[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 14 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Aleksi’s mondhoek krulde ietsje omhoog bij de gedachte dat Féliks tegen een pestkop had willen opstaan. ‘Dat moet dan wel een heel bijzonder meisje zijn, hm?’ Hij bracht zijn hand hoger naar Feliks’ wang en gleed voorzichtig met zijn duim langs de zwelling boven zijn jukbeen. Hij schrok zelf een beetje van het tedere gebaar – normaal was het Mikhail bij wie hij verwondingen als deze liet verdwijnen. Doordat ze samen al jarenlang aan MMA deden, was hij redelijk bedreven in het genezen van kleine verwondingen en moesten ze elkaar dikwijls oplappen. Hij probeerde niet te laten merken dat hij van zichzelf geschrokken was en hief zijn stok om de zwelling en bloeduitstorting te laten verdwijnen.

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 7:22 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

---

Feliks hart sloeg een paar slagen over, toen hij voelde hoe Aleksi heel zacht met zijn duim over de zere plek ging. Opeens wist hij niet meer hoe hij moest ademhalen en voelde hij alleen het brandende gevoel dat Aleksi achterliet op zij wang. Zijn hele lichaam leek in vuur en vlam te staan en opeens dacht Feliks aan hele andere dingen dan het dikke blauwe oog dat hij had. Die 'zogenaamde' date waar Lee het over had gehad. Om nu zijn lippen op die van Aleksi te drukken.
      Zodra Aleksi los liet, keek Feliks met hoopvolle ogen naar hem op. Hij schrok even van de stok die op hem gericht werd, maar voelde even later tot zijn grote verbazing dat de pijn uit zijn oog wegtrok.

---

It's never gonna happen, Guys.

Rosalie had wel in de gaten dat Lee het eerste de beste lokaal had opengetrokken. Ietwat aarzelend was ze bij Feliks blijven staan. Defence against the dark arts was vroeger wel leuk geweest, maar nu ze de monsters niet kon zien, liep ze liever niet het oefenlokaal in. Iets waar ze al snel dankbaar voor was, toen ze Casper zijn stem hoorde. Ze was even zo afgeleid geweest door zijn stem, dat ze niet door had dat Feliks in gesprek was met een ander en woorden zei die ze niet begreep. Een andere, donkere stem gaf antwoord in dezelfde taal. Het zou toch niet...
      Voor een moment voelde Rosalie haar maag in haar tenen zakken. Om een of andere reden was ze direct misselijk. Ze had gehoopt dat ze hem nooit meer hoefde te zien! Nou ja, zien zou ze niet, maar ze vond het niet fijn als hij terug was. Ze legde even een hand op Feliks schouder en trok hem iets dichter naar haar toe, zodat ze zacht tegen hem kon praten. "Hee, je zei niet dat je Mikhail ook had meegenomen..." Hier had ze dus echt geen zin in. "N-n-nee! Dat heb ik niet. Dit- dit is Aleksi." Oh. Ze had aangenomen dat de enige andere Russische dude die op school was gekomen Mikhail was geweest. Maar er waren natuurlijk genoeg anderen. "Oh," flapte ze er opgelucht uit. "Gelukkig." Het was niet dat ze Mikhail haatte, maar Rosalie betrapte zichzelf erop dat ze blij wat dat hij het niet was. Rosalie voelde haar humeur direct weer opvrolijken. Ze draaide haar hoofd even naar de schim voor haar neus. "Uhm, sorry. Ik zal me even voorstellen ook. Ik ben Rosalie." Rosalie had het idee dat er een schim vlak voor Feliks stond, dus probeerde ze haar hoofd een beetje in die richting te draaien. Aleksi, die naam had ze eerder gehoord. In Feliks brieven. Aleksi, Aleksi... "Oh," liet ze ontglippen toen ze bedacht wie het was. Er kwam een plagende grijns op haar gezicht te staan.

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 11:06 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

---

---

Rosalie haar opmerking had Feliks ruw uit zijn droom getrokken en met twee voeten weer op de aarde neergezet. Welkom terug in de realiteit... Feliks schaamde zich er haast voor dat hij zo over Aleksi gedacht had en voelde zich misschien lichtelijk schuldig. Tegenover Aleksi dan. Mikhail kon hem gestolen worden. Ooit had Feliks gedacht dat hij en Mikhail misschien toch vrienden hadden kunnen worden, dat ze het best gezellig met elkaar konden hebben. Maar de jongen had hem keihard laten vallen. Om niet te verstaan daarna met zíjn crush ervandoor te gaan, ook al wist hij dat Feliks al jaren verliefd was op Aleksi. Nee, het had absoluut dingen er niet beter op gemaakt en stiekem was Feliks blij dat Mikhail gewoon in Rusland was achtergebleven.
      Toen hij echter de plagende grijns op Rosalie haar gezicht zag, was Feliks Mikhail meteen alweer vergeten. Oh nee! "Roos!" piepte hij. Maar hij had eigenlijk geen idee wat hij kon zeggen nu Aleksi voor zijn neus stond.

---

It's never gonna happen, Guys.

Daar had Rhae niet echt antwoord op. Ze kende Isabella daar niet goed genoeg voor. ‘Dat weet jij waarschijnlijk beter dan ik,’ mompelde ze.

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 10:01 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze had Mikhails naam maar heel zacht uitgesproken, maar zijn hoofd schoot gelijk omhoog. ‘Mikhail? Waar ken je Mikhail van?’
      Het moest wel over zijn vriend gaan, ze sprak zijn naam zo specifiek uit dat hij betwijfelde of iemand anders met zo’n uitspraak hier op school zat.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie ergerde zich eraan dat de jongen ernaar vroeg, maar daar kon hij niets aan doen. "De drakenexcursie, net als Feliks." Als deze jongen Mikhail kende, dan had hij dat vast geweten.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ah.’ Mikhail had nooit veel verteld over die excursie, behalve dat hij er geen klap aan had gevonden. Het verklaarde wel hoe het kon dat Feliks al zo snel vrienden had gemaakt – wat hij ergens toch wel fijn voor die knul vond. Hij liet zijn blik over Feliks’ gezicht glijden, dat weer helemaal gaaf was. ‘Laat het me weten als iemand je lastigvalt,’ zei hij in het Russisch, waarna hij zich weer van het tweetal afdraaide om de opdracht verder uit te voeren. Nomad had inmiddels zo’n beest in een kooi vastgezet. Helemaal zonder kleerscheuren was hij er niet vanaf gekomen, op zijn borst zaten scheuren in zijn overhemd, net als een paar donkere bloedvlekken. Even overwoog hij die ook te helen, maar hij wist niet zo goed hoe de jongen daarop zou reageren. Zelf zou hij ook niet kleinzerig willen overkomen.
      ‘Je gaat vandaag voor een verwilderde look?’ vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw.

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 12:41 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Evan had geen idee wat er nou precies aan de hand was, maar dit was echt ongemakkelijk. Ze nam de veer aan en plaatste een opmerking waardoor het nog een tikkeltje ongemakkelijker werd. Het viel Evan op dat ze over zijn schouder de verte inkeek, waarna ze vroeg of hij even zo kon blijven staan.
      'Eh, sure.' Hij kon een klein lachje niet onderdrukken en spiekte even over zijn schouder, maar hij herkende niemand.
      'Wie ontloop je?' Vroeg hij dan ook nieuwsgierig.

---

- thank you for existing -

Een paar tellen staarde Casper onthutst naar de deuropening. Was dat… Feliks?
      Nu herkende hij de jongen die samen met Mikhail bij de excursie was geweest, drie jaar geleden. Hij voelde zich gelijk opgelaten. Wist hij van de vervloeking? Het was wel een geinig knulletje geweest, al dacht Casper niet graag terug aan die tijd. Die jongen had nou niet een kant van hem gezien waar hij erg trots op was.
      Vaag was hij zich ervan bewust dat Lee tegen hem praatte en hij focuste zich weer op de jongen. ‘Wat zei je dat er gebeurd was?’
      ‘Enzo wilde weten wie haar laatst vervloekt had.’
      Casper kreeg het warm. Hij vond Lee wel een type die de eindjes straks aan elkaar knoopte. Juist op dat moment hoorde hij lawaai achter zich. Hij draaide zich om – de timing had niet beter gekund. Een Chameleon Ghoul was tot leven gekomen en had zich boven op Nomad gestort. Naast zich hoorde hij Lee scherp inademen.
      ‘Wat ís dat voor afschuwelijk beest,’ zei Lee op een gespannen toon. ‘Moet je hem niet helpen?’
      ‘Nah. Hij gaat er heus niet dood aan. En anders geef jij ‘m maar een true love’s kiss, is ie zo weer wakker.’
      Lee staarde hem met iets samengeknepen ogen aan. ‘Ja? Denk je dat ik zo charming ben?’
      Casper schrok van dat woord – zeker toen hij een flikkering in Lee’s ogen zag. Had Rosalie verteld dat ze afsprak met ene Charming? En hoe wist Lee dan in vredesnaam dat híj dat was?
      Lee grijnsde zelfingenomen. ‘Nou, haal me nou maar uit deze kooi vandaan, dat vind ik nou niet heel prinselijk.’
      ‘Hoe…’ Zijn blik schoot naar Rosalie toe, die nog steeds bij de deur stond.
      ‘Ik zeg heus niks,’ zei Lee, waarna een ondeugende grijns zijn lippen omboog. ‘Voorlopig. Misschien dat ik af en toe een gunst wil…’

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 13:24 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

-

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 13:56 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

---

---

"Is dat wie ik denk dat het is?" vroeg Rosalie, nadat Aleksi was weggelopen. Feliks voelde zijn hoofd rood gloeiend worden en was blij dat Rosalie dat niet kon zien. "W-wel. Uh, die Vinnie is hier niet. Volgende lokaal proberen?" probeerde hij eronderuit te komen. Rosalie liet het tot zijn opluchting zitten, want opeens werden ze er allemaal weer aan herinnerd dat Ravi nog altijd buiten bewustzijn lag. Rosalie stapte achteruit, waardoor Feliks er langs kon. Toen Rosalie in de deuropening bleef aarzelen, keek Feliks verrast achterom. "Waar is Lee?" vroeg het meisje. Feliks sloeg zichzelf in gedachten tegen zijn hoofd. Rosalie kon dat allemaal natuurlijk niet zien. "Die komt zo wel. Hij is even - Uhm - bezig." Feliks had nu niet echt het gevoel dat hij Rosalie mee zou krijgen als hij zou zeggen dat Lee opgesloten was in een kooi tussen monsters en dat dat ene monster nu een van die andere jongens had aangevallen. Dan zou ze hier willen blijven voor Lee zijn veiligheid, terwijl die zich prima zou redden. Want Aleksi was er. En Casper. En Ravi had nu hun hulp nodig.
      Samen met Rosalie liep hij naar het volgende lokaal. Ze trokken de deur voorzichtig open. Feliks had geen idee wie deze Vinnie was en Rosalie kon hem niet zien, dus hoe moesten ze die jongen nu vinden?
      Het meisje wat het dichtst bij stond, herkende Feliks tot zijn opluchting wel. "Novalie!" riep hij haar. Verrast keek het meisje naar hem om en kwam naar de deur lopen. "We zoeken Vinnie. Weet jij waar die is?" Novalie schudde haar hoofd. Vinnie zat niet bij haar in het groepje. Bij het derde lokaal hadden ze echter meer geluk. Een klein, druk meisje zei dat ze Vinnie wel even voor hen zou halen. Feliks keek haar even nieuwsgierig achterna, maar stopte daarmee toen hij zag dat een lange meid met tatoeages naar hem keek. Niet veel later kwam ze terug met een jongen met een kort zwart kapsel. Vinnie nam hij aan.
"We hebben je hulp nodig," zei Feliks, terwijl hij de uil van Rosalie voor zich uit stak.

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 14:06 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Nomad Morphew
In het DADA oefenlokaal

Nomad was enigszins buiten adem. Zijn borstkas was geïrriteerd door de krassen die de nagels van het beest hadden achtergelaten en zijn schouder deed pijn. Toen hij zijn hand ernaartoe bracht, voelde hij vocht - en hij zag dat zijn vingers onder het bloed zaten.
'Natuurlijk kun je zo'n beest nog niet eens aan.' Een donkere, veel te bekende stem klonk achter hem. 'Het is niet eens een volwassen ding.'
Nomad trok wit weg toen hij zich omdraaide. Wat deed zijn vader hier? Dat kon toch niet?
'Was dit niet het enige vak waar je nog acceptabele cijfers op kreeg?' Het was de stem van zijn moeder, opnieuw achter hem. Hij draaide zich om en keek in haar gezicht. Haar gezicht straalde één en al walging uit. 'Op deze manier krijg je nooit een baan...'
Nomad schudde zijn hoofd. 'Dat komt wel goed.'
'Nee.' Lenin liep op hem af en Nomad dook een klein beetje in elkaar toen zijn vader vlak voor hem ging staan. Nomad was lang, maar zijn vader was nog nét wat langer - maar op dit moment voelde Nomad zich vooral heel klein. 'Niets komt goed met jou.'
Vaag hoorde hij een opmerking - iemand zei iets over een verwilderde look, maar het kwam niet helemaal binnen bij Nomad.
'Je ziet er niet uit! Hoe durf je er zo bij te lopen? Je trekt je niks aan van onze opvoeding. Heb je enig idee hoe erg je onze familienaam te schande doet?' Zijn moeder begon een relaas, maar Nomad kreeg het maar half mee - zijn vader stond nog steeds zo dichtbij hem, en hij wilde wegrennen, maar hij was verstijfd.
'Ik wenste dat je nooit geboren was,' fluisterde Lenin in zijn oor. 'Crucio.'
Een helse pijn schoot door zijn lichaam en hij zakte in elkaar. 'Stop!' kermde hij, maar de pijn stopte niet. Het was alsof er duizenden dolken tegelijk in zijn lichaam werden gestoken. Alles brandde. 'S-stop... Dood me...' kwamen zijn woorden er met horten en stoten uit. 'Alsjeblieft... Laat het stoppen...'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Heel plotseling was Nomads houding veranderd. Hij keek hem niet meer aan, maar leek bang te staan voor iets wat schuin achter hem stond en zei iets wat geen verband hield met Aleksi’s opmerking. Toen hij ook nog op de grond ineenzakte en begon te schreeuwen en te kermen, besefte hij dat de jongen gebeten was en dat hij nu hallucineerde. Dan had hij een antigif nodig, die had professor Snape vast.
      Hij zag dat Lee inmiddels uit zijn kooi bevrijd was en met grote ogen naar Nomad staarde.
      ‘Hij is denk ik gebeten en hallucineert. Ik ga de professor halen.’
      Casper gaf een knikje en Aleksi liep naar het lokaal, dat helemaal leeg was.

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 14:28 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Als aan de grond genageld staarde Lee naar Nomad, die opgekruld op de grond lag te snikken, schreeuwen en zelfs riep dat hij dood wilde. Het beeld was hartverscheurend en de tranen stonden aan de randen van zijn ogen.
      ‘Hij hallucineert?’ De woorden van Aleksi drongen amper tot hem door.
      Maar of dit nou echt was of niet, Nomad had overduidelijk wel pijn.
      ‘Ga – ga naar hem toe,’ zei hij tegen Casper. ‘Jij bent zijn vriend nu.’
      Casper keek heen en weer tussen hen en gaf hem toen een duw richting Nomad. ‘Jij bent hier beter in dan ik.’
      Lee struikelde naar voren. Hij was bang dat Nomad alleen maar zou schreeuwen dat hij weg moest gaan. Toch hurkte hij bij de jongen neer.
      ‘Nomad? Het – het is niet echt.’ Hij legde een hand op zijn schouder. ‘Je bent gebeten door… een ding en wat je nu ziet is niet echt. Hoor je – hoor je me?’ Zijn stem sloeg over, hij voelde Nomad beven en vond het echt afschuwelijk om hem zo te zien.

---

Every villain is a hero in his own mind.