Jester Madcap
Yrla nam niet op.
Jester probeerde de vlaag van irritatie te onderdrukken terwijl hij zijn iNet weer in zijn zak propte. Whatever, dan deed hij het zelf wel. De sleutels waren chill geweest, maar hij had ze niet nodig. In ieder geval leken de lessen begonnen te zijn, wat de kansen aanzienlijk vergrootte dat de docentenvleugel nu leeg of rustig zou zijn. Hij begon te lopen.
Zoals altijd zat de deur naar de docentenvleugel op slot en Jester legde zijn hand op de klink. Het openen van sloten ging hem nog altijd niet helemaal soepel af, maar een minuutje later stond hij alsnog zonder problemen aan de andere kant van de deur. Zijn voetstappen klonken hol in de lege gang. Jester probeerde er niet op te letten dat Onyx' echo niet volgde.
Bij gebrek aan een beter plan ging hij maar gewoon ieder mentor-kantoor langs. Maaya's nummer wist hij niet, dus elk onbekend dossier moest hij checken op de foto. Maxwell had haar niet. Cackle evenmin, en bij Maneur was hij sowieso van plan om in te breken dus dat scheelde toch weer iets. En wonder boven wonder, bij het tweede dossier was het raak. Hij dacht haast even dat het die van Onyx was, maar het nummer klopte net niet.
Ashley Murray, al net zo'n zeiknaam als bij haar kop paste. Jester rolde zijn ogen en bekeek de basisinformatie met een half oog. Niet dat er veel te vinden was. Ouders, geboorteplaats, familie, geboortedatum waren allemaal onbekend. Hij wist ook niet echt waar hij naar op zoek was. "Gebonden aan de verkeerde persoon", dat kon vanalles wezen.
Ergens diep vanbinnen borrelde een gedachte op, maar een behulpzaam bolletje zwarte wol dook er venijnig op af en sleurde het terug de diepe duisternis in waar Jester er zelf niet eens meer bij kon. Niet iets belangrijks genoeg om nu aandacht aan te besteden. Soms kon zijn brein dat, onhandige dingen of gevoelens negeren omdat het belangrijker was dat hij een heldere kop had.
Jester hief zijn kin en las verder. Het was in ieder geval duidelijk dat Maaya zelf niet het doelwit was van deze actie, alleen maar het middel om iemand anders mee te raken. En familie ging het zeker niet om, want daar was dus geen fuck van bekend. Had Zebediah dan nog een appeltje te schillen met Maneur, dat hij een leerling van haar pakte?
Twee zelfs, met Onyx erbij. Waren er nog meer leerlingen van Maneur ineens de pijp uit? Dat was geen verkeerde theorie. Want, kom op, je raakte Onyx niet door het vermoorden Maaya, hoe close ze vroeger ook waren. Adam had het best bedoeld, maar hij bleef een triest figuur dat al moeite had om voor zichzelf te denken, laat staan een moord kon oplossen. Nee, als je Onyx wilde raken en je had een half brein, dan pakte je Jester, dus dat was ook de intentie niet geweest. Bovendien was Onyx zelf...
Niet aan denken.
Jester bladerde het dossier door, skimmend over de tekst zonder eigenlijk iets te lezen. Hij voelde zich niet zo goed. Misschien had hij honger, bedacht hij zich. Hij had immers niet gegeten vanochtend. Dat was het vast. Hij verstevigde zijn grip om de randen van het papier en sloeg de pagina's terug naar het begin en probeerde zich te focussen op de informatie onder het rijtje gegevens. Iets over een bloedband ofzo. Een ander experiment.
De woorden zwommen voor zijn ogen. De zinnen waren als een willekeurige mix van begrippen die misschien logisch zouden kunnen klinken achter elkaar als je een heel brein had om ze mee te verwerken, en Jester had alleen een centrifugerende wasmachine om ze in te bewaren. Hij las de tekst nog een keer, maar zijn ogen gleden elke keer terug. En hij zag alleen maar het nummer van Onyx staan.
De handen die het dossier vasthielden volden niet meer als die van hem.
...met experiment 1694, reden van ontstaan... onverklaarbaar... pijn ... tijdzone. Jester staarde naar de zwarte inkt op het papier, de woorden die langzaam, letter voor letter, tot hem door begonnen te dringen. Iets over een bloedband waar de onderzoekers het bestaan niet van konden achterhalen. Pijn die gedeeld werd tussen twee experimenten, ongeacht afstand. Een matchend litteken op handpalmen.
Onyx had er zo eentje.
Maar hij hoorde niet--
Het kon niet.
Jesters blik schoot weer terug naar het begin van de alinea, naar de vier bekende cijfers die hem toegrijnsden vanaf het papier. En bovenaan, Maaya's nummer. Maar één cijfer van Onyx verwijderd. Eén cijfer. In de afgelopen vijf jaar dat hij hier op school had gezeten, was hij nog nooit twee experimenten met opvolgende nummers tegengekomen--op de tweeling na.
De rand van het dossier sneed in zijn hand. Jester knipperde, en begon zijn hoofd te schudden. Nee. Nee, dit kon niet. Dit kon niet, als dit echt was had hij er wel van geweten. Als dit echt was dan betekende dat dan dat wat er met Maaya gebeurde Onyx ook overkwam? Want dat was bullshit. Er borrelde een vreemd gevoel op vanuit zijn maag en verspreidde zich als een virus door zijn bloed, door sloeg door zijn longen heen en wond zich om zijn ribben. Dit kon niet. Dit was... dit was belachelijk. Een fout. Een grap. Want als... Als dit waar was, dan.... Nee.
Nee. Hij weigerde. Dat was niet--
Helaas voor jou, ben je net aan de verkeerde persoon gebonden.
Jester begon te lachen.
En toen hij er eenmaal mee begonnen was kon hij er niet meer mee ophouden, zelfs al
stikte hij erin. Hij bleef maar gaan en gaan, en het voelde alsof iemand een loden pijp door zijn ribbenkast duwde. Hij lachte tot zijn wangen pijn deden, tot het voelde alsof zijn hart ter plekke uit elkaar zou klappen, tot de tranen over zijn wangen liepen en hij geen hand voor ogen meer kon zien.
Hij had staan toekijken terwijl Onyx werd vermoord. Hij had het gezien, met de tijdreiziger bewusteloos aan zijn voeten, en nu kon hij het niet meer terugdraaien zonder zichzelf tegen te komen. Het was om te gillen, niet? Het maakte niet meer uit wat hij deed nou, Onyx' dood was in steen gehouwen. Jester kon hemel en aarde weten te bewegen en het zou geen sikkepit uitmaken, want hij kon er zijn vriend niet mee terugkrijgen. Hij had ernaar staan kijken en het zichzelf daarmee onmogelijk gemaakt om zijn vriend te redden.
Onyx was dood en hij zou het blijven.
En het was Jester's eigen schuld.
Three words, large enough to tip the world. I remember you.
ProngsPotter
