[RPG • 250] Alfea College • speeltopic - Speeltopics

14 nov 2021 - 14:00 reguluswife is offline

ALFEA COLLEGE
"Discomfort Is Where Growth Lies."

STORYLINE

Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

rollentopic • praattopic • speeltopic • story • spreadsheet

PERSONAGES

Ladies
♀ Myka Montarac - 19 - 2 - specialist - U - Neaira
♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - Neaira
♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - Neaira
♀ Gianna Pretorius - 20 - 2 - air fairy - T - Neaera
♀ Eileen Madsen - 19 - 2 - water fairy - M - glowfaery
♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Sionnach
♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Sionnach
♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Laufeydottir
♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Lerwick
♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice

Gentlemen
♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
♂ Deimos Laiken - 22 - 4 - specialist - U - Neaera
♂ Perseus Montarac - 21 - 3 - specialist - M- Neaera
♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Laufeydottir
♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Normandy
♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Normandy
♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - Neaira
♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Lerwick
♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad

CHARACTER WHEREABOUTS

REGELS

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Neaira en Neaera maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

[ bericht aangepast op 30 maart 2022 - 15:13 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

18 feb 2022 - 2:04 Tad is offline

Tad 3475

Xavier Castillo

The best lies about me are the ones I told

De golf van misselijkheid die hij had gevoeld toen hij Joshua Fenwick zijn genadeslag gaf, was overgegaan in een golf van opluchting toen hij Ash in het vizier had gekregen. Het had weliswaar niet veel gescheeld of zijn dagger was in zijn borstkas geplant, maar desondanks wist de specialist dat hij met zijn vriend een grotere kans maakte om hier zonder kleerscheuren uit te komen. Een enkeling zou het duo omschrijven als een gevalletje twaalf ambachten, dertien ongelukken, maar daarvoor hadden ze Isla. Dat de oudste Rothberg hoogstwaarschijnlijk ergens moederziel alleen ronddoolde, vergat hij voor het gemak maar even. In plaats van de ernst van de situatie in te zien, had Xav breed gegrijnsd: want wat een call of duty shit was het.
“Nu al?” hoorde hij zijn beste vriend vragen toen Xav aangaf kapot te zijn. “Minder roken, jongen. Is slecht voor je uithoudingsvermogen.” Ondanks de woorden wist de jongen dat Ash al net zo opgelucht was om hem te zien als andersom. Het voelde toch altijd alsof hij iets verloren was als hij zijn wederhelft niet naast hem had.
“Tuurlijk, Ashtray. Wat jij wil,” grijnsde Xav en hij plaatste plechtig zijn hand op zijn hart. “Na vandaag nooit meer. Beloofd.” Het was een belofte waarvan ze beide wisten dat deze geschonden zou worden zodra ze weer binnen de stenen muren van Alfea zouden zijn, maar geen ooggetuige die hen zou kunnen verlinken, op de morsdode Burned One op Ashers telefoon na. Uiteraard schepte zijn vriend op over het gevecht; het was iets wat hij zelf ook zou doen als er iets was om op te scheppen. Het beeld van een toegetakelde Joshua drong zich naar voren in zijn hoofd, maar het was niet het voorval wat hij met Ash zou willen delen. Niet hier. Niet nu.
Nooit.
Hij zag Ash loeren naar de plek in zijn hals en veelbetekenend wiebelde hij met zijn wenkbrauwen op en neer. Verschil moest er zijn. Ash kon de Burned Ones krijgen. Zelf werd hij liever besprongen door Nev. Desondanks moest hij wel met iets komen tegenover de prestaties van Asher en dus verscheen vrij vlot een haast karakteristiek jongensachtige grijns op zijn gezicht waarbij hij triomfantelijk drie vingers in de lucht stak. Dat zijn idiote vriend hem hierdoor meteen in de spotlight wilde zetten, had hij echter niet voorzien. Het licht van zijn zaklamp was plots fel in de duisternis waarin de rest van het bos gehuld was, waardoor hij gedwongen werd zijn ogen toe te knijpen.
“En dat zonder schrammetje, bloed of bewijs bij je,” luidde het verdict van zijn maat, alvorens deze hem een amicale klap op zijn rug gaf. Hij moest eens weten. Het was dat de regen het bloed dat hij die avond vergoten had al had weggespoeld, maar de specialist had die avond een strijd moeten leveren waaraan hij liever niet had deelgenomen. Xav opende zijn mond al om zijn zaak te bepleiten, toen Ash vervolgde: “Damn, broer. Ze zouden een kerk voor je moeten bouwen. Je bent een God.”
“That’s what she said,” reageerde hij gevat, doelend op hoe Nev zijn bedprestaties omschreef. Weliswaar was het nooit in die exacte bewoordingen gezegd, maar vrije interpretatie had nooit iemand wat kwaad gedaan. “En terecht. Maar in mijn kerk is het enige wat brandt joints, bro. Geen kaarsjes voor Burned Ones of die shit.”
Nu zijn ogen enigszins aan het felle licht gewend waren, had hij de kans om de specialist naast hem in zich op te nemen. Dat Ash niet volledig ongeschonden uit de strijd was gekomen bleek wel: de Burned Motherfucker had hem het lijf van de reus mooi als canvast gebruikt, zoals Xav zelf het vorige jaar al eens had mogen ervaren. Gegarandeerd zouden het littekens worden, maar dat waren offers die helden soms moesten maken.
“Sick,” bracht hij uit, er een knikje naar gevend. “Niet te veel bloed verliezen, oké? Ik ga je niet dat hele eind meezeulen en moet toch met iemand smoken hierna.” De belofte om nooit meer een sigaret aan te raken was alweer vergeten. Hoewel hij zijn zorgen richting Ash niet te veel uitte, mocht duidelijk zijn dat hij zijn vriend weer veilig binnen zou krijgen – al zou hij moeten kruipen. Er was maar één mogelijke uitkomst die avond: of ze zouden hier samen het loodje leggen of ze zouden beide de eindstreep halen. Alle twee.
Alle drie.
De gedachte aan Isla zorgde voor onrust in zijn kop. In de uren dat ze hier rondliepen had zijn hoofd zich afgeschermd voor de schreeuwen die in de verte klonken; de kreten gedegradeerd tot niets meer dan achtergrondgeluid, terwijl hij zich verdomd goed besefte dat er achter elk van die gillen een mens in nood zat. Als Isla…
“Ze is sterk. Die Rothbergjes krijg je niet zomaar klein,” maakte Ash korte metten met zijn doemgedachten. De specialist knikte. Problemen zien waar ze er niet waren, had geen zin. Ze moesten door. Hij viste nu ze even een moment van rust hadden zijn mobiel uit zijn zak, om ook maar enig besef van tijd te kunnen creëren. Hij had eerder bovendien al geprobeerd iets van berichten te ontvangen, maar het bereik was zwaar klote geweest. De stromende regen maakte het lastig het scherm langer dan een paar seconden te kunnen zien en met zijn vrije hand probeerde hij een afdakje te maken, zodat hij niet om de haverklap de druppels hoefde weg te vegen. Een klein lachje rolde over zijn lippen toen hij Nev haar ietwat dreigende bericht las. Ah, ze maakte zich druk. Hij schakelde zijn camera in met de bedoeling haar een foto te sturen van de twee specialisten. Tegelijkertijd blikte hij met een scheve grijns opzij naar Ash, om hem uit te dagen een weddenschap met hem aan te gaan.
Alles daarna gebeurde snel. De krijs. Hoe zijn beste vriend hem resoluut omdraaide. De plotselinge actie zorgde ervoor dat zijn mobiel uit Xav zijn hand glipte, recht in een modderplas, waar het licht vrijwel direct doofde. Hij had niet eens de tijd kunnen checken. “What the f…”
“Pak je wapen,” onderbrak de fluisterende stem van Asher zijn verontwaardiging. Vrijwel tegelijkertijd volgde een hoge gil die door merg en been ging. De gil klonk te dichtbij om tot achtergrondgeluid gedegradeerd te kunnen worden. Dit was menens. Zonder er nog een woord aan vuil te maken tastte Xav naar zijn zwaard, zijn voorkeurswapen. Zwijgend vond zijn blik die van zijn beste vriend en de twee wisselden een betekenisvolle blik, alvorens Xav zijn blik geconcentreerd op de plek richtte waar het geluid vandaan was gekomen.
“Asher?!”
Het was Blondie maar. Voor een moment ging er een golf van opluchting door de specialist heen. Hij wist dat Ash eerder die week nog met deze chick zou ‘smoken’, maar wist al evengoed dat een sigaret ongetwijfeld niet het enige was waarop ze had gezogen. “Oh hey, Xav, jij ook h-…” begon hij sarcastisch, maar zijn stem stierf weg toen hij zag in welke staat Blondie was. Ze hinkte, had geen wapen meer om handen en de blik in haar ogen was gelijk aan hoe Joshua had gekeken: het was alsof ze de Dood zelf rechtstreeks in de ogen hadden gestaard.
Maisie Anderson was aangeschoten wild.
“Help!” verliet een laatste wanhoopskreet haar mond, gevolgd door een monsterlijk gekrijs dat de nekharen bij Xav overeind liet staan en zijn hart in zijn keel liet racen. Hij verstevigde zijn grip rond het heft van zijn zwaard, vastbesloten. Joshua Fenwick had hij niet kunnen helpen, maar dit keer was hij op tijd. Dit keer was hij samen met Ash: Maisie zou haar laatste adem vanavond niet uitblazen.
“Kom achter ons staan,” commandeerde Asher zijn vriendinnetje. Kort wisselden de twee vrienden een blik uit. Er kwam vaak een hoop banter uit hun monden, maar op momenten deze hadden ze geen woorden nodig om elkaar te begrijpen.
“Hou onze rug in de gaten,” wierp hij Blondie nog toe, terwijl hij haar zijn dagger toewierp. Het was niet veel, zeker niet in haar staat, maar als deze ontmoeting met het monster opnieuw een drietal uiteen zou drijven, dan had ze in ieder geval iets. Ze hadden bovendien alle ogen en oren hard nodig. Xav zijn blik was gefixeerd op de bewegende bosjes, alerter dan hij zich ooit gevoeld had die avond.
“Let’s fuck him up, bro.” Geconcentreerd knikte de specialist toen zijn vriend deze woorden uitsprak.
“Ze fucken met de verkeerde rambro’s.” Angst kende Xav niet, maar het vreemde gevoel dat zich van zijn lichaam meester maakte zorgde ervoor dat elke zenuw gespannen stond. Het monster was groot. Breed. Afzichtelijk. Maar bovenal: dodelijk en het kwam in grote snelheid op hen af. Xav nam een diepe teug adem en verstevigde zijn grip op zijn zwaard. Het was nu of nooit.
“Nu!” riep hij in de hoop dat een schot van zijn vriend de Burned One voldoende af zou remmen en verzwakken om hen een kans te geven. Een ijselijk, schril geluid volgde; nog huiveringwekkender nu het op slechts enkele meters afstand van hen klonk. Juist toen Xav in de aanval wilde gaan op dit moment van verwarring om Het nog verder toe te takelen, viel zijn oog op een schim rechts van hen.
“D-d-daar…” hoorde hij het zwakke gesnik van Blondie achter hem, wat zijn vermoedens bevestigde: het waren geen waanbeelden. Zijn keel voelde droog aan en zijn hart bonsde als een razende.
Het was niet alleen gekomen.
Er was geen tijd om te herladen.
Het was alles of niets.
Leven of dood.
“BUK!” schreeuwde Xav naar zijn vriend. Met zijn vrije hand trok hij zijn speer vanachter zijn rug tevoorschijn. Zonder tijd te verliezen liet de specialist zijn wapen over het hoofd van zijn vriend in de richting van de tweede Burned One zoeven. De worp was zonder aanloop en met zijn niet-dominante hand. Doden zou het Het niet, maar op dit moment moest hij vertragen. Hij moest hun kansen om te overleven vergroten. Er was maar één iconisch duo dat levend uit deze strijd zou komen en dat zouden de monsters niet zijn.
Zijn worp trof doel. Een zoveelste krijs klonk, maar wennen deed het niet. Keer op keer zorgde het voor een kille siddering door heel zijn lichaam. Terwijl de adrenaline door zijn lichaam gonsde wierp hij Asher een veelbetekenende blik toe. Ze moesten feilloos samenwerken. Ze moesten Maisie veilig houden. Ze moesten Joshua Fenwick wreken.
“Ik hou deze bezig!” communiceerde hij in een schreeuw, om boven het gekrijs uit te komen. Hij herpositioneerde zichzelf zo, zodat de twee vrienden elkaar rugdekking gaven. Het was tijd om te laten zien wat voor wonderen hij met deze idioot zou kunnen klaren.

To Nev:
— *Wazige, bewogen en ondefinieerbare foto* xzzj0/

@ forest w/ his homie

She's imperfect but she tries

18 feb 2022 - 11:24 darkurge is offline

darkurge 3074

✴AERYS CALLAHAN✴
Light Fairy • Undecided • Year 4 • Library • with Faolan
I just wanna talk, and conversate, cause I usually just stalk and masturbate
And I finally got the courage to ask you on a date so just say yes, let the future fall into place

Inmiddels sloegen de dikke regendruppels tegen de ruiten van de bibliotheek aan. Aerys dacht aan Isla, die waarschijnlijk ergens nog buiten in dat bos liep. Net zoals Leysa... Kletsnat van de regen en in levensgevaar. En dat was dan nog het positieve scenario. Bezorgd had Aerys zijn jongere broertje gevraagd of hij dacht dat het nog lang zou duren, maar diens antwoord gaf niet de geruststelling waar hij zo sterk naar op zoek was.
“De meeste gevechten waar ik eerder over heb gehoord, duren meestal best lang, dus ik ben bang dat we hier voorlopig nog vast zitten,” merkte Faolan op. De nonchalance in zijn broertje zijn stem stak Aerys. Overdreef hij dat hij zich zorgen maakte om de specialisten? Had Faolan dan niemand onder de donkere sterrenhemel lopen waar hij om gaf? Ergens was Aerys blij dat hij nu met Faolan was en niet met Rainn. Hij wist vrijwel zeker dat Rainn nog nonchalanter was over het lot van de specialisten dan zijn broertje zojuist was geweest.
“Maar het komt vast goed met de specialisten,” zei Faolan toen. Hoopvol en misschien iets te snel keek Aerys op en glimlachte naar zijn broertje. Nu was hij al helemaal blij dat hij niet met Rainn was. Die reactie was sowieso de verkeerde.
“Waarom zijn eigenlijk alleen de specialisten naar buiten gestuurd?” Vroeg Aerys verder, nu zijn broertje zelf het onderwerp 'specialisten' had voortgezet.
De geïrriteerde blik in Faolan zijn ogen was Aerys niet ontgaan. Faolan had gelijk, met die laatste vraag was hij sowieso te ver gegaan.
“Ik gok dat ze de fairies beschermen een hogere prioriteit vinden dan de specialisten.” antwoordde Faolan. Het was een gedachte die ook al door Aerys zijn hoofd had gespookt, maar door diezelfde theorie nu van Faolan te horen werd Aerys zijn bezorgdheid om de specialisten alleen maar sterker. “Ik snap niet waarom ze niet enkele sterke fairies hebben meegestuurd, die kunnen zichzelf heus wel verdedigen.”
“Nee, ik snap het ook niet.” stemde Aerys met hem in en hij keek weer naar buiten.
Verder zei Aerys niets meer tegen zijn broertje. Hij wilde zichzelf niet nog verder voor gek zetten door zo emotioneel te doen over de leerlingen buiten, maar hij kon het niet helpen dat zijn hart zwaar aan voelde nu zoveel van de andere bewoners van Alfea in gevaar waren. Van de haat die hij die ochtend nog had gevoeld voor de populaire jongens van de school was bijna niets meer over. Niemand moest de dood in worden gejaagd en al helemaal niet zonder alle mogelijke hulp die beschikbaar is. Het was een bewuste keuze geweest van het schoolbestuur om alleen de specialisten het bos in te sturen, terwijl juist de combinatie van een faerie en een specialist zo krachtig kon zijn. Maar die gedachte hield Aerys voor zichzelf.
Gespannen kneep hij zijn ogen samen en probeerde de specialisten die terugkeerden uit het bos te herkennen, maar het was te donker. Op een paar donkere silhouetten na zag hij vrijwel niks. Het enige wat vast te stellen was was dat de strompelende leerlingen nog in leven waren, verder was alles nog onzeker.
Aeyrs zijn telefoon trilde.
Zijn hart sloeg over.
Mae.

From Maerilyn:
23:46 – Uhm ja is goed. Waarover?
23:46 – Het liefst wel een andere keer met alles wat er vanavond gaande is..

Aerys zijn blauwe ogen werden groot en zijn lippen krulden om in een vrolijke glimlach. Ze wilde met hem praten... Zenuwachtig schoten Aerys zijn ogen naar Faolan en weer terug naar zijn telefoon. De glimlach was niet van zijn gezicht te krijgen, hoe erg Aerys ook zijn best deed om zijn optimisme te verbergen. Mae wilde met hem praten. Dit was het beste antwoord dat hij had kunnen krijgen. Hij moest iets terug sturen! Maar wat?
Hij dacht aan Asher en de manier waarop de specialist zich had gedragen tegenover de faerie die dag bij het meer. Asher had niet twijfelend gedaan, of onzeker, hij had gelachen, hard gesproken en leek precies te weten wat hij moest doen met het aandacht die hij van Mae kreeg. Dat moet Aerys ook doen! Ook al had hij geen idee waar hij mee bezig was. Dat mocht Mae niet weten.

To: Maerilyn
Ja.
Andere keer is goed.
Ik vind je wel als alles weer rustig is.

Aerys slikte. Zou dit iets zijn wat Asher zou sturen? Of een van de andere jongens? Een meisje gewoon vertellen wat er zou gebeuren? Waarschijnlijk wel. Ja, dit was het beste wat Aerys kon doen. Hij moest de leiding nemen. Dat vonden meisjes leuk, toch? Anders zouden ze niet met zulke types als de meest geliefde specialisten gaan.

[ bericht aangepast op 18 feb 2022 - 11:33 ]

19 feb 2022 - 13:42 Culloden is offline

Culloden 545

R o n a n T a l a n F a u g h n
19 ❈ Water Fairy ❈ Year 2 ❈ Modernist ❈ ❈ at library ❈ with Eileen & Aoife

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ❈ - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Eileen bleek nog niets van haar broer gehoord te hebben en dat vond Ronan best vervelend voor haar. Zelf had hij nog niet geweldig veel met de jongen gesproken, maar het bleef familie van Eileen. Hij zou het ook allemaal erg spannend vinden mocht zijn eigen zus buiten zijn, ook al konden ze elkaar echt niet uitstaan. Gelukkig moest hij daar nu niet over nadenken.
'Ik weet ook helemaal niet of het handig is nu een berichtje te sturen, zo meteen gebeurt er juist wat,' bracht Eileen uit. De onzekerheid was duidelijk in haar stem te horen en Ronan wou dat hij iets kon doen. Helaas zaten ze vast in de school en konden ze alleen maar hopen dat buiten alles oké verliep.
'Hij zal wel iets sturen als hij terug is,' probeerde hij haar met een kleine glimlach gerust te stellen. Zijn hand belandde op haar schouder zodat hij even zacht, bemoedigend kon knijpen. 'De specialisten weten vast wel wat ze doen,' voegde hij er daarna nog aan toe.
'Hé,' klonk het vervolgens zacht waarna Aoife zich bij het tweetal voegde. Ook zij zag er niet al te best uit, maar dat was ook niet vreemd. Ze had hem verteld dat ze, toen de eerste Burned One gespot werd, een paniekaanval tijdens de les had gehad. Hij had het zo erg gevonden dat hij er niet had kunnen zijn voor haar omdat hij zelf in de les had gezeten. Gelukkig was ze achteraf naar hem toegekomen en had hij haar tenminste kunnen vertellen dat het oké was en ze niks had om zich voor te schamen.
'Hey,' begroette Eileen zijn beste vriendin waarna hij de light fairy ook een glimlach schonk. De twee hadden inmiddels wel kennis met elkaar gemaakt, maar Ronan wist niet goed wat ze nu eigenlijk van elkaar vonden. Hij had er ook nog niet echt naar gevraagd.
'Ik vind het niet fijn dat we niets kunnen doen,' mompelde Aoife en hij kon zich daar wel in vinden.
'Ik weet niet of ik liever buiten zou zijn bij de burned ones of hier binnen een beetje wachten,' antwoordde Eileen eerlijk. Ook haar kon hij begrijpen.
'Ik zou eerlijk gezegd ook liever helpen,' gaf Ronan uiteindelijk toe. Het idee dat zijn voormalige partner, Asher, daar nu met een nieuw iemand rondliep was echt raar. Vorig jaar had hij zich vaak genoeg kapot geërgerd aan de jongen, maar toch voelde hij nog ergens een soort van verplichting om altijd klaar te staan voor zijn partner. 'Ze hebben zelfs de eerstejaars specialisten naar buiten gestuurd. Dat is toch gewoon vragen om problemen?' Hij kon voelen hoe hij zichzelf al gelijk begon op te jagen. De eerstejaars waren nog maar net op school en dan werd er al van hen verwacht dat ze een Burned One zouden aankunnen.
Zijn oog viel op de mok thee van Eileen die op het tafeltje voor hen stond. In plaats van dampende thee, was de vloeistof inmiddels helemaal bevroren. Ronan wist meteen dat het zijn schuld was en trok zijn handen langzaam dichter tegen zijn lichaam, alsof dat zou helpen. De nieuwe lessen leerden de water fairies ijsmanipulatie en hoewel hij er erg sceptisch tegenover stond, merkte hij dat hij er goed in was. Nu hij zich zo aan het opwinden was over de eerstejaars, namen zijn emoties het weer over en dan durfde zijn magie al eens gek te doen.
'Ik ben in ieder geval blij dat jullie veilig zijn,' probeerde hij zichzelf wat af te leiden, hopend dat niemand zijn uitspatting gezien had.

Nothing is impossible in my own powerful mind.

19 feb 2022 - 18:48 Sev is offline

Sev 19203

RAINN 'KOVSKY'
"A spark neglected makes the mightiest of fires."

theme • 4th yr fire faerie • age unknown • at the ballroom • w nevya

tw: death, murder, animal cruelty.

"Ik moet iets doen ter vermaak, als de opties tot gezelschap beperkt zijn.”
”Ik ben.. diep vereerd dat ik me bij je selecte groep aan gezelschap mag rekenen, Nevya,” antwoordde Rainn met zijn ijzige stem. Hij nam een lange hijs van zijn sigaret terwijl zijn lichtgrijze ogen kalm maar waakzaam door de ruimte bleven turen.
Niet alleen was het een aardig tijdverdrijf om de baas te kunnen spelen over alle faeries in Alfea, het was ook ontzettend belangrijk voor de toekomst van de school. Nu had Rainn geen enkele specialist hoog zitten dus wat hem betreft mochten ze allemaal linea recta van school gestuurd worden, maar desondanks kon hij deze actie van het bestuur waarderen. Die avond moesten de niet-magische soldaatjes hun ultieme test volbrengen. Specialisten waren hun plekje op de school sowieso al niet waardig, maar wie stierf en niet terugkwam, hoorde echt bij de bottom of the barrel. Voor zo’n incapabiliteit had hij geen tijd, en het nieuwe schoolbestuur klaarblijkelijk ook niet. Het was soms nodig om het onkruid dat tussen de bloemen groeide, er met wortel en al tussenuit te rukken. Mrs Donaghue begreep dat.
“Ik heb wel vertrouwen in Xavier, neemt niet weg dat het sneller gekund had. Ik weet wel betere dingen om mijn tijd aan te spenderen dan hier nutteloos afwachten.”
Rainn blies de rook beheerst uit zijn longen. Hij vond het wel amusant eigenlijk. De school stond in brand — figuurlijk dan. En als iemand van de destructie en paniek van vuur hield…
“Maar goed, survival of the fittest, niet? We zullen wel zien,” sprak ze. Hij voelde hoe Nevya’s ogen hem bestudeerden. Zodra ze vroeg in hoeverre hij al van zijn nieuwgevonden macht genoot, gaf hij haar een kort antwoord.
“Genieten? Omdat ik niet hysterisch ben zoals de rest? Dit is niet genieten. Dit is werk, Levan.”
Haar zachte gegrinnik, vertelde hem dat ze erdoorheen prikte. Niet dat dat erg was. Er was geen schaamte in het najagen en vasthouden van macht. Alleen een naïeveling zou dat niet doen.
”Werk,” lachte ze zachtjes. “Je hoeft het voor mij niet te ontkennen, Kovsky. Je houdt van dit beetje macht dat in je schoot geworpen is.”
“Niets wordt mij in de schoot geworpen,” antwoordde hij rustig. Alsof ze zomaar elke idioot de verantwoordelijkheid zouden geven om letterlijk de hele magische school in toom te houden. “Als alle faeries besluiten dat ze naar buiten willen en zich tegen mij keren, is het mijn taak om dat op te lossen met Reilly.” En ze zouden het voor elkaar krijgen ook. Er was geen enkele faerie op de hele school die hem intimideerde, en dus kende Rainn geen angst. Daarnaast was er nog een ander belangrijk sleutelverschil waarin hij anders was dan zijn schoolgenoten:

Rainn draaide er zijn hand niet voor om om te doden.

Als klein jongetje had hij zijn destijds nog mysterieuze krachten ongecontroleerd geoefend op de mereltjes in de tuin van het weeshuis. In het begin was zijn magie nog lang niet sterk genoeg geweest om hen direct in de fik te zetten. Destijds had hij de dieren enkel van binnenuit kunnen verbranden, dus hadden ze langzaam moeten lijden. De vogels hadden paniekerig rondgesprongen, piepend in doodsangst en wanhoop terwijl Rainn gefascineerd had toegekeken. Toen hij ouder werd en zijn magie beter begon te beheersen, oefende hij op loslopende buurtkatten en egeltjes onder de struiken. Sommigen martelde hij door ze langzaam te laten creperen, anderen zette hij direct in brand. Geen van de dieren had het ooit na kunnen vertellen.
Geen van de weeskinderen had het ooit na kunnen vertellen.
Aerys' grote liefde Maerilyn of Linphea was al in paniek geraakt toen ze hem een paar vissen had zien roosteren in het meer. Ze moest eens weten.
Hij zou er niet voor schromen om leerlingen die zo dom waren om de regels te breken en hem of Reilly te tarten, pijn te doen. Heel veel pijn, als ze pech hadden.
Je moest nu eenmaal niet met vuur spelen.
“Hoeveel zou je ervoor over hebben om alleen de macht te hebben? Niet ontkennen dat je het niet zou willen,” wilde Nevya weten.
”Van Alfea? Als dat zou betekenen dat ik alle inferieure studenten weg mocht sturen… dan veel. Voor inferioriteit is geen plek hier. Daar zou jij het mee eens moeten zijn, aangezien je net zelf zei dat wij als faeries deze situatie direct opgelost zouden hebben."
”Inferioriteit betekent niet dat ze geen ander nut kunnen hebben. En veel is geen antwoord,” reageerde Nevya. “Als jij iedereen weg zou sturen die je inferieur vindt, dan zou waarschijnlijk alleen jijzelf overbleven.”
Een minzame, vrijwel onzichtbare glimlach verscheen op Rainn’s lippen. Dat was waar. Er zouden niet veel mensen overblijven, maar alleen zou hij niet zijn. Dat zou eeuwig zonde zijn van de enkelingen met veel potentie die op Alfea rondliepen.
”Ik zou jou niet wegsturen,” antwoordde hij kalm. Hij zei het niet om haar ego te strelen, het was simpelweg de waarheid. Hoewel de air faerie hem graag prikte en plaagde, wist hij dat ze dat niet deed om hem te vernederen. Zij wist hem op waarde te schatten, op dezelfde manier waarop hij haar kracht zag. Haar woede. Haar onrust. Haar vuur.
”Samenwerken is niet altijd verkeerd. Gebundeld kunnen we bijzondere dingen doen.” De vuurtornado waarop ze stiekem oefenden in het open veld achter de bossen, werd alleen maar krachtiger. Het kostte hen beide veel energie, maar het was schitterend om de combinatie van oerkrachten die hun interne woede teweeg wist te brengen tot uiting te zien komen.
Hij keek haar aan met zijn hypnotiserende ogen. “Jij bent tot heel veel in staat. Als je de kans krijgt.”
Een glimlach vormde op Nevya’s gezicht. Ze draaide haar handen en wist een paar ballonnen te poppen. De huilende studente op de grond die ernaast zat, gilde van schrik. Tevreden keek Rainn toe hoe de angst van het meisje de faerie amuseerde.
“Dat gezegd hebbende… Je zou ze haast naar buiten gooien en weddenschappen houden over hoelang ze het volhouden,” murmelde Nevya. “Ik geef haar vijf minuten.”
Rainn’s arrogante, kille blik bleef op het meisje hangen. Hij keek niet weg toen ze verschrikt hun kant op keek, maar nam een trekje van zijn sigaret terwijl hij naar haar bleef staren.
”Ik geef haar tien minuten,” sprak hij toen met zijn ijzige stem. “Vijf om naar buiten te gaan, het bos in te lopen en uiteindelijk haar teamgenoten kwijt te raken. Twee om te gillen en de aandacht van een Burned One op zich te vestigen.”
Hoewel hij zacht tegen Nevya sprak, wist hij dat het bange wezeltje dat tegenover hen zat hem goed kon verstaan. Haar ogen werden groter toen ze hoorde dat ze over haar aan het praten waren en ze zich besefte dat de 4e jaars vuurfaerie haar blik niet meer losliet. Ze was als een hertje dat niet weg durfde te kijken, verstijfd in het licht van de koplampen. Een doodsbang egeltje dat te bang was om te vluchten, hoewel zijn ingewanden van binnenuit in brand werden gezet.
“..Eén minuut voor de Burned One om haar te vinden en te achtervolgen, als ze prooi die ze is. Tijdens het rennen zal ze denken aan haar geliefden en zich ineens bewust worden van haar eigen mortaliteit. Ze zal zich beseffen dat ze haar doelen te lang heeft uitgesteld, er altijd vanuit gaande dat er wel tijd zou zijn."
Rainn sprak kalm en duidelijk, alsof hij een monoloog aan het opvoeren was. "Ze heeft één minuut nodig om naar de grond gewerkt te worden en te worden opengereten door de klauwen van de Burned One. Het zal zijn als een hondsdolle hond die wordt losgelaten op een weerloze kitten. Ze zal bidden tot een God waar ze plotseling in gelooft en hem smeken om haar te vergeven en genade te tonen.”
Hij blies langzaam zijn rook uit. “En dan heeft ze nog één laatste, oneindige minuut waarin ze zich realiseert dat ze zal sterven. Een minuut waarin ze zich eenzamer voelt dan ze ooit geweest is, wetende dat er niemand is die haar begeleidt nu ze de dood in de ogen kijkt. Ze zal het licht om haar heen verder en verder ziet doven en een angst voelen zoals ze deze nog nooit gevoeld heeft.. tot ze enkel nog een half-aangevreten lichaam is.”
Rainn bleef haar genadeloos aanstaren terwijl de tranen over de wangen van het meisje rolden en ze trillend op de grond lag. Ze durfde nog altijd niet weg te kijken. Doodsbang was ze van hem. Precies zoals het hoorde.

To Aerys Callahan:
Gebruik je onzichtbaarheidsspreuk en maak rondes. Als iemand stiekem iets doet wat niet deugt, kom je naar mij. Je geeft niemand waarschuwingen.

[ bericht aangepast op 19 feb 2022 - 18:50 ]

ars moriendi

20 feb 2022 - 0:10 Sev is offline

Sev 19203

Asher Ryan Dugray
"Everything I do, outrageous."

theme • 4th yr specialist • in the woods • with his broski

In het korte moment van rust, toverde Xavier zijn telefoon tevoorschijn.
“Heb je bereik hier?” vroeg Asher gretig. Zijn voorgaande berichtjes naar Ramsay en Mags waren met moeite doorgekomen, maar de rest van zijn tijd in het bos had hij geen bereik gehad. Toen hij Xavier zag grijnzen naar zijn mobiel, wist hij genoeg. Snel pakte hij zijn eigen mobieltje erbij om te checken of hij een berichtje van zijn zusje had gekregen. Helaas was dat nog niet het geval. Wel van Ramsay, die niet inging op Asher’s stoerdoenerij maar hem op de man af vroeg of hij in orde was. Ook Mae en Nev hadden hem een appje gestuurd. Wat lief. Het voelde zowel goed als beklemmend om te weten dat er mensen in Alfea aan hen dachten. Het moest verschrikkelijk zijn om binnen te zitten en niets te kunnen doen behalve afwachten.
Asher klemde zijn kaken op elkaar en probeerde gauw wat berichtjes terug te typen. De regen die in dikke druppels op zijn scherm bleef vallen, vermoeilijkte het proces behoorlijk. Nadat hij iedereen zo snel als hij kon wat had teruggestuurd, stopte hij zijn mobiel weer in zijn achterzak. Dat was het moment dat Maisie aan kwam rennen en Asher zijn vriend naar achteren trok. Xavier’s telefoon viel uit zijn handen op de grond en het donkere bos werd weer in complete duisternis gehuld.
“Kom achter ons staan,” commandeerde Asher de hulpeloze Maisie. Struikelend over haar eigen benen en de drassige grond, rende de ontwapende specialiste naar de twee jongens toe om zich vervolgens achter hen tegen de grond te laten vallen.
Asher hoefde Xav niet te vragen om haar een wapen te lenen — de jongen was hem al voor geweest. Dankbaar gaf hij zijn maat een goedkeurend knikje. Niemand ging nog sterven vanavond, niet als het aan hem lag.
“Let’s fuck him up, bro.”
Xavier’s normaal gesproken jongensachtige, ondeugende gezicht oogde serieus en gefocust.
“Ze fucken met de verkeerde rambros.”
Asher knikte, een diepe frons tussen zijn ogen. Dat deden ze inderdaad. Hoewel ze op school vooral werden gezien als de onafscheidelijke, populaire class clowns die hun educatie niet al te serieus namen, waren ze wel degelijk een moordteam samen. Het feit dat ze beide zonder twijfel hun leven voor de ander zouden geven, was daarin key.
Zo snel hij kon spande hij de kruisboog aan met zijn voet voordat hij weer overeind kwam. Shit, het was zo fucking donker. De bomen stonden nog dichter op elkaar dan ze hadden gedaan op de plek waar Asher eerder nog in zijn eentje oog in oog had gestaan met een Burned One.
Oké. Focus, Ash.
Hij hief zijn afstandswapen en blies een paar keer achter elkaar goed uit toen hij het walgelijke wezen in zijn vizier kreeg. Zijn benen verloren hun kracht toen hij het monster weer zag, maar hij wist in positie te blijven staan, het koude zweet op zijn rug.
God-ver-domme, wat was dat ding godsgruwelijk lelijk.
Het wezen schreeuwde en begon naar voren te rennen. Dit keer sprintte de blonde specialist echter niet weg. Hij stond niet alleen. Hij had zijn broeder aan zijn zijde. In het duister probeerde hij zo goed mogelijk op de romp van het wezen te mikken. Het was simpelweg te donker om risico te nemen en voor een headshot te gaan.
”Nu!” hoorde hij Xav naast hem roepen. Dat was het moment dat Asher de pijl in de duisternis schoot en niets anders kon doen dan hopen dat het raak was. Een split-seconde had nog nooit zo lang geduurd, maar uiteindelijk sprong zijn hart op toen een ijzingwekkende brul volgde.
Hij greep naar zijn bijl om het klusje af te maken toen hij plotseling zijn vriend hoorde schreeuwen.
“BUK!”
Waar hij normaalgesproken absoluut een domme, seksuele grap had gemaakt als reactie op dat verzoek, wist hij dat het daar nu de tijd noch plek voor was. Shit was serious. En dus deed hij direct wat zijn vriend hem toeriep en dook hij ineen om zich klein te maken, voor zover zijn lange lijf dat toeliet.
Nog geen seconde later zoefde er een speer over zijn hoofd heen. Waarheen? De Burned One was toch—
“Oh fuck.”
Asher voelde een golf van angst en adrenaline door zijn lichaam spoelen toen hij de tweede Burned One die blijkbaar ten tonele was gekomen hoorde krijsen. Hij had dat kreng niet eens gezien. Shit.
Zijn blik vond die van Xavier.
“Ik neem de eerste!“
”-Ik hou deze bezig!”
Wat zaten ze toch weer heerlijk op één lijn. Het plan was duidelijk. In tunnelvisie rende hij op de eerste Burned One af die zich inmiddels weer had herpakt na het rake schot van de kruisboog. De achterkant van de pijl stak uit zijn borst en de blonde specialist voelde zijn maag omdraaien toen hij oogcontact met het afschuwelijke wezen maakte. Het kwam niet vaak voor dat iets of iemand langer was dan hij, maar naast zo’n Burned One stelde hij niets voor.
Had hij maar een goede shotgun, net als in Call of Duty.
Toen de Burned One op vier ledematen een katachtige sprong maakte, dook Asher opzij, de bijl stevig in zijn handen geklemd. Dit was zijn kans. Razendsnel klom hij terug overeind om het wezen van achteren aan te vallen, voordat het zijn zinnen kon zetten op een gillende Maisie.
Schreeuwend, en met alle kracht die hij nog over had in zijn gespierde armen, sloeg hij de bijl neer in de nu blootgestelde nek van de Burned One.
Met een gorgelend geluid probeerde het wezen te schreeuwen, maar Asher trok met een grimas de vastgezette bijl weer uit de zwartgeblakerde nek van het wezen voordat hij hem weer liet neerkomen. De kop van de Burned One kwam met een akelig geluid los en schoot met kracht naar voren. Het bloed dat uit het wezen kwam, leek bijna zwart en stonk zo erg dat Asher zijn avondeten bijna weer naar boven voelde komen.
Veel tijd om bij te komen gaf hij zichzelf niet. Hij draaide zich direct weer om naar Xavier en Maisie om te zien of hij kon helpen.

[ bericht aangepast op 20 feb 2022 - 0:18 ]

ars moriendi

20 feb 2022 - 20:54 Tad is offline

Tad 3475

Lune Castemont

She was like the moon – part of her was always hidden away

De hele avond voelde als één grote roes. Het besef van tijd was Lune al tijden terug kwijtgeraakt, want hoe vaak ze ook op haar mobiel had gekeken om te kunnen controleren of de mensen om wie ze gaf veilig waren, daadwerkelijk iets registreren deden haar hersenen niet. De enige gedachte die al heel de avond door haar hoofd spookte en steeds luider begon te schreeuwen was dat ze daarbuiten moest zijn om te helpen. Het gevoel van onmacht en rusteloosheid zwol aan met de seconde en ze wist niet hoe lang ze nog in deze onzekerheid zou kunnen verkeren zonder actie te ondernemen en de consequenties voor lief te nemen.
Maar toen te midden van alle chaos was hij daar: Rush.
Het was onwennig om hier tegenover hem te staan, terwijl mensen hen links en rechts passeerden. Alles aan de specialist was tegelijkertijd zo vertrouwd en onwennig. Voor de rest van Alfea waren ze volslagen vreemden van elkaar, maar het tweetal wist zelf wel beter. Voor heel even wist het oogcontact met de jongen tegenover haar de onrust in haar te verzachten, maar die kalmte verdween als sneeuw voor de zon toen haar blik naar zijn been afdwaalde en ze zijn wond zag. De fairy hoefde hem niet letterlijk te vragen of hij gebeten was en een gevoel van opluchting ging door haar heen toen ze zag hoe hij kordaat zijn hoofd schudde.
“Nee. Nee, ik ben oké, alleen m’n been.” Ze knikte opgelucht, al verdween de bezorgdheid niet uit haar ogen. Rush was de eerste die ze van buiten zag komen en ook daadwerkelijk kende. Alle vragen die die avond op haar lippen hadden gebrand kwamen als een waterval naar buiten. Het was Lune zelf die zichzelf het zwijgen oplegde toen ze zag hoe Rush duidelijk moeite had om op zijn eigen benen te blijven staan. Nog nooit had ze hem zo kwetsbaar gezien. Zonder er verder over na te denken was ze onder zijn arm geschoten om hem te kunnen ondersteunen, maar tot haar verbazing duwde de specialist haar niet weg. Sterker nog: hij gaf aan blij te zijn haar te zien. Hoe zacht dan ook.
Met moeite had ze haar hakken onderweg opgepakt, terwijl ze een poging deed om de specialist te blijven ondersteunen. De weg naar de ziekenboeg leek langer dan ooit tevoren en met de pas die ze zette leek het alsof het gewicht zwaarder werd. Toen Rush zich eindelijk op een bed kon laten zakken, reikte ze hem een flesje water aan en toen artsen zich over hem ontfermden, wist Lune dat ze maar beter weer kon gaan.
“Wil je blijven?”
Ietwat verrast keek de kleine fairy Rush aan. De vraag kwam uit het niets, zeker nadat hij haar eerder op het feest op geheel botte wijze de schouder had toegekeerd. Wanneer het de specialist betrof hoefde de light fairy haar krachten niet aan te wenden om onzichtbaar te zijn. Op de momenten dat er anderen om hen heen waren bestond ze niet. Maar nu hij deze vraag stelde, wist Lune dat ze hem hier niet alleen achter zou willen laten. Misschien was dat haar probleem: het gaf niet hoe vaak iemand haar pijn deed; bij de minste kruimel van aandacht was alles weer vergeten. Het feit was echter bovendien dat ze op dit moment liever in de aanwezigheid van Rush verkeerde dan van het gros van de fairies hierbinnen. De armen van de jongen hier tegenover haar hadden haar altijd een vertrouwd en veilig gevoel gegeven. Hoe gecompliceerd de dagen op Alfea ook konden zijn, tijdens de nachtelijke uren die ze met hem gespendeerd had leek alles goed te zijn. Lune hoopte vurig dat de nabijheid van de specialist deze avond hetzelfde effect had.
“Ja,” murmelde ze dan ook zacht, al zakte ze niet naast hem neer. Ze voelde zich te rusteloos. “Ja, tuurlijk.”
“Ik ben Myka kwijtgeraakt.” Lune had het gevoel alsof haar hart voor een moment stopte met kloppen. “We werden aangevallen en alles was zo chaotisch. Het was donker, het regende, dat ding viel ons aan, ik zag Myka niet meer, ineens voelde ik iets aan m’n been en haalde ik uit, maar ik wist niet of het genoeg was. Toen hoorde ik een gil en die comms, die vreselijke dingen werkten niet meer.”
Stil hoorde de blondine de woorden aan. Een ongeruste blik was in haar ogen geslopen. Ze slikte. “Myk is vast oké,” bracht ze geforceerd uit in een poging zijn zorgen weg te nemen. “Myk kennende komt ze zo terug met verhalen over hoe ze is uitgenodigd voor de bruiloft van twee Burned Ones,” probeerde ze wat humor in het gesprek te brengen. Ze voelde de grap zelf echter niet. Zelfs Myk haar zonnige persoonlijkheid zou de monsters niet kunnen overtuigen haar niet te doden als ze daar de kans voor kregen.
“Ik heb je broer niet gezien,” gaf Rush haar toen te weten. De hoop die ze had gevoeld dat de jongen meer wist was in één klap weg. “Dorian had alles echt goed voor elkaar in het begin, maar toen vielen de comms uit…” Lune haar maag draaide zich om.
“Maar Dorian is goed in wat hij doet, ik weet zeker dat hij in orde is,” volgde er gehaast uit Rush zijn mond. Ze wist dat hij haar met deze woorden gerust probeerde te stellen, net zoals ze hem zojuist gerust had proberen te stellen. Waarschijnlijk geloofden ze elkaars woorden geen van beide. Iedereen die Do een beetje kende wist dat hij zijn leven zou geven voor iedereen die daarbuiten liep, zelfs al was die opofferingsbereidheid niet wederzijds. “Hoe was het hier? Zijn er al anderen terug?” vervolgde de specialist snel.
“Hoezo? Wil je weten vanaf wanneer je me weer als lucht kunt behandelen?” De scherpe opmerking was uit haar mond voordat ze het doorhad. De fairy wist dat het hoogstwaarschijnlijk enkel een vraag was geweest om haar aandacht af te leiden van Do die daar nog ergens buiten ronddwaalde. Als hij überhaupt nog leefde. Men zei weleens dat broers en zussen een zodanig sterke band hadden dat ze simpelweg voelden wanneer er iets met de ander aan de hand was. Op dit moment had Lune het gevoel alsof er een steen op haar borstkas rustte. Een lichte gloed rond haar handen verraadde dat ze moeite had haar emoties onder controle te houden. Het voelde alsof elke minuut dat ze hier langer zou zitten, de kans kleiner zou worden dat ze haar broer ooit nog terug zou zien. Het was niet haar bedoeling geweest om naar de specialist uit te vallen, maar haar emoties namen de overhand.
"Sorry…” verzuchtte ze gemeend. “Ik… ik weet het niet,” bekende ze. Haar ogen gleden door de zaal. Enkele specialisten waren al terug, maar haar vrees was dat de bedden steeds voller zouden raken. “Ze vertellen ons niets. Reilly en Rainn paraderen rond alsof ze de koning van Alfea zijn. Alsof ze het… amusant vinden, haast. Fucking misselijkmakend.” De afkeer voor de twee fairies kon ze niet verhullen. “En je kent Do… hij zou zijn leven geven voor mensen die…”
Haar stem stierf weg. Ze wilde er niet over nadenken. Rusteloos viste ze haar mobiel uit het tasje dat ze bij had om te kijken of er daar inmiddels meer nieuws was. Geen Do, zag ze meteen. Zowel Nev als Mae vroegen haar naar haar broer. Lune wenste vurig dat ze wist hoe het met hem ging, maar ze wist niets. Driftig tikte ze berichtjes terug, waarbij ze haar beste vriendin ook naar Xavier vroeg. Lune kon de specialist niet luchten of zien, maar ze wist dat Nev zich diep van binnen zorgen maakte om de klootzak. Het was echter het volgende berichtje dat haar aandacht pas echt opslokte.
Rams.
Goddank. Hij was oké. Een warm en opgelucht gevoel verspreidde zich in haar borstkas terwijl ze de woorden nogmaals las. Hij hield van haar. Het waren woorden die ze al vaker had gehoord. Woorden die keer op keer weer leugens bleken te zijn. Maar op dit moment maakte het niet uit. Hij was oké. Rams was oké en dat was alles wat uitmaakte. Haar duim wreef kort over de woorden heen, alsof het haar dichter bij de specialist in de bossen zou brengen. Voor even wilde ze niet denken aan hun historie. Hun ruzies. Zijn ontrouw. Gia. Voor even wilde ze er daadwerkelijk in geloven dat alles goed zou komen. Dat hij veilig terug zou komen.
“Rams is oké,” murmelde ze om Rush te informeren. “Caelan ook. Buiten, maar oké.” Ze slikte en stak haar mobiel weer weg. “Geen woord van de rest…” Geen woord van Do. Met een zucht liet ze zichzelf eindelijk naast Rush op het bed zakken. Haar benen bungelden verloren over de rand. De light fairy drukte haar nagels in haar gloeiende handpalmen. Het was niets meer dan een wanhopige poging om haar emoties onder controle te houden. De pijn die het veroorzaakte leidde haar gedachten echter bij lange na niet voldoende af. Haar blik viel op wat bloed dat aan haar blote been kleefde. Rush zijn bloed. Hoeveel bloed zou er daarbuiten vergoten worden? Ze beet haar lip en sloeg haar blik smekend op naar de specialist.
“Fuck, Rush. Ik moet naar buiten.” Ze wist dat het niet kon. Niet mocht. Maar een schorsing was op dit moment haar minste zorg zolang ze niet wist of haar broer oké was. In het vorige schooljaar dacht ze dat ze bang was geweest om Ramsay te verliezen aan een ander, maar nu, in een situatie van leven of dood, wist Lune pas echt hoe de angst om iemand kwijt te raken voelde.
“Kunnen we het over iets anders hebben? Alsjeblieft? Wat dan ook…”

☾ • great hall w/ Rush • Outfit • ☾

She's imperfect but she tries

21 feb 2022 - 0:06 Novalunosis is offline

Novalunosis 525

➹ Caelan Atley Haywood ➶
Listen, smile, agree, and then do whatever you were gonna do anyway

22 – Specialist – Traditionalist - Year 4 – Specialist outfit – Outside– With Ramsay

Pas toen de Burned One in elkaar zakte tot een hoopje bewegingsloos vlees stopte Caelan met het herhaaldelijk neersteken van het wezen. Of de extra dolksteken ook echt nodig waren, was niet bekend, daarvoor was Caelan te snel overgegaan op het neersteken. Hij was niet van plan gewest om simpelweg toe te kijken of een doorgesneden keel genoeg was om een Burned One te vermoorden. Die kennis mocht een andere Specialist gaan uittesten. Voor nu was het belangrijkste dat de Burned One dood was. En daar leek het verdomd veel op.
''Fucking hell,'' mompelde hij. Nu het wezen roerloos aan zijn voeten lag kon hij het wezen beter in zich opnemen. Er waren genoeg kenmerken om een Burned One als menselijk te beschouwen, maar tegelijkertijd waren ze allesbehalve menselijk. De huid was zwartgeblakerd en samengesmolten tot een oneffen buiten laag. Daarbij waren de ribben te tellen en was er een extra uitsteeksel op de rug van de Burned One. Donker bloed sijpelde uit de wonden die Ramsay en hijzelf hadden toegediend. Al met al was het een walgelijk gezicht.
“Zweer dat je me direct neersteekt als zo’n ding me bijt.” Had hij Ramsay opgedragen. Nog op adem komend verhief Ramsay zijn hoofd totdat hun blikken elkaar kruisten.
“Alleen als jij hetzelfde voor mij doet.” Zei Ramsay waarop Caelan instemmend knikte. Hopelijk hoefde het niet zo ver te komen. De regels waren simpel: een gebetene moest neergehaald worden voordat ze schade aan konden richten. Het maakte niet uit of de persoon in kwestie een volledige Burned One was of nog het gezicht droeg van een bekende, al wilde Caelan nog niet ondervinden of het net zo makkelijk was om een bekende te vermoorden zoals hij zojuist had gedaan bij de Burned One. ''Stel je voor dat...'' Sprak Ramsay nog verder, maar hij maakte zijn zin niet af.
''Ik stel liever helemaal niets voor.'' Maar het was al te laat, want het beeld waarbij een Burned One besmetting door zijn aderen stroomde zat al in zijn hoofd. Om het beeld te verdringen begon hij zijn pijlen te verzamelen.
Toen alle nog bruikbare pijlen weer een zijn koker zaten gaf Caelan Ramsay een schouderklopje en een compliment vervolgens schakelde hij terug naar het zakelijke gedeelte, ze konden hier immers niet blijven staan. Ondanks de situatie wist Ramsay nog een glimlach op zijn gezicht te toveren. Alles aan Ramsay's lichaamstaal liet blijken dat hij niet goed wist hoe te reageren, vandaar dat al vrij snel de telefoon tevoorschijn kwam, maar niet voordat hij Caelan een compliment had gegeven.
''Thanks,'' nam Calean het compliment met een knikje in ontvangst. De gil waar hij over begonnen was leek echter niet te registreren bij de andere specialist. ''En ja die gil, die hoorde jij toch ook voordat we hier kwamen?'' Herinnerde hij Ramsay eraan. Dat was immers hetgeen wat de jongens naar deze plek getrokken had. ''Of denk je dat het geluid afkomstig was van onze vriend hier?’' Met een klein knikje gebaarde hij naar het lichaam van de Burned One. Zelf kon hij bijna zweren dat het een menselijke gil geweest was.
Ook Caelan greep de kalmte na –en misschien zelfs voor – de storm aan om even zijn berichten te controleren, al verwachtte hij niet veel. Hij was zelf niet een enorme texter en dat resulteerde er ook in dat mensen hem vrijwel geen berichten stuurden. Desondanks stond er toch één berichtje op hem te wachten en eigenlijk leverde dat wel een warm gevoel op. Toch iemand die aan hem dacht terwijl hij hierbuiten was. Met een glimlach typte hij een berichte terug.

Toen hij zijn telefoon weer opborg was Ramsay nog bezig met berichten beantwoorden. Van de glimlach van eerder was geen spoor meer zichtbaar, sterker nog, voor een moment twijfelde Caelan of het regen of tranen waren die over zijn wangen gleden. Voordat hij daar echter naar kon vragen begon de medespecialist vliegensvlug verder te typen.
“Moeten we checken wat die gil was?” Vroeg Ramsay toen hij eenmaal uitgetypt was. “Doet jouw comm het nog?''
''Ja, het zit me niet lekker om het te negeren.'' Het mocht inmiddels dan wel al een tijdje stil zijn, desondanks wilde hij het niet op zijn geweten hebben dat ze iemand in nood achter hadden gelaten. De comms was hij eigenlijk compleet vergeten, het was dat Rams het opbracht anders was het hem helemaal niet opgevallen dat het ook daar opvallend stil was. Snel klikte hij het apparaat los van zijn riem, maar het gebrek aan brandende lampjes vertelde hem al genoeg.
''Nope, vandaar dat het zo stil is.'' Na een diepe zucht borg hij het ding weer op. Compleet nutteloos, maar ze hadden zojuist al bewezen dat het zonder ook prima werkt. ''Dan moeten we het zelf maar regelen.'' Concludeerde hij dan ook simpelweg voordat hij weer in beweging kwam. Na enkele stappen draaide hij zich terug om te kijken of Ramsay ook daadwerkelijk meeliep. Er viel een stilte toen de twee verder liepen door het bos – geen ongemakkelijke stilte, eerder en gefocuste. Ze moesten wel op scherp staan. Dat ze één Burned One vermoord hadden betekende niet dat er niet meerdere op de loer lagen. Toch bleef het beeld van Ramsay die leek te huilen door zijn hoofd spoken. Had de jongen echt gehuild of leek dat maar zo? En zo ja, waarom? Was er iets bij een ander team verkeerd gegaan? Verscheidene vragen kwamen samen in een wervelwind van nieuwsgierigheid totdat de druk gewoon te hoog werd.
''Alles oké though?'' Hij hield de vraag bewust zo open mogelijk want er kon van alles op dit moment spelen, van het hier rondlopen tot klasgenoten. Hij kon het zich wel voorstellen dat een Burned One gevecht de nodige emoties naar boven haalde.

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

21 feb 2022 - 22:08 Iotte is offline

Iotte 928

Het feestje van de specialisten dat gepland gestaan had — en waar ze Faolan zonder blikken of blozen voor had uit durven nodigen — was niet meer doorgaan. Eveneens als haar gesprek met Asher, wat voor Mackenzie op dat moment eigenlijk meer een blessing in disguise was geweest.
Het was niet dat ze niet van haar broer hield. Nee, integendeel; dat was zeker het geval niet. Ze hield van Asher tot in het diepste van haar ziel. Maar ze kon hem gewoon niet onder ogen komen. In ieder geval nu nog niet. Het was té vroeg, té vers en voor zijn eigen bestwil beter om uit haar buurt te blijven. Ze zou hem toch alleen maar pijn doen en dat was wel het allerlaatste wat haar lieve broer verdiende.
Je had dat gesprek met je broer gewoon moeten aan gaan toen het nog kon, liefje.
De stem in haar hoofd klonk vertrouwd. Het was de stem van haar moeder. Die ze sinds die ene zomer altijd leek te horen net voor het moment dat ze haar controle zou verliezen.
God, wat miste ze haar moeder.
Toch probeerde Mackenzie krampachtig de stem in haar hoofd te negeren, want ze wist dat de stem gelijk had. De stem had altijd gelijk. Ze had dat gesprek met Asher aan moeten gaan toen het kon.
Hun moeder was bij leven altijd degene geweest die Mackenzie voorzag van advies. Ongevraagd harde, maar goedbedoelde adviezen. Adviezen waar Mackenzie onbewust veel waarde aan hechte, want ze wist dat haar moeder het beste met haar voor had.
Misschien was dat gesprek wel je laatste kans geweest om dingen recht te zetten. Ik bedoel, er is een kans dat Asher niet meer terugkomt. Heb je daar over nagedacht? Kan je daar mee leven?
Het antwoord was nee.
‘Stil, ik wil het niet horen,’ het was slechts een fluistering dat over haar lippen kwam.
En angstvallig stil bleef het.
Het enige geluid dat Mackenzie vervolgens hoorde was het geluid van haar eigen ademhaling, die hard en gejaagd klonk in de stille bibliotheek van Alfea. De waarheid was dat ze gek werd van ongerustheid. Het gepraat tegen zichzelf was daar het levende bewijs voor. Asher liep daar buiten rond met gevaar voor eigen leven, als hij vandaag zou sterven zou ze het haar zelf nooit kunnen vergeven dat hij misschien wel gestorven was met de onterechte gedachten dat hij niets meer voor haar betekende of dat zij niet meer om hem gaf. Het gesprek met Asher zou ze met hem voeren als hij terug zou komen. Haar angst om hem pijn te doen of Rush zijn chantages zouden haar daar niet langer mee in tegen houden. Dat nam ze zich voor.
Mackenzie voelde hoe haar bloed begon te koken en hoe alle alarmbellen in haar hoofd afgingen. Als ze haar gevoelens niet snel onder controle kreeg ging dit fout. Woede en angst waren altijd de brandstof geweest waarop haar motor werkte. Het lukte Mackenzie simpelweg niet om deze uit te zetten. Hoe vaak ze het ook probeerde. Niets leek te werken.
De muren van de bibliotheek leken op haar af te komen. Ze moest naar buiten, om stoom af te kunnen blazen, maar dat kon niet. Dat mocht niet. Ze waren immers met klem verzocht om binnen te blijven. Hoe ze rustig binnen konden blijven terwijl de mensen om wie ze het meest gaf buiten hun leven waagde, was voor Mackenzie echter één groot raadsel. Ze konden toch niet niets doen?
Machteloos schoof Mackenzie haar koptelefoon voor de zoveelste keer terug over haar oren. De volume ging naar het maximale en ze sloot haar ogen. Haar hart bonsde als een bezetenen. Een diepe zucht die vanuit haar tenen leek te komen verliet haar mond terwijl ze haar polsslag omlaag probeerde te dwingen.
Was Mae hier nu maar. De earth fairy in kwestie had met de rust die ze uitstraalde Mackenzie zeker kunnen kalmeren. Het zou immers niet de eerste keer zijn. Het concept “adem in, adem uit” leek zo makkelijk met Maerilynn in de buurt, maar zonder haar aanwezigheid faalde Mackenzie keer op keer. Hoe deed Mae dat toch?
Net voor de aanvang van het feest had Mackenzie ook op het punt gestaan Mae op te zoeken. Voor dezelfde reden. Het was alleen dit keer Reilly die haar hoofd heet had gemaakt. Tegen beter weten in had ze ‘s middags haar ex-vriend opgezocht. Maar wat had ze gehoopt eigenlijk? Dat het een keer normaal zou kunnen? Dingen uitpraten was gewoon niet echt hun ding en toen hij vervolgens begon over de jongens met wie ze het de afgelopen tijd wel heel gezellig mee had gehad was ze er helemaal klaar mee geweest. Waar haalde hij die lef vandaan? Hij was degene die haar aan de kant had gezet, maar dat was iets wat hij voor het gemak even leek te vergeten. Wie was hij om nu bezitterig te gaan lopen doen? Ze had niets verkeerds gedaan en hij had het recht niet om zo tegen haar te spreken. In ieder geval nog niet. Zolang hij niet wist over haar en Dorian had Reilly geen poot om op te staan. Mackenzie was niet trots op het feit dat ze met de beste vriend van haar ex-vriend al meerdere malen het bed had gedeeld. Iets waar Reilly maar beter niet achter kon komen. Gelukkig was ze op tijd weggegaan voor dat de boel escaleerde, maar ze was nog steeds geïrriteerd geweest. Reilly hoefde ze voorlopig even niet te zien.
Zin in het feest had ze daarom ook amper gehad. Zijn berichtje spookte nog altijd door haar hoofd. “Doe niets wat ik ook niet zou doen, Mack.” Reils was altijd al kampioen geweest in het verzieken van haar humeur. Toch had ze zichzelf gedwongen om te gaan. Een feestje was wat iedereen nodig had na deze onzekere week. Het was een leuk idee geweest, de uitwerking was echter minder. Nog voor het feestje namelijk goed en wel van start was gegaan, hadden zich een aantal onuitgenodigde gasten hun entree gemaakt. De pret was daarna snel bedorven. Burned Ones. En als ze verhalen moest geloven waren het er een hele hoop.
De lockdown was vorige week van start gegaan na het spotten van één van hem. Het was een rare tijd geweest, waarbij de lessen wel door gegaan waren, maar de curfew vervroegd was. Niemand leek echter goed te weten wat er precies gaande was, maar Mackenzie had niets te klagen gehad. Het gros van de tijd spendeerde ze namelijk samen met haar beste vriend Ramsay en dat had goed gevoeld. Heel goed. Een gevoel waarvan ze wist dat ze deze moest onderdrukken. Hoe leuk ze haar beste vriend ook vond.
De stoet aan meisjes die hij als paradepaardjes schaamteloos en trots de afgelopen jaren aan haar presenteerde was haar namelijk niet in de koude kleren gaan zitten. Het was voor haar vanaf het eerste moment al duidelijk dat ze geen enkele kans maakte en nooit met hen zou kunnen concurreren. Als zou ze nog liever gedood worden door een Burned One dan dat aan Ramsay toe te moeten geven. Hij was zo’n beetje nog haar enige echte vriend die ze had overgehouden en ze zou alles op alles zetten om dat niet ook te verliezen. Ook als dat betekenen dat ze in stilte moest toezien hoe hij ieder meisje op Alfea leek af te werken.
’Je ziet eruit alsof je dit ook wel gebruiken kan,’ Mackenzie keek op.
Gia.
Ramsay zijn laatste verovering en huidige vriendin.
Het meisje hield uitnodigend een fles tequila omhoog. Op ieder ander moment had Mackenzie haar waarschijnlijk toegesnauwd dat ze zich met haar eigen zaken moest bemoeien, maar Gia leek met dit voorstel hun eeuwige strijdbijl te willen begraven. Althans voor vanavond. Mackenzie haalde licht haar schouders op, waarna Gia tegenover haar in kleermakerszit plaats nam. ‘Is er nieuws?’ Vroeg ze het meisje, terwijl ze de koptelefoon van haar hoofd schoof.
Schattend nam Mackenzie Gia in zich op. Ze mocht haar niet. Maar dat was niet altijd het geval geweest. Er was een tijd dat de twee fairies goed met elkaar konden. Zo goed zelfs dat het kon worden beschreven als een goede beginnende vriendschap. Daar kwam echter abrupt een eind aan toen de air fairy een relatie kreeg met haar beste vriend. Vanaf toen ging het alleen maar bergafwaarts. Je kon het jaloezie noemen, maar Mackenzie kon Gia en haar aanwezigheid maar moeilijk verdragen. Bespreekbaar maken met Ramsay, of wie dan ook, kon ze echter niet.
De fles tequila zette Gia tussen hen in, waarna ze een joint te voor schijn haalde. ‘En als je niet van tequila houdt, heb ik deze ook nog.’ Mackenzie haar ogen schitterde. Het was verleidelijk. Heel verleidelijk. ‘Ik hou wel van tequila, maar tegen dat zeg ik ook geen nee.’ De avond duurde al veel te lang en Mackenzie was het wachten en de onzekerheid zat. Ze snakte naar een verdovend middel, één die haar warrige gedachten voor de rest van de avond uit kon zetten.

MACKENZIE SOFIA DUGRAY

The strongest magic comes from the worst emotions: anger and rage.
twenty • third year • mind fairy • modernist • with gia • at the library

"Once a good girl gone bad, she is gone forever"

someone out there feels better because you exist

22 feb 2022 - 0:24 Novalunosis is offline

Novalunosis 525

Dante Parrish
I just really want to be the warm golden light that pours over everyone I love

20 – Fire Fairy – Modernist - Year 3 – Outfit – Library – With Mae

Dante zijn aandacht werd alleen maar meer getrokken toen Mae geheimzinnig om zich heen begon te kijken of de kust veilig was. Het betekende dat hij informatie zou krijgen die alleen voor zijn oren bedoeld was en ergens zorgde dat ervoor dat hij zich extra belangrijk voelde. Tegelijkertijd betekende het dat hij die informatie ook geheim moest houden en dat was toch iets waar hij wat meer moeite mee had, maar tevens een die hij vanwege zijn nieuwsgierigheid zonder tweede gedachte opzij schoof.
Hij leunde automatisch wat dichter naar de brunette toe zodat ze op fluistertoon verder konden praten. Echter bewees Mae niet veel later dat er helemaal geen woorden nodig waren. Ze verhief haar hand en liet deze vervolgens dóór de tafel heen zakken alsof het een vloeistof was. Vol ongeloof zakte Dante zijn mond open waarna hij zijn blik naar Mae verschoof, en weer terug. ''Nee...'' Stamelde hij uit verbazing terwijl hij probeerde te registreren hoe haar hand door een tafel heen kon gaan. ''Hoe dan?''
"Als earth fairie kan je door natuurlijke materialen heen tasten en zo kan ik ook door muren heen lopen,'' was haar uitleg, ''zoals bijvoorbeeld die daar.'' Vervolgens wees ze in de richting van de ‘verboden toegang voor studenten’ ruimte, oftewel de ruimte waar ze alle goede boeken bewaarden. Ver uit het zicht van de studenten. Dat verklaarde waarom de earthfairy het voor elkaar had gekregen om meer boeken te vinden dan hij had gedaan. Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht terwijl hij zich terugdraaide naar Mae. ''Super vet, sinds wanneer kan je dit?''
"Ik dacht deze boeken willen vast nog wel even gelezen of aangeraakt worden voor ze op de brandstapel gaan." De gedachte alleen al deed hem pijn. Deze boeken waren veel te waardevol om te beëindigen als een laag as. De frustratie borrelde vrij snel weer op en deze keer uitte hij zijn ongenoegen ook duidelijk, maar niet voor lang. Met grote ogen keek hij op toen een idee in hem opkwam. ''We moeten ze verstoppen.'' Begon hij zelfverzekerd. ''Niemand gaat erachter komen dat wij ze hebben, als ze überhaupt doorhebben dat er een paar boeken missen.'' Hij zag al helemaal voor zich hoe Mae en hijzelf de bibliotheek verlieten met meegesmokkelde boeken in hun tassen.
Vervolgens ging het gesprek over in het boek wat voor zijn neus lag, maar aangezien hij daar nog niet al te veel over kon vertellen veranderde het onderwerp al snel in de kas.
"Ja, dan hadden we verder kunnen werken. I mean, wat nou als –" begon Mae. Nog voordat ze was uitgesproken wist hij wat ze ging zeggen. ''als mensen geïnfecteerd raken.. We zijn zo dichtbij het antwoord..." Langzaam begon Dante te knikken. Hij moest er niet aan denken dat iemand van Alfea besmet raakte, niet nu ze bijna iets hadden dat de gevolgen op z'n minst kon verzachten of vertragen. Als dat zou gebeuren zou hij het schoolbestuur en alle traditionalisten nooit meer vergeven.
''Het enige wat we nog nodig hebben is tijd, en dat laatste ingedriënt,'' zei hij, ''En hopelijk weten de Specialisten de Burned Ones nog wat langer op afstand te houden zodat we dat kunnen krijgen.'' Hij schonk Mae een trieste glimlach. Het was lastig om hoopvol te blijven in zulke situaties. Toen ze waren begonnen aan hun onderzoek waren de Burned Ones nog op afstand, nu was de situatie anders. ''Konden ze niet gewoon twee specialisten op wacht zetten, in plaats van Reilly en Rainn, die hadden we makkelijk kunnen omzeilen.'' Wat zouden die gaan doen? Hen in elkaar timmeren? Ze konden in ieder geval niet alles in lichterlaaie zetten of de adem uit hun longen persen. Helaas waren alle Specialisten buiten en betekende dat dat ze echt niet naar de kas konden gaan.
"Het kan me echt niet schelen wat zij vinden... Waarom zou je überhaupt bij zo een absurde groep gaan?"' Begon Mae duidelijk geïrriteerd. Haar ogen lichtten opnieuw groen op en vonkjes vlogen uit haar handpalmen. En toen verdween haar elleboog in de tafel wat ervoor zorgde dat haar hoofd met een luide bons op de tafel terecht kwam.
Wat geschrokken van de plotselinge val deinsde Dante achteruit terwijl Mae wat beduusd omhoog krabbelde. "Het is uh.. nogal een net nieuw aangeleerde kracht...Magie he..." Stamelde ze beschaamd. Dante moest hard zijn best doen om zijn gezicht in de plooi te houden – want in alle eerlijkheid was het best een lachwekkende actie. Hij mislukte er dan ook heel erg hard in en moest zijn hand voor zijn mond slaan om de meeste grinniken tegen te houden.
''Sorry ik mag echt niet lachen, maar dat was best grappig,'' bracht hij gesmoord uit. Na een paar keer diep ademhalen wist hij zichzelf weer in het gareel te brengen. ''Maar je hebt gelijk, het zijn alleen maar zielige figuren die zie opgeven voor die groep. We moeten er gewoon voor zorgen dat ze er niet achter komen. Dat kunnen wij.'' In een poging haar op te beuren gaf Dante Mae een speels duwtje.
Net toen Dante had gevraagd of zij iets had gehoord van de Specialisten ging haar telefoon, Vol hoop keek hij haar aan, maar het was helaas een loos alarm.
"Ik wil niet aan slechte scenario's denken maar het lukt niet om die uit m'n hoofd te krijgen. Maar misschien gaat het wel hartstikke goed buiten! Zijn de Burned Ones wel a piece of cake!"
''Precies! Hier zijn ze voor getraind, en ze zijn sowieso allemaal in tweetallen, met z'n tweeën kunnen ze ze vast wel aan.'' Dante wist ook wel dat hij makkelijk kon praten, zelf had hij immers nog nooit oog in oog met een Burned One gestaan.
"Ramsay is oke. Ik krijg net een berichtje van hem binnen. Ik dacht dat wil je vast weten. Jullie zijn vrienden toch?" Dat was een eerste last die van zijn schouders viel. Niet veel later lichtte ook Dante zijn eigen scherm op vanwege een bericht van Ramsay.
''Ah gelukkig, nu de rest nog.'' Zei hij opgelucht. ''En ja klopt, maar sinds wanneer appen jullie dan?'' Zover hij wist vond Mae Ramsey maar een irritant joch, dat deze twee met elkaar in contact waren was voor hem dan ook nieuwe informatie.

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

22 feb 2022 - 16:03 Tahani is offline

Tahani 10510

Aoife O'Malley

18 — year 1 — light fairy — undecided — outfit — library — Ronan & Eileen

but there's beauty here that's yet to depart
there's still a song inside the halls in the dark

'Ik weet niet of ik liever buiten zou zijn bij de burned ones of hierbinnen een beetje wachten,' zei Eileen na Aoife's opmerking. Hoewel Aoife het niet helemaal met haar eens was, knikte ze toch. Voor geen goud zou ze buiten willen zijn op dit moment. Hierbinnen afwachten tot iedereen terug zou komen, dood of levend, was geen pretje, maar ze wist wat er zou gebeuren als een specialist gebeten zou worden en dat wilde ze écht niet live zien.
'Ik zou eerlijk gezegd ook liever helpen,' merkte Ronan toen op. Hij stemde dus in met Eileen. Mag allemaal, maar Aoife toch niet. Zij haalde slechts kort haar schouders op. 'Ze hebben zelfs de eerstejaars specialisten naar buiten gestuurd. Dat is toch vragen om problemen?'
Meteen voelde Aoife dat de knoop in haar maag zich strakker aantrok. Leysa. Ze kenden elkaar pas enkele maanden, maar het had meteen geklikt tussen de eerstejaars. En ze was enorm bezorgd. Even checkte Aoife haar telefoon, maar ze zag geen berichten. Niet heel gek, want ze zou niet in het donker even haar telefoon kunnen checken, maar toch zat het Aoife niet lekker. Meteen stuurde ze Leysa nog enkele berichten, in de hoop dat ze het snel zou lezen en ze snel, veilig en wel en in één stuk binnen kwam lopen. Op de gang had ze al enkele anderen specialisten naar binnen zien komen, dus ze hoopte dat ze Leysa er snel bij zou zien.
'Ja, idioten,' bromde Aoife kort en instemmend, terwijl ze naar Ronan keek, die erg gespannen was. 'Ik ben in ieder geval blij dat jullie veilig zijn,' zei hij. Haar blik volgde die van haar beste vriendin en ze staarde naar de mok op tafel. Normaal zou er thee in zitten, maar het leek nu een blok ijs. Ronan had vroeger ook al moeite gehad om zijn emoties te controleren, maar het leek alsof de nieuwe lessen binnen korte tijd al nieuwe dingen lieten zien, zoals dit. Aoife tilde haar hand op en legde die toen op zijn arm, in de hoop dat dat hem een beetje kon laten ontspannen. Zij voelde zelf de spanning ook enorm in haar hele lichaam. Al sinds de eerste Burned One was gespot, had ze niet normaal kunnen ontspannen. Het leek alsof er permanent een steen op haar maag lag en alsof ze de wereld op haar schouders droeg. 'Ik hoop dat iedereen snel en veilig binnen is,' zei ze toen en ze keek ze kort naar Leander. Haar broer was buiten. 'Heb je al iets van Leander gehoord?' vroeg ze zacht. Ze mocht het meisje wel en ze was blij dat Ronan iemand zoals haar had gevonden.

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

22 feb 2022 - 20:08 reguluswife is offline

reguluswife 37248

DORIAN SOLIS CASTEMONT

give it to your brother, your brother's stronger
see if he can hang on a little longer

twentytwo • fourth year • specialist • modernist • anthem • in the forest • with isla

Bij de aanraking van haar schouder draaide Isla zich onmiddellijk om, haar donkere lokken achter haar aan zwiepend. In tegenstelling tot daarnet is er ditmaal gelukkig geen poging om hem te onthoofden. De verwilderde blik in haar ogen maakt het nog moeilijk voor Dorian om niet zijn armen om haar heen te slaan. Hij wilde niet afgeleid worden. Hij wilde het eerst laten bij zijn hand op haar schouder, maar kon het niet laten om zijn hand over de hare te vouwen, Isla’s grip op haar katana opnieuw verstevigend.
”Ik ben oké,” sprak de brunette.
Ik ben oké. De grote leugen die specialisten elkaar al de hele avond vertelden, en die ze ook zouden vertellen aan degene binnen de schoolmuren. Iemand vertellen dat het oké ging was makkelijker dan uit te leggen dat het niet oké ging. Dorian knikte stilletjes, haar woorden niet gelovend. Aarzelend vroeg hij haar of ze Rams of Ley had gezien. Of haar oom of zijn vader. Beide vragen waar hij liever geen antwoord op had, als ze met het negatieve beantwoord werden. Soms was iets niet weten beter dan iets wel weten. Bij het schudden van haar hoofd verloor hij een stukje van zijn kalmheid. Ze stonden stil, maar het bonken van zijn hart nam toe. De schreeuwen verderop in het bos klonken des te luider. Bekender, maar het moesten wel zijn zenuwen zijn die een spelletje met hem speelden.
“Ik heb niks meer gehoord, van niemand niet.” Haar stem klonk zachtjes, niet de stem die hij van haar gewend was, net zomin als het afwenden van haar blik iets voor haar was. “Ik ben Asher en Xav kwijtgeraakt onderweg, we kwamen een Burned One tegen… En van Ramsay en Ley —” Het bleef enkele seconden stil. Ik weet niet waar ze zijn. Ik krijg geen contact met Ley.” Een wrang lachje kwam uit haar mond. Ook niet het lieflijke geluid dat Isla normaal maakte als ze lachte. “En jij, ben jij oké? Is er niks gebeurd verder?”
Zelfs in deze situatie, kregen zijn wangen een lichtelijk rode kleur bij Isla’s aanraking. God, hij was hopeloos. Ondanks de lichte blos plaatste hij zijn handen op de weerszijden van Isla gezicht en kantelde hij haar hoofd iets omhoog. “Alles komt goed, oké?” vertelde hij haar. “Ik beloof je dat ik niet eerder terugga voordat Rams en Ley allebei binnen zijn.” In wat voor staat hijzelf ook zou zijn. Ze zouden hem naar binnen moeten sleuren. “Ramsay is met Caelan, hij is een goede, en hoe onverantwoordelijk Rams soms ook is, hij kan zichzelf redden. Hij weet wat hij moet doen.” Dorian voelde zich slecht over alle keren dat hij zijn beste vriend had verteld dat hij zich eens verantwoordelijker moest gedragen. Nee, Rams trainde niet extra, maar hij kwam wel opdagen bij de trainingslessen van school. Een akelig gevoel trok door hem heen. Hij wilde niet dat Ramsay dacht dat hij hem enkel op die manier zag. “En Ley… Ley is jong, maar ze is met Perce en Leander. Ze hebben beide een zusje en ik vertrouw erop dat ze Ley niks laten overkomen.” Dorian nam zichzelf voor om het jongste Rothberg telg de komende weken in de gaten te houden, hoe het met haar ging. “En met jou komt het ook goed, Isla. Je bent sterk en je kunt dit. Wij kunnen dit. Ik zal niet van je zijde wijken.”
De drang om zijn telefoon, die veilig zag weggestopt onder zijn uniform, te pakken was groot. Hij wilde weten of iedereen binnen nog veilig was, of Lune nog veilig was. Dorian liet Isla’s gezicht los en zijn hand kroop af naar zijn telefoon. Het was oh zo aanlokkelijk. Gewoon een check, of alles binnen nog oké was – maar hij kon het niet. Orders volgen. Dat was wat hij moest doen. Zorgen dat het buiten ‘goed’ bleef gaan, zover dat woord überhaupt gebruikt kon worden. Als hij ook maar iets mee zou krijgen dat het binnen niet goed ging, dat er iets met Lune , Mae of Reilly was, dan zou hij alles buiten vergeten en onmiddellijk teruggaan. Dorian verstevigde de grip op zijn zwaard. Het gevest werd glad door de regen. Als kind was hij teleurgesteld geweest wanneer hij weer van zijn vader buiten in de regen moest trainen. Hij zat liever samen met Lune voor de openhaard, sippend aan warme chocolademelk, maar op dat exacte moment snapte hij waarom zijn vader dat gedaan had. Vechten in de regen was anders. Zwaarder. De bosgrond was veranderd in een modderpoel. Alles was slipperig. Het was moeilijker om dingen te zien. Moeilijker om dingen te horen. Ondanks dat hij nauwelijks stil had gestaan, was het koud. De regen sloop zijn specialistenuniform binnen en zijn blonde lokken zaten vastgeplakt aan zijn hoofd. Nu hij stil stond, praten met Isla, voelde hij de pijn in zijn vingers pas, van de koud en van zijn stevige grip op de wapens. Ze moesten er vaker mee trainen. In het donker, in de regen, hagel, sneeuw. Iets vertelde hem dat de grimmige Burned Ones na deze aanval niet weer ineens zouden verdwijnen.
”Laten we een ronde te maken,” stelde Dorian voor. “Mijn vader of jouw oom vinden.” Hij liet expres het woord ‘proberen’ er buiten. “Dan kunnen we een inschatting maken van wie al binnen is en wie al terug zijn.” Liever zou hij zelf langer in het bos door brengen, dan te vroeg teruggaan om er volgens achter te komen dat er nog achterblijvers waren. Dorian zou zonder enige twijfel terug keren naar het bos, om de achterblijvers te vinden, maar in de minuten dat ze er niet waren konden er te veel dingen gebeuren. Te veel mogelijke, slechte uitkomsten waar niemand over na wilde denken. “Kom, we staan al te lang stil.”
Later die avond, als ze echt in de school waren, zou hij Mack willen opzoeken, dat wist hij nu al. Mack en wiet, om zijn zenuwen te kalmeren. Ondanks dat zowel Mae als Lune de ingestorte versie van hem hadden gezien, kon dat ditmaal niet. Lune was Lune. Wanneer zij door zou hebben wat de nasleep van het gevecht, het schuldgevoel over alle verloren levens, daadwerkelijk met hem deed, dan zou hij haar een volgende keer niet tegen kunnen. Het was niet voor niets dat hij haar op het hart had gedrukt om alsjeblieft binnen te blijven. Mack was momenteel de enige van wie hij het kon hebben dat ze hem van slag zag, na de vele woordeloze conversaties van de afgelopen maanden.

[ bericht aangepast op 22 feb 2022 - 20:08 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

23 feb 2022 - 18:52 Elentiya is offline

Elentiya 12318

Isla Rose Rothberg
"I'm doing this for my family."

22 • Specialist • Modernist • The woods w/ Dorian

Ze was niet oké. Van binnen kolkte verschillende emoties door elkaar heen; angst, paniek, zorgen en onrust. Waren de andere veilig? Was de rest wel oké? Waren Ramsay en Leysa oké? Door het zachte trillen van haar eigen spieren voelt Isla haar mobiel niet eens vibreren als deze enkele binnenkomende berichtjes verkondigd. De regen druppelt koud op haar neer terwijl ze met man en macht probeert te voorkomen dat ze instort. Het ongure weer veroorzaakt beelden die Isla zich niet wil herinneren, geesten uit het verleden waarvan ze gehoopt had deze zorgvuldig weggestopt te hebben. De gezichten van haar ouders vertroebelt tot dat van Ramsay of Leysa — of hun oom. Geliefde, vrienden. . . Wanneer Dorian met zijn hand de hare omvat wordt Isla teruggezogen naar het hier en nu, pogend kracht te putten uit die ene simpele aanraking. Ze was niet oké en de jongen voor haar wist dat maar al te goed.
Zachtjes plaatst Dorian zijn handen aan weerskanten van Isla’s gezicht, waarop de brunette wel gedwongen wordt om naar hem op te kijken. Tussen het vallen van de regen door neemt ze zijn gelaat in zich op, glijden haar donkere poelen over de fijne lijntjes van zijn gezicht heen, welke haar zo vertrouwd zijn geworden. De regen zorgt ervoor dat zijn haren aan zijn hoofd plakken, dikke druppels ertussen door glijdend en langs zijn gezicht af naar beneden sijpelend. Voor luttele seconden borrelt het verlangen op om de afstand tussen hen in te overbruggen, om zorgen en angsten te vergeten met één kleine handeling. Maar, Isla kan het niet. Lichte blossen kleuren Dorian’s gezicht, maar het is wel het laatste wat in haar opkomt dat het door haar zou kunnen komen, waardoor Isla het wijt aan de spanning en kou.
”Alles komt goed, oké?” zegt Dorian krachtig. “Ik beloof je dat ik niet eerder terugga voordat Rams en Ley allebei binnen zijn.” Isla knikt zwakjes, ze wist dat hij het meende — dat hij zich aan zijn woord zou houden, ongeacht wat hij daarvoor moest doorstaan. Om opkomende tranen in een vlaag van paniek te verbergen, bijt Isla op haar onderlip. Het zou goed komen. “Ramsay is met Caelan, hij is een goede, en hoe onverantwoordelijk Rams soms ook is, hij kan zichzelf redden. Hij weet wat hij moet doen.” Op ieder ander moment zou Isla een keer gegrinnikt hebben, gepaard met een korte snuif van ongeloof, maar diep van binnen weet de oudste van het Rothberg stel dat wanneer het er op aan zou komen, Ramsay heel goed wist wat hij moest doen. Hij zou naar hen terug komen, wat er ook gebeurd op dit moment — hij mocht hen niet in de steek laten. Isla had verdomme haar broer nodig, hoe hard ze hem ook het allerliefste met zijn hoofd in de wc wilde stoppen soms als hij weer eens wat doms had gedaan.
”En Ley… Ley is jong, maar ze is met Perce en Leander. Ze hebben beide een zusje en ik vertrouw erop dat ze Ley niks laten overkomen.” Isla slikte, wederom. Leysa. . . Om haar maakt ze zich nog de meeste zorgen. De jongste van het stel, wie haar training nog maar net pas echt begonnen is. Haar ervaringen daardoor beperkt, maar deels ook Isla’s schuld. Hoe vaak had ze Leysa afgschermd voor de gevaren op deze wereld onder het mom dat ze er te jong voor was? En nu stond ze ergens in het bos, met in het ergste geval een Burned One voor haar neus waar ze niet op voorbereid is. Opnieuw flitsen de verschrikkelijke beelden van jaren geleden door Isla’s hoofd heen, maar waar ze destijd het toegetakelde lichaam van hun ouders had aangetroffen, is dat nu het lichaam van Leysa. Onbewust ademt Isla een keer diep in. Door de zompige geur van het bos heen, vol met de zurige lucht van regen en nat struikgewas, sijpelt eveneens dat van Dorian haar neus binnen. Had hij enige idee hoeveel effect hij had op haar, al helemaal te midden van dit alles? “En met jou komt het ook goed, Isla. Je bent sterk en je kunt dit. Wij kunnen dit. Ik zal niet van je zijde wijken.”
Een miniem doch mager glimlachje verschijnt rond Isla’s lippen, maar waar deze anders vol en oprecht is, mist deze nu alles wat er normaal bij komt kijken. Het liefst van allemaal wilde ze in tranen uitbarsten. Dankbaarheid vult echter haar poelen, waar ze nu op dit allereerste moment haar stem niet vertrouwt. Als ze nu direct zou spreken dan zouden de gebroken klanken haar gemoedstoestand verraden en als Isla iets geleerd heeft door de jaren heen, dan is het dat het tonen van zwakte funest is in situaties als deze. Wanhopig klampt ze zich dan ook vast aan Dorian’s woorden, wetende dat Ramsay zichzelf inderdaad ging redden en Leysa nu niet alleen was. Nog voor Dorian haar gezicht weer loslaat, laat Isla haar vrije hand over het zijne heen glijden. Zachtjes geeft ze hem een kneepje in zijn hand, de neiging onderdrukkend om haar lippen vluchtig over de binnenkant van zijn handpalm heen te stroken. Hij had gelijk; zij kunnen dit samen.
”Laten we een ronde maken,” stelt Dorian voor. “Mijn vader of jouw oom vinden. Dan kunnen we een inschatting maken van wie al binnen is en wie al terug zijn. Kom, we staan al te lang stil.” Nog voor Dorian zich om kan draaien, of aanstalten kan maken om aan te lopen, grijpt Isla zacht zijn arm beet. De zelfverzekerdheid waarmee hij sprak — of dat nu enkel alleen voor haar was, of niet — zorgt ervoor dat Isla zich staande weet te houden; dat ze niet in het midden van het bos, in de stromende regen, overrompelt raakt door het verleden en angst en paniek de overhand nemen. “Dankje, Do,” fluistert ze vervolgens zacht, de regen weg knipperend als deze nog altijd op haar gezicht valt. “En je hebt gelijk, we kunnen dit.” Dat moet wel. Voor Ramsay, voor Leysa, Luna, Perce… Voor hen allemaal. Vrienden en familie, iedereen die er toe doet. "Blijf bij me, alsjeblieft?"
Langzaam laat Isla haar hand naar omlaag glijden, richting dat van Dorian, maar vlak voor haar vingers de zijne kunnen vinden trekt de brunette zich terug en beweegt ze soepel de katana terug in het holster op haar rug — weet ze de omschakeling binnen haar gedachten terug te vinden, in ieder geval voor nu. “Laten we die kant op gaan,” brengt ze vervolgens uit, knikkend in de richting vanwaar ze minuten geleden vreselijke geluiden heeft gehoord. “Ik weet niet wat daar was, maar misschien is het een idee om te gaan kijken voordat we de ronde verder gaan. Gewoon voor de zekerheid.”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

25 feb 2022 - 14:53 darkurge is offline

darkurge 3074

☣ RUSH ☣
Specialist • Traditionalist • Year 3 • Hospital Wing • with Lune

Het moment dat Rush zijn rug liet rusten tegen de kussens van het bed op de ziekenzaal kwam er een vlaag van ontlading over hem heen. Hij kon de verbeten spierspanning in zijn lichaam loslaten. Niet langer verkeerde in hij levensgevaar. Maar gepaard met het besef van veiligheid, ging het schuldgevoel dat hij zijn mede-specialisten niet langer kon bijstaan in de strijd. Het voelde verkeerd om weer terug te zijn binnen de veilige muren van het gebouw, terwijl Myka nog ergens daar buiten was. Caelan liep nog onder die donkere hemel. En Dorian, Hunter, Ramsay, Xavier... Allemaal waren ze nog betrokken bij de strijd.
De artsen van de ziekenboek die zich over zijn been ontfermden brachten Rush terug uit het bos en in de school. In plaats van zijn aandacht naar de pijn die hij in zijn been voelde te brengen, probeerde Rush zich te focussen op de geruststellende aura van de faerie die naast hem zat. Lune had hem gewond en verzwakt vanuit de hal naar de ziekenzaal gebracht en dankbaar keek Rush naar de blondine. Het was de meeste hulp die hij ooit van een faerie had mogen ontvangen in het openbaar en dat voelde vreemd. Lune stak haar nek uit voor hem en iedereen kon het zien. Bloedend had hij om haar schouder gehangen en zij had hem geholpen.
Het meisje reikte hem een waterflesje toe en met een zwakke glimlach nam Rush deze van haar aan. Misschien kwam het door zijn vermoeide staat, misschien door zijn verwondingen of de doodsangst die hij buiten had beleefd, maar er kwam een gedachte bij hem op die volledig nieuw was: had hij al die tijd ongelijk gehad over de faeries? Was hij al die jaren op zijn hoede geweest voor niets?
“Wil je blijven?” Vroeg Rush op het moment dat Lune aanstalten maakte om de ziekenzaal te verlaten. Het was zo’n onnatuurlijke vraag, maar hij wilde dat ze bleef. Ja, het was vreemd om met Lune te zijn in het bijzijn van anderen, maar hij had haar aanwezigheid nodig. Nu meer dan alle eenzame avonden die hij hiervoor had gekend op de school of in zijn solitaire tocht daarvoor. Dit was het moment dat hij de blondine haar hand wilde vasthouden en haar nabijheid wilde voelen.
Verrast keek Lune hem aan. Met een kloppend hart wachtte Rush de fearie haar reactie af.
“Ja,” Murmelde ze toen. “Ja, tuurlijk.”
Een tweede muur werd afgebroken. Ze bleef. De eerste linie was al neergehaald doordat Lune hem hulp had aangeboden en had ondersteund, maar nu volgde de volgende lijn van bescherming. Ze bleef.
Rush knikte en toen begon hij te vertellen. Over Myka, dat hij haar was kwijtgeraakt. Over de Burned One, die hen aanviel. Over de comms, die het niet meer deden. En de faerie luisterde in stilte. Ondanks dat Rush de ongeruste blik Lune haar ogen zag bekruipen, kon hij niet stoppen met praten. Hij moest met haar delen wat hij had meegemaakt daar buiten.
“Myk is vast oke,” zei ze, maar de woorden klonken niet oprecht. “Myk kennende komt ze zo terug met verhalen over hoe ze is uitgenodigd voor de bruiloft van twee Burned Ones,” vervolgde ze lollig, maar Rush vond het niet leuk. Die monsters waren maar moeilijk voor te stellen in een huwelijksceremonie en zelfs als zou die plaatsvinden, dan wilde hij niet dat Myka zich daar bevond. Zijn partner hoorde ook hier te zijn, in veiligheid.
Zonder op de grap te reageren vertelde Rush wat hij wist over Dorian, haar broer. Nu was hij het die geruststellende woorden sprak, maar ze niet echt geloofde. Hij wilde hij hoop houden dat Dorian wist wat hij deed, maar na het uitvallen van de comms was Rush tot de conclusie gekomen dat ze zich in chaos verkeerden. Er was geen plan. Er was alleen strijd.
“Hoe was het hier? Zijn er al anderen terug?” vroeg Rush, in de hoop dat ze niet langer over Dorian hoefden te speculeren. Dat zou de uitkomst van het gevecht toch niet beïnvloeden.
“Hoezo? Wil je weten vanaf wanneer je me weer als lucht kunt behandelen?”
De woorden waren vlijmscherp.
Code rood. Alle alarmbellen gingen rinkelen. Rush trok zich iets van Lune weg, maar de steek in zijn been voorkwam dat hij zich echt bij haar weg haar kon bewegen. De muurtjes die zojuist nog zo makkelijk waren afgebroken, werden opnieuw opgebouwd uit het puin.
Verbouwereerd keek Rush in de ogen van Lune. Langzaam verscheen er een frons op zijn voorhoofd en beet hij zijn kaken op elkaar. Hoe was hij zo stom geweest? Hoe had hij ook maar even kunnen denken dat hij haar kon vertrouwen? Ze was een faerie! Ze gaf niks om hem. Niemand van haar soort gaf om hem. Het plastic van het flesje dat Rush vast hield kraakte bij het versterken van zijn rip. Was dit het plan geweest? De specialisten naar buiten sturen om ze te verzwakken en het karweitje afmaken in de school voor degenen die de Burned Ones overleefden? Zou het Lune zijn die hem de genadeslag zou geven? Was ze daarom plots voor hem verschenen in de hal?
Maar toen veranderde er iets in de mimiek van de faerie.
“Sorry,” Verzuchtte ze. “Ik... ik weet het niet,”
Op zijn hoede hield Rush de blondine in de gaten. Ze wende haar blik af; was het omdat ze tegen hem aan het liegen was? Of had ze oprecht iets gezegd wat ze niet meende? Voorzichtig liet Rush de stevige grip op het waterflesje verzwakken en ook zijn tanden haalde hij van elkaar af.
“Ze vertellen ons niets. Reilly en Rainn paraderen rond alsof ze de koning van Alfea zijn. Alsof ze het… amusant vinden, haast. Fucking misselijkmakend.” Vertelde ze. “En je kent Do… hij zou zijn leven geven voor mensen die…” Maar ze maakte haar zin niet af.
Rush wist niet wat hij moest geloven. Zou ze zich écht druk maken om de specialisten? Ze leek wel daadwerkelijk te zijn aangedaan door de onzekerheid rondom haar broer... maar kon een faerie écht om een specialist geven? Zelfs als ze familie waren vond Rush het moeilijk te geloven.
Het was alsof zijn lippen permanent aan elkaar gelijmd waren. Hij kon niets zeggen. Lune viste haar telefoon te voorschijn en het enige wat Rush kon doen was naar haar kijken. Hij was zo op zijn hoede, dat op het moment dat haar hand richting haar tasje bewoog hij spastisch zijn hand naar zijn dolk liet schieten. De dolk bleek echter niet nodig te zijn. Het meisje tikte druk op haar telefoon. Rush zijn ogen schoten van Lune haar gelaat naar haar telefoonscherm. Waar was ze mee bezig? Wantrouwig probeerde hij haar gezicht en haar woorden te lezen, maar zijn hersenen waren een verwarde brei.
“Rams is oké,” zei ze zacht. “Caelan ook. Buiten, maar oké.” Rush zag hoe ze slikte. “Geen woord van de rest…” Haar telefoon verdween weer in haar tasje en Rush liet het besef dat in ieder geval Caelan en Ramsay oké waren indalen. Dat waren er in ieder geval al 2. Nu nog hopen dat ze het veilig terug naar de school zouden maken.
Lune liet zich zuchtend naast Rush op bed zakken. Een adrenalinestoot knalde door zijn lichaam. Niet omdat het meisje naast hem was komen liggen, dat was niks nieuws, maar omdat hij nog altijd niet wist of hij Lune kon vertrouwen of niet. Verstijfd keek Rush vanuit zijn ooghoeken naar de blondine. Haar benen bungelden over de rand en aan haar lichaamstaal te oordelen leek ze zich niet paraat te maken om hem aan te vallen.
Met grote wantrouwige ogen bleef hij Lune observeren. Plots keek ze op. Haar ogen smekend en bijtend op haar lip.
“Fuck, Rush. Ik moet naar buiten.” zei ze onrustig. “Kunnen we het over iets anders hebben? Alsjeblieft? Wat dan ook…”
Rush knipperde ontsteld. “Uhmm..” zei hij aarzelend. Hij vond het een slecht plan dat het meisje naar buiten zou gaan. De specialisten zouden dit oplossen en zelfs als ze dat niet konden, dan was het niet aan de faeries om ineens de held te gaan lopen uithangen. Hij zag het zich al helemaal voor zich: de faeries die met de eer zouden gaan strijken, terwijl de specialisten de meeste Burned Ones al hadden neergehaald. Nee, dat mocht absoluut niet gebeuren.
“Nou..” zei hij toen, om tijd te winnen. Hij had geen idee waar hij het over moest hebben met haar. Het enige wat door zijn hoofd spookte was het gevecht buiten en het mogelijke gevaar dat de blondine voor hem vormde op dit moment. En beide onderwerpen waren afgeschreven. “je zag er mooi uit op het feest.” wist Rush uiteindelijk uit te brengen, maar toen besefte hij dat hij daarmee niet bedoelde dat ze er nu niet meer mooi uit zag. “Nu nog steeds,” zei hij daarom snel. “trouwens.” Stuntelde hij verder. “Had je zin in het feest? Was je met vriendinnen?” Vluchtig nam hij een slok water en bood daarna het waterflesje aan Lune aan. Voor nu negeerde hij maar haar eerdere directe vraag en het feit dat hij haar eerder die avond straal had genegeerd, in de hoop dat Lune dat ook zou doen.

[ bericht aangepast op 25 feb 2022 - 15:36 ]

26 feb 2022 - 16:57 glowfaery is offline

glowfaery 1525

EILEEN MADSEN

water fairy - year two - with Ronan&Aiofe - outfit

“Ze hebben zelfs de eerstejaars specialisten naar buiten gestuurd. Dat is toch gewoon vragen om problemen?”
De woorden van Ronan lieten haar nadenken. Ze kon zich niet voorstellen hoe eng het voor hun zou zijn. Zo een korte tijd gehad om je voor te bereiden hierop.
“Ja idioten,” bromde Aoife.
“Ik snap niet hoe ze van hun verwachten dat ze hier al voldoende voor getraind zijn,” sprak Eileen. Als ze keek naar hoe ver ze was met haar magie vorig jaar rond deze tijd, ze had nooit voldoende geleerd om tijdens zo’n aanval buiten te lopen. Zelfs voor degene met al ervaring in vechten vanuit huis zou dit teveel zijn.
“Ik ben in ieder geval blij dat jullie veilig zijn,” sprak Ronan
Eileen pakte haar telefoon op zodra deze trilde door de melding. Het meisje slaakte een zachte opgeluchte zucht bij het zien van Caelan’s naam. Dat betekende dat hij tenminste nu niet in levensgevaar was. Toch was het een gek idee dat ze zoveel uren met de jongen had getraind, juist voor zulke situaties en nu zat zij veilig binnen en was hij buiten. Ze typte een berichtje terug voor ze de telefoon weer op de bank neerlegde.
“Heb je al iets van Leander gehoord?” vroeg Aoife zachtjes. Eileen keek op naar het meisje.
“Nog niks,” sprak ze voor ze de mok op pakte die ze al een tijdje had genegeerd. De mok voelde ijskoud in haar handen. Haar oog viel kort op de bevroren thee. Haar vrije hand vond Ronan’s hand die ze zachtjes vast pakte terwijl ze de thee liet ontdooien, tot het warm genoeg was om te drinken zonder haar mond te verbranden. Ze sloot haar ogen toen ze een slok nam.
“Kunnen we het over iets anders hebben?” vroeg ze daarna zachtjes. Ze moest iets hebben om haar gedachten te verzetten, om niet in paniek te raken bij de gedachten van haar broer die nog ergens buiten liep.

1 maart 2022 - 19:03 Culloden is offline

Culloden 545

R o n a n T a l a n F a u g h n
19 ❈ Water Fairy ❈ Year 2 ❈ Modernist ❈ ❈ at library ❈ with Eileen & Aoife

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ❈ - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

De twee meisjes leken het met Ronan eens te zijn toen hij zijn ongeloof uitsprak over de eerstejaars specialisten die mee naar buiten gestuurd waren. Hij mocht er niet aan denken dat Aoife daar nu ook rond zou lopen terwijl ze amper training had gehad. Gelukkig zat ze veilig binnen, maar de andere eerstejaars waren wel nog steeds een makkelijk doelwit voor de Burned Ones.
Het hele gedoe maakte hem zo van streek dat de warme thee van Eileen ondertussen was bevroren tot een klomp ijs. Hij had de kou door zijn vingers voelen trekken, maar had niet geweten hoe hij het moest stoppen. IJsmanipulatie was één van de nieuwe lessen sinds de overname en Ronan wist niet of hij het leuk moest vinden dat hij er goed in bleek te zijn. Er moest vast een reden zijn voor het feit dat het onder Modernistisch bewind niet onderwezen werd.
'Ik ben in ieder geval blij dat jullie veilig zijn,' bracht hij zachtjes uit om zichzelf weer wat af te leiden. Al snel voelde hij Aoife's hand op zijn arm. Natuurlijk had ze het gezien, haar ontging niks. Toch stelde het kleine gebaar hem een beetje gerust.
'Ik hoop dat iedereen snel en veilig binnen is,' zei ze waarna ze haar blik naar Eileen verlegde. 'Heb je al iets van Leander gehoord?' Ook Ronan wou het antwoord op die vraag wel weten. Zijn vriendin nam de mok met inmiddels bevroren thee van tafel en leek al snel te beseffen dat hij de oorzaak was. Ze had in de lessen zelf al kunnen zien hoe hij erop reageerde. Haar vrije hand sloot zich vervolgens om die van hem waarna ze de thee weer liet ontdooien en opwarmde.
'Nog niks,' antwoordde Eileen en Ronan voelde gelijk zelf ook zijn moed wat zakken. Het wachten op antwoord van de specialisten die buiten waren was echt vreselijk. 'Kunnen we het over iets anders hebben?' Het was duidelijk dat ze het moeilijk vond en Ronan kneep dan ook zachtjes in haar hand.
'Tuurlijk,' antwoordde hij. Al was een onderwerp verzinnen dat niets met de aanval te maken had nog niet zo gemakkelijk. Al konden ze alle drie wel wat afleiding gebruiken. 'Denken jullie dat er nog een derde poging voor het feest gaat komen?' gooide hij dan maar op. Het feest was nu al twee keer niet doorgegaan. 'Volgens mij is de alcoholvoorraad op Alfea nog nooit zo groot geweest,' probeerde hij het wat luchtiger te maken.

Nothing is impossible in my own powerful mind.

Index RPG Actieve Topics Zoek