[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 15 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

---

"Hmm. Niets van gemerkt," merkte Feliks op. De jongen schonk even een glimlach aan Vinnie, die op zijn beurt een blos op zijn wangen kreeg. Om een of andere reden deed Vinnie een beetje aan hemzelf denken (als hij nieuwe mensen leerde kennen) en daardoor voelde hij juist zich nu zo op zijn gemak in de buurt van de jongen. Het zou wel leuk zijn om een vriend als Vinnie te hebben. Het was gewoonweg vreemd hoeveel mensen Feliks hier aardig vond op Hogwarts en hoeveel ook aardig tegen hem waren.
      Vinnie gaf aan dat ze bij de common room aan waren gekomen en Feliks keek geïnteresseerd toe hoe je binnen moest komen. Met dat ze naar binnen liepen, viel Feliks voor een moment stil. De common room was versierd met allerlei prachtige decoraties. De kleur geel (hun afdelingskleur) was in overvloed aanwezig. Daarnaast groeiden er veel planten op verschillende plankjes en aan potten aan het plafond. Feliks vond het prachtig! Veel warmer en knusser dan de koude afdelingskamers die ze op Durmstrang hadden. "Wow," liet de jongen aan zijn lippen ontglippen. "Hier kan ik wel aan wennen denk ik," zei hij met een grijns, terwijl hij naar Vinnie keek. "Waar zijn onze kamers?" vroeg hij nieuwsgierig.

[ bericht aangepast op 9 jan 2022 - 19:34 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Vinnie glimlachte, blij dat de jongen het mooi vond. Dat zou hem vast helpen om zich thuis te gaan voelen.
      ‘Kom maar mee.’ Hij tilde Cooper op, die naar hem toe was gekomen en kopjes tegen zijn scheenbeen gaf. Hij gaf het dier een knuffel. ‘Dit is Cooper.’
      Feliks liet zijn hand even door de pluizige vacht gaan.
      ‘En dat is Feliks,’ zei hij tegen de kat. ‘Hij komt bij ons wonen.’
      Hij keek Feliks vlug aan – sommigen vonden het raar dat hij tegen zijn kat praatte, het was zelfs de enige tegen wie hij niet stotterde – en liep toen in de richting van de trap. Niet veel later stapten ze slaapkamer in. Hij wees de bedden van Lee en hemzelf aan en zag dat Sefu ook al een bed had uitgekozen.
      ‘Volgens m-mij blijft er één bed leeg. Dus uhm, je kunt kiezen.’

[ bericht aangepast op 9 jan 2022 - 19:42 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

---

De bedden aan weerszijden van Lee waren bezet. En die ene Sefu kende Feliks nog niet, dus koos hij het bed naast die van Vinnie. "Dan neem ik deze, net zo gezellig." Feliks zag dat zijn spullen al aan het voeteneind van zijn gekozen bed lagen, dus waarschijnlijk hadden ze dit bed ook al in hun hoofd. Feliks was er erg tevreden mee. Het hemelbed zag er heerlijk uit. Voor een moment liet de jongen zich languit op zijn bed vallen. "Wat doen jullie hier in het weekend?" vroeg hij aan Vinnie, terwijl hij zich op zijn zij draaide en zijn hand onder zijn hoofd zette.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Nou voor die lul van mij hoef je niet bang te zijn hoor, die leidt een heel onschuldig leven,’ antwoordde Jeremy met een flauwe grijns. ‘Dus dan vind ik een onzinnige reden om een vriendschap door de plee te spoelen, want die krijg je toch nooit te zien.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Uhm, huiswerk maken,' zei hij met neergeslagen ogen. 'Of l-lezen.' Hij bloosde, wetend dat hij heel saai klonk. 'Lee - Lee doet wel ac-actievere dingen. Als je - als je wat m-meer avon-avontuur zoekt.'

[ bericht aangepast op 9 jan 2022 - 19:55 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

---

Feliks haalde zijn schouders op. "Ik teken graag," zei hij met een glimlach. En tja, dit was zijn eerste dag op school, dus hij zou vast ook huiswerk moeten maken. "Maar ik zal het onthouden." Op zich klonk met Lee op avontuur gaan ook wel heel leuk. "Zullen we beneden op ze wachten?" Vroeg hij. De naam van Lee had hem er weer aan herinnert dat ze hier op hem en Rosalie zouden wachten.

[ bericht aangepast op 9 jan 2022 - 20:13 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Vinnie keek de jongen verrast aan. Hij vond het wel leuk dat hij ook een kalme hobby had. Hij was benieuwd naar zijn werk, maar durfde er niet naar te vragen. Op dit moment waren Rosalie en Lee sowieso belangrijker en met een knikje gaf hij aan met hem mee naar beneden te gaan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Isabella voelde hoe een blos naar haar wangen steeg. Ze had geen idee hoe ze daar op moest reageren. Smerig. Ze sloeg haar armen over elkaar en wendde haar blik af. “Ik hoef mijn redenen niet aan je uit te leggen,” zei ze knorrig. Er bouwde zich een onrust op in haar maag, wetende dat Jeremy dit niet los zou laten. Wat moest ze doen? Jeremy was zo groot geworden, ze kwam er niet langs heen. Ze had haar toverstaf wel in haar hand, maar wat moest ze doen? Hem vervloeken? Dat verdiende hij ook weer niet.

---

It's never gonna happen, Guys.

---

---

Feliks praatte met Vinnie beneden op de bank nog iets over de school, al was hij ergens nerveus. Toen Novalie, Tilly en Rosalie dan ook binnenkwamen, sprong hij op. Hij groette de eerste twee meiden even en liep toen langs ze heen naar Rosalie. "Roos! Gaat alles goed?" vroeg hij bezorgd. Rosalie zette een glimlach op haar gezicht. "Ja hoor. Mijn been doet niet eens zo heel erg zeer." Hoewel haar buitenkant liet zien dat het wel goed ging met Rosalie, zag Feliks een doffe kleur aan haar aura. Het lichtgroen leek langzaam te doven en nu hij zo dichtbij stond, kon hij de pijn bijna voelen.
      Feliks stapte iets dichterbij Rosalie en fluisterde. "Het gaat niet zo goed he?" zei hij zachtjes. Meteen zag hij dat zijn woorden haar raakten, want de tranen stonden haar meer nader dan de glimlach. "Wil je erover praten?" vroeg hij zachtjes. Rosalie haalde haar schouders op. Feliks vond het verschrikkelijk haar zo te zien, maar hij had geen idee hoe hij haar kon helpen. "Wil je liever even alleen zijn?" Rosalie knikte even naar de meiden achter hem. "Ze zullen me nu wel niet alleen willen laten," antwoordde ze zachtjes terug. Feliks keek even naar achteren en terug naar Rosalie. "Laat dat maar aan mij over," fluisterde hij. Hij gunde het meisje een knipoog en besefte te laat dat ze die niet kon zien.

---

It's never gonna happen, Guys.

Rosalie was Feliks ontzettend dankbaar dat hij dit even voor haar deed. Voor hij haar hielp, vluchtte ze nog even naar haar kamer, waar ze haar reservepen tevoorschijn haalde en een bericht voor Justin citeerde.

Lieve Justin,

Ik heb echt zin in onze date van straks. Er is alleen iets gebeurd bij Herbology, wat ik wel moet vertellen. Ik ben aangevallen door een plant. Haha, dat klinkt raar als ik het zeg. In ieder geval, we waren aan het werk met vleesetende planten en ik heb nu een wond aan mijn been. Erg ver lopen gaat het dus denk ik helaas niet worden. Dus misschien kunnen we iets minder actiefs doen?

Tot straks,
Rosalie.

Rosalie hoopte maar dat het goed zou komen met haar date straks. Om heel eerlijk te zijn, was het briefje nog ergens een leugen. Na alle gebeurtenissen van vandaag kon ze nog niet de zin opbrengen om te gaan daten, maar misschien als ze alles van vandaag nog los kon laten. Of misschien was het gewoon beter als het mislukte. Ze schreef dit briefje eigenlijk ook alleen maar omdat Tilly het gezegd had. En ze niet alles voor straks wilde verpesten. Een slechte avond kon ze er niet ook bij hebben.
      Rosalie zuchtte diep. Ze voelde tranen achter haar ogen prikken, maar ze weigerde die voor de neus van haar vriendinnen los te laten. Die zouden op het moment toch alleen maar met hetzelfde komen. Dat ze moest blijven, dat ze Casper met rust moest laten, dat het fijn was dat ze er was. Rosalie wist alleen niet of ze daar zelf op het moment ook in geloofde.
      Toen ze eenmaal weer beneden was, was Feliks al een drukte aan het maken in de common room. “We gaan, zonder dat iemand ons ziet, Ravi,” fluisterde ze naar de kleine uil. Het beestje kneep even met zijn poten in haar schouder. Rosalie wachtte een moment, tot de uil opsprong ging ze er gauw achterna. Ze verdween door het portretgat en volgde de uil naar de laatste plek waar ze met Charming had afgesproken, wetende dat er niet zomaar iemand langskwam. Rosalie zakte neer in een van de ramen en voor het eerst deze dag had ze niet het gevoel alsof ze bekeken werd. Zuchtend trok ze haar knieen op en legde haar hoofd erop.
      Ravi kwam op haar knie zitten en met een zucht aaide Rosalie over het kopje van het beest heen. “Wat denk jij, Ravi? Gaan we naar huis of blijven we hier?” De uil kraaide even tevreden door het feit dat ze hem aaide. Daarna gaf ze hem het briefje voor Justin. “Wil jij deze even brengen?” Ravi vloog op met een zekere vleugelslag. Nu ze helemaal alleen was, liet Rosalie een diepe zucht. Voor ze het wist, begonnen haar schouders langzaam te schokken en kwamen de tranen. Ze kroop in elkaar, terwijl ze voor een moment haar tranen vrijelijk liet gaan. Na een minuut of tien werd ze eindelijk rustiger. Wat moest ze nu doen?! Hogwarts was absoluut niet hoe ze het van tevoren verwacht had. Ze had haar terugkomst veel vrolijker verwacht. Zeker geen Enzo, dat gedoe met Daphne. En Casper natuurlijk. Haar vriendinnen konden dan wel zeggen dat ze het met rust moest laten, maar ze wist niet of ze dat wel kon.
      Ze wenste dat ze nu gewoon even met iemand kon praten, iemand die gewoon even buiten alles stond en hier niets… Rosalie hief haar hoofd op en veegde haar tranen weg. Er was iemand, als hij hopelijk wilde. Het meisje haalde haar toverstok tevoorschijn en toverde een papiertje en haar veer die kant op.

Heb je tijd om even te kletsen? Ik zit op onze plek.

Rosalie wachtte tot Ravi terug kwam van haar eerste briefje en stuurde hem toen weg met het briefje om Charming te gaan zoeken. Hopelijk zou hij komen…

[ bericht aangepast op 9 jan 2022 - 21:34 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Daar zijn we het dan over oneens,’ reageerde Jeremy nuchter.

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Nee ik ook niet, Jus. Zelfs Raf maakt er niet zo'n groot drama van.' Ze stak plagerig haar tong uit.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rhae schoot in de lach. ‘Hapte Blythe ook zo makkelijk?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze zette onbewust een stap achteruit. Ze hield hier niet van, het gevoel opgesloten te zitten. Nergens heen te kunnen. Ze deed nog een poging langs Jeremy heen te komen, maar de jongen liet haar er niet langs. Isabella voelde angst in zichzelf omhoog komen. Wat moest ze doen?! De ruimte om haar heen leek steeds kleiner te worden, ook al bewoog Jeremy niet. Een tijdje viel het stil tussen hen, een stilte die steeds meer leek te drukken. "Rot gewoon een eind op, Jeremy. Laat me met rust." Jeremy zijn blik vertelde haar al genoeg. Hoewel Jeremy haar niet eens aanraakte, voelde ze de druk wel. Het was alsof iemand op haar afsloop, alsof ze als prooi gevangen zat in een kooi. Hoewel het waarschijnlijk niet eens Jeremy zijn bedoeling was, gaf hij haar hetzelfde gevoel als wanneer Thomas hier tegenover haar zou staan. Twee blauwgroene ogen leken opeens intimiderend op haar neer te kijken en Isabella wilde niets liever dan weg. Weg uit deze situatie! Daardoor raakte ze in paniek. Ze wilde dat niet! Hij moest haar gewoon met rust laten!
      “Je ging weg, oké?! Is dat wat je zo graag wilde horen? Je ging weg en ik haat je erom!” Isabella had het er opeens uitgeflapt, in een poging zichzelf te bevrijden van de beklemmende paniek. Ze voelde tranen opkomen en draaide zich vlug weg van Jeremy. Hij hoefde niet te zien dat het haar nog altijd raakte.

---

It's never gonna happen, Guys.

Jeremy wist wel dat dat niet alles was, dat het niet de reden was waarom ze aan iedere jongen een hekel had, maar het was een begin.
      ‘Ik ging weg,’ bevestigde hij. ‘En als iemand dat óók kut vond, was ik het wel. Ik raakte net zo goed jou kwijt als jij mij. En ieder ander om wie ik gaf.’
      Het was geen verwijt, het was gewoon een droevige constatering.
      ‘Maar zodra ik terug kon, heb ik de kans gegrepen.’
      Hij begreep Isabella’s frustratie echt wel. Sterker nog, het wás ook zijn schuld, zelfs al wist niemand dat behalve zijn ouders en Sefu.

---

Every villain is a hero in his own mind.