[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 15 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Dat is toch iets heel anders?!” zei ze gefrustreerd. Ja, ze zouden niet elke dag samen zijn, maar dat waren ze in de zomer ook niet. Dat kon ze best handelen, ze hoefde Blythe niet altijd om haar heen te hebben. Als ze er maar was. “Blythe gaat niet weg, nooit niet! Dat weet ik zeker! Ze is mijn beste vriendin!” Hoewel ze die woorden hardop uitsprak, klonk er een lichte paniek en onzekerheid in haar stem door. Ze wilde gewoon niet alleen zijn! Ze wilde niet alleen zijn, snapte hij dat dan echt niet?! Ze wilde niet alleen achterblijven. Niet met Thomas.
      Ze keek even op en kwam toen van de tafel af. “Weet je wat, laat maar. Je begrijpt het toch niet zo te merken.” Ze schoot langs de jongen heen, beukte hem nogal lomp opzij, zodat ze de kans kreeg onder zijn arm door te duiken. Vanuit haar gewaad haalde ze haar toverstok tevoorschijn. “Accio tas,” Riep ze in het voorbijgaan. Isabella haar tas vloog naar haar toe en behendig ving ze hem op uit de lucht. Studeren zat er niet meer in vandaag.

---

It's never gonna happen, Guys.

Elsie Bee

Elsie knikte. Ze pakte haar spullen in en daarna pakte ze de bloembol op. 'Eigenlijk wil ik ook zo'n mooie bloem aan de andere aangevallen mensen geven,' zei ze. Echter bleek de bak waar de bollen in hadden gelegen, leeg te zijn. Elsie keek om zich heen. Professor Stronk was bezig het lokaal weer wat op orde te krijgen en de aanvallende planten te inspecteren; waarschijnlijk wilde ze weten hoe het kon dat ze zo groot waren geworden.
'Professor?' Elsie voelde zich enigszins bezwaard dat ze het aan haar docente moest vragen, maar vond het een te leuk gebaar.
'Zeg het eens, mevrouw Bee?' Professor Stronk was vriendelijk als altijd. Elsie had haar altijd graag gemogen en had stiekem meer een klik met háár dan met haar eigen afdelingshoofd.
'Ik wil graag de mensen op de ziekenzaal een bloemetje geven, net zo mooi als deze die Vivienne heeft laten uitkomen. Zijn er nog meer van deze bloembollen?'
Professor Stronk keek even met opgetrokken wenkbrauwen naar de bol, maar er verscheen toen een glimlach op haar gezicht. 'Simpele tulpenbollen. Natuurlijk mag je daar een paar van hebben. Kijk maar even in het voorraadhok of ze er nog zijn.' Ze stak haar de sleutel toe.
Elsie glimlachte en pakte de sleutel dankbaar aan. 'Ik kom hem zo terugbrengen!'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Jeremy greep haar bij haar bovenarm toen ze weg wilde benen.
      ‘Rustig aan, Isa. Als jij niet wil dat er iemand van je wegloopt, moet jij óók niet weglopen als het je te heet onder de voeten wordt. Dat werkt twee kanten uit. En als ik dingen niet begrijp, kun je ze beter uitleggen zodat ik ze wél begrijp.’ Hij zocht haar blik. Haar ogen stonden vol tranen, maar hij liet niet los. ‘Natuurlijk wil ik je niet opnieuw teleurstellen, maar ik wil ook niet weer door jou teleurgesteld worden. Dus als ik er voor jou ben, dan ben ik er écht voor je, en dan wil ik ook dat jij er voor mij bent.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Had ze hem teleurgesteld? Isabella staakte haar poging weg te komen en keek een beetje verward naar hem op. Ze had vooral het gevoel gehad dat hij haar teleurgesteld had, hij had haar alleen achter gelaten. Zijn kant had ze nooit zo bekeken.
      Ergens wilde ze nog steeds vluchten, ze wilde nog steeds van zich af schoppen, slaan schreeuwen. Het voelde natuurlijk om te doen, maar voor het eerst in tijden won het verlangen wat ze normaal diep weg stopte. Ze voelde de tranen branden achter haar ogen en voor Jeremy ze zag, kroop ze tegen hem aan en legde ze haar hoofd tegen zijn borst aan. Voor de tweede keer deze week liet ze haar tranen de vrije loop gaan, maar dit was de eerste keer in jaren dat ze het ook echt voor iemand zijn neus deed. “Het spijt me,” prevelde ze zachtjes tegen zijn shirt, ook al wist ze niet zo goed waar ze precies sorry voor zei. Er waren meerdere redenen om spijt voor te hebben toch? “Het is gewoon… Ik had je nodig en je was er niet. En na jou gingen zoveel weg en was ik alleen. En ik weet dat een deel mijn eigen schuld is, maar...” Ze wilde zoveel tegelijk tegen hem zeggen, maar het kwam er niet uit. “Het spijt me.”

[ bericht aangepast op 10 jan 2022 - 22:34 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Jeremy zuchtte zachtjes en sloeg zijn armen om haar heen. Haar excuses horen, deed hem meer dan hij verwacht had.
      ‘Het spijt me dat ik er niet voor je kon zijn. Ik wilde echt niets liever dan blijven. Ik deed mijn best om onze vriendschap gaande te houden, juist omdat ik je niet kwijt wilde, maar je kwam niet eens afscheid van me nemen, je hebt nooit een brief teruggeschreven en het voelde fucking klote dat je me zo behandelde, dat je me het gevoel gaf alsof ik geen moer voor je betekende.’
      Hij wist ook wel dat die woorden pijn zouden doen, maar tegelijkertijd lieten ze wel zien hoeveel ze voor hem betekend had, hoeveel ze dat nog steeds deed, en hij moest het ook gewoon even kwijt want het had echt pijn gedaan en net als Isabella wilde hij dat ook niet nog eens meemaken.
      Hij streek even over haar rug. ‘Maar dat is nu voorbij. Ik vergeef je al die shit en ik hoop dat je het mij ook kunt vergeven en dat we gewoon weer doorkunnen samen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Oh?’ Ze wou grappen dat het meisje dan misschien toch koudwatervrees was, maar aangezien ze blind was, was je eens verstappen toch best een aardig risico. ‘Da’s mooi balen. Beperkt de wilde seks straks toch ook een beetje.’ Ze gaf hem een knipoog. ‘Dan maar knus samen op de bezem?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Dan moest hij Mosh ook maar wat scherper in de gaten houden. Voor hij verder iets kon zeggen, landde er een uil naast hem op de balustrade. Rosalies uil. Hij had een briefje bij zich en na kort oogcontact met Evan, haalde Casper het eraf. Voor zover hij wist, hadden Rosalie en Evan al helemaal geen contact gehad. Bovendien had ze hem net in de ziekenzaal nog wat willen vragen – wilde ze dat nog steeds? Hij begreep heus wel dat ze wilde praten over wat er was gebeurd – hij vond het gewoon heel moeilijk en had geen flauw idee wat hij moest zeggen. Tenzij hij een tegenspreuk uitvond, zou er geen enkel woord zijn dat ongedaan maakte wat hij had gedaan.
      Zijn hart begon sneller te kloppen terwijl hij het briefje opende. Vol ongeloof staarde hij naar de woorden. Of hij tijd had om even te klétsen? Een paar verwarrende seconden gingen voorbij, voordat hij begon te vermoeden dat ze niet naar hém vroeg, maar naar Charming. Een miniem glimlachje deed zijn lippen omkrullen, al was het nog een vreemd idee dat ze liever met hem wilde “kletsen” dan met haar vriendinnen.
      Hij stak het briefje weg in zijn zak en keek Evan kort aan. Had hij herkend dat de uil van Rosalie was of kwam hij nog met een grapje over een geheime aanbidder weg?

---

Every villain is a hero in his own mind.

Evan Hale Buiten - Casper       Evan bleef heen en weer lopen, niet alleen omdat er honderd ideeën door zijn hoofd gingen, maar ook om warm te blijven. Het was pittig koud buiten. Hij had zijn sigaret dan ook al op, hij vond het wel weer tijd om naar binnen te gaan. Voor hij dat tegen Casper kon zeggen, kwam er een vrij kleine uil aangevlogen met een briefje, voor Casper. Evan herkende de uil, hij had m' wel vaker gezien, maar hij had geen idee waar. Casper opende de brief meteen en Evan stond met zijn wenkbrauwen opgetrokken te kijken.       'Oh, dus je leest je brieven wél.' Hij grinnikte plagend Caspers kant op, die een licht blosje op zijn gezicht leek te krijgen. Evan had nooit reactie gekregen op zijn brieven, dus ging hij er ook maar een beetje vanuit dat hij ze misschien wel nooit had gelezen. Misschien was er wel een dame in zijn leven, van wie hij de briefjes wel graag leest. Evan stapte vooruit en leunde Caspers kant op.       'Wie was dat, hm? Die uil komt me bekend voor.'

[ bericht aangepast op 11 jan 2022 - 9:28 ]

---

- thank you for existing -

Vivienne Lyon Naar de voorraadkast met Elsie       'Dat is een goed idee,' glimlachte Vivienne. Elsie keek in de kast, maar daar had Viv net de laatste bloembol uit gepakt. Vivienne volgde Elsie met haar ogen naar de professor, waar ze toestemming kreeg om uit de voorraad kast wat bloembollen te pakken. Vivienne stak haar duim op naar Elsie en de professor, waarna Elsie de sleutel kreeg en weer bij de tafel kwam staan.       'Nou, let's go!' Vivienne had haar spullen bij elkaar geraapt en haar tas om haar schouder gegooid. Ze keek nog even naar de chaos in het lokaal, maar draaide zich al snel weer om, om het lokaal te verlaten.       'Jij weet waar deze voorraadkast zit?' vroeg ze aan Elsie. 'Ik heb geen idee namelijk, ik ken de weg totaal niet in deze gigantische school.' Ze ging even met haar handen door haar haren en volgde Elsie naar de locatie.

[ bericht aangepast op 11 jan 2022 - 9:40 ]

---

- thank you for existing -

‘Ik ben mijn leven aan het beteren,’ grijnsde Casper. Hij aarzelde of hij de waarheid zou vertellen, maar was bang dat hij later door de mand zou vallen als hij dat niet deed. ‘Het is van Rosalie. Een bedankje voor mijn hulp.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Josephine Pierce Herbology - Melody > Ivana&Faye Lee zou dat nooit doen? Hmm, dat maakt het lastiger om anderen er van te overtuigen.       'Nou, je weet maar nooit, mensen kunnen zo snel veranderen.' Ze schoof wat dichter naar Faye. 'Je kent Evan toch? Die jongen wat net aan die tafel zat naast Melody? -' Ze keek de twee dames even indringend aan.       'Hij leek perfect, zo lief, en ineens draaide hij helemaal door, hij was zo gemeen tegen Melody.' Ze schudde treurig haar hoofd. 'Hij heeft bij ons op school twee jongens het ziekenhuis ingeslagen, hij is echt gek.' Ze leunde weer wat achterover en ging met haar vingers over de tafel.       'Als je denkt iemand te kennen...' Ze rolde met haar ogen. 'Niemand is wie je denkt dat ze zijn meiden...'

---

- thank you for existing -

Evan Hale Buiten - Casper       Hoorde hij dit nou goed? Rosalie! Zijn mond viel open en al snel veranderde het in een grijns.       'Dat meen je,' hij begon te lachen. 'Als dat geen epic love story is, dan weet ik het ook niet meer.' Alsof het uit een boek kwam. Jongen bevriend met meisje, maakt meisje blind, haat tussen hen voor een paar jaar, ineens krijgen ze weer contact en POEF, liefde.       'Nee grapje, ik zit met je te fucken.' Hij gaf een tik tegen zijn schouder. 'Zullen we weer naar binnen gaan dan?'

---

- thank you for existing -

Casper vond weinig romantisch aan de hele situatie – maar hij zou überhaupt niet weten wat romantisch was en dus grijnsde hij maar een beetje scheef. Naar binnengaan was heus niet zo’n slecht idee, maar wel als hij zonder verklaring naar de astronomietoren wilde gaan.
      ‘Ik blijf nog effe buiten. Zit met al die lesuren al lang zat binnen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ivana probeerde zich de tafel van Melody voor de geest te laten. Wie had daar naast haar gezeten? Was dat niet een jongen die van onder tot boven onder de tatoeages zat? Die zag ze wel twee jongens het ziekenhuis in slaan. Er gleed een rilling langs haar rug – daar bleef ze dan wel uit de buurt!
      ‘Wat verschrikkelijk,’ zei ze zacht. ‘En nu moet die vriendin van je weer met hem… omgaan?’ Het laatste woord was wat vragend, ze wist niet helemaal of dat de goede vertaling was. ‘Kende ze die twee jongens goed?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Nomad had niet doorgehad hoeveel pijn het had gedaan dat Lee een hekel aan hem had, maar nu Lee deze woorden had uitgesproken, kwam het extra hard binnen. Hij liet zijn emoties overheersen en drukte Lee nog iets meer tegen zich aan, wensend dat dit moment niet hoefde te eindigen. Zijn hele lichaam leek in vuur en vlam te staan nu Lee zo dichtbij hem was. Ze hadden elkaar eerder omhelsd, maar het had nog nooit zo gevoeld.
Toen ze elkaar ietsje loslieten, spookte het voor het eerst door zijn hoofd hoe het zou moeten zijn om Lee te kussen. Hij had nog nooit met iemand gezoend en had geen idee hoe het was, maar zijn blik gleed naar Lee's lippen en hij voelde de aandrang om naar voren te leunen.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 11 jan 2022 - 13:53 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain