Een korte blik op zijn neus vertelde Leysa dat het sowieso gebroken was. Zou er magie bestaan dat het perfect kon helen?
          Terwijl Isla nog altijd bezig was met haar tirade richting Perce, stapte Leysa voorzichtig op de dame af en pakte ze haar hand vast. Ze vond het maar niks dat leerlingen als een stel ramptoeristen stonden te toekijken. Voor morgenochtend was dit nieuws al de hele school rondgegaan. “Ies…,” siste Leysa nogmaals, al leek ze zich nu eindelijk te beseffen wat ze had gedaan. Dit had niet mogen gebeuren. De woorden spookten na in Leysa’s hoofd. Het was het zinnigste wat de afgelopen minuten uit Isla’s mond gekomen was. Deze gedachten hield ze echter voor zichzel, wetende dat het toch niet gewaardeerd ging worden. Het was niet de juiste tijd voor gevat commentaar van het jongste kind.
          Zachtjes had Isla haar zusje daarna beetgepakt ter ondersteuning, om naar de ziekenzaal te lopen. Het tweetal keek elkaar aan en Leysa wist dat ze het maar moest toelaten. “We hadden daar al kunnen zijn als jij niet zo nodig moest flippen tegen mijn partners,” mompelde ze wel zachtjes. Leysa keek nog een laatste keer achteruit, naar Lee en Perce en gaf hun een verschuldigde blik. Daarna liep ze samen met haar zus weg.
          Bij de ziekenzaal aangekomen werd Leysa direct na een van de laatste vrije bedden begeleid. Door de enorme drukte, echter, was er niet direct tijd om haar verwondingen te bekijken. Wel werd gevraagd of Leysa alvast haar trui wilde uittrekken, zodat de snedes beter bekeken konden worden later. Ze wierp een korte blik op Isla, hoopte maar dat ze genoegen zou nemen met het feit dat Leysa niet direct geholpen kon worden. “Het is niet hun schuld, wees alsjeblieft niet boos op ze, oké? Het was mijn keuze om alleen op een Burned One af te gaan, wetende dat ik geen ervaring heb,” sprak Leysa toen. Ze reikte haar hand uit en kneep in die van Isla. “Kom, zit. Je maakt me gek met je heen-en-weer gewandel.” Zonder om toestemming te vragen, trok Leysa haar zus daarna op het bed.
          Op dat moment klonk er plotseling een ping uit haar telefoon. Zou ze eindelijk bericht hebben van Ramsay? Met een noodvaart haalde ze haar telefoon uit haar broekzak. Het apparaatje was nog steeds vies en vochtig, maar desalniettemin trouw aan het werk. Leysa’s ogen lichtte verbaasd op toen ze niet Ramsay’s naam op haar scherm zag staan, maar die van Asher. De laatstejaars specialist was een goede vriend van haar broer en iemand waar ze al een geruime tijd een bepaalde seksuele aantrekking voor voelde. Het was geen verliefdheid, zeker niet. Leysa wilde gewoon Asher graag van haar lijst kunnen krassen. Misschien moest ze eens de stap zetten? De jongen gaf in ieder geval al wel om haar.
          Gretig pakte Leysa dan ook haar telefoon om een paar berichten te sturen, evenals Ramsay, die niks meer van zich had laten horen.

    Asheroooo ⚔️
    Ik ben niet ok maar wel levend.
    Tripje ziekenzaal lesgooooo
    Het was zeker een intense ervaring lol
    Eerste dode lichaam ooit gespot :’)
    Zal Ramsie appen, al reageert hij niet meer op me
    Issie ok?? Weet jij dat
    Ik maak me zorgen en ik wil hem zien, ik mis hem

    Spoilsport
    Ramsie?
    Ik ben veilig oké?
    Je hoeft je geen zorgen meer te maken ☹️☹️☹️
    Ik ben in de ziekenzaal met Ies als je me zoekt!!
    Rams rams rams
    Laat me iets weten?
    Met wie ben je
    Waar ben je???
    Is er iemand bij je die ik kan lastigvallen?
    Ik wil je zien
    Ik heb je nodig

    Ember 🐬
    I LIIIIIIIIIVEEEEEEEE
    *mushu gif*

    Na het versturen van de berichten kwam Leysa op instagram terecht. Een beetje doelloos scrolde ze door haar tijdlijn heen, tot dat ze eindigde bij een nieuw geplaatste foto van Asher. Ze wierp een korte blik op Isla, kneep nogmaals in haar hand en richtte zich toen weer op haar telefoonscherm. Een speelse grijns verscheen op Leysa’s lippen. Wellicht kon ze een gewenste reactie uitlokken door eerst hem aandacht te geven. Jongens vonden dat leuk toch, reacties krijgen op hun foto’s? Enkele tellen zweefde Leysa haar duim op de reageer-knop onderaan Asher’s foto, tot ze uiteindelijk overstag ging en toch een aantal reacties plaatste.

    leysarothberg hot af 🥵🥵 @maetheforcebewithyou
    leysarothberg 🍑👌🏼
    leysarothberg 🍆💦💦
    leysarothberg 🔥🤤🤤
    Leysa grinnikte kort, waarna ze naar een andere foto van Asher scrolde en hier een aantal van dezelfde soort reacties zette. Ze hoopte dat het de jongen shockeerde, het een reactie te weeg bracht. Daarna legde Leysa haar telefoon weer weg en schoof ze dichter naar Isla toe, legde ze haar hoofd neer op haar zus’ schouder. “Ik houd van je, Izzy,” zei Leysa zachtjes, waarna ze haar armen om het tengere lichaam van het meisje sloeg, ondanks dat ze nog steeds aan het bloeden was. “Sorry dat ik je zo heb laten schrikken.”

    [ bericht aangepast op 2 april 2022 - 17:58 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Bruno Castillo

    I like to finish what you think you started


    "Geen prinses,” Verbeterde de schattige specialist Bruno, waarna een tik op zijn neus volgde. “koningin.”
    Vrijwel meteen maakte Bruno een galante buiging naar haar. “Maar natuurlijk, mijn fout.” Glimlachte hij verontschuldigend. “Ik ben zo blij dat je me hebt neergehaald in het bos, Myka Montarac,” vertelde hij het meisje oprecht. “Ik heb geen idee waar ik hoor te slapen vanavond, maar het is fijn om te weten dat ik in ieder geval een plekje heb bij jou.” ging hij verder. “Als ik mee ga, beloof jij me dan dat je morgen naar je enkel laat kijken? Pinky promise?”
    Hun pinken werden in elkaar gehaakt.
    “Ik ben blij dat jij degene was tegen wie ik opbotste. En natuurlijk mag je in mijn bed slapen! Het zou een beetje ondankbaar zijn als we jullie geen slaapplekje zouden aanbieden…” Myka beet op haar onderlip. “Als ik niet ga, dan sleept mijn partner er aan mijn oren heen denk ik,” grinnikte ze. Bruno fronste kort, vroeg zich af wie deze partner was die het meisje alleen in het bos had achtergelaten en besloot vervolgens om er later naar te vragen. Het compliment van het meisje was veel te fijn om de sfeer te laten verpesten door een falende partner. Als Bruno iedere keer dat een andere man steekjes liet vallen erover in discussie moest gaan, dan had hij geen tijd meer voor andere dingen.
          “Maar oké, ik beloof dat ik morgenochtend heen zal gaan.” beloofde ze toen.
    “Zo mag ik het horen.” Bruno knielde naast Myka neer. “En ik ga je niet de hele school door laten hobbelen met je verzwakte enkel.. Zeg het maar, links, rechts, rechtdoor! En terwijl je mij de weg wijst, vertel me dan vooral alles over de school. Onze klasgenoten enzo. Wie moet je kennen? Wie wil je te vriend houden en wie niet?”
    Koningin Myka klom op Bruno zijn rug en hij vond het vervelend dat zijn rug nog nat was van de regen. De blondine verdiende beter dan dat, maar dit was het enige wat hij haar momenteel kon bieden. Hij voelde het meisje haar hoofd op zijn geweldig gespierde schouders rusten. “Info over de school, um. Ik kan niet echt mensen aanraden om geen vrienden mee te zijn, ik kan het met iedereen wel vinden,” vertelde ze, terwijl ze samen door de school liepen. Bruno hield haar benen stevig vast met zijn armen. “Je bent een vierdejaars specialist denk ik? Asher, Isla, Dorian, Caelan, Deimos en Xavier” Daar zou je hem hebben. Bruno had niet voor niks het meisje gevraagd om op zijn rug te bivakkeren, want hij wilde zijn gezicht heel even voor haar verborgen houden. Oh, de glundering in zijn ogen bij het horen van de naam van zijn broer was fantastisch. Hij zou informatie over die flop van een broer van hem inwinnen en op die manier volledig voorbereid zijn op hun hereniging. Bruno zou alles al weten over hem; Xavier zou niet kunnen vluchten en al zijn leugens zouden geen werking hebben op hem! “ - “ Bruno had een flink aantal woorden van Myka gemist. Het was niet slim, maar de gedachte aan de confrontatie met zijn broer was zo magnifiek dat het meisje haar woorden aan hem waren voorbij gegaan. “Isla, Dorian, Caelan en Deimos zijn wat serieus. Asher en Xavier zijn wat gekkig, maar zeer goede entertainment op feestjes wel. Het is nooit saai als zij er zijn. Ik kan je komende week wel aan wat mensen voorstellen,”
    Bruno grijnsde een zelfingenomen grijns. “Oh ja joh?” Vroeg hij geïnteresseerd. Asher.. die naam had zijn broertjelief nog nooit laten vallen. “Geinige naam, Asher,” zei hij daarna. ‘Wat is dat voor type dan? Leuke gozer?”
          “En oh!” Myka bracht haar lippen naar Bruno’s oor. “Volgende week geef ik een Halloween feestje. Bij deze ben je ook uitgenodigd.”
    Myka?” vroeg Bruno. “Ben jij echt? Want telkens als ik denk dat je niet perfecter kan worden bewijs jij het tegendeel.”
    Hun tochtje door de school duurde een tijdje en Bruno probeerde alle gangen zo goed mogelijk in zijn geheugen te prenten. Zo snel als hij kon wilde hij de school kennen, zodat hij niet voor gek stond en de weg kwijt raakte. Zoiets zou alleen sukkels kunnen overkomen en hij was beter dan dat.
    “Dat is mijn deel van de kamer.” vertelde Myka toen ze waren aangekomen in haar kamer. “Je mag wel zitten als je wilt… ik ga even op zoek naar kleding.”
    “Nee, ben je gek, ik ga je spullen niet vies maken.” protesteerde Bruno direct. Zijn ogen gleden observerend door het meisje haar kamer. Op zoek naar details over haar leven en op zoek naar iets wat kon duiden op zijn broer. Terwijl Myka haar kledingkast doorzocht bekeek Bruno de polaroid foto’s aan de muur. Gretig zocht hij het gezicht dat hij al te vaak in zijn leven had gezien. De warrige haren en de nonchalante blik van zijn broer zou Bruno uit duizenden kunnen herkennen, maar nergens was hij te bekennen.
          “Ik denk dat je deze wel moet passen. Als je nog douchen wilt… daar is de badkamer. Je kunt mijn handdoeken wel lenen. Weet je zeker trouwens dat er niet nog iets is wat ik voor je kan doen?” Myka hield een Alfea-uniform voor haar uit. Bruno nam het dankbaar aan en boog nog een keer voor haar.
    “Mijn koningin.” Zei hij slijmerig, maar de kleding legde hij neer op het meisje haar bed. Hij moest nu goed nadenken. Het liefst zou hij de douche inspringen, maar het zou ontzettend onbeschoft zijn om van Myka haar gastvrijheid gebruik te maken, terwijl zijzelf net zo goed doorweekt was als hij.
    “Weet je,” Begon Bruno dan ook. “Jij was veel langer buiten dan ik, jij bent al langer verkleumd,” ging hij verder en Bruno stapte de badkamer in. Het was beladen met schoonheidsproducten en eerlijk gezegd leek het een beetje op zijn eigen wastafel. Iedereen wist dat het dom was om zonder dagcrème met spf de zon in te gaan en te oordelen naar haar uitstalling aan producten had Myka dat ook begrepen.
    “Ik wil niet onbeschoft overkomen en als ik dat wel doe, dan geef ik je hierbij toestemming om me in mijn gezicht te slaan,” vertelde hij haar en Bruno draaide de douche open. Met de volgende woorden zou hij zijn eigen regels maximaal overtreden, maar misschien kon het niet kwaad. Gewoon, voor één keertje. “maar als je wilt, zouden we samen kunnen douchen.” Stelde hij voor, zijn stem niet veel anders dan eerder. “Ik zou je haar kunnen wassen,” zei hij schouderophalend. “gewoon als vrienden. Of, nee!” verbeterde hij zichzelf. “Als dienaar van Hare Majesteit Myka natuurlijk.” En met die woorden reikte Bruno zijn hand naar Myka uit.


    @ Myka's room w/ Myka











    Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

    [ bericht aangepast op 1 april 2022 - 15:56 ]