[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 14 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Stiekem was Vinnie opgelucht dat de les onderbroken werd, want hij vond het geen leuke les. Jordyn liet overal willekeurig dingen ontploffen omdat ze zich verveelde en bleef maar beweren dat Ghouls ongevaarlijk waren, zelfs al wist Vinnie dat dit juist een soort was dat wél heel lelijk kon bijten en dat het gif niet makkelijk te behandelen was. Daardoor was hij al de hele les gespannen.
      ‘Laten we, uhm, maar even naar b-buiten gaan.’ Hij stapte naar buiten toe en deed de deur dicht, waarna hij eerst even diep ademhaalde voor hij een voorzichtige blik op Rosalie waagde. Hij was er nog niet aan gewend dat ze hem niet meer kon zien. ‘Z-zal ik hem- hem overnemen?’ vroeg hij aan de nieuwe jongen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

---

Feliks knikte en gaf de jonge uil aan Vinnie. Ergens was hij opgelucht dat hij het uiltje nu eindelijk aan iemand anders mocht geven. Nieuwsgierig ging hij naast de jongen staan om te zien wat hij deed. Even keek hij op naar Rosalie en pakte toen haar hand om er even een kneepje erin te geven. Het meisje mocht dan het niet laten blijken, of misschien was het door haar blindheid wel minder goed te zien, maar ze hield zich groter dan nodig was. En Feliks wilde gewoon laten merken dat hij er was. "Het komt wel goed met Ravi," zei hij met een glimlach. "Ja, toch?" Hij keek even naar de jongen naast hem, hopend dat hij het woord zei dat hun spanning voor even zou verlichten.

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 14:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘J-ja, na-natuurlijk,’ hakkelde Vinnie. Hij zag dat Feliks en Rosalie elkaars hand vasthielden en moest daar om de een of andere reden van blozen. Was hij nu haar vriendje?
      Vlug focuste hij zich op de arme uil. De vleugel was gebroken en het dier oogde versuft. In kleermakerszit ging hij op de grond zitten, waarna hij de vogel op zijn schoot nam. Hij sloot zich af voor zijn omgeving en focuste zich helemaal op het dier, terwijl hij eerst de vleugel herstelde en daarna de hersenschudding.
      Daarna liet hij zijn handen van het beestje afglijden, waarna het meteen van knie sprong en door de lucht cirkelde. Met een brede glimlach volgde Vinnie het dier met zijn ogen, waarna hij ook overeind kwam.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Nomad leek verblind door de pijn en het was net alsof er niets doorheen kon komen - tot hij ergens iets hoorde. Heel vaag, heel ver weg. Een bekende stem, maar eentje die hij nu niet kon plaatsen. Het leidde hem kort af en als in een flits zag hij Lee's gezicht voor zich - maar die werd daarna weer verbloemd door die van zijn vader. 'Je verdient deze pijn,' fluisterde hij.
'Nee... Niet doen, niet doen...' kreunde Nomad, maar direct daarna volgde er weer een verschrikkelijke pijn en schreeuwde hij het uit. Hij tastte om zich heen, op zoek naar iets om zich aan vast te pakken - en voelde plotseling een hand in de zijne.
Dat was niet de hand van zijn ouders.
Het zorgde ervoor dat de pijn ietsje afnam en het beeld van zijn vader ietsje vertroebelde. Opnieuw zag hij Lee's gezicht, maar nu ietsje duidelijker - en het beeld van zijn ouders werd minder.
Bij vlagen werd de pijn weer erger en kwamen zijn ouders weer meer in beeld - maar al met al nam het eerder af dan toe en steeds duidelijker werd het dat het Lee was die zijn hand vasthield en voorzichtig een arm om hem heen probeerde te slaan.

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 15:01 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Rosalie haalde opgelucht adem, toen ze Ravi zijn vleugelslagen hoorde en ze zijn gekwetter hoorde. "Dank je, Vinnie," zei ze opgelucht. Langs de rand van haar ogen voelde ze tranen opwellen. Blijkbaar was ze zo in spanning geweest over haar uil dat ze het al die tijd binnen had gehouden. Ze voelde gelukkig geen andere aanwezigheid dan Vinnie en Feliks, dus durfde ze zich wel te laten gaan. "Het spijt me, Feliks. Dat Enzo je pijn heeft gedaan." Ze moest straks ook nog even sorry tegen Lee zeggen, dat mocht ze niet vergeten. "Dat geeft toch, niet? Daar kan jij toch niets aan doen?" Rosalie schudde haar hoofd, terwijl de tranen bleven stromen. Ze had er geen controle over. "Ben je al naar een docent geweest?" Rosalie schudde haar hoofd. Daar had ze nog niet eens over na gedacht, maar misschien was het niet zo slecht idee. "Ik ga straks wel langs professor Sprout," zei ze met een knikje. "Na Herbology."

---

It's never gonna happen, Guys.

Langzaam zag Lee een beetje herkenning in Nomads ogen. Zijn wangen waren nat van de tranen en hij was lijkbleek.
      ‘Het is oké, er is niets aan de hand.’ Hij kneep in Nomads hand. Hij was bij de jongen neergeknield, die nu een beetje tegen zijn arm leunde die Lee losjes om hem heen had geslagen. Met zijn duim bewoog hij geruststellend op en neer. ‘Aleksi haalt Snape, dan krijg je antigif.’
      Hij wierp een blik over zijn schouder, lang kon het toch nooit duren?

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Nomad kon Lee niet verstaan, maar hoorde wel zijn stem. Zijn ademhaling werd langzaam maar zeker net wat minder gejaagd en even dacht dat hij dat zijn vader verdwenen was.
Tot hij ineens achter Lee stond. 'Ik wist het,' siste Lenin. 'Die smerige modderbloed heeft je te pakken - heeft jou ook een ranzige flikker gemaakt. Daar zal hij voor boeten.' Lenin trok zijn stok en wees deze niet op Nomad, maar op Lee.
'NEE!' schreeuwde Nomad, maar het was te laat - zijn vader had de vloek des doods op de jongen afgevuurd en die zakte direct in elkaar. 'Nee... Lee...' Tranen sprongen in zijn ogen en hij zakte naast het levenloze lichaam van de jongen neer. Lenin was nergens meer te bekennen - het enige wat hij nu nog zag, was de kleine jongen met zijn bruine krullen, met een lege blik in zijn ogen. 'Nee...' Snikkend zat hij naast het lijk van Lee. 'Niet - dit kan niet...'
Plotseling werd hij naar achteren getrokken. 'Drink!' Het was een donkere stem die hem een glas tegen zijn mond drukte. 'DRINK.'
Nomad was zich er niet bewust van dat hij een vloeistof opdronk, maar toen hij het spul door zijn slokdarm voelde branden, was plotseling het levenloze lichaam van Lee verdwenen. Hij moest een aantal keren met zijn ogen knipperen voor hij plotseling weer in het lokaal zat. Links van hem bevond zich de kooi met de Kameleon Ghoul, met daarnaast professor Sneep, die naast hem gehurkt zat. Rechts van hem zat Lee, levend en wel, die hem half vasthield en hem met een verbijsterde blik aankeek.
Zonder erover na te denken greep Nomad hem vast en trok hij hem tegen zich aan. Wat er precies gebeurd was, was hem nog niet helemaal duidelijk, maar het was een enorme opluchting dat hij Lee in levende lijve zag. 'Je was dood,' mompelde hij, met een stem die schor was van zijn eigen geschreeuw.
Zijn hele lichaam was warm en klam van het zweet en toen hij Lee weer losliet, kon hij pas de rest van zijn omgeving weer in zich opnemen.
Hij was in het lokaal. Zijn ouders waren nergens te bekennen. Vijf paar ogen keken hem aan. Zijn wangen werden rood.
'Je bent gebeten,' snauwde professor Sneep. 'Een beet is alleen mogelijk als je écht niet oplet. Idioot.' Hij schudde zijn hoofd. 'Hoe voel je je?'
'Het gaat wel,' antwoordde Nomad beschaamd. Hij hield zijn blik strak op zijn eigen benen gericht.
'Ik wil dat je naar de ziekenboeg gaat. Neem één van je studiegenoten mee.'
Nomad knikte enkel. Hij wist niet of hij al de energie had om nu op te staan, maar hij wilde hier eigenlijk ook niet langer blijven.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Had Nomad gehallucineerd dat híj doodging? Bezorgd keek hij naar het gezicht van de jongen, maar die ontweek zijn blik. Hij voelde zo veel tegelijkertijd – ontzetting, angst, medeleven, en ook iets heel warms door Nomads plotselinge knuffel. Zijn vingers zaten nog steeds om die van Nomad heen en alleen al ernaar kijken zorgde voor een blos op zijn wangen.
      ‘Zal ik met je meelopen?’ stelde Lee aarzelend voor, niet wetend hoe hij nu moest omgaan met de jongen die een paar dagen geleden had gezegd dat hij opdringerig was. Nomad haalde alleen zijn schouders op. ‘Of…’ Hij keek vragend naar Casper.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Ik loop wel mee,’ antwoordde Aleksi. Hij kende Lee dan we niet goed, maar hij herinnerde zich nog wel dat die gast enorm veel praatte en hij kon zich niet voorstellen dat Nomad daar nu trek in had. Blijkbaar waren de twee wel met elkaar bevriend geraakt, al leek het allemaal wat ongemakkelijk te zijn.
      Nomad liep naar de deur toe. Zwijgend liep Aleksi met hem mee, terugdenkend aan hoe die jongen net op de grond had gelegen. Wat had hij voor beelden gezien? Het was in elk geval niks prettigs geweest, want hij had enorme pijn geleden.

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 19:32 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Een beetje beteuterd keek Lee het tweetal na. Daarna glipte hij ook het lokaal uit en liep hij naar drie van zijn afdelingsgenoten toe. Ravi vloog weer vrolijk in het rond. Vinnie gaf net een knikje naar Rosalie en stapte toen weer naar binnen.
      ‘Kijk aan, Ravi is weer herboren!’ Hij duwde zijn zorgen weg met een grote glimlach. ‘Zullen wij dan alvast naar de kassen lopen? Kun je onderwijl vertellen over je spectaculaire redding van maandagavond.’
      Nu pas draaide Rosalie haar hoofd, waardoor hij de tranensporen op haar wangen zag. ‘Hé…’ Hij legde een hand op haar bovenarm. ‘Wat is er gebeurd?’

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 19:20 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Prudence McGinley

Lichtelijk verveeld zat ze maar rond te kijken in het lokaal naar wat de andere aan het uitsteken waren. Ze onderdrukte een snuif, en haar ene wenkbrauw ging omhoog toen ze opmerkte dat Rafaël iets van plan was. Een onbehagelijk gevoel kwam naar boven, bij het zien van het trillen van de vaas, en ze had al zo'n vermoeden dat het opnieuw een kut les zou worden. Een ghoul komt tevoorschijn en begint met allerlei voorwerpen te gooien. Een pijnlijke grimas verschijnt op haar gezicht als ze frontaal een stamper tegen haar hoofd krijgt. Pisnijdig trok ze haar toverstok. Nog net kon ze een nieuw voorwerp ontwijken en richtte haar stok op het afgrijselijk en slijmerig ding die op een afstand van haar stond. 'Paralitis!' De ghoul maakte een vreemd geluidje en viel slap op de grond neer terwijl hij haar met knipperende oogjes aankeek. Net goed. Dat hij maar lekker verlamd bleef liggen en kon nadenken over zijn stom gedrag. Over stom gedrag gesproken. Ze draaide zich om naar Rafaël en haalde diep adem. 'Ik snap dat je indruk wilt maken op die twee nieuwe meiden hier-' ze gaf een knikje naar de twee. 'Maar laat mij er alsjeblief buiten én haal jouw flirtskills boven in de plaats.' Ze stak haar toverstok weer weg. 'Dan kan ik tenminste ook eens lachen.'

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 19:18 ]

Nomad Morphew

Hij was blij dat Aleksi niets zei en stilzwijgend naast hem liep. Bij de ziekenzaal stelde madame Plijster nog een aantal vragen. Toen ze vroeg of hij hallucinaties had gehad, knikte hij. Even was hij bang dat ze zou vragen wat hij had gezien, maar dat deed ze gelukkig niet. Hij kreeg nog een drankje die het gif nneller uit zijn lichaam zou halen via de natuurlijke weg. 'Waarschijnlijk heb je vanavond nog wel wat last van je darmen; houd daar rekening mee,' gaf ze hem nog mee. 'Verder zie ik geen reden waarom je je lessen vandaag niet zou kunnen vervolgen.'
Ergens had hij gehoopt dat het niet zou hoeven, dat hij nu gewoon naar de slaapzaal kon gaan en daar de rest van de dag kon blijven. Zonder mensen om hem heen. Nu hij tijd had gehad om over de gebeurtenissen na te denken, besefte hij pas hoe idioot het moest zijn geweest. Hij begon zich af te vragen wat Lee nu dacht en of dit er niet voor zou zorgen dat hij weer dacht dat Nomad om hem gaf.
Wat je ook doet, zei een stemmetje in zijn hoofd. Het beeld van een levenloze Lee stond nog haarscherp op zijn netvlies gebrand en hij betwijfelde of dat ooit zou verdwijnen.
Over een aantal minuten moest hij al naar zijn volgende les toe. Lee zou daar ook weer zijn. Hij was degene die ervoor gezorgd had dat hij Kruidenkunde niet had laten vallen, ondanks dat het niet in zijn pakket hoorde. Het liefst sloeg hij de les over, maar hij wist dat zijn vader dat te horen zou krijgen en dan pislink zou zijn.
Hij wilde nu al helemaal niet aan Lenin denken. De pijn tijdens de hallucinaties had zó echt gevoeld dat het net was alsof zijn vader hem net weer in het kamertje had opgesloten en onder handen had genomen. En hoewel de pijn weg was, kon hij het niet zomaar loslaten.
'Moet nog even pissen,' mompelde hij tegen Aleksi toen ze langs de toiletten kwamen. Hij glipte de ruimte binnen en keek naar zichzelf in de spiegel. Hij zag lijkbleek en hij had rode ogen. Hij had gehuild, gehuild om Lee. Hij huilde nooit en nu had hij gehuild in het bijzijn van Aleksi, van Casper, van Zoya en van Lee. En van professor Sneep, die korte lijntjes met zijn vader had.
Toen het tot hem doordrong dat zijn docent het misschien wel eens aan zijn vader kon vertellen, voelde hij zich misselijk worden. Hij zakte door zijn knieën in de hoop zijn voedsel nog binnen te houden en liet zich toen tegen de muur vallen. Hij wilde dit niet meer. Cas kon zeggen wat hij wilde, maar er zouden maar weinig mensen rouwen als hij niet meer zou leven. Casper zou vast snel over hem heen zijn en voor Lee zou het alleen maar beter zijn. En dan zou hij dat gevoel van falen, die eeuwige druk, niet meer hebben. Dan was de pijn - die altijd terugkomende pijn - voorbij.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Rosalie grinnikte door haar tranen heen. Lee zijn enthousiasme was nu zo welkom. Ze veegde de druppels van haar gezicht had. "Niets bijzonders. De spanning van net komt er gewoon uit." Ze legde even haar hand over die van Lee. "Sorry dat ik je daarin heb meegetrokken," zei ze tegen de jongen.

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 19:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Oke, hij had niet niet kunnen lachen. Toen de stamper Prudence op haar hoofd raakte, trok ze zo'm gek gezicht dat hij hardop had gelachen. Nogal verbaasd keek hij haar dan ook aan, toen ze tegen hem uitviel. Rafaël keek even naar de meiden verderop en haalde zijn schouders op. Hij was echt niet bezig geweest met indruk maken, meer met kloten. Haastig sprak hij de spreuk uit over het wezen om hem in een kooi te stoppen, zodat ze hem straks aan Snape konden geven. Daarna stapte hij op Prudence af. "Je weet dat ik gewoon een grapje uithaalde toch?"

---

It's never gonna happen, Guys.

'Nee joh, ben je gek! Ik had het pas klote gevonden als ik er níét bij was. Moet je je echt niet druk over maken hoor! Vrienden beschermen elkaar toch?' Hij stak zijn arm weer langs die van haar. 'Het zijn heus niet alleen geheimzinnige sexy Slytherins die jou willen beschermen hoor.'
      Hij dacht weer even terug aan Casper en onderdrukte een grinnik. Het kwartje was gevallen door zijn opmerking over die true love’s kiss – dat had hem meteen aan de opmerking van Rosalie doen denken. Bovendien had hij maandag zelf ondervonden dat Casper naar iets houtigs rook, wat ook met Roos’ beschrijving matchte, en tel dáár dan nog bij op dat hij Casper nou al twee keer stompzinnig naar Rosalie had zien staren en hij zich overduidelijk geen houding bij haar wist te geven… Ja, hij kon zich helemaal voorstellen dat Casper zich als haar mysterieuze redder voordeed. Zeker omdat hij gewoon heel lief was, maar dat aan niemand wilde laten merken.

---

Every villain is a hero in his own mind.