[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings." Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren. Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden. De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen. Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen. In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat. Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden. Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie... In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur. De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen. Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen. Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

---

---

---

---

---

METANOIA - CASTLE - DORMS 1 DORMS 2 - COMMON ROOMS - LIBRARY - DINING HALL - TRAINING GROUNDS - STABLES - LAKE - FOREST - TOWN Er wordt hier geleidelijk aan meer aan toegevoegd. Mocht je ideeën hebben, please let me know! DEZE ILLUSTRATIES ZIJN NIET VAN MIJ RULES ✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet. ✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken. ✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. ✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven. ✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

---

How far is far

Ondanks dat Caleb geen onbekende was, maakte deze ontmoeting me alsnog wat nerveus. Ik wist me dan ook niet zo goed een houding te geven, zeker niet toen het beertje enthousiast op me af was gekomen. Het was vooral Caleb zijn blik welke me van mijn stuk bracht. Ik wist niet zo goed of deze naar het knuffeltje of naar mij bedoeld was. Ik vond het ook nooit zo fijn als mensen mij stoorde terwijl ik druk bezig was met iets... Ik keek hem dan ook verontschuldigend aan terwijl ik het beertje poogde terug te geven aan zijn rechtmatige eigenaar. Gelukkig was Caleb zijn twijfelachtige blik niet naar mij gericht, gezien hij niet veel later een stoel naar achter schoof en gebaarde dat ik kon gaan zitten. Ik glimlachte kort alvorens ik plaats nam. Ik richtte mijn blik wat afwezig op mijn handen, waarmee ik nog altijd aan het prutsen was. "Pssst..." Ik keek op en daar stond Julie weer. "Je lijkt nerveuser dan normaal..." Giechelde ze, wat haar een geïrriteerde blik opleverde. "Niet zo lelijk kijken, dat maakt je minder aantrekkelijk." Ik zuchtte diep en hoopte maar dat ze snel weer op zou vliegen. Was er maar een manier om haar weg te drijven, net als je met andere vervelende insecten kon doen. Ze verscheen plotseling naast Caleb en voerde een heel toneelstuk op. "Oh, Caleb... Zuchtte ze als een verliefd schoolmeisje, avlorens ze haar lippen tuitte. De neiging om haar te vertellen hoe ik hierover dacht was groot, maar ik wilde niet nog vreemder overkomen... ¨Kan je alsjeblieft wat vraagtekens voor mij beantwoorden?¨ Werd mijn aandacht weer naar de jongen van vlees en bloed voor me getrokken. ¨Dat jullie inmiddels kennis hebben gemaakt is duidelijk, ik ben ook blij dat je mijn mening deelt over zijn gezelschap, maar vertel mij alsjeblieft wat meer,¨ Vroeg hij met een glimlach, iets wat mij automatisch ook weer liet glimlachen, Julie op de achtergrond compleet negerend. ¨Het blijkt namelijk dat iemand hier mij niet alles meer vertelt,¨ Sprak hij, gericht op het beertje welke het er duidelijk niet mee eens leek. Het liet me kort grinniken, tot ik me besefte dat ik mijn verhaal moest gaan doen. Mijn ontmoeting met Pooh was niet iets waar ik per se trots op was... Ik had me verscholen omdat het me wederom allemaal weer eens teveel was geworden. Niet echt een moment om trots op te zijn. Ik krabbelde even aan mijn achterhoofd alvorens ik Caleb weer wat nerveus aan keek. "Ik, eh... Kwam Pooh tegen in één van de gangen..." Begon ik, Caleb zijn blik alweer ontwijkend. "Ik voelde me niet zo goed en daar blijkt Pooh een neus voor te hebben..." Glimlachte ik voorzichtig richting het beertje. "Je mag blij zijn met zo'n vriend." ¨Pooh was jaren geleden een cadeau, maar wel waar een deel eigen bijdrage bij zat. Vanaf dat moment ben ik mijzelf steeds meer gaan verdiepen en ontwikkelen tot het moment dat ik hetzelfde terug kon gaan doen voor anderen,¨ Het duurde even voor zijn woorden volledig tot me door gedrongen waren. Ik keek hem verbaasd aan en knipperde een paar keer met mijn ogen voor ik antwoord wist te geven. "Je... Je maakt ze..." Stamelde ik waarna ik mijn blik weer op het beertje richtte, welke langzaam aan bij leek te trekken. "...Zelf?"

---

How far is far

❀₊˳˚‧ outfit ┊w/ Poppy ‧˚˳₊❀             Het allerminste wat Larsen nu kon doen was haar tenminste nu wel een uitleg geven. Misschien dat ze dan kon beginnen aan dit alles echt af te sluiten, het helemaal achter zich te laten. En het feit dat Crimson hen nu doorbrak liet haar handen jeuken. Er was iets wat ze niet uit kon staan aan hoe makkelijk hij tussen kwam, zo dichtbij zonder dat ze de jongen uberhaupt kende.       Naar haar gevoel nam hij de hint om te vertrekken dan ook veels te laat, en als Larsen’s verschijning en Crimson’s spontane onderbreking haar niet zo van haar stuk hadden geslagen, was de kans groot dat ze al lang uitgevallen was tegen over hem.       Maar in plaats van een antwoord van Larsen, liep de jongen langs haar heen, achter Crimson aan. Brianna draaide om op haar hielen, om te zien waar hij heen ging, wat hij van plan was. Een frons verscheen op haar gezicht zodra Larsen de andere jongen bij zijn kraag greep en tegen de muur duwde. Okay, dit was niet het gevecht waar zij bij betrokken wilde worden. Zeker niet met nog een heel bal waar ze zich op moest voor bereiden.       Haar ogen schoten naar Poppy die overeind kwam, en Brianna kantelde haar hoofd wat vragend toen haar beste vriendin haar kant op liep.       ”Oh, don’t look at me like that, love. I swear I didn’t do anything, and I’ll explain everything on the way,” sprak het meisje als begroeting, terwijl ze haar arm door die van Brianna haakte.       “Jij, niet betrokken? Ik geloof er niks van,” sprak ze met rollende ogen terwijl ze met het meisje meeliep. Ze kende haar ondertussen te goed om ook maar een seconde te geloven dat Poppy onschuldig was als Crimson bij haar vandaan kwam.       ”Ik maak me zorgen om jou, darling, gaat het wel goed? You look like you’ve seen a ghost.” sprak ze verder. Een lach rolde over Brianna haar lippen, misschien niet helemaal een geest maar het voelde alsof ze er niet ver vanaf zat. Brianna had langzaam geaccepteerd dat ze Larsen nooit meer zou zien, dus misschien was het wel het beste te vergelijken met een geest zien.       ”Ik heb meerdere glazen wijn nodig voor ik dit ga kunnen uitleggen,” jammerde Brianna dan ook, voor het Franse gescheld haar af leidde. Nu was ze zelf verre van vloeiend in Frans, ze had het Poppy vaak genoeg horen gebruiken om te weten dat het geen positieve woorden waren die geschreeuw werden.       Een glimlach verscheen op Poppy haar lippen, eentje die niet heel geloofwaardig was. ”Laten we onze samenvatting voor vandaag combineren met een masker, I have so much to tell you!”       “Dit is het beste voorstel wat ik vandaag heb gehoord,” stemde ze nog wat jammerend in. Zodra ze bij de dorms aankwamen trok ze Poppy mee naar haar eigen kamer, ze had nog genoeg te doen en hoeveel beter was het om het klaar maken voor de avond te combineren met heerlijk bijpraten.       “Ik heb nog rode wijn?” opperde ze zodra haar slaapkamer deur achter hun dicht viel. “Wil je een Merlot?”

---

--

Een aanvaring tussen mij en Crimson was niet ongewoon. Sterker nog, de laatste tijd leek het enkel vaker voor te komen. Hij bemoeide zich iets te graag met mijn zaken naar mijn smaak, en dat begon me flink te irriteren. Crimson was er een ster in mijn geduld te testen. Hij dacht me te slim af te zijn, wederom niets geleerd hebbend van onze eerdere confrontaties. Ik haalde hem zonder enige moeite onderuit en vroor heb vervolgens vast aan de grond. Het was misschien niet helemaal eerlijk, maar met eerlijk spelen kwam je uiteindelijk nergens. Mijn actie toverde een tevreden grijns op mijn gezicht, waarna ik naast hem neer hurkte om hem aan te kunnen kijken. Het koste me niet alleen steeds meer moeite hem niet meteen aan te vliegen maar ook om niet afgeleid te raken door zijn uiterlijk. Crimson kon het bloed onder mijn nagels vandaan halen maar ik kon niet ontkennen dat ik hem tegelijkertijd ergens ook ontzettend aantrekkelijk vond. ¨I´ve learned that you are still worthless without your powers,¨ Deze opmerking liet me spottend lachen, alvorens ik hem een klopje op zijn wang gaf. Crimson zijn opmerkingen gingen het ene oor in en het ander er weer uit. Ik kon het niet helpen de jongen in de benarde situatie nog wat extra te plagen, zijn reacties maakte het enkel nog maar vermakelijker. Zodra ik mijn vinger over zijn kaaklijn liet glijden kwam de volgende waarschuwing. "I've known you long enough to know that you're all talk..." Echter voor deze zin mijn mond volledig had verlaten had hij zijn tanden al in mijn hand gezet. Ik trok deze uit reflex snel terug en keek Crimson half geschokt aan. Hij had het aangekonidgd maar ik had niet gedacht dat hij daad bij woord zou stellen. "Jij verwend snotjong..." Siste ik terwijl ik met mijn hand aan het wapperen was, waar duidelijk de tandafdrukken van Crimson in te vinden was. ¨Like you know — Het zou zo zonde zijn als je eens een keer een eerlijke strijd moet leveren,¨ Dit was de druppel. Ik stond op en beet hard op de binnenkant van mijn wang. "Oh, dus meneer wilt een strijd?" Vroeg ik alvorens ik mijn mouwen opstroopte. "Prima. Dan zul je er een krijgen ook..." Sprak ik alvorens ik de brokken ijs rond zijn voeten en zijn handen brak door er vlijmscherpe ijspegels op af te vuren. "Nu ik toch je aandacht heb." Herhaalde ik zijn woorden met een grijns. "Show me what you've got, pretty boy."

---

How far is far

ILYAS CASSIM OF AGRABAH

---

Mijn blik durfde ik amper nog omhoog te richten naar de mysterieuze dame die op haar dooie gemak tegen de boekenkast aanleunde. Conversaties waren niet meer mijn sterkste punt- nogtans als jonge knaap kon ik uren praatjes maken. Ik durfde met Qamar alles aan ronddolend door de hallen van het paleis of als Kai op bezoek was herrie uithalen om al hikkend van het lachen om te vallen en zo betrapt te worden door onze bewakers. Zag mij hier nu- de moed zakte me vreselijk in de schoenen... Het was niet absormaal dat mensen me vervelend vonden met mijn gestotter, een ramp om even mee te praten althans zeker bij de meisjes.
En dit niet omdat ik hen niet leuk vond- nee zeker niet. Mijn soep aan woorden tegne Elodie waren absoluut niet kwetsend bedoelt maar ... Waarom was ik zo...Zo mij?
Verwachtend dat Elodie zou gaan lachen met me of haar rug zou draaien om met iets interessanters bezig te zijn perste ik mijn lippen beschaamd op elkaar. Bang om nog iets onzinnigs uit te laten komen tegen de brunette voor me. Verontschuldigend keek ik onder mijn donkere wimpers naar haar op, mijn hoofd nogsteeds iets gebogen. Ze opende haar mond en daar kwam het...
“Je kan het alleen leren door het veel te doen,” ik knipperde even, waarna ik verrast opkeek naar de New Orleanse. “En je kunt niks leren zonder fouten te maken,” een zachte glimlach krulde om haar volle zalmroze lippen, waardoor ik met blosjes op mijn roodgeworden wangen kleintjes terug glimlachte. Ik kon niet ontkennen dat haar woorden zeker n indruk op me nalieten, mijn gespannen spieren losten zich iets en zo ook de grip op mijn boek. Ik opende mijn mond kleintjes om iets te zeggen al perste ik snel mijn lippen weer op elkaar. Het heen en weer wiebelen op mijn benen was ook stevig verminderd- iets wat Hassim ook leek op te merken waardoor de tijger zachtjes spinde. "Daar heb je ehm..." kort loste ik met mijn ene hand het boek om kort over mijn nek te wrijven. "Daar heb je gelijk in." herpakte ik mezelf een stukje zelfverzekerder. De Ira studente had voor de tweede maak bewezen eigenlijk niet zo intimiderend te zijn, en haar raad waardeerde ik heel erg. Haar donkere poelen leken ook niet zo duister te zijn dan je zou verwachten, ze hadden een soort ondeugende glimmer die me deed denken aan mijn zorgeloze jeugd.
'Ahum' herpakte ik mezelf zorgend dat ik nu niet te lang naar haar blik gestaard had- naar iets anders kijken ehm ... ehm... Boeken,- we waren in een bieb!
”W.. Welk boek heb je daar?” veranderde ik het onderwerp gauw- doelend op het pastelkeurrige boek in haar handen, waardoor ze een “Oh, ehm,” murmelde en het boek zo hield dat ze de titel kon luidop lezen. “Fairy Godmother’s Bibbidi Bobbidi book about transformation magic,” somde ze op , waardoor ik mijn wenkbrauwen even ophaalde en probeerde mee te tuuren naar de cover. "Kan dat allemaal op die kaft?" vroeg ik verbijsterd onbewust een stapje dichterbij zettend om het te bezichtigen- echter verliet Elodie haar plekje, waardoor ik de gouden letters niet helemaal kon lezen- maar het zag er vrij veel uit.
“Maar het is vreselijk saai, een afrader,” zuchtte ze met een dramatische flair waarna ze het boek ergens neerlegde. “Maar het is onderdeel van mijn lesstof helaas,” mijn mond vormde even een stille 'Oh' waarna ik nog eens kort naar het boek blikte- niet doorhebbend dat de brunette enkele stappen dichter naar mij toe had gezet. Bibbidi bobbidi... Het vertelde me dat Elodie in iets van magische richting studeerde heel erg veel kende ik niet over haar of het verhaal van haar ouders, maar magie was iets die mij altijd al fascineerde.
Thuis hadden we wel kleedje en nog andere kleine met magie gedoopte trinkets- maar van dichtbij zag ik niet zo heel veel. Enkel de verhalen over de Geest in vaders lamp en hoe alle magie wel een prijs koste. Toch kon ik mijn ogen er niet van af houden- als Qamar me ook van die trucjes toonde wilde ik altijd uitpluizen hoe...
Voor ik het wist werd het boek in mijn handen er met gemak uitgeplukt door de breedgrijnsende Elodie voor me. “Ik ben veel meer geïnteresseerd in jouw boek,” ik zag het boek in haar handen belanden en vervroor. Oh nee...“Flirten voor dummies? Ik dacht dat prinsen dat toch echt niet nodig hadden,” met mijn mond vol tanden keek ik haar enkele tellen verbrauwereerd aan, waarna ik in beweging kwam. "Het is eh- niet van mij!" piepte ik, pogend het boek terug te grissen al was ze me te slim af. "Hassim liet het boek vallen en ik ehm- ik raapte het gewoon op.." poogde ik me uit deze gênante situatie te wurmen. "Jap, jap dat was het gewoon terugleggen. Toch Eh Hassim?" ik draaide me naar mijn tijger toe die enkel zijn kop schuin hield niet meteen in de mood om de schuld op zich te nemen.
Bijtend op de binnenkant van mijn wang, draaide ik me weer traagjes naar Elodie om, waarna ik een onschuldig glimlachje toonde. "Dus ehm... A-als je het boek terug geeft kan ik het ehm ... t- terug leggen. "

[ bericht aangepast op 5 april 2023 - 23:24 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

''Hi,'' stammelde Fee, nadat Daisy haar enthousiasme niet kon verbergen en voor haar neus op de trap was gesprongen. Misschien was de jongedame iets té blij, sinds Fee de trapleuning vastgreep alsof hij haar leven kon redden, maar helaas. De trapleuning kon hun problemen vandaag niet oplossen, ook al was dat handig geweest door de tijdsdruk die ze hadden. Toen Daisy het probleem uitlegde, begon Fee te grinniken, waardoor Daisy haar ogen rolde. Het was zwaarder als ze erbij was geweest, zij en Dawn moesten echt rennen! Toch, leek later haar gesprekspartner gelukkig wel het probleem in te zien. "Dit klinkt als een noodgeval," zei Fee op een serieuze teun, maar Daisy begreep ook wel dat dit geen alledaags probleem was. Het moest vast ook een extreem grappig gezicht zijn geweest. Zij en Dawn, met een deegroller in de aanval achter zo'n klein, groen figuurtje aan. "Ik heb hem niet gezien, maar welke kant ging hij op?" zei Fee terwijl ze haar vingers naar haar voorhoofd bracht. "Sergant Fee to the rescue." Daisy grinnikte, maar als Fee het ook niet wist, hadden de dames een probleem. Daisy had verwacht dat Fee hem de trap op had zien komen, maar als dat niet het geval was, zou hij ook verder de school in kunnen zijn gegaan.

      ''Betekent dat dus dat je me gaat helpen hem te zoeken?'' Op het gezicht van Daisy werd nieuwe hoop zichtbaar. Haar mondhoeken gingen langzamerhand omhoog en haar blauwe ogen veranderde in puppy-ogen, zodat Fee wel ja moest zeggen, ook al was het misschien uit schuldgevoel. Daisy zag er vast stom uit, met haar deegroller in de hand, haar staart die was uitgezakt tijdens het rennen en een knalroze schort, maar ze had daar een goede reden voor. Dawn en zij moesten bakken met haast en nu hadden zij en Fee ook geen tijd te verliezen. Voordat Fee überhaupt iets kon zeggen, pakte Daisy al haar hand en trok haar mee de trap af. ''Volgens mij ging hij die kant op naar buiten. Als hij niet naar boven is gegaan, moet hij wel de deur uit zijn gegaan.'' Daisy wees richting een deur die naar buiten leed. Eigenlijk had ze geen zin om naar buiten te gaan, maar ach. Als het de bakclub red, moet heldin niet zeuren. Ze was voorbereid, ze had nog steeds haar deegroller. Als Daisy in deze strijd het voor Fee moest opnemen, zal ze dat ook trots doen.

      ''Als we nu niet gaan, halen we dat kleine ding nooit in. Onze vijand is snel, heeft korte beentjes en is...'' Haar wenkbrauwen trok ze nadenkend bij elkaar. ''Groen..?'' Ze wist niet hoe ze Sour Bill anders moest beschrijven, behalve dat hij zuur is, maar dat kon je niet zien aan de buitenkant. Ze greep de deegroller vast, terwijl haar blik weer naar de buiten deur gleed. Als ze het nu mis had, waren ze veel tijd verloren. Moest ze wel vertrouwen op die ene aardbei die ze had gevonden op de vloer? Misschien had iemand anders die laten vallen.... Nee, Daisy moest nu niet aan zichzelf twijfelen. Dat deden goede heldinnen niet en zij was een goede heldin... Hoopte ze.

      Daisy wou naar buiten lopen, maar wachtte toch even. Ze keek naar de deegroller in haar hand en toen naar de lege, wapenloze hand van Fee. Het is handiger als alle leden van een team goed voorbereid zijn. Fee had alleen niet kunnen weten dat dit deze ochtend haar pad op zou gaan komen, waardoor Daisy een beetje medelijden met haar kreeg. ''Weet je zeker dat je ook geen wapen nodig hebt? Ik weet niet hoe zwaar deze strijd gaat worden,'' zei ze op een serieuze toon, terwijl ze naar Fee de andere zijde van de deegroller bracht. ''Anders moet je die van mij maar gebruiken!'' Gelukkig had een deegroller twee kanten, ze konden hem desnoods samen delen.

[ bericht aangepast op 5 april 2023 - 23:27 ]

---

''With all due respect, which is none...''

Het was een kwestie van een niet al te gek lange periode dat Ash twee uiterste delen van zijn karakter liet zien. Ik waardeerde allebei zijn kanten evenveel en zou bij allebei de kanten voor hem klaar blijven staan. Inmiddels leerde ik beetje bij beetje hoe de jongen in elkaar stak en wat hij daadwerkelijk bedoelde op momenten dat het niet naar voren kwam en onuitgesproken bleef. Natuurlijk was ook ik een aantal keer gesneuveld in de strijd om dat uit te vinden, maar het belangrijkste is dat we er wel kwamen. De voordelen waren uiteindelijk vele malen groter dan de struikelblokken.
Echter, het contrast bleef zo mooi om te zien. Waar hij zijn sentimentele kant liet zien, stond een nog impulsievere actie tegenover. Alsof er nooit iets gebeurd was, alsof hij nooit iets had laten blijken.
Ik vond het dan ook nog steeds verbazingwekkend dat hij ondanks de drukte in zijn hoofd en de nodige afleiding door had wat ik tegen hem zei. Al vroeg ik mij af of de zachte toon maakte dat hij daar nog een antwoord op wilde hebben, wetende dat we inmiddels allebei wisten hoe we er in stonden.
Al was dat een moment later niet helemaal meer het geval. Ik had een hoop achter hem gezocht, maar zijn haren veranderen in een suikerspin was het laatste wat ik had verwacht. Ik had het gehoopt, maar niet verwacht. Best vreemd, want had ergens kunnen weten dat het een keer zou gebeuren. De grijns en zijn reactie in het algemeen maakten dat ik wist dat hij te veel genoot van mijn reactie.
Het verraadde dat zijn hoofd weer overuren maakte. Dat er ergens zich een plan aan het beraden was. En dat was vast niet veranderen in dat gigantische snoepje, al kwam hij redelijk ver met het aanbod om zijn haar te verven.
Onbewust hield ik mijn adem in toen zijn gezicht dicht in de buurt van de mijne kwam. Zijn vingers tegen mijn huid lieten mij weten dat hij daadwerkelijk echt was, maar de reden waarvoor ik dat gevraagd had, leek steeds verder op de achtergrond te verdwijnen. Waar ik normaliter zoveel details wist te vertellen en kon herinneren, wist ik helemaal niets meer op het moment dat zijn lippen de mijne raakten. Waar mensen het in de verhalen altijd hadden over het zogenoemde firework, had ik het gevoel dat mijn hele hart in vlammen werd gezet.
Ik wist gewoon dat mijn wangen inmiddels er zo uitzagen als dat ik mij van binnen voelde, stiekem blij zijnde dat Ash zijn handen dit verborgen hielden.
Ik liet mijn vingers over het materiaal van zijn jasje glijden voor ik deze er vast in klemde. Een kleine glimlach brak door op mijn gezicht voor ik hem wederom naar mij toe trok. Dit keer waren het mijn ogen, die de zijne kort zochten, voordat ik de laatste centimeter overbrugde en mijn lippen tegen de zijne drukte.
Het moment dat daadwerkelijk het besef tot mij doordrong wat er op dit moment gebeurde, was het moment dat ik de nodige ruimte tussen ons weer opzocht.
Een gevoel van paniek borrelde in mij op. Ik wilde mijn mond openen om iets te zeggen, maar toen ik doorkreeg dat er niet veel meer uitkwam dan een piepgeluid, sloot ik deze weer. Mijn vingers gleden door mijn haren heen en bleven daar in hangen terwijl ik mijn ogen voor een aantal seconden sloot.
Ik deed mij focussen op mijn ademhaling, maar merkte dat ik hier geen controle terug op kreeg. Het gevoel van paniek bleef hangen en mijn hoofd, dat weer volledig aanstond, maakte het er niet beter op. Het verergerde het alleen maar. De neiging om te gaan ijsberen kon ik onderdrukken en liet mij op de rand van het bed zakken.
Mijn blik zocht hulpeloos naar Ash. ¨I can't do this,¨ sprak ik zachtjes, mijn stem klonk door alle emoties niet als mijzelf. Het klonk paniekerig en verward. Dit was het laatste wat ik had verwacht, op deze manier had ik het nog niet eerder bekeken en dan ook nog dat vertrouwde gevoel ergens diep van binnen zat. Dat maakte het misschien nog wel een stuk verwarrender. ¨It's not that I don't want it, but I can't afford to lose you,¨
Na de woorden uitgesproken te hebben, verstopte ik mijn gezicht in mijn handen. Ik wist het oprecht even niet meer. Er kwamen ineens zoveel emoties om de hoek kijken.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

In een poging om te laten blijken dat ik het eigenlijk helemaal niet erg vond om gestoord te worden, schoof ik een stoel naar achteren als teken dat Luke plaats kon nemen. Ik was stiekem wel blij dat ik mijn focus in ieder geval even kon verplaatsen en mijn hersenen niet langer hoefde te raken over moeilijke opgaven. Hoe fijn het ook was om nieuwe dingen te leren, soms moest je ergens even een halt toeroepen en dit was voor mij een prima moment. Onbewust zouden de vraagstukken nooit verdwijnen en zou het blijven ratelen, maar de bewuste kant kon af en toe prima gestopt worden.
Dat nam echter niet weg dat ik nog een paar steekwoorden op moest schrijven voor het een vergeet zou worden. Ik merkte nog net hoe hij plaats nam en het eerste moment dat ik eigenlijk weer opkeek om nu echt mijn werk los te laten, zag ik nog net de geïrriteerde blik langs mij gaan.
Deze liet mij even over mijn schouder kijken. Ik wist nu niet helemaal zeker of die op mij gericht was of dat er zich iets achter mij afspeelde. Echter door het omkijken werd ik nog niet veel wijzer, dus besloot ik mijn blik weer terug te richten en een vraag er tussendoor te gooien. ¨Gaat het wel?¨ was de eerste vraag, die mijn mond verliet door de zucht die van zijn kant kwam. Daarna volgde de werkelijke vraag die al vanaf de eerste paar tellen op mijn lippen brandde en waar mijn nieuwsgierigheid uiteindelijk ook de overhand nam.
Nervositeit nam de plaats in van zijn gegrinnik en zonder er al te veel over na te denken legde ik mijn hand op zijn schouder. Onbewust bracht dit met zich mee dat ik zijn hartslag voelde veranderen aan het begin van het verhaal. ¨Hé, dat ik iets vraag, betekent niet dat je je verplicht moet voelen om het te vertellen. Nee is ook een antwoord,¨
Al hield ik al snel mijn mond toen Luke het woord nam. Een bemoedigende glimlach verscheen op mijn gezicht en ging weer achterover op de stoel zitten om te luisteren naar wat hij te vertellen had. Ik had het mezelf een stuk gemakkelijker gemaakt om in kleermakerszit op de stoel plaats te nemen.
¨Fijn dat hij heeft kunnen helpen,¨ Ik wilde er niet te veel op zeggen, want had het gevoel niet de makkelijkste vraag gesteld te hebben. En ik had het idee dat hij zich niet zo comfortabel voelde met het gesprek. Luke gaf het zelf al aan; Pooh zocht mensen niet voor niets uit, want al het al was het een schat, zijn sociale vaardigheden waren redelijk beperkt als het ging om ergens alleen op af stappen. ¨Pooh zoekt zijn mensen uit, dus denkt dat hij jou ook wel zo ziet. Anders zou die dat niet doen, ¨
Een zachte grinnik verliet mijn mond door de verbazing waar mijn antwoord toe leidde. De pen die ik nog steeds tussen mijn vingers wiebelde, na het opschrijven van wat steekwoorden, duwde ik achter mijn oor –alsof ik niet zo snel een andere, logischere plek kon bedenken.
¨Nou kijk, ik kan het hele verhaal wel uit gaan leggen,¨ begon ik bedenkelijk. ¨Maar ik kan je het ook laten zien,¨
Het beestje dat ik nog geen paar minuten het leven had ontnomen, lag daar als het perfecte voorbeeld. Daarbij was een beeld vaak beter dan woorden, toch? Dat was voor mij ook een pluspunt, want dat betekende dat ik minder in de spotlight stond, maar de aandacht zou gaan naar mijn werk.
Ik herhaalde dezelfde actie, die ik eerder vandaag had uitgevoerd, door mijn vingers op het hart van de pinguïn te plaatsen en deze in te drukken. Het duurde dan ook niet heel lang voor er weer beweging in kwam. Ik keek toe hoe het beestje steeds soepeler werd en steeds meer begon te bewegen tot het moment dat het met grote ogen om zich heen keek om de wereld te verkennen. Het was echter net zo lomp als Pooh, daar waar hij bij de eerste stap al over zijn eigen voeten struikelde. Zelfs bij de tweede en derde ging het nog niet zo best. Een koprol was het gevolg waarbij het eindigde bij Luke op schoot.
¨Oké, ik weet niet wat voor charme je hebt, maar volgens mij heb je nog een nieuwe vriend,¨ Ik keek kort naar Pooh, die eindelijk een keer met iets in leek te stemmen en een net zo grote glimlach kreeg als mij. ¨Maar vergeef mij, je zult hem wel manieren bij moeten brengen dan. Het probleem is niet het het maken, maar het opvoeden voor vertrek,¨ Er was geen woord aan gelogen. Ik kon binnen een handomdraai een beestje maken en tot leven brengen, maar om het wat van normen en waarde mee te geven, samen met wat kennis van de wereld, was knap lastig.
Ik schudde mijn hoofd als teken dat ik weer genoeg over mijzelf had gepraat. ¨Nu je iets van mij weet, keren de rollen zich toch echt om,¨

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mijn leven was één grote desorganisatie. Het ging van hot naar her, hoog naar laag. Soms zelf in kwestie van een seconde. Ik moest het echt van mijn stabiele factoren hebben wilde ik er nog enigszins grip op krijgen. Maar ook deze waren schaars. Het had niet lang geduurd voor ik van Metanoia afgestuurd was, waardoor ik wederom in het diepe gegooid was. Als ik daar Seth niet was tegengekomen had ik niet geweten hoe het er nu voor zou hebben gestaan... Seth was op het moment mijn stabiele factor en daar was ik meer dan dankbaar voor. Zoals afgesproken stond mijn favoriete persoon op me te wachten, en ik huppelde dan ook vrolijk zijn kant op. Zodra ik me in zijn armen bevond voelde ik me veilig. Kon ik weer aarden. Ik had mijn gezicht voor even in zijn kleding begraven en nam zijn geur diep in me op. Hij rook anders als anders... al kon ik mijn vinger er niet precies op leggen wat er dan precies anders was. Toen zijn vingers zich een weg door mijn lokken baanden sloot ik kort mijn ogen. “Perhaps tonight you can express just how much you love me” Werd er in mijn oor gefluisterd, iets waardoor er meteen weer een grote grijns op mijn gezicht kroop. “little one” Na deze woorden wisten mijn ogen zijn diepe, donkere poelen te vinden. Zijn ogen waren zo hemelsblauw als maar kon, maar er hing vaak iets duisters maar machtig aantrekkelijks over. "Hmm," Humde ik bedenkelijk, alvorens ik mijn hand soepel onder zijn kleding liet glijden. Hier begon ik met mijn vingers de lijnen van zijn tatoeages te volgen, welke inmiddels op mijn netvlies gebrand stonden. "Yes, I think you've earned it..." Was mijn vonnis. Eenmaal in het bos vroeg Seth iets van me. Iets waarvan hij net zo goed als ik wist dat dit op zijn zachtst gezegd een uitdaging ging zijn. Ik kreeg sterk de indruk dat Seth erg enthousiast was over zijn verassing, en ik wilde dit natuurlijk niet verpesten voor hem. Echter leek hij nog een aangename verassing voor me te hebben. Ik beantwoordde zijn kus gretig, zijn glimlach die van mij spiegelend. Eenmaal de kus was beëindigd opende ik mijn ogen. "How am I supposed to keep my eyes closed if you're doing that." Mopperde ik speels. "Are you okay, Dominic?" Luidde zijn volgende vraag, iets waar ik op knikte. Zodra hij mijn handen in die van hem nam keek ik hem met grote ogen aan. "Now I am." Vervolgens volgde wederom het verzoek hem te volgen, met de nadruk op dat ik mijn ogen dicht moest houden. "As long as you can keep your lips to yourself I think I'll be fine..." Mompelde ik, waarna ik wederom mijn ogen gehoorzaam sloot en me door Seth liet leiden. Het feit dat ik niet kon zien waar ik liep maakte me wat draaierig, en ik hield Seth dan ook strak vast. Wetend dat ik bij hem veilig was. "You may now open your beautiful eyes, Dominic." Klonk er uiteindelijk, iets wat ik me geen tweede keer liet zeggen. Ik opende mijn ogen en het eerste wat ik zag waren pluizige balletjes welke vrolijk voorbij dartelde. Ik hapte uit enthousiastme naar adem en trok Seth aan zijn jasje. "Seth! Look! Bunnies!" Riep ik enthousiast terwijl ik naar ze wees, alsof Seth ze niet allang had gezien. "Oh my god... They're so cute!" Grinnikte ik. Ik viel van de ene verbazing in de andere toen mijn blik op de tafel viel, midden in het konijnen veld. Net als Seth liep ik er naartoe, om tot de conclusie te komen dat de tafel gevuld was met mijn favoriete zoetigheden. De grijns was niet meer van mijn gezicht te krijgen. Zeker niet toen Seth de theepot vast pakte. " "Well, what do you think, my love? Do you fancy a cup of tea – or do you want to show me now how much you love me?" Ik beet kort op mijn lip alvorens ik naar hem toe liep en hem op één van de stoelen duwde. Ik pakte de theepot uit zijn handen, welke ik zorgvuldig op de tafel parkeerde. Vervolgens richtte ik mijn onverdeelde aandacht weer volledig op Seth. Een kleine giechel ontsntapte uit mijn mond alvorens ik bij hem op schoot kroop. Ik keek hem verliefd aan terwijl mijn vingers afwezig figuurtjes op zijn borst krabbelde. "I think I love you..." Grijnsde ik, waarna ik één van mijn handen naar zijn achterhoofd bracht en mijn vingers door zijn haar liet gaan. Het duurde niet lang voor mijn lippen die van hem opnieuw hadden gevonden. Ik zette zacht mijn tanden in zijn onderlip, alvorens ik ze weer van elkaar scheidde. "I love what you've done for me," Sprak ik dankbaar, terwijl ik een spoor van kusjes achterliet op zijn kaaklijn. "But you're still my favorite pastry..."

---

How far is far

Marius Victor LeGume

---

Het zware getrap van mijn botten weerklonken in de hall toen ik, terug naar de kleine gladjakker beende. Dan dacht je eens dat je halfbroer misschien IETS van nut kon zijn -zelfde genen enzo- maar hij bleek alweer te bewijzen van voor een teleurstelling hij wel niet was. 'Oh ik wil daar best bekend om staan.' Sprak mijn broerlief even bedenkelijk over de geheime rave die ik poogde te plannen- Ahaa mijn parelwitte tanden kwamen gevaarlijk boven al trok die tevreden grijns algauw in een zuur gezicht bij zijn volgende waardeloze woorden 'Maar wil ik echt de moeite daarvoor doen? Nee ik dacht het niet. Geïrriteerd trok ik mijn neus op terwijl ik toekeek hoe hij zich terug naar de spiegel draaide en met zijn haar begon te futselen. Mijn trots schreeuwde dat ik het joh moest laten, maar ik was nu ook niet zo idioot om te wetend at het me alleen niet zomaar zou lukken. Ik had lookout nodig, musscle had ik met enkel mezelf namelijk genoeg. Ik snoof even tot mijn brein met een snood plannetje aankwam. “Hmm ik dacht al “ begon ik met een onbeschoft lachje, waarna ik naar Lucien toeliep en nonchalant mijn arm over zijn schouder zwierde. Mezelf ook nog even bewonderend in deze geweldig grote spiegel. Deze zou ik ooit nog jatten van em. “ Nog geen maand op deze plek en je bent al een softie.” Ik grimaste breed en keek even of ik niets tussen mijn tanden had, met mijn vrije hand even kort wat eruit plukkend, waarna ik mijn hand tegen zijn shirt afwreef. “ Niet eens meer de regeltjes willen brekend- snoezig. Maar één van ons moet een echte ‘galante heer’ zijn niet.” Ik haalde mijn beste bekakte stem boven en keek kort met opgetrokken wenkbrauw op naar het Jonkie, mijn hand met opzet door zijn haren halend zodat het mooie warrig zat.
“Adieu” bruusk duwde ik me van hem af waarna ik al naar de door toe liep. “ Er kan maar ook één de beste zoon van Gaston zijn hé- en dit feestje heeft enkel mijn naam er opstaan.” Sprak ik luidop tegen mezelf waarna ik nog even halt hield aan de deurpost. “Wat snacks oppimpen, smoke machine , dj booth hmmm it’s a start…” begon ik met op te sommen waarna ik iets tegen de deuropening aanleunde. “Oooh en je weet toch dat je een shirt aanmoet hé vanavond? Rules and all- now Tataaa brotha.”

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Zelfs nu ik een keer zo aardig was om er een waarschuwing bij te vermelden, werd er nog niet naar geluisterd. Ik vroeg mij af waarom iedereen nog steeds dacht dat er loze dreigementen uit mijn mond kwamen. Al was het voor mij wel weer een keer duidelijk waar ik stond, hoe er over mij gedacht werd en het liet mijn gedachten ratelen om nog eens stapje verder te gaan in het vervolg.
Het enige waar ik momenteel alleen nog toe in staat was, was om een ik-heb-je-gewaarschuwd blik en een steeds breder grijns zijn kant op te kijken. Ik moest stiekem wel toegeven dat het effect wel leuk bleef, ook al had ik bij ieder ander al gelijk gebruik gemaakt van de situatie. ¨Would you mind repeating that last sentence again?¨
De invulling of dat ging over écht de allerlaatste zin of de onafgemaakte zin, liet ik in het midden. Ik kon namelijk niet ontkennen dat de laatste woorden geen effect op mij hadden. Ik kon het inmiddels mooi verbloemen, maar of het nu gemeen, sarcastisch of gemeend over zijn lippen kwam, het bleef dezelfde uitwerking hebben. Misschien waren de eerste twee varianten nog het aannemelijkste, had ik daar ergens nog het meest een zwak voor. En misschien was het de reden dat ik nooit leerde om het te laten voor wat het was. Hoe noemde men dat nu altijd; oh ja, koppigheid kent meerdere varianten.
Het was een beetje als de mensen die ons in de gang passeerden. De meesten keken inmiddels stug de andere kant op, wetende dat het niet slim was om zich erin te mengen, maar een enkeling had nog het lef om met een nieuwsgierige blik wat mee te krijgen van de situatie die gaande was. De eerste beste die nog zo'n blik toe zou werpen, zou ik hoogstpersoonlijk in de prullenbak proppen en zorgen dat het zo zou eindigen dat de deksel er weer op zou passen.
Inmiddels stond ik weer met beide benen op de grond, dus werd het ook een stuk makkelijker om iets voor elkaar te krijgen. Het liet blijken dat er altijd wel een soortgelijke opmerking was, die zou zorgen dat het juiste effect bereikt werd.
Maar in plaats van mijn focus daarop te behouden, was ik dit keer degene die Larsen tegen de muur duwde. Mijn vrije hand liet mij eerst mijn bril beter op mijn neus duwen voor ik deze naast zijn hoofd plaatste. ¨All that frustration,¨
Ik boog mij voorover om mijn lippen tegen zijn oor te zetten voor ik verder sprak. ¨I think it would be a wise idea to avoid the alcohol tonight,¨
Het was niet meer dan een fluistering, waar de grijns wel duidelijk hoorbaar was, voor ik een stap naar achteren zette. Mijn lippen vormden de woorden ¨Or not,¨ zonder dat deze daadwerkelijk mijn mond verlieten.
Geen hele handige zet, want dit deed ook mijn eigen gedachten niet ten goede. Het bracht flashbacks terug van de bewuste avond van het laatste feest. Dat was voor mij dan ook de cue die mij op mijn hielen deed omdraaien om op zoek te gaan naar Daisy. Ik was haar in de tussentijd nog steeds niet vergeten. Misschien was het nog geeneens een slechte afleiding dat zoeken naar Sour Bill.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

---

---

❝ I’m not the one on the cover of a magazine. I’m not the one little girls call their hero❞

Lyra duwt haar bo-staff wat steviger in de grond, zodat ze er gemakkelijker kracht op uit kan oefenen. Het laatste wat ze nu wilt, is omvallen. De verwonding die ze heeft opgelopen is genoeg verlies voor haar. "Ik denk eigenlijk dat je die lelijke bochel eruit gestompt hebt. Waarvoor dank." Ze rolt haar ogen na die opmerking van Kai, natuurlijk moet hij weer doen alsof het niets is. Al zegt al dat bloed wel wat anders, ze heeft hem zeer goed geraakt. En daar is ze meer dan trots op, want na die streek van hem verdient hij dit. "Als je niet uit de zwaardvechtclub gegooid, of geschorst wil worden omwille van 'onveilige praktijken'... We werden overvallen door een crimineel, oké?" Opnieuw rolt Lyra haar ogen, want wat is dat een slecht excuus zeg, niemand gaat dat geloven. 'Als iemand het vraagt, jij bent tegen mijn vuist aangelopen,' reageert ze er droogjes op. 'Ik denk dat niemand vragen gaat stellen als wij gewoon zeggen dat het per ongeluk is gegaan, niemand heeft bewijs.' En natuurlijk zal geen van beide de ander aangeven, want ze zijn beide net zo schuldig.       Haar mening hierover verandert echter als ze Naia op hem af ziet rennen. Zusje van, zij zou nog welles een probleem kunnen zijn. Vooral omdat Kai er veel erger aan toe is, dus zonder context zou ze zeker zijn kant kiezen. Al zou Naia dat waarschijnlijk toch al doen voor familie. Either way, zolang ze niet verklikt dat hun gevecht uit de hand is gelopen, hebben ze geen problemen. Het schooljaar is pas net begon, het zou zonde zijn om nu al een bezoekje te moeten brengen aan het schoolhoofd. Al zien ze met al die trainingen en zwaardvecht clubs genoeg verwondingen. Al lijken die van Kai niet echt meer op een ongelukje, maar misschien valt dat te overzien.       Terwijl de twee een momentje voor henzelf nemen, gebruikt Lyra de tijd om zichzelf te checken op verwondingen. Al doet ze dit terwijl ze een beetje voor zich uit staart, want als ze ergens pijn heeft, dan voelt ze dat wel. Blauwe plekken zal ze niet snel krijgen, dus naast de wond op haar been, voelt ze zich redelijk oké. Ze merkt dat ze mentaal nog een beetje wazig is, maar dat probeert ze compleet te negeren. Haar ogen schieten weer terug naar Naia en Kai, die het beide koud lijken te hebben. Op dit moment is ze heel blij dat ze daar geen last van heeft, ze heeft het bijna altijd warm, vooral na zo'n gevecht. 'Wat een liefdevolle reünie,' grinnikt ze sarcastisch als het gesprek van de twee eindelijk binnenkomt. 'En voordat je iets zegt,' begint ze als ze zich op Naia richt. 'Hij begon.' Een onschuldige glimlach vormt zich op haar lippen, terwijl ze langzaam wat meer op de staf begint te leunen. De wond begint nu toch wel flink te steken en bloed blijft er langzaam uitstromen. Al laat haar gezichtsuitdrukking niet zien dat ze pijn heeft, een vaardigheid die ze in de loop van de jaren heeft geleerd.

---

---

¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥ ¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥ ¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥ ¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥

Fee deed nog altijd haar best om voor zich te zien hoe het kleine groene beestje uit Dasiy haar verhaal er uit zou moeten zien, Fee had Sour Bill wel eens voor bij zien rennen, maar een volledig concreet beeld had ze niet. Groen, beentjes, armpjes dat was hoe ver ze ongeveer kwam, hoe het wezentje alle bakspullen mee had kunnen nemen vroeg Fee zich af. Of tenminste, alle bakspullen, dat was het idee dat Fee kreeg als ze Daisy moest geloven. ''Betekent dat dus dat je me gaat helpen hem te zoeken?'' peilde Daisy nogmaals, haar ogen werden groot, als een soort puppy alsof ze Fee nog echt moest overhalen terwijl Fee natuurlijk vanaf het begin al haar beslissing had genomen. Ze was wel in voor een avontuur of een missie. "Ja natuurlijk," zei Fee snel terwijl ze de mouwen van haar truitje opstroopte alsof ze zich klaar maakte om iemand in elkaar te slaan, niet dat ze dat zou doen, er zat vrij weinig geweldadig in haar lichaam. ''Volgens mij ging hij die kant op naar buiten. Als hij niet naar boven is gegaan, moet hij wel de deur uit zijn gegaan.'' Fee haar blik volgde Daisy haar aanwijzingen naar de deur en hopte de laatste treden van de trap af. ''Als we nu niet gaan, halen we dat kleine ding nooit in. Onze vijand is snel, heeft korte beentjes en is...'' Ging Daisy verder, Fee draaide zich weer half naar de andere dame toe. "Groen?" voegde Daisy nog een beetje verbaasd door haar eigen woorden toe. Fee grinnikte door de manier waarop Daisy dit bracht. 'Groen,' Herhaalde ze dan ook bedenkelijk. 'Ik denk dat we hem dan zo gespot hebben,' Als Fee het zich goed herrinerde was het wezentje een gifgroenne kleur, dat zou er zo uitspringen gokte ze zo. 'Dus wat is ons game plan, mevrouw, hoe redden we de bakclub?' Fee glimlachte. 'Ik ben nog nooit een held geweest.' zei Fee uit het niets ze dacht even na, ook al redde ze alleen de bakclub, ze ze wou wel een keer een held zijn. Anderen helpen, dat was toch uiteindelijk wat ze het liefste wou en ook altijd probeerde, maar mensen redden dat had ze waarschijnlijk nog nooit gedaan. Het tweetal stond op het punt te vertrekken toen Daisy plots weer halt nam ''Weet je zeker dat je ook geen wapen nodig hebt? Ik weet niet hoe zwaar deze strijd gaat worden,'' vroeg Daisy, Fee keek naar Daisy die een deegroller in haar handen had, en keek toen naar haar eigen lege handen. Een wapen? had ze die nodig? Betekende een held zijn dat je een wapen nodig had en daar misschien iemand pijin mee zou doen. ''Anders moet je die van mij maar gebruiken!'' voegde Daisy er opgewekt aan toe, Fee knikte, terwijl ze een klein beetje aan het plan begon te twijfelen. 'Heb ik een wapen nodig?' zei ze twijfelend. 'Ik hoef toch niet iemand pijn te doen?'

[ bericht aangepast op 8 april 2023 - 19:31 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰

Een zweem van een glimlach verscheen op Lucien zijn gezicht toen hij in de weerspiegeling van zijn broer de irritiatie uit zijn ogen kon lezen. Lucien en zijn broer lagen elkaar niet echt goed en een van zijn favoriete hobby's was dan ook om zijn oudere broer op de kast te jachen, het zag er even naar uit dat dit de goede kant op ging, tot dat hij Marius zijn blik zag verandere, Lucien wist eigenlijk direct hoelaat het was. “Hmm ik dacht al “ een lachje rolde over Marius zijn lippen terwijl hij Lucien naderde, en zijn arm over Lucien zijn schouder drapeerde, Lucien kneep zijn ogen samen terwijl hij zijn oudere broer afwachtend in zich op nam. HIj was geen fan van de aanraking, waar veel broers en zussen soms een arm om hun heen nodig hadden van elkaar deed het Lucien niets, of eerder was hij geneigd weg te bewegen van de andere jongen. Toch probeerde Lucien zich niet te laten kennen en bleef hij de weerspiegeling van Marius strak aan kijken. “ Nog geen maand op deze plek en je bent al een softie. Niet eens meer de regeltjes willen brekend- snoezig. Maar één van ons moet een echte ‘galante heer’ zijn niet.” zei Marius, waarna de oudere broer Lucien zijn zwakte met gemak wist te vinden en zijn hand door Lucien zijn donkere haar heen woelde. "Fils de pute," mopperde Lucien terwijl hij zijn elleboog naar achteren bewoog om Marius tussen zijn ribben te raken, maar op het zelfde moment bewoong Marius naar achteren en gaf hij Lucien een zacht duwtje mee, Lucien miste, maar draaide zich snel om om Marius te volgen. "Adieu" zei Marius terwijl hij naar de deur toe liep. “ Er kan maar ook één de beste zoon van Gaston zijn hé- en dit feestje heeft enkel mijn naam er opstaan. Wat snacks oppimpen, smoke machine , dj booth hmmm it’s a start…” Lucien hield even stil terwijl hij de woorden van zijn broer door zich heen liet gaan. Hij wist dat hij nu twee opties had of hij liet Marius gaan, maar dat betekende dat hij zijn punt zou hebben gemaakt of hij deed wat Marius deed, maar dan beter. De tweede leek de betere optie, was het niet dat Lucien nog altijd niet van plan was moeite in de avond te stoppen. Snack oppimpen en de rest van de dingen die Marius op sommde hadden inderdaad niet zijn naam erop geschreven, maar misschien kon hij nog met een beetje eer strijken. Alleen nu ingeven voelde alsof hij zich gewonnen gaf. "Oh dat is je plan, sorry in dat geval doe ik natuurlijk mee," zei Lucien terwijl een grijns op zijn gezicht vormde. "Sorry, ik was even in de war, ik dacht dat je het over limonade en bakseltjes maken had, dat leek me namelijk meer iets voor jou." Lucien kon het niet laten om weer terug naar zijn spiegelbeeld te kijken, het aanzicht maakte hem niet heel blij, zijn haar stak inmiddels alle kanten op. “Oooh en je weet toch dat je een shirt aanmoet hé vanavond? Rules and all- now Tataaa brotha.” zei Marius, Lucien schudde zijn hoofd. "Oh ik vind wel een manier, we kunnen de dames en heren toch niet het uitzicht ontmenmen."

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

"Ja natuurlijk," zei Fee op de vraag of ze zeker weten wilde helpen met de zoektocht naar Sour Bill. Deze zekerheid gaf Daisy een warm gevoel. Het was fijn dat je op iemand kon rekenen, ook al kende je elkaar nog niet zo goed. Daisy wist wel dat dit waarschijnlijk raar moest zijn voor Fee, omdat de twee meisjes eigenlijk nog niet zo veel samen hadden gesproken... Maar toch, misschien konden ze elkaar in deze zoektocht beter leren kennen. Fee stroopte haar mouwen op, waarna Daisy haar van de trap af trok en eenmaal beneden het duo de goede kant op wees. Op Daisy's beschrijving van hun crimineel, want ook Fee moest weten waar ze naar zochten, antwoordde Fee met ''groen'', want Sour Bill was inderdaad groen. Daisy gaf haar collega een bevestigend knikje, ''groen... een soort, chemisch achtig groen, zoals een groene gummy beer. Heb je ooit een gummy beer gezien? Haribo maakt ze. Ze smaken héééél goed, maar dat is niet het punt. Hij is groen.'' Daisy ratelde wel eens als ze enthousiast werd. Het feit dat ze hulp kon vinden in een onverwachte hoek was fijn en nu was het haar en Fee tegen de wereld. ''Ik denk dat we hem dan zo gespot hebben,'' vervolgde Fee. Daisy grinnikte, ''ik hoop het. Dawn rekent op ons, ze is vast op mij aan het wachten...'' De jongedame zou haar vriendin eigenlijk een berichtje moeten sturen, maar ze had eigenlijk geen tijd te verliezen en ze moesten echt verder gaan. Dawn was een goede bakker en kon zichzelf vast wel redden. Daar had Daisy vertrouwen in!

      ''Dus wat is ons game plan, mevrouw, hoe redden we de bakclub?'' Fee glimlachte. ''Ik ben nog nooit een held geweest.'' Mensen overschatten vaak het leven van een heldin en dat idee deed Daisy giechelen. In haar eigen leven had ze al grote daden verricht, zoals die ene keer dat ze de bank van Metroville van een overvaller had gered! Dat was één van haar grootse momenten, voornamelijk omdat de stad hun heldin toejuichte. Daisy was toen nog een onschuldige heldin. Toen dacht ze nog dat ze altijd iedereen kon redden, maar toen kwam die ene dag dat ze te laat kwam... Nee, daar moest de jongedame nu niet aan denken. Haar broer, daar kon ze niks aan doen... Toch? Nu niet aan denken, nee. Ze was met Fee. Ze stond weer te piekeren, ze moest niet piekeren. Niet nu. Daisy trok haar serieuze gezicht in een glimlach, waarna ze haar gezicht naar Fee draaide en de dame in de ogen keek. ''Ik heb eigenlijk geen game plan bedacht, meestal ga ik gewoon met de flow... Hebben we een plan nodig denk je?'' Het klonk misschien niet zo professioneel, maar Daisy was eerlijk. Bij de problemen in Metroville verscheen ze gewoon, maar sinds dit geen leven of dood situatie was, moest ze zelf de zoektocht naar de crimineel doen. Een goede oefening voor later, zal haar moeder zeggen. Daisy krapte even achter haar oren, terwijl ze nadacht over mogelijke instructies voor Fee. Fee had natuurlijk geen lessen gehad van dé Violet Parr, de heldin van Metroville en Daisy's moeder. Gelukkig kwamen de levenslessen die Daisy van haar moeder had gekregen langzaam terug. ''Mijn moeder zou zeggen dat we een spoor moeten volgen en als ik het goed heb leidt zijn spoor ons naar buiten, dus ik denk dat we daar leerlingen moeten vragen of ze Sour Bill hebben gezien en dat we zelf ook goed moeten rondkijken of we hem zien. Als hij daar niet is, gaan we terug.''

      Op Daisy's vraag of Fee geen wapen nodig had, antwoordde Fee met een twijfelend gezicht. ''Heb ik een wapen nodig? Ik hoef toch niet iemand pijn te doen?'' Daisy moest opnieuw even nadenken, terwijl ze richting de deur naar buiten liep en die voor Fee openhield, zodat de jongedame hun kon leiden. Met het topje van haar wijsvinger hield ze de deur tegen, zodat Fee er langs kon. ''Ik denk niet dat een wapen nodig is. Deze wou ik eigenlijk voor Candy gebruiken, sinds zij hem naar ons toe heeft gestuurd om... Nou ja, het is een lang verhaal. Ik vertel het je later wel.'' Terwijl Daisy de deur open hield, keek ze alvast rond of ze Sour Bill zag. In haar gedachten herhaalde ze de spullen die hij had gestolen, namelijk de marshmallows, de chocola en de aardbeien. Misschien was dit handig om aan Fee te vertellen, sinds ze voor de rest geen idee had wat er was gebeurd. ''Ik heb je gevonden door een aardbei op de vloer,'' begon Daisy. ''Onze vijand heeft onder andere de aardbeien gestolen, dus als je een aardbei ziet is die waarschijnlijk uit dat doosje gevallen.'' Daisy keek snel rond of ze er één zag liggen, maar helaas niet. ''Sour Bill heeft ook de chocolade en de marshmallows gejat en die ingrediënten hebben we nou net nodig voor de brownies van het welkomstfeest.'' Daisy liep verder naar buiten, terwijl ze haar blik om de seconde van kant liet wisselen. De ene keer keek ze snel naar links, de andere keer naar rechts in de hoop Sour Bill te zien. ''Ik had hem niet gezien in de keuken. Toen we doorhadden dat hij onze spullen had gejat, zijn we in de achtervolging gegaan. Dawn haar slaapspreuk had hem niet geraakt en ik was niet snel genoeg, dus haastte ik me naar buiten.'' Dat was ongeveer een herhaling van de afgelopen tijd. Daisy haar benen brachten haar verder naar voren, waardoor ze van Fee verwijderd raakte. Zo konden ze sneller zoeken en achterhalen of Sour Bill inderdaad buiten was geweest. De jongedame keek snel rond op de plek waar ze stond of er misschien iets lag, zoals een marshmallow of chocola, maar nadat ze een paar minuten zocht, draaide ze zich terug naar Fee. Bij Daisy waren helaas geen aanwijzingen, maar misschien was dat bij haar collega anders. ''Heb jij al iets gevonden?'' Riep Daisy, vanuit haar hoekje naar Fee.

---

''With all due respect, which is none...''

Mijn gedachten bestonden uit één grote wir war. Voor mijn gevoel bevond ik me nog steeds in een droom. Al zorgde het inmiddels al flink afgekoelde water er een beetje voor me in het hier en nu te houden. Echter toen mijn lippen die van Naia hadden ontmoet had ik me weer even in een droomwereld gewaand. Al zorgde de twijfels er nu op hun beurt voor me scherp te houden. Naia was een geweldige meid, maar ik wist dat een romance tussen ons gedoemd zou zijn te falen. Ik was niet betrouwbaar en ik twijfelde of ik dat ooit ging zijn. Once a pirate always a pirate, right? Ik wist in ieder geval zeker dat ik haar niet bewust pijn wilde doen, iets wat ik nu waarschijnlijk wel aan het doen was. Haar aanwezigheid en onverdeelde aandacht jegens mij maakte me gewoon broos. Het was zo verkeerd maar het liet me zo goed voelen. In het moment, tenminste. Zodra onze lippen van elkaar gescheiden werden werd ik weer in de glasharde realiteit getrokken. Ik glimlachte enkel schaapachtig, schuldbewust. Ook deels omdat ik er nog altijd niet helemaal bij was. Ik ging dan ook zonder aarzeling akkoord met haar voorstel om weer terug te keren naar de school. Ook liet ik weten dat ik het met haar woorden eens was. Als het even kon zou ik hier hele dagen spenderen. Het meer wist altijd rust te brengen in mijn hoofd, al stroomde deze momenteel te erg over om dit effect te hebben. Voor ik mijn voeten aan wal zette keek ik toe hoe Naia haar schubben weer in een stel benen veranderde, zonder enkele moeite. Het bleef een wonderlijk feit. Net als ik leek Naia op de terugweg zich in haar eigen wereldje te begeven. Er waren honderderden dingen die ik had kunnen zeggen, maar ik leek er op geen één te kunnen komen. De woorden brandde op mijn tong, maar ik wist er geen stem aan te geven. Toen we voorbij het trainingsveld liepen werd Naia plots afgeleid. Ik trok mijn wenkbrauwen op bij de naam die ze uitsprak en volgde daarna haar blik. Hier stond inderdaad niemand minder dan een bebloedde Kai. Ik begon me steeds meer af te vragen of ik daadwerkelijk wel wakker was geworden vanmiddag... Mijn frons groeide enkel toen ik zag hoe ze hem om zijn hals vloog. Kende die twee elkaar? Ik moest nu voor mezelf een keus maken. Ging ik mezelf mengen in deze... ontmoeting? Ik wist niet zeker wat het verband tussen Kai en Naia was maar het kon nog wel eens heel ongemakkelijk gaan worden... Ik besloot dan ook om het hazenpad te kiezen na deze veronderstelling. Het was niet een van mijn meest trotse momenten, maar ik had echt geen puf voor een confrontatie. Van geen enkel kaliber. Daarbij had ik natuurlijk ook een uiterst belangrijk afspraakje staan... Ik was benieuwd of Marius al met smart op me aan het wachten was. Onderweg naar de slaapzaal van Marius stak ik één van mijn laatste peuken op. Ik was wel weer toe aan wat nicotine. Waar ik normaal maximaal zo'n vijf minuutjes over deze wandeling had gedaan, wist ik het nu te presteren om er ruim een kwartier over te doen. Ik was met mijn hoofd echt niet helemaal meer op deze planeet. Zoekend naar een teken van Marius zag in het voorbijgaan een deur open staan. En zowaar stond daar Marius met zijn broertje, Lucien, te bakkeleien. Ik klikte met mijn tong en schudde mijn hoofd met een grijns. Het zal ook eens niet. Ik schraapte mijn keel en maakte het mezelf vervolgens gemakkelijk door tegen de deurpost te leunen. "Ah, you can just smell the toxic masculinity from afar..."

---

How far is far