[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 14 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Oooh!' Lee's ogen werden groot en hij grijnsde breed. 'Dat is zo freaking spannend! Een zesdejaars Slytherin dus! Die het voor je opneemt tegenover zijn boosaardige klasgenoten.' Hij slaakte een zogenaamd dramatische zucht. 'Dat is zó romantisch! Wat weet je nog meer van hem?' Hij wilde dolgraag weten wie het was, al zou hij het niet voor Rosalie verklappen als ze dat niet wilde. Dat haalde vast een hoop spanning weg.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Lee!" zei ze lachend, ook al was ze niet echt beledigd door wat hij zei. Rosalie aarzelde over wat ze kon vertellen over Charming. Ze had met hem afgesproken hun ontmoetingen geheim te houden. Hij wilde niet dat zijn afdeling erachter kwam dat ze ontmoeten, maar goed. Tot noch toe had ze niets over die ontmoetingen gezegd of de inhoud ervan. Daarnaast had ze hem twee keer gezien voor ze deze afspraak maakte, daar kon hij best wat verteld hebben. "Alleen dat hij best wel grappig is en geen broer of zus heeft," zei ze grinnikend. Zoveel informatie kon ze wel geven. "Oh, en hij ruikt lekker."
      Ze verheugde er nu al op morgen Charming weer te zien. Hoewel vorige afspraak niet helemaal lekker was gelopen, leek het haar wel leuk hem weer te ontmoeten.

[ bericht aangepast op 1 jan 2022 - 16:49 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Hij rúíkt lekker,’ grinnikte Lee. ‘Waarnaar dan? Oh – en wat vind je grappig aan hem?’
      Met een tevreden grijns stelde hij vast dat Enzo weer een beetje naar de achtergrond zakte.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ja, hallo!" antwoordde ze grijnzend."Ik kan nu niet zien hoe knap die is, dus moet ik wat anders leuks hebben toch?" Ze grinnikte om zichzelf. Haar standaarden in jongens waren wel ineens heel erg veranderd. Niet dat ze vroeger zou daten met iemand die stonk, maar luchtjes waren wel belangrijker geworden. "Maar hij ruikt naar dennenbos, vlak nadat het geregend heeft."
      Rosalie dacht na over Lee zijn tweede vraag, maar kon niet specifiek wat grappigs vinden. "En weet ik eigenlijk niet zo goed, hij is gewoon grappig. Met al zijn sprookjesquotes, enzo." Rosalie dacht terug aan de woorden die Charming had gezegd, maar betrapte zichzelf erop dat ze ze vooral vleiend vond.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Oké oké, goed punt,’ grinnikte Lee. ‘Een nat dennenbos dus. Dat klinkt wel mannelijk.’
      En sprookjesquotes… die deden het bij hem ook wel goed.
      ‘Als ik vandaag niet twee hele leuke jongens had ontmoet, was ik waarschijnlijk wel jaloers geworden,’ zei hij met een grijns. Hij boog zich even iets naar voren om Feliks aan te kijken, maar die hield zijn blik op de uil gericht en was daar vermoedelijk met zijn gedachten bij. ‘En, ruikt onze Jus ook zo lekker?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Blythe Carmichael

'Dus het komt wel weer goed?' vroeg Blythe, die haar onzekerheid niet wilde laten doorschemeren maar ook graag bevestigd wilde krijgen dat het nu niet zo ging zijn dat Rhae en Isa niet meer door één deur zouden kunnen.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Dit voelde aan als een verschrikkelijk cliché. Een VERSCHRIKKELIJK cliché. Ze kreeg er dan ook een beetje de kriebels van. Isabella nam de veer van de jongen over, waarbij ze per ongeluk hem aanraakte. Een rilling liep over haar arm heen naar haar schouder. Verschrikkelijk!. "Dank je," zei ze nog een keer ongemakkelijk. Ze keek naar de jongen voor haar. Waarom deed ze dit?! "Wat moet ik zonder?" Wauw, Isa. Intelligent.
      Iets verderop zag ze Blythe uit de bibliotheek komen en ietwat nerveus keek ze naar de jongen voor zich. "Kun je gewoon even zo blijven staan? Ik ontloop iemand."

[ bericht aangepast op 1 jan 2022 - 21:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

De omschakeling naar Justin maakte dat ze even uit het veld geslagen werd. Rosalie herstelde zich echter snel en zette een grijns op haar gezicht. "Natuurlijk! Ik ga niet voor niets met hem op date." Rosalie leunde iets dichter naar Lee toe. "Behalve na het sporten. Maar dan ruikt iedereen niet zo fris," grapte ze tegenover Lee. Om heel eerlijk te zijn had ze Justin nog niet echt geroken, nadat hij van een Quidditch game kwam. Maar ze kon het zich zo voorstellen.

[ bericht aangepast op 1 jan 2022 - 20:52 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Sefu Adomako
Net na de lunch, alleen

Sefu had vanochtend twee lessen gehad en was daarna alweer klaar voor de dag. Sowieso had hij weinig lessen in zijn rooster, maar dat vond hij niet erg. Zijn ambities gingen verder dan alleen vakken volgen en weinig lesuren gaven hem meer tijd voor zijn schrijfwerk.
Hij was aan een autobiografisch verhaal begonnen. In het begin had hij veel inspiratie gehad, maar hij was stukgelopen zodra het over de dood van zijn vader ging. Elke keer blokkeerde hij zodra hij daarover begon te schrijven en uiteindelijk had hij het verhaal diep in zijn hutkoffer opgeborgen.
Nu hij zijn laatste spullen aan het uitpakken was, had hij het weer in handen gekregen. Hij zuchtte toen hij de rollen perkament zag. Zijn zelfschrijvende veer, één van zijn grootste investeringen, had hem ook niet kunnen helpen met ideeën.
Hij pakte een paar lege vellen perkament. Het was tijd dat hij aan een nieuw verhaal zou beginnen, want hij vermoedde dat hij met het verhaal over zijn eigen leven niet verder zou komen.
Maar waarover zou hij schrijven? Hoewel er veel ideeën in zijn hoofd opkwamen, vond hij het verreweg het leukst om óver iemand te schrijven. Mensen doorgronden, begrijpen waarom ze deden wat ze deden, en dit op zo'n manier op papier zetten dat anderen het ook leerden begrijpen. Het schrijven over Jeremy had ervoor gezorgd dat hij de jongen beter had leren kennen. Jeremy had het sterk gevonden, zelfs al was het maar een paar pagina's lang.
Zijn gedachten schoten naar Lee. Hij was nogal van de jongen onder de indruk geweest. Niet alleen omdat Sefu hem direct aantrekkelijk had gevonden, maar ook omdat hij het gevoel had dat er zoveel meer achter hem school. Hij was vrolijk, enthousiast, open - en toch had Sefu het gevoel gekregen dat hij iets verborg. Dat zijn vrolijkheid ook een bepaald verdriet maskeerde.
Maar misschien was dat helemaal niet zo. Het was een gevoel en hoewel Sefu's gevoel op dit gebied vaak goed zat, had hij het ook wel eens bij het verkeerde eind gehad. Hij kon er dus niet zomaar vanuit gaan, maar het had zijn nieuwsgierigheid wel gewekt.
En ze zouden op date gaan.
Een kleine glimlach ontstond weer rond zijn lippen. Hij had nog nooit een date gehad en hoewel Lee er met zoveel gemak over had gesproken dat Sefu verwachtte dat dit niet zíjn eerste afspraakje zou zijn, was het voor Sefu wel nogal een ding. Een date. Met een jongen. Nog geen halve dag geleden had hij daarvoor in de gevangenis kunnen belanden, en hier sprak Lee erover alsof het doodnormaal was.
Zoals het hoorde. Een warm gevoel trok door zijn lichaam. Waar het ook op uit zou lopen, deze date zou ontzettend veel voor hem betekenen.
Hij pakte zijn schrijfspullen bij elkaar en klom overeind. Hoewel zijn rondleiding van Lee leuk was geweest, wist hij dat het kasteel nog veel meer te bieden had dan de weinige plekken die ze samen hadden gezien. Hij zou graag nog een keer een tweede rondleiding van de jongen krijgen, maar in zijn eentje kon hij ook nieuwe dingen ontdekken en soms was dat nog wel eens interessanter.
Hij had een goed geheugen en wist dan ook eenvoudig van hun afdeling naar de grote zaal te komen. Vanuit daar begon hij gewoon een willekeurige gang in te lopen. Het was bijzonder rustig op de gangen, want de meeste mensen hadden les. Een enkele zesde- of zevendejaars was vrij, maar jongere leerlingen zag hij eigenlijk niet; die hadden nog veel meer vakken die ze moesten volgen. Maar dat gaf niet.
Hoewel zijn plan was geweest om het kasteel verder te ontdekken, besloot hij op een gegeven moment op een bankje te gaan zitten. Hij trok zijn knieën op en pakte zijn veer. De woorden die in zijn hoofd opkwamen, werden door het voorwerp op het perkament geschreven. Hij besloot vandaag voor een schrijfoefening te gaan. Zijn blik bleef hangen op twee jongens die door de gang liepen. Twee Zwadderaars, herkende hij aan de de groene stropdas. Misschien dat Sefu ze knap had gevonden - in ieder geval de langste, die best aantrekkelijk was - als ze een andere blik in hun ogen hadden gehad. Sefu vond het lastig om te omschrijven en zijn veer stopte dan ook met het neerpennen van woorden. Wat was die blik? Hard? Vals? Iets onaardigs, ook al lachten de jongens naar elkaar terwijl ze spraken.
Zodra ze hem gepasseerd waren, schoten de juiste woorden pas door zijn hoofd en klonk er een actief gekras van de veer op het perkament. Vervolgens hield hij zijn blik op andere voorbijgangers, die een andere kant op gingen. Het waren nu twee dames die met elkaar aan het roddelen waren over hun docenten, maar Sefu verloor daar al snel zijn interesse in. Zijn gedachten schoten opnieuw naar Lee. Hij was nog nooit zo snel van iemand onder de indruk geweest en hij vroeg zich af wat het betekende. Was dit wat mensen bedoelden met liefde op het eerste gezicht? Natuurlijk zou hij niet zeggen dat hij al verliefd was - hij wist niet eens hoe dat was! - maar het was wel bijzonder dat die jongen nu al zoveel kriebels bij hem bezorgde.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Oh ik niet hoor! Ik ruik echt naar rozen na het sporten.’ Lee stak zijn tong naar Rosalie uit, ook al kon ze dat niet zien. ‘Ah, we zijn bij het DADA-lokaal.’ Lee klopte aan en deed de deur open, maar het lokaal was leeg. Professor Snape was er wel, hij stond naast zijn stoel en veegde brommend iets glibberigs weg. Lee verbeet een grijns.
      ‘Oeps, verkeerde lokaal. Sorry professor.’
      Gauw deed Lee de deur weer dicht, voordat hij de schuld kreeg van wat er dan ook op zijn kleding zat. Dat kwam vast van Raf en Jor.
      ‘Het lokaal was leeg, dus ze zijn vast in een oefenlokaal. Hopelijk stormen er geen gevaarlijke beesten uit.’ Hij deed de deur van het eerste oefenlokaal open. Het stond vol met spullen; net alsof hij een overvolle zolder opstapte. Hij bewoog zich langs een stapel wiebelende manden heen zodat hij de ruimte beter kon zien en zag toen Casper staan. ‘Hoi!
      De lange jongen draaide zich om. Lee’s ogen verwijdden zich toen Casper zijn staf op hem richtte. Voor hij het wist, stond hij midden in een kooi.
      ‘Kijk nou eens wat voor monstertje ik heb gevonden.’ Met een grijns kwam Casper dichterbij. ‘Wat doe jij hier?’
      Lee krulde zijn vingers om kooi. De spijlen waren flink stevig. Vorig jaar zou hij misschien een beetje nerveus zijn geworden, maar inmiddels was hij echt niet meer bang voor die jongen.

[ bericht aangepast op 1 jan 2022 - 22:42 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

'Als je dit beest nog wat enger maakt, kan dat best coole scenario's opleveren,' zei Nomad met een klein lachje rond zijn lippen. Hoewel hij deze opdracht verre van eng vond, kon hij zich voorstellen dat het concept van een beest dat zich vermomde en álles kon zijn, best eng kon zijn. Precies wat je wilde voor zo'n scenario.
Hij hield zijn stok in de aanslag en stond klaar om bij de minste of geringste beweging de spreuk uit te spreken.
Achter hem hoorde hij dat Casper wel zo'n beest had gevonden, want hij had de spreuk uitgesproken en het geluid van rinkelend metaal volgde. Vervolgens hoorde hij stemmen - waarvan één meer dan bekend.
Hij draaide zich om en keek toen recht in de ogen van Lee. Het was wel zo ongeveer de laatste plek waar hij de jongen verwachtte. Zijn hart sloeg een keer over, zijn handen werden klam en het duurde net iets te lang voor hij doorhad dat hij verstijfd naar hem keek.
Een naar gevoel bekroop hem toen hij doorhad dat Casper met hem aan het ouwehoeren was. Hij wenste dat dat gevoel weg zou gaan, maar het beeld van een kussende Casper en Lee flitste voor zijn ogen en hij sloeg zijn ogen neer. Hij voelde zich zwak en wou dat hij dit niet voelde. Dat hij er overheen was.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Ik zocht Vinnie.’ Lee keek de ruimte rond. Vinnie en Casper leek hem een hele bijzondere combinatie, maar Snape hield wel van zulke verrassingen. Even sloeg zijn hart een slag over toen hij Nomad iets verderop zag staan. Hij staarde hem aan alsof Lee een clownspak had aangetrokken en een beetje ongemakkelijk wendde Lee zijn blik af.
      Hij focuste weer op Casper, maar die keek langs hem heen en leek te verstijven. Een blik over zijn schouder leerde hem dat Rosalie en Feliks in de deuropening waren gaan staan.
      ‘We kwamen Enzo en Hanz tegen in de gang. Rosalies uil is gewond geraakt, dus we zijn op weg naar Vinnie zodat die hem kan genezen.’
      Hij voelde de drang om weer even naar Nomad te kijken, maar weerstond die hardnekkig. Het hielp echter niet mee dat zijn woorden compleet langs Casper heen leken te gaan; die staarde nog steeds naar de deur. Door de tralies heen gaf hij Casper een stomp tegen zijn borst. ‘Je mag best doorademen hoor,’ fluisterde hij plagend. ‘Dat vindt ze heus niet erg.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Aleksi had in eerste instantie helemaal niet gemerkt dat de deur was opengegaan, laat staan dat er iemand was binnengekomen. Toen hij stemmen hoorde en zich omdraaide, zag hij tot zijn verbazing dat Casper een jongen in een kooi had opgesloten.
      Lee – herinnerde hij zich. Een van de weinige leerlingen die hem was bijgebleven.
      ‘Ik dacht dat ze zich alleen als voorwerpen konden camoufleren,’ zei hij met een scheve grijns tegen Nomad. Die staarde echter naar de kooi en leek zijn woorden niet te horen.
      Vanuit zijn ooghoek pikte hij een beweging bij de deur op. Naast een blond grietje stond Feliks, met een uil in zijn armen. Hij vernauwde zijn ogen iets. Was zijn oog nou dik?
      Hij beende naar de uitgang. Feliks meed zijn blik, leek overal naar te willen kijken behalve naar hem. Waarom was dat? Had iemand hem dit geflikt of was hij gewoon weer eens lomp geweest en tegen een muur aan gelopen?
      Het feit dat hij met een bewusteloze vogel in zijn armen stond, naast – wat hij nu zag – een blind meisje, deed hem daaraan twijfelen.
      Toen Aleksi recht tegenover de jongen stond en hij blijkbaar liever naar zijn schoenen keek dan naar zijn gezicht, pakte Aleksi hem bij de kin en dwong zijn gezicht omhoog.
      ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij in het Russisch, terwijl hij zijn blik over zijn gezwollen oog liet glijden. ‘Wie heeft dit gedaan?’
      Misschien was het hypocriet, want Feliks was op Durmstrang altijd het pispaaltje geweest. Maar hier waren ze samen naartoe gegaan en Aleksi zou het niet zomaar laten gebeuren dat anderen hem mishandelden. Hij wilde niet bekendstaan om iemand die geen moer om zijn enige schoolgenoot gaf en dus zou hij de jongen niet zo rond laten lopen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

---

Feliks schrok een beetje van de intense blik waarmee Aleksi hem aankeek. De hand van Aleksi leek te branden onder zijn kin. Normaal in zijn dromen was dit moment veel tederder en ging het gepaard met romantische muziek en een kus. Maar daar leek het in dit geval geen sprake van de zijn en Feliks werd misschien wel een beetje bang van Aleksi. Zo bang dat hij in eerste instantie niet durfde te antwoorden, maar toen hij zag dat Aleksi hem streng aankeek, zocht hij toch maar naar zijn stem
      Aangezien de jongen overschakelde naar hun moedertaal ging Feliks er automatisch in mee. "I-i-ik ging Rosalie helpen. Een jongen.... Hij viel haar lastig en wel ik uhm...." Feliks schaamde zich kapot. Echt een held was hij niet geweest. Hij probeerde zijn ogen neer te slaan, wat niet echt wilde. Toch keek hij Aleksi niet recht aan, toen hij het laatste zei. "Ik probeerde te helpen, maar toen sloeg hij in mijn oog," zei hij lichtelijk teleurgesteld.

---

It's never gonna happen, Guys.

Nomad Morphew

Nomad wist zich geen houding aan te nemen nu Aleksi ook naar het groepje was gelopen en de aandacht dus volledig op de binnendringers lag. Hij voelde een innerlijk conflict waarbij hij aan de ene kant hoopte dat ze zo snel mogelijk weg zouden gaan, maar aan de andere kant wilde hij naar Lee gaan, vragen hoe het met hem ging. De jongen was echter overduidelijk klaar met hem - en terecht, want Nomad had zijn uiterste best gedaan om hem weg te jagen.
Het liefst ging hij hier weg. Hij schaamde zich omdat Casper nu wist van zijn gevoelens voor Lee, maar moeiteloos met de jongen ouwehoerde - iets wat Nomad nooit zo makkelijk had gekund, zelfs niet toen ze nog wel vrienden waren geweest. Lee had het echt in hem naar boven gehaald, terwijl Casper het moeiteloos leek te kunnen.
Zijn hele lichaam leek in vuur en vlam te staan, en dat terwijl niemand aandacht aan hem besteedde. Toen Lee had weggekeken, bleef zijn blik echter op het tweetal hangen en hij had het dan ook niet door toen hij plotseling iets op zijn schouder voelde springen. Hij was te dichtbij de koffiekast gaan staan, die was veranderd in een kameleon ghoul en op zijn rug was gesprongen en hem aan zijn borstkas vastgreep.
Het beest was verrassend sterk en het kostte hem behoorlijk veel moeite om de toch al scherpe tandjes van het wezen uit zijn schouder te houden. Het beest was duidelijk hysterisch en dolblij dat hij eindelijk een prooi had gevangen, want hij stak zijn scherpe nagels in Nomad's borstkas om zich steviger vast te houden.
Nomad probeerde zijn stok op de ghoul te richten, maar dat maakte het beest nieuwsgierig en daarom begon het daar naar te grijpen. Hoewel Nomad bang was dat hij zijn stok zou kwijtraken, zorgde dit er wel voor dat de greep van het wezen verslapte en Nomad hem van zich af kon schudden. 'Captusa!'
Er verscheen een kooi om het beest heen en hoewel het kort krijsende geluidjes maakte, verstomde dat al snel weer toen hij zich realiseerde dat hij vast zat.

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 12:30 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain